Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ὠρεῶν κ. Φιλόθεος, Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱ. Συνόδου, παρεχώρησε συνέντευξιν, εἰς τὴν ὁποίαν ὁμιλεῖ διὰ τὴν Μ. Τεσσαρακοστὴν εἰς τὴν ἱστοσελίδα «Ἀπαρχὴ» τῆς 31ης Μαρτίου 2021, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς, ποὺ ἀπομαγνητοφωνήσαμεν καὶ παραθέτομεν:
«Ἰδίως στὴν ἐποχή μας ἀντιμετωπίζουμε μία δυσκολία καὶ πολὺ περισσότερο τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ξέρουμε πόσο θὰ μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ βρεθοῦμε στὶς ἐκκλησίες μας, νὰ συμμετάσχουμε στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, ποὺ εἶναι πολλὲς αὐτὴ τὴν περίοδο. Σκεφτεῖτε ὅμως ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔζησε σὲ λαμπρὲς περιόδους ἀνάπτυξης τῆς ὑμνολογίας, τῆς ὑμνογραφίας, τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τῆς τελετουργίας, ὅπως ἦταν γιὰ παράδειγμα ἡ ἐποχὴ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἔζησε, ὅμως, χωρὶς νὰ ὑπολείπεται σὲ τίποτα ὡς πρὸς τὴ ζωὴ τῶν μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ σὲ δύσκολες ἐποχές, ποὺ μπόρεσε ἀκόμη καὶ τὴν κατακόμβη νὰ τὴν κάνει τόπο φανέρωσης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μπόρεσε ἀκόμα καὶ τὸν ἐγκλεισμὸ εἴτε σὲ ἕνα σπίτι εἴτε σὲ μία φυλακὴ εἴτε σὲ μία σπηλιά, ποὺ καὶ τότε ἡ ἐλευθερία δὲν ἦταν αὐτονόητη καὶ δεδομένη, ὅπως δὲν εἶναι καὶ σήμερα δυστυχῶς, γιὰ ὅλους μας.
Ἀκόμη καὶ αὐτοὺς τοὺς τόπους μπόρεσε νὰ τοὺς μεταβάλλει σὲ τόπους φανέρωσης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔγινε λοιπὸν τότε ἔτσι νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ γίνει καὶ σήμερα. Ὄχι δεχόμενοι παθητικὰ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν, ἀλλὰ προσπαθώντας αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν, νὰ μὴ ἐπηρεάσουν τὴ σχέση μας μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Πανάγιο Σῶμα Του. Ἔχουμε ἕνα σοβαρότατο κίνδυνο αὐτὴ τὴ στιγμή: νὰ χωριστοῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ χωριστοῦμε μεταξὺ μας θεωρώντας ὅτι οἱ μὲν εἶναι οἱ πιστοὶ καὶ οἱ δὲ εἶναι οἱ ἄπιστοι. Θεωρώντας ὅτι οἱ κάποιοι εἶναι οἱ ἀγωνιστὲς καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ παθητικὰ δέχονται τὰ πάντα. Δὲν πρέπει νὰ πέσουμε σὲ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ, τὸν ὁποῖο μᾶς βάζει ὁ κόσμος καὶ μᾶς βάζει ὁ διάβολος, γιὰ νὰ μᾶς χωρίσει μεταξύ μας, νὰ μὴ μᾶς ἀφήσει νὰ ζοῦμε τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ἀλλὰ ὅπως πολὺ ὡραῖα λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅτι ἐκεῖνος ποὺ τρώει δὲν θὰ πρέπει νὰ κρίνει ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει καὶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν τρώει δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐξουθενώνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἐκεῖνος ποὺ βρίσκει τρόπο καὶ συμμετέχει μὲ κάποιο τρόπο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ πρέπει νὰ κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ δὲν βρίσκει τρόπο, γιὰ νὰ συμμετάσχει, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμμετέχει δὲν θὰ πρέπει νὰ κατακρίνει καὶ νὰ καρφώνει καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκεῖνον ποὺ βρίσκει τρόπο νὰ συμμετέχει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ προσπαθοῦμε ὁ ἕνας νὰ συμπληρώνει τὸν ἄλλο».
Εἶναι σπουδαῖον ὅτι ἐπιχειρεῖ νὰ τονίση τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ
παροτρύνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ καταδίδουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὡστόσον,
προκύπτουν κάποια ἀμείλικτα ἐρωτήματα.
Ἡ φράσις «δὲν ξέρουμε πόσο θὰ μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ βρεθοῦμε στὶς ἐκκλησίες»
εἶναι μία προειδοποίησις ὅτι ἔρχονται χειρότερα ἢ ἀμνήστευσις τῶν ἀποφάσεων τῆς
Διοικούσης Ἐκκλησίας; Ἂν εἶναι προειδοποίησις, τότε τί πράττει ἡ Ἱεραρχία, διὰ
νὰ ἀφυπνίση τοὺς πιστούς; Ἂν εἶναι ἀμνήστευσις, πῶς μεταθέτει ὅλην τὴν εὐθύνην
εἰς τὸ κράτος, ἐνῶ εἶναι καὶ ἡ ΔΙΣ, ἡ ὁποία συνεφώνησεν εἰς τὰ μέτρα πού
ἀποκλείουν τοὺς πιστούς;
Ναί, βεβαίως, καὶ ἡ κατακόμβη καὶ ὁ τάφος, προσθέτομεν, ὅπου ἦτο ὁ Μέγας
Ἀθανάσιος κεκρυμμένος, δύναται νὰ καταστῆ τόπος ἁγιασμοῦ καὶ πρόγευσις
Παραδείσου, ἀλλὰ διατί τὸ ἐπισημαίνει; Θεωρεῖ ὅτι εἴμεθα εἰς περίοδον διωγμοῦ;
Τότε, διατί δὲν ὁμιλεῖ εὐθαρσῶς καὶ μὲ παρρησίαν;
Προτρέπει «νὰ ἀγωνισθοῦμε», «νὰ μὴ δεχόμαστε παθητικὰ» ὅσα συμβαίνουν, ὥστε
νὰ μὴ ἐπηρεάσουν τὴν σχέσιν μας μὲ τὸν Χριστόν! Πῶς θὰ ἀγωνισθοῦν οἱ ἁπλοὶ
ἄνθρωποι, ὅταν δὲν ὑπάρχουν ταγοὶ νὰ δείξουν τὴν κατεύθυνσιν καὶ νὰ δώσουν
πρῶτοι τὸ παράδειγμα; Μήπως δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ρόλος τῶν ἐπισκόπων;
Παραλλήλως, διερωτᾶται κανείς, εἶναι δυνατὸν νὰ καταλύεται τὸ βασικὸν
γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. ἡ Θεία Λειτουργία, καὶ αὐτὸ νὰ μὴ ἐπηρεάζη τὴν
σχέσιν καθενὸς μὲ τὸν Χριστόν; Προτεστάνται ἢ Βουδισταὶ εἶναι οἱ πιστοί, ὥστε
ἄνευ τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνάξεως νὰ συνεχίζη ἡ πνευματικὴ ζωὴ ὡς ὅλα νὰ εἶναι
ἀπολύτως φυσιολογικά;
Παρατηροῦμεν μετάθεσιν τῆς συζητήσεως μονομερῶς πρὸς τὴν εὐθύνην τῶν
πιστῶν. Δὲν ἔχει καμίαν εὐθύνην ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας; Εὑρίσκονται
ὑποτίθεται εἰς τὸ «τιμόνι» μόνον, διὰ νὰ ἀπολαμβάνουν τιμὴν, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα
ἀφήνουν τὸ ποίμνιον ἀπροστάτευτον εἰς τὰ δύσκολα;
Ἀποροῦμεν: διὰ τὸν Θεοφιλέστατον ὅλοι εἶναι πιστοὶ ἀνεξαρτήτως ἂν πιστεύουν
ὅτι ἡ Θ. Κοινωνία καὶ ἡ Θ. Λειτουργία ἀποτελοῦν κίνδυνον; Ἑνότης ἄνευ κοινῆς
πίστεως δὲν ὑφίσταται. Ὁ Κύριος εἶπεν ὅτι «δύο ἐπὶ κλίνης, εἷς παραλαμβάνεται
και εἷς ἀφεθήσεται»! (Λουκ. ΙΖ, 34). Κατὰ τὴν εἰκονομαχίαν ἐδιχάσθη τὸ
ποίμνιον, ὁ διάβολος τὸ ἔβαλεν ἢ ἡ ἀπιστία;
Τὸν «πειρασμὸν» τὸν ἔθεσαν αὐτοὶ ποὺ ἀπεφάσισαν –νομίζοντες ὅτι οἱ ἴδιοι
εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ὁ Χριστὸς- νὰ στερήσουν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς «νὰ ζήσουν τὸ
ἐκκλησιαστικὸ γεγονός»… ἡ ἀπιστία ὡδήγησεν εἰς τὸν φόβον καὶ ὁ φόβος ἔσπειρε
τὴν διχόνοιαν… Δὲν ἠκούσαμεν ὅμως οὔτε μίαν «συγγνώμην» ἀπὸ τήν ΔΙΣ… μόνον –καὶ
πάντοτε- οἱ πιστοὶ «φταῖνε»…
Ὁ Θεοφιλέστατος ἀτυχῶς χρησιμοποιεῖ ὅσα ὁ Ἀπ. Παῦλος λέγει διὰ τὴν νηστείαν. Τὸ ζήτημα σήμερα δὲν ἀφορᾶ τὴν ποιμαντικὴν οἰκονομίαν, καθὼς ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἐκκκλησιολογικὸν θέμα. Βεβαίως, οὔτε οἱ ἄπιστοι πρέπει νὰ ἐξουθενώνωνται, ἀλλὰ εἶναι ἀπορριπτέα ἡ ἄποψίς των ὅτι ὁ τρόπος τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ὑγειονομικὰ ἐπικίνδυνος!
Πηγὴ ἐδῶ.