Ἡ
Ἐκκλησία διὰ πρώτην φορὰν κατὰ τὴν διάρκειαν 2.000 χρόνων… «ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗ»
ἐνώπιον ἑνὸς ἰοῦ!
ΔΕΛΦΙΚΟΝ ΧΑΣΜΑ ΟΜΟΤΡΟΠΩΝ
ΙΕΡΑΡΧΩΝ
Γράφει
ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος
Ἕνας
ἐναντίον τριῶν
Τὴν παρελθοῦσαν περίοδον ἐσημειώθη ἕνα «ἀντάρτικο», ὅπως τὸ ὠνόμασαν τὰ ΜΜΕ, διὰ νὰ τὸ χλευάσουν, ἐνῶ ἐπρόκειτο διὰ συλλογικὴν ἀντίστασιν, ἀπὸ πολλοὺς Ἀρχιερεῖς κατὰ τῶν ἀντιπαραδοσιακῶν ἀποφάσεων τῆς ΔΙΣ. Παραδόξως ὅμως ἡ ΔΙΣ ἀπεφάσισε τὴν δημιουργίαν φακέλων μόνον διὰ τοὺς Μητροπολίτας Κυθήρων καὶ Αἰτωλοακαρνανίας, οὐσιαστικὰ δηλαδὴ διὰ τὸν Σεβ. Κυθήρων. Ἡ μὴ ἐνασχόλησις τῆς ΔΙΣ μὲ τοὺς ὑπολοίπους πρέπει νὰ ἑρμηνευθῆ βάσει δύο ἀξόνων. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸ 2025 μ.Χ. Ἐν ὄψει τῆς νέας ἀποπείρας ἑνώσεως μὲ τὸν παπισμόν, ἐπιχειρεῖται ὁ «ἀποκεφαλισμὸς» ὅποιου ἀντιστέκεται. Ἡ ἔκφρασις διαφορετικῆς γνώμης καὶ στάσεως, ἐνῶ ἐπαινεῖται ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὡς «σεβασμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου» διὰ τοὺς κοσμικούς, διὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας -καὶ δὴ κληρικοὺς κάθε βαθμίδος- χαρακτηρίζεται ὡς «ἀνυπακοὴ» ἀξία τιμωρίας! Πρόκειται περὶ ὑποκρισίας; Περὶ διακρίσεων; Δὲν ἔχει τελικῶς σημασία, διότι τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι ἀποσκοπεῖ εἰς τὸ νὰ καταπνίξη τήν φωνήν ὅποιου ἐμμένει ἀκλόνητος εἰς τὴν ἀπαραχάρακτον Ὀρθοδοξίαν.
Ὁ δεύτερος ἄξων εἶναι ὁ «τύπος Προκαθημένου», μὲ τὸν ὁποῖον
θέλουν νὰ σύρουν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πρὸς αὐτὴν τὴν ἕνωσιν. Ὁ νῦν
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος δὲν φαίνεται νὰ ἀποτελῆ διὰ
τοὺς πολιτικοὺς σχεδιαστάς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν βέλτιστον ἐπιλογήν. Ἐπιθυμοῦν
πρόσωπον τὸ ὁποῖον διακαῶς καὶ μετ’ ἀφοσιώσεως ὄχι μόνον θὰ ὑπηρετήση τὴν
ἕνωσιν, ἀλλὰ θὰ ὀφείλη εἰς αὐτοὺς τὴν ἀνάδειξίν του εἰς τὴν θέσιν τοῦ
Προκαθημένου, ὥστε νὰ ἔχουν ἐχέγγυα τῆς πλήρους ὑποταγῆς του. Τὸ πρόβλημα ὅμως
εἶναι ὅτι μία τέτοια προσωπικότητα δὲν εἶναι δυνατόν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν
ἀνασύροντες κάποιον ἐκ τῆς ἀφανείας. Δύνανται ὅμως νὰ προωθήσουν καὶ νὰ
ἐνισχύσουν κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἤδη μεσουρανοῦν, ὥστε νὰ γίνη εὐκολώτερα
ἀποδεκτὸς καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους Ἱεράρχας.
Σεβ.
Κυθήρων ὁ παραδοσιακός
Τὰ σχέδιά τους καταστρέφει ἡ ἀπρόσμενος ἄνοδος τοῦ Σεβ. Κυθήρων.
Ὁ Σεβ. κ. Σεραφεὶμ ἀρχικῶς διέθετε «χαμηλὸ προφίλ». Αἱ κατὰ καιροὺς παρεμβάσεις
του ἐλοιδοροῦντο ἀπὸ ΜΜΕ. Προσεπάθησαν νὰ τὸν μειώσουν προβάλλοντες φωτογραφίας
τραβηγμένας ἀπὸ συγκεκριμένας γωνίας, ὥστε νὰ φαίνεται βλοσυρός, ἀπρόσιτος,
«μεσαιωνικός», ἐνῶ ἑστίαζον εἰς κεκομμένας φράσεις του προκειμένου νὰ
προκαλέσουν τὸ θυμικόν τοῦ μέσου πολίτου ἐναντίον του. Ὁ Κυθήρων ὅμως, ἀκριβῶς
ἐπειδὴ δὲν εἶχε «μικροπολιτικάς» φιλοδοξίας μὲ τὰς παρεμβάσεις του, ἀλλὰ
εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον διὰ τὰ τεκταινόμενα, συνέχισεν ἀκάθεκτος! Τοιουτοτρόπως,
ἐνῶ ἕτεροι ὑποτιθέμενοι ἀντιοικουμενισταὶ ἢ φερόμενοι ὡς «εὐσεβεῖς»
Μητροπολῖται ὀπισθοχώρησαν ἢ ἤλλαξαν «ρότα» ἢ προσεπάθησαν νὰ γίνουν… «εὐέλικτοι»,
ἐκεῖνος ἐπέτυχε νὰ διακριθῆ διὰ τὸ ἦθος, τὴν σταθερότητά του καὶ τὴν γραφίδα
του καὶ νὰ εὑρίσκεται πλέον εἰς τὴν αἰχμὴν τοῦ δόρατος, ἔχων κερδίσει τὰς
ἐντυπώσεις ἀκόμη καὶ τῶν ἐχθρῶν του! Διὰ τοῦτο αἱ στοαὶ τῶν συστημικῶν ΜΜΕ τοῦ
συμπεριφέρονται ὡς νὰ ἐκτελοῦν «συμβόλαιον ἠθικῆς δολοφονίας» του, προκειμένου
νὰ «βγῆ ἀπὸ τὴ μέση», ἐπειδὴ «βγῆκε μπροστά»!
Τρεῖς
μετανεωτερικοὶ Ἱεράρχαι
Εἰς τὸν ἀντίποδα τοῦ Σεβ. Κυθήρων ἐμφανίζονται ὀλίγοι
Μητροπολῖται, ποὺ ἕλκουν τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ΜΜΕ. Ἀξίζει νὰ σταθῆ κανεὶς εἰς τὴν
ἐμφάνισιν τριῶν, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον μέρος τὴν 13ην Μαΐου 2021 εἰς τὸ 6ον Διεθνὲς
Οἰκονομικὸν Forum τῶν Δελφῶν: οἱ Σεβασμιώτατοι Ναυπάκτου, Νέας Ἰωνίας καὶ
Μεσσηνίας. Τοιαῦτα συνέδρια δὲν ἐπιλέγουν τυχαίως τοὺς ὁμιλητάς. Μάλιστα
συντονιστὴς εἰς τὴ συγκεκριμένην συνεδρίαν ἦτο ὁ Καθηγητὴς κ. Ἰ.
Παναγιωτόπουλος, βαρῦνον στέλεχος τῆς Νέας Δημοκρατίας ἐπὶ Ἀντωνίου Σαμαρᾶ, ὁ
ὁποῖος διατηρεῖ ἀγαστὰς σχέσεις μὲ τοὺς Σεβασμιωτάτους.
Ὡστόσον, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἐὰν αὐτοὶ φέρωνται
ἀπὸ ΜΜΕ ὡς ὑποψήφιοι Ἀρχιεπίσκοποι. Μᾶς ἐνδιαφέρει ἀκραιφνῶς τί ἔχουν νὰ
ἀντιπαρατάξουν ὡς λόγον εἰς τὴν θεολογικὴν παραδοσιακὴν στάσιν τοῦ Σεβ.
Κυθήρων. Διότι ἂν δὲν συντάσσεσαι μὲ τὴν παραδοσιακὴν γραμμήν, ἡ ὁποία δὲν
ἐνέδωσεν εἰς τὴν ναομαχίαν, τί ἕτερον ἔχεις νὰ ἐπιδείξης;
Ὁ Σεβ.
Ναυπάκτου καὶ ἡ ἐξισορρόπησις
Ὁ Σεβασμιώτατος εἰς τὸν βασικὸν κορμὸν τῆς εἰσηγήσεώς του ἤθελε
νὰ ἐκθέση τὶς «τέσσερεις ἀναφυόμενες συγκρούσεις» κατὰ τὴν ἐπιδημίαν: Ἐκκλησίας–Πολιτείας,
Πίστεως–Ἐπιστήμης, Ἱ. Συνόδου–Μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, Ἐκκλησίας–ΜΜΕ. Ὡστόσον, πλὴν
κάποιων ὑπαινιγμῶν ποὺ ἀφεώρουν εἰς τὴν τρίτην περίπτωσιν («προσπαθούσαμε νὰ μὴ
ὑπάρξουν μεγάλες συγκρούσεις μεταξὺ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῶν μελῶν της») δὲν
ἀνεφέρθη εἰς καμίαν σύγκρουσιν! Περίεργον… διότι θὰ πρέπη νὰ δεχθῶμεν εἴτε ὅτι
ἀποσιωπᾶται ἡ πραγματικότης εἴτε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐπειθάρχησε πλήρως… Ἡ
προσπάθεια τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου νὰ μὴ εἶναι «οὔτε θερμὸς οὔτε ψυχρός», νὰ μὴ θιγῆ
κανεὶς καὶ ὅλα νὰ ἔχουν καλῶς, ἔχει τὸ ἀντίθετον ἀποτέλεσμα δι’ ὅποιον
σκέπτεται εἰς βάθος.
Θεολογικὰ ὅμως πάσχουν τὰ λεγόμενα, διότι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον
πρότυπον περὶ δύο διαφορετικῶν λειτουργιῶν, ὅπου ἕκαστον μέρος (ἀπὸ τὰ
προαναφερθέντα δίπολα) ἁπλῶς «κάνει τὴν δουλειὰ του», ἀλλὰ συνεργάζονται,
ὑπονομεύει τελικὰ τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ καὶ συγχρόνως ἀμνηστεύει
τὸ ἀλλοτριωμένον ἔργον τῶν ὑπολοίπων.
Περισσὴν ἐντύπωσιν προκαλεῖ ἡ ἐξῆς ἀποστροφὴ τοῦ λόγου του:
«Ἐν πάσῃ περιπτώσει πολλές φορές παρατηρεῖται δυσλειτουργία
μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἄλλες φορές ἡ Ἱερά Σύνοδος μπορεῖ πρός
στιγμή νά ἐνεργῆ κατά παρέκκλιση ἀπό τίς ἁρμοδιότητές της».
Πρόκειται περὶ παραδοχῆς ἀντικανονικοτήτων!
Ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀνοίγει τὴν «κερκόπορτα» τῆς ἀσυδοσίας; Ἂν ἡ
Σύνοδος «παρεκκλίνει», τότε τί ἀναμένει ἀπὸ τοὺς πιστούς; Ποῖος δίδει τοιοῦτον
δικαίωμα εἰς αὐτήν; Τόσον πολὺ συνήθισαν εἰς τὴν ἀνομίαν, ὥστε πλέον τὴν
δικαιολογοῦν; Δίδουν ἄφεσιν εἰς ἑαυτούς, ἀλλὰ συντρίβουν τοὺς ἁπλοὺς κληρικούς;
Τέλος, ἡ ρητορική τῆς αὐτοαναφορικότητος εἰς καίρια σημεῖα τοῦ
λόγου του, δημιουργεῖ τελικῶς τὴν ἐντύπωσιν ἑνὸς «στρατιώτου» εἰς ὑπηρεσίαν καὶ
ὄχι ἐξισορροπιστοῦ. Παραθέτομεν ἀποσπάσματα:
«Καὶ στὶς δύο φάσεις
(τὴν πανδημίας) κλήθηκα, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώξω, νὰ παίξω ἕνα ρόλο, συγκεκριμένα
νὰ διακονήσω τὴν Ἐκκλησία, τὴν μὲν πρώτη φορὰ ὡς Ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς Ἱερᾶς
Συνόδου, τὴν δὲ δεύτερη φορὰ ὡς ἐπιλεγεὶς νὰ κάνω τὸ ἐμβόλιο κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ
ἀπὸ τοὺς πρώτους, στὴν θέση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ.
Ἱερωνύμου, γιὰ ποικίλους καὶ διαφόρους λόγους.
Θεωρῶ ὅτι ἡ Διαρκὴς
Ἱερὰ Σύνοδος χειρίσθηκε τὸ θέμα αὐτὸ μὲ θαυμαστὴ διάκριση, ἀκολουθώντας τὴν
ἀριστοτελικὴ ἀρετή, ἡ ὁποία βρίσκεται μεταξύ τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς ἐλλείψεως…
Τὸ συμπέρασμα εἶναι
ὅτι κατὰ τὸν καιρὸ τῆς πανδημίας, τόσο στὴν πρώτη ὅσο καὶ στὴν δεύτερη περίοδό
της, πού κλήθηκα νὰ διακονήσω τὴν Ἐκκλησία στὸν καίριας σημασίας ρόλο τοῦ
Ἐκπροσώπου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἶχα βαθύτατη
ἐπίγνωση ὅλων αὐτῶν τῶν κινδύνων πού προανέφερα, ἐννοῶ τῶν ἐνδεχομένων
συγκρούσεων μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, μεταξὺ θεολογίας καὶ ἐπιστήμης,
μεταξὺ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Μέσων
Γενικῆς Ἐνημέρωσης, καὶ προσπαθοῦσα μὲ ὅσες δυνάμεις ἔχω νὰ τὶς ἀποτρέψω. Τὸ τί
ἀποτέλεσμα παρήχθη θὰ τὸ κρίνη ἡ ἱστορία».
Ὁ Σεβ.
Νέας Ἰωνίας καὶ ἡ «ἀνοικτότης»
Ἡ προσπάθεια τοῦ Σεβ. Νέας Ἰωνίας νὰ προσεγγίση τὸ ἀκροατήριον
ἐμφανίζεται μὲ πιὸ εὔσχημον τρόπον, ἀλλὰ εἶναι ἡ πλέον δηλητηριώδης θεολογικῶς.
Ὁ Σεβ. κ. Γαβριὴλ ἐχρησιμοποίησε σχεδὸν ἀπολογητικὸν τόνον καὶ προσεπάθησε νὰ
ἔχη ἕνα μελιστάλακτον λόγον, ποὺ διακρίνεται ἀπὸ τὴν ἀναφορὰν εἰς τὴν συνήθη
ἀγαπολογίαν καὶ τὴν ἔμφασιν εἰς τὴν κοινωνικότητα π.χ. ὡμίλησε διὰ τὴν
ἀξιοποίησιν τῶν social media (ἔπαυσαν τὴν θ. Λειτουργίαν καὶ ἐπεδίδοντο εἰς τὴν
ποιμαντικὴν μέσῳ διαδικτύου… τί προτεσταντικότερον;). Ἡ ἀπολογητικὴ θέσις τοῦ
θύματος εἶναι μία ρητορική, ὥστε νὰ κερδίση κανεὶς ἐντυπώσεις. Τί ὅμως ἐξ ὅσων
εἶπεν εἶναι θεολογικόν; Ἔχει οὐσιαστικὸν βάθος;
Τίποτε! Μετῆλθε καθαρὰ ἕνα ἀνθρωπιστικὸν/ψυχολογικὸν λόγον, ὁ
ὁποῖος ζῇ καὶ ἀναπνέει ἐντός τῆς κακοδόξου θεολογίας τοῦ προσώπου.
Χαρακτηριστικαὶ λέξεις τῆς ὁμιλίας του: τὸ πρόσωπον, ἡ σπουδαιότης τοῦ ἄλλου, ἡ
αὐτογνωσία, ἡ ὑγεία ὡς κορυφαία ἀξία κ.λπ. Τὸ κομβικὸν σημεῖον, διὰ νὰ
ἀντιληφθῆ κανεὶς τὴν διαστροφὴν τῆς θεολογίας, εἶναι ἡ ἀντιμετώπισις τῆς
Ἐκκλησίας ὡς προσώπου: «Ἡ Ἐκκλησία κένωσε τὸν ἑαυτό της, σταυρώθηκε καὶ
ταπεινώθηκε», ἀνέφερε. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφιερώσωμεν ἀρκετὰς γραμμάς, διὰ νὰ
ἐξηγήσωμεν θεολογικῶς ὅτι πρόκειται περὶ Προτεσταντικῆς ἀντιλήψεως τῆς Ἐκκλησίας.
Θὰ ἀρκεσθῶμεν νὰ καταδείξωμεν αὐτό, μόνον ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ
Σεβασμιωτάτου: δὲν ἐδίστασε νὰ ἐκθέση τὴν Ἐκκλησίαν ἰσχυριζόμενος ὅτι αὐτὴ ἦτο
«ἀπροετοίμαστη» καὶ ὅτι ὑπάρχουν «θεολογικὰ κενά»! Δὲν εἶναι λοιπὸν Ἐκκλησία ὁ
Χριστὸς, ἀλλὰ μία προσωποποίησις ποὺ σφάλλει… Μεταθέτει βλέπετε, μὲ
«μαεστρίαν», τὴν κριτικὴν πρὸς τὴν ΔΙΣ, ὡς αὐτομεμψίαν γενικῶς καὶ ἀορίστως τῆς
Ἐκκλησίας ὡς προσώπου…
Ὑπάρχει ὅμως ἕνα δεύτερον ἐπίπεδον θεολογικῆς διαστροφῆς πολὺ
χειρότερον, ποὺ δὲν γίνεται ἀντιληπτὸν ἄνευ προσεκτικῆς μελέτης τῶν λεγομένων
του. Ὁ Σεβασμιώτατος ὑποκαθιστᾶ μὲ ἐκκλησιαστικάς λέξεις κοσμικὰ νοήματα:
ὁμιλεῖ περὶ ὑπακοῆς, ἐνῶ ἐννοεῖ τὴν πειθαρχίαν εἰς τὸ κράτος, περὶ κενώσεως,
ἐνῶ ἐννοεῖ τὸν εὐτελισμόν, περὶ φιλαυτίας, ἐνῶ ἐννοεῖ τὴν ἐκκοσμικευμένην
ἀντίληψιν περὶ Ἐκκλησίας κ.ἄ. Ἡ ἀντικατάστασις αὐτὴ δὲν εἶναι «ἐκκλησιαστικὸς
λόγος», ἀλλὰ κεκαλυμμένη ἐκκοσμίκευσις, ποὺ «σερβίρεται» πρὸς τοὺς ἀδαεῖς μὲ
δῆθεν θεολογικὴν ἐμφάνισιν καὶ τελικῶς ὑπονομεύει τὴν ἀλήθειαν! Παραθέτομεν
χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν λόγον του:
«Συνάμα ὅμως (ἡ
πανδημία) προέβαλε σημαντικὰ ζητήματα σχετικὰ μὲ τὴν ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς
καὶ τὴν ἀξία ἢ καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου…
Ὅπως κάθε τομέας τῆς
κοινωνίας μας, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τὴν
ἀσύμμετρη αὐτὴ καὶ ἀπρόβλεπτη ἀπειλή. Δὲν ἀναφέρομαι στὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων,
διότι αὐτὴ μᾶλλον περισσότερο ἐνισχύθηκε. Ὅλο αὐτὸ τὸ μεγάλο διάστημα γράφτηκαν
πολλὰ καὶ εἰπώθηκαν ἀκόμη περισσότερα, σχετικὰ μὲ τὸ πόσο ἡ πανδημία ἔπληξε τὴν
Ἐκκλησία. Αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσα καὶ ἐπιτρέψτε μου νὰ ἐπισημάνω εἶναι ὅτι, ἡ
πανδημία δὲν ἔπληξε τὴν Ἐκκλησία! Αὐτὸ ποὺ ἔπληξε ἦταν τὴν ἀνθρώπινη φιλαυτία,
τὸν ἐγωκεντρισμό, τὸν
ὑπέρμετρο ἐγωισμὸ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀλαζονεία. Ὁ ἄνθρωπος ταπεινώθηκε. Ὅλοι μας
ταπεινωθήκαμε.
Ὀφείλω ὡστόσο νὰ
ὁμολογήσω, ὅτι ναί (!) ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀρχικὰ ἀπροετοίμαστη γι’ αὐτὴ τὴν
πρωτόγνωρη δοκιμασία…
Ἡ Ἐκκλησία κένωσε τὸν
ἑαυτό της, σταυρώθηκε καὶ ταπεινώθηκε. Ἔθεσε ὅμως πάνω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα
τὸν σεβασμὸ στὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ ὑγεία. Δέχθηκε τὶς εἰσηγήσεις τῶν εἰδικῶν
ἐπιστημόνων, τήρησε αὐστηρὰ τὰ πρωτοφανῆ μέτρα καὶ ὑπάκουσε στοὺς νόμους τοῦ
κράτους, κλείνοντας γιὰ τοὺς
πιστούς τούς Ναούς της, κατὰ τὴν ἱερότερη μάλιστα καὶ πνευματικότερη περίοδο
τοῦ ἔτους.
Ἡ περίοδος αὐτὴ ἦταν
ὄχι μόνο μία περίοδος δοκιμασίας γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ μία περίοδος
διδακτική, μία περίοδος αὐτοέκφρασης καὶ αὐτογνωσίας, ἀφοῦ ἡ νόσος τοῦ
κορωνοϊοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὶς ἀδυναμίες μας, τὰ θεολογικά μας κενά, κι
ἂν θέλετε καὶ τὴ νοσηρὴ πνευματικότητα πολλῶν συνανθρώπων μας, ἀκόμη καὶ
κληρικῶν…
Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία
ἔκανε διάκριση μεταξύ τοῦ συνωστισμοῦ καὶ τῆς θείας Μεταλήψεως τοῦ Σώματος καὶ
τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ».[Ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης θὰ ἦτο πολὺ χαρούμενος μὲ αὐτὴν τὴν
σχολαστικὴν διάκρισιν…]
Ὁ Σεβ.
Μεσσηνίας καὶ ἡ ἀποστασιοποίησις
Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας εἶχε λόγον, ὁ ὁποῖος ἦτο μοντέρνος καὶ ἐστόχευε
πρὸς τὴν διανοουμένην ἐλίτ. Τόσον μοντέρνος μάλιστα, ποὺ δὲν ἀνεφέρθη πουθενὰ ἡ
λέξις Ἰησοῦς Χριστός, Ἅγιον Πνεῦμα, Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Θεία Κοινωνία κ.λπ.!
Ἂν δὲν ἦτο γνωστὸς ποῖος εἶναι θὰ ἠδύνατο κανεὶς νὰ ὑποθέση ὅτι πρόκειται διά
ἐξωτερικὸν παρατηρητὴν καὶ ἀποστασιοποιημένον, ποὺ ἴσως νὰ μὴ εἶναι κἄν μέλος
τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Παρεδέχθη καὶ αὐτὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦτο
«ἀπροετοίμαστη»! Παραλλήλως, ἔθεσε τὴν ὑγείαν ὡς «ταυτοτικὸν» στοιχεῖον τῆς
Ἐκκλησίας(!) καὶ διετράνωσε τὴν πιστότητα πρὸς τὰς ἐντολάς τῶν ὑγειονομικῶν
κ.ἄ. Ἡ συλλογιστική του δὲν διαφέρει ἀπὸ αὐτὴν ποὺ διέπει καὶ τόν Σεβ. Νέας
Ἰωνίας. Ἡ μόνη οὐσιαστικὴ διαφοροποίησις ἦτο τὸ ἐγχείρημα ἱεροκανονικῆς
θεμελιώσεως τῶν ἀποφάσεων τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας εἰς τὸν 88ον Κανόνα τῆς
Πενθέκτης, ποὺ ὅμως ἤδη ἔχει κονιορτοποιηθῆ ἀπὸ τὰς στήλας τοῦ «Ο.Τ.».
Ἐπιπλέον, ἡ τοποθέτησίς του περιέχει καὶ ἑτέρας ἀδυναμίας καθὼς
εὔκολον εἶναι νὰ ἀνεύρη κανεὶς ἀντιφάσεις: Πῶς ἦτο ἐνδεδειγμένη ἡ συμμόρφωσις
τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὰ μέτρα, ἐνῶ αὐτὰ προεκάλεσαν ἀπονοηματοδότησιν τῆς
κοινωνίας; Πῶς «τὸ ζήτηµα τῆς πανδηµίας δὲν εἶναι θέµα ἠθικῆς συµπεριφορᾶς οὔτε
ἐπιλογῆς µεταξὺ «καλοῦ» καὶ «κακοῦ»», ἀλλὰ ἔπειτα λέγει ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς εἶναι
«ἐπιταγὴ τὴν ὁποία ὑπαγορεύει τὸ χριστιανικὸ ἦθος»; Παραθέτομεν χαρακτηριστικὰ
ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν λόγον του:
«Μὲ τὴν πανδηµία τοῦ
Covid-19 ἐργαλειοποιήθηκε ἡ ἴδια ἡ κρίση, ὡς γεγονὸς κοινωνικό, οἰκονοµικὸ καὶ
πολιτικό, καὶ δοκιµάστηκε ἡ πίστη µας, ὄχι ὡς πρὸς τὸ ὁµολογιακό της
περιεχόµενο, ἀλλὰ ὡς πρὸς ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖο πού δίνει πληρότητα στὴ
συλλογιστική µας, ἐµπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα στὶς σχέσεις µας µέ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς
συνανθρώπους µας…
Θὰ πρέπει, καταρχάς,
νὰ ὁµολογήσουµε ὅτι καὶ ἡ Ἐκκλησία, ὅπως καὶ κάθε ἄλλος φορέας καὶ θεσµὸς στὴν
Πατρίδα µας, βρέθηκε ἀπροετοίµαστη γιὰ µία ἀποτελεσµατικὴ καὶ ἔγκαιρη
ἀντιµετώπιση…
Ἐπειδὴ ἡ συµβολὴ τῆς
Ἐκκλησίας στὴ διατήρηση τῆς ζωῆς καὶ στὴν προστασία τῆς ὑγείας ἀποτελεῖ
στοιχεῖο ταυτοτικό…
Μὲ βάση τὸν κανόνα 88
τῆς Πενθέκτης Οἰκουµενικῆς…
ἡ τήρηση ὅλων τῶν
ὑποδεικνυόµενων µέτρων ἀπὸ τὶς ὑγειονοµικὲς ἐπιτροπὲς τῶν εἰδικῶν ἐπιστηµόνων υἱοθετήθηκαν καὶ ἐφαρµόστηκαν
ἀπόλυτα…
Πρέπει νὰ τοῦ
ὑποδείξει τὸν τρόπο ἐκεῖνο ποὺ θὰ νοηµατοδοτήσει τὸ περιεχόµενο τοῦ ἀνθρωπισµοῦ
του, ὄχι ὡς ἕνα κοινωνιολογικὸ κίνηµα ἢ µία ἰδεολογία, ἀλλὰ ὡς γεγονὸς ὑπαρξιακῆς
σχέσης ὅπου ὁ ἄλλος, «ὁ ἀδελφὸς µου εἶναι ἡ ζωή µου» καὶ «ὁ Παράδεισός µου», καὶ
ὄχι ἡ «κόλασή µου», ὅπως λανθασµένα διατείνεται ἡ σύγχρονη ὑπαρξιακὴ φιλοσοφία
καὶ ἀντιλαµβάνεται ἡ µετα-νεωτερικότητα στὴ βάση ἑνὸς ἰδεολογοποιηµένου
ἀνθρωπισµοῦ ἀτοµικῆς εὐδαιµονίας».
Μελετῶντες τὰς τοποθετήσεις τους ἐν συνόλῳ
διαπιστώνει κανείς μίαν ἀπροθυμίαν οὐσιαστικῆς κριτικῆς πρὸς τὴν Πολιτείαν,
ἀλλὰ καὶ αὐτοκριτικῆς τῆς Ἱεραρχίας. Ἂν τελικὰ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὡς ὁ «θεσμὸς»
αὐτὸ ποὺ περιγράφουν, τότε αὐτὴ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντικατασταθῆ ἀπὸ μίαν
φιλανθρωπικὴν ὀργάνωσιν μὲ μεταφυσικὸν μανδύαν. Ποῖος ἄλλωστε θεωρεῖ ἀξιόπιστον
μίαν Ἐκκλησίαν, ὅπου οἱ «ἡγέται» της ὁμολογοῦν ὅτι αὐτή, παρὰ τὴν πεῖραν 2.000
ἐτῶν καὶ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εὑρέθη ἀμήχανος ἐνώπιον ἑνός…
ἰοῦ;