Μάρτιος 2009
Κάποιοι αναγνώστες εξέφρασαν δυσπιστία, όταν σε προηγούμενο φύλλο της «Ιεράς Παρακαταθήκης» σχολιάζοντας το ανάρμοστο μικτό μοναχικό(!) συνέδριο που έγινε στην Ιερά Μητρόπολι Φλωρίνης, γράψαμε ότι στο Εσσεξ της Αγγλίας συμμονάζουν μοναχοί και μοναχές στο ίδιο μοναστήρι.
«Δεν είναι δυνατόν, είπαν. Ο Γέροντας Σωφρόνιος ο ιδρυτής του μοναστηριού ήταν άγιος άνθρωπος και δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, που δεν έχει ακουστή ποτέ και πουθενά».
Πράγματι σαν είδηση ακούγεται απίστευτη. Επιτρέπει στο λήπτη της πληροφορίας να υποθέση ότι δεν είναι έτσι, κάτι δεν πάει καλά. Και δικαίως διότι κάτι νόθο έχει μέσα του το πράγμα. Κάτι το αντιφατικό. Οι μοναχοί αναχωρούν από τον κόσμο σε έρημα και απρόσιτα μέρη, για να αποφύγουν τα ερεθίσματα και τους πειρασμούς που υπάρχουν μέσα στην άπιστη και διεστραμμένη κοινωνία. Μια κοινωνία αποστασίας και διαφθοράς,
που λυπεί το Θεό και τους σεμνούς ανθρώπους. Η έρημος προσφέρεται για προσευχή, για μελέτη των θείων Γραφών, για εργασία, για άσκησι, για πολλαπλασιασμό των χαρισμάτων. Εκεί μπορούν ν’ αυξήσουν τα τάλαντα της παρθενίας, της ακτημοσύνης και της υπακοής, αποφέροντας καρπό πολύ.
Η εμφάνισι γυναίκας σε ασκητήρια ανδρών μόνο σαν σπάνιο επεισόδιο έχει συμβή, όπως διαβάζουμε σε βίους αγίων. Και για να αποφευχθή ο πειρασμός, οι ασκηταί εκείνοι έβαζαν τα χέρια τους στη φωτιά, ώστε το υλικό πύρ ν’ αποσβέση τη σαρκική φλόγα. Δεν απουσιάζουν και οι περιπτώσεις ασκητών που δεν βρέθηκαν κατάλληλα προετοιμασμένοι για μια τέτοια επίθεσι του πειρασμού, και έπεσαν στην αμαρτία.
Συστηματικώτερη οργάνωσι μοναστικών χώρων αλλού πρόβλεψε να απαγορεύη την προσέγγισι ή επίσκεψι γυναικών. Τέτοιες μοναστικές αδελφότητες είναι γνωστές ως άβατα, με προεξάρχουσα την Αθωνική πολιτεία. Στα άβατα πράγματι τηρήθηκε η αρχή του άβατου με ακρίβεια ου την τυχούσα κατά την προηλεκτρονική εποχή. Η διεισδυτικότητα όμως των ηλεκτρονικών μέσων φοβούμαι ότι έχει καταλύσει την αιωνόβια αρχή πολλών των εκεί μοναζόντων (όχι όλων, διότι υπάρχουν και οι σθεναρώς ανθιστάμενοι), καθώς μεταφέρεται η βρωμιά του κόσμου σε αγίους τόπους και ανθρώπους.
Υπάρχουν και σήμερα (ευτυχώς πάρα πολλοί), άξιοι παντός σεβασμού Γέροντες, οι οποίοι, παρά την πρόκλησι της εποχής, δεν μολύνθηκαν από τον ηλεκτρονικό ιό. Συνεχίζουν να ζούν την απόμακρη ασκητική ζωή «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γής». Μπήκαν στο Ορος νέοι, ασκούνται επί δεκαετίες, άσπρισαν τα μαλλιά τους, κύρτωσαν τα βασανισμένα σώματά τους, αλλά δεν βγήκαν έξω. Παραμένουν στο χώρο του αγιασμού τους σταθεροί και ακλόνητοι, και αποκρούουν κάθε πρόκλησι συγγενών και φίλων για ολιγοήμερη έστω έξοδο.
Είναι οι ρίζες του ασκητισμού οι αγιοι αυτοί. Τους σεβόμαστε και τους φιλούμε το χέρι.
Και ενώ λοιπόν η εμφάνισι γυναικείας σιλουέτας μόνο σαν πειρασμός και φαντασία μπορεί να νοηθή στα υγιώς λειτουργούντα ασκητήρια, υπάρχουν δυστυχώς και οι εξαιρέσεις. Μοναχοί που ακυρώνουν μόνοι τους τον αγώνα τους. Τορπιλλίζουν την παρθενία τους και καταστρατηγούν την υπακοή τους, όχι απλώς επιτρέποντας την προσέγγισι ή επίσκεψι γυναικών στο χώρο της ασκήσεως αλλά και φιλοξενούντες γυναίκες μέσα στο ασκητήριό τους. Και όχι απλώς φιλοξενούντες, αλλά και συμμονάζοντες δια βίου.
Πληροφορίες επίσημες για την προαναφερθείσα στην Αγγλία Ιερά Μονή βλέπει κανείς στην επίσημη επετηρίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος (2009) «Ιερά Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική Μονή Τιμίου Προδρόμου…Καθηγούμενος αρχιμ. Κύριλλος. Αρχιμ(ανδρίται) 2, ιερομόναχοι 4, Αρχιδιάκονος 1, Μοναχοί 2, Μοναχαί 20». Δηλαδή συνολικά 10 μοναχοί και 20 μοναχές (σελ. 969).
Πληροφορίες έγκυρες από επισκέπτες της Ιεράς Μονής επιβεβαιώνουν το γεγονός και περιγράφουν προφορικώς ότι το Μοναστήρι στο Εσσεξ είναι μικτό.
Το κτηριακό συγκρότημα είναι ενιαίο.
Ο δρόμος χωρίζει μόνο τη γυναικεία πλευρά.
Ανδρες και γυναίκες μοναχοί έχουν κοινή προσευχή, κοινη λατρεία, κοινή τράπεζα. Πνευματικός είναι ο Γέροντας Ζαχαρίας.Στη θεία λειτουργία ψάλλουν οι μοναχές, οι οποίες εχουν και μουσικά τάλαντα.
Τις απογευματινές ώρες στον ιερό Ναό αντί αποδείπνου και εσπερινού συχνά λένε φωναχτά και όλοι μαζί συντονισμένοι την καρδιακή προσευχή «Κύριε Ιησου Χριστέ ελέησον με», κάνοντας τις αντίστοιχες «μετάνοιες».
Κατά συμπερασμό και τα οικονομικά είναι κοινά.
Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού είχαν εμφανιστή τα γνωστα φευκτέα κρούσματα των συνεισάκτων γυναικών στους οίκους των ασκητών, τα οποία βεβαίως καταδίκασαν και η συνείδησι του πληρώματος της Εκκλησίας, αλλά και οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν πύρινους λόγους κατ’ αυτών.
Σώζεται λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «προς τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους», που είναι ολόκληρη πραγματεία, στην οποία ο ιερός πατέρας ανασκευάζει μία μία όλες τις δικαιολογίες και τις εν αμαρτίαις προφάσεις των συνεισάκτων.
«Ηθελα να μπορούσα, λέει, να πείσω αυτούς που μας κατηγορούν, ότι νέος που έχει σφριγηλό σώμα και συγκατοικεί με παρθένο κόρη και κάθεται μαζί της και τρώει στο δείπνο μαζί της και συζητάει όλη την ημέρα και για όλες τις μέρες, (δεν προσθέτω τα άκαιρα γέλια, τις διαχύσεις, τα μαλακά λόγια, και τα άλλα που ίσως δεν είναι καλό και να τα λέω…) δεν κυριεύεται από τίποτε το ανθρώπινο, αλλά παραμένει καθαρός από την πονηρή επιθυμία και την ηδονή. Ηθελα να μπορούσα να πείθω όσους μας κατηγορούν, αλλά δεν θέλουν να πεισθούν. Επί πλέον και εμάς που απολογούμαστε υπέρ αυτών μας νικούν με τις αποδοκιμασίες τους ότι είμαστε αναίσχυντοι και ότι κάνουμε τα ίδια με αυτούς».
Δεν είναι λοιπόν ούτε φαντασιώδες, ούτε ανιστόρητο αυτό που ειχε γραφή στο παρελθόν στο περιοδικό μας. Είναι πραγματικότητα που σκανδαλίζει πολλούς. Και δικαίως.
Διότι κι αν ακόμη οι αναμίξ συμμονάζοντες είναι ανώτεροι από τα ανθρώπινα, πάντως όσοι βλέπουν ή ακούν το φαινόμενο δεν είναι ανώτεροι, και σκανδαλίζονται.
Και ευλόγως ερωτάται: Είναι σωστό ένα μοναστήρι, που θα έπρεπε να εκπέμπη αγιότητα, να σκανδαλίζη;
Αυτός είναι ο προορισμός των μοναστηριών να βλασφημήται το όνομα του Χριστού εξ αιτίας τους;
Τότε γιατί οι ασκούμενοι αποτάχθηκαν τον κόσμο;
Για να ζούν κοσμικά και παράνομα;
Λέω κοσμικά και παράνομα, διότι μπορεί κανείς να ζήση με γυναίκα έννομα μέσα στο γάμο, που ευλόγησε ο Θεός. Ολες οι άλλες συνοικήσεις, επίσημες και ανεπίσημες, γνωστές και λανθάνουσες, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Και αν στα έγκατά τους δεν συντελούνται αμαρτίες, πράγμα απίστευτο, πάντως σκανδαλίζονται ψυχές για τις οποίες πέθανε ο Χριστός.
Ο απόστολος Παύλος που είπε: «Δεν θα φάω ποτέ στη ζωή μου κρέατα, για να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου», άραγε δεν ήξερε τι έλεγε για ένα θέμα πολύ υποδεέστερο των σαρκικών αμαρτιών;
Οι υπεύθυνοι του μοναστηριού ας το σκεφθούν καλύτερα και άς πράξουν το πρέπον το συντομώτερο.
Αλλιώς είναι υπεύθυνοι για τις χιλιάδες των ανθρώπων που σκανδαλίζονται από την αφύσικη και σκανδαλώδη μικτή συνοίκησι μοναχών και μοναζουσων.
Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Μαρτίου 2009