Το Πνεύμα της αληθείας σε «εκκλησίες» υποκρισίας;

Τὴν παρακάτω προτροπή-λύση δίνει ἡ Ἀδελφότητα «Ὁ Σωτήρ» γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

«Καὶ εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη ἐπείγουσα νὰ σταματήσει ἀμέσως ἡ ξέφρενη αὐτὴ οἰκουμενιστικη πορεία. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ φέρει καὶ τὴν καίρια εὐθύνη, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποτολμήσει νὰ διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν χῶρο τῆς ραγδαίως ἐπιδεινούμενης πλάνης. Γιὰ νὰ μένει πάντοτε ἐδῶ ποὺ πνέει «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀλήθειας»  (Περιοδικὸ "Ὁ Σωτήρ").

Να ρωτήσουμε τοὺς ὑπευθύνους τῆς Ἀδελφότητος:

Αὐτὴ ἡ προτροπὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη γραμμὴ τῶν Πατέρων ἢ ἡ μετα-πατερικὴ «γραμμή» τῆς Ἀδελφότητος; Οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι δηλ. Ἅγιοι Πατέρες, γιὰ νὰ «σταματήσει ἀμέσως ἡ ξέφρενη οἰκουμενιστικὴ πορεία» καὶ κάθε αἱρετικὴ πορεία, ἔκαναν ἐκκλήσεις στοὺς ἴδιους τοὺς αἱρετικούς, διατηρώντας ταυτόχρονα κοινωνία μαζί τους, λιβανίζοντάς τους, ἔχοντας Ἀρχιμανδρίτες τους στὶς αὐλὲς τῶν Ἐπισκόπων ποὺ κατηγοροῦν ὡς αἱρετικούς, π.χ. τὸν Δημητριάδος καὶ Μεσσηνίας; Γιὰ τόσο ἀφελεῖς τοὺς εἶχαν τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Συμβούλευαν τοὺς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα πιστοὺς νὰ κάνουν ὑπακοὴ στὸν Ἐπίσκοπό τους; Ἢ ἀπομακρύνονταν ἀμέσως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Τὴν «καίρια εὐθύνη φέρει» ὁ αἱρετικὸς (ποὺ κάνει τὴ δουλειά του) ἢ ἐκεῖνος πού, ἐνῶ διαπιστώνει τὴν αἵρεση, τὸν ἀνέχεται καὶ «κοινωνεῖ» μαζί του;

  Πηγή "Ἀκτίνες"

Το Πνεύμα της αληθείας

σε «εκκλησίες» υποκρισίας;

Τήν ήμέρα της Πεντηκοστής ή θε­ϊκή άλήθεια τής Εκκλησίας βγήκε άπό τούς τοίχους τοϋ Υπερώ­ου τής Ιερουσαλήμ και άρχισε νά κα­τακτά τόν κόσμο. Θαύμα ασύλληπτο! Οί πρώην δείλοί, λιοντάρια! Οί ψαρά­δες, θεολόγοι- οί άγράμματοι, σοφοί.

Μυστήριο!

Μία παράδοξη βουή, σάν νά φυ­σούσε βίαιος άνεμος- και μυστηριώ­δεις γλώσσες σάν γλώσσες φωτιάς.

Ή άνερμήνευτη βουή γέμισε τό σπίτι και οί πύρινες γλώσσες διαμοιράσθηκαν στά κεφάλια των περίπου 120 άνθρώπων πού ήταν συγκεντρωμέ­νοι έκεί και άποτελούσαν τήν πρώτη 'Εκκλησία. Ούτε άνεμος ήταν ούτε φωτιά. Ή μάλλον ήταν άνεμος άλλης ποι­ότητος, θεϊκός- και θεϊκές οί φλόγες. Συμβολικά στοιχεία και σχήματα γιά νά δηλώσουν ότι ήρθε αίσθητότερα
στόν κόσμο τό τρίτο Πρόσωπο τοϋ 'Ενός έν Τριάδι Θεού, τό Άγιο Πνεύμα, «τό Πνεύμα της αληθείας», όπως τό είχε ονομάσει ό Κύριος, προκειμένου νά οδηγήσει την 'Εκκλησία Του «εις πάσαν τήν άλήθειαν» (Ιω.ις' 13).

Ήρθε!

Ώς βίαιος άνεμος γιά νά σαρώσει τήν αύτοκρατορία τού κακού. Ώς φωτιά γιά νά φωτίσει τό νού των πιστών και νά κατακάψει τή σατανική πλάνη.

"Ετσι άρχισε ή κατάκτηση τοϋ κόσμου και άπλώθηκε ή Βασιλεία του Θεού έπί τής γής- Ή σατανική άντίδραση μανιώ­δης! Αρχικά έπιχείρησε νά πνίξει τήν Εκκλησία στό αίμα των παιδιών της, νά τή θάψει στις στοές τών Κατακομβών και τις άρένες τοϋ Κολοσσαίου. "Οταν σ' αύτό άπέτυχε, ξεσήκωσε τις πλάνες τών αιρέσεων. Τιτανομαχία!

"Ενα-ένα τά αιμοβόρα παιδιά τοϋ σα­τανά άρχισαν νά έπιτίθενται σάν άγριοι λύκοι στό ποίμνιο της Εκκλησίας. Δέν ύπήρξε πλάνη πού νά μήν κήρυξαν. Δέν ύπήρξε διαστροφή της άλήθειας πού νά μήν τή διέδωσαν ϋπουλα και μεθοδικά. Κανένα ψέμα, καμία άπάτη, καμία συκοφαντία δέν άφησαν πού νά μή χρησιμοποιήσουν. Όχι μία και δύο - άναρίθμητες φορές!

Τί πέτυχαν; Συντρίφθηκαν! Οί θεοφόροι Πατέρες, μέ τόν φωτισμό, τήν έμπνευση, τήν καθοδήγηση τοϋ Πνεύ­ματος, διέλυσαν τά σχέδιά τους, φανέ­ρωσαν τήν κακοήθειά τους, άνέτρεψαν τά άληθοφανή άλλά ψευδή και ύποκριτικά έπιχειρήματά τους. Ή μία μετά τήν άλλη οί μεγάλες αιρέσεις έπιστράφηκαν στόν πατέρα τους, τόν διάβολο, άπογυμνωμένες άπό τή δολερή έμφάνισή τους. Τόσους αιώνες, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, «τό Πνεϋμα της άληθείας» όδηγεΐ τήν Εκκλησία τού Χριστού «εις πάσαν τήν άλήθειαν» και κρατά άνόθευτη τήν άληθινή, τήν 'Ορθόδοξη πίστη.

Στούς καιρούς μας, έπειτα άπό ικανό διάστημα, ό διάβολος άναθάρρησε και ξανάπιασε τό όπλο τών αιρέσεων. Μά μέ άλλη μορφή τώρα. 'Εδώ και έναν αιώνα μηχανεύεται τή νόθευση της πί­στεως μέ τό πρόσχημα της άγάπης. Προωθεί τήν ένωση της'Ορθοδοξίας μέ τούς αιρετικούς σχηματισμούς της Δύ­σεως έν ονόματι της άγάπης.

Τό φαινόμενο ονομάζεται «οικουμε­νισμός» και άποτελεί τόν χειρότερο έχθρό της 'Ορθοδοξίας μέχρι σήμερα, άκριβώς διότι έκμεταλλεύεται τήν έν­νοια της άγάπης. Μέ τήν έλπίδα ότι μπορεί νά συνειδητοποιήσουν οί αιρε­τικοί σχηματισμοί τήν πλάνη τους και νά έπιστρέψουν στό πατρικό τους σπί­τι, ό οικουμενισμός έγινε άνεκτός τόσες δεκαετίες τώρα. Όμως ή κατάσταση στις μέρες μας δείχνει νά έχει έκτροχιασθεί πλήρως. Είναι φανερό πιά ότι «τό Πνεύμα της άληθείας» είναι άπόν άπό αύτό τό κίνημα. Οί αιρετικοί όχι μόνο δέν άλλάζουν, άλλά και χειροτερεύουν. Ό Προτεσταντισμός έχει άποστατήσει παντελώς. Και ό Παπισμός παίζει θέατρο στή μεγάλη σκηνή της πολιτικής δι­πλωματίας. Είναι άδύνατο νά παραμέ­νει τό Άγιο Πνεύμα σ' αύτές τις λεγόμε­νες «έκκλησίες», ένεργούμενα της δαι­μονικής υποκρισίας.

Και είναι λοιπόν άνάγκη έπείγουσα νά σταματήσει άμέσως ή ξέφρενη αύτή οίκουμενιστική πορεία. Τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, πού φέρει και τήν καίρια εύθύνη, είναι άνάγκη νά άποτολμήσει νά διακόψει κάθε σχέση μέ τόν χώρο της ραγδαίως έπιδεινούμενης πλάνης. Γιά νά μένει πάντοτε έδώ πού πνέει «τό Πνεύμα της άληθείας». 

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”