Πατερικό ή μετα-πατερικό "λαλείν" και "σιγάν";

Ἕνα σημαντικῶν διαπιστώσεων κείμενο δημοσίευσε ὁ Χριστοΰφαντος, στὸ ὁποῖο περιλαμβάνονται θέσεις ὅπως ὅτι, ἐνῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐπὶ «Πατριαρχίας Ἀθηναγόρου σύσσωμον ἀντέδρασε καί ὡμολόγησε ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τήν Ὀρθοδοξίαν», σήμερα καθεύδει, σήμερα παρατηροῦνται «παραλυσία, ὁμολογιακές ἀγκυλώσεις καί μερικές ἤ ὁλικές ναρκώσεις, ὄχι μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἁγιορειτῶν, ἀλλά καί ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν».

Πλήν, ὁ ἄγνωστος «Χριστοΰφαντος» (λαϊκὸς ἢ κληρικός, γυναῖκα ἢ ἄνδρας) διστάζει νὰ ἀκολουθήσει τὴ γραμμὴ τῶν Πατέρων. Καλύτερα τὴν ἀλλοιώνει ἔμμεσα, ἀντιτίθεται εἰς αὐτούς, ἐνῶ νομίζει ὅτι τοὺς ἀκολουθεῖ. Ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τῶν «σιγονταροΟἰκουμενιστῶν», ὅπως φαίνεται στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, ποὺ μᾶς θυμίζει Τελεβάντιες κακογνωμίες:

Γράφει: «Ἄς μήν ἰσχυρισθῇ, δικαιολογηθῇ κλπ. δέ κανείς ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἀληθείας θά ὁδηγήσῃ εἰς σχίσματα. Ὄχι, δέν συμβαίνει ἔτσι. Καί δέν συμβαίνει, διότι ἐννοεῖται ὅτι ἀπορρίπτομε κατηγορηματικῶς τίς σχισματικές καί ἀλλοπρόσαλλες καταστάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατακερματισμοῦ. ΟΧΙ, δέν θά κάνωμε τήν χάριν εἰς τούς αἱρετικούς καί εἰς τόν Διάβολον (''ὕπαγε ὀπίσω μου'') νά περιπέσωμε εἰς σχίσματα. Ἀγώνας καί ὁμολογία πάντοτε καί μόνον ἐντός Ἐκκλησίας... Καί, ἐπί τέλους, γιά νά δείξωμε καί νά ἀποδείξωμε ὅτι ἀπορρίπτομε τά ἐσωτερικά καί ἄκριτα ζηλωτικά σχίσματα, θά πρέπῃ νά διέλθωμε τά «Καυδιανά δίκρανα»;»!

Δηλαδή, μὲ ἄλλα λόγια, ὁ/ἡ «Χριστοΰφαντος» ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, τοῦ Τελεβάντου, τοῦ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρου, οἱ ὁποῖοι ἀπορρίπτουν τὴν Πατερικὴ γραμμὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ταυτίζοντάς την μὲ σχίσμα!

Ἂν κάνουμε λάθος, ἂς μιλήσει καθαρὰ καὶ ἂς διευκρινίσει  τὴ θέση του.

Μία σημείωση: Ἐπειδὴ πολλοὶ μᾶς γράφουν ὅτι πιέζουμε (ὅσους δὲν θέλουν νὰ ἀποτειχισθοῦν) πρὸς τὴν ἀποτείχιση, δηλώνουμε ὅτι δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ παρουσιάζουμε τὰ παραδείγματα καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων γιὰ τὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως. Καὶ «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω».

Ἂν ἐπιμένουμε νὰ παραθέτουμε διὰ πολλῶν τὶς θέσεις αὐτές, εἶναι γιατὶ οἱ, μὴ θέλοντες ἀκολουθεῖν, διαστρέφουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὴν συνείδησή τους.

Παρουσιάζουμε ὡρισμένα τμήματα ἀπὸ τὸ κατὰ ἄλλα θαυμάσιο αὐτὸ ἄρθρο τοῦ «Χριστοΰφαντου».

«Ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐλάμβανε τήν φρικτήν ἀπόφασιν νά ποδοπατήσῃ τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες, οἱ ἄγρυπνοι φρουροί  τῆς Ὀρθοδοξίας ἐσάλπιζαν τό «κίνδυνος ἐν ὄψει». Αὐτό δέ τό ἐγερτήριον σάλπισμα ἐφέρετο ὑπό τήν πνοήν τοῦ Πνεύματος ἀφυπνίζοντας τούς ἀγρύπνους φρουρούς, ἤτοι Κλῆρον καί λαόν, πρωτοστατούντων τῶν ὁμολογιακῶν καί ὁσιακῶν μορφῶν.

Εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον ὑπῆρχαν τότε μορφές, ὡς ὁ ὅσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ὡς τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ὁ ὁμολογητής Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ λαϊκός ἱεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος καί ἄλλοι πολλοί. Θά ἀποτελοῦσε ὅμως παράλειψι μεγάλη ἐάν εἰς τό σημεῖον αὐτό δέν γινόταν εἰδική ἀναφορά εἰς τόν Ὅσιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος, παρ᾽ ὅ,τι ἦτο κατ᾽ ἄνθρωπον παροπλισμένος λόγῳ τῆς ἐκτοπίσεώς του καί τοῦ ἐγκλεισμοῦ του εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Τσέλιε, ἐκρατοῦσε ὑψωμένο τό λάβαρο τῆς Ὀρθοδόξου ὁμολογίας.

Εἰδικῶς ὅμως θά πρέπῃ νά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους τοῦ Ἄθω. Εἰς τήν μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, τήν καθολικήν ὁμολογίαν καί μαρτυρίαν εἰς ὅλην των τήν ἔκτασιν, ἀπό τούς κοινοβιάτας καί ἰδιορρυθμίτας ἕως τούς Κελλιώτας καί αὐτούς τούς μεμονωμένους ἡσυχαστάς, ὅπως τούς Γέροντες Παΐσιον, Γαβριήλ Διονυσιάτην, Θεόκλητον Διονυσιάτην, κ.λ.π.

Διαπιστώνομε λοιπόν πώς τότε οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες, σέ θέματα Πίστεως ...καί ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν συναναστροφήν τῶν Ποιμένων καί Πατριαρχῶν μέ τόν συρφετόν τῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν, οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες ἦσαν πολύ προσεκτικοί καί ἤλεγχαν τήν κατάστασιν προσέχοντας ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού ἀρκετοί σήμερα θεωροῦν ὡς λεπτομέρειες καί ἀσήμαντα... οἱ ἀντιδράσεις καί τά μέτρα πού ἔλαβαν τότε οἱ πατέρες ἦσαν καθολικοῦ χαρακτῆρος καί ἐντός Ἐκκλησίας. Τό Ἅγιον Ὄρος τότε ἐπί Πατριαρχίας Ἀθηναγόρου σύσσωμον ἀντέδρασε καί ὡμολόγησε ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τήν Ὀρθοδοξίαν!

Μελετῶντας λοιπόν κανείς τά γεγονότα τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος πού ἔλαβαν χώραν, διαπιστώνει μέ χαρά γιά ἐκείνην τήν ἐποχήν καί μέ θλῖψιν γιά τήν ἰδικήν μας ὅτι οἱ ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἦσαν ὄχι κάτι τό σπάνιον καί ἡ ἐξαίρεσις, ὅπως συμβαίνει εἰς τίς ἡμέρες μας, ἀλλά ὁ κανόνας. Τότε, ἀντιδροῦσε ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, κλῆρος καί λαός, διότι οἱ Ὀρθόδοξοι, καί μάλιστα εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ἐθεωροῦσαν ἱερή τους ὑποχρέωσι καί ἱερό τους καθῆκον νά ὁμιλήσουν, νά ἀντιδράσουν, νά ὁμολογήσουν, νά ἀγωνισθοῦν καί νά ὑπερασπισθοῦν τήν Πίστι πού παρέλαβαν ἀπό τούς προγόνους των...

Διερωτώμεθα, ἔχει καμμίαν σχέσιν ἐκείνη ἡ ἐποχή μέ τήν σημερινήν; Εὑρισκόμεθα εἰς ἄλλον ὄρος, ἤ εἰς ἄλλον πλανήτην; Ἄς ἀπαντήσουν οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες...

Ἐπίσης, ἐκτός τῶν ἄλλων ἔχομε τήν ἐμφάνιση νέου φαινομένου καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους: Πῶς, ἀλήθεια, νά ἑρμηνεύσῃ κανείς αὐτό τό φαινόμενο, ὅτι ἀπό τήν μία νά ξετυλίγωνται καί νά ξεφυλλίζωνται οἱ περγαμηνές τῆς «Παρακαταθήκης» ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τήν ἄλλη ὅμως συγχρόνως νά διοργανώνουν ἐκδρομές καί ἐπισκέψεις εἰς οἰκουμενιστικά «πρωτοκλασάτα» στελέχη «σύν πᾶσι τοῖς τέκνοις», ὑπογραμμίζοντας τό «… ἰδού ἐγώ καί τά παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός».

Καί μέσα σέ ὅλα αὐτά τά ἀνερμήνευτα πού συμβαίνουν ἀναφύεται καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ γνήσιες φωνές διαμαρτυρίας καί ὁμολογίας; Γιατί ἐσίγησαν αὐτές οἱ φωνές καί οἱ κατά τά ἄλλα λαλίστατοι ποιμένες τώρα ἔφραξαν τό στόμα τους; Τί συνέβη; Τόσο πολύ λοιπόν τό μίασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἀπονευρώσει ὅλους, καί τούς Ἁγιορείτες πατέρες, καί τόσο πολύ οἱ «ψεκασμοί» τῆς συμπροσευχῆς καί τῆς δῆθεν «ἀγάπης» παρέλυσαν τά νεῦρα τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως; Τόσο πολύ οἱ καρδιές ἄδειασαν ἀπό τόν ζῆλον τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν παγόβουνα, ἕνεκεν σεβασμοῦ καί «ἀγάπης» προσώπων ἕνεκεν τοῦ καταραμένου καί ἐνόχου ἐφησυχασμοῦ;

Ποιός ἀλήθεια τώρα θά ἀναδειχθῇ στρατιώτης, ἀγωνιστής καί ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἄραγε τό Περιβόλι τῆς Παναγίας θά ἀναδειχθῇ ἀνάχωμα ἔναντι τῆς πλήμμυρας τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ; Ἀλλά, καί ἐντός καί ἐκτός Ὄρους, ποιοί ρασοφόροι θά ὑψώσουν τό ἀνάστημά των καί θά ποῦν σέ κάποιους τό Προδρομικόν «…οὐκ ἔξεστί σοι…» (Μαρκ. ΣΤ´18 ).

Γιατί αὐτή ἡ παραλυσία σήμερα, αὐτές οἱ ὁμολογιακές ἀγκυλώσεις καί οἱ μερικές ἤ ὁλικές ναρκώσεις, ὄχι μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἁγιορειτῶν, ἀλλά καί ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν;

Ἐρωτοῦμε λοιπόν καί πάλιν: Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ γνήσιες φωνές διαμαρτυρίας καί ὁμολογίας ὄχι μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἁγιορειτῶν, πού εἶναι φύσει καί θέσει φύλακες ἄγρυπνοι, ἀλλά καί ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ὅπου γῆς καί ἰδίως τῶν Ἑλλαδιτῶν; Καί ὅταν λέγωμε φωνή διαμαρτυρίας, δέν ἐννοοῦμε ξέψυχες φωνές καί ξεθωριασμένες ἀντιδράσεις. Δέν ἐννοοῦμε χλιαρές καταστάσεις, πού προκαλοῦν τήν διαμαρτυρία καί ἐπιφέρουν τήν ἀποστροφή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἰς τήν περίπτωσι τοῦ ἐπισκόπου Λαοδικείας, γιά τόν ὁποῖον λέγει ἡ Γραφή «οὗτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε  ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. Γ´16). Ἐννοοῦμε νά ὑψωθοῦν διαμαρτυρίες ἀπό ὅλους «…ὡς  φωνή ὑδάτων πολλῶν» (Ἀποκ. Ά 15) καί νά γραφοῦν κείμενα τά ὁποῖα  θά ἐκτινάσσουν καί θά κονιορτοποιοῦν τά νόθα κατασκευάσματα τῶν κοινῶν δηλώσεων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντ, κλπ.).

Ἄς μήν ἰσχυρισθῇ, δικαιολογηθῇ κλπ. δέ κανείς ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἀληθείας θά ὁδηγήσῃ εἰς σχίσματα. Ὄχι, δέν συμβαίνει ἔτσι. Καί δέν συμβαίνει, διότι ἐννοεῖται ὅτι ἀπορρίπτομε κατηγορηματικῶς τίς σχισματικές καί ἀλλοπρόσαλλες καταστάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατακερματισμοῦ. ΟΧΙ, δέν θά κάνωμε τήν χάριν εἰς τούς αἱρετικούς καί εἰς τόν Διάβολον (''ὕπαγε ὀπίσω μου'') νά περιπέσωμε εἰς σχίσματα. Ἀγώνας καί ὁμολογία πάντοτε καί μόνον ἐντός Ἐκκλησίας. Μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἕν σῶμά ἐσμεν, οὐ σῶμα κεφαλῆς, οὐ κεφαλή σώματος χωρίζεται» (P.G. 52, 430)

Καί, ἐπί τέλους, γιά νά δείξωμε καί νά ἀποδείξωμε ὅτι ἀπορρίπτομε τά ἐσωτερικά καί ἄκριτα ζηλωτικά σχίσματα, θά πρέπῃ νά διέλθωμε τά «Καυδιανά δίκρανα»; Δέν ἀρκεῖ λοιπόν ὅτι κατά τόν Ψαλμωδόν «…χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχή ἡμῶν…»; (Ψαλμ. ΡΚΓ´ 4). Δέν ξεχείλισε ἀκόμη ὁ κρατήρας τῆς ἐν προκειμένῳ κακῶς νοουμένης Ἰωβείου ὑπομονῆς καί τῆς ἀδιακρίτου ὑπακοῆς; Χάσαμε ἀκόμη καί τό «καιρόν γνῶθι», πού ἐφήρμοζαν οἱ πρόγονοί μας; Μᾶς διαφεύγει λοιπόν ὅτι ὄχι ἁπλῶς εἶναι καιρός πού ἐπιβάλλεται ἡ ἀφύπνισις, ἡ διαμαρτυρία, ὁ ἔλεγχος καί ὅ,τι ἐπιτάσσουν οἱ Ἱεροί Κανόνες; Ἤ νομίζομε ὅτι θά εὑρισκώμεθα αἰωνίως ἐπάνω εἰς τήν γῆν καί ἔτσι θά ἔχωμε χρυσές εὐκαιρίες πρός ὁμολογίαν; Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Χριστός: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι´32-33).

Τονίζομε ὅτι βεβαίως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχουν καί ὡρισμένοι πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως καί ἀγωνιοῦν γιά τά τεκταινόμενα. Ποικιλοτρόπως διαμαρτύρονται καί ἡ φωνή τους ἀκουομένη στηρίζει ψυχές. Αὐτοί λοιπόν οἱ πατέρες, οἱ φάροι τῆς Πίστεως, ἀποτελοῦν τά στηρίγματα καί τούς ὁδηγούς μας εἰς τόν ἀντιοικουμενιστικόν καί ὄχι μόνον ἀγῶνα.

Τό ἴδιο δέ συμβαίνει καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους μέ ὡρισμένους ἐπισκόπους, πατέρες κλπ. Ὀλίγοι μέν ἀλλά ἡ φωνή τους ἀκούεται καί ἀφυπνίζει, ὅπως συμβαίνῃ καί μέ ὡρισμένους θεολόγους, λαϊκούς, κλπ.

Δυστυχῶς ὅμως πρέπει νά τό ὁμολογήσωμε ὅτι εἶναι ἐλάχιστοι αὐτοί οἱ γνήσιοι ὁμολογητές κολλυβάδες τῶν ὁποίων ὁ ἀνόθευτος καί ἀκέραιος λόγος ἀκούεται καί ἀφυπνίζει τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Ἐκεῖνο πάντως πού χρειάζεται νά ἐπισημανθῇ εἶναι ἡ παγία τακτική τῶν «ὀρθοδόξων» οἰκουμενιστῶν. Καί αὐτή ἡ τακτική ἔγκειται εἰς τό νά ἑλίσσωνται ἀναλόγως τῶν προσώπων καί τῶν καταστάσεων μέ τελικό στόχο βεβαίως τήν ἐπικράτησιν αὐτοῦ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐννοοῦμε δέ μέ αὐτό πώς ὅταν οἱ «Ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές εὑρίσκονται ἐμπρός εἰς οἰκουμενιστικόν ἀκροατήριον δείχνουν νά ἰσοπεδώνουν τά πάντα, ξεκινῶντας ἀπό φιλοφρονήσεις καί δῶρα ἕως συμπροσευχές καί σχεδόν συλλείτουργα κλπ., πράγματα πού ἀπαγορεύουν καί καταδικάζουν ρητῶς καί κατηγορηματικῶς οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἐμφανίζονται λοιπόν ὄχι ἁπλῶς φέροντες τά «ἀρωματισμένα τους ράσα», ἀλλά ἐνδεδυμένοι καί αὐτά τά ἱερά ἄμφια, τά ὁποῖα ἕνεκεν τῶν ἀπαραδέκτων αὐτῶν ὀλισθημάτων τά καταντοῦν ἀνίερα, πού δέν θυμίζουν παρά κακόγουστες «θεατρικές στολές». Ὅταν πάλιν τά ἴδια αὐτά «ὀρθόδοξα» οἰκουμενιστικά πρόσωπα εὑρεθοῦν ἐμπρός σέ εὐσεβεῖς ψυχές, μέ φόβον Θεοῦ καί γνῶσιν τῶν θείων Δογμάτων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τότε ἀναδεικνύονται βασιλικώτεροι τοῦ Βασιλέως. Ὄντως, τούς ἀπονέμεται Ὄσκαρ ἠθοποιΐας… Ὅμως, εἰς αὐτούς ἁρμόζει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καί ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων. Ἤ παραζηλοῦμεν τόν Κύριον; μή ἰσχυρότεροι αὐτοῦ ἐσμεν;» (Α´ Κορ. ι´ 21-22 ). Εἶναι τόσο ξεκάθαρος καί συγκλονιστικός ὁ λόγος αὐτός ὥστε δέν χρειάζεται κἄν μετάφρασις.

Ἡ μαρτυρία μας, ἡ ὁμολογία μας καί ὁ ἀγῶνας μας δέν εἶναι γιά τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί ὁ θρίαμβος εἶναι δεδομένος, ἀλλά εἶναι γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Πρέπει ὅλοι μας, Κλῆρος καί λαός, νά ζοῦμε ἐν μετανοίᾳ, διά προσευχῆς, ἀγρυπνίας, συνεχοῦς ἐπαγρυπνήσεως, μέ Ὀρθόδοξο ἦθος, βιώνοντας τήν Πατερική παράδοσι καί τό ἀσκητικό ἰδεῶδες, ἔτσι ὥστε, ὅταν χρειάζεται, νά ἐργαζώμεθα καί τήν ἀρετήν τῆς ὁμολογίας. Κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἔχει χρέος νά καταθέτῃ τήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν του, ἐννοεῖται πάντοτε καί μόνον ἐντός  Ἐκκλησίας.

Τονίζομε τέλος καί ὑπογραμμίζομε ὅτι ἡ εὐθύνη δέν βαρύνει ἀποκλειστικῶς καί μόνον τόν Κλῆρο καί τόν  Μοναχισμό. Ὅλος ὁ κόσμος, ὅλοι μας φέρομε μεγάλη εὐθύνη γιά ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, λόγῳ τῆς ἰδικῆς μας ἀδιαφορίας, ἀμετανοησίας καί ἀποστασίας.

Χριστοΰφαντος

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ:

http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_2596.html

 

Πηγή: Πατερική Παράδοση

ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ! ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ!

Καλαβρύτων:

''Παναγιώτατε, κάτω τα χέρια Σας

  από την Εκκλησία της Ελλάδος!''

Bέβαια σὲ ὅλους εἶναι γνωστὴ ἡ τακτικὴ τοῦ Μητροπολίτη Καλαβρύτων, νὰ ἐμφανίζεται κατὰ καιροὺς καὶ νὰ ἐκτοξεύει ἐπικοινωνιακὲς πομφόλυγες. Γι’ αὐτὸ δὲν θὰ σχολιάσουμε τὸ «ἀ-δέσποτο» ὕφος καὶ τὶς ἀνακολουθίες τῆς ἐπιστολῆς του πρὸς τὸν Πατριάρχη. Θὰ παραθέσουμε ἁπλῶς ἐπιλεγμένες φράσεις ἀπὸ τὴν ἐπιστολή, οἱ ὁποῖες παρουσιάζουν ἐκ τῶν ἔσω τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν τρόπο ποὺ λειτουργοῦν σήμερα τὰ θεσμικὰ ὄργανα τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καὶ περαιτέρω οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀρχηγοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Δὲν ὑπολογίζουν –καὶ ἄρα δὲν πιστεύουν– στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γι’ αὐτὸ «μαγειρεύουν» τὶς ἐκλογὲς τῶν Μητροπολιτῶν (κατὰ τὴν καταγγελία τοῦ Καλαβρύτων ποὺ γνωρίζει καλὰ τὶς ἴντριγκες τῶν Ἐπισκοπικῶν ἐκλογῶν, ἀφοῦ δὲν ἐξαιρεῖται ἀπὸ τὰ μαγειρέματα καὶ ὁ Καλαβρύτων, ὅπως τὰ γεγονότα τῶν προηγουμένων χρόνων ἔχουν δείξει).

Ὁ Καλαβρύτων παρουσιάζει μὲ μελανὰ χρώματα αὐτὰ τὰ μαγειρέματα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναρωτιέται ἕνας πιστὸς ποὺ ἀγνοεῖ ἢ εἶναι ἀδιάφορος: Ἡ Ἱ. Σύνοδος εἶναι μιὰ σύναξη Ἐπισκόπων συνερχομένων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἢ μιὰ συντεχνιακὴ ὁμάδα ἱκανοποιήσεως προσωπικῶν φιλοδοξιῶν καὶ συμφερόντων;

Κι ἂν αὐτὸ συνέβαινε καὶ ἄλλοτε, καταλαβαίνει κανεὶς τί συμβαίνει σήμερα, ποὺ τὴν Ἱεραρχία ἐλέγχουν οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Πατριάρχες! Καταλαβαίνει δηλαδὴ κανεὶς ὅτι στὶς ἡμέρες μας δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ τὴν ἱκανοποίηση κάποιων προσωπικῶν συμφερόντων, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ἱεραρχίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές!

Ἕνα σχόλιο γιὰ τὸν Καλαβρύτων: Στὸ σημείωμά του αὐτό, δὲν τὸν ἐνδιαφέρει οὐδόλως, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν κάνει οὐδεμία νύξη γιὰ τὴν προδοσία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὸ τὸ μεῖζον θέμα τὸ παραβλέπει τελείως. Τὸν ἐνδιαφέρει μόνο νὰ μὴν ἀνακατεύεται ὁ Πατριάρχης στὰ Διοικητικὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τὸν ἐνδιαφέρει νὰ ἐκλεγεῖ ὁ «δικός τους» ἐκλεκτὸς κι ὄχι ὁ «δικός του»! Δὲν διαφαίνεται, στὸ ἄρθρο του αὐτό, οὐδεὶς προβληματισμός, ἂν ἡ ἐκλογὴ θὰ γίνει καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Παραθέτουμε, λοιπόν, κάποιες ἀπὸ τὶς φαρμακερὲς ἀλλὰ ἀληθινὲς φράσεις τοῦ Καλαβρύτων κατὰ τοῦ Πατριάρχη.

«Ο Παναγιώτατος ...πιέζει δε ασφυκτικά, μέχρι πνιγμού θα λέγαμε, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο για να προωθήσει και να επιβάλλει στα Ιωάννινα πρόσωπο» τῆς ἐπιλογής του! «Μετά από πολλά χρόνια, επιζητεί να εκλεγεί στη μητρόπολη Ιωαννίνων, ο δικός του "εκλεκτός" και συγκεκριμένα, ο Αρχιμανδρίτης Α…… Στ….».

«Οι Σεβ. Μητροπολίτες Μιλήτου κ. Απόστολος, Περγάμου κ. Ιωάννης ...έχουν ήδη παραζαλίσει τους Αρχιερείς της Ελλάδος, μεταφέροντάς τους την επιθυμία (ή την εντολή ;;;) του Παναγιωτάτου Πατριάρχου για την Μητρόπολη Ιωαννίνων, ώστε να ψηφισθεί εκεί ο «εκλεκτός» του Πατριάρχου μας κληρικός!

Ανεφέρθη μάλιστα, ότι και ο ίδιος ο Πατριάρχης ...πίεσε φορτικότατα τον κ. Ιερώνυμο, για να υποστηρίξει τον πατριαρχικό υποψήφιο!

Στην Αλβανία δε, καθώς λέγουν, ήταν τόση η πίεση, ώστε ΔΕΝ ΔΙΕΦΥΓΕ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΑΡΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ! Λέγεται μετ΄ επιτάσεως, ότι ο Πατριάρχης έχει γίνει «στενός κορσές» στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών!

Ξεχνάει, φαίνεται, ο Πατριάρχης μας, ότι εκλογή θα γίνει και ΟΧΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ στη Μητρόπολη Ιωαννίνων!».

«Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο κ. Βαρθολομαίος μετά το επίσημο γεύμα με τον κ. Ιερώνυμο προχθές στην Αθήνα, τον κάλεσε για ένα νέο τετ α τετ στο ξενοδοχείο του, όπου συζήτησαν για περίπου ένα τέταρτο. Εκεί του ξαναζήτησε να συμφωνήσει με την πατριαρχική επιλογή» (βλ. ΤΑ ΝΕΑ, 20.06.2014).

«Τι κρίμα! Ο Πατριάρχης τελικά προδίδει τους φίλους Του! Πράγμα, που σημαίνει, ότι ο άνθρωπος (ο Πατριάρχης) ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΥΣ! Μόνο σκλάβους θέλει νά έχει καί "θεραπαινίδες"!».

«Ο Πατριάρχης θέλει να έχει λόγο στα δρώμενα της Εκκλησίας μας! Χωρίς να έχει ένα τέτοιο δικαίωμα επεμβαίνει φορτικώτατα και άρα παραβιάζει την κανονική Τάξη!»

«Κάτω τα χέρια Σας από την Εκκλησία της Ελλάδος! Αφήστε μας να διοικήσουμε την Εκκλησία μας! Δεν δεχόμεθα ούτε επιτηρητές, ούτε και καταπιεστές!».

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4363.html

Πηγή: Πατερική Παράδοση

Ο μεγαλύτερος εχθρός της Πίστεως είναι ο Οικουμενισμός με αρχηγό τον Βαρθολομαίο, του Νικ. Σωτηρόπουλου

O MEΓAΛYTEPOΣ EXΘPOΣ THΣ ΠIΣTEΩΣ

Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

    

Tὸ γράψαμε καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε, καὶ σὺν Θεῷ θὰ τὸ ἐπαναλαμβάνωμε, ὡς τὸ σοβαρώτερο θέμα Πίστεως, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ πλεῖστοι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Xριστιανοὶ εἶνε ἀκατήχητοι καὶ ἀπληροφόρητοι. Kαὶ τὸ Eὐαγγέλιο, λακωνικὸ βιβλίο, ἐπαναλαμβάνει ἰδιαιτέρως μεγάλα καὶ σπουδαῖα πράγματα πρὸς γνῶσιν καὶ ἐπίγνωσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας, τοῦ Kυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ.

     Ποιός εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως; Δὲν θὰ ὑπερβάλω οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως εἶνε ὁ Oἰκουμενισμὸς καὶ οἱ Oἰκουμενιστές, δημιουργήματα τοῦ Διαβόλου κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς προφητευμένης ἀποστασίας τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας. Ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ σήμερα εἶνε ἀξιωματοῦχος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ λέγεται κορυφὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' εἶνε οὐρά.

      Διαβάζουμε τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Kαὶ διαπιστώνουμε, ὅτι μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως ἀπ' ὅλους τοὺς αἰῶνες δὲν ἐνεφανίσθη ἄλλος, ἐκτὸς τοῦ φέροντος τὸ ἀποστολικὸν ὄνομα Bαρθολομαῖος. Aὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης δὲν πιστεύει «εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ποὺ ἵδρυσεν ὁ Xριστὸς ἐπὶ «τῆς πέτρας» τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας τοῦ Πέτρου καὶ ὄχι βεβαίως ἐπὶ τοῦ Πέτρου. Ἄλλο πέτρα καὶ ἄλλο Πέτρος. Ἡ «μία Ἐκκλησία» ὀνομάζεται καὶ «μία ποίμνη» (Ἰωάν. 10:16). Δὲν πιστεύει ὁ Bαρθολομαῖος εἰς τὴν «μίαν ποίμνην» (ἢ εἰς τὸ ἓν πνευματικὸν «σῶμα» τοῦ Xριστοῦ, ὅπου κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο (Ἐφ. 4:4), ἀλλὰ πιστεύει στὶς Aἱρέσεις, ἀποκαλώντας αὐτὲς Ἐκκλησίες. Ἡ Ἐκκλησία κατ' αὐτὸν δὲν εἶνε μία, ἀλλὰ πολλές. Tὸν παρελθόντα αἰῶνα δημιουργήθηκε καὶ συντηρεῖται ἀκόμη τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν». Mεταξὺ δὲ αὐτῶν τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἢ παρασυναγωγῶν τοῦ Σατανᾶ δὲν ἀποκλείεται νὰ περιλαμβάνεται καὶ ἡ «Ἐκκλησία», ποὺ ἐγκρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, καὶ τὴ χειροτονία δεδηλωμένων ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν!

     Ὁ Παῦλος κήρυξε «ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4:5), τὸ βάπτισμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ Πίστις, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ περιλαμβάνει τὶς ἀναγκαῖες γιὰ τὴ σωτηρία μας οὐράνιες ἀλήθειες. «Ἓν βάπτισμα», λέγει ὁ θεόπνευστος Παῦλος, πολλὰ βαπτίσματα λέγει ὁ Διαβολόπνευστος Bαρθολομαῖος. Kαὶ τὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν εἶνε ἔγκυρα κατὰ τὸν δεσπότη τοῦ Φαναρίου.

     Ὁ Oἰκουμενισμὸς εἶνε παναίρεσι. Ἀλλ' εἶνε καὶ πανθρησκεία. Ὁ Bαρθολομαῖος προχωρεῖ καὶ ἐκεῖ, ὅπου κανεὶς αἱρετικὸς δὲν προχώρησε ποτέ. Ἐγκρίνει καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, τὶς ψεύτικες, τὶς θρησκεῖες δαιμονίων κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή. Ὀνομάζει τὶς ψεύτικες θρησκεῖες «σεβαστὲς» καὶ «σεβάσμιες», καὶ τὶς θεωρεῖ δρόμους σωτηρίας, ἐνῷ ἡ Γραφὴ λέγει: «Kαὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4:12).

     Λέγει ἀκόμη ὁ ἀρχιοικουμενιστὴς Bαρθολομαῖος, ὅτι σ' ὅλες τὶς θρησκεῖες ὁ αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς κατὰ διαφορετικὸ τρόπο, ἐνῷ στὸ Xριστιανισμὸ μόνον ὁ Tριαδικὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται.

     Ὁ Bαρθολομαῖος εἶνε ἀντιπατερικός. Φρονεῖ, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι καὶ πρότυπα ποιμένων, ὧν τὰ μνημόσυνα αἰώνια καὶ τὰ λείψανα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν, ἀπέτυχον στὴν ἐποχή τους, διότι δὲν εἶχαν ἀγάπη, εἶχαν φανατισμό, ἦσαν μισογύνηδες καὶ ταλιμπάν! Ἐξωφλημένοι καὶ ξεπερασμένοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, καὶ πλήρεις ἐπιτυχιῶν οἱ σύγχρονοι πατέρες, εἰς διάφορα πάθη δουλεύοντες, ἐκτὸς ὀλίγων, καὶ κατασκανδαλίζοντες τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. Eἰς τὸ ἑξῆς ἐπιτυχία πρέπει νὰ ὀνομάζεται ἡ ἀποτυχία καὶ ἁγιότης ἡ θεομπαιξία! Ἐπὶ πλέον ὁ Bαρθολομαῖος, τοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θεωρεῖ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ ὑποδίκους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Kαὶ νὰ προσευχώμεθα νὰ τοὺς ἐλεήσῃ ὁ Θεός…

     Aὐτὰ πρὸς τὸ παρόν, καὶ εἰς τὸ μέλλον περισσότερα. Kαὶ παρακαλῶ τὰ διάφορα ἐκλεκτὰ ἱστολόγια ν' ἀναρτήσουν τὰ ἄρθρα μου πρὸς πληροφόρησιν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν χειρότερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως, τὸν Oἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Oἰκουμενιστές, ἰδίως ἱεράρχες. Ὄχι δὲ μόνον ἠλεκτρονικά, ἀλλὰ καὶ προφορικὰ οἱ διαχειριζόμενοι ἱστολόγια καὶ ἄλλοι πληροφορούμενοι ἐξ αὐτῶν νὰ διαφωτίζουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως. Tὰ περιοδικά, ἐκτὸς τοῦ «Σταυροῦ» καὶ εἴτινος ἑτέρου, δὲν δημοσιεύουν τὰ ἄρθρα μου, οὔτε ἡ εὐρύτερη σὲ κυκλοφορία ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Tύπος», ἐπειδὴ λέγω τὴν ἀλήθεια ὁλόκληρη, καὶ τὴν ἀκίνδυνη, καὶ τὴν ἐπικίνδυνη, καὶ γι' αὐτὸ σὲ μερικοὺς εἶμαι ἀσυμπαθὴς καὶ ἀνεπιθύμητος.

     Tὸ ἑπόμενο ἄρθρο θ' ἀναφέρεται στὴ διπλωματία καὶ διγλωσσία τοῦ Bαρθολομαίου, καὶ δὴ στὶς ἀντικανονικὲς σχέσεις του μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους.

Πηγή: Πατερική Παράδοση

Μεῖνε μέσα στοὺς Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ βοηθήσεις τοὺς ἄλλους νὰ σωθουν!!!

Έκανες λάθος Άγιε! Έπρεπε να ελιχθείς!

«Ο (άγιος) Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ….».

«Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ’ όλους ν’ αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού. Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του».                                                  impantokratoros.

  ΑΝ…

Αν ο άγιος ΔΕΝ είχε ομολογήσει την πίστη του στον Χριστό ΘΑ μπορούσε με το αξίωμα που είχε, να βοηθήσει εκατοντάδες χριστιανούς να σωθούν από το μαρτύριο. ΟΜΩΣ ΔΕΝ το έκανε! Ομολόγησε και Πλούτισε την Εκκλησία Του Χριστού με την κατάταξή του στον Κατάλογο των Αγίων.

Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή να γίνουμε «διπλωμάτες» αλλά Άγιοι. Και άλλος δρόμος από την Ομολογία και το Μαρτύριο ΔΕΝ υπάρχει.

Το Ξεχνάμε αυτό… ειδικά κάποιοι που νομίζουμε πως μπορούμε να “χρησιμοποιήσουμε” τον καίσαρα για το “καλό” της Εκκλησίας.

(Ἀπό "Τρελογιάννης")

 

Τὸ ξεχνοῦν αὐτὸ καὶ κάποιοι, ποὺ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀκολουθώντας τὴν ἴδια λογικὴ καὶ πραγματώνοντας τὸ θέλημά τους κι ὄχι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ:

Παραμένω ἐδῶ ποὺ εἶμαι γιὰ νὰ βοηθήσω τοὺς χριστιανοὺς διὰ τῆς ἐξομολογήσεως, τῶν κηρυγμάτων..., τῶν ἀναρτήσεών μου νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ σωθοῦν!

Ὅμως ὁ Χριστὸς στὴν περίπτωση τῆς «κοινωνίας» μὲ τὴν αἵρεση εἶναι κάθετος ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη ἕως τὴν Καινή: «διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Διότι «τίς μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Τὶς δὲ κοινωνία φωτί πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β΄ Κορινθ. 6, 14-17).

Πηγή: Πατερική Παράδοση

Ἡ τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει!

Ημερίδα προς τιμήν του

Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιω. Ζηζιούλα

Ημερίδα προς τιμήν του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα, και συγκεκριμένα το Σάββατο 14 Ιουνίου, στο Κέϊμπριτζ της Αγγλίας. Η ημερίδα ήταν αφιερωμένη στην ζωή και το έργο του μεγάλου θεολόγου, το έργο του οποίου έχει κερδίσει παγκοσμίως αναγνώστες και θαυμαστές. Ειδικώτερα, αντικείμενο των ομιλιών αποτέλεσε η εσχατολογία—η οποία συνιστά κεντρικό άξονα του πρόσφατου έργου του Μητροπολίτου Περγάμου και κυρίως του νέου βιβλίου του Η Ανάμνησις του Μέλλοντος (Remembering the Future).

Μετά την τέλεση της πρωϊνής Θείας Λειτουργίας, τις εργασίες της ημερίδος άνοιξε η παρουσίαση του καθηγητού του ΠανεπιστημίουDuquesne (Πιτσβούργου) π. Bogdan Bucur. Στην συνέχεια ομίλησαν ο Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος (Ware), καθώς και ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας Λόρδος Rowan Williams. Τον τιμώμενο ομιλητή, Μητροπολίτη Περγάμου, παρουσίασε ο καθηγητής, αρχιμ. Παντελεήμων Μανουσάκης.

Εντύπωση προκάλεσε η συγκροτημένη ομιλία του Αρχιεπισκόπου Williams, ο οποίος μίλησε με θερμά λόγια για την οικουμενική εμβέλεια και σημασία της θεολογίας του Μητροπολίτου Περγάμου, υπογράμμισε δε πως τόσο η μελέτη της Αγίας Γραφής όσο και η μοναστική πολιτεία δεν μπορούν να ειδωθούν ορθά παρά μόνον ως γεγονότα Ευχαριστιακά και σε αυστηρή συνάρτηση με την τέλεση της Ευχαριστίας, ανοίγοντας έτσι την ζωή του Χριστιανού στην προοπτική των εσχάτων.

Την ημερίδα έκλεισε η παρουσίαση του ίδιου του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη, στην οποία συνόψισε τις επιπτώσεις του εσχατολογικού οράματος της Εκκλησίας, και δη της Ευχαριστίας, σε διαφόρους τομείς της συστηματικής θεολογίας, όπως, για παράδειγμα, στην διδασκαλία περί κτίσεως και πτώσεως, στην Χριστολογία και στην Πνευματολογία, καθώς και στην εκκλησιολογία. Ακολούθησε διεξοδική συζήτηση επί των θεμάτων.

http://www.amen.gr/article18431

 Ἡ Ὀρθοδοξία προδίδεται ἀπὸ αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, ὅπως ὁ Ζηζιούλας, καὶ ὁ προδότης τιμᾶται καὶ ἐκτιμᾶται ἀπὸ ἄλλους «ὀρθόδοξους» Ἐπισκόπους! Οἱ ὑπόλοιποι συν-«άδελφοί» του ἢ συλ-«λειτουργοί» του τὸν ἀνέχονται!

Φαντάζεστε νὰ τιμοῦσε ἡ Ρώμη τὸν Ἄρειο καί, ἐνῶ ὁ αἱρετικὸς θὰ ἐτιμᾶτο, ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἢ ὁ Μ. Βασίλειος νὰ ἔμεναν ἄπραγοι; Νὰ τιμοῦσε ὁ τότε Πατριάρχης τὸν Βαρλαὰμ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς νὰ παρέλειπε νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς αἱρέσεις του καὶ νὰ ἐνημερώσει τὸν λαό;

Φαντάζεσθε νὰ διδάσκονταν τὰ κακόδοξα ρήματα τοῦ Ἀρείου καὶ νὰ ἀφομοιώνονταν ἀπὸ τοὺς πιστούς (ὅπως σήμερα συμβαίνει μὲ τὶς πολυπληθεῖς κακόδοξες θεωρίες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καὶ ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Εὐσέβιος, νὰ μετέβαινε σὲ ἄλλη Μητρόπολη γιὰ νὰ συλλειτουργήσει (ἅγιε Πειραιῶς) μετὰ τοῦ πρεσβεύοντος τὴν κακοδοξία περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου  ἢ τοῦ Σύρου Δωροθέου, ἀντὶ νὰ ἀναιρέσει καὶ νὰ καταγγείλει τὴν πλάνη καὶ τὴ σαπίλα τους;

Διαβάστε τί λένε τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου πρὸς τιμὴν τοῦ τετιμημένου ἀπὸ τὸν Θεὸ ἁγίου Εὐσεβίου:

Ἔστησας σοφέ, τῆς πλάνης σηπεδόνα, ἅλατι τῶν σῶν, νοστίμων διδαγμάτων, καὶ τοὺς νοσοῦντας αἱρέσει κακοπιστίας, μάκαρ ὑγείωσας Εὐσέβιε.

Ἴθυνας λαόν, πρὸς ὅρμον σωτηρίας Ἀρειανικήν, βυθίσας ἀπιστίαν, τῇ τῶν αἱμάτων πλημμύρᾳ, Ποιμὴν καὶ Μάρτυς, Ἀρχιερέων ἐγκαλλώπισμα.

Ἄστρον φαεινόν, ἀνέτειλας ἐν κόσμῳ, φέγγει ἱερῶν, δογμάτων καταυγάζων, τὰς διανοίας Παμμάκαρ τῶν ὀρθοδόξων· ὅθεν πιστῶς σε μακαρίζομεν.

Ταῖς διδαχαῖς σου Μάκαρ, τῶν ὀρθοδόξων στηρίζων τὸ φρόνημα, ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, τὰς ὑπερορίας ὑπήνεγκας.

Ὀρθοδοξίας στήλην, καὶ ἰαμάτων πηγὴν σε γινώσκομεν, πάνσοφε Ἱεράρχα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἑδραίωμα.

Πηγή: Πατερική Παράδοση

Ουνία, π. Γ. Μεταλληνός και Αποτείχιση!

Ουνία, π. Γ. Μεταλληνός και Αποτείχιση!

Ουνία: Συμπέρασμα

  Πηγή: "Τρελογιάννης"

Πρόσωπο και Προσωπείο

 Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Είναι ανάγκη, συνεπώς, να τεθεί το πρόβλημα της Ουνίας στη σωστή του βάση. Δεν πρόκειται για μια δικαιοδοσιακής φύσεως διένεξη με το Βατικανό, όπως ετίθετο το πρόβλημα των σχέσεων Παλαιός και Νέας Ρώμης στην εποχή του Μ. Φωτίου. Το πρόβλημα, άρα, δεν συνίσταται στις «παρ’ ενορίαν» ενέργειες της Εκκλησίας της Παλαιός Ρώμης στα όρια δικαιοδοσίας της Νέας Ρώμης, όπως έγινε τότε (9ος αι.) στη Βουλγαρία. Η «Λατινική Εκκλησία» μετά το σχίσμα, και κυρίως την εκφράγκευσή της, δεν έχει τίποτε το κοινό με την λατινόφωνη Χριστιανοσύνη προ του σχίσματος και της επικρατήσεως των Φράγκων. Η προ του σχίσματος λατινόφωνη Εκκλησία της Παλαιός Ρώμης ήταν Ορθόδοξη και αδελφή της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως παρά τις ενίοτε εμφανιζόμενες μεταξύ τους (κανονικές και όχι δογματικές) αντιθέσεις, και μάλιστα κατά την Εικονομαχία, που σχεδόν όλη η Ανατολή είχε αλωθεί από την αίρεση, ενώ η Παλαιά Ρώμη έσωζε την Ορθοδοξία. Μετά το σχίσμα και την αλλοτρίωσή της η Παλαιά Ρώμη δεν είναι πια ομόδοξη και αδελφή της Νέας Ρώμης. Σήμερα, μάλιστα, η Παλαιά Ρώμη είναι ταυτισμένη με το Κράτος του Βατικανού, εκκλησία και Κράτος είναι υπό την ίδια κεφαλή, τον Πάπα, εμφανιζόμενο ταυτόχρονα ως θρησκευτικό και κρατικό (πολιτικό) Ηγέτη.

Έτσι, η Ουνία δεν πρέπει να θεωρείται ως δικαιοδοσιακή διαφορά και απλή αντικανονική επέμβαση του Βατικανού στην Ορθόδοξη Ανατολή. Είναι το όργανο μιας κοσμικής πολιτικής εξουσίας, που ενδιαφέρεται για τον επεκτατισμό και την αύξηση της επιρροής της. Η σημερινή δε συγκυρία, που έχει ενώσει όλους τους Ορθοδόξους εις την αντιμετώπιση της παπικής προελάσεως με το άρμα της Ουνίας, είναι αληθινά θεόσδοτη ευκαιρία, για να επανεξετασθεί το πρόβλημα της ουσίας (Εκκλησιαστικότητος, δηλαδή) της «Λατινικής Εκκλησίας» Βατικανού, ώστε και ο θεολογικός Διάλογος (αν τον επιθυμεί πια το Βατικανό) να εκτιμηθει εκ νέου.

 Πιστεύουμε δε, ότι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την νέα φωτισμένη Ηγεσία του, όπως και όλες οι Ηγεσίες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, δεν θα ηρνούντο ποτέ να τεθεί το πρόβλημα του εκκλησιαστικού χαρακτήρος της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», αλλά και ο θεολογικός διάλογος με τη Ρώμη στη σωστή βάση. Και δεν πρέπει να αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί.

«Τρελο-γιάννης: Αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να είμαστε φιλόφρονες να λέμε ένα καλό λόγο εε; Αχ παππούλη μας,  πια φωτισμένη  ηγεσία  που τρέχουν όλοι τους,  νεροκουβαλητές, στον  κάθε  Βαρθολομαίο. Και δεν πιστεύουμε ότι «πάντες  εξέλειπαν» ή έχουν τόσο πολύ διαβρωθεί, αλλά που είναι τα αναστήματα; Για τι κρύβονται οι ευλογημένοι...;;».

Ήδη καταγγέλλονται μυστικές διαβουλεύσεις, στα εκκλησιαστικά και πολιτικά παρασκήνια, για εξομάλυνση των σχέσεων με το Βατικανό, που προσπαθεί να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις. 

Η Ουνία όμως παραμένει και η καταστροφή στην Ορθοδοξία της Αν. Ευρώπης έχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, υποχώρηση των Ορθοδόξων θα ισοδυναμεί με έγκλημα. Αλίμονο, αν επικρατήσουν και πάλι τα κριτήρια των Ενωτικών των «βυζαντινών» και μεταβυζαντινών χρόνων. Αλίμονο, αν αφεθεί και πάλι η Ορθοδοξία στις σκοπιμότητες τής οποιοσδήποτε πολιτικής και θυσιασθει η αιωνιότητα στην ενδοκοσμική συμβατικότητα και χρησιμοθηρία. 

Οι ενέργειές μας δεν καταγράφονται μόνο στις δέλτους της Ιστορίας, αλλά και θα κριθούν στο τέλος της Ιστορίας από τον Κύριο της Ιστορίας, που είναι συγχρόνως Σωτήρας και Κριτής της.

  ΣΧΟΛΙΟ:  Ο ιστορικός π. Γεώργιος Μεταλληνός, γνωρίζει  και εξηγεί την εκκλησιαστική ιστορία διπλωματικά και ανθρώπινα και όχι αληθινά και θεανθρώπινα. Τον έχουμε ακούσει επανειλημμένως να λέει πως προτιμά να μιλά, και εξ αιτίας των όσων λέγει να τον καθαιρέσουνε, κι όχι ο ίδιος να κάνει αποτείχιση και να φύγει από την Εκκλησία! Αυτὸ, βέβαια, αποτελεί αλλοίωση της Ιεράς Παραδόσεως, η οποία ευλογεί και τιμά την Διακοπή Μνημοσύνου με ιερό Κανόνα.     

     Ασφαλώς, πάτερ, είστε ελεύθερος να κάνετε ό,τι θέλετε. Αλλά αφού πρώτα παραιτηθείτε από το επιτελείο της "Σύναξης των κληρικών", μέσα στην οποία υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν πραγματικά να απομακρυνθούν από την αίρεση, αλλά εσείς τους φρενάρετε!

     Αφού σταματήσετε, δηλαδή, να κάνετε τον αντιοικουμενιστή.  Διότι παραποιείτε και ντροπιάζετε με τη στάση σας τους αγώνες των αντι-αιρετικών Αγίων, τους οποίους ως αντι-Οικουμενιστής υποτίθεται πως ακολουθείτε.

     Μα σοβαρά, πάτερ, Γεώργιε, δάσκαλέ μας έως πρότινος, η εκ Θεού έμφυτη ευφυΐα σας τόσο πολύ σκοτίστηκε;
    Είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι οι Οικουμενιστές θα διαπράξουν την κουταμάρα να σας καθαιρέσουν; Τόσο ανόητους τους έχετε;
       Είναι δυνατόν να ξεσηκώσουν τον κόσμο με καθαιρέσεις πριν την ώρα τους; Αφού με τον χαρτοπόλεμο που κάνετε, η δουλειά τους προχωρά τόσο καλά! Ο Οικουμενισμός ταχύτατα εδραιώνεται. Οι πιστοί μια χαρά εθίζονται και εκκοσμικεύονται! Προς τι να σας καθαιρέσουν;
    Δεν καταλάβατε ότι είστε ένας άριστος σύμμαχός τους; Ο αιρεσιάρχης Πατριάρχης μετακινείται άνετα από τους Αγίους τόπους, και έως την Ρώμη και σε όλη την ελληνικὴ επικράτεια, τιμώμενος από τους Ἐπισκόπους που κι ασάς τιμούν (όπως π.χ. ο Ιγνάτιος Λαρίσης) και συλλειτουργώντας με "ορθόδοξους" Επισκόπους, όπως κι εσείς συλλειτουργείτε με οικουκμενιστές Επισκόπους (όπως ο Παργάμου κ. Ιω. Ζηζιούλας)!

         Μην το παίζετε, όμως, και εκφραστής των αντι-Οικουμενιστών!

Σημάτης Παναγιώτης

Πηγή: Πατερική Παράδοση

«Ἔστι δίκης ὀφθαλμός»!

Τὸ ἄρθρο του μὲ τίτλο

«ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ Ο ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ» (ἐδῶ)

«Ἔστι, ὅμως, δίκης ὀφθαλμός»!

(Ἐπαναλαμβάνουμε τὸ ἄρθρο ποὺ ἀποκαλύπτει τὰ ψεύδη

καὶ τὶς συκοφαντίες ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ κ. Τελεβάντος)

Ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος ἔχει ἐπανειλημμένως συλληφθεῖ νὰ ψεύδεται καὶ νὰ διαστρέφει τὶς θέσεις μας, ἰδίως ὡς πρὸς τὴν ἀποτείχιση, παρὰ τὶς διαψεύσεις τῶν ὅσων κακόβουλα γράφει ποὺ κατὰ καιροὺς  κάνουμε, μὲ εὐγενικὸ πάντα τρόπο καὶ χωρὶς νὰ ἀναφερόμαστε στὸ πρόσωπό του, λόγῳ τῆς ἐπικοινωνίας ποὺ παλαιότερα εἴχαμε.

Παλιά ΦΩΤΟ από το ιστολ. Τελεβάντος

Δυστυχῶς, ὅταν τοῦ «μπεῖ μιὰ ἰδέα στὸ μυαλὸ» δύσκολα τὴν ἀποβάλλει, ὅπως διαπιστώνω ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, ὅσον χρόνο ἐπικοινωνούσαμε μὲ e-mail, τὰ ὁποῖα διατηρῶ. Τοῦ ἔγραψα, τότε, ὅτι εἶναι λάθος (ἀποτελοῦσε φαντασίωσή του) νὰ ταυτίζει τὸν κ. Ἀθανάσιο Σακαρέλλο μὲ 3-4 ἄλλα ὑπαρκτὰ πρόσωπα (ὅπως τοῦ κ. Τσολογιάννη)!  Αὐτὸς ἐπὶ μῆνες ἀκόμα ἐπέμενε περιπαίζοντας καὶ εἰρωνευόμενος τὸν κ. Σακαρέλλο κακοηθέστατα, γιὰ κείμενα ποὺ δὲν εἶχε γράψει καὶ ἀναρτήσεις ποὺ δὲν εἶχε κάνει καί, ἀσφαλῶς, οὔτε κἂν τὶς εἶχε διαβάσει!!!

Τὸ ἴδιο συνέβη ἀργότερα ὅταν ταύτιζε τὸν π. Μελέτιο Βαδραχάνη μὲ κάποιους ἱστολόγους (καὶ πάλι μὲ τὸν κ. Τσολογιάννη!!!. Γνώριζα πολὺ καλὰ ὅτι ὁ π. Μελέτιος ὄχι μόνο δὲν ταυτιζόταν, μὰ δὲν εἶχε καμία συνεργασία μὲ τὰ πρόσωπα αὐτά. Μὲ ἕνα μάλιστα ἱστολόγο  (μὲ τὸν ὁποῖο τὸν ταύτιζε ὁ κ. Τελεβάντος) ὁ π. Μελέτιο εἶχε καὶ ἀντίθετες ἐκκλησιολογικὲς θέσεις! Ὅταν καὶ πάλι τοῦ ἔγραψα ὅτι κάνει λάθος καὶ ἐκθέτει πρόσωπα, καὶ τὸν διαβεβαίωσα γι’ αὐτό, δὲν πείστηκε, ἀλλὰ μοῦ ζήτησε ...ἀποδείξεις!!! (ἀστυνομικῆς ἢ εἰσαγγελικῆς ἀρχῆς; δὲν μοῦ ἐξήγησε!). Συνέχισε δὲ ψευδέστατα νὰ τὸν ὑβρίζει (ἐνθυμοῦμαι τὶς εὐτελεῖς ὕβρεις του στὸν ἱστότοπο "ksipnistere") καὶ νὰ τὸν εἰρωνεύεται ἀφιλάνθρωπα καὶ χυδαιότατα, νὰ ταυτίζει καὶ νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ π. Μελετίου, ὡς νὰ ἀποτελεῖται καὶ συστεγάζει ὁ π. Μελέτιος ἐν ἑαυτῷ ...κάποια ἄλλα πρόσωπα, 2 ἢ 3 μαζί!

Καὶ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ δὲν τοῦ κάναμε τὴ χάρη νὰ ΜΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΜΕ, ὅπως φορτικὰ (ἀκόμη καὶ τηλεφωνικὰ ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ) προσπαθοῦσε νὰ μᾶς πείσει!

Ὅπως μὲ τοὺς ἀνωτέρω, ἔτσι καὶ μὲ ὅσους τελικὰ δὲν τὸν ἀκούσαμε καὶ ἀποτειχιστήκαμε, ἐπειδὴ αὐτὸς ἔχει κάνει τὶς ἀντίθετες –σὲ σχέση μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας– ἐπιλογές του, μὲ ἀναπόδεικτο εἰσαγγελικὸ λόγο, καὶ στηριζόμενος σὲ παρερμηνεῖες τῶν γραπτῶν καὶ αὐτοῦ τοῦ π. Ἐπιφανίου, μᾶς ὀνόμαζε αὐθαίρετα, πότε ἐν δυνάμει σχισματικοὺς καὶ πότε σχισματικοὺς λόγῳ τῆς ἀποτείχισης, χωρὶς οὐδεμία Πατερικὴ μαρτυρία (παρόλο ποὺ ἐγγράφως ὑποσχέθηκε τὸ 2010 ὅτι ἐν καιρῷ θὰ ἀποδείξει μὲ πατερικὸ λόγο τὸ ἐσφαλμένο τῆς ἀποτειχίσεως), στηριζόμενος κυρίως στὸν π. Ἐπιφάνιο.

Στὸ ἱστολόγιό μας ἔχουμε φιλοξενήσει δεκάδες κείμενα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ (πέρα ἀπὸ δικά μας κείμενα) μὲ ἑκατοντάδες Πατερικὲς μαρτυρίες, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα (ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Ἐπίσκοποι διδάσκουν ἀποδεδειγμένα κακοδοξίες) τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, εἴτε αὐτοὶ ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο εἴτε ὄχι. Ὁ κ. Τελεβάντος ὅμως, στηριζόμενος στὴν δική του θεωρία καὶ αὐθεντία (καὶ θεωρῶν τὸν ἑαυτό του κάτι σὰν ἰντερνετικὸ Πάπα) συνεχίζει νὰ βάλει ἐναντίον μας συκοφαντικὰ καὶ ἀναπόδεικτα. Ἀποφύγαμε, χρόνια τώρα, νὰ ἀπαντήσουμε, ἀλλὰ εἶναι καιρὸς νὰ δοθεῖ μιὰ ἀπάντηση προσωπική. Νὰ τονίσουμε δέ, ὅτι μὲ ὅσα γράφει -πέρα ἀπὸ τὶς συκοφαντίες- καὶ ἐνῶ νομίζει ὅτι συνεισφέρει στὸν ἀντι-Οἰκουμενιστικὸ ἀγώνα, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο (εἴτε τὸ καταλαβαίνει εἴτε ὄχι) παρὰ νὰ ρίχνει νερὸ στὸ μύλο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ὁ κ. Τελεβάντος, λοιπόν, διαγράφει τοὺς προηγούμενους Πατέρες καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἱερὸ Κανόνα καὶ μᾶς παραπέμπει σὲ σύγχρονους Πατέρες τῶν δικῶν του προδιαγραφῶν, τῶν ὁποίων μάλιστα τὸ πνεῦμα διαστρέφει. Δὲν καταλαβαίνει ὅτι στὴ βιασύνη του νὰ πολεμήσει ἐμᾶς (ποὺ τολμήσαμε νὰ μὴν ἐφαρμόσουμε τὶς ὑποδείξεις του περὶ ἀποτειχίσεως), καθίσταται θεομάχος, διαστρεβλώνοντας ἕνα Ἱερὸ Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς μάλιστα νὰ ἔχει καταφέρει νὰ ἀποδείξει μὲ Πατερικὸ λόγο ὅτι ὁ ΙΕ' Κανόνας δὲν ἐπιτρέπει τὴν ...Ἀποτείχιση(!), ὅπως περίπου ὑποσχέθηκε!!!

Στηρίζεται -ὡς εἰς αὐθεντία- στὸν μακαριστὸ καὶ σεβαστὸ γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν εἶναι Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ὁποίου τὸ βιβλίο «Τὰ Δύο Ἄκρα» (ποὺ τὸ συνιστᾶ ὁ κ. Τελεβάντος ὡς τὴν συνισταμένη τῆς Πατερικῆς σοφίας) περιέχει σημαντικὲς ἀνακρίβειες καὶ λάθη ὡς ἔχον ἄλλη στοχοθεσία, ἀφοῦ ἀπαντοῦσε σὲ προβλήματα τῶν δεκαετιῶν 1960 καὶ 1970 συνδιάζοντάς τα πάντα μὲ τὸ τότε μεγάλο πρόβλημα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Δὲν καταλαβαίνει, ὅτι παραποιώντας τὴ σκέψη τοῦ ἀείμνηστου π. Ἐπιφάνιου, τὸν ἐκθέτει; Διότι τὸ βιβλίο "Τὰ Δύο Ἄκρα":

1) Δὲν γράφτηκε γιὰ τοὺς ἀποτειχισμένους, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἰδιόρυθμη ἀποτείχιση τῶν Παλαιοημερολογητῶν καὶ ὅσους προσέφευγαν σ’ αὐτούς τότε, 2) Ἔχει κάποιες λανθασμένες θέσεις ἀκριβῶς στὸ θέμα περὶ Ἀποτειχίσεως καὶ 3) Δυστυχῶς γιὰ τὸν κ. Τελεβάντο ποὺ ἄλλοτε τὸ ἀποκρύβει καὶ ἄλλοτε τὸ συσκιάζει, ὁ π. Ἐπιφάνιος  δὲν θεωροῦσε ἀντιεκκλησιαστικὴ πράξη τὴν Ἀποτείχιση, ὅταν ἐφαρμόζεται ὅπως τὴν νομοθετεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου καὶ δὲν θεωροῦσε τοὺς ἀποτειχισμένους σχισματικοὺς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐναντιωνόταν  σὲ ὅσους φλέρταραν μὲ τὶς ἰδέες τῶν Γ.Ο.Χ.

Παρουσιάζουμε κάποια σημεῖα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος ἀποδεχόταν τὴν Ἀποτείχιση, ὅπως ἐφαρμόζεται σήμερα, ἂν καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα δείχνει νὰ ὑπαναχωρεῖ ἀπ΄ αὐτὴ τὴ θέση, γεγονὸς ποὺ τὸν παρουσιάζει στὸ ἴδιο του βιβλίο νὰ φάσκει καὶ νὰ ἀντιφάσκει. 

 Δὲν ἀναφερόμαστε στὴν διαφωνία ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸ δυνητικὸ ἢ προαιρετικὸ τοῦ Ἱ. Κανόνος. Τὸ θέμα (ἂν καὶ ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι λυμένο ἀπὸ τοὺς Πατέρες) συζητεῖται. Ἤδη ἡ ἀπόπειρα τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (διὰ τῆς συγγραφῆς βιβλίου) νὰ ἀποδείξει τὸ δυνητικό, δὲν ἀπέδωσε, ἀντίθετα οἱ ἱερεῖς της ὑπεστήριξαν ἀντιπατερικὲς θέσεις, ὅπως ἀπέδειξε ὁ π. Εὐθύμιος, καὶ ἔκτοτε σταμάτησαν νὰ γράφουν, γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθοῦν περισσότερο. Ὁ μόνος ποὺ ὑποστήριξε τὴν ἀποτυχημένη προσπάθεια τῆς Ι. Μ. Πειραιῶς ἦταν ὁ κ. Τελεβάντος, χωρὶς προσφυγὴ σὲ Πατερικὰ κείμενα (ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν, ἀλλιῶς θὰ τὰ εἶχε βρεῖ ἀπὸ τὸ 2010 ποὺ ψάχνει) καὶ μὲ μοναδικὸ ἐπιχείρημα τὴν δική του ...παπικῆς ἐμβέλειας καὶ αὐθεντίας θέση!

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί γράφει γιὰ τὴν Ἀποτείχηση ὁ π. Ἐπιφάνιος:

"Αἱρετικοὶ (Ἐπίσκοποι) εἶναι ...καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες οὔτε καταδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἀλλὰ διατελοῦσιν ἀκόμη ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Μία τοιαύτη εἶνε ἡ περίπτωσις τοῦ Πατριάρχου. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα (σ.σ.: πόσο μᾶλλον ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος!)... Συνεπῶς εἶνε ἀκόμη ἀγωγὸς χάριτος. Τελεῖ μυστήρια. Ἡμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν; α) Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοῦ. β) Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (σελ. 89).

Καὶ παρακάτω: "Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου. (σελ. 90).

Στὴ σελ. 75 βαπτίζει μὲν τὸν ΙΕ΄ Κανόνα ὡς δυνητικόν, (ἡ γνωστή του θέση ποὺ ἀμφισβητεῖται), ἀλλ’ ὅμως δέχεται, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν κ. Τελεβάντο ποὺ μᾶς συκοφαντεῖ ὡς σχισματικούς, ὅτι ὁ διακόπτων τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου «"πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως", οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶνε». Καὶ στὴν ἑπομένη σελίδα 76, γράφει: «Ὁ παύων τὸ μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νὰ μνημονεύει ἑτέρου καὶ ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τὴν κρίσιν τῆς Συνόδου» (Ἡ ἀραίωση τῶν γραμμάτων τοῦ π. Ἐπιφανίου).

         Βέβαια ἔχει ἀποδειχθεῖ (κι ἂς ἀποδείξει μὲ κείμενα ὁ κ. Τελεβάντος τὸ ἀντίθετο) ὅτι οἱ Πατέρες δίνουν ἄλλο νόημα, βαθύτερο, στὴν ἀποτείχιση, ἀλλὰ εἴπαμε ἐδῶ θέλουμε νὰ καταδείξουμε τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἐναντίον μας συκοφαντία τοῦ κ. Τελεβάντου: Χρησιμοποιεῖ τὴν αὐθεντία τοῦ π. Ἐπιφάνιου, γιὰ νὰ μᾶς κατηγορήσει ὡς σχισματικούς, τὴν στιγμὴν ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος θεωρεῖ ὡς πιστοὺς τηρητὰς Ἱ. Κανόνος τοὺς ἀποτειχισθέντας ποὺ δὲν
μνημονεύουν ἄλλου Ἐπισκόπου. Ὅπως ἀκριβῶς στὴν περίπτωσή μας: ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς μνημονεύει "πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων". (Μᾶς ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μοναχὸς Νικόδημος Μπιλάλης, πρὶν δυὸ χρόνια περίπου, ὅταν τὸν συναντήσαμε στὸ Ἅγιον Ὄρος: "Ἐγὼ εἶχα πεῖ, πρὶν μιὰ πολλὰ χρόνια στὸν π. Εὐθύμιο, νὰ μνημονεύουν οἱ ἀποτειχισμένοι πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων").

Στὴν συνέχεια θὰ μείνουμε σὲ ἕνα ἀθέλητο λάθος τοῦ π. Ἐπιφάνιου, πάνω στὸ ὁποῖον στηρίζεται γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν «ἄχρι καιροῦ» ἀνοχὴ πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς θεωρία του. Ἑτοιμάζουμε δὲ σχολιασμὸ καὶ ἄλλων σημείων τοῦ βιβλίου του γιὰ νὰ ἐξετάσουμε παρόμοια θέματα.

Αὐτὸ τὸ κάνουμε γιὰ νὰ καταλάβει κάποτε ὁ κ. Τελεβάντος (ἢ μᾶλλον κάποιοι ποὺ τὸν διαβάζουν) ὅτι ἡ ἀσφάλεια βρίσκεται στὴ «συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων", καὶ ὄχι σὲ κάποια γνώμη σεβαστοῦ καὶ ἁγίου ἀνδρός, ὅταν αὐτὴ διαφέρει σὲ κάποιο σημεῖο ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα, τὸ βιβλίο του "Τὰ Δύο Ἄκρα" (ποὺ μᾶς προτείνει νὰ διαβάσουμε) δὲν θὰ ἀποτελέσει «καλή μαθητεία»· κι ἀκόμα ὅτι δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ὑπερεκκλησία, κρίνοντας καὶ εἰρωνευόμενος τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα. Αὐτὸ δὲν δείχνει τουλάχιστον ἀγάπη.

Ἴσως μᾶς κατηγορήσει ὁ κ. Τελεβάντος γιὰ ἀσέβεια πρὸς τὸν π. Ἐπιφάνιο. Πρὶν τὸ κάνει, ἂς προσπαθήσει νὰ ἀντικρούσει τὶς θέσεις μὲ θεολογικὰ-ἱστορικὰ ἐπιχειρήματα κι ὄχι μὲ προσωπικούς του ἀφορισμούς, καὶ ἂς μάθει ὅτι δὲν ἀσεβεῖ ἐκεῖνος ποὺ ἐρευνᾶ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει ὅτι ἔχει ἀνασκευασθεῖ ἡ ἱστορικὴ ἀνακρίβεια τοῦ π. Ἐπιφάνιου καί, παρόλα αὐτά, ὁ κ. Τελεβάντος συνεχίζει ἠθελημένα νὰ τὴν χρησιμοποιεῖ καὶ νὰ ἐκθέτει ἔτσι τὸν π. Ἐπιφάνιο.

(Ἂν δὲν ἔχει διαβάσει αὐτὰ ποὺ θὰ
παραθέσουμε στὴ συνέχεια –καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουμε δημοσιεύσει ἐδῶ καὶ πολλοὺς μῆνες στὸ ἱστολόγιό μας– τότε ποιά ἠθικὴ δεοντολογία καὶ ποιά ἐντιμότητα τοῦ ἐπιτρέπει νὰ μᾶς συκοφαντεῖ χωρὶς νὰ γνωρίζει τὶ γράφουμε; Αν τὰ ἔχει διαβάσει, τότε εἶναι ἀκόμα χειρότερο, γιατί πάλι μᾶς συκοφαντεῖ συνειδητά, ἢ τέλος πάντων, πρὶν ἀποδείξει τὸ τυχὸν λάθος μας).

Παρουσιάζουμε 1) τὴν ἀνάρτηση τοῦ κ. Τελεβάντου, 2) ἀπόσπασμα ἀπὸ κείμενο τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ 3) ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐργασία τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ ποὺ ἀνασκευάζει αὐτὲς τὶς θέσεις, μὲ κείμενα τοῦ Ἰωάννη Ρωμανίδη, τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη, τῆς καθηγήτριας Δέσποινας Κοντοστεργίου κ.ἄ.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=======

Διαβάσαμε στη Romfea.gr το ακόλουθο φωτισμένο άρθρο του παραδοσιακού Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία που νουθετεί τα πνευματικά του παιδιά για όλα τα θέματα με την λιπαρή θεολογική παιδεία, την ταπείνωση και το ομολογιακό φρόνημα που τον χαρακτηρίζουν:

“Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ἕνα πολύ ὡραῖο λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού εἶπε πρός τούς Ἰουδαΐζοντες τῆς ἐποχῆς του, ὅτι καί λάθος ἀκόμη νά κάνει ἡ Ἐκκλησία (ὄχι ὅμως δογματικό λάθος ἤ παραβάσεις ἱερῶν Κανόνων), νά μήν δίνουμε σημασία σ᾽ αὐτό, ἀλλά νά προσέχουμε μόνο στό νά μήν χαθεῖ ἡ μεταξύ μας ἑνότητα.

Αὐτό εἶναι τό κύριο. Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἅγιος πατέρας: «Πανταχοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ μετ᾿ ἀκριβείας ἑπώμεθα, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην προτιμῶντες ἁπάντων. Εἰ γάρ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπό τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπό τῆς διαιρέσεως καί τοῦ σχίσματος...Τό μέν γάρ τῷδε ἤ τῷδε χρόνῳ νηστεῦσαι οὐκ ἔγκλημα, τό δέ σχίσαι Ἐκκλησίαν καί φιλονεικῶς διατεθῆναι καί διχοστασίας ἐμποιεῖν, καί τῆς Συνόδου διηνεκῶς ἑαυτόν ἀποστερεῖν ἀσύγγνωστον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει τήν τιμωρίαν».

Χριστιανοί μου, προσοχή! Θά εἴμαστε στενά ἑνωμένοι μέ τήν Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία, ἐπειδή αὐτή εἶναι ἑνωμένη μέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τοῦ κόσμου. Καί ἔτσι θά ἀνήκουμε στήν καθόλου Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὅ,τι κάνουμε θά τό κάνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν βλέπουμε παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων μας (γιά παράδειγμα, συμπροσευχές μέ τούς Παπικούς καί Οἰκουμενιστικές κινήσεις) δέν θά σιωποῦμε, ἀλλά θά διαμαρτυρόμαστε.

Καί ἄν ἀκόμη μᾶς διώξουν, πρόθυμα θά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τοῦ διωγμοῦ, χωρίς νά σιγάσουμε μάλιστα καθόλου τήν διαμαρτυρία μας. Ἀλλά αὐτή τήν διαμαρτυρία μας, ἐπαναλαμβάνω, θά τήν κάνουμε ὄντας μέσα στήν Ἐκκλησία, μνημονεύοντες τήν Ἱερά μας Σύνοδο καί τόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως! Ἐπιθυμῶ νά εἶστε ζηλωτές τῶν πατρώων παραδόσεων, ἀλλά ὁ ζῆλος σας γιά τήν πίστη μας νά ἐνεργεῖται ταπεινά καί ἐκκλησιολογικά, ὅπως σᾶς τό εἶπα στό σημερινό μου κήρυγμα.

Θά μείνουμε στήν Ἐκκλησία μας, ἀγωνιζόμενοι γιά τήν σωτηρία μας, κλαίοντες μαζί μέ τά ἁμαρτήματά μας καί γιά τίς παρατηρούμενες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό ἐκεῖ μάλιστα πού δέν τό περιμέναμε, καί ὡς τέκνα πιστά καί ζωντανά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας θά διακηρύσσουμε, μαζί μέ τόν ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Οἰκουμενισμός παναίρεση!

Γιά καλή μαθητεία σέ ὅσα σᾶς εἶπα παραπάνω σᾶς συνιστῶ νά διαβάσετε ἕνα ὡραῖο βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ («Οἰκουμενισμός» καί «Ζηλωτισμός»).

Απολύτως παραδοσιακά και ορθόδοξα όσα αναφέρει ο Σεβασμιότατος. Ο Οικουμενισμός δρα απροκάλυπτα, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα και από τις ασχημίες που συνέβησαν στη Ρώμη και στα Ιεροσόλυμα. Εχουμε αδήριτο χρέος έναντι του Θεού να πολεμήσουμε τον Οικουμενισμό επειδή αυτό επιτάσσει το Ευαγγέλιο ως απαραίτητο όρο για τη σωτηρία μας.

Η λύση όμως δεν είναι να προχωρήσουμε σε άκαιρες και αδιέξοδες αποτειχίσεις από την Εκκλησία, οι οποίες μόνον κατ’ όνομα είναι αποτειχίσεις, ενώ στην πραγματικότητα είναι σχίσματα.

Τέτοια αμαρτία κανένας δεν θέλει στο κεφάλι του -δηλαδή τη δημιουργία σχισμάτων-, αφού δεν υπάρχει πιο μεγάλη αμαρτία από τη δημιουργία σχίσματος.

Επίκαιροι οι λόγοι του Σεβασμιότατου επειδή ορισμένοι προσποιούνται μεν ότι δεν ευνοούν αποτειχίσεις ή σχίσματα αλλά δεν παύουν να ερωτοτροπούν με σχισματικά μορφώματα.

Πολλοί λ.χ. ερωτοτροπούν με τους σχισματικούς της Εσφιγμένου, οι οποίοι -συν τοις άλλοις- έχουν ηγούμενο και αλλους “κληρικούς” με ανυπόστατη -προσοχή ανυπόστατη όχι απλά αντικανονική- ιερωσύνη.

Ο Σεβ. Γόρτυνος όμως εκφράζει την ορθόδοξη θέση, όπως μας την κληροδότησαν ο Οσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) και ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, οι οποίοι κωδικοποίησαν την πατερική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας και οι οποίοι μας διδάσκουν ότι η μάχη κατά του Οικουμενισμού δίνεται στην Εκκλησία -και όχι εκτός Αυτής- αφού η σωτηρία εκτός της Εκκλησίας είναι ακατόρθωτη.

Μετὰ τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Τελεβάντου, ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὰ Δύο Ἄκρα» τοῦ π. Ἐπιφάνιου:

«Μὴ λησμόνει ὅτι τὰ πρωτεῖα καὶ τὸ Filioque τοῦ Πάπα δὲν ἐνεφανίσθησαν οὔτε κατὰ τὸ 1054, ὅτε ἀπεκηρύχθη ἡ Ρώμη, οὔτε κατὰ τὸ 1053, οὔτε κατὰ τὸ 1052. Ἐπὶ αἰῶνας ὅλους προηγουμένως ἐδιδάσκοντο ταῦτα ἐν τῇ Δύσει. Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία -οἰκονομίᾳ χρωμένη- ἠνείχετο καὶ τὸν Πάπαν καὶ τὰς κακοδοξίας αὐτοῦ. Ναί, π. Νικόδημε! Αὐτὸς οὗτος ὁ Μέγας Φώτιος οὐ μόνον ἠνείχετο ἐπὶ μακρὸν νὰ μνημονεύῃ, ἐν τοῖς Διπτύχοις, τοῦ κακοδόξου Πάπα, ἀλλὰ καὶ ἐν ἔτει 885 ἔγραψε περὶ τοῦ πρὸ τριετίας ἀποθανόντος Πάπα Ἰωάννου Η': «Οὗτος τοίνυν ὁ Ἰωάννης ἡμέτερος, ὁ τὸν νοῦν ἀνδρεῖος, ἀνδρεῖος δὲ τὴν εὐσέβειαν... Οὗτος ὁ κεχαριτωμένος τῆς Ρώμης Ἀρχιερεύς...» («Περὶ τῆς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος μυσταγωγίας, κεφ. 89). Ὤ! Ἐὰν ἔζων τότε ὡρισμένοι σύγχρονοι ΥΠΕΡζηλωταὶ καὶ ΥΠΕΡορθόδοξοι! (Ὑπῆρχον, ἄλλωστε, καὶ τότε παρόμοιοι), Δὲν θὰ ἐδίσταζον, ἕνεκα τῶν ἀνωτέρω ἐκφράσεων φιλοφροσύνης, νὰ ρίψωσι κατὰ πρόσωπον τοῦ ἱεροῦ ἀνδρὸς τὴν “ρετσινιὰν” τοῦ προδότου!» (σελ. 59-60).

Καὶ εἰς τὴν σελ. 154, ἐπαναλαμβάνει ὁ π. Ἐπιφάνιος τὰ αὐτὰ λόγια τοῦ Μ. Φωτίου, ἵνα στηρίξει τὴν περὶ «ἀνοχῆς» θεωρία του καὶ καταλήγει: «Τὰ λόγια ταῦτα τοῦ ἁγίου Φωτίου κατεχώρισα, ἵνα δείξω ὅτι ὁ ἅγιος Φώτιος οὐχὶ μετ’ αὐστηρότητος, ἀλλὰ μετ’ ἀνοχῆς καὶ ἐπιεικίας, ἐν πνεύματι οἰκονομίας πάντοτε, ἔκρινε τὸν Ἰωάννην καὶ ἔγραψε περὶ αὐτοῦ φιλοφρόνως (σελ. 154).

Ἀσφαλῶς ὁ π. Ἐπιφάνιος δὲν γνώριζε τὸ 1969 τὰ στοιχεῖα ποὺ γνωρίζει σήμερα ὁ κ. Τελεβάντος. Εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔφερε στὸ φῶς ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς καὶ ἱστορικὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐρευνητές.

Σύμφωνα μὲ αὐτά, ὁ τότε Πάπας (ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος χαρακτηρίζει αἱρετικό), δὲν ἦταν κακόδοξος. Δὲν ἐδέχετο τὸ Filioque. Καὶ ἄρα δὲν τὸν ἠνήχετο ἐπὶ αἰῶνες ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία σὰν αἱρετικό, ἀφοῦ ἵστατο ἐπὶ Ὀρθοδόξου ἐδάφους καὶ ἦταν ἀντίθετος μὲ τοὺς Φράγκους ποὺ ἐπεδίωκαν νὰ εἰσαγάγουν τὸ Filioque!

Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἔχει συλλέξει καὶ ὑπάρχουν στὴν –ἀναρτημένη στὸ ἱστολόγιό μας– μελέτη τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ μὲ τίτλο «ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΓΚΡΙΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟ», 2012) καὶ εἶναι παράθεση κυρίως στοιχείων ἀπὸ βιβλίο τοῦ Ρωμανίδη (ὅλα ὅσα εἶναι μὲ πλάγια γράμματα):

«Κατά τάς Φραγκικάς πηγάς τό θέμα περί FILIOQUE ἐκινήθη ὑπό τινος μοναχοῦ ὀνόματι Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύμων. Εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ὑπῆρχε μοναστήριον τῶν Φράγκων, ὅπου, κατά τό μόλις τότε τῷ 808 εἰσαχθέν ἐκεῖ φραγκικόν ἔθιμον, ἐψάλλετο τό Σύμβολον μετά τῆς προσθήκης. Οἱ Ρωμαῖοι (Ἕλληνες) μοναχοί κατηγόρησαν τούς Φράγκους ὡς αἱρετικούς. Οἱ Φράγκοι ἀπετάθησαν εἰς τόν Πάπαν Λέοντα Γ', ὅστις ἐνημέρωσε δεόντως καί τόν Κάρολον τόν ἐν τῇ Δύσει λεγόμενον Μέγαν. Τῷ 809 ὁ Κάρολος συνεκρότησε μεγάλην Σύνοδον ἐν Ἀκυϊσγράνω τῆς Ἱεραρχίας τῶν Φράγκων, ἥτις ἐθέσπισεν ὡς δόγμα τήν γενομένην περί τὸ 780 προσθήκην τοῦ FILIOQUE καί ἀφώρισε τούς μή συμφωνοῦντας. Παραδόξως τά πρακτικὰ δέν σώζονται. Ἀπό τά λεχθέντα ὅμως τῶν ἀποκρισαρίων τοῦ Καρόλου πρός Λέοντα Γ' φαίνεται ὅτι ἡ περί τοῦ FILIOQUE συζήτησις ἐν τῇ ἐν λόγῳ Συνόδῳ ἦτο θυελώδης. "Συχναῖς γάρ καί ἀλλεπαλλήλοις συζητήσεως βάλλεται προσβολαῖς ἡ καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησία...". Τῷ 809 ἀπεστάλη τριμελής ἐπιτροπή, ἵνα ἐνημερώσῃ τόν Πάπαν περί τῶν πεπραγμένων καί, ὡς φαίνεται, ἵνα ἀποσπάσῃ τήν σύμφωνον γνώμην του.

»Περί τῆς ἐπισκέψεως ταύτης σῴζονται δύο ἐνδιαφέροντα πρακτικά, τό μέν δημοσιευμένον εἰς τήν συλλογήν τῶν πρακτικῶν τῶν Ρωμαϊκῶν Συνόδων, τό δέ τοῦ μοναχοῦ Σμαράγδου, ἑνός τῶν τριῶν Φράγκων ἀποκρισαρίων τοῦ Καρόλου, ὅστις ἐκράτησε λεπτομερές πρακτικόν τῶν περί τῆς προσθήκης συζητήσεως μεταξύ τοῦ Πάπα καί τῶν ἀποκρισαρίων. Παρά τήν Φραγκικήν προέλευσιν τῶν πρακτικῶν φαίνεται σαφῶς ἡ δογματικά Ὀρθόδοξος θέσις τοῦ Πάπα» (Τόμ. Α΄, σελ. 316, 317).
Ὀλίγον δέ κατωτέρω ἀναφέρει: «Ἤδη ὁ Κάρολος τῷ 794 ἀπεκήρυξε τούς Ρωμαίους, ὡς αἱρετικούς, διά τῆς ἐν τῇ Συνόδῳ τῆς Φραγκφούρτης καταδίκης τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅτε μετ' ἐπιμονῆς διεκήρυξαν οἱ Φράγκοι τὸ FILIOQUE εἰς ἀντίδρασιν πρός τά γραφόμενα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Ταρασίου περί ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύσεως, τό ὁποῖον εἶχεν ὑποστηρίξει καί ὁ Πάπας Ἀδριανός Α'» (σελ. 317).

Τό Filioque λοιπόν διεκηρύχθη ὡς δόγμα περί τά τέλη τοῦ Η΄ αἰῶνος ἤ ἀρχάς τοῦ Θ΄ καί μάλιστα μετά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική. Τά περί Συνόδου λοιπόν τοῦ Τολέδο (589) πού ἀναφέρεις εἶναι προφανῶς παραπλανητικά καί μόνον οἱ Παπικοί καί κάποιοι Οἰκουμενιστές τά ἰσχυρίζονται καί τά ἐπικαλοῦνται. Ὁ ἅγ. Νικόδημος ἐν προκειμένῳ εἰς τό Πηδάλιο ἀναφέρει τά ἑξῆς ἱστορικά: «Ἀλλά γάρ καί πρό τοῦ Ἰωάννου τούτου ἡ ἐν Τολήτῳ συγκροτηθεῖσα Γ΄ Σύνοδος ἐπί Ῥικάρδου Βασιλέως Ἱσπανίας, ἐν ἔτει φπθ΄. ἄνευ τῆς προσθήκης ἐπρόσταξε νά ἀναγιγνώσκεται τό ἅγιον Σύμβολον εἰς τήν Ἰσπανίαν καί Γαλλίαν, ἀπαραλλάκτως, καθώς Ἰουστῖνος ὁ Βασιλεύς πρῶτος διέταξε τοῦτο νά ἀναγιγνώσκεται πρό τῆς Κυριακῆς εὐχῆς τοῦ Πάτερ ἡμῶν εἰς ὅλας τάς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς ἐν ἔτει φμε΄. Καί ὁ Ῥώμης δέ Λέων ὁ γ’. ἐν τῇ ἀρχῇ τοῦ θ’. αἰῶνος, Συνόδου ἐν Ἀκυϊσγράνοις γενομένης, καί ἐν αὐτῇ Ἰωάννου Μοναχοῦ Ἱεροσολυμίτου γενναίως κατά τῆς ἐν τῷ Συμβόλῳ προσθήκης ἠγωνισμένου, ἐρωτηθείς ἀπό τόν μέγαν Κάρολον τί περί τούτου φρονεῖ, ὄχι μόνον τήν προσθήκην ἀπεκήρυξεν, ἀλλά καί ὅλον τό ἅγιον Σύμβολον, ἄνευ ταύτης, ἐνέγλυψεν εἰς δύω πλάκας ἀργυρᾶς, εἰς τήν μίαν μέν ἑλληνικά, εἰς τήν ἄλλην δέ λατινικά, τάς ὁποίας καί ἀπέθετο εἰς τά μνημεῖα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, ὑπό ἀνάθεμα ποιήσας ἐκείνους ὁποῦ ἤθελαν τολμήσουν νά προσθέσουν, ἤ νά ἀφαιρέσουν ἀπό αὐτό, κατά τόν Καρδινάλην Βαρώνιον, καί Ἰησουΐτην Πετάβιον. Ἴδε καί τήν ἐν Φλωρεντίᾳ Σύνοδον ἀπό τῆς γ’. μέχρι ιζ΄. Συνελεύσεως, ὅπου τήν κακίστην ταύτην προσθήκην γενναιότατα οἱ καθ’ ἡμᾶς Ἕλληνες ἀπεσκοράκισαν, οἱ δέ Λατῖνοι μεμενήκασιν ἄφωνοι. Ταῦτα πάντα εἴπομεν περί τοῦ κοινοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως» (Ζ΄ Καν. τῆς Γ΄ Οἰκουμ. ὑποσ). Σαφῶς λοιπόν ἀναφέρεται ἀπό τόν ἅγ. Νικόδημο ὅτι ἡ ἐν Τολέδῳ Σύνοδος ἐδέχθη τό Σύμβολο ἄνευ τῆς προσθήκης.

Ὁ π. Ἰωάννης ὁ Ρωμανίδης, ἐπίσης, ἀναφέρει στό προμνημονευθέν ἔργο του: «Πάντως ἡ συνήθης ἐκδοχή ὅτι τό FILIOQUE  παρεισήχθη εἰς τό Σύμβολον ἤδη εἰς τήν Ἰσπανίαν κατά τήν ἐν Τολέδῳ Σύνοδον τῷ 589, διότι ἡ διπλῆ ἐκπόρευσις ἀναφέρεται εἰς τόν τρίτον ἀναθεματισμόν καί εἰς τήν πρός τήν Σύνοδον ὁμολογίαν πίστεως τοῦ ἡγεμόνος τῶν Γότθων Ρηκαρήδου, δέν εὐσταθεῖ διότι εἰς τά διασωθέντα πρακτικά τό Σύμβολον τῆς Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως ὑπάρχει ἡ χωρίς τήν προσθήκην ἢ μετ' αὐτῆς προστεθείσης ὅμως ὑπὸ μεταγενεστέρου χειρός, ὡς ἀνέπτυξεν ἐν ἄρθρῳ τοῦ ὁ A. E. Burn τῷ 1908» (Τόμ. Α΄, σελ. 326).

Εἶναι λοιπόν ἄξιον ἀπορίας πῶς αὐτά πού ἀπορρίπτουν ὡς ἀναληθῆ καί πλαστογραφημένα οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοί, ἀποτελοῦν γιά μᾶς ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα μάλιστα ὑποβοηθοῦν τήν ἐξάπλωσι τῆς αἱρέσεως.

Οἱ Πάπες λοιπόν τῆς μετά τήν Ζ’ Οἰκουμενική περιόδου εἶχαν σχίσμα μέ τούς Φράγκους ἐξαιτίας τοῦ Filioque, τό ὁποῖο αὐτοί ἐδέχοντο, καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς τήν ὁποία ἀπέρριπτον. Τήν ἱστορική αὐτή πραγματικότητα ἀναφέρει πάλι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: «Συντελεῖ εἰς τήν ἐν λόγῳ σύγχυσιν ταύτην τῶν Δυτικῶν ἱστορικῶν, α) ἡ κατά καιρούς βιαία κατάληψις τοῦ θρόνου τοῦ Πάπα Ρώμης ὑπό φραγκοφίλων ἤ Φράγκων ἐπισκόπων, τούς ὁποίους οἱ Δυτικοί ἱστορικοί ἐμφανίζουν ὡς σωτήρας τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν κυριαρχίαν τῶν Ρωμηῶν  Λατίνων τῆς Μέσης Ἰταλίας ἤ τῆς Ρώμης.

Πρέπει, λοιπόν, νά τονισθῇ ὅτι ἐπί Μεγάλου Φωτίου ὑπῆρχε μόνιμον σχίσμα καί συγχρόνως δέν ἔγινε δογματικόν σχίσμα. Δηλαδή πρέπει νά ξεχωρίσωμεν σαφῶς τούς Φράγκους ἀπό τούς Λατίνους. Ἡ διάκρισις λησμονεῖται συνήθως, διότι μεταξύ ἄλλων ἐχρησιμοποίουν οἱ Φράγκοι ὡς ἐπίσημον γλῶσσαν των τήν Λατινικὴν καί, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐπὶ αἰῶνας προπαγάνδας των, ἐπεκράτησεν ἡ ἀνιστόρητος παράδοσις αὐτῶν ὅτι εἶναι οὗτοι συνέχεια τῆς Λατινικῆς Παραδόσεως.

Μεταξύ Φράγκων καί Ὀρθοδόξων ὑπῆρχεν ἐπί Μεγάλου Φωτίου μόνιμον δογματικόν σχίσμα ἐξ αἰτίας τοῦ FILIOQUE καὶ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἀλλά μεταξύ Λατίνων καί Ἑλλήνων  Ρωμαίων οὔτε ὑπῆρχεν οὔτε ἔγινεν ἐπί Μεγάλου Φωτίου δογματικόν σχίσμα, ἀφοῦ εἰς τά θέματα ταῦτα τοῦ FILIOQUE καί τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπῆρχεν ἀπόλυτος συμφωνία.

Οἱ Λατίνοι καί οἱ Ἕλληνες μέχρι τοῦ 1009 ἐθεώρουν ἀλλήλους ὡς ὁμοδόξους καί ὁμοεθνεῖς καί τούς Φράγκους ὡς ἑτεροδόξους καί ἑτερογενεῖς, ὡς φαίνεται σαφῶς ἀπό τάς κατά τῶν Φράγκων ἀποφάσεις καί τά πρακτικά τῆς ἐπί Μεγάλου Φωτίου Η' Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί εἰκόνων καί FILIOQUE καί, ὡς φαίνεται τόσον σαφῶς ἀπό τό ἔργον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τό ὀρθόδοξον Σύμβολον ἐν ἀντιθέσει πρός τό φραγκικόν, ὡς ὑπηρέται καί ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Παπῶν τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης.

Σημειωτέον ὅτι ἡ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀναγνώρισις, ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἰγνατίου καί μή ἀναγνώρισις τοῦ Φωτίου, εἶχε χαρακτῆρα κανονικόν καί οὐχί δογματικόν, ὡς ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τήν ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώρισιν τοῦ Φωτίου ὑπὸ τῆς Ρώμης.

Ὁ περί FILIOQUE καί Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀγών τοῦ Φωτίου ἐγένετο κατά τῶν ἐν Βουλγαρίᾳ Φράγκων ἱεραποστόλων καί τῶν φραγκοφίλων Λατίνων, ἀλλ' οὐχί κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἐν ᾗ τήν μεγίστην πλειοψηφίαν καί κυριαρχίαν εἶχον οἱ φιλέλληνες Λατίνοι (λατινόφωνοι Ρωμηοί), οἵτινες ἐθεώρουν ἑαυτούς φυσικά, ὡς Ρωμαίους, δηλαδή Ρωμῃούς, μέ αὐτοκράτορα ἐν Κωνσταντινουπόλει ἤ Νέᾳ Ρώμῃ.

Οὕτως ἐν τῇ ἐγκυκλίῳ ἐπιστολῇ του πρός τούς τῆς Ἀνατολῆς Ἀρχιερατικοὺς θρόνους ὁ Μέγας Φώτιος καταγγέλλει τούς ἐν Βουλγαρίᾳ Φράγκους ἱεραποστόλους καί τούς φραγκοφίλους λατινόφωνας Ρωμαίους ἐπί αἱρέσει, ἀλλά διαχωρίζει ἀπ' αὐτούς τόν φραγκόφιλον Πάπαν Νικόλαον τόν Α' διά τόν ὁποῖον ἀρκεῖται εἰς τήν κατ' αὐτοῦ περί τυραννίδος καί ἀνατροπῆς ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν κατηγορίαν, ἥτις ἔφθασεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐξ Ἰταλίας» (Τόμος Α΄ σελ. 77).

Ἄν  λοιπόν, ἔτσι ἔχουν ἱστορικά τά πράγματα, ποῖο εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν μετά τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, τήν στιγμή πού  κατά τήν χρονική αὐτή περίοδο ἡ Ρώμη ἦτο Ὀρθόδοξη καί εἶχε σχίσμα μέ τούς Φράγκους ἐξ αἰτίας τοῦ Filioque καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς;

Κατ’ αὐτόν, λοιπόν, τόν τρόπο οἱ (4) Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς ἐπικοινωνοῦσαν ἐκκλησιαστικῶς μέ τόν Πάπα. Ὁ Πάπας δηλαδή εἶχε ὀρθόδοξο φρόνημα, δέν ἐδέχετο τό Filioque καί προσπαθοῦσε νά μεταστρέψη καί τούς Φράγκους ἀπό τήν αἵρεσι. Ὅταν ἐκ τῶν ὑστέρων τό 1009 ὁ Πάπας Σέργιος εἰς τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ἐξεφώνησε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μετά τοῦ Filioque διεγράφη ἀπό τά δίπτυχα τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς καί ἀπό τότε ἄρχισε τό σχίσμα.

Αὐτά ὅλα, λοιπόν, πού γράφεις, πάτερ, «Οἱ δέ 4 Πατριάρχαι τῆς ἀνατολῆς ἐκοινώνουν μέν ἐπί τοσούτους αἰῶνας τῷ Ὀρθοδόξῳ μέν ἀλλά κοινωνοῦντι μεθ’ αἱρετικῶν Πάπα Ρώμης, στήν συνέχεια δέ ὅταν οἱ Πάπαι ἐξέκλιναν εἰς τήν αἵρεσιν, ἐμακροθύμουν καί ᾠκονόμουν ἐπ’ ἀρκετόν διάστημα τήν μετ’ αὐτῶν κοινωνίαν, εὐελπιστοῦντες –καί ὑποβοηθοῦντες διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ– εἰς τήν ἐπιστροφήν τῆς ἐκπεσούσης Πρωτοθρόνου “Ἐκκλησίας” τῆς Ρώμης», εἶναι προφανῶς λάθος, διότι οἱ (4) Πατριάρχαι εἶχαν δικαίωμα νά κοινωνοῦν μέ τόν Πάπα, ἐφ’ ὅσον ἦτο Ὀρθόδοξος, ὅταν δέ ἐξέκλινε εἰς τήν αἵρεσι καί ἀπεδέχθη τό Filioque καί τό ὁμολόγησε δημοσίως κατά τήν χειροτονία του, πάραυτα διεγράφη ἀπό τά δίπτυχα.

(π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, «ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΓΚΡΙΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟ»).

Μερικὰ ἀκόμα συμπληρωματικά.

Καὶ ἡ καθηγήτρια Α.Π.Θ. Κοντοστεργίου γράφει: «Η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία μέχρι του Θ΄ αιώνος δεν αντέδρασεν επισήμως, διότι εξελάμβανε το Filioque ουχί ως δόγμα, αλλά ως θεολογούμενον, αφού και η Εκκλησία της Ρώμης το απέκρουεν αυτό εξ ίσου. Το πρόβλημα προέκυψε περί το 866, όταν οι απεσταλμένοι του πάπα Νικολάου Α' επεχείρησαν να εισαγάγουν αυτό εις την ορθόδοξον Βουλγαρίαν».

(Δεσποίνης Δ. Κοντοστεργίου, «Μέγας Φώτιος», Θεσσαλονίκη 1995, εἰς http://apostoliki-diakonia.gr).

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ρωμανίδης γράφει τὸ ἑξῆς σημαντικό:

«Σημειωτέον ὅτι ἡ Η' Οἰκουμ. Σύνοδος ἀναθεματίζει 1) τοὺς μὴ ἀποδεχομένους τὴν Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδον καὶ 2) τοὺς προσθέσαντας ἢ ἀφαιρέσαντάς τι εἰς τὸ Σύμβολον, χωρὶς ὅμως νὰ κατονομάζωνται οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοί, πράγμα πρωτοφανὲς ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ ὅροις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Τὸ φαινόμενον τοῦτο ἐξηγεῖται μόνον βάσει τῆς ἀνωτέρω περιγραφείσης γενικῆς καταστάσεως τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῆς ἰσχύος τοῦ Πάπα μεταξὺ τῶν ἡγεμόνων καὶ τοῦ κλήρου τῆς Εὐρώπης. Φαίνεται ὅτι πράγματι ὑπῆρχεν, ἢ ὁ Ἰωάννης ἐνόμιζεν ὅτι ὑπῆρχε, δυνατότης ἀφαιρέσεως τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολον τῶν Φράγκων καὶ τῶν Λογγοβάρδων» (Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τόμ. Α΄, σελ. 372-373).

Ἐπίσης, διασώζεται καὶ ἐπιστολὴ τοῦ Πάπα Ἰωάννη τοῦ Η’ μὲ τὴν ἑξῆς διαφωτιστικὴν ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Filioque διαβεβαίωσή του πρός τόν Μ. Φώτιο:

«...παραδηλοῦμεν τῇ αἰδεσιμότητί σου, ἵνα περί τοῦ ἄρθρου τούτου, δι’ ὅ συνέβη τά σκάνδαλα μέσον τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ, ἔχῃς πληροφορίαν εἰς ἡμᾶς, ὅτι οὐ μόνον οὐ λέγομεν τοῦτο, ἀλλά καί τούς πρῶτον θαρρήσαντας τῇ ἑαυτῶν ἀπονοίᾳ τοῦτο ποιῆσαι, παραβάτας τῶν θείων λόγων κρίνομεν καί μεταποιητάς τῆς θεολογίας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν πατέρων, οἵ συνελθόντες συνοδικῶς παρέδωκαν τό ἅγιον Σύμβολον καί  μετά τοῦ Ἰούδα αὐτούς τάττομεν» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Χαρᾶς σελ. 595, Φωτίῳ Πατριάρχῃ Κων/πόλεως Mansi 17A, 525 AB).

Ἔγραφε ὁ πάπας Ἰωάννης Η΄ τὸ 879 πρὸς τὸν αὐτοκράτορα, ὅτι ἀποδέχεται τὸν Φώτιο ὡς κανονικὸ Πατριάρχη. «Ἀποδέξασθε Φώτιον τὸν θαυμασιώτατον καὶ εὐλαβέστατον Ἀρχιερέα... τῶν θείων ἐντολῶν ἀνεπαίσχυντον ἐργάτην».

Ἡ δὲ ἀντιπροσωπεία τοῦ Πάπα Ἰωάννη τοῦ Η΄ ἀνεφώνησαν κατὰ τὴν σύνοδον τοῦ 879 (τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, δηλ.). «Εἴ τις αὐτόν (τὸν Φώτιον) οὐκ ἔχει Πατριάρχην ἅγιον καὶ τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν οὐκ ἀσπάζεται, ἔστω ἡ μερὶς αὐτοῦ μετὰ τοῦ Ἰούδα καὶ μὴ συγκαταλέγεται ὅλως μετὰ Χριστιανῶν».

Σημάτης Παναγιώτης

Πηγή: Πατερική Παράδοση