Τά παίρνει πίσω ὁ μητρ. Καλαβρύτων!

Μητροπολίτης Καλαβρύτων: Συντάσσομαι πάντα με τις αποφάσεις Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου

 

    Πρὶν μερικὲς ἡμέρες ὁ μητροπ. Καλαβρύτων Ἱερώνυμος, προσέφερε «στήριξη» στὸν Κυθήρων ποὺ κατηγορεῖται ὅτι δὲν πειθάρχησε στὶς ὁδηγίες τῆς Συνόδου γιὰ τὶς λειτουργίες τῆς Μ. Ἑβδομάδας καὶ κυρίως τῆς Ἀνάστασης.

   Εἶχε πεῖ: «“Σας χρειαζόμαστε όπως και τον προκάτοχό μου Αμβρόσιο, γιατί κάποιοι προσπαθούν να αποχριστιανοποιήσουν την πατρίδα μας” είπε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερώνυμος από τα Κύθηρα απευθυνόμενος στον διωκόμενο εσχάτως από την Ιερά Σύνοδο Μητροπολίτη Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ!». (Δεῖτε ἐδῶ).

     Τι συνέβη ὅμως καὶ σήμερα, πῆρε πίσω τὴ στήριξή του στὸν μητρ. Κυθήρων καὶ δήλωσε ὅτι: «Συντάσσομαι πάντα με τις αποφάσεις Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου»! Ἐκ τῶν προτέρων λοιπόν, καὶ χωρὶς νὰ ξέρετε ποιές εἶναι αὐτές; Κι ἂν αὐτὲς εἶναι ἄδικες καὶ παράνομες κ. Ἱερώνυμε Κάρμα, συντάσεστε μὲ αὐτὲς κι ὄχι μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου; Ἢ μήπως ὑποστηρίζετε ὅτι οἱ ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπ. Ἱερώνυμου εἶναι πάντα ἀλάθητες;

    Κρίμα! Καὶ εἴχαμε ἀρχίσει νὰ πιστεύουμε ὅτι ἦταν δυνατὸν νὰ διαφοροποιηθεῖτε σὲ ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Συνόδου ποὺ ντροπιάζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου!

 

Μητροπολίτης Καλαβρύτων: Συντάσσομαι πάντα με τις αποφάσεις Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου 

Μπήκαμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων σχετικά με πρόσφατα δημοσιεύματα που τον θέλουν να στηρίζει τον Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ, ο οποίος σε αντίθεση με τις αποφάσεις τις Ιεράς Συνόδου για τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας, δεν τήρησε το ωράριο για έναρξη των Ιερών Λειτουργιών του Πάσχα, ενώ δεν υπήρξε μέριμνα για την προστασία των πιστών και αποφυγή του συνωστισμού στις εκκλησίες στην Μητρόπολή του. 

Απαντώντας ο κ. Ιερώνυμος, μας επισήμανε ότι “κατά την επίσκεψή μου στην Ιερά Μητρόπολη Κυθήρων και Αντικυθήρων, ευχαρίστησα τον Άγιο Κυθήρων, για την «αβραμιαία φιλοξενία» και εξήρα το εν γένει ποιμαντικό του έργο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ταυτίζομαι με τις θέσεις του στο συγκεκριμένο ζήτημα της πανδημίας. Από την πρώτη στιγμή, που ανέλαβα ως Μητροπολίτης στην Ιστορική και Μαρτυρική Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, συντάσσομαι με τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου και τους Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ιερωνύμου και ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας, ακολούθησα πιστά τις εντολές και κατευθύνσεις της Ιεράς Συνόδου. Άλλωστε αυτό είναι αυταπόδεικτο από τον τρόπο που λειτούργησε η Μητρόπολή μας όλη αυτήν την οδυνηρή περίοδο για την Ελλάδα και τον κόσμο”.

Πηγὴ ἐδῶ.

Η απομάκρυνση από το Θεό και η αδιαφορία για την αίρεση, φέρνει και τους πολέμους, αν δεν προκύψει μετάνοια του λαού!

 

 ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

    Παρουσιάζουμε ἕνα παλαιότερο ἄρθρο τοῦ πρωτοπρεσβύτερου π. Λάμπρου Φωτόπουλου, ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία, γιατὶ γράφτηκε πρὶν τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, πρὶν τὸ Πουσάν, πρὶν τὰ ἡμι-συλλείτουργα στὸ Φανάρι, πρὶν τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο καὶ πρὶν τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα. Ἂν τότε ἴσχυαν τὰ γραφόμενα τοῦ π. Λάμπρου, ἰσχύουν περισσότερο σήμερα, ἔστω κι ἂν πολλοὶ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται πρακτικά. Στὴν θεολογία τῆς ἱστορίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς τὸ βλέπουμε ξεκάθαρα: οἱ ἴδιες αἰτίες παράγουν τὰ ἴδια ἀποτελέσματα.  

  

                     Ἡ συνέχεια (καὶ ὅλο τὸ ἄρθρο) στὴ σελ. 46 ἑξῆς: ἐδῶ.

«Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον Θεό τότε έχουμε πολλά κακά ως επακόλουθα…»

 Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος:

Πηγὴ ἐδῶ.

Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ: «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ, ΟΜΟΙΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ.

ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΕ ΥΠΑΚΟΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ» (ΒΙΝΤΕΟ)

Καταπέλτης ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου κατά της κυβέρνησης, αλλά και όσων κρατών επιβάλλουν διά του κορωνοϊού την αλλαγή στα πολιτεύματα των δημοκρατικών χωρών, τα οποία μετατρέπονται σε φασιστικά, παρόμοια με αυτά της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο βίος του Οσίου Πατρός ημών Ισαακίου, Ηγουμένου της Μονής Δαλμάτων, του Ομολογητού

(Τη 30η του αυτού μηνός)

Τύπος πέφηνας, τῆς ἐγκρατείας καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, Ἰσαάκιε Πατέρων ἀγλάϊσμα· ἐν ἀρεταῖς γάρ φαιδρύνας τόν βίον σου, Ὀρθοδοξίας τον λόγον ἐτράνωσας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τον Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος (Ἀπολυτίκιον)  

Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Ο Όσιος Ισαάκιος καταγόταν από τη Συρία και έζησε στα χρόνια που βασίλευε ο Ουάλης ο Αρειανός, κατά τα έτη 364-378.

Μαύρα χρόνια ήταν αυτά για την Κωνσταντινούπολη και για τον λαό του Θεού, καθώς είχε επικρατήσει η αίρεση του Αρειανισμού και οι εκκλησίες είχαν περάσει στα χέρια των εχθρών του Χριστού μας, δηλαδή στους Αρειανιστές επισκόπους και ιερείς. Ορθόδοξος ναός δεν υπήρχε και οι χριστιανοί που έμεναν στέρεοι στην Παραδεδομένη Αλήθεια, θρηνούσαν και οδύρονταν.

Είναι χαρακτηριστικό του Φιλάνθρωπου Θεού μας να καταδιώκει τα πλάσματά Του με το έλεός Του και να αναζητά τρόπους, ώστε να μετανοήσουν οι αμαρτωλές ψυχές. Γι’ αυτό παιδαγωγεί με κάθε τρόπο, με ασθένειες, με διωγμούς, με πολέμους. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, η αυτοκρατορία του Ουάλη δέχτηκε σφοδρή επίθεση από τους Γότθους.

Επιτρέπει ο Θεός τους πειρασμούς, αλλά ταυτόχρονα στέλνει και τη λύση, την απαλλαγή από τον όλεθρο, από την πτώση. Έστειλε λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη τον πιστό Του δούλο, τον Όσιο Ισαάκιο, προκειμένου να μιλήσει στον βασιλιά Ουάλη και να του φανερώσει πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπίσει νικηφόρα τους εχθρούς της αυτοκρατορίας. «Βασιλεῦ, πρόσταξον νά ἀνοιχθῶσιν αἱ Ἐκκλησίαι τῶν Χριστιανῶν, καί ἐάν πράξῃς τοῦτο θέλεις ἀναδειχθῆ νικητής κατά τῶν ἐχθρῶν».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΟΚ από την κυνική παραδοχή του Φάουτσι για τον κορωνοϊό και εμπλοκή ύποπτης ΜΚΟ

     Θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μία θεωρία συνωμοσίας. Η αξιοπιστία όμως του Άντονι Φάουτσι, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε μία αποκάλυψη που ενδέχεται να κρύβει και ένα πρωτοφανές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μιλάμε φυσικά για το ξέσπασμα της πανδημίας. Και την πιθανότητα ο κορωνοϊός να αναπτύχθηκε ως βιολογικό όπλο.

Ομιλία εις την τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα – Κυριακή της Σαμαρείτιδος

 (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ’ 5-42)

Ανθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σω­ματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπί­ζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωο­γονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλ­λος, τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν απο­κτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη (η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυ­γές του διψασμένου κόσμου και νομίζεις πως είναι τρα­γούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει – που δε θα μπο­ρούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει – τότε έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός. Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακό­ρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιω­σε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημε­ρινό ευαγγέλιο.

***

«Έρχεται ουν εις πόλιν της Σαμαρείας την λεγομένην Συχάρ, πλησίον του χωρίου ο έδωκεν Ια­κώβ Ιωσήφ τω υιώ αυτού» (Ιωάν. δ’, 5). Η πε­ριοχή ολόκληρη από την Ιουδαία μέχρι τη Γαλιλαία ονομάζεται Σαμάρεια. Το όνομά της το έλαβε από το βουνό Σαμάρεια. Ο δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς τη Γαλιλαία εξακολουθεί να περνάει από τη Συχάρ (τη σημερινή Ασκάρ). Εκεί είναι ένα κομμάτι γης που το είχε αγοράσει ο Ιακώβ από τους γιους του Εμώρ κι έχτισε εκεί ένα θυσιαστήριο, που το ονόμασε «Θεός του Ισραήλ» (Γεν. λγ’, 19-20). Αργότερα ο Ιακώβ δώρησε τη γη αυτή στο γιο του Ιωσήφ.

«Ην δε εκεί πηγή του Ιακώβ, ο ουν Ιησούς κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκαθέζετο ούτως επί τη πηγή· ώρα ην ωσεί έκτη» (Ιωάν. δ’, 6). Η πηγή αυτή είχε το όνομα του Ιακώβ είτε επειδή ο προπάτοράς μας Ια­κώβ είχε κατοικήσει κοντά στο πηγάδι αυτό μαζί με τα κοπάδια του είτε επειδή το πηγάδι αυτό το έφτιαξε ο ίδιος. Κουρασμένος από τον απόκρημνο και ανηφορικό δρόμο από την Ιερουσαλήμ ως εκεί, ο Κύριος κάθησε δίπλα στο πηγάδι για να ξεκουραστεί. Η έκτη ώρα, όπως τη μετρούσαν στην Ανατολή, ήταν η μεσημβρία. Ο Κύριος έφτασε εκεί την ώρα που ο ήλιος μεσουρανούσε κι η ζέστη ήταν μεγάλη. Ήταν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας που έκανε για τη σωτηρία μας, όπως κεκοπιακώς ήταν κι αργότερα, όταν ανέβαινε στο σταυρό αιμό­φυρτος και πονεμένος. Γιατί δεν ταξίδεψε νύχτα, που είχε και δροσιά; Οι νύχτες για τον Κύριο ήταν αφιερω­μένες στην προσευχή. Κι αν υποθέσουμε στη συγκεκρι­μένη περίπτωση πως θα ταξίδευε νύχτα, το ευαγγέλιο θα ήταν φτωχότερο κατά ένα μοναδικό γεγονός κι από μια πολύ διδακτική και σωστική αποκάλυψη. Ταξίδευε μέρα, με τα πόδια, στους ανηφορικούς κι απότομους δρόμους και με μεγάλη ζέστη, κουρασμένος και διψασμένος, γιατί βιαζόταν να εκμεταλλευτεί κάθε στιγμή του επίγειου βίου Του, μέρα και νύχτα, για τη σωτηρία μας.

Ἡ συνοδοιπορία μετά τῶν αἱρετικῶν συνεχίζεται!

  

Σεβ. Σύρου: “…ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ὀφείλω νὰ διαφυλάττω ἀμώμητη τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀλλά…”

Ἐπραγματοποιήθη τὴν Κυριακὴν 23ην Μαΐου 2021 εἰς τὸν ναὸν «Παναγίας Ροδαρίου Ξιναρᾶ Τήνου» χειροτονία εἰς «ἐπίσκοπον» τοῦ νέου παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» Νάξου καὶ Τήνου κ. Ἰωσὴφ Πρίντεζη. Εἰς αὐτὴν συμμετεῖχαν οἱ ὑπόλοιποι παπικοὶ «ἐπίσκοποι» Ἑλλάδος καθὼς καὶ ὁ «πρέσβης τοῦ Βατικανοῦ καὶ Ἀποστολικὸς Νούντσιος στὴν Ἑλλάδα» «ἐπίσκοπος» Savio Hon Tai Fai. Παρὼν ἦτο καὶ ὁ Σεβ. Σύρου κ. Δωρόθεος, ὁ ὁποῖος προσεφώνησε τὸν νεοχειροτονηθέντα μὲ τὸν ἑξῆς λόγον, ποὺ ἀπομαγνητοφωνήσαμεν:

«Χριστὸς Ἀνέστη! Σήμερα εἶναι ἡμέρα διπλῆς χαρᾶς, διότι ὁ πατέρας παραδίδει τὴν εὐθύνη του στὸν υἱὸν καὶ ὁ υἱὸς ὀφείλει νὰ ἀναλάβει αὐτὴ τὴν εὐθύνη μὲ σεβασμό, ὑπακοὴ καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν πατέρα, διότι ὁ υἱὸς ἔρχεται στὸ ἴδιο γεώργιο, ὅπου ὁ πατέρας ἐπὶ τριακονταετία ἐργάστηκε, νὰ συνεχίσει νὰ τὸ φροντίζει, νὰ τὸ καλλιεργεῖ καὶ νὰ θερίζει τὸν καρπόν του.

Πότε ἐπιτέλους θά καταλάβουμε, πότε θά ποῦμε, φθάνει!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

 

Εἶναι πλέον ἡλίου φαεινότερον, ὅτι τὰ δεινὰ ποὺ καταδυναστεύουν τὴν Ἐκκλησία, κλῆρο καὶ λαό, ἔχουν πρωτίστως νὰ κάνουν μὲ τὴν πτώση τῶν Ἐπισκόπων, τῶν κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο «ὄντως ὀφθαλμῶν τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας σήμερα τυφλώθηκαν ἀπὸ τὴν ἀσθένεια πρωτίστως τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ φεῦ τῆς δειλίας, ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας καὶ ὡς τυφλοὶ ὁδηγοῦν τὸ ποίμνιο (τυφλὸ πιὰ κι αὐτό) «εἰς βόθυνον» (Ματθ. 15, 14) καὶ ἡ πτώση δὲν ἔχει τέλος.

Τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἐπίσκοπος τὸ λέει πρωτίστως ὁ Κύριος στὶς ἐπιστολές Του πρὸς τὶς Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, στὶς ὁποῖες προειδοποιεῖ τὸν κάθε ἕνα ἐπίσκοπο («ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ»), ὅτι πρωταρχικὸς σκοπός του εἶναι ἡ φρούρηση τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση καὶ τὸν ὁποιοδήποτε ψευδοποιμένα, προβατόσχημο λύκο. Ὅ,τι καλὸ κι ἂν πράξει ὁ ἐπίσκοπος, δὲν θὰ ληφθεῖ ὑπόψη, ἂν ἀμελήσει τὸ ἔργο τῆς φρούρησης («ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ κινήσω τὴν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐὰν μὴ μετανοήσῃς»). Τότε ὁ Κύριος προειδοποίησε ὅτι θὰ κουνήσει τὴν λυχνία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπισκοπεῖ, δηλ. θὰ χαθεῖ ἡ Ἐκκλησία αὐτή, τὸ ὁποῖο καὶ συνέβη. Αὐτὸ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀρκεῖ ὡς ἀπόδειξη γιὰ μᾶς τοὺς σημερινοὺς χριστιανούς, ὥστε νὰ διαπιστώσουμε, τὴν κατάντια τῶν σημερινῶν ἐπισκόπων καὶ νὰ πράξουμε τὸ ἐκκλησιαστικῶς ἀναγκαῖον, ὥστε νὰ μὴν κουνηθεῖ ἡ λυχνία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀνήκουμε. Δυστυχῶς ὅμως δὲν ἀρκεῖ.

Τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἐπίσκοπος τὸ λέει μετὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Τιτ. 1, 7-9): «δεῖ γὰρ τὸν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μὴ αὐθάδη, μὴ ὀργίλον, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλὰ φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατὸς ᾖ καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν».

Καὶ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ ἀρκοῦν γιὰ νὰ καταλάβουμε σήμερα, τί εἴδους ἄνθρωποι διοικοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ κατὰ πόσο ἀκολουθοῦν τὸν εὐαγγελικὸ λόγο. Δυστυχῶς ὅμως οὔτε αὐτὸ ἀρκεῖ, γιὰ νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας: νὰ διώξουμε τοὺς ψευδοποιμένες.

Τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἀληθινὸς ἐπίσκοπος τὸ δείχνει ἡ ὁμολογία του τὴν στιγμὴ τῆς χειροτονίας του, στὴν ὁποία ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογεῖ ὅτι θὰ προστατεύσει καὶ θὰ τηρήσει ἀλώβητη τὴν Ἱ. Παράδοση, τὴν διδασκαλία, τὰ δόγματα καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἀρχιερατικόν, ἐκδ. Ἀποστολική Διακονία, Ἀθήναι 1999, σ. 111).

«Oμολογιακά και Εκκλησιολογικά παραγγέλματα»

(Οσίων: Νικοδήμου Αγιορείτου–Μακαρίου Νοταρά)

 

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

 

ΜΕΡΟΣ Α΄

 

Αναμφίβολα, ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης φανέρωσε την Αγιοπνευματική συμπεριφορά–ζωή ενός αυθεντικού οσίου της Ορθοδοξίας απέναντι στη φύσι της αμαρτίας, απέναντι στη λειτουργία της (κάθε) αίρεσης και απέναντι στην αρνητική ορμή των Εκκλησιολογικών εκτροπών. Η ζωή του έχει αντανάκλαση σ’ όλα τα συγγράμματά του, ως χαρισματική περιοχή Αγιοπνευματικής σύνθεσης–δημιουργίας. Ιδιαίτερα χρήσιμη η διδασκαλία του λόγω της αποστατικής σύγχυσης των «οικουμενικών» καιρών μας, όπου η αλήθεια της Ορθοδοξίας συμπαρεδρεύει με το ψεύδος.

Επηρεάσθηκε από τους Πατέρες και επηρέασε, διαμορφώθηκε από τη διδασκαλία τους και διαμόρφωσε ολόκληρες γενεές ορθοδόξων, γι’ αυτό και στα έργα του δεν υπάρχει–αναδύεται πουθενά συμβιβασμός απέναντι σε αίρεση, ούτε ως «Δυνητισμός», ούτε ως «οικονομία».

Στην Ομολογία πίστεως του Αγ. Νικοδήμου, «πνευματικό μανιφέστο» των Κολλυβάδων, δυσεύρετο σήμερα, διαβάζουμε (περιληπτικά):

Α. Πρώτον μεν ούν, ομολογούμεν και κηρύττομεν και αποδεχόμεθα τα δώδεκα άρθρα, τα εν τω κοινώ Συμβόλω της Πίστεως, ήτοι τα εν τω «Πιστεύω εις ένα Θεόν» εμπεριεχόμενα…

Κυριακή της Σαμαρείτιδος, Ομιλία εις τον Απόστολον της εορτής

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

Μητροπολίτου Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ…» (Πράξ. 11,19)

  Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα· τὴν εὐτυχία. Ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶνε πουλὶ ἄπιαστο. Τὸ κυνηγοῦν, μὰ δὲν πιάνεται.
    Ἂς πᾶμε νὰ ρωτήσουμε κάθε ἄνθρωπο, εἶ­νε εὐτυχής; Μπαίνω σὲ μιὰ καλύβα κι ἀκούω· «Πεινῶ…». Μπαίνω στὰ μεγάλα σπίτια μὲ τὶς ἀ­νέσεις, κι ἀκούω ἕναν ἄρρωστο νὰ μοῦ λέῃ· «Που­λῶ τὸ παλάτι, δός μου τὴν ὑγειά μου. Προτι­μῶ νὰ κατοικῶ σὲ τσαντίρι, παρὰ νὰ πάσχω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια…». Φεύγω ἀπὸ ᾿κεῖ, συναν­τῶ στὸ δρόμο ἕναν καὶ μοῦ λέει· «Στενοχωριέμαι· σπίτι δὲν ἔφτειαξα, οἰκογένεια δὲν ἔ­χω, ὁλομόναχος εἶμαι, σύντροφο ζητάω, δυσ­­τυχισμένος εἶμαι…». Συναντῶ παρακάτω κάποιον ἄλ­λο ποὺ εἶνε παντρεμένος, καὶ τὸν ρωτῶ· Εἶ­σαι εὐτυχισμένος; Μοῦ λέει· «Καταραμένη ἡ μέρα ποὺ παντρεύτηκα. Κόλασι ἔ­χω μέσα στὸ σπίτι…». Συναντῶ κάποιο ἀν­τρόγυνο ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ κι ἀναστενάζει. Συναντῶ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔχει παιδιά, ἀλλὰ κλαίει γιατὶ τὰ παιδιά του κάθε μέρα τὸν ποτίζουν φαρμάκι…

Στό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ

     Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Χριστὸ ἐκπλήσσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐκπλήσσεται, πρέπει νὰ διερωτηθεῖ, ἂν πράγματι συνάντησε τὸν Χριστό, ἂν αἰσθάνθηκε τὴν ἀληθινὴ παρουσία του. Ἡ ἔκπληξη αὐτή δὲν εἶναι ἀνεξήγητη, οὔτε παράλογη, ἀλλά κατανοητὴ καὶ λογική. Εἶναι κάτι πού δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν συνάντηση τοῦ φυσικοῦ μὲ τὸ ὑπερφυσικό, τοῦ σχετικοῦ μὲ τὸ ἀπόλυτο, τοῦ πρόσκαιρου μὲ τὸ αἰώνιο.

  Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πού κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου συναντιέται μὲ τὸν Κύριο τῆς ζωῆς ὅταν τὸ κτίσμα ἀντικρύζει τὸν κτίστη του, ἀναδύονται ἀσύμμετρες σχέσεις, δημιουργοῦνται ἀπροσδόκητες ἐκπλήξεις. Καὶ οἱ ἐκπλήξεις αὐτές γίνονται συγκλονιστικότερες, ὅταν ὁ Κύριος ταπεινώνεται μπροστὰ στὸ κτίσμα, γιὰ νὰ τὸ ὑπηρετήσει. Οἱ ἐκπλήξεις μάλιστα ἐδῶ δὲν περιορίζονται στὴν φύση τῶν πραγμάτων, ἀλλά ἐπεκτείνονται καὶ σὲ λεπτομερειακὲς μορφές τους.

   Στὴν συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα πρώτη ἔκπληξη

εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάλογος πού συνάπτεται μεταξύ τους. Ὁ Χριστὸς ἀπευθύνεται στὴν Σαμαρείτιδα καὶ ζητάει νερὸ γιὰ νὰ πιεῖ. Αὐτή ἐκπλήσσεται καὶ ρωτάει: «Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὤν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; Οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις».

Οι θρύλοι για την άλωση της Πόλης

 29 Μαίου 1453:

Οι θρύλοι για την άλωση της Πόλης

«ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ» 

Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο «Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία».

Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε «Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα” ναι».

«ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ»

Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μια αντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι. Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμιού σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος… 

ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

για την ανάγκη μετανοίας

ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης

 

Στόμιο Λαρίσης, 28-5-1994

 

    Σήμερα, αγαπητοί μου, έχουμε μια πολύ θλιβερή επέτειο, την 29^η Μαΐου 1453. Άραγε τη θυμηθήκαμε; Ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να έχουμε μία μνήμη ιστορική, μόλις και ανάγκη να το πει κανείς· διότι, εάν έχουμε πάντοτε αυτήν την ιστορική μνήμη, μπορούμε πάντοτε, έχοντάς τη ως βοηθό και διδάσκαλο, να αποφεύγουμε εκείνα τα οποία στο παρελθόν μάς προξένησαν ζημιά, να πράττουμε όμως εκείνα τα οποία στο παρελθόν αποδείχτηκαν σωστά. Έτσι, όπως αντιλαμβάνεστε, πάντοτε μία επέτειος, είτε χαρούμενη, είτε θλιβερή έχει πολλά να διδάξει. Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.

     Ρωτήσαμε λοιπόν για ποιο λόγο έπεσε το Βυζάντιο; Εάν κάναμε αυτήν την αυτοκριτική και την κάναμε πάντοτε μέσα στην ιστορία, αλήθεια δεν θα κινδυνεύαμε να υποστούμε και νέες αλώσεις, και μάλιστα, αν θέλετε, και από τους ιδίους εχθρούς. Αγαπητοί μου, εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία.

Καλώς ήρθατε στην Πανθρησκεία! Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι & Εβραίοι σε κοινό ναό

Τι είναι το «House of One»- Το Βερολίνο θέτει τον θεμέλιο λίθο για έναν πολυθρησκευτικό τόπο λατρείας

Το ακούγαμε καιρό, τώρα γίνεται πράξη... Ο λόγος για τον "Οίκο του Ενός" ή «House of One»... Το Βερολίνο θέτει τον θεμέλιο λίθο για έναν πολυθρησκευτικό τόπο λατρείας.

Ο πάστορας Gregor Hohberg (lr), ο ραββίνος Andreas Nachama και ο ιμάμης Kadir Sanci στέκονται στην φωτογραφία μπροστά από τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου, που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, στην περιοχή Mitte του Βερολίνου για να συμμετάσχουν στην τοποθέτηση του θεμέλιο λίθου για το πολυθρησκευτικό Κτήριο "House of One" στο Βερολίνο. 

Οι θρησκευτικοί ηγέτες αλλά και πολιτικοί στο Βερολίνο έθεσαν το θεμέλιο λίθο την Πέμπτη για τον νέο πολυθρησκευτικό χώρο λατρείας που στοχεύει να φέρει τους Χριστιανούς, τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους μαζί σε μια κοινή στέγη.

Ας ενδυναμωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας!

  

π. Σεραφείμ Ρόουζ

    Ο Ρώσος Ορθόδοξος φιλόσοφος Ιβάν Κιρεγιέφσκυ διασαφήνισε πως η απόκτηση του πατερικού νου κάνει κάποιον ικανό να δει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν: 

«Ένας Ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις, και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα».

Σ’ έναν αιώνα σχεδόν καθολικού σκότους και πλάνης, όπου για τους περισσότερους «Χριστιανούς» ο Χριστός έχει γίνει ακριβώς αυτό που η Ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί με τον αντίχριστο, μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού κατέχει και μεταδίδει τη χάρη του Θεού.

Αυτός είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, την ίδια την ύπαρξη του οποίου δεν υποπτεύεται ούτε ο «χριστιανικός» κόσμος. 

Ο «χριστιανικός» κόσμος, πράγματι, δίνει τα χέρια με τις δυνάμεις του σκότους με σκοπό να αποπλανήσει τους πιστούς της Εκκλησίας του Χριστού, εμπιστευόμενος τυφλά ότι το «όνομα του Ιησού» θα τον σώσει ακόμα και στην αποστασία και στη βλασφημία του...

Η Κωνσταντινούπολη διαχρονικά και η άλωση της το 1453

 

Τοῦ Στεφάνου Καρανίκα, καθηγητοῦ Θεολόγου

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς Νεοέλληνες καί Ρωμηούς φυσικά, ἡμέρα θρήνου καί μνήμης. Ἡμέρα θρήνου, διότι ἡ Βασιλίδα τῶν πόλεων, ἡ Θεοφύλακτος πόλη, ἡ Κωνσταντινούπολη, κατελήφθη (ἤ ἁλώθηκε) ἀπό χέρια ἐχθρικά γιά δεύτερη φορά. Εἶναι ὅμως καί ἡμέρα μνήμης, διότι μᾶς ὑπενθυμίζει τήν εἴσοδο τοῦ Γένους μας σέ μία ἀπό τίς μελανότερες σελίδες τῆς μυριόχρονης ἱστορίας μας: τήν Τουρκοκρατία.

Γιά πάνω ἀπό χίλια χρόνια, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀποτέλεσε πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς πιό μακροχρόνιας ἴσως ἀπό ὅλες ὅσες δημιουργήθηκαν στό πέρασμα τῶν αἰώνων. Ὑπῆρξε τό λίκνο τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Προσέφερε τά μέγιστα στή διαμόρφωση ὄχι μόνο τῆς δικῆς μας ρωμαίικης εὐσυνειδησίας καί ταυτότητας, ἀλλά καί στήν ἴδια τήν ὕπαρξη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι πολύ δύσκολο νά φανταστοῦμε πῶς θά ἦταν ἡ Εὐρώπη σήμερα, ἄν δέν ἦταν τό Βυζάντιο σέ ρόλο κυματοθραύστη ἀπέναντι στίς βαρβαρικές ἐπιδρομές. Βασιλεῖς ὑποχώρησαν, αὐτοκρατορίες λύγισαν καί ἐχθροί κατατροπώθηκαν, δοκιμάζοντας τήν ἰσχύ καί τό μεγαλεῖο τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ ἴδια ἡ Πόλη πολιορκήθηκε 29 φορές ἀπό βάρβαρους ἐπιδρομεῖς καί ἐπίδοξους σφετεριστές, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, παρέμεινε ὄρθια καί λαμπρή, ἀποδεικνύοντας συνεχῶς ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν Θεοφρούρητος Πόλη.

Οι Οικουμενιστές μοιράζονται το ίδιο ευαγγέλιο και τους ίδιους στόχους με τους αιρετικούς!

Πρωτοκλασάτο στέλεχος της οικουμενικής κίνησης ξαναχτυπά

 

Του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη 

 

      Ο π. Αλκιβιάδης Καλύβας, ελληνοαμερικανός ιερέας και ακαδημαϊκός που ανέθρεψε γενιές και γενιές θεολόγων, διαστρέφει “επί το οικουμενιστικόν”, το μήνυμα της Ανάστασης…

 

Το σημερινό μας άρθρο αναφέρεται στον ακαδημαϊκό REVEREND DR. ALKIVIADIS C. CALIVAS*. Πρόκειται για ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος της οικουμενικής κίνησης που χαίρει αναγνώρισης και κύρους. Απασχόλησε την κοινή γνώμη με δύο παρεμβάσεις του, ελέω covid.

Τον  περασμένο Μάϊο  μας είχε χαρίσει “απείρου κάλλους” θεολογικές θέσεις, σχετικές με τη λαβίδα και τον τρόπο της Θείας Μετάληψης. Φυσικά τα συστημικά μέσα των εκκλησιαστικών ειδήσεων ανέδειξαν καταλλήλως τις χαριτωμένες θεολογικές του θέσεις, όπως: “Η θέση μου είναι η εξής. Η Θεία Κοινωνία θα πρέπει να είναι πηγή χαράς, ελπίδας και δύναμης για όλους και να μην εξετάζει ή να μετρά την πίστη κάποιου για την πρόνοια και τη φροντίδα του Θεού (Μτ. 4:5-7)”.

Και στη συνέχεια:

“Μία αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο μεταδίδεται η Κοινωνία στον λαό είναι αναπόφευκτη. Ήδη επισυμβαίνει. Το ζήτημα είναι αν όλες οι Εκκλησίες φτάσουν σε μία συμφωνία στο ορατό μέλλον ή εάν τοπικές παραλλαγές θα εφαρμοστούν, μέχρις ότου η χρήση πολλαπλών λαβίδων ή κάποιος άλλος τύπος θα γίνει από κοινού αποδεκτός. Με οποιοδήποτε αποτέλεσμα η αλλαγή έρχεται. Ως εκ τούτου είναι σημαντικό όλοι –κλήρος και λαός μαζί– να έχουν κατάλληλα προετοιμασθεί”.

+Γέρων Μάρκελλος: Πού φαίνεται η πνευματική πρόοδος

    Εξαιρετικός λόγος του μακαριστού αγίου γέροντα Μάρκελλου Καρακαλληνού που εισχωρεί στην πρόοδο της πνευματικής ζωής με την δύναμη της ευχής που επιφέρει καρπούς αυτογνωσίας, μετανοίας και την κάθαρση της καρδίας.

    Θυμίζουμε ήταν ως λαϊκός πιστός μαθητής του π. Ιωάννη Ρωμανίδη την ευχή του ναχουμε.

Πηγὴ ἐδῶ.

Μπροστά στα έσχατα, τα δικά μας και της ιστορίας.

    Ἂς ἀρχίσουμε κάποτε νὰ φροντίζουμε σοβαρὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἀδελφοί.  Ἂς λυπηθοῦμε γιὰ ὅσα ἕως τώρα δὲν ἐπιτύχαμε, ἂς ἀποτινάξουμε τὴν ραθυμία. «Ἀγωνισώμεθα ὑπὲρ τῶν μελλόντων», φοβούμενοι μήπως, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ δώσουμε λόγο στὸν Κριτή, βρεθοῦμε «ἀπαρασκεύαστοι τῶν ἀγαθῶν ἔργων». 

        «Οὗτος ὁ αἰὼν τῆς μετανοίας, ἐκεῖνος τῆς ἀνταποδόσεως· οὗτος τῆς ἐργασίας, ἐκεῖνος τῆς μισθαποδοσίας· οὗτος τῆς ὑπομονῆς, κἀκεῖνος τῆς παρακλήσεως.

 

          Νῦν βοηθὸς τῶν ἐπιστρεφόντων ἀπὸ ὁδοῦ κακῆς ὁ Θεὸς, τότε φοβερὸς καὶ ἀπαραλόγιστος τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ ῥημάτων καὶ ἐνθυμημάτων ἐξεταστής. Νῦν τῆς μακροθυμίας ἀπολαύομεν, τότε τὴν δικαιοκρισίαν γνωρίσομεν».

 

«Ἐὰν μὲν ἴδητε μετανοοῦντας ἐπὶ τῇ ἀτοπίᾳ τῶν πεπραγμένων, συμπαθήσατε ὡς οἰκείοις μέλεσι νενοσηκόσιν». 

(Μ. Βασιλείου, Περὶ Μετανοίας, λόγ. Η΄).

Έρευνα χαστούκι σε κυβέρνηση λοιμωξιολόγων: Προστατευμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους όσοι έχουν νοσήσει ήπια από Covid-19!

 

Έρευνα «χαστούκι» σε κυβέρνηση και φαρμακευτικές εταιρείες από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Ουάσινγκτον στο Σεν Λούις, καθώς τονίζει πως όσοι έχουν νοσήσει ήπια από Covid-19 έχουν ανοσία για τουλάχιστον έναν χρόνο. 

Όπως τονίζουν οι ερευνητές του πανεπιστημίου όσοι έχουν νοσήσει ήπια από τον κορωνοϊό πιθανότατα είναι προστατευμένοι από τον ιό για το υπόλοιπο της ζωής τους! Κάτι που είχε υποστηρίξει πριν λίγες ημέρες και ο καθηγητής Φαρμακολογίας του ΑΠΘ, Δημήτρης Κούβελας.

Αυτό σημαίνει πως η φυσική ανοσία είναι πολύ ισχυρότερη απ' αυτή που προσφέρουν τα εμβόλια, καθώς τα mRNA εμβόλια -σύμφωνα με τις δηλώσεις του Α. Μπουρλά- προσφέρουν ανοσία περίπου 6-8 μήνες! 

Αγιορείτες στηρίζουν το σχίσμα!

 Καθηγούμενοι Ι. Μ. Παντοκράτορος και Ξενοφώντος προσκάλεσαν τον Ντουμένκο  

Οι καθηγούμενοι Ι. Μ. Παντοκράτορος και Ξενοφώντος προσκάλεσαν τον “ψευδοκιέβου”  Ντουμένκο στο Αγ. Όρος, προκαλώντας το Ορθόδοξο φρόνημα των Αγιορειτών μοναχών και διχάζοντας τον Ορθόδοξο λαό με τις πράξεις τους.

Οι Καθηγούμενοι των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους είπαν ότι γνωρίζουν για τα «επιτεύγματα» του Ντουμένκο και ευχήθηκαν να υπάρχει ένα πραγματικό Ορθόδοξο πνεύμα στην OCU.

Οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών

Πηγὴ ἐδῶ. 

Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Ο Άγιος: «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω»!

     Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε σὲ ἕνα χωριὸ τῆς λεγομένης Μικρᾶς Ρωσίας, περὶ τὸ 1690, ἀπὸ γονεῖς εὐλαβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ὅταν ἔφθασε σὲ νόμιμη ἡλικία στρατεύθηκε, ἐνῶ βασίλευε στὴ Ρωσία ὁ Μέγας Πέτρος. Ἔλαβε μέρος στὸν πόλεμο ποὺ ἔκανε ἐκεῖνος ὁ τολμηρὸς τσάρος ἐναντίον τῶν Τούρκων κατὰ τὸ 1711, καὶ συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τατάρους. Οἱ Τάταροι τὸν πούλησαν σὲ ἕναν Ὀθωμανὸ ἀξιωματικὸ Ἵππαρχο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸ Προκόπιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὸ ὁποῖο βρίσκεται πλησίον στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ ἀγᾶς τὸν πῆρε μαζί του στὸ χωριό του. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς αἰχμαλώτους συμπατριῶτες του ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγιναν Μουσουλμάνοι, εἴτε γιατὶ κάμφθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπειλές, εἴτε γιατὶ δελεάστηκαν ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς προσφορὲς ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ὁ Ἰωάννης, ὅμως, ἦταν ἀπὸ μικρὸς ἀναθρεμμένος μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Θεὸ καὶ τὴν πίστη τῶν πατέρων του. Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους τοὺς νέους, ὅπου τοὺς σοφίζει ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅπως κήρυξε ὁ σοφὸς Σολομών, λέγοντας: «Ὁ δίκαιος εἶναι γνωστικὸς καὶ στὴ νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δὲν εἶναι τὸ πολυχρόνιο, οὔτε μετριέται μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐτῶν. Ἡ φρονιμάδα στοὺς νέους ἀνθρώπους εἶναι σεβάσμια ὡσὰν νὰ εἶναι φέροντες καὶ ὁ καθαρὸς βίος τοὺς κάνει ὡσὰν νὰ εἶναι γέροντες πολύμαθοι».

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ ὁ μακάριος Ἰωάννης, ἔχοντας τὴν σοφία ποὺ δίδει ὁ Θεὸς σὲ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν, ἔκανε ὑπομονὴ στὴ δουλεία καὶ στὴν κακομεταχείρηση τοῦ ἀφέντη του καὶ στὶς ὕβρεις καὶ τὰ πειράγματα τῶν Ὀθωμανῶν, οἱ ὁποίοι τὸν φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδὴ ἄπιστο, φανερώνοντάς του τὴν περιφρόνηση καὶ τὴν ἀπέχθειά τους. Στὸν ἀφέντη του καὶ σὲ ὅσους τὸν παρακινοῦσαν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του, ἀποκρινόταν μὲ σθεναρὴ γνώμη ὅτι προτιμοῦσε νὰ πεθάνει, παρὰ νὰ πέσει σὲ τέτοια φοβερὴ ἁμαρτία. Στὸν ἀγᾶ εἶπε: «Ἐὰν μὲ ἀφήσεις ἐλεύθερο στὴν πίστη μου, θὰ εἶμαι πολύ πρόθυμος στὶς διαταγές σου. Ἄν μὲ βιάσεις νὰ ἀλλαξοπιστήσω, γνώριζε ὅτι σοῦ παραδίδω τὴν κεφαλή μου, παρὰ τὴν πίστη μου. Χριστιανὸς γεννήθηκα καὶ Χριστιανὸς θὰ ἀποθάνω».