Ὀσο είμαστε στη γη, ας μετανοήσουμε

Καινοφανὴς θεωρία για αντιμετώπιση αιρετικών

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΑΤΣΗ

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς

λογίζεται ὡς πράξη ἐξόδου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Εἰσάγεται νέα ποιμαντική θέση στὴν Ἐκκλησία

γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Πατέρων;

Λυπούμαστε, γιατὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης, ἀπὸ τοὺς λίγους ἱερωμένους ποὺ μιλᾶ καθαρὰ καὶ σταράτα, δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει μέσα του μερικὰ πράγματα περὶ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ περὶ ἀποτειχίσεως. Γιὰ θέμα δηλαδή, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν λάβει θέση καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση ἔχει θεσμοθετήσει “τὸ δέον γενέσθαι”.

Τὸ σημερινὸ δημοσίευμα τοῦ π. Διονυσίου στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (τὸ παραθέτουμε στὸ τέλος) ἀναφέρεται βέβαια καὶ σὲ ἄγνωστους ἀδελφούς μας χριστιανούς, ποὺ ἀνεπίσημα ἐφαρμόζουν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς ἀποτειχίσεως, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζουμε. Ἀσφαλῶς, ὅμως, ἀναφέρεται κυρίως σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἐπώνυμα καὶ ἐπίσημα ἔχουμε ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐπειδὴ αἰσθανόμαστε ὅτι, μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ π. Διονύσιος, μᾶς ἀδικεῖ, ἀποστέλλουμε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» ποὺ φιλοξένησε τὸ ἄρθρο του, ἀλλὰ καὶ σὲ διάφορες ἱστοσελίδες, αὐτὸν τὸν μικρό μας ἀντίλογο.

Πατέρα Διονύσιε, δὲν πήραμε τὴν ἀπόφασή μας «ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι», ὅπως γράφετε.

Μᾶς εἰρωνεύεστε γιὰ τὴν ἀπόφασή μας νὰ ἀποτειχισθοῦμε, χαρακτηρίζοντάς την «γενναία» (ἐντὸς εἰσαγωγικῶν). Δὲν γνωρίζουμε ἂν εἶναι γενναία· αὐτὸ τὸ γνωρίζει ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Γνωρίζουμε, ὅμως, ὅτι τὴν πήραμε μετὰ ἀπὸ πολλὴ σκέψη καὶ βάσανο, ἀκολουθώντας τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς πολλὲς περὶ τούτου ἀναφορὲς τῆς «Συνάξεως κληρικῶν καὶ μοναχῶν» καὶ ἰδίως τὰ πολλὰ προτρεπτικὰ καὶ ἀφυπνιστικὰ  δημοσιεύματα τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση. Τὸ ἐὰν εἶναι γενναία, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῶν γεγονότων, τὸ ἂν θὰ ἀντέξουμε, δηλαδή, ὅλες αὐτὲς τὶς ἐπιθέσεις, τὶς ἀπομονώσεις, λοιδωρίες καὶ εἰρωνεῖες ἀνθρώπων, ὅπως ἐσεῖς, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἀγωνίζονται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μιὰ τέτοια ἀπόφαση δηλαδή, εἶναι γενναία, ἐὰν ἀκολουθεῖται μὲ συνέπεια καὶ σταθερότητα καὶ ἐὰν τὴν ἐργαζόμαστε μὲ συνείδηση ὅτι ἀκολουθοῦμε τὶς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Νομίζουμε, ὅμως, π. Διονύσιε, ὅτι κάνετε ἕνα βασικὸ λάθος, ὅταν γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ “γενναία” ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε».

Ἀλλά, πάτερ, ποιός Ἅγιος διδάσκει, ὅτι καθένας ποὺ διακόπτει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι αὐτός, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ κακοδοξοῦντα Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ ἀντίθετα, σὲ περίπτωση ποὺ παραμένει δεμένος στὸ ἅρμα τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου, τότε εἶναι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοεῖτε ὅτι, καὶ ὁ τιμώμενος ἀπὸ σᾶς ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος, εἶναι σύμφωνος στὴν δυνητικὴ –ἔστω– ἀποτείχιση;

Ποιός Ἅγιος Πατέρας ἢ ποιός Ἱ. Κανόνας λέγει, πάτερ, ὅτι, ὅποιος διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου του, πρέπει νὰ ἀποφασίσει ποῦ θὰ πάει; Κανείς. Ἀρκεῖ νὰ «φύγει» ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο. Φεύγοντας ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία. Ἐκτὸς ἄν κι ἐσεῖς πιστεύετε στὴν θεωρία τῆς Ἐπισκοποκεντρικῆς καὶ ὄχι τῆς Χριστοκεντρικῆς Ἐκκλησίας· ἐάν, δηλαδή, ταυτίζετε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο (καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὸς αἱρετίζει) καὶ ὄχι μὲ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Φανταζόμαστε πὼς δὲν θὰ ἐπικαλεσθεῖτε, πάτερ Διονύσιε, τὸ χωρίο τοῦ ἁγ. Ἰγνατίου, «ὅπου Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία», διότι γνωρίζετε ὅτι αὐτὸ ἰσχύει μόνον, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας.

Ἀντίθετα, ὅταν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, συνειδητά, ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα αἱρετίζει –ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς– τότε, ἄλλα μᾶς προτρέπει νὰ πράξουμε ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Καὶ βεβαίως, οὐδόλως ἀναφέρεται στὴν διδασκαλία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων μόνον διὰ ἄρθρο-χαρτοπολέμου ἢ τοῦ ἰντερνετικοῦ πολέμου, πρακτικὴ ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδική–ἀποκλειστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκ μέρους τῶν σημερινῶν Ἀντι-οικουμενιστῶν.

Εἶναι σαφές, πάτερ, ὅτι ὁ τρόπος ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, εἶναι αὐτὸς ὁ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, τῆς ἀποτειχίσεως, τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἔργοις καὶ λόγοις μᾶς προτρέπουν. Ἐξάλλου, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α΄ καὶ Β΄ Συνόδου λέει: «τιμῆς τῆς πρεπούσης εἶναι ἄξιοι ὡς ὀρθόδοξοι» αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο πρὸ συνοδικῆς κρίσεως.

Τί τραγικό, ἀλήθεια, πάτερ, αὐτοὶ ποὺ –σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους μας– πρέπει νὰ τιμηθοῦν, ἐπειδὴ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν ἐντειχίζονται σὲ σχίσματα καὶ παρατάξεις, ἐσεῖς τοὺς βγάζετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Μὲ δύο λόγια ἀναιρεῖτε ὅλη τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας! Καὶ ταυτόχρονα μᾶς παρακινεῖτε (ἐμμέσως πλὴν σαφῶς) νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ πᾶμε κάπου. Ποῦ; Μήπως σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη; Γιατί; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐμμονή μας νὰ παραμείνουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι; Εἶναι ἰδιοκτησία κάποιων ἡ Ἐκκλησία; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία μας ἐκεῖ;

Δὲν θὰ πα­ρα­θέ­σουμε ἐ­δῶ, γιὰ τὸ θέμα, δι­κές μας το­πο­θε­τή­σεις ἢ τοῦ π. Εὐθυμί­ου, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει δύο βιβλία περὶ αὐτοῦ καὶ ἀπαντάει μὲ δεκάδες πατερικὰ κείμενα περὶ ἀποτειχίσεως, ἀναιρώντας τὴν θέση σας. (Δὲν ἔφτασαν, ἄρα, στὰ χέρια σας ἢ ἀπαξιεῖτε νὰ τὰ μελετήσετε ἢ νὰ ἐκφράσετε τὴν γνώμη σας γι’ αὐτά;).

Θὰ προ­σφύ­γουμε στὸν π. Θε­ό­δω­ρο Ζή­ση, ὁ ὁ­ποῖ­ος γνω­ρί­ζον­τας πο­λὺ κα­λά, ὡς κα­θη­γη­τὴς Πα­τρο­λο­γί­ας, ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τῶν Πα­τέ­ρων σχε­τι­κὰ μὲ τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς αἱ­ρε­τί­ζον­τες «ὀρ­θό­δο­ξους» ἐ­πι­σκό­πους, ἔ­γρα­ψε πολ­λὰ γι­ὰ τὸ θέ­μα τῆς ἀποτειχίσεως κεί­με­να, μερικὲς σειρὲς τῶν ὁποίων θὰ σᾶς πα­ραθέσουμε. Μεγαλύτερα ἀποσπάσματα ὑπάρχουν στὴν ἱστοσελίδα μας στὴν παρακάτω διεύθυνση:

http://paterikiparadosi.blogspot.co.uk/2012/09/blog-post_28.html

Ἔχει πεῖ λοιπόν, ὁ π. Θεόδωρος καὶ τὰ ἑ­ξῆς:

«Λοι­πόν, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α σή­με­ρα, ἡ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α εἶναι μὲ τὴν πλά­νη. Καὶ νὰ εὐ­χη­θοῦ­με ὁ Θε­ὸς νὰ ἀ­να­δεί­ξει ἐ­πι­σκό­πους …καὶ νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σει τὴν Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ τὶς ἄλ­λες πλά­νες» (a­k­t­i­n­es.b­l­o­g­s­p­ot.c­om/2011/03/b­l­og-p­o­st_3192.h­t­ml).

Ἤ­δη ἀ­πὸ τὸ 2001 ὁ π. Θ. Ζή­σης ἔ­γρα­φε: «Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς...  Θὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα» (Ζή­ση Θ., “Μὲ τὸ ἀρ­νί­ο ἢ μὲ τὸ θη­ρί­ο; Μὲ τὸν Χρι­στὸ ἢ μὲ τὸν πά­πα;­”, Θε­ο­δρο­μί­α, Ἰ­α­νου­ά­ρι­ος‒Μάρ­τι­ος 2001).

«Τὸ θέ­μα τῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς αἱ­ρε­τι­κούς, ὡς καὶ τῆς ἐν συ­νε­χεί­ᾳ κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι μὲ τὴν πρά­ξη τους αὐ­τὴ ἀ­πο­βαί­νουν ἀ­κοι­νώ­νη­τοι, εἶ­ναι τὸ μεῖ­ζον καὶ ἐ­πεῖ­γον θέ­μα στὴν ση­με­ρι­νὴ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ζω­ή. Τὸ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὸ σῶ­μα νο­σεῖ ἐ­πι­κίν­δυ­να· ὑ­πεύ­θυ­νοι γι­ὰ τὴν νό­σο εἴ­μα­στε ὅ­λοι, ὄ­χι μό­νον οἱ κοι­νω­νοῦν­τες μὲ τοὺς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­σοι κοι­νω­νοῦ­με μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες· ἡ ἐ­κτρο­πὴ καὶ ἡ πα­ρά­βα­ση μοι­ά­ζει μὲ τὰ συγ­κοι­νω­νοῦν­τα δο­χεῖ­α…» (“Μαρ­τυ­ρί­α ἢ ἀ­πο­στα­σί­α; Σκέ­ψεις καὶ ἐ­κτι­μή­σεις με­τὰ τὴ Ρα­βέν­να”, Ὀρ­θό­δο­ξος Τύ­πος, φ. 1466, 12.7.2002).

Καὶ λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα ὁ π. Θε­ό­δω­ρος ἔ­γρα­φε: «Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, πο­λύ­τε­κνος, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τρι­ά­δος, ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος νὰ δι­α­κό­ψῃ τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ συμ­φω­νοῦν­τος μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­πι­σκό­που του (πε­ρι­οδ. Θε­ο­δρο­μί­α, καὶ w­ww.t­h­e­o­d­r­o­m­ia.gr/87D26F7F.p­r­i­nt.el.a­s­px).

Βλέ­πε­τε, πάτερ, ποι­ά εἶ­ναι ἡ δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Αὐ­τὴν ἐκ­φρά­ζει καὶ ὁ π. Εὐ­θύ­μι­ος στὸ βι­βλί­ο του. Κι ἂν κά­που σφά­λει, ἔ­χει ζη­τή­σει νὰ τὸν δι­ορ­θώ­σουν, ἀλ­λὰ ὀρ­θό­δο­ξα, βά­σει τῆς Ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κῆς Δι­δα­σκα­λί­ας καὶ Πρα­κτι­κῆς, ὄ­χι κα­κό­δο­ξα, βά­σει αὐ­θαι­ρέ­των προ­σω­πι­κῶν ἀ­πό­ψε­ων. Ἀλλὰ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Πατέρες στοὺς ὁποίους ἀπευθύνθηκε, δὲν ἀποτόλμησε τὴν ἀναίρεση τῶν γραφομένων του. Αὐ­τὴν τὴν Ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ἀ­κο­λου­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς, κι ὄ­χι κά­ποι­ες δι­κές μας τά­χα ὑ­περ­βάλ­λον­τος ζή­λου πρα­κτι­κές.

Βέβαια, κυκλοφόρησε τελευταῖα ἕνα βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, γραμμένο ἀπὸ τὸν π. Παῦλο Δημητρακόπουλο, ὁ ὁποῖος μὲ φοβερὲς ἀντιφάσεις καὶ λογοκρατούμενες ἀπόψεις, ἀλλὰ καὶ μὲ μηδαμινὴ ἀναφορὰ στοὺς Πατέρες, ἐναντιώθηκε στὸν π. Εὐθύμιο, ἁπλῶς γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν θέση περὶ «διακοινωνίας» τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος λανθασμένα καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἱερὸ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου, θεωρεῖ (ὡς γνωστὸν) ὅτι ἀποτείχιση δικαιολογεῖται μόνο σὲ περίπτωση «διακοινωνίας»! Σ’ αὐτὴ τὴν θέση τοῦ Πειραιῶς, ἀντέδρασε καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σὲ συνάντηση τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» στὸν Πειραιᾶ (τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο)· παρόλα αὐτὰ ἡ Ἱ. Μητρόπολις ἐξέδωσε τὸ βιβλίο!

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἴδια πραγματικότητα: Ἐκεῖνοι (οἱ Λατινόφρονες) «ἐσχεδίασαν καὶ ἐχάλκευσαν μὲ κρυφὲς συμφωνίες τὴν ἕνωση, χωρὶς νὰ ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δὲν ἐνημερώνεται σήμερα ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται γι’ αὐτό, ὅτι ἡ ἕνωση γί­νεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικὰ μὲ συμπροσευχές, συλλείτουργα καὶ ἀμοιβαία ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τὸ κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως, νὰ ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη ἑνώσεως» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 12.10.2012).

Δὲν θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ, τὸ γιατί, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ πέρα, ὁ π. Θεόδωρος ἀναγκάστηκε, χωρὶς θεολογικὴ ἐξήγηση τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, νὰ ἐκφέρει συγκρατημένες ἀπόψεις περὶ τοῦ θέματος.

Καὶ μερικὲς ἐρωτήσεις γιὰ διευκρίνηση.

* Γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι... διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Γιατί ὑποβιβάζετε τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Πατριάρχη καὶ τοῦ Περγάμου; Ἀπὸ παρόμοιες ἐνέργειες δὲν ξεκίνησαν ὅλοι οἱ αἱρετίζοντες; Ἀπὸ τοιούτους δὲν ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες πιστοί; Λόγω τῆς ἐπιμονῆς τους στὴν αἵρεση, δὲν ἀνάγκασαν τὶς ὀρθόδοξες Συνόδους νὰ τοὺς καθαιρέσουν ὡς αἱρεσιάρχες;

* Γράφετε: «Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία».

Δὲν εἶναι «ὀρθὸς τρόπος ἀντίδρασης» ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κακοδιδασκάλους «μεγαλόσχημους κληρικούς» καὶ εἶναι σωστὸς ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς; Καὶ ἐπίσης: Τώρα, πάτερ, τὶς κακόδοξες διδασκαλίες τὶς ὑποβιβάζουμε σὲ «ἀμφίβολες δηλώσεις»; Τὰ ἴδια δὲν ἰσχυρίζονται καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τοὺς «μεγαλόσχημους κληρικοὺς» τοῦ Φαναρίου;

* Στὸ κείμενο τοῦ γέροντος Παΐσιου ποὺ παραθέτετε, ὁ Γέροντας ἀναφέρεται σὲ ὅσους ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ δημιουργοῦν παρατάξεις. Γράφει: «Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν». Γιατί αὐτὸ τὸ ἐφαρμόζετε σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἁπλῶς ἀποτειχιστήκαμε; Δὲν ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα (καὶ ὄχι μόνον αὐτή, ἀλλὰ καί ἄλλες μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους) μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ γέροντα Παϊσίου, καὶ μάλιστα τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, δὲν ἀποτελοῦσε εὐδιάκριτο μέγεθος; Εἶναι αὐτὸ ἔξοδος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

* Γράφετε: «Ἡ παρρησία ...χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα!».

Στὸ τμῆμα αὐτό, πάτερ, δὲν φωτογραφίζετε τὸν ἑαυτό σας; Τί παραπάνω κάνετε κι ἐσεῖς, ἀπὸ χαρτοπόλεμο;

Πάτερ, ὁ Ἀπόστολος ἐντέλλεται: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον (ψευδεπίσκοπον Βαρθολομαῖον, ἀρχηγέτην τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ Περγάμου Ἰωάννην, καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομον Σαββᾶτον, διδάσκαλον τῆς αἱρετικῆς δοξασίας περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας, καὶ Δημητριάδος Ἰγνάτιον εἰσηγητὴν τῆς Μεταπατερικῆς Θεολογίας) μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς ὅτι ὁ τοιοῦτος ἐξέστραπται» (Τίτ. γ΄ 10). Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς φωνάζει: «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)», δηλ. στοὺς αἱρετικοὺς διδασκάλους. Καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὴν Π. Διαθήκη (κάτι ποὺ ἐπαναλαμβάνει διὰ τοῦ Ἀποστόλου ἡ Καινὴ Διαθήκη) γράφει: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος.... κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. στ΄ 17).

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς ὅσα τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου λέγει, ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε, νὰ παραμένουμε ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων, ποὺ ὑποδέχονται τὸν αἱρετίζοντα Πατριάρχη μὲ λουλούδια καὶ τὸν ὕμνο «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», νὰ ζητοῦμε τὸν ἁγιασμό τους καὶ τὶς εὐλογίες τους, καὶ ταυτόχρονα νὰ φωνάζουμε εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων ἢ βαρυκουόντων.

Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ παράξενα γιὰ ἕναν κληρικὸ ποὺ σ’ ὅλα τὰ ἄλλα ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας μὲ τόλμη καὶ παρρησία; Γιὰ ἕναν κληρικὸ τὸν ὁποῖο πολλοὶ (κι ἐμεῖς) ἔχουν ξεχωρίσει γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸ βιοτὴ καὶ τοὺς ἀγῶνες του;

Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά-Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κωνσταντῖνος

_____­­­­­­­_____________________________________________

Στὴν συνέχεια παραθέτουμε καὶ τὸ ἄρθρο τοῦ π. Διονυσίου, μὲ ἀφορμὴ τὸ ὁποῖο δίδεται ἡ παραπάνω ἀπάντηση, ὅπως δημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», φ. 1954, 14 Δεκεμβρίου 2012.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΡΗΣΙΑ;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΟ ΧΩΡΟ τῆς Ἐκκλησίας παρατηροῦνται φαινόμενα ἀποστασίας καὶ ἀποτείχισης. Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι, λόγῳ αὐξημένης εὐαισθησίας, διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ «γενναία» ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε. Μάλιστα μερικοὶ ἄγαμοι κληρικοί, ἱερομόναχοι τοῦ κόσμου, ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς τίμησε μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καὶ προσχωροῦν σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη καὶ αἰφνιδίως ἐμφανίζονται ὡς «ταπεινοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως!», ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀντικανονική τους χειροτονία. Ἡ τακτικὴ εἶναι ψυχόλεθρη καὶ πρέπει νὰ ἐκλείψει.

Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία.

Θεωρῶ πολὺ χρήσιμη τὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ποὺ διατυπώθηκε τὸ 1969 σὲ σχετικὴ μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ ἐπιστολή του. Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι πολλοὶ ζηλωτὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου δὲν δέχονται τὸν Γέροντα καὶ μιλοῦν μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Ὅμως ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σ᾽ αὐτούς, γιατὶ γνωρίζω ὅτι θὰ ματαιοπονήσω, ἀλλὰ στοὺς ἐλεύθερους ἀπὸ τὸ φανατισμὸ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι πονοῦν ἀπὸ τὴ δράση τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ θέλουν νὰ παρηγορηθοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ σταθεροποιηθοῦν πνευματικά, νὰ τοὺς δοθεῖ μιὰ διέξοδος στοὺς προβληματισμούς, ποὺ τοὺς ἀποσχολοῦν. Ἔγραψε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἔχω τὴν γνώμην, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸ ν᾽ ἀποχωριζώμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίῃ ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ὁ καθένας νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπον του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον».

Ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω τὸ καθῆκον, ποὺ ἔχει κάθε χριστιανὸς νὰ διαμαρτύρεται γιὰ ὅσα κάνουν οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ ἐκφράζει τὴ γνώμη του, χωρὶς νὰ καιροσκοπεῖ. Νὰ ἔχει εὐθύτητα στὴ γνώμη του καὶ νὰ μὴ σιωπᾶ, ὅταν πρέπει νὰ κραυγάσει. Μὲ τὶς ἀντιδράσεις περιορίζεται τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν, καθὼς βλέπουν ὅτι τὰ σχέδια τους δὲν μποροῦν νὰ ὑλοποιηθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό.

Ἡ παρρησία εἶναι ἀρετή, ἰδίως ὅταν σχετίζεται μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως. Στὴν ἐποχή μας ὅμως χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς! Ἐλάχιστοι πιὰ διαφωνοῦν δημοσίως μὲ τοὺς οἰκουμενιστές. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα! Εἶναι ἀποκαρδιωτικὴ ἡ τακτικὴ αὐτῶν τῶν κληρικῶν, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχουν φήμη ἐναρέτου καὶ ἀγωνιστοῦ.

Ποιοί θέτουν τροχοπέδη στον αγώνα κατά αιρέσεως;

Ὁ γ. Ἀγάθων τῆς Ἱ.Μ.Κωνσταμονίτου ὁμιλεῖ

γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ,

γιὰ τὸν Πατριάρχη

καὶ τὸν γ. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη

Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ κόσμῳ Γέροντες καὶ κληρικοί,σιωποῦν γιὰ τὴν πραγματοποιούμενη  Ἕνωση τῶν «Ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς Παπικούς· Ἕνωση –ποὺ κατὰ τὸν γέροντα Ἐφραίμ– ἔχει γίνει μυστικά! Γνωρίζουν πὼς ὅσο ἀντιδροῦν οἱ πιστοί, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα ἡ  φανερὴ Ἕνωση. Καὶ ἐνῶ τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ διακηρύσσουν δημοσίως δὲν ἀντιδροῦν, ἀφήνοντας τοὺς ἀγνοοῦντας πιστοὺς νὰ γίνονται θύματα τῆς ἀγαπολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ περιμένουν παθητικὰ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδὴ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως ποὺ ἑτοιμάζει τὴν ἔλευση  τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὴν Ἕνωση!

Στὸ διαδίκτυο ἁλιεύσαμε τὸ παρακάτω κείμενο μὲ τὸ Video ποὺ τὸ συνόδευε. Πρόκειται γιὰ μιὰ ὁμιλία-συζήτηση τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος, Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Κωνσταμονίτου γιὰ τὸν Παπισμό, τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς θέσεις ἐπ’ αὐτῶν τοῦ γέροντα Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτη. Τὸ παραθέτουμε, μαζὶ μὲ τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο.

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ὁ Γέροντάς μου, Καθηγούμενος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου, γέρων Αγάθων, ομιλεί στην ενορία μας. Απόσπασμα 3 (video). Στα πλαίσια του κατηχητικού μαθήματος φοιτητών και ενηλίκων του πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη, στον Ιερό Βυζαντινό Ναό Προφήτου Ηλιού Θεσσαλονίκης, εκτάκτως τον Νοέμβριο του 2008, μας τίμησε με την παρουσία του, ο καθηγούμενος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους, πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης γ. Αγάθων. Κατόπιν παρακλήσεώς μας, ομίλησε στη σύναξη. Στο συγκεκριμένο σύντομο απόσπασμα ομιλεί για την αίρεση του Παπισμού».

pentapostagma.gr/2012/11/video_11.html#ixzz2E7rUi29G

Ἡ Ὁμιλία - Συζήτηση

π. Ἀγάθων: Ὁ Πάπας (ὁ Παπισμὸς) εἶναι αἵρεσις, δὲν ἔχει σχέση καμιὰ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸ σχίσμα ποὺ ἔγινε τὸ 1054... Πολὺ καλὰ γνωρίζετε, πὼς δύο παρατάξεις ὑπάρχουν ἐπάνω στὸν οὐρανό, ἢ Παράδεισος ἢ κόλαση. Μεσάζων δὲν ὑπάρχει. Ἢ θὰ εἶσαι Ὀρθόδοξος, ἤ, ἐὰν δὲν εἶσαι Ὀρθόδοξος, εἶσαι γιὰ τὴν κόλαση.

Ἀκροατής: Σωτηρία δὲν ἔχει.

π. Ἀγάθων: Δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Αὐτὰ εἶναι ξεκάθαρα. Ὄχι ἡμίμετρα, αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα μὲ τόν (σ.σ. δὲν ἀναφέρει ὄνομα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἐννοεῖ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο), ποὺ τὰ κάνει πλακάκια καὶ σάλτσα, ἂς ποῦμε. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, πρὶν πάει ὁ Πάπας, γιὰ νὰ καλύψει (ὅσα ἔγιναν στὸ Φανάρι τὸ 2006). Μετά, ποῦ νὰ παρουσιασθεῖ, τί νὰ πεῖ; Τί νὰ πεῖ; Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, πῆγε, ἀγκάλιασε τὸν Πάπα, –ἤμουν ἔξω (ἀπὸ τὸ Ὄρος) καὶ τὸ εἶδα στὴν τηλεόραση προσωπικά, καὶ τρία εἰκοσιτετράωρα εἶχα νὰ κοιμηθῶ– ὅταν τὸν εἶδα νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ νὰ πάει ν’ ἀγκαλιάζει τὸν Πάπα, μέσα μου εἶπα: αὐτός ἴχνος, μὰ ἴχνος, δὲν εἶχε ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, κεῖ μέσα ποὺ βρισκότανε; Ἂν εἶχε κάτι, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, δὲν θὰ ἔκανε αὐτὴ τὴν κίνηση. Εἶναι φοβερό. Φοβερό. Φοβερό.

Εἴπαμε, ἢ κόλαση ἢ Παράδεσος. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἐφόσον δὲν εἶσαι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν τὸ συζητᾶμε. Νὰ κάνουμε τί; Ἐν ὀνόματι τοῦ πασαλείμματος “ἀγάπη”! Μὲ ποιόν;

Θὰ μὲ κοροϊδέψεις ἐμένα. Τὸ Θεὸ (ὅμως) θὰ τὸν κοροϊδέψεις; Τοὺς Ἁγίους Πατέρες θὰ τοὺς κοροϊδέψεις; Οἱ Πατέρες πῆραν θέση· ἀπὸ τὸ 1054 πῆραν θέση. Χωρίσαν τὰ τσανάκια τους. Ὀρθοδοξία καὶ Καθολικοί. Ὁ Πάπας; δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν ὑπάρχει συζήτησις. Τώρα ὅμως, μὲ τὶς κινήσεις αὐτές, πάει τώρα νὰ κάνει πασαλείμματα, σὲ ποιόν;

π. Νικόλαος: Ἡ ἕνωση ἔγινε, γέροντα.

π. Ἀγάθων: Σ’ αὐτούς, ὅπως μοὖπε ὁ δικός μου ὁ γέροντας (ὁ δικός μου ὁ γέροντας εἶναι στὴν Ἀμερική, ὁ π. Ἐφραίμ), ἐμένα μοῦ εἶπε· γι’ αὐτοὺς  –μοῦ λέει–  ἡ Ἕνωση ἔγινε, ἁπλούστατα προσπαθοῦν (νὰ πᾶνε) ἀπὸ τὸ 100, στὰ 90, στὰ 80, στὰ 70, στὰ 60...

Ἀκροατής: Νὰ τὸ κλωσσήσουν, γέροντα.

π. Νικόλαος: Νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις.

π. Ἀγάθων: (Ναί). Νὰ ἔχουν πιὸ λίγες ἀντιδράσεις. Ξέρουν ὅτι θὰ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Δὲν τὸ συζητοῦμε αὐτό. Ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ ἔχουν ὅσο γίνεται πιὸ λιγότερες ἀντιδράσεις.

Ἀκροάτρια: Τὸν κόσμο, ὅμως, γέροντα, μποροῦν νὰ τὸν κοροϊδέψουν, γιατὶ ὁ κόσμος ἔχει ἄγνοια. Ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Ἀγάθων: Ναί, ὁπωσδήποτε. Ὁ κόσμος ἔχει ἄγνοια. Αὐτὸ σὲ μᾶς δὲν ἰσχύει, ὅπως εἴμαστε ἐμεῖς ἐδῶ πέρα καὶ τὰ πράγματα τὰ ψιλοκοσκινίζουμε καὶ εἴμαστε λίγο πιὸ ἐνημερωμένοι. Οἱ ἄσχετοι, ἂς ποῦμε, ποὺ θὰ πᾶνε Χριστούγεννα-Πάσχα καὶ τὸ Δεκαπενταύγουστο στὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖνοι οὔτε ποὺ καταλαβαίνουν. Λένε, καὶ τί διαφορὰ ἔχουμε, πάτερ;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Γέροντα, δὲν εἶναι θέμα Συνόδου αὐτό; Εἶναι θέμα Συνόδου. Νὰ βγεῖ ἡ Σύνοδος καὶ νὰ πεῖ, αὐτό εἶναι κάλπικο, δὲν περνάει ἐδῶ μέσα.

π. Ἀγάθων: Ἠλία, ποιός θὰ μιλήσει;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Συγγνώμη. Ὁ Πειραιῶς.

π. Ἀγάθων: Ἕνας (εἶναι), ἕνας.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Τὸ βούλωσε κι αὐτός...

π. Ἀγάθων: Τί νὰ κάνει ὁ ἕνας...

π. Νικόλαος: Δὲν τὸ βούλωσε.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Τὸ βούλωσε, ἀστειευόμαστε τώρα.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, δὲν τὸ βούλωσε, ἁπλούστατα τί νὰ κάνει ὁ ἕνας. Ὅταν ὑπάρχουν τόσοι Ἱεράρχες, ὁ Σεραφείμ, πῶς τὸν λένε;

π. Νικόλαος: Σεραφείμ.

π. Ἀγάθων: Δὲν τὸ βούλωσε, ἀλλὰ εἶναι ἕνας, τί νὰ κάνει;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Κι ὁ Παπαφλέσσας ἕνας ἦταν, πῆγε στὸ Μανιάκι.

π. Νικόλαος: Ἔ, κι αὐτὸς (ὁ Σεραφείμ) ξεσήκωσε αὐτὴ τὴ στιγμή, αὐτὲς τὶς θέσεις ποὺ πῆρε.

π. Ἀγάθων: Νομίζω ὅτι πῆρε θέση, ἀπήντησε.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ἀπήντησε, γέροντα, ἀλλὰ δὲν προ-χώ-ρη-σε.

π. Ἀγάθων: Ἐσύ, πὼς θὰ ἤθελες, δηλαδή.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ἐγὼ θἄκανα ἐπανάσταση. Γέροντα, μέ συχωρεῖτε, ἀλλὰ εἶναι σοβαρὸ τὸ θέμα. Εἴπατε: Κόλαση καὶ Παράδεισος. Τί κάνει ἡ Ἁγία Σύνοδος...

π. Ἀγάθων: Αὐτὸ ποὺ λὲς εἶναι θεωρία.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Σκληρὴ ἡ καλογερική, γέροντα.

π. Ἀγάθων: Δὲν εἶναι σκληρή. ...Ἄλλο νὰ εἶσαι στὰ πράγματα ἐπάνω καὶ ἄλλο νὰ εἶσαι ἔξω. Ἔχει διαφορά. Ἔχει διαφορά. Θὰ ‘ρθεῖ ὅμως τὸ πρᾶγμα, βράζει τὸ καζάνι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Βράζει, ἀλλὰ ὁ κόσμος ἀ-φο-μοι-ώ-νε-ται, κλωσσίζεται, κλωσσίζεται.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, Ἠλία, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι πιστεύουνε, τὸ πιστεύουνε. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ πιστεύει ὁ Σεραφεὶμ τὸ πιστεύει. Τὸ ἔδειξε στὴν πράξη ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ εἶναι ἕτοιμος, εἴμαστε ἕτοιμοι κοντά του, ἂς ποῦμε, νὰ πάρουμε θέση, ἀλλὰ νὰ ὡριμάσει. Παίρνω τὸν δικό μου (τὸν π. Ἐφραίμ) στὴν Ἀμερική, μοῦ λέει, ὄχι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ὄχι ἀκόμη.

π. Νικόλαος: Εἶδες, περιμένει.

π. Ἀγάθων: (Μοῦ εἶπε), ἄφησε τὸν ἐχθρὸ νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά.

Ἀλλος ἀκροατής: Εἶπε, γέροντα, νὰ κάνει πρῶτα ὁ ἐχθρὸς τὴν ἐπίθεση.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, ἐμένα μοῦ εἶπε, ἄφησε νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά. Γι’ αὐτοὺς τὰ πράγματα εἶναι ἡ Ἕνωση. Γι’ αὐτοὺς ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει, ἔτσι μοῦ εἶπε. Ἁπλούστατα ἐσένα θὰ σοῦν βροῦν μιὰ πρόφαση. Κι ὅπως βρήκανε μετά. Βρῆκαν πρόφαση ὅτι πῆγε ὁ...

π. Νικόλαος: Ναί, δικαιολογήθηκαν.

π. Ἀγάθων: Ἄν γίνει ἡ Ἕνωση, τότε εἶναι πολὺ πλησίον. Ἂν γίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ τέλος πλησιάζει ὕστερα.

Σχόλια – Ἐρωτήματα:

Μετὰ τὴν δημοσίευση αὐτῆς τῆς ὁμιλίας-συνομιλίας, σκέφτηκα τὰ ἑξῆς:

Οἱ Οἰκουμενιστὲς –σύμφωνα μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ γέροντος Ἐφραίμ– ἔχουν κάνει τὴν Ἕνωση καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐμπεδώσουν στὸ λαό, νὰ κάμψουν τὴν ἀντίσταση τῶν λίγων ποιμένων καὶ ὅσων πιστῶν τοὺς ἀκολουθοῦν. Ἐπιδιώκουν νὰ προβάλλονται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς –μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου– ὅλο καὶ λιγότερες ἀντιδράσεις. Νὰ ἀποδέχονται ὅλο καὶ περισσότεροι τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες ὡς Ὀρθόδοξους καθοδηγητές!

Ξεκίνησαν τὸ σχέδιο περὶ Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Τότε οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀκολουθοῦντες τὴν Εὐαγγελικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐντολὴ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», δὲν διεννοοῦντο νὰ ὀνομάσουν «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες» τὶς αἱρέσεις, καὶ ἀρνοῦνταν τὸν ὅρο Ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν». Γιατὶ πίστευαν μὲ συνέπεια ὅ,τι καὶ ὁμολογοῦσαν: πίστη, δηλαδή, εἰς «Μίαν» Ἐκκλησίαν καὶ ἄρα, ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν ἐν μετανοίᾳ στὴν «Μία» Ἐκκλησία. Τώρα, ὅμως, ὅλη αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση πετάχτηκε στὰ σκουπίδια καὶ ὅπως εἶπε ὁ γέρων Ἐφραὶμ –κατὰ τὸν π. Ἀγάθωνα– «ἡ Ἕνωση ἔγινε», καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν προοδευτικά: ἀπὸ τὸ «100 προχώρησαν στὰ 90, στὰ 80, στὰ 70, στὰ 60»... (Σήμερα δὲ ἴσως νὰ τὸ ἔχουν φτάσει στὸ 40, τὸ 30 ἢ καὶ τὸ 20).

Καὶ παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ π. Ἀγάθων ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ γέροντας Ἐφραὶμ συμβουλεύει, νὰ μὴ προβοῦμε σὲ διαφορετικοῦ τύπου ἀντιδράσεων, νὰ περιμένουμε κι ἄλλο νὰ ὡριμάσει τὸ πρᾶγμα: «Ὄχι ἀκόμη, λέγει. Ἄφησε τὸν ἐχθρὸ νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά». Ἄφησε «νὰ κάνει πρῶτα ὁ ἐχθρὸς τὴν ἐπίθεση».

Παρόμοια ἀκούσαμε νὰ λέγει καὶ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πατέρες. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτούς, μάλιστα, λένε ὅτι στηρίζονται στὴν γνώμη τοῦ γέροντα Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ὑπηρετεῖ ἐκεῖ ἄλλο ἱεραποστολικὸ ἔργο, ἀντιμετωπίζει ἐκεῖ ἄλλες συνθῆκες, ἐφαρμόζει ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία γιὰ τὰ ἐκεῖ δεδομένα καὶ δὲν ἔχει τὶς γνώσεις καὶ τὴν εὐθύνη τὴν δική μας, γιὰ τὸν χῶρο μας.

Ἡ εὐθύνη ποὺ προκύπτει γιὰ μᾶς, προκύπτει ἀπὸ τὴν ὕπαρξη στὸν ἑλλαδικὸ καὶ εὐρωπαϊκὸ χῶρο, ἄλλων δεδομένων. Ἐμεῖς, δηλαδή, βλέπουμε καθημερινά: τὶς ἀνεξέλεγκτες καὶ ἀμέτρητες πλέον συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς· τοὺς διαλόγους «ἀγάπης» ἐν τῷ ψεύδει καὶ τῇ σκοπιμότητι· τὶς Ἡμερίδες ἐξοικειώσεως μὲ τὶς αἱρέσεις· τὶς παραχωρήσεις Ναῶν τῶν αἱρετικῶν στοὺς Ὀρθόδοξους καὶ ἀντίστροφα· τὶς ἀπὸ κοινοῦ τελέσεις ἀκολουθιῶν μὲ αἱρετικούς· τὶς ἐπιδόσεις ἀπὸ Πατριάρχες Κορανίου σὲ μουσουλμάνους καὶ τὸ στεφάνωμα μὲ μίτρα τοῦ αἱρετικοῦ Κόπτη Πατριάρχη ἀπὸ «ὀρθόδοξο» Πατριάρχη· τὶς ψευδενώσεις μὲ τοὺς μονοφυσίτες καὶ Κόπτες σὲ Ἀντιόχεια καὶ Ἀφρική. Ἐμεῖς ἐδῶ, ἐπίσης, βλέπουμε καὶ ἀνακαλύπτουμε καθημερινα ὅλο καὶ νέες αἱρετικὲς ἐνέργειες, καινοφανεῖς θεολογικὲς διατυπώσεις καὶ θεωρίες ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Οἰκουμενιστῶν (Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα κ.ἄ.).

Μετὰ τὶς παραπάνω διαπιστώσεις-σκέψεις, κι ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ φθάσει ἡ φωνή μας στὸν γέροντα Ἐφραίμ, θὰ τοῦ ὑποβάλαμε  τὰ ἑξῆς, βασανιστικὰ γιὰ μᾶς, ἐρωτήματα:

Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποδίδονται σ’ αὐτόν, τὸν ἐκφράζουν; Εἶναι δικές του συμβουλὲς ἢ οἱ λόγοι του παρερμηνεύονται; Εἶναι δυνατὸν ὁ γέροντας Ἐφραὶμ νὰ συμβουλεύει ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι ἡ Ἁγιοπνευματικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κεκριμένων αἱρετικῶν; Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀδιαφορεῖ ὁ διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς γιὰ τὴν ἐπικοινωνία καὶ ἀποδοχὴ τῶν «ὀρθόδοξων» Οἰκουμενιστῶν ὡς πνευματικῶν καθοδηγητῶν στὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Τὸ ὅτι δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τοὺς ἀφήνουμε ἐλεύθερους νὰ διδάσκουν καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Καὶ δὲν θὰ προστεθεῖ αὐτὴ ἡ παράλειψη στὸ πλῆθος τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων μας; Δὲν θὰ καταλογισθεῖ αὐτὸ ὡς ἀτολμία ἢ δειλία ἀπὸ τὸ Θεό;

Σημάτης Παναγιώτης