Τὸ κυριότερο δὲ εἶναι τοῦτο, ποὺ ἀποτελεῖ μάλιστα τὸ τεράστιο στρατηγικὸ λάθος τῶν ὀλίγων ἀντι-Οικουμενιστῶν, ἀφοῦ τὸν ἐχθρό, οἱ ἔμπειροι ἡγέτες-στρατηγοί, δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ εἰσχωρήσει στὰ «φίλια ἐδάφη», δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ ριζώσει, νὰ
κατακτήσει πρῶτα καίριες θέσεις καὶ στρατηγικὰ σημεῖα, καὶ ὅταν πιὰ ἔχει καταλάβει
τὸ πᾶν, ὅταν πλέον ἔχει φτάσει στὸ κόκκινο σημεῖο (τὸ «κοινὸ ποτήριο»=intercommunio, ὅπως περιμένει
νὰ φτάσουν τὰ πράγματα ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ ὅσοι καλύπτονται κάτω ἀπὸ τὴν
σημαία του), τότε νὰ τοῦ ἐπιτεθοῦν!
Ὅσο εἶναι
καιρός, ἂς κάνουν μιὰ αὐτοκριτική, ὅσοι ποιμένες ἀκόμη ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν
διατήρηση καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ ἁρμόζει νὰ ἐνεργοῦν
οἱ χριστιανοί (ὅπως τοῦτο ἄλλωστε κατὰ κόρον διδάσκουν καὶ παραγγέλλουν γιὰ τοὺς
ποιμαινόμενους), ἂς ξανασκεφτοῦν τὴν εὐθύνη τους.
Τὰ περιθώρια
στενεύουν!
