Αν είναι δυνατόν! Η επιτομή της επισκοποκρατια εις βάρος της πίστεως.

Δεν είναι ταινία τρόμου. Είναι ο Σύρου Δωρόθεος!



ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ. Αυτό θα συμβεί σε όλους τους Ναούς εάν δεν αντιδράσουμε στον επιχειρούμενο διωγμό του Εσταυρωμένου πίσω από την Αγία Τράπεζα.

   

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Γιατί να αντιδράσουν; --80 «τυφλοί» Ελλαδίτες Επίσκοποι και 10.000 ιερείς τα «βλέπουν» όλα καλά!

Και αν δεν τα βλέπουν όλα καλά, παρόλα αυτά κρύβονται και συμβιβάζονται για τον φόβο των Ιουδαίων.

Η νέα «εκκλησία» των διαφορετικών «Εκκλησιών» και «οδών προς τον Θεό», της συνυπάρξεως αιρέσεως και αληθείας, της υποταγής σε ένα άθεο κράτος, του διωγμού των Ορθοδόξων και της ανοχής σκανδάλων και ανομίας στους χώρους της, της αυτοπροβολής και της κατάχρησης εξουσίας , του ψέμματος και της υποκρισίας, είναι εδώ!

Για ποιό ψευδοπροφήτη-Αντίχριστο μιλά ο άγιος Κοσμάς; Μήπως για όσους οι Οικουμενιστές μας παρουσιάζουν ως «άλλη οδό σωτηρίας» και φίλους;

«Οἱ σχέσεις τῶν δύο θηρίων»

Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου:

                             

Στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τὸ πρῶτο θηρίο (ὁ Ἀντίχριστος) συμβολίζεται μὲ τὰ δέκα κέρατα καὶ τὸ δεύτερο θηρίο (ὁ ψευδοπροφήτης) συμβολίζεται μὲ τὰ δύο κέρατα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὑπὸ μορφὴν κριοῦ, δηλαδὴ ἕνα ἥμερο ζῶο. Ποια ἡ σχέση μεταξὺ αὐτῶν;
Ὁ ψευδοπροφήτης εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖον ἔρχεται ὁ ψευδοπροφήτης εἶναι νὰ ἀνοίξει τὸ δρόμο νὰ προσκυνηθεῖ ὁ Ἀντίχριστος καὶ δι’ αὐτοῦ ὁ Διάβολος.
Ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται μὲ μίαν δυναμικὴ μορφή μὲ σκοπὸ νὰ ὑποτάξει καὶ νὰ καταστρέψει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς δειλούς. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ τρόπος δὲν εἶναι 100% ἀποτελεσματικός. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο 
θἀρθεῖ καὶ μ’ ἕναν ἄλλο τρόπο. Τὸν τρόπο τῆς πλάνης. Καὶ τὸν ρόλον αὐτὸν θὰ τὸν παίξει ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὸ συμβολίζουν τὰ δύο κέρατα τοῦ κριοῦ.
Αὐτὲς οἱ δύο μορφές, ἡ δυναμικὴ μορφή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄλλη τῆς πλάνης, καὶ τῆς ἀφελείας, καὶ τῆς ἁπλότητος, ἡ εἰρηνικὴ δηλ. μορφή, αὐτὲς οἱ δυὸ μορφὲς δροῦν διαρκῶς μέσα στὴν ἱστορία, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε γενιά. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει: ὁ Ἀντίχριστος ἀκούσατε ὅτι ἔρχεται καὶ τώρα ὑπάρχουν πολλοὶ Ἀντίχριστοι. Συνεπῶς καὶ ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεταικαὶ ὑπάρχουν πολλοὶ Ἀντίχριστοι, καὶ ὁ ψευδοπροφήτης ἔρχεται, γιατὶ κι αὐτὸς εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες ὑπάρχουν στὴν ἐποχή μας. Καὶ συνεπῶς τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας διαρκῶς ἐνεργεῖται σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε γενεά. Μάλιστα ἡ πρώτη, ἡ δυναμικὴ μορφὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, δρᾶ ὡς ἐξουσία, ἐνῶ ἡ Δευτέρα μορφὴ τοῦ ψευδοπροφήτου δρᾶ ὡς ἰδεολογία, ὡς αἵρεση, πάντως μὲ πνευματικὴ διάσταση.

Λόγος Δέκατος: Περί καταλαλιάς (Αγ. Ιωάννης Σιναΐτης)

                               

1. Κανείς από όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχη, νομίζω, αντίρρησι ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι΄αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος. 2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωσι δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.
3. Ακουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να
μη διαψευσθή εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και άς μη τον κακολογής. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον.

Αγία Μάρτυς Ματρώνα της Θεσσαλονίκης

ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΜΑΤΡΩΝΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

AgiaMatrona01


ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Οι γυναίκες Μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας, υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες. Επέδειξαν στους άδικους διώκτες τους ένα άλλο ήθος, πρωτόγνωρο για τον αρχαίο προχριστιανικό κόσμο, τον ηρωισμό, την ομολογία της πίστης στο Χριστό και την ανεξικακία προς τους τυράννους τους. Μία από αυτές τις γενναίες Μάρτυρες υπήρξε και η αγία Ματρώνα της Θεσσαλονίκης, η οποία αποτελεί το καύχημα της συμπρωτεύουσας. 
Έζησε στα δύσκολα, μα ηρωικά, χρόνια των πρωτοχριστιανικών διωγμών. Όταν η ψυχορραγούσα εφιαλτική ειδωλολατρία, ευρισκόμενη σε άμυνα κατά του εύρωστου Χριστιανισμού και την πρωτοφανή ορμητική διάδοση της νέας πίστεως, είχε εγείρει τους γνωστούς μας μεγάλους διωγμούς, με στόχο την εξαφάνιση των Χριστιανών. Δε γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο που έζησε. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ο απόστολος Παύλος είχε ιδρύσει, περί το 50 μ. Χ. ισχυρή Εκκλησία, μεταξύ των πολυπληθών Ιουδαίων της πόλεως και πολλών ειδωλολατρών. Προφανώς η Ματρώνα υπήρξε ευγενής γόνος ένθερμων Χριστιανών, ένθερμη πιστή του Χριστού και η ίδια επίλεκτο μέλος της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων.
Δεν μας είναι γνωστά σχεδόν τίποτε από την οικογενειακή ζωή της, ούτε έχουμε στοιχεία από την παιδική της ηλικία. Εικάζουμε ότι ήταν φτωχή και γι’ αυτό προσκολλήθηκε ως ακόλουθη κάποιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, της Παντίλλας ή Παυτίλλας, συζύγου ανώτατου στρατιωτικού διοικητή της Θεσσαλονίκης (στρατοπεδάρχη). Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Θεσσαλονίκη υπήρξε από τα αρχαία χρόνια η πολυπληθέστερη, μετά την Ιουδαία περιοχή για τους Ιουδαίους, ιδίως μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ. Χ. από τους Ρωμαίους και τη διασπορά τους στα έθνη.
Η Ιουδαία κυρία της Ματρώνας ήταν φανατική πιστή του Ιουδαϊσμού και γι’ αυτό επισκέπτονταν συχνά τη Συναγωγή για να προσευχηθεί και να επιτελέσει τα νενομισμένα έθιμα της θρησκείας της. Η Ματρώνα δεν είχε αποκαλύψει την πίστη της στην κυρία της, διότι ήξερε πως, όχι μόνο θα έχανε την εργασία της, αλλά και θα την κατέδιδε στις ρωμαϊκές αρχές, ως εγκληματίας του ρωμαϊκού κράτους, διότι έτσι αντιμετωπίζονταν οι Χριστιανοί. 

Ἡ φιλία

    

Ἅγιος Φώτιος ὁ Μέγας

Νὰ μὴν εἶσαι γρήγορος στὴ σύναψη φιλίας· ὅταν ὅμως συνάψης δεσμό, νὰ τὸν διατηρῆς ἄλυτο μὲ κάθε τρόπο, σηκώνοντας ὅλο τὸ βάρος τοῦ συνανθρώπου, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι δὲν ἐπιφέρει κίνδυνο στὴν ψυχή. Διότι οἱ διαστάσεις πρὸς τοὺς φίλους ἐκφαυλίζουν ὅλη τὴν προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων καὶ ὑποβάλλουν ὄχι μόνο τὸν ὑπαίτιο ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναίτιο στὴν ἴδια ὑπόνοια.

Φίλους νὰ κάμης ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν παντοτινὰ ἄδολη τὴν φιλία πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ μήτε ὅταν εὐημεροῦσαν τοὺς ἐφθόνησαν μήτε ὅταν δυστυχοῦσαν τοὺς παραμέλησαν.

Σώμα και ψυχή στην ορθόδοξη διδασκαλία

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Ούτε το σώμα είναι αθάνατο, αλλά θνητό ούτε η ψυχή είναι θνητή, αλλά αθάνατη!

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Τοιχογραφία στην τράπεζα της Ι.Μ. Παντοκράτορος Αγίου Όρους.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως

Απόδοση στην νέα ελληνική
Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης (νυν Μητροπολίτης Δράμας)

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=395072

 

Απάντηση σ’ αυτούς που λένε: εάν ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις και δύο ενέργειες, πρέπει για το Χριστό να παραδεχθούμε τρεις φύσεις και άλλες τόσες ενέργειες.

Ο κάθε άνθρωπος χωριστά αποτελείται από δύο φύσεις, την ψυχή και το σώμα· επειδή τις διατηρεί αμετάβλητες στο πρόσωπό του, εύλογα λέγεται ότι έχει δύο φύσεις· διότι, και μετά την ένωση, διατηρεί τη φυσική ιδιότητα και της μιας και της άλλης.

Πράγματι, ούτε το σώμα είναι αθάνατο αλλά θνητό, ούτε η ψυχή είναι θνητή αλλά αθάνατη· ούτε το σώμα είναι αόρατο ούτε η ψυχή ορατή με γυμνό μάτι· αλλά η μία είναι λογική, νοερή και ασώματη, ενώ το άλλο είναι υλικό, ορατό και χωρίς λογική.

Και εφόσον αυτά που έχουν διαφορετική ουσία δεν ανήκουν σε μία φύση, είναι επόμενο η ψυχή και το σώμα να μην έχουν την ίδια ουσία.

Και ακόμη· ο άνθρωπος είναι λογική θνητή ύπαρξη και κάθε κατάσταση χαρακτηρίζει τις φύσεις που υπάγονται σ’ αυτήν· δεν είναι επίσης το ίδιο πράγμα, σύμφωνα με τη φύση, το λογικό με το θνητό· επομένως, και ο άνθρωπος δεν θα έχει μία φύση, σύμφωνα με το παραπάνω κριτήρια που ορίσαμε.

Τέτοιου είδους επιστολές θε έπρεπε να υπήρχαν σήμερα. Αλλά…

Πρέπει ν’ αποφεύγεις τις αρχές και τις αιτίες των παθημάτων διότι αυτό είναι και συμφέρον και ελαφρό!


Ο άγιος Φώτιος ο Μέγας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Φώτιος ο Μέγας
Προς τον εκλαμπρότατο και ενδοξότατο Μιχαήλ ηγεμόνα της Βουλγαρίας εκ Θεού αγαπημένο εν Κυρίω πνευματικό υιό

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=394922

 

104. Το είναι δεν θέλει να συνυπάρχη με το οίεσθαι. Γι’ αυτό όπου βλέπεις οίησι, να νομίζης ότι η πράξις είναι απούσα και το είναι έχει φύγει.

105. Είναι εντροπή σ’ εκείνον που είναι αρχηγός και δεσπότης ανδρών να φανή ηττημένος από γυναίκες και δούλος ηδονών. Αν όμως συζή με την γυναίκα που νομίμως απέκτησε βοηθό του βίου, δεν αμαρτάνει.

106. Η αγαμία είναι θείο πράγμα και υπερφυές, ανώτερο από την πολιτική αρετή και ευνομία· η δε μονογαμία είναι έργο της ανθρωπίνης φύσεως για την διαδοχή του γένους, για μια ήρεμη και φιλάνθρωπη συμβίωσι και για μια ευνομούμενη πολιτεία· η δε πολυγαμία είναι κάτι το αισχρότατο και μιαρό, που ταιριάζει στην ακολασία και ακαθαρσία των αλόγων.

107. Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, που έγινε κυρίαρχος της Ασίας με τα όπλα, έλεγε ότι οι Περσίδες είναι βολίδες των ματιών·(1) ο πραγματικά σώφρων όμως και φύλακας των δεσποτικών εντολών θ’ αποφύγη και θ’ αποστραφή, όχι μόνο τις Περσίδες, αλλά και κάθε γυναίκας πρόσωπο ως οξύ και θανατηφόρο βέλος της ψυχής.

Εμπαιζουν τον Θεό και δεν ντρέπονται. Σύγκριση δύο ειδήσεων

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ -Δοξολογία παρουσία της Σακελλαροπούλου που ασπάστηκε ευλαβικά τον Σταυρό


Πηγή 

Αφαίρεσε τις Ελληνικές σημαίες στην γιορτή της Δημοκρατίας. Έβγαλε την εικόνα της Παναγίας από το γραφείο της. Έβγαλε την σημαία με το εθνόσημο από το Προεδρικό Μέγαρο. Έβγαλε τα καρυοφύλια των Αγωνιστών του 1821 από το γραφείο της.

Τότε και σήμερα...

Ὁ Ἑλληνικὸς κλῆρος ἦτο προωρισμένος ἄνωθεν διά νά εὑρεθῇ τόσον φιλόπατρις καί νά σώσῃ ὁλόκληρον τό Ἔθνος


«Ὁ Ἑλληνικὸς κλῆρος ἦτο προωρισμένος ἄνωθεν διὰ νὰ εὑρεθῇ τόσον φιλόπατρις καὶ νὰ σώσῃ ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος· διότι ἅμα ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἐχάθη, ὁ κλῆρος ἐδέχθη τὴν κηδεμονίαν ἔθνους ἀπροστατεύτου, καὶ μὴ ἔχοντος ἄλλο στήριγμα καὶ ἄλλην παρηγοριάν, εἰμὴ μόνον τὴν θρησκείαν.

Μπουζούκια και χορωδία στον Ι. Ναό για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου με πρωτοβουλία του νέου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης!

 Είδατε κανέναν Ήρωα του 1821 ή του 1940 ή του πολέμου της Κορέας κλπ. να παίζει κλαρίνο, να χορεύει τσάμικο στην Εκκλησία και να τραγουδάει κλέφτικα; 

Η ασυνέπεια και η διπροσωπία των Επισκόπων έχει πια φέρει το ποίμνιο στο αμήν.

Όμως το ανάθεμα δεν αρκεί. Όσο το ποίμνιο συνεχίζει να μνημονεύει τέτοιους επισκόπους ως ορθοτομούντες, τότε γίνεται κι αυτό συνυπεύθυνο στην προδοσία, στην ακαταστασία και στον σκανδαλισμό που βασιλεύουν σήμερα στην Εκκλησία.

Λαϊκός ανεβαίνει στον άμβωνα και αναθεματίζει τους πολιτικούς.

Εισήλθαν οι ένοχοι και ασεβείς πολιτικοί στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελίστριας Πατρών για ψηφοθηρία (γιατί αν πίστευαν δεν θα ψήφιζαν νόμους που καταργούν τον Νόμο του Θεού) και παρόλες τις μητροπολιτικές φανφάρες των τελευταίων εβδομάδων πάλι κανείς δεν τους ήλεγξε. Αντιθέτως


Στο τέλος της δοξολογίας ο Μητροπολίτης Πατρών, που υποτίθεται ήταν εναντίον του ψηφίσματος που έφερε τα πάνω κάτω, πρόσφερε στους υβριστές του Νόμου του Θεού τον Σταυρό να προσκυνήσουν!

Του Κολοκοτρώνη ο αλγόριθμος

Η επετειακή ομιλία του Διευθυντή της Ιονίου Σχολής Μελέτη Μελετόπουλου για τα 200 χρόνια από τη Μάχη των Δερβενακίων.


Πηγή 

Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός, μία σχέση άρρηκτη!

Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε!



Βαλαωρίτης Ἀριστοτέλης

Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,

οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.

Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…

Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…

«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!

Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί… Μία μέρα σὰν ἐκείνη

ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός… Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη

λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,

μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.

Μία ορθόδοξη απάντηση στις αριστερές/υλιστικές/διεθνιστικές ψευδοερμηνείες της Επανάστασης του 1821

Ἡ ἁγιασμένη ἐπανάσταση




Φώτης Κόντογλου 

Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸ κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη.

Ἡ ἐπανάσταση γίνεται τὶς περισσότερες φορὲς ἀπὸ κάποιες ὑλικὲς αἰτίες, ποὺ εἶναι ἡ σκλαβιά, ἡ στέρηση, ἡ κακοπέραση, τὰ βασανιστήρια, ἡ περιφρόνηση. Ἡ λευτεριὰ εἶναι ἡ θεότητα ποὺ λατρεύει ὁ ἐπαναστάτης, καὶ γι’ αὐτὴ χύνει τὸ αἷμα του.

Μὰ τὴ λευτεριά, πολλὲς φορές, σὰν τὴν ἀποχτήσει ὁ ἐπαναστάτης, δὲν τὴ μεταχειρίζεται γιὰ πνευματικοὺς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαρεῖ τὴν ὑλικὴ ζωὴ μονάχα.

Κοντὰ στὴν ὑλικὴ ζωὴ ἔρχεται καὶ ἡ πνευματική, μὰ τὶς περισσότερες φορὲς γιὰ πνευματικὴ ζωὴ θεωροῦνε οἱ ἄνθρωποι κάποιες ἀπολαύσεις ποὺ εἶναι κι αὐτὲς ὑλικές, κι ἂς φαίνονται σὰν πνευματικές.

Ἕνας ἐπαναστάτης τῆς γαλλικῆς ἐπανάστασης, νὰ ποῦμε, θεωροῦσε γιὰ πνευματικὰ κάποια πράγματα πού, στ’ ἀλήθεια, δὲν ἤτανε πνευματικά.

Αὐτὸς ἤθελε ν’ ἀποχτήσει τὴ λευτεριά, γιὰ νὰ κάνει αὐτὰ ποὺ νόμιζε πὼς εἶναι σωστὰ καὶ δίκαια γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ τοῦτο τὸν κόσμο μοναχά, δηλαδὴ γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωή τους, μὴ πιστεύοντας πὼς ὑπάρχει τίποτ’ ἄλλο γιὰ νὰ τὸ ἐπιδιώξει ὁ ἄνθρωπος.

Βαριά και πλούσια η κληρονομιά! Άξιοι οι κληρονόμοι;

    

Η άρση του αφορισμού της Επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόρ




ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΙΛΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΑΜΦΟΣ

Την Μεγάλην Δευτέραν του 1821, τρεις ώρας μετά το μεσονύκτιον, ότε άπαντες οι εν τω πατριαρχείω εκοιμώντο ύπνον βαθύν, ο αοίδιμος πατριάρχης Γρηγόριος κατέβαινε την κλίμακα, φέρων εις χείρας κλείδα και υπό των σεβασμιωτάτων συνοδικών, των μητροπολιτών Καισαρείας, Δέρκων, Εφέσου, Χαλκηδόνος, Νικομήδειας και Νίκαιας, παρακολουθούμενος. Κατελθών δε εις την αυλήν του μεγάρου επορεύθη προς την θύραν του πατριαρχικού ναού και ηνέωξεν αυτήν, εξαγαγών δε την κλείδα την έθεσεν εις την ζώνην του, και εισελθών μετά των αγίων συνοδικών εν αυτώ, έκλεισεν αυτήν ένδοθεν. Ουδέν άλλο φως εφώτιζε τον ναόν, ειμή το αμυδρόν φως της κανδήλας του εσταυρωμένου και το τής όπισθεν του αρτοφορείου τής Αγίας τραπέζης. Η σιγή, το τρέμον φως των δύο κανδηλών, η μαρμαρυγή των αγίων εικόνων, ας αι ασθενείς τού φωτός ακτίνες εδείκνυον κινουμένας, το σοβαρόν και ιεροπρεπές της εκκλησίας, η παρουσία επτά ρασοφόρων, των επισημοτέρων ποιμένων της ανατολικής τού Κυρίου ημών ποίμνης, παρίστανον θαυμάσιον απερίγραπτον θέαμα, συγκινητικόν τε και εμβριθές.

Άγιοι αδελφοί και συλλειτουργοί, είπε προς αυτούς ο σοβαρός και ευσεβής πατριάρχης, αφ’ ου προεχώρησαν μέχρι των αγίων θυρών του ιερού βήματος, ένθα συνετάχθησαν εις κύκλον, έχοντες αυτόν εν τω μέσω —ιδού συνήλθομεν εν τω Ναώ τού Θεού, ουδείς άλλος μάς βλέπει ειμή ο ακοίμητος αυτού οφθαλμός και ουδέν άλλο ούς μάς ακούει, ειμή το ούς τού κλίνοντος αυτό εις τας δεήσεις και των δικαίων και αμαρτωλών.Προ μικρού απευθύναμεν αφορισμόν ακούσιον κατά των επαναστάντων αδελφών ημών χριστιανών, των υπό την σημαίαν σταυρού μαχομένων υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ο Σωτήρ ημών ενετείλατο ημίν τό «εύχεσθε και μη καταράσθε», ημείς δε κατηράσθημεν έργον άγιον, πράξιν θείου μαρτυρίου θυμάτων ιερών υπέρ πίστεως τού Χριστού προσφερθέντων είς ολοκαύτωσιν, κατηράσθημεν τους τον βαρύν ζυγόν της δουλείας απωθήσαντας, ίνα ελευθερώσωσι την πατρίδα από τους υβριστάς της αγίας ημών πίστεως και τους καταπιεστάς της εθνικότητος ημών. Όθεν ο ακοντισθείς παρ’ ημών αφορισμός κατ’ αυτών ου μόνον επιβαρύνει τον τράχηλον ημών, αλλά και τούς αγωνιζομένους κατέθλιψε, και τοι ακούσιος, διό οφείλομεν ίνα άρωμεν αυτόν τη παρακλήσει τού παναγίου πνεύματος.

Αλλ’ ημείς, παναγιώτατε πατριάρχα, επράξαμεν έργον ακούσιον, υπετάχθημεν εις την βίαν και εις την ανάγκην, ίνα μη ερεθίσωμεν την οθωμανικήν κυβέρνησιν εις μείζονας κατά των χριστιανών κακώσεις, απεκρίθη ο μακάριος και φιλόκαλος Εφέσου, απομάξας δάκρυ συμπαθείας και μετανοίας συγχρόνως.

Αληθώς επράξαμεν έργον ακούσιον,—υπέλαβεν ο αοίδιμος πατριάρχης, αληθώς, ενώ υπεγράφομεν τον αφορισμόν ενώπιον της εξουσίας, αι καρδίαι ημών ηύχοντο, και μολαταύτα πρέπει να τον λύσωμεν.

Ακού­σατε αδελφοί! Το μεσονύκτιον τού παρελθόντος σαββάτου, αφού ο διάκονός μου μοί ανέγνω το μεσονυκτικόν, επορευόμην εις την κλίνην μου, ότε δ’ έκλεισα την θύραν τού κοιτώνος μου, και επλησίασα ολίγα βήματα προς αυτήν, μορφή φωτεινή ώφθη αίφνης ενώπιον μου. «Ετοιμάσου, μοι είπεν, εις το μαρτύριον, ευλόγησον ούς κατηράσθης και μιμήθητι τον Χριστόν, τον υπέρ της σωτηρίας των ανθρώπων αποθανόντα επί σταυρού, το μαρτύριόν σου έσεται εις σωτηρίαν των πιστών.» Εν τη εκπλήξει μου η φωτεινή μορφή εγένετο άφαντος. Η φωνή υπήρχε τοσούτον αρμονική και πραεία, ώστε εισέδυ εν τη καρδία μου ως ηδύτατον βάλσαμον. Όλην εκείνην την νύκτα διήλθον εν προσευχή και η ψυχή μου υπήρχε πλήρης αγαλλιάσεως, ήδη δε περιμένω ανυπομόνως το μαρτύριον, μαρτύριον εις σωτηρίαν των χριστιανών.

Οι αρχιερείς εθεώρουν εν πλήρει σιγή και κατανύξει τον πατριάρχην της ανατολικής εκκλησίας περιβρεχόμενοι υπό δακρύων, δακρύων ιερών, δακρύων ευσεβείας, απορρεόντων εκ καρδιών αγάπης μεστών προς το έθνος των.

Άγωμεν, υπέλαβεν ο θείος Γρηγόριος, το μαρτύριόν μου θέλετε ακολουθήσει και ημείς αδελφοί μετά μικρόν, ίνα γείνη, πλήρης η θυσία. Άγιε Νικομήδειας, είπεν αποβλέψας προς αυτόν, σύ είσαι ο νεώτερος πάντων ημών, άναψε τας λαμπάδας της αγίας τραπέζης.

Ο σεβάσμιος ιεράρχης έδραμε προθύμως και λαβών κηρίον το ήναψε, καταβιβάσας την κανδήλαν του σταυρού και εισήλθεν εις το άγιον βήμα, όπερ εν ακαρεί εγένετο κατάφωτον.

Ενδυθήτε τας ιερατικάς υμών στολάς, είπεν ο πατριάρχης,— και συγχρόνως ενεδύετο και ούτος, υπό του αγίου Νικομήδειας βοηθούμενος. Εισελθόντων απάντων εν τω ιερώ βήματι, ο παναγιώτατος πατριάρχης έστη κατά πρόσωπον της αγίας τραπέζης, οι δε σεβασμιότατοι αρχιερείς περιεκύκλωσαν αυτόν πέριξ αυτής ιστάμενοι. Μετά το «Ευλογητός ο Θεός ημών» και μετά σύντομον ακολουθίαν, λαβών ο πατριάρχης τον αφορισμόν έθεσεν αυτόν επί ενός τρίποδος παρά τη αγία Τραπέζη, είτα:

«Θεέ παντοκράτωρ, ανεφώνησε, πανάγαθε, Συ ο αποστείλας τον μονογενή σου υιόν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εις τον κόσμον, ίνα λάβη σάρκα, διά πνεύματος αγίου παρά της αειπαρθένου Μαρίας και ν’ αποθάνη επί τού σταυρού υπέρ ημών, συγχώρησον πρώτον ημίν τοις ημαρτηκόσι σοι διά της παραβάσεως της εντολής τού μονογενούς σου υιού, τού εντειλαμένου ημίν «Εύχεσθε και μη καταράσθε». Είτα καθά δέδωκας ημίν εντολήν τού δεσμείν και λύειν, καταλύομεν τον αφορισμόν τούτον, ον ακουσίως απηυθύναμεν κατά τού χριστεπώνυμου ποιμνίου σου. Ναι, Κύριε βασιλεύ, επάκουσον ημών και ενίσχυσον και σώσον αυτό τω βραχιωνί σου τω υψηλώ, ότι δεδοξασμένος υπάρχεις συν τώ μονογενεί σου υιώ και τω παναγίω σου πνεύματι νυν και αεί και εις τούς αιώνας των αιώνων, αμήν.»

Μετά την εκφώνησιν ταύτην, λαβών μίαν των λαμπάδων της αγίας τραπέζης ενέπρησε τον αφορισμόν, όστις κατέπεσεν εις σποδόν προ των ποδών αυτού.

Απεκδυθέντων των αγίων τούτων ποιμένων τας ιερατικάς αυτών στολάς, ο ναός έμεινεν αύθις φωτιζόμενος διά του αμυδρού φωτός των δύω κανδηλών, σβεσθεισών των λαμπάδων της αγίας τραπέζης. Προπορευόμενος δε ο θείος Γρηγόριος ηνέωξε την θύραν και παρακολουθούμενος υπό των μακαρίων ιεραρχών εξήλθε του ναού και κλείσας αυτήν αύθις ανήλθεν εις το συνοδικόν μετ’ αυτών.

Μεθ’ ημέρας εξ ο ιερός ούτος αμνός εκρέματο ως κακούργος εις τα πρόθυρα τής μεγάλης τού Χριστού εκκλησίας άπνοος, έχων εστραμμένους τους οφθαλμούς προς τον ουρανόν, τα δε χείλη ημιηνεωγμένα ως να παρεκάλει τον ουράνιον πατέρα υπέρ τής απελευθερώσεως απάσης της ελληνικής φυλής.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΑΜΦΟΣ


ΠΗΓΗ: Γρηγόριος Ε΄,Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως,1746-1821.Τα κατά τον αοίδιμον πρωταθλητήν του ιερού των Ελλήνων αγώνος τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριον τον Ε’ /Καταταχθέντα μεν, διορθωθέντα και υπομνηματισθέντα υπό του καθηγητού Γ. Γ. Παπαδοπούλoυ συλλεγέντα δε και εκδοθέντα υπό Γ. Π. Αγγελοπούλου .Eν Αθήναις. Παρά τω Εθνικώ Τυπογραφείω,1865.


Ο Κωνσταντίνος Ράμφος γεννήθηκε στη Χίο το 1776. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία κι έγινε απόστολός της στα Ψαρά και την Ύδρα. Υπηρέτησε στο Α΄ Σύνταγμα και λόγω της μόρφωσής του έγινε αξιωματικός. Τον Νοέμβριο του 1821 συμμετείχε ως υπολοχαγός στην έφοδο κατά του Παλαμηδίου στη μάχη του Ναυπλίου. Τον Ιανουάριο τον βρίσκουμε στην πολιορκία του Ακροκορίνθου. Το 1827 συμμετέχει ως υπασπιστής του συνταγματάρχη Ταρέλλε και αργότερα του ταγματάρχη Φ. Γουβερνάτου στην εκστρατεία του του Φαβιέρου στη Χίο. Το 1827-1828 γίνεται γραμματέας του Διοικητηρίου Αιγίνης. Επί Καποδίστρια έγινε δικαστής στον Πόρο και διοικητής των φρουρίων της Μεσσηνίας. Συμμετείχε στα γεγονότα του Πόρου στα 1831 στο πλευρό του Καποδίστρια. Πέθανε το 1871 σε ηλικία 95 ετών.


Αυτοί είναι οι "ευσεβείς" που καταδικάζουν τους Ορθόδοξους;

Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο (για συμπροσευχές με Μαρωνίτες αιρετικούς;)

ο τωρινός “Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου” Σελίμ Σφέιρ “σε ένδειξη φιλίας και εν Χριστώ αδελφοσύνης”· στεκόταν μάλιστα όχι απέναντι, αλλά δίπλα ακριβώς στους παριστάμενους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου, ένας εκ των οποίων ήσασταν εσείς.


Αλεξανδρούπολη, 29 Φεβρουαρίου 2024

Βασιλική Οικονόμου

Ανοικτή επιστολή

Προς τον Παν. Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο

Πανιερώτατε

Σας απευθύνουμε αυτήν την ανοικτή επιστολή, επειδή νιώσαμε επιτακτική την ανάγκη να διατυπώσουμε τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα που μας δημιουργήθηκαν από κάποια λεγόμενά σας στην “Λ΄ (30η) Πνευματικὴ Σύναξη Διαλόγου μὲ τὸν Μόρφου Νεόφυτo (31.01.2024)”. Σημειώσαμε συγκεκριμένα ένα παρενθετικό απόσπασμα, από την αναφορά σας στην απαγόρευση εισόδου στους Ναούς όσων πολιτικών υπερψήφισαν το βλάσφημο και επαίσχυντο νόμο για τον πολιτικό “γάμο” των ομοφυλοφίλων κλπ στη Βουλή της Ελλάδας στις 15-2-2024. Στη συνέχεια του αποσπάσματος αναφέρεστε στην παρουσία μαρωνιτών “Αρχιεπισκόπων” σε Ακολουθίες στη Μητρόπολή σας.

Άστραψε και βρόντηξε ο Κοζάνης την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Όχι για την αίρεση, όχι για την εκκοσμίκευση, όχι για την προδοσία της Πίστεως, αλλά για τον... μπακαλιάρο!

Ο μητρ. Κοζάνης Παύλος που φώναζε "βάλτε μάσκες κινδυνεύουμε" (εδώ) και υποστήριζε τα μέτρα και το εμβόλιο (εδώ), που διαβεβαίωνε "Η εκκλησία είναι πάντα δίπλα και μέσα στο ποδόσφαιρο" (εδώ), που φιλοφρονεί χωρίς να ελέγχει τον μέγα παραβάτη των Ι. Κανόνων Ελπιδοφόρο (εδώ) έβγαλε πύρινο κήρυγμα την Κυριακή της Ορθοδοξίας όχι κατά του Οικουμενισμού, όχι κατά της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία, όχι κατά της αποστασίας που έχει πια γιγαντώσει, αλλά κατά του... μπακαλιάρου ως έθιμο. Έτσι για τον Κοζάνης μπορεί ο πιστός να συμπροσεύχεται με αιρετικούς, μπορεί να είναι μέλος του Π.Σ.Ε., μπορεί να να δέχεται τους ουκρανούς σχισματικούς ως Εκκλησία, μπορεί να φοράει μάσκα στον ανό για να μην κολλήσει, αλλά δεν επιτρέπεται να φάει  μπακαλιάρο ως έθιμο.



Ξέσπασε ο Μητροπολίτης Κοζάνης: Ντροπή να λέμε ότι τρώμε μπακαλιάρο «για το έθιμο»

Ως «ντροπή» χαρακτήρισε ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης το γεγονός ότι πολλοί πιστοί λένε ότι την 25η Μαρτίου τρώμε μπακαλιάρο λόγω εθίμου.

Αναλυτικότερα, την ώρα που έκλεινε το κήρυγμά του, ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης «μέμφθηκε» τους πιστούς που λένε ότι την 25η Μαρτίου «πρέπει να τρέξουμε όλοι να φάμε μπακαλιάρο, γιατί είναι το έθιμο. Ντροπή! Ντροπή! Ορθόδοξοι χριστιανοί Έλληνες! Το έθιμο…», λέγοντας τους ότι είναι πολύ πιο ουσιώδης ο λόγος για την κατανάλωση ψαριών την εν λόγω ημέρα και σχετίζεται με το θαύμα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της κυοφορίας του Χριστού.

Θεολογική ερμηνεία της εικόνας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου


    

Το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου αναφέρεται πολλάκις και ποικιλοτρόπως εις την Θείαν Λατρείαν. Οι ιεροί υμνογράφοι συναγωνίζονται εις την εύρεσιν των καλλιτέρων ποιητικών εκφράσεων διά να τονίσουν την θέσιν, την οποίαν κατέχει η Μητέρα του Θεού εις το Μυστήριον της Ενσαρκώσεως του Χριστού, την ζωήν της Εκκλησίας και την καρδίαν των πιστών.

Εις την τιμητικήν προσκύνησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου έχει αφιερώσει η Εκκλησία μας ιδιαιτέρας ιεράς Ακολουθίας και πανηγύρεις. Είναι γνωστοί οι Παρακλητικοί Κανόνες (Μικρός και Μέγας), ο Ακάθιστος Ύμνος και αι λεγόμεναι Θεομητορικαί εορταί, με τας οποίας οι πιστοί εκφράζουν τα αισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης και αφοσιώσεως εις την «άσπιλον; αμόλυντον, άφθορον, άχραντον, αγνήν Παρθένον, Θεόνυμφον Δέσποιναν».

Τέλος προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου έχομεν πολλάς εικόνας και πολλούς ιερούς ναούς. Φέρουν διάφορα ονόματα από τας ιδιότητας, τας οποίας απέδωκεν η Εκκλησία εις την Παναγίαν, όπως Γοργοεπήκοος, Ελεούσα, Παμμακάριστος, Οδηγήτρια, Παρηγορίτισσα, Παντάνασσα, Περίβλεπτος κ. α.

Τα διάφορα γεγονότα της ζωής της Θεοτόκου απεικονίζονται άριστα εις τας βυζαντινάς μας εικόνας. Εις αυτάς η στάσις του σώματός της και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της εκφράζουν τα αισθήματα της αγνής και πλούσιας καρδίας της και μας υπενθυμίζουν την αγνότητά της, την πίστιν της και την ταπεινοφροσύνην της, καθώς και τον ρόλον της Παναγίας εις την Ενανθρώπησιν του Κυρίου.

Τον ρόλον της Θεοτόκου εις την Ενανθρώπησιν του Κυρίου φέρει η Εκκλησία μας εις την μνήμην των πιστών ιδιαιτέρως με την εορτήν του Ευαγγελισμού. Η Ακολουθία της εορτής είναι στηριγμένη εις την αφήγησιν του Ευαγγελιστού Λουκά: