Μὲ
ἀφορμὴ τὴν "βιομηχανία" ἁγιοκατάξεων
τοῦ
Βαρθολομαίου:
Αγιοκατατάξεις: Πως και πότε;
Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr
Δηλαδή, πρέπει νά εἶσαι Ἅγιος, γιά νά καταλάβεις, ἄν ὁ ἄλλος εἶναι Ἅγιος.
Διαφορετικά, εἶσαι ἱκανός ἕνα φαρισαῖο νά τόν βγάλεις Ἅγιο, καί ἕναν Ἅγιο πλανεμένο!
Γι' αὐτό, οἱ
σχετικές μαρτυρίες κοσμικῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ δεῖνα εἶναι ἅγιος, ἤ
πλανεμένος, θά πρέπει νά ἐξετάζονται μέ τό «μικροσκόπιο».
Θυμηθεῖτε τήν
καταφρόνηση πού δέχθηκε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀπό κλῆρο καί λαό, γιατί δέν
εἶχαν τίς προϋποθέσεις νά ὀσφρανθοῦν τήν ἁγιότητά του!
Καί «διά Χριστόν σαλός» νά εἶναι ὁ ἄλλος, (κρύβοντας τήν ἁγιότητά του) ὁ Ἅγιος θά «μυρισθεῖ» τήν ἁγιότητά του.
«Γνωρίζει ἡ γάτα τόν ποντικό, καί ἄς εἶναι ἀλευρωμένος», λέει μέ νόημα ἡ παροιμία.
Λέγεται, ὅτι «προκειμένου κάποιος νά ἀνακηρυχθεῖ ὡς «Ἅγιος» θά πρέπει νά περάσουν ἑκατό χρόνια ἀπό τό θάνατό του».
Σωστό; Ἄν ὁ ἄλλος εἶναι πράγματι Ἅγιος, καί τήν ἄλλη μέρα (μετά τό θάνατό του) νά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος, δέν εἶναι πρᾶγμα ἐφάμαρτο.
Ὅμως, ὑπάρχει ἕνα «κενό». Π.χ. ὁ Ὅσιος Ιερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης πέθανε τό 1957.
Ἡ
ἁγιοκατάταξή του ἔγινε μόλις πρόσφατα (27.11.19). Ἀπό τή μέρα τοῦ
θανάτου του μέχρι τήν ἁγιοκατάταξη του, γίνονταν τρισάγια, μνημόσυνα,
παρακαλώντας τόν Κύριο νά τόν κατατάξει «μετά πνευμάτων δικαίων
τετελειωμένων».
Εὐθύς ὡς ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του, ἀντί νά λέμε «Κύριε ἐλέησον τόν δοῦλον σου», λέμε: «Ὅσιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
Καί ἐδῶ εἶναι
τό «κενό»: Τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό «Ὅσιε Ιερώνυμε πρέσβευε ὑπέρ
ἡμῶν», τό λέει μέ τήν ἴδια πίστη καί βεβαιότητα ὅπως τό λέει λ.χ. καί
γιά τόν Ὅσιο Πατάπιο;
Δηλαδή, ἡ
συνείδησή του, ὅπως δέχεται τόν Ὅσιο Πατάπιο, δέχεται καί τόν Ὅσιο
Ιερώνυμο καί κάθε Ἅγιο πού πέθανε ἐπί τῶν ἡμερῶν μας;
Σέ τέτοια
μεγάλα θέματα ἀπαιτεῖται «ὑπομονή», μέχρι νά λάβουμε ἀπό τό Θεό τό
«κατάλληλο» σῆμα, ὅτι ἦρθε ὥρα, ὥστε ὁ δεῖνα νά τιμᾶται ὡς Ἅγιος ἀπό τήν
Ἐκκλησία.
Ὁ Ὅσιος
Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν ἔγραφε τόν βίο τοῦ π. Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη,
ἔλεγε: «Μέχρι τώρα ἔχω ἐνδείξεις ὅτι ὁ π. Ἀρσένιος εἶναι Ἅγιος, ἀλλά
πρέπει νά περιμένουμε. Ἄν θέλει ὁ Θεός, θά δείξει καί ἄλλα σημεῖα».
Καί ἔτσι
εἶναι. Ἄν ὁ Θεός θέλει κάποιον ἐκλεκτό Του δοῦλο, νά δοξάζεται ὡς Ἅγιος,
θά δείξει ἀργά ἤ γρήγορα, τέτοια τρανταχτά σημεῖα, ὥστε «καί οἱ λίθοι
κεκράξονται!».
«Ἀναγκάζοντας»
τήν Ἐκκλησία, νά τόν ἀνακηρύξει «ἐδῶ καί τώρα» ὡς Ἅγιο, ὅπως ἔκανε μέ
τόν καταφρονημένο στήν ἐποχή του Ἅγιο Νεκτάριο, μέ τόν Ἅγιο Ἐφραίμ (Ν.
Μάκρης) καί ὄχι μόνο.
Ἐμεῖς, αὐτό
πού πρέπει νά κάνουμε, εἶναι, νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους πού ἤδη ἔχουμε στήν
Ἐκκλησία μας, καί μάλιστα νά τούς τιμοῦμε ἀνάλογα μέ τά πρεσβεῖα τιμῆς!
Καί τά πρεσβεῖα στό «χορό τῶν Ἁγίων» τά ἔχει πρῶτα ἡ Παναγία, μετά ὁ Πρόδρομος, μετά οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι κ.ο.κ.
Καί ὅμως μέ
περισσότερη λαμπρότητα γιορτάζεται ἕνας ἁπλός Ὅσιος μοναχός παρά λ.χ ὁ
Ἅγιος Ματθαῖος, Ἀπόστολος (!) ἐκ τῶν Δώδεκα (!) καί Εὐαγγελιστής (!),
καί ἄλλα πολλά παρόμοια!
Δέν θά ἔπρεπε ἐδῶ νά γίνει ἕνα «κίνημα», ὥστε οἱ Ἅγιοι πού ἔχουν τά πρεσβεῖα τιμῆς νά γιορτάζονται κατά τήν ἀξία τους;!
Ἐκτός ἄν δέν ἀξίζουν...!