Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δὲν ἔγινε!

 

Τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς τὸ διαφυλάξουμε

        

    

                    

Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη,

Ἐκδόσεις: Ἀστήρ - Παπαδημητρίου, σελ. 51-53.

 

(Ἀποσπάσματα)

Μεγάλο, πολὺ μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε... ποὺ εἶναι θάνατος γιὰ τὸ γένος μας καὶ ποὺ τὶς κινήσανε οἱ καταχθόνιες δυνάμεις ποὺ πολεμᾶνε τὸν Χριστὸ καὶ ποὺ μὲ τὰ λεπτά τους ἀγοράζουνε ὅλους, δὲν δώσανε λοιπὸν καμμιὰ σημασία, γιατὶ τὰ θεωροῦνε τιποτένια πράγματα, ἂν δὲν εἶναι κι οἱ ἴδιοι ἀγορασμένοι, ἄξια μοναχὰ γιὰ κάποιους στενοκέφαλους παλιοημερολογίτες καὶ φανατικοὺς ἀποπετρωμένους χριστιανούς. Οἱ δεσποτάδες ποὺ εἶπα πὼς τοὺς ἔπιασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντεχα, ὁ ἔρωτας μὲ τοὺς Λατίνους, ...φαγωθήκανε πρῶτοι νὰ πιάσουνε σχέση μὲ τοὺς Λατίνους, λένε πὼς τὸ κάνουνε ἀπὸ «ἀγάπη».

Ἡ αἰτία εἶναι τὸ ὅτι δὲν νοιώσανε τί εἶναι Ὀρθοδοξία ὁλότελα, μ᾿ ὅλο ποὺ εἶναι δεσποτάδες... σὰν νὰ πήρανε ἀπὸ κάπου διαταγή, κι ὁλοένα μιλᾶνε γιὰ «τὸν διάλογον» μαζί τους, δίχως νὰ ξέρουνε καλὰ-καλὰ τί λένε. Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δὲν ἔγινε. Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι ποὺ εἴμαστε κολλημένοι ἀπὸ νεότητος στὴν Ἐκκλησία μας, εἴμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοὶ ἀπὸ ἀγάπη κι ἀπὸ ἀληθινὴ εὐσέβεια. Ἡ μόδα εἶναι τώρα νὰ φαίνεσαι ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔνοιωσε τὰ «αἰτήματά» της...

Ὅποιος λοιπὸν καταλαβαίνει τί μαθήματα μποροῦμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γραφήκανε παραπάνω, καὶ δὲν εἶναι φλομωμένος ἀπὸ τὴν ψευτιὰ ποὺ μᾶς πνίγει, ἂς τὰ πάρει. Ἂς κυττάξει καλὰ κι ἂς βεβαιωθεῖ πὼς σὲ ὅσα διάβασε παραπάνω «οὐδὲν ἐν αὐτοῖς σκολιὸν οὐδὲ στραγγαλιῶδες.

πηγή

Νεογέννητα μωρά και βρέφη σκοτώνονται στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Αλλά τα σκοτώνει η επιστήμη, οπότε το κάνει για το... καλό μας.

 

Νεογέννητα μωρά και βρέφη σκοτώνονται στο Βέλγιο και την Ολλανδία. 

Οι περισσότεροι δεν θα το πουν βρεφοκτονία αλλά πράξη ''αγάπης''.   

                    

Σχόλιο «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»: Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία διαδίδεται σιωπηλά και στη χώρα μας….

__________________
 

Τα βρέφη που ορίζεται από τους ιατρούς ότι δεν έχουν «καμία ελπίδα για ένα αξιοπρεπές ή υποφερτό μέλλον» συχνά σκοτώνονται με «σκόπιμη ευθανασία». Αυτό αφορά το «10% των βρεφών ηλικίας 0-1 ετών που πέθαναν  μεταξύ Σεπτεμβρίου 2016 και Δεκεμβρίου 2017» στις Κάτω Χώρες.

LifeSiteNews

Από: Jonathon Van Maren

Δευτ. 27 Σεπ, 2021

(LifeSiteNews)- Για δεκαετίες, οι ακτιβιστές υπέρ της αγέννητης ζωής προειδοποιούσαν ότι η αποδοχή της άμβλωσης και της ευθανασίας θα οδηγούσε αναπόφευκτα και στη  βρεφοκτονία μετά τη γέννηση. Επί δεκαετίες οι ακτιβιστές υπέρ της έκτρωσης κατηγορούσαν τους υπέρμαχους της ζωής πως είναι φοβισμένοι εξτρεμιστές που έλεγαν ασυνείδητα ψέματα.

Και τώρα που καθιερώθηκε η νεογνική ευθανασία την υπερασπίστηκαν.

·                    Υπερασπίστηκαν την ευθανασία των νεογνών όταν συλλαμβάνονταν επανειλημμένα οι γιατροί να σκοτώνουν μωρά μετά τη γέννηση ή να τα αφήνουν να πεθάνουν χωρίς ιατρική φροντίδα αφού οι μικροί μαχητές είχαν καταφέρει να επιζήσουν από τις αρχικές τους προσπάθειες να αφαιρεθεί η ζωή τους.

·                    Υπερασπίστηκαν να συλλέγονται όργανα από ζωντανά εκτρωθέντα μωρά.

·                    Και υπερασπίστηκαν το σύστημα στην Ολλανδία, όταν το πλαίσιο για τη βρεφοκτονία επεκτάθηκε πέρυσι από τα νεογέννητα και σε άλλα μεγαλύτερα παιδιά, (επέκταση στο πρωτόκολλο Γκρόνιγκεν του 2004 ⁽¹⁾ (Groningen Policy )

Φυσικά, οι περισσότεροι δεν θα χαρακτηρίσουν από μόνες τους αυτές τις πρακτικές ως «παιδοκτονία». Αυτές οι δολοφονίες θα τύχουν υπεράσπισης ως «απαραίτητες θυσίες» στο βωμό της «σεξουαλικής απελευθέρωσης», της «επιλογής», της ​​«επιστήμης» ή της «συμπόνιας». Η βρεφοκτονία είναι ένας πολύ ενοχλητικός όρος για να τον χρησιμοποιείς, γι’ αυτό και οι ακτιβιστές που την υποστηρίζουν είναι πάντα προσεκτικοί και χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Και όταν ερευνητές και δημοσιογράφοι και οι υπερασπιστές της ζωής ρίχνουν φως στην πρακτική, εκείνοι κάνουν πως δεν υπάρχει....Πόσοι, για παράδειγμα, άκουσαν για αυτήν την πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Βιοηθικής, (European Institute of Bioethics),  που δημοσιεύτηκε νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι και απεκάλυψε  το εντυπωσιακό ότι το 10% των θανάτων νεογέννητων μωρών στο Βέλγιο είναι θάνατοι ευθανασίας;

Σύμφωνα με τη μελέτη, τα βρέφη που  εκτιμώνται από ιατρούς ότι «δεν έχουν καμία ελπίδα για ένα υποφερτό μέλλον» συχνά σκοτώνονται με  «σκόπιμη ευθανασία». Όπως αναφέρεται στο άρθρο: «Αυτές οι πρακτικές αφορούσαν το 10% των νεογνών (0-1 ετών) που πέθαναν στη περιοχή της Φλάνδρας, μεταξύ Σεπτεμβρίου 2016 και Δεκεμβρίου 2017 (πρόκειται για 24 μωρά)».

Ἔξω οἱ Πάπαι ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν!

 

Ἔξω οἱ Πάπαι ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν!

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος

Κατὰ τὴν πρώτην ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα τὸ 2001 εὐσεβεῖς πιστοὶ ἐφώναζον –ὀρθῶς- μὲ στεντορίαν τὴν φωνὴν «ἔξω ὁ Πάπας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα»! Εὑρισκόμεθα σήμερα εἰς τὴν δυσμενῆ θέσιν νὰ ὑποστῶμεν μίαν ἀκόμη ἐπίσκεψιν τοῦ ὀλετῆρος τῆς εὐαγγελικῆς πίστεως ἐντὸς μόλις πενταετίας. Δυστυχῶς, ἡ Ἱεραρχία μας δὲν ἀντιμετωπίζει μὲ τὴν δέουσαν σοβαρότητα τὸ ζήτημα. Εἰς ἀπαντητικήν του ἐπιστολὴν τῆς 9ης Νοεμβρίου 2021 πρὸς τὸν Σεβ. Κονίτσης, ποὺ διεμαρτυρήθη ἐντόνως διὰ τὴν ἐπίσκεψιν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἀπήντησεν ὅτι «ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα Φραγκίσκου εἰς τὴν Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀθηνῶν εἶναι αὐστηρῶς ἐθιμοτυπική, ἄνευ παρουσίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Μήπως ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Κύπρου ποὺ θὰ ἔχη συνάντησιν μὲ τὸν Πάπαν, τὸν ὑποδέχεται ἐπισήμως;… Θὰ εἶναι ἐπίσης ἐθιμοτυπικὴ ἡ ἀντεπίσκεψίς του εἰς τὴν παπικὴν νουντσιατούρα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 5ης Δεκεμβρίου; Ποῖος ὁ λόγος; Διατί παρέλειψε νὰ τὸ ἀναφέρη; Πῶς τώρα θεωρεῖ ὅτι ἐνεργῶν μόνος ὡς Ἀρχιεπίσκοπος δὲν λαμβάνει ἡ ἐπικοινωνία ἐπίσημον χαρακτῆρα, ἐνῶ εἰς τὸ Οὐκρανικὸν ἀπεφάνθη ἡ Ἱεραρχία ὅτι ἡ πλέον ἐπίσημος ἀναγνώρισις τοῦ ψευδοκιέβου ἔγκειται εἰς μόνον τὸν Ἀρχιεπίσκοπον;

Εἶναι λυπηρὸν ὅτι Προκαθήμενος καὶ Ἱεράρχαι δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι δὲν ὑφίσταται «ἐθιμοτυπία» μεταξὺ ἀληθείας καὶ αἱρέσεως, ἐκτὸς βεβαίως ἂν θεωροῦν τοὺς ρόλους των πολιτικοὺς καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικούς. Διατί ὁ Πάπας μάλιστα διαφημίζει ἤδη αὐτὴν τὴν συνάντησιν μὲ ἐπίσημον δελτίον τύπου; Ἐπειδὴ εἶναι ἐθιμοτυπική; Ὁ Πάπας ἐπιθυμεῖ νὰ καταδείξη ὄχι μόνον ὅτι εἶναι ἀποδεκτός, παρὰ τὰ ἀποτρόπαια ἐγκλήματα παιδεραστίας, ποὺ κάνουν τὸν γῦρον τοῦ πλανήτου, ἀλλὰ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι εἶναι ὅμοιοι μὲ αὐτόν. Τὸ τραγικὸν εἶναι ὅτι ἔνιοι ἐξ αὐτῶν τὸ πιστεύουν!

Ὁ παπισμὸς χειρότερος ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε

Πλανᾶται ἡ ἐσφαλμένη ἐντύπωσις ὅτι μετὰ τὴν Β΄ Βατικανὴν ὁ παπισμὸς προσήγγισε περισσότερον τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο μάλιστα οἱ οἰκουμενισταὶ Μητροπολῖται ἔχουν ἁβρὰς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς. Ὡστόσον, ἡ Β΄ Βατικανὴ ἐκεῖνο ποὺ ἐπέτυχεν ἦτο ἀφ’ ἑνὸς ἡ περαιτέρω ἑδραίωσις τοῦ Πάπα (ἦτο ἐκεῖνος ἄλλωστε ποὺ ἤλλαξε τελευταίαν στιγμὴν αὐθαιρέτως καὶ μονομερῶς ἀπόφασιν τῆς Συνόδου), ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἔτι μᾶλλον ἐξάρτησις τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην παπικῶν ἀπὸ τὸν Πάπαν. Σημεῖα αὐτῶν τῶν στενῶν σχέσεων εἶναι: ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἀποκλειστικὰ εἰς Ρώμην, αἱ ἐπισκέψεις τοῦ Πάπα εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὁ κοινὸς ὑποχρεωτικὸς ὅρκος ὅλων τῶν θεολόγων καθὼς καὶ ἡ ρύθμισις συνόλης τῆς ζωῆς τῆς παπικῆς θρησκείας. Τοῦτο τὸ τελευταῖον ἐπετεύχθη διὰ τοῦ νέου «Κώδικος Κανονικοῦ Δικαίου» (1983), τοῦ «Κώδικα κανόνων τῶν ἀνατολικῶν ἐκκλησιῶν» (1990) (ποὺ ἔγινε γιὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν) ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνανεωμένης «Κατηχήσεως» (1997). Ἂς ἐπαναμελετήση κανεὶς ὅσα εἶχαν γραφθῆ εἰς τὸ περιοδικὸν «Ἐκκλησία», ἔτος ΟΓ΄, 1996, σ. 211 ἑξ., ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ Θ. Νικολάου καὶ θὰ ἀντιληφθῆ πλήρως τὴν ἐπικυριαρχίαν τῆς παπικῆς ἕδρας.

Αγ. Ανδρέας: Ο Πρωτόκλητος Μαθητής του Χριστού

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –Καθηγητού

Οι άγιοι Απόστολοι κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, διότι αυτοί υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι του Κυρίου και οι συνεχιστές του επί γης σωτηριώδους έργου Του. Αυτοί συνέπηξαν την Εκκλησία και την επεξέτειναν ως τα πέρατα του κόσμου και γι’ αυτό ομολογούμε στο «Σύμβολο της Πίστεως» πίστη σε «Αποστολική Εκκλησία». Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος.

O Απόστολος Ανδρέας ήταν, σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις, αδελφός του Σίμωνος Πέτρου, και αμφότεροι γιοι του Ιωνά, ή Ιωάννη και της Ιωάννας. Γεννήθηκε στη πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η οποία, όπως είναι γνωστό, κατοικούνταν κυρίως από εθνικούς ελληνιστές και οι Ιουδαίοι της περιοχής είχαν γίνει κοινωνοί της ελληνικής παιδείας και κουλτούρας. Το ελληνικό όνομα του Ανδρέα (που σημαίνει ανδρείος, γενναίος), όπως και άλλων μαθητών (Φιλίππου), μαρτυρεί αυτή την αλήθεια.

Ποιά συνωμοσιολογία; Πότε θὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λήθαργο;

Ἔγκυρα ἑλληνικὰ καὶ ἰταλικὰ δημοσιεύματα τοῦ 2015!!! ἀνακοίνωναν: "Διεθνές πείραμα δημιουργεί επικίνδυνο ιό εργαστηρίου στην Κίνα". Από το 2015 λοιπόν, το ήξεραν και προειδοποιούσαν. Σήμερα μᾶς βγάζουν μισάνθρωπους, τρελοὺς καὶ ψεκασμένους. Για λόγους ἐγκυρότητος παρουσιάζουμε πολλές πηγές.

Το παρακάτω δημοσίευμα του in.gr έρχεται από το μακρινό 2015 και χρησιμοποίησε πληροφορίες και δεδομένα από ξένα επιστημονικά sites και περιοδικά όπως το Nature. Μετά το δημοσίευμα παραθέτουμε και μια εκπομπή της RAI 3 που παρουσιάστηκε την ίδια εποχή (Νοέμβριος 2015) που περιγράφει τα ίδια γεγονότα κατά διαβολική σύμπτωση, στην …Wuhan, στην πόλη δηλαδή απ’ όπου πρωτοεμφανίστηκε ο ιός ! Διαβάστε και δείτε τα δημοσιεύματα:

Συνδυάζοντας έναν ιό των νυχτερίδων με τον φονικό ιό του SARS, διεθνής ερευνητική ομάδα δημιούργησε έναν υβριδικό ιό που μπορεί να μολύνει τους ανθρώπους και ενδεχομένως να προκαλέσει επιδημίες. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η μελέτη βοήθησε στο να αναγνωριστεί ένας δυνητικός κίνδυνος, άλλοι όμως πιστεύουν ότι τα πειράματα αυτού του είδους είναι υπερβολικά ριψοκίνδυνα.

Ερευνητές στις ΗΠΑ, την Ελβετία και την Κίνα αναφέρουν στην επιθεώρηση Nature Medicine ότι δημιούργησαν τον νέο ιό συνδυάζοντας τμήματα του ιού του SARS και ενός συγγενικού κοροναϊού των νυχτερίδων με την ονομασία SHC014.

Ο υβριδικός ιός που προέκυψε ήταν ικανός να μολύνει ποντίκια και καλλιεργημένα κύτταρα του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος.

Η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι το πείραμα αποδεικνύει ότι ο ιός SCH014 μπορεί δυνητικά να προσβάλλει ανθρώπους, κάτι για το οποίο οι επιδημιολόγοι θα πρέπει να επαγρυπνούν.

Δεν συμφωνούν όμως όλοι ότι τα ευρήματα δικαιολογούν το ρίσκο. Έπειτα από το  που είχαν προκαλέσει πειράματα με επικίνδυνους ιούς γρίπης, η αμερικανική κυβέρνηση επέβαλε πέρυσι μορατόριουμ στην ομοσπονδιακή χρηματοδότηση ανάλογων ερευνών που αφορούν το τη γρίπη, το SARS και τον συγγενικό ιό του MERS.

Η τελευταία μελέτη είχε ήδη ξεκινήσει πριν επιβληθεί το μορατόριουμ τον Οκτώβριο του 2014, και η αμερικανική κυβέρνηση έκρινε αργότερα ότι δεν υπήρχε λόγος διακοπής της.

Πιο ανήσυχος δηλώνει ωστόσο ο Σάιμον Γουέιν-Χόμπσον, ιολόγος του Ινστιτούτου Παστέρ στο Παρίσι. «Αν ο ιός κατάφερνε να αποδράσει, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τις εξελίξεις»  στο δικτυακό τόπο του Nature.

Την ίδια άποψη εκφράζει και ο Ρίτσαρντ Έμπραϊτ, ειδικός σε θέματα βιοασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Ράτγκερς του Νιου Τζέρσι. «Το μόνο που προκύπτει από αυτή τη μελέτη είναι η δημιουργία ενός νέου, μη φυσικού ρίσκου» εκτιμά.

Η ερευνητική ομάδα επιμένει ωστόσο ότι τα οφέλη αντισταθμίζουν τον κίνδυνο. Σύμφωνα με τον Ραλφ Μπάριτς του Πανεπιστημίου της Βορείου Καρολίνας στο Τσάπελ Χιλ, μέλος της συντακτικής ομάδας, χωρίς τη μελέτη κανείς δεν θα είχε συνειδητοποιήσει ότι ένας ιός των νυχτερίδων μπορεί να είναι έτοιμος να προκαλέσει ανθρώπινες επιδημίες.

Βαγγέλης Πρατικάκης

Πηγή

Δείτε και την σχετική εκπομπή της κρατικής Ιταλικής Τηλεόρασης RAI 3 που μιλάει για κατασκευή επικίνδυνου ιού στην Κίνα.

Πηγή   Πηγή Πηγή Πηγή

Ἡ ρομφαῖα τοῦ πατερικοῦ λόγου διαλύει τὴν μάσκα τοῦ σημερινοῦ ψεύδους

 

Μία μικρὴ γεύση τῆς σύμφωνης μὲ τοὺς Πατέρες καὶ ἀντίθετης μὲ τοὺς σημερινοὺς ποιμένες διδασκαλίας του ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, παρμένη ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του (Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται..., Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολές, Ἐκδόσεις Ἐν Πλῷ, 2009):

«Μὴ νομίσητε, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34). ... Διάβασε σὰν νὰ εἶναι εἰπωμένο: δὲν ἦλθα νὰ συμφιλιώσω τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα, τὴν σοφία καὶ τὴν βλακεία, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ δίκαιο καὶ τὴν βία, τὴν κτηνωδία καὶ τὴν ἀνθρωπιά, τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἀσωτία, τὸν Θεὸ καὶ τὸν μαμωνά, ἀλλὰ ἔφερα τὸ ξίφος γιὰ νὰ κόψω τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἀνακατεύονται. Μὲ τί νὰ κόψεις, Κύριε; Μὲ τὸ ξίφος τῆς ἀληθείας. Ἢ μὲ τὸ ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο. Ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια (ἐπιστ. 9)

Στὸν κόσμο ὅμως οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε ὑπάρχει καμία δύναμη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο τέλεια καλό, παρὰ μόνο ἡ δύναμη τῆς πίστης στὸν Χριστό (ἐπιστ. 10).

Δὲν εἶναι παράξενο ποὺ ἀντιδρᾶτε ἐνάντια στὴν χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ Ἁγίας Τριάδας. Ἡ δική σας οὐνιτικὴ σέκτα δὲν θεμελιώνεται καὶ δὲν βασίζεται στὴν καθαρὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ βασίζεται στὴν συμφιλίωση ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου. Τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ ἐξισώσετε τὸ βουνὸ μὲ τὴν πεδιάδα, σᾶς κάνει νὰ ἐκνευρίζεστε μὲ τὸ βουνό. Ἐπειδὴ σᾶς φαίνεται —ἐντελῶς λανθασμένα— εὐκολότερο νὰ χαμηλώσετε τὸ σωτήριο βουνὸ ἀπὸ τὸ νὰ ὑψώσετε τὴν πεδιάδα... 

Η εικόνα αυτού που πιστεύει στον Χριστό (Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

 

Πόσο ωραία είναι η εικόνα του πιστού! Πόσο θαυμαστή η χάρη της! Το κάλλος της σε γοητεύει, το δε ύφος της εκφράζει την εμπιστοσύνη του πιστού προς τον Θεό.

Η γαλήνη που είναι απλωμένη στη μορφή της εκφράζει την ειρήνη της ψυχής, η δε ηρεμία της την αταραξία της καρδιάς Η χαραγμένη στο πρόσωπο του πιστού καλοσύνη, μαρτυρά την ήσυχη συνείδησή του. Ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος που έχει απαλλαγεί από την τυραννία των ασταμάτητων μερίμνων της ζωής, οι οποίες καταπονούν συνεχώς το πνεύμα και, επίσης, σαν άνθρωπος του οποίου η πεποίθησή του προς τον Θεό ζωγραφίζεται με ζωηρά χρώματα πάνω στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Αληθινά, ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος μακάριος και είναι μακάριος διότι κατέχει ήδη την πληροφορία για τη θεϊκή προέλευση της πίστης του και έχει πεισθεί για την αλήθεια της. Ο Θεός μίλησε μυστικά στην καρδιά του. Η θεία φωνή γέμισε την καρδιά του και η θεία ευφροσύνη την πλημμύρισε. Η καρδιά του και η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στον Θεό.

Η καρδιά του καίγεται από την αγάπη του Θεού και το πνεύμα του βιάζεται να ανυψωθεί προς τον Θεό.

Ψυχοθεραπευτικά του Αγίου Διαδόχου Φωτικής

 

Εκείνος που αγαπά το Θεό με αίσθηση καρδιάς, εκείνος είναι γνώριμος του Θεού(Α΄ Κορ. 8, 3). Γιατί όσο περισσότερο δέχεται κανείς με αίσθηση ψυχής την αγάπη του Θεού, τόσο περισσότερο αυξάνει την αγάπη του στο Θεό. Ο άνθρωπος αυτός δεν παύει ποτέ με έναν σφοδρό έρωτα να επιθυμεί να γνωρίσει περισσότερο το Θεό, μέχρις ότου τον αισθανθεί και με αυτή την αίσθηση των οστών του. Δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό του, αλλά είναι ολόκληρος αλλοιωμένος από την αγάπη του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σ' αυτό τον κόσμο, αλλά και δεν βρίσκεται σ' αυτόν. Βρίσκεται σ' αυτόν με το σώμα του, αλλά ζει με την αγάπη έξω από τον κόσμο, καθώς η ψυχή του κινείται ακατάπαυστα προς το Θεό. Καθώς λοιπόν καίγεται ολοένα η καρδιά του από τη φωτιά της αγάπης, κάποιος πόθος τον σπρώχνει να προσκολληθεί στο Θεό, μια και βγήκε έξω από την αγάπη του εαυτού του εξαιτίας της αγάπης προς το Θεό. «Είτε βγήκαμε από τον εαυτό μας, το κάναμε για το Θεό, λέει ο Απόστολος· είτε σωφρονούμε, το κάνομε για σας»(Β΄ Κορ. 5, 13).

Γιὰ νὰ μὴ μᾶς διαφεύγει, ὅτι ἄλλα λέει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἄλλα ὁ κόσμος καὶ οἱ ἐκκοσμικευμένοι ἐπίσκοποι

Ὅταν χάνεται ἡ ἀγάπη, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ δικαίου καὶ ἐννοοῦν τὴν ἰσότητα. Ὅταν μαζί της χάνεται καὶ τὸ δίκαιο, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ ἰσότητας καὶ ἐννοοῦν τὴν ἀνηθικότητα. Ἀπὸ τὸν τάφο τῆς ἀγάπης ξεφυτρώνει τὸ δίκαιο, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ δικαίου ξεφυτρώνει ἡ ἰσότητα.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Οι Αποδομητές της Ορθόδοξης Θεολογίας και η Παράδοση

Γράφει ο Τουλουμτσής Ι. Βασίλειος

Μ.Δ.Ε Δογματικής Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α.

 

Ο εκδοτικός οίκος «Κυριακίδη» εξέδωσε πρόσφατα τη μελέτη του Αναστασίου Πολυχρονιάδη υπό τον τίτλο «Αποδομητές της Ορθόδοξης Θεολογίας» (Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2021). Στην εν λόγω μελέτη σημειώνεται η κριτική προσέγγιση κάποιων ενδεικτικών περιπτώσεων εκφοράς ενός “σύγχρονου θεολογικού λόγου”, ο οποίος εκφράστηκε κατά την τρέχουσα επικαιρότητα. Παρότι οι περιεχόμενες περιπτώσεις αναφέρονται σε διαφορετικά ζητήματα μεταξύ τους, εν τούτοις φαίνεται ότι μετέχουν ενός κοινού υποβάθρου θεμελίωσης της επιχειρηματολογίας τους, το οποίο αφορά στον τρόπο κατανόησης και ερμηνείας του μυστηρίου της Εκκλησίας και της ενιαίας εκκλησιαστικής παράδοσης. Το κοινό αυτό υπόβαθρο αποτελεί άλλωστε και την αιτία των σημειούμενων αντιφάσεων και αυτοαναιρέσεών τους, οι οποίες καταγράφονται από τον συγγραφέα αντίστοιχα στην καθεμιά περίπτωση. Για την ορθόδοξη τουλάχιστον θεολογία δεν αρκεί να δημοσιεύεται απλώς μία άποψη, η οποία προς ώρας μεν και εξωτερικά να φαίνεται ρηξικέλευθη, πλην όμως  στον πυρήνα της να χαρακτηρίζεται είτε ως θεολογικώς αδιάφορη είτε χειρότερα ως θεολογικώς προβληματική, μένοντας εγκλωβισμένη και φθειρόμενη στο διάβα μόνον της τρέχουσας επικαιρότητας, ωσάν να επρόκειτο για πυροτέχνημα. Το ζητούμενο πάντοτε είναι η κατάθεση ενός αυθεντικού θεολογικού λόγου «που υπερβαίνει τις εποχές και τις κοινωνίες»[1].

Η αυθεντικότητα του θεολογικού λόγου βρίσκεται πάντοτε σε συνάρτηση με την ενιαία εκκλησιαστική Παράδοση, δηλαδή τον τρόπο που η Μία Εκκλησία «ερμηνεύει, βιώνει και διδάσκει»^[2] την Αλήθεια, δεδομένου ότι «το μοναδικό στοιχείο της κοινότητας, το οποίο φανερώνει την αλήθεια της ζωής, είναι η παράδοση»^[3]. Το γεγονός αυτό διαφυλάττει την εκκλησιαστική κοινότητα από οποιεσδήποτε παραχαράξεις ανθρωποκεντρικής και κατά συνέπεια εκκοσμικευμένης ερμηνευτικής, οι οποίες θα μετέτρεπαν την Εκκλησία από εργαστήρι αγιότητας μέσα στο οποίο υπουργείται το μυστήριο της σωτηρίας, σε ένα ενθαδικό μέσο επίτευξης εμπαθών ανθρώπινων επιδιώξεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός, ότι «την Παράδοση επικαλούνταν όσοι ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους παραχάρασσαν τη διδασκαλία και τη ζωή της Εκκλησίας αλλά και μεταγενέστερα όσοι, εκ πρώτης όψεως την απέρριπταν, ουσιαστικά την ανανοηματοδοτούσαν μη αποδεχόμενοι το προγενέστερο περιεχόμενό της»^[4] προσπαθώντας να βρουν ιδεολογικά στηρίγματα είτε στην Αγία Γραφή είτε στα ιστορικά γεγονότα· και ενώ στην ουσία επιδίωκαν διαφοροποίηση από την ζώσα εκκλησιαστική παράδοση, εν τέλει ήταν αναγκασμένοι συνεχώς να την επικαλούνται («κἄν μη θέλωσι, συντίθενται»^[5]). Όμως στην προσπάθεια έκφρασης ενός σύγχρονου θεολογικού λόγου σημειώνεται μία διαφοροποίηση ως προς το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Υποστηρίζεται πως «δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς κείμενα του παρελθόντος για να απαντήσει σε ζητήματα του παρόντος. Μία προσέγγιση του παρόντος μέσα από κείμενα του παρελθόντος είναι ατελέσφορη, επειδή δεν αγγίζει την πραγματικότητα»[6].