Κάθε γιορτὴ τῶν Πατέρων μᾶς βοηθᾶ νὰ ἐξετάζουμε κατὰ πόσον ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμά τους. Ἂν ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε μᾶς πλησιάζει ἢ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό, εἰδικὰ σὲ καιρὸ αἱρέσεως.
Ἕνα ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, γνωστότατο, λέγει:
Ὅλην συλλεξάμενοι,
ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς
βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες,
τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας,
οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται
ἱερώτατοι.
Δηλαδή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μελετώντας καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν ποιμαντικὴ Παράδοση
τῶν προγενεστέρων, μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ διώξουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους
καὶ κληρικούς –«λοιμώδεις λύκους»– οἱ
ὁποῖοι, ὡς «λοιμώδεις», ἐμόλυναν τὸ ποίμνιο.
Τί γίνεται, ὅμως, σήμερα;
Σήμερα, ἡ πλειονότητα τῶν Ποιμένων (Ἐπισκόπων καὶ πνευματικῶν) βεβαίως καὶ ἀναγνωρίζουν,
καὶ μάλιστα εὐκαίρως ἀκαίρως βεβαιώνουν ὅτι ὑπάρχει Παναίρεση, ἡ ἐσχάτη αἵρεση
τῆς ἱστορίας, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Οἰκουμενισμός.
Ἐπίσης, ὅλοι παραδέχονται (καὶ ἐκεῖνοι οἱ λίγοι ποὺ τὸ διακηρύσσουν δημόσια, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ φόβο
σιωποῦν) ὅτι οἱ ἀρχηγοὶ
τῆς αἱρέσεως εἶναι ἐλάχιστοι καὶ συγκεκριμένοι,
ἔχοντας δίπλα τους κάποια ἀνθρωπάκια ποὺ ἀπὸ συμφέρον τοὺς ἐξυπηρετοῦν. Ὅλοι οἱ
ἄλλοι συμπορεύονται ἢ ἁπλῶς δὲν ἐναντιώνονται στὴν αἵρεση ἀπὸ δειλία καὶ φόβο.
Παραθέτουμε μερικὰ ὀνόματα τῶν θεωρητικῶν τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ ἢ τῶν προωθούντων καὶ ὑποβοηθούντων ἐμπράκτως τὸ ἔργο τους (ἐδῶ κατονομάζουμε μόνο κληρικούς, ποὺ πνευματικοὶ πατέρες κατονομάζουν).
Πατριάρχες: Βαρθολομαῖος,
Εἰρηναῖος, Θεόδωρος· Ἀρχιεπίσκοποι: Ἀμερικῆς Δημήτριος, Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, Ἑλλάδος
Ἱερώνυμος· Μητροπολίτες: Περγάμου Ἰωάννης, Καναδᾶ Σωτήριος, Βελγίου Ἀθηναγόρας,
Γαλλίας Ἐμμανουήλ, Γερμανίας Αὐγουστῖνος, Ἰταλίας Γεννάδιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος,
Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Σύρου Δωρόθεος.
(Σημείωση: Ὅποιος
ἀμφισβητεῖ τὴν αἱρετικὴ δράση τῶν παραπάνω, ἂς ρωτήσει τοὺς “εἰδικοὺς” καὶ ἂς μᾶς
πεῖ αὐτός, ποιοί εἶναι οἱ φορεῖς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· γιατὶ ἡ αἵρεση ὑπάρχει.
Καὶ οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς αἱρετικούς).
Ἡ μεγάλη ἀπορία,
λοιπόν, κάθε πιστοῦ:
Ἀφοῦ ὑπάρχει ἐπὶ δεκαετίες ἡ αἵρεση, ἀφοῦ πάνω-κάτω εἶναι γνωστὰ τὰ ὀνόματα,
γιατί ἀνεχόμαστε, Ποιμένες καὶ Ποίμνιο, τὴν δράση τους; Γιατί ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους; Γιατί φτάσαμε στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀνοησίας,
νὰ ἐμπιστευόμαστε στὰ ἄτομα αὐτά (τοὺς
«βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους», σύμφωνα μὲ τὸ τροπάριο) τὴν διενέργεια τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ συγκληθεῖ καὶ παρὰ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν,
δὲν θὰ ἐξετάσει πρωτίστως τὴν Παναίρεση
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ πρῶτο καὶ ἐπεῖγον θέμα Πίστεως τοῦ αἰῶνα μας;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση
ποὺ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι διδάσκουν, προωθοῦν καὶ ὑποβοηθοῦν;
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου –καὶ κάθε Συνόδου– εἶναι ἐδῶ.
Καὶ σήμερα μᾶς δείχνουν τὸ δρόμο. Μὲ ὁδηγὸ
κι ἐμεῖς τὸ φωτεινὸ παράδειγμά τους ποὺ φωτισμένοι ἀπὸ τὸ Θεὸ μᾶς ἄφησαν
κληρονομιά, μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση κατὰ
τῶν σημερινῶν “ὀλετήρων” καὶ “προβατόσχημων λύκων”, ἂς τοὺς ἐκσφενδονήσουμε μακρυὰ
ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος». Ἂς παύσουμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους.
Ἐκτὸς πιά, ἂν δὲν πιστεύουμε ὅτι μαζί μας θὰ ἔχουμε τὴν πανσθενῆ βοήθεια τοῦ
Παρακλήτου Πνεύματος· ἐκτὸς ἂν περιμένουμε (ὅπως κάποιοι ἀντιΟἰκουμενιστὲς πατέρες
μᾶς προτρέπουν) νὰ ἐνεργήσει ἀπὸ μόνος του ὁ Θεός, ἀρνούμενοι καὶ τὸ δόγμα τῆς συνεργίας!
Ὅλην συλλεξάμενοι,
ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς
βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες,
τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας,
οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται
ἱερώτατοι.