Στην Γερμανία γιορτάζουν τα 50 χρόνια οικουμενισμού και αναγνώρισης εκκλησιαστικότητας και μυστηρίων και εδώ κάνουμε Οικονομία, γιατί ... δεν πέρασε πολύς καιρός!

Ο π. Κωνσταντίνος επαίνεσε τους «οικουμενικούς πρωτοπόρους εκείνης της εποχής, που επέδειξαν την προνοητικότητα και κουράγιο που χρειαζόταν ακόμα τότε για να... να είναι οικουμενικός».

Οι Οικουμενιστές εορτάζουν την προδοσία της Πίστεως και το ξεπούλημά της στις αγορές του σύγχρονου κόσμου κι εμείς; Εμείς διοργανώνουμε πανορθόδοξες συνάξεις για τις αιρέσεις στις οποίες δεν υπάρχει ο Οικουμενισμός και μνημονεύουμε τους προδότες και στα 50 και στα 100 χρόνια.

50 χρόνια ACK στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία

    Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κων/νος Μίρον πραγματοποίησε την τελετουργική ομιλία στην 50ή επέτειο του ACK στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Φωτογραφία: ACK

«Ο Οικουμενισμός δεν πρέπει να αποτελεί κομμάτι της συνήθους ποιμαντικής φροντίδας. Πρέπει να μπει στην καρδιά της κοινής φροντίδος.» Με αυτή τη δήλωση, ο Επίσκοπος του Münster Dr. Ο Felix Genn στην τελετή για τον εορτασμό της 50ης επετείου της Ομάδας Εργασίας των Χριστιανικών Εκκλησιών (ACK) στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία στις 18 Οκτωβρίου, δεν είχε καμία αμφιβολία για τη σημασία αυτού του κινήματος, το οποίο στοχεύει να κάνει ορατή την ποικιλομορφία των δογμάτων και επίσης να δώστε φωνή στις μικρότερες εκκλησίες. Η ίδρυση του ACK NRW τον Σεπτέμβριο του 1972 ανάγεται στην πρωτοβουλία του Βεστφαλικού προέδρου Ernst Wilm, ο οποίος το 1966 κάλεσε εκπροσώπους των ελεύθερων ευαγγελικών εκκλησιών, των παλαιών καθολικών κοινοτήτων και της περιφερειακής εκκλησίας της Βεστφαλίας να εδραιώσουν οργανωτικά τη συνεργασία τους. Σήμερα η Ομάδα Εργασίας έχει 36 εκκλησίες μέλη, πέντε από τις οποίες έχουν καθεστώς φιλοξενούμενου.

Στην εορταστική εκδήλωση στην καθολική ακαδημία FranzWärme Haus στο Münster συμμετείχαν εκπρόσωποι της ορθόδοξης, της ανατολίτικης ορθόδοξης, της ρωμαιοκαθολικής, της ελεύθερης εκκλησίας και της ευαγγελικής περιφερειακής εκκλησίας. Εκτός από τον Επίσκοπο Genn, ο Επίσκοπος Harald Rückert από την Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία της Γερμανίας, ο Επίσκοπος Εμμανουήλ Χριστουπόλεως από την Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας και ο Κρατικός Έφορος Dietmar Arends συζήτησαν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες του οικουμενισμού σε μια συζήτηση.

Τι νόημα έχει όλη αυτή η "αγανάκτηση" για τα πεπραγμένα του Βαρθολομαίου, όταν δεν συνοδεύεται από πράξεις;

Και ενώ ο Οικουμενισμός είναι πια εκκλησιαστική πραγματικότητα και "κανονικότητα", οι "αντιοικουμενιστες" εξαντλούνται στην ειδησεογραφία διατηρώντας την εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που... κατηγορούν.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε εσπερινὴ ακολουθία σε Αγγλικανικό Ναό (Βίντεο)

Ο μακαριστός π.Ιωάννης Ρωμανίδης για τα Ιερατικά συνέδρια

                              

«…Δεν πηγαίνω ποτέ σε Ιερατικά συνέδρια ως ομιλητής. Διαπίστωσα ότι οι εκασταχού Μητροπολίτες πλην ενίων εξαιρέσεων, με βλοσυρότητα Σουλτάνων προσπαθούν να κατατρομοκρατήσουν τους Ιερείς, κυρίως αυτούς που σέβονται την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και να επιβάλλουν την αθεολόγητη ιδεοληψία τους, τον αδογμάτιστο κοινωνισμό τους ή ακόμη και τα πάθη της ατιμίας τους… Με τέχνη και τρομοκρατία προσπαθούν να τα επιβάλλουν και αυτά… 

Οι γαστρίμαργοι λένε: <Δεν βλάπτουν τα φαγητά και τα ποτά! Τα εξερχόμενα βλάπτουν>. Φανερή η Δεσποτική σοφιστεία στην παρερμηνεία του Ευαγγελίου. Σε όλο το μεγαλείο της!  

Οι ηθικιστές λένε: <Δράση θέλει ο Χριστός>. Εννοείται ποιμαντική δράση, χωρίς αγώνα εσωτερικής κατάστασης. Δράση, δράση…Βράση, βράση… Και στο τέλος εξατμίζονται όλα και μένει άδεια η κατσαρόλα.  

Οι αμοραλιστές, εκεί να ακούσετε φωνές…<Δεν ασχολείται ο Θεός με το πώς λειτουργούν οι γενετήσιες ορμές μας αλλά με την καρδιά μας>. <Καλά, είπα σε κάποιον, ακρωτηριασμένοι θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού; Τα γεννητικά όργανα, δεν συντονίζονται λειτουργικά με την καρδιά; Αν είναι καθαρή η καρδιά, όλος ο άνθρωπος έχει την άκτιστη Χάρη του Θεού διότι δεν εκφεύγει λειτουργικά από την αρχή και το ατέλεστον τέλος της υποστάσεως, δηλαδή το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν του Αρχετύπου Συνανάρχου Λόγου. Στα ευαίσθητα σημεία του σώματος δεν πηγαίνει η Θεία Κοινωνία; Δεν θεούται όλος ο άνθρωπος; Υπάρχουν σημεία που επικρατεί ο Χριστός και άλλα που διαφεντεύει ο διάβολος; Τί είδους πίστη έχετε; Τί δυαλισμό εισάγετε στην Εκκλησία;> 

«Tην ασέβειαν αυτών στενάξω, ή την αμαθίαν βδελύξομαι;

(Μ. Βασίλειος – Εις το «Εν αρχή ην ο Λόγος» – Ε.Π.Ε. 7, 48)

                                

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Έπρεπε, έξι χρόνια τώρα μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, το εκκλησιαστικό πλήρωμα (Κλήρος, Λαός και Μοναχισμός) να έχει δείξει (ως ευσέβεια) την ολική πνευματική αντίθεσή του προς την «σύνοδο» και να έχει εφαρμόσει (ως γνώση πνευματική) στην πράξη την διδασκαλία της Γραφής και των Πατέρων έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού.

Η πικρή αλήθεια είναι, ότι η ευσέβεια και η Πατερική πρακτική (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνου των αιρετικών Επισκόπων) παραγκωνίσθηκαν, προδόθηκαν, απαξιώθηκαν ή και αλλοιώθηκαν από μεγάλο τμήμα του πληρώματος.

Ο έλεγχος – πικρία του Μ. Βασιλείου, ισχύει και για τους σημερινούς Ορθοδόξους (;) :

«Την ασέβειαν αυτών στενάξω, ή την αμαθίαν βδελύξομαι;».

Μετάφραση: «Να στενάξω για την ασέβειά τους ή να σιχαθώ την αγραμματοσύνη τους;».

Ἡ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀπιστία (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Anthony Bloom

Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Τοῦ πλούσιου καὶ τοῦ Λαζάρου

Ὁ πλούσιος της παραβολῆς αὐτῆς (Λκ.16.19-31) εἶχε ζήσει μιὰ ἄσκοπη, ἄδεια καὶ ἀνόητη ζωὴ καὶ ὅταν μπῆκε στὴν αἰωνιότητα ἀνακάλυψε ὅτι δὲν εἶχε ἀποκομίσει τίποτα ἀπὸ τὴ γῆ· μέσα του εἶχε μία ἔρημο, ἕνα κενό. Γεμάτος φρίκη γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μόνοι ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ τοὺς ὁποίους ἀγαποῦσε ἀκολουθοῦσαν τὴν ἴδια πορεία καὶ θὰ κατέληγαν στὸν ἴδιο τόπο τῆς ἀπομόνωσης, στὴν κατάσταση ἐκείνη τοῦ ἐσωτερικοῦ κενοῦ, στρέφεται στὸν Ἀβραὰμ μὲ τὸ αἴτημα νὰ σταλεῖ ἕνας μάρτυρας ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα γιὰ νὰ προειδοποιήσει καὶ νὰ σώσει τοὺς συγγενεῖς του.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀβραὰμ ἀπευθύνεται καὶ σ’ ἐμᾶς: «Ἔχουν τὸ Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πάνω στὴ γῆ γνώριζαν τὸ Θεὸ καὶ ποὺ ἀνάγγειλαν τὶς ὁδούς Του σὲ ὅλους ὅσους ἔχουν «ὦτα ἀκούειν». Γιατί δὲν ἀκοῦν ἐκείνους;» Ὁ πλούσιος ὅμως λέει: «Ὄχι, αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετὸ· θὰ μπορέσουν νὰ πιστέψουν μόνο ἂν τοὺς ἐπισκεφτεῖ ἕνας ἀπό τοὺς νεκρούς».

Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει στὴν παραβολὴ αὐτὴ ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκροὺς δὲ θὰ μπορέσει νὰ πείσει τὸν ἄλλο ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς, ἂν τὸ πρόσωπο ἐκεῖνο ἔχει παραθεωρήσει ἄλλες μαρτυρίες. Τὰ λόγια αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐφαρμοστοῦν τόσο σ’ ἐμᾶς ὅσο καὶ στὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς.

Ἔχουμε πίσω μας χιλιάδες χρόνια ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἔχουμε τὶς μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Καινῆς, ἔχουμε τὴ μαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, πιστεύουμε ὅμως παρ’ ὅλ’ αὐτὰ τελείως στὸ μήνυμα τῆς ζωῆς τὸ ὁποῖο ἔφερε στὴ γῆ; Ὁ Χριστὸς πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, στάθηκε μπροστὰ μας ζωντανὸς δίνοντας μαρτυρία γιὰ τὴ μία καὶ μοναδικὴ ἄξια τοῦ τώρα καὶ τῆς αἰωνιότητας, ἐμεῖς ὅμως ἀκοῦμε ἀπὸ μέρα σὲ μέρα, ἀπὸ χρονιὰ σὲ χρονιὰ καὶ ὅλο καὶ περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Πολὺ συχνὰ ἀκούω τοὺς ἀνθρώπους νὰ λένε: «Ἔχω πράγματι διαβάσει τὸ Εὐαγγέλιο, ἔχω ἀκούσει κηρύγματα, ἔχω διαβάσει αὐτὰ ποὺ ἔγραψαν οἱ ἅγιοι, θὰ πιστέψω ὅμως μόνο ἄν μοῦ συμβεῖ ἕνα θαῦμα». Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια ἀλλοίμονο, δὲν εἶναι ἀλήθεια. Δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ πιστέψουμε οὔτε καὶ σ’ ἕνα θαῦμα γιατί αὐτὴ ἡ ζωὴ ΕΙΝΑΙ ἕνα θαῦμα, εἶναι γεμάτη θαύματα, γεμάτη ἀπὸ θεϊκὲς ἐνέργειες, τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ παρ’ ὁλ’ αὐτὰ ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε.

Κυριακή Ε΄ Λουκά – Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

  

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ [: Β΄ Κορ. 11,31-33 και 12,1-9]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

      «Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ (: Θα σας πω πράγματα που ίσως σας φανούν απίστευτα. Αλλά ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ευλογημένος στους αιώνες, γνωρίζει ότι δεν λέω ψέματα. Στη Δαμασκό ο διοικητής που είχε διορισθεί από τον βασιλιά Αρέτα, φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών, επειδή ήθελε να με συλλάβει. Κι από κάποιο παράθυρο με κατέβασαν κάτω μέσα σε δικτυωτό καλάθι, μέσα από κάποιο άνοιγμα του τείχους της πόλεως, και ξέφυγα από τα χέρια του)» [Β΄ Κορ. 11, 31-33].

    Γιατί άραγε εδώ δίνει διαβεβαίωση και πιστοποιεί ενώ σε κανένα από τα προηγούμενα δεν το έκανε αυτό; Διότι ίσως αυτό ήταν παλαιότερο και περισσότερο άγνωστο· ενώ εκείνα ήταν γνωστά και σε αυτούς, δηλαδή η μέριμνα των εκκλησιών και όλα τα άλλα. Κοίταξε λοιπόν πόσο μεγάλος ήταν ο πόλεμος, αφού γι΄αυτόν και μόνο φρουρούσε την πόλη. Και όταν λέω πόλεμο, εννοώ τον ζήλο του Παύλου· διότι εάν δεν κινείτο ισχυρός ο πόλεμος εναντίον του, δεν θα προκαλούσε τόση μανία στον εθνάρχη. Αυτά είναι γνωρίσματα ψυχής αποστολικής, το να πάσχει τόσα και να μην κλονίζεται καθόλου, αλλά να υπομένει με γενναιότητα τα όσα πέφτουν επάνω του, και να μην υποχωρεί στους κινδύνους, ούτε να λιποτακτεί.

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Κυριακή Ε΄ Λουκά – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 16, 19 - 31]

 […] «Ήταν κάποτε», λέγει ο Κύριος, «κάποιος άνθρωπος πλούσιος, που  ενώ ζούσε μέσα σε πολλή κακία και αμαρτία, δεν είχε λάβει πείρα καμιάς συμφοράς, αλλά τα πάντα έρρεαν ομαλά και άφθονα γι΄ αυτόν όπως το νερό στις πηγές». Το ότι πράγματι καμία συμφορά δεν του συνέβαινε, ούτε αφορμή για στενοχώρια, ούτε καμία ανωμαλία βιοτική, αυτό ακριβώς ο Κύριος το υπαινίχτηκε με αυτό που είπε ότι «ἦν εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς (:διασκέδαζε και ευφραινόταν σε πλούσια συμπόσια κάθε μέρα με μεγαλοπρέπεια)» [Λουκ. 16,19].

     Και ότι ζούσε με κακία, γίνεται φανερό και από το τέλος που είχε, αλλά και πριν από το τέλος του από την περιφρόνηση που έδειξε στον φτωχό. Και το ότι δεν ελεούσε όχι μόνο εκείνον που στεκόταν στην πόρτα του, αλλά ούτε και κανένα άλλον, εκείνος ο ίδιος το έδειξε· διότι εάν αυτόν που ήταν διαρκώς ριγμένος μπροστά στην πόρτα του και βρισκόταν μπροστά στα μάτια του κάθε ημέρα, και αναγκαζόταν μια και δύο και πολλές φορές να τον βλέπει εισερχόμενος και εξερχόμενος (καθόσον δεν τον συναντούσε σε καμιά συνοικία, ούτε βρισκόταν σε κρυφό και απόμερο τόπο, αλλά εκεί από όπου συνεχώς έμπαινε και έβγαινε ο πλούσιος και αναγκαζόταν έτσι και χωρίς να το θέλει να τον βλέπει), εάν λοιπόν αυτόν δεν ελέησε, που βρισκόταν κατάκοιτος σε τόσο φοβερό κατάντημα και ζούσε μέσα σε τόσο μεγάλη δυστυχία, ή καλύτερα που ταλαιπωριόταν σε όλη του τη ζωή από αρρώστια, και μάλιστα από πολύ φοβερή αρρώστια, για ποιον που θα τύχαινε να συναντήσει θα συγκινούνταν ποτέ; Διότι κι αν την προηγούμενη ημέρα τον προσπέρασε, την επόμενη φυσικό ήταν κάποια συγκίνηση να αισθανόταν· αλλά εάν και κατ΄  αυτήν αδιαφόρησε, έπρεπε την τρίτη ή την τέταρτη ή την επόμενη οπωσδήποτε να λύγιζε συγκινούμενος , ακόμα κι αν ήταν αγριότερος από τα θηρία.

Λόγος του πολέμου η αποστασία του ανθρώπου

"Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν".

«Περί εμφανίσεως της Παναγίας και των δοθεισών μοι υπ’ Αυτής εντολών».

 

Αριθ. Δ.Υ.

Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941

Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος

Προς Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

 π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Επέτειος 28ης Οκτωβρίου. Το ηρωικό ΟΧΙ

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

                                 με θέμα: «ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 28-10-2001] 

    Όσο περισσότερο ο χρόνος απομακρύνει τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τόσο περισσότερο σφαιρικά φαντάζουν στα μάτια μας. Έτσι, από την απόσταση 61 ολοκλήρων χρόνων, δηλαδή δύο τριακονταετίες, βλέπουμε τα γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940 καλύτερα. Αλήθεια, πέρασαν έξι δεκαετίες… Πόσο γρήγορα πέρασαν… Για ‘κείνους μάλιστα που τότε έζησαν τα γεγονότα και σήμερα έχουν κάποια ηλικία.

     28^η Οκτωβρίου 1940… Μια χρονολογία που τη χαρακτηρίζει ένα ηρωικό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ στο τελεσίγραφο του εχθρού για παράδοση. Είναι στο αίμα του Έλληνος να μη θέλει να παραδοθεί στον εχθρό. Σε όποιας μορφής εχθρό. Και το βλέπει κανείς αυτό ιστορικά. Και οι πρόγονοί μας είπαν εκείνο το περίφημο «Μολών λαβέ». Δηλαδή, «αφού έρθεις, πάρε τα αυτά που ζητάς. Εμείς δεν σου τα δίνουμε»· όταν ο τελευταίος αυτοκράτωρ, μαχόμενος, έπεσε στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, λέγοντας ότι του ήταν αδύνατον να παραδώσει την πόλη στον εχθρό, γιατί δεν του ανήκε· όταν το ’40 μας ζήτησαν οι εχθροί να παραδώσουμε την πατρίδα μας στα χέρια τους, εμείς τους είπαμε ΟΧΙ!

Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου- Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                             

    ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ [:Εβρ.9,1-7]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

              

     [:Υπομνηματισμός των εδαφίων Εβρ.9,1-14]

    «Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν· σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος

(:Ας βγάλουμε τώρα κάποιο συμπέρασμα για όσα είπαμε σχετικά με την ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης και ας τα διασαφηνίσουμε περισσότερο. Είχε βέβαια και η πρώτη Διαθήκη νόμους και λατρευτικές διατάξεις, καθώς κι ένα επίγειο θυσιαστήριο. Κατασκευάστηκε δηλαδή το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής, μέσα στο οποίο υπήρχε η λυχνία και η τράπεζα της προθέσεως και οι άρτοι που τοποθετούνταν πάνω σ’ αυτήν ως προσφορά στον Θεό. Και το πρώτο αυτό διαμέρισμα της σκηνής λεγόταν Άγια. Έπειτα, πίσω από το δεύτερο καταπέτασμα ήταν το μέρος της σκηνής που λεγόταν Άγια Αγίων. Στα Άγια των Αγίων υπήρχε ένα χρυσό θυμιατήριο και η Κιβωτός της Διαθήκης, που ήταν γύρω –γύρω καλυμμένη με χρυσάφι απ’ όλες τις πλευρές της. Μέσα στην κιβωτό αυτή υπήρχε μια χρυσή στάμνα που περιείχε από το περίφημο μάννα, καθώς επίσης και η ράβδος του Ααρών που είχε βλαστήσει θαυματουργικά, και οι θεοχάρακτες πλάκες της Διαθήκης. Πάνω από την κιβωτό υπήρχαν δύο χρυσά Χερουβίμ ένδοξα, που ανάμεσά τους εμφανιζόταν και μιλούσε ο Θεός. Αυτά σκέπαζαν με τα φτερά τους και σκίαζαν το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού που ονομαζόταν “ιλαστήριο”. Αλλά για όλα αυτά δεν είναι τώρα καιρός να μιλήσουμε με λεπτομέρειες)»[Εβρ.9,1-5]·[ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτου Τρεμπέλα].

Γονατιστός στον τάφο του Αρχιβλάσφημου Καζαντζάκη ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.

γράφει ο Χρήστος Βλαμάκης

Σήμερα, το σημαντικότερο για αρκετούς αρχιερείς (και λοιπούς ρασοφόρους) είναι το τι γνώμη θα σχηματίσει η κοινωνία για εκείνους. Όχι ο Χριστός μας, ή έστω το ποίμνιο, αλλά η ευρύτερη μάζα, η οποία δυστυχώς δεν δίνει και δεκάρα τσακιστή για την πίστη μας. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης φαίνεται να ηγείται της συγκεκριμένης λίστας. 

Το να γονατίσεις στον τάφο ενός αγίου ή έστω ενός ήρωα είναι ευάρεστο. Το να γονατίσεις (με ευλάβεια) στον τάφο ενός ανθρώπου που εβλασφήμησε τον Χριστό όσο ουδείς των ανθρώπων, είναι εξωφρενικό. Είναι απαράδεκτο, είναι βλάσφημο, είναι αισχρό. (βίντεο ΕΔΩ)

Δεν είναι τυχαίο πως οι δύο που «μονομάχησαν» για την θέση του Αρχιεπισκόπου Κρήτης είναι θαυμαστές του μεγάλου αυτού υβριστή και το δηλώνουν με κάθε ευκαιρία (η ΟΑΚ έφτασε να χρηματοδοτεί και την ταινία για το πρόσωπο του).  Του συγγραφέα που δεν μίσησε μόνο τον Χριστό μας, αλλά μίσησε και την ίδια του την χώρα. Που έφτασε να βγάλει τον άγιο Παϊσιο εκτός αγίου όρους, και μάλιστα να φτάσει να διαδηλώσει για την ταινία που βασίστηκε πάνω στο αισχρό βιβλίο του. Που μέχρι και τον πιο πράο άνθρωπο του προηγούμενου αιώνα, άγιο Αμφιλόχιο Μακρή, έκανε να συγγράψει και διανείμει βιβλιαράκια, ώστε να προφυλάξει το ποίμνιο από τα δηλητηριώδη του συγγράμματα. 

Oμιλία π. Θεόδωρου Ζήση με θέμα: “Θαύματα του Αγίου Δημητρίου, παλαιά και νέα”.

-https://www.youtube.com/watch?v=lduDS1-jB_4 

Ο Οικουμενισμός προχωράει ακάθεκτος, ενώ οι Ορθόδοξοι δυστυχώς στρουθοκαμηλίζουν.

Και ενώ η πανορθόδοξη συνδιάσκεψη περί αιρέσεων... δεν γνωρίζει (!!!) ότι υπάρχει Οικουμενισμός, ενώ οι "ευσεβείς", όπως ο Κυθήρων και ο Πειραιώς αποκρύπτουν την ύπαρξή του (ο Πειραιώς πιο πονηρός αφήνει το γραφείο του περί αιρέσεων να λέει κάτι για τα μάτια του κόσμου), ενώ οι Ορθόδοξοι κάνουν Οικονομία περιμένοντας πληροφορία από τον Θεό, οι Οικουμενιστές, καταλύουν δόγματα και όρια αιώνων, μεταλλάζουν την ορθόδοξη μαρτυρία, προδίδουν τους αγώνες των Αγίων, παίρνουν στον λαιμό τους ψυχές και σπρώχνουν το ποίμνιο προς την απώλεια.

Ο Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Εμμανουήλ στη Ρώμη

Στην ετήσια συνάντηση εκπροσώπων θρησκειών από όλο τον κόσμο που διοργανώνει η γνωστή οργάνωση «Sant’Egidio» παραβρέθηκε χθες εκπροσωπώντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο ο Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Εμμανουήλ.

Η ετήσια αυτή συνάντηση στην οποία παρέστη και μίλησε ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron έχει σαν σκοπό την έκκληση των θρησκειών προς τους ηγέτες του κόσμου για την παύση των πολέμων και την επικράτηση της ειρήνης.

Το μέγα θαύμα της Παναγίας στον Ορχομενό Βοιωτίας το 1943

 

Η πρώτη αναπαράσταση του θαύματος. Τμήμα από το λάβαρο που φτιάχτηκε και 

με χρήματα του Γερμανού αξιωματικού Όφμαν.

Το θαύμα

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν και αποχώρησαν από το συνασπισμό του Άξονα. Ο ιταλικός στρατός μέσα στην πόλη της Λιβαδειάς ξεπερνούσε τους 2.000, γιατί εκεί ήταν η βάση ανεφοδιασμού των κατοχικών δυνάμεων και οι αποθήκες ήταν γεμάτες με πολεμικό υλικό. Η συνθηκολόγηση βρήκε διχασμένες τις ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Όσοι αξιωματικοί ήταν φασίστες επεδίωξαν την παράδοσή τους στους Γερμανούς, ενώ οι πολέμιοι του Χίτλερ, όχι μόνο δεν παραδόθηκαν, αλλά προσχώρησαν στις δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μαζί με τον οπλισμό τους.

Γερμανική δύναμη παρέμεινε στην πόλη της Λιβαδειάς για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Με την άρνηση των Ιταλών να παραδώσουν τον οπλισμό τους, η περιφερειακή οργάνωση του Ε.Α.Μ. Ορχομενού θεώρησε ότι μπορούσε να επωφεληθεί. Γι΄ αυτό παρακίνησε τους ντόπιους να κινηθούν προς το σιδηροδρομικό σταθμό της Λιβαδειάς, όπου υπήρχε ιταλική φρουρά, για να πάρουν τα όπλα των Ιταλών.

Οι Ορχομένιοι φτάνουν στο σταθμό και ζητούν από τους Ιταλούς να τους παραδώσουν τον οπλισμό τους, γιατί σε αντίθετη περίπτωση μεγάλη δύναμη ανταρτών που βρισκόταν στο Τζαμάλι θα τους κτυπήσει. Η Ιταλική φρουρά βρίσκεται σε αμηχανία και δεν ξέρει τι να κάνει. Αποφασίζουν να έλθουν σε επαφή με το Ιταλικό Στρατηγείο και από εκεί τους δίνουν εντολή να παραδοθούν στους Γερμανούς, στους οποίους θα δώσουν και τον οπλισμό τους. Οι Ορχομένιοι φεύγουν άπρακτοι και γυρνούν στον Ορχομενό.

Οι Γερμανοί στο άκουσμα του γεγονότος εξοργίζονται και έξαλλοι από το θυμό τους, αποφασίζουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά τον Ορχομενό και τους κατοίκους του. Έτσι ο Γερμανικός στρατός κινείται προς τον Ορχομενό με τριπλή αποστολή:

Η Παναγία το 1940!

 

«Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά, προσευχόμαστε όλοι νά 'ρθετε ξανά»

Το Έπος του 1940

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μια νέα δοκιμασία περίμενε τον Ελληνισμό: ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 και η συνακόλουθη Τριπλή Κατοχή και ο Εμφύλιος Πόλεμος. Απ' αυτή τη δίνη θα βγει ζωντανός με πολλές πληγές, ορισμένες από τις οποίες είναι ανοικτές ως σήμερα. Κατά τη διάρκεια αυτής της οδυνηρής Οδύσσειας πολλοί Έλληνες αισθάνθηκαν ότι η Μεγαλόχαρη πολεμούσε στο πλευρό τους, τους συμπαραστεκόταν στις δύσκολες ώρες του λιμού, της καταπίεσης, των καταστροφών και των εκτελέσεων.

Η πρώτη πράξη του δράματος ήταν ο τορπιλισμός του καταδρομικού «ΕΛΛΗ» στην Τήνο, τον Δεκαπενταύγουστο, την ημέρα που όλη η Ελλάδα γιόρταζε την Κοίμηση της Θεοτόκου. Το «ΕΛΛΗ» συμμετείχε στους εορτασμούς, αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι της Τήνου. Εκείνο το πρωινό, πάνω στο σημαιοστολισμένο πλοίο ετοιμαζόταν πυρετωδώς το τιμητικό άγημα που θα συνόδευε την εικόνα της Θεοτόκου. Όμως κατά τις 8:30 μια ισχυρή έκρηξη συντάραξε το πλοίο. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό: «το πλοίο υψώθη ολόκληρον» από πλώρη ως πρύμνη αρκετά μέτρα πάνω από την θάλασσα. Μια φονική τορπίλη κτύπησε στο σημείο που ήταν ο λέβητας. Το πλοίο τυλίχτηκε στις φλόγες και βαριά τραυματισμένο, βυθίστηκε μετά από μία ώρα. Όσοι βρίσκονταν στο σημείο που χτύπησε η τορπίλη, ένας αρχικελευστής, δύο κελευστές, ένας υποκελευστής και έξη ναύτες, όλοι τους θερμαστές, ήταν νεκροί. Δύο ακόμη τορπίλες εκτοξεύτηκαν εναντίον του ελληνικού καταδρομικού και των άλλων πολεμικών πλοίων, «ΕΣΠΕΡΟΣ» και «ΕΛΣΗ», οι οποίες όμως αστόχησαν, μειώνοντας έτσι τον αριθμό των θυμάτων. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απέδωσαν την αστοχία των τορπιλών σε θαύμα της Μεγαλόχαρης, που προστάτευσε τους πιστούς από τον θάνατο και την καταστροφή. Οι υποψίες για τον θύτη έπεσαν στη φασιστική Ιταλία του αλαζόνα Μουσολίνι που ονειρευόταν την ανασύσταση της ρωμαϊκής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, τη δημιουργία του Mare Nostrum.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Αυγούστου, ένας ερασιτέχνης ψαράς ανασύρει τυχαίως ένα μέρος της τορπίλης που εξερράγη στον δυτικό λιμενοβραχίονα. Οι υπόνοιες μετατρέπονται σε βεβαιότητα. Η τορπίλη ήταν ιταλικής προέλευσης. Εκτοξεύτηκε από το υποβρύχιο Delfino που ήταν εν καταδύσει έξω από το λιμάνι της Τήνου. Ο Ιταλός κυβερνήτης του υποβρυχίου, Αϊκάρντι, είχε πάρει σαφέστατες διαταγές κατευθείαν από τον Διοικητή των Δωδεκανήσων De Vechi , να προβεί σε αυτή την ύπουλη και άνανδρη πρόκληση εναντίον της Ελλάδας εκείνη τη μέρα, γεμάτη συμβολισμούς για την Ορθοδοξία. Αν και ο υπεύθυνος του εγκλήματος αποκαλύφθηκε σύντομα, η ελληνική κυβέρνηση του δικτάτορα Μεταξά προτίμησε να διατηρήσει μια κατευναστική στάση. Η Ελλάδα ήθελε να αποφύγει τον πόλεμο πάσει θυσία ή τουλάχιστον να κερδίσει όσο πιο πολύ χρόνο ώστε να είναι προετοιμασμένη κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον επικείμενο πόλεμο. Όμως ο ελληνικός λαός δεν συγχώρεσε τους εγκληματίες, ακόμη και αν αυτοί δεν ήταν επίσημα γνωστοί. Αισθανόμενος πόνο για τα αδικοχαμένα παλληκάρια του «ΕΛΛΗ» και προσβολή στο θρησκευτικό του συναίσθημα, διότι ο επιτιθέμενος δεν σεβάστηκε ούτε τη μεγαλύτερη θερινή γιορτή της Ορθοδοξίας, θα έδινε μια βροντερή απάντηση στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου, στις 28 Οκτωβρίου 1940, εκπλήσσοντας όλον τον κόσμο, φίλους κα εχθρούς.

Ἁρματωμένος τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ.

Κόντογλου, Φώτης

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης

Μεθαύριο εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, πλὴν ἰδιαίτερα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ εἶναι κ’ ἡ πατρίδα του. Ἐκεῖ θὰ γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, ἐπειδὴ γιορτάζουνε τὰ ἐγκαίνια τῆς φημισμένης ἐκκλησιᾶς του, ποὺ κάηκε στὰ 1917 καὶ τώρα εἶναι πάλι ξανακαινουργιευμένη ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία τοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας.

H πρώτη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἕνα χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα τῆς χριστιανοσύνης, χτισμένη ἑκατὸ χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὰ 313 μ.X., ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ κάηκε ὕστερα ἀπὸ 300 χρόνια καὶ ξαναχτίσθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε Λέοντας ὁ Σοφός. Αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ καὶ κάθε ἄλλη πληροφορία γιὰ τὸ χτίριο, γιὰ τὰ ψηφιδωτὰ ποὺ στολίζουνε τοὺς τοίχους, γιὰ τὶς τοιχογραφίες, μπορεῖ κανένας νὰ τὰ μελετήσει καταλεπτῶς σ\’ ἕνα χρήσιμο βιβλίο ποὺ ἔγραψε τελευταία στὴν ἁπλὴ γλῶσσα ὁ ξεχωριστὸς βυζαντινολόγος Ἀνδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης.

O ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δύο παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ\’ οἱ δύο ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἅρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἁρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πόχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δύο αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι’ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεωργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι\’ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι’ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.

Φώτη Κόντογλου: Ύδωρ Αθανασίας. Οι Πατέρες της Ορθοδοξίας.

 

Από το βιβλίο: Γίγαντες ταπεινοί, εκδόσεις Ακρίτας, 2000

   Πολλοί από κείνους που δε θέλανε να ακούσουνε για θρησκεία, σήμερα αλλάξανε, και ζητάνε να διαβάσουνε θρησκευτικά βιβλία κι’ άλλα γραψίματα που έχουνε σχέση με τη θρησκεία, κ’ εδώ και σ’ άλλες χώρες.

Σε κάμποσους απ’ αυτούς άνοιξε το δρόμο που τους πήγε κοντά στη θρησκεία, κ’ ιδιαίτερα στην Ορθοδοξία, η βυζαντινή τέχνη της αγιογραφίας. Αφού είδανε πόσο βαθειά κι’ αποκαλυπτική είναι αυτή η τέχνη, νοιώσανε και την επιθυμία να γνωρίσουνε και την Ορθοδοξία που βρήκε έκφραση μ’ αυτήν την τέχνη. Κι’ από το πνευματικό ύψος που ανακαλύψανε στην εκκλησιαστική ζωγραφική της Ανατολικής Εκκλησίας, συμπεράνανε και το μεγάλο πνευματικό ύψος της Ορθοδοξίας: «Το δένδρον εκ του καρπού αυτού γνωρίζεται».

Στον τόπο μας, αλλοίμονο! πολύ λίγοι από τους ανθρώπους που καταγίνουνται με τα λεγόμενα πνευματικά ζητήματα και που γράφουνε βιβλία, έχουνε κάποια σχέση με τη θρησκεία, κι’ ακόμα πιο λίγοι με την Ορθοδοξία. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν καταδέχουνται μηδέ να κοιτάξουνε κατά κει. Τη χριστιανική θρησκεία κι’ ο,τι έχει σχέση μ’ αυτή, τη θεωρούνε ανάξια για να απασχολήση τα σοφά κεφάλια τους. Γι’ αυτούς, όποιος πιστεύει στον Χριστό είναι θρησκόληπτος, στενόμυαλος κι’ ανεξέλικτος. Το νάναι κανένας άπιστος, και μάλιστα να κομπάζη γι’ αυτό, είναι μεγάλος κ’ υψηλός τίτλος πνευματικής σοβαρότητας, που τον έχουνε οι βαθυστόχαστες διάνοιες. Φόβος και τρόμος τους πιάνει μην τύχη και τους πάρουνε για ανθρώπους που δίνουνε και την παραμικρή σημασία στη θρησκεία, δηλαδή σε ένα πράγμα που είναι για τις γρηές και για τους φτωχούς τω πνεύματι.

Ένας τέτοιος μου είπε πως με θαυμάζει για το θάρρος που έχω να λέγω και να γράφω πως είμαι χριστιανός. Υπάρχουνε οικογένειες που ντρέπουνται για κάποιον από τους δικούς τους που είναι ευλαβής, και θυμάται κανένας τα λόγια του Χριστού που είπε πως ήρθε στον κόσμο να βάλη φωτιά, και να χωρίση τα παιδιά από τους γονιούς κι’ αδελφό απ’ αδελφό, και πως όποιος θάχη σε ντροπή του πως πιστεύει σ’ Εκείνον και στα λόγια του, θα τον έχη κι’ ο Χριστός σε ντροπή σαν θα ξανάρθη με θεϊκή δόξα τριγυρισμένος από τους Αγγέλους: «Ος γαρ αν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν, όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των Αγγέλων των αγίων».

Ναι. Ο Χριστός είναι ντροπή για τους έξυπνους και πολύξερους ανθρώπους τούτου του κόσμου. H αθεΐα είναι το σημείο της πνευματικής αριστοκρατίας. Οι βαθυστόχαστες αυτές διάνοιες, αν καταδεχτούνε καμμιά φορά να μιλήσουνε για θρησκεία, το κάνουνε για να την περιπαίξουνε, η για να τη χτυπήσουνε, παίρνοντας αφορμή από κάποια καινούργια φιλοσοφική θεωρία. Όλα τα ξέρουνε. Το μόνο πράγμα που γι’ αυτό δεν γνωρίζουνε τίποτα, είναι το τι είναι αυτή η θρησκεία που δεν παραδέχουνται. Ο Πασκάλ λέγει πως οι περισσότεροι απ’ όσους πολεμάνε τη θρησκεία δεν ξέρουνε τι είναι αυτό που πολεμάνε.

Η συνάντηση των αγίων Αχιλλίου και Δημητρίου πριν καταληφθούν οι πόλεις τους

            

(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Λίγο πριν καταληφθούν από τους Αγαρηνούς (οθωμανούς Τούρκους) η Θεσσαλονίκη και η Λάρισα, κάποιοι άνθρωποι που πήγαιναν στην Θεσσαλονίκη κάθισαν για λίγο για να ξεκουραστούν.

Ξαφνικά, όμως, είδαν έναν στρατιώτη έφιππο που ερχόταν από την πόλη, ενώ την ίδια στιγμή από την άλλη μεριά είδαν να έρχεται ένας ηλικιωμένος και σεβάσμιος αρχιερέας που ήταν έφιππος και αυτός και ο οποίος πλησίασε τον στρατιώτη.

Ο στρατιώτης αφού προσκύνησε τον Αρχιερέα του είπε:
– Χαίρε, Αρχιερέα του Χριστού Αχίλλιε!

Αντιχαιρετώντας τον ο Αρχιερέας είπε στον στρατιώτη:
– Χαίρε, και συ στρατιώτα του Χριστού Δημήτριε!

Όταν αυτοί που σκόπευαν να επισκεφτούν την Θεσσαλονίκη άκουσαν τις προσφωνήσεις που αντάλλαξαν ο Αρχιερέας και ο στρατιώτης, κατάλαβαν πως έβλεπαν μπροστά τους τον πολιούχο της Λάρισας άγιο Αχίλλιο και τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης άγιο Δημήτριο.

Θαύματα Αγίου Δημητρίου

                        

1)      Ο άγιος Δημήτριος και ο ασκητής

Κάποιος ασκητής που κατοικούσε στο όρος Χολομώντα, όταν άκουσε πως ο Άγιος Δημήτριος αναβλύζει μύρο άφθονο από τον τάφο, δεν το πίστευε. Συλλογιζόταν πως στο μέρος εκείνο υπάρχουν και άλλοι Άγιοι οι οποίοι υπέμειναν περισσότερα μαρτύρια για το όνομα του Χριστού, όμως δεν ανέβλυσαν μύρο, και αυτός για ποιο μαρτύριο δοξάσθηκε τόσον από τον Θεόν; Ο Θεός λοιπόν, θέλησε να τον βεβαιώσει, ότι η μυροβλυσία είναι αλήθεια.

Μια νύχτα αφού τελείωσε ο ασκητής την ακολουθία του, έπεσε να κοιμηθεί και φάνηκε σε αυτόν σαν να βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και εκεί μπροστά του βλέπει τον άνθρωπο ο οποίος κρατούσε τα κλειδιά του τάφου του Αγίου, προς τον οποίο είπε: «Άνοιξε μου να προσκυνήσω».Του άνοιξε και μπήκε μέσα στο κουβούκλιο να προσκυνήσει, οπότε είδε ότι όλος ο τάφος ήταν βρεγμένος από μύρο και ευωδίαζε και είπε προς τον φύλακα του τάφου: «Σε παρακαλώ, έλα να σκάψουμε εδώ να δούμε από που έρχεται το μύρο».

Ἐξ ἄκρας συλλήψεως -ΑΠΡΟΥΠΟΘΕΤΩΣ

 

Ἐξ ἄκρας συλλήψεως

ΑΠΡΟΥΠΟΘΕΤΩΣ

π.Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου

                                   Σχολιασμὸς τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου

           «Περὶ προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ ἀποφυγῆς τῶν ἀμβλώσεων

1. Τὸ πρόβλημα περὶ τῶν ἐκτρώσεων  καὶ ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Ἐκκλησίας

     Τὴν 8^ην   Σεπτεμβρίου 2022, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζεται τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,  ἀνεγνώσθῃ στὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ  ὑπ’ἀριθμ. 4008/25 Αὐγούστου 2022 Ἐγκύκλιος,  «Περὶ προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ ἀποφυγῆς τῶν ἀμβλώσεων».

     Ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή, προφανῶς ἦλθε ὡς ἀπάντηση στὸ κῦμα ἀντιδράσεων, ποὺ ἠγέρθῃ στὴ χώρα μας, ἐκ μέρους τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, ὅταν τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν ΗΠΑ, τὴν Παρασκευὴ 24-6-2022,  ἀνέτρεψε τὴν ἀπόφαση Roe v. Wade, τῆς 22^ας   Ἰανουαρίου 1973, κρίνοντας, ὅτι δὲν ὑπάρχει πλέον ὁμοσπονδιακὸ συνταγματικὸ δικαίωμα στὴν ἄμβλωση.

     Γιὰ τὴν ἀπόφαση αὐτή,  ἡ ὁποία εἶχε ὡς σκοπὸ νὰ περιστείλει, ὅσον τὸ δυνατὸν τὴν δολοφονία τῶν ἐμβρύων  ἀνθρώπων, ὁ ἕλληνας Πρωθυπουργός, σὲ σχόλιό του δήλωσε, ὅτι  «εἶναι ἕνα σημαντικὸ βῆμα πίσω, στὸν ἀγῶνα γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν γυναικῶν». Στὸ ἴδιο μῆκος τοῦ ἐμβρυοκτονικοῦ κύματος κινήθηκαν καὶ οἱ περισσότεροι πολιτικοὶ σχηματισμοί, ποὺ ἐκπροσωποῦνται στὴν Βουλή σήμερα. 

     Σημειωτέον ὅτι, τὴν Δευτέρα 13 Ἰανουαρίου 2020, εἶχε προηγηθεῖ, ἡ κατάπτυστη ἐνέργεια τοῦ ὑπουργοῦ  Μεταφορῶν κ. Κων. Ἄχ. Καραμανλῆ, νὰ ἀποσύρει, κυριολεκτικὰ ἐντὸς ὡρῶν, ἀφίσσα, ποὺ εἶχε ἀναρτηθεῖ στοὺς σταθμοὺς τοῦ  ΜΕΤΡΟ, μὲ τὴν ὁποία ἐπληροφορεῖτο ἡ κοινὴ γνώμη, ὅτι τὸ ἔμβρυο  εἶναι τέλειος ἄνθρωπος, ὅπως ἡ Ἐκκλησία μας ἀπὸ αἰώνων διδάσκει καὶ ἡ ἐπιστήμη ἐσχάτως πιστοποιεῖ τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὥστε νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ ἀπέναντι στὶς ἑκατόμβες τῶν ἀθῴων θυμάτων, ἀπὸ τὴν ἀπανθρωπία τῶν ἐκτρώσεων. Δυστυχῶς, ἡ δύναμη ἑλκύει τοὺς ἀνθρώπους μὲ χαμηλὴ ἠθική[i], καὶ μάλιστα ὅταν ὡς μοχλὸς   χρησιμοποιεῖται  ὁ νεποτισμός. Καὶ ἡ πατρίδα μας ἔχει πολλοὺς τοιούτους καταστροφεῖς.

Υπάρχει ακόμα ευσυνειδησία!

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΙΑ _Η νέα πρωθυπουργός της Αλμπέρτα του Καναδά, ζητά συγγνώμη και επαναφέρει τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς στα πόστα τους!! Ακυρώνει πρόστιμα για μάσκες! Αναθεωρεί το Νόμο!

Η νέα πρωθυπουργός της Αλμπέρτα του Καναδά, ζητά συγγνώμη και προσφέρει στους απολυμένους που αρνήθηκαν το εμβόλιο για τον Covid να επιστρέψουν στις δουλειές τους εάν το επιθυμούν και προσθέτει ότι θα εξετάσει τις νομικές πτυχές της αμνηστίας. Αυτό είναι μια παγκόσμια πρωτιά για το θέμα αναστολής εργασίας ανεμβολίαστων υγειονομικών!!! Θα αναθεωρήσει το Νόμο και θα ακυρώσει και τα διοικητικά πρόστιμα για μάσκες. Ζήτησε να μην δαιμονοποιείται η διαφορετική επιλογή. Τόνισε ότι οι ανεμβολίαστοι ήταν η κοινωνική ομάδα που υπέστη πρωτοφανείς διακρίσεις εις βάρος της. Υποστήριξε ότι πηγαίνει σε αναθεώρηση γιατί το εμβόλιο covid είναι μια ιδιάζουσα συνθήκη και εξελίχθηκε σε πολιτικό θέμα περισσότερο παρά ιατρικό. 

”Η Danielle Smith της Alberta θέλει να δώσει χάρη στους παραβάτες των υγειονομικών κανόνων” επί covid αναφέρει ο καναδέζικος τύπος.

Αγ. Μεγαλομάρτυς Αρέθας και οι συν αυτώ Μάρτυρες

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η σημερινή αραβική χερσόνησος, πριν κατακτηθεί από τους μουσουλμάνους, ήταν γεμάτη από ακμάζουσες χριστιανικές κοινότητες. Το ίδιο και η απέναντι αφρικανική χώρα της Αιθιοπίας, η οποία παραμένει ως τα σήμερα, η μόνη χριστιανική χώρα της αφρικανικής ηπείρου.

Στα χρόνια που βασίλευε στο Βυζάντιο ο αυτοκράτορας Ιουστίνος Α΄ (518-527), ήταν βασιλιάς της Αιθιοπίας ένας ευσεβής ηγεμόνας ο Ελεσβαάν. Αντίθετα στην αντίπερα Υεμένη, στο αρχαίο βασίλειο της Σαβά, βασίλευε ένας τυραννικός, κακούργος και αιμοδιψής βασιλιάς, ο Δου-Νοουάς. Είχε ασπασθεί τον Ιουδαϊσμό και είχε αλλάξει το όνομά του σε Γιουσούφ. Με τη βία και το δόλο κατόρθωσε να επιβληθεί στην ευρύτερη, λεγόμενη, Ευδαίμων Αραβία και να σχηματίσει ισχυρό στρατό, εκστρατεύοντας κατά γειτονικών χριστιανικών πόλεων και κοινοτήτων.

Μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και είχε βάλει ως στόχο του να εξαφανίσει την χριστιανική πίστη από το βασίλειό του. Μια από τις χριστιανικές πόλεις που ήθελε να κατακτήσει και να τιμωρήσει τους Χριστιανούς ήταν και η Ναζράν, η σημερινή πόλη Νεγράν στα βόρεια της Υεμένης. Αυτή η πόλη είχε πανάρχαια χριστιανική παράδοση, η οποία έφτανε στα χρόνια των Αποστόλων. Μάλιστα ευεργετήθηκε από τον γιο του Μ. Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο (337-361). Εκεί ήταν προεστός της χριστιανικής κοινότητας ένας ευσεβής και ηλικιωμένος σεβάσμιος άνθρωπος, ο Αρέθας, ο οποίος με την πίστη του και το παράδειγμά του, καθοδηγούσε τους πιστούς της πόλεως και απολάμβανε τον σεβασμό όλων.

Γραφείο επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς ή πώς να ρίχνετε στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Τραγικό γραφείο των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς. Ενώ ο μητροπολίτης τους, "λέων" Σεραφείμ, στην πρόσφατη πανορθόδοξη διάσκεψη (εδώ) για τις αιρέσεις δεν είπε κουβέντα για τον Οικουμενισμό και έκανε σαν να μην υπάρχει, το γραφείο του των αιρέσεων μιλάει περί παναιρέσεως για το θεαθηναι και ασχολείται μετά μουσικής για ένα συνέδριο το οποίο ήταν γνωστό σε όλους τους μητροπολίτες ότι θα γίνει. Μάλιστα ο Πειραιώς Σεραφείμ συλλειτουργεί με τους εικονιζόμενους οικουμενιστές μητροπολίτες.

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ; (Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Οκτωβρίου 2022

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

(Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία, ως γνωστόν, αντί καταδίκης εθριάμβευσε η παναίρεση, 

η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού Κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας αγωνίζεται ακάθεκτη, με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια, στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.

Άγιος Νεόφυτος ο έγκλειστος: Εγκώμιον εις τον άγιον και ένδοξον μεγαλομάρτυρα του Χριστού Δημήτριον.

Εγκώμιον εις τον άγιον και ένδοξον μεγαλομάρτυρα του Χριστού Δημήτριον!

Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Περί τε της αυτού μαρτυρίας και των θαυμάτων και του σεβασμίου ναού αυτού

Νεοφύτου πρεσβυτέρου μοναχού και εγκλείστου εγκωμιαστικός λόγος στον άγιο και ένδοξο μεγαλομάρτυρα του Χριστού Δημήτριο καθώς και σχετικά με το μαρτύριο, τα θαύματα και το σεβάσμιο ναό του.

 

1. Ο ένδοξος Δημήτριος και συμμέτοχος στην ουράνια δόξα, μας χάρισε σήμερα την πανήγυρή του ως υπέρτατο δώρο. Εμπρός λοιπόν και εμείς, που αποτελούμε το θίασο εκείνων που αγαπούν το μάρτυρα, ας τον τιμήσουμε με θεόπνευστους ύμνους και εγκώμια, για να μας ωφελήσει ο φίλος και μάρτυρας ως μεσολαβητής στο βασιλέα Χριστό. Ας τονίσουμε λοιπόν και το θεϊκό του ζήλο και την αγάπη του για το Χριστό και τα ενάρετα προτερήματα του ανθρώπου και ας γεμίσουμε με θεϊκή χαρά όπως έχει γραφεί, γιατί αναφέρεται ότι, όταν εγκωμιάζεται ο δίκαιος, γεμίζουν με ευφροσύνη οι λαοί. Μακάρι όμως να μην γεμίσουμε μόνο με αγαλλίαση, αλλά να ωφεληθούμε από τις ομιλίες και τις τιμητικές εκδηλώσεις στη μνήμη του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Αγία Συγκλητική, Τρεις φορές γεννιόμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής μας

Αγία Συγκλητική.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Από τον βίο της αγίας Συγκλητικής

 

Η μακαρία Συγκλητική έλεγε ότι σε αυτή τη γη βρισκόμαστε σαν να είμαστε σε μια δεύτερη μητρική κοιλιά.

Όταν λοιπόν βρισκόμασταν στην κοιλιά της μητέρας μας, δεν είχαμε την ίδια ζωή που έχουμε τώρα, μετά τη γένησή μας, ούτε απολαμβάναμε τις υλικές τροφές που τώρα απολαμβάνουμε, αλλά ούτε μπορούσαμε να ενεργούμε όπως τώρα. Διότι τότε βρισκόμασταν μακριά από το φως του ήλιου και από οποιοδήποτε άλλο φως και στερούμασταν των απολαύσεων που έχουμε τώρα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ευρισκόμενοι στον παρόντα κόσμο, στερούμαστε αρκετά μεγάλα και θαυμαστά τα όποια υπάρχουν στη Βασιλεία των ουρανών.

Επειδή λοιπόν έχουμε λάβει αρκετήν εμπειρία της παρούσας ζωής, είναι πλέον καιρός να επιθυμήσουμε και αυτά τα όποια βρίσκονται στον ουρανό.

Τις επίγειες τροφές τις δοκιμάσαμε, ας ορεχθούμε τώρα και τις θείες· το γήινο φως το απολαύσαμε, ας ποθήσαμε τώρα τον ήλιον της δικαιοσύνης· ας επιθυμήσουμε να δούμε την άνω Ιερουσαλήμ ως πατρίδα μας και μητέρα.

Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας τον ζήσουμε με την ελπίδα της ουράνιας βασιλείας, έτσι ώστε να απολαύσουμε των αιωνίων αγαθών.

Οἱ κίνδυνοι τῆς νοησιαρχίας (Στάρετς Σέργιος)

 

Larchet Jean-Claude

Ὅπως πολλοὶ Ρῶσοι πνευματικοί, ὁ Γέροντας (Στάρετς Σέργιος) εἶναι ἰδιαίτερα ἐπικριτικὸς ἀπέναντι στὴν ὑπερεκτίμηση τῶν διανοητικῶν ἱκανοτήτων ποὺ συναντοῦμε στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἡ δυτικὴ Χριστιανοσύνη ὑπέφερε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὑπερεκτίμηση κατὰ τὸν Μεσαίωνα, ὅπου ἡ θεολογία, ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ σχολαστικοῦ ὀρθολογισμοῦ, εἶχε καταλήξει νὰ εἶναι μία ἀποκλειστικὰ ἐννοιολογικὴ ἄσκηση, καὶ ἡ πίστη πολλῶν χριστιανῶν εἶχε περιοριστεῖ σὲ ἰδέες περὶ Θεοῦ.

Ὁ Γέροντας συχνὰ ἀναφερόταν στὸ σύντομο διήγημα τοῦ Ντοστογιέφσκυ, Τὸ Ὑπόγειο, ὅπου ὁ συγγραφέας ἀσκεῖ κριτικὴ κατὰ τοῦ «Εὐκλειδείου πνεύματος», δηλαδὴ κατὰ τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς δυτικῆς νοησιαρχίας. Ὁ Γέροντας στὴ διδασκαλία του πολλὲς φορὲς ἐκφράζει τὴν ἀντίθεσή του στὸ νὰ βιώνουμε τὴν πίστη μὲ τρόπο διανοητικὸ καὶ νὰ μελετοῦμε τὴ Γραφὴ ἢ νὰ «θεολογοῦμε» μὲ τρόπο ὑπερβολικὰ ἐννοιολογικό. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ νοῦς δὲν ἀντιπροσωπεύει παρὰ τὸ εἴκοσι πέντε τοῖς ἑκατὸ τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ συνέπεια δὲν θὰ πρέπει νὰ κατέχει στὴν πνευματικὴ ζωὴ μεγαλύτερο μερίδιο ἀπὸ ὅσο πραγματικά τοῦ ἀναλογεῖ.

Όταν ο Μ. Βασίλειος τα «έψαλε» στόν Άγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο

 

   Και οχι δεν ήταν τα κάλαντα, αλλά λόγος σκληρός, δριμύς και ελεγκτικτός...

 

   Όταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αργοπορούσε να αντιδράσει στην προστασία του ποιμνίου του από την αίρεση, ο Μέγας Βασίλειος, (με τον οποίο είχε μνημειώδη αγάπη και φιλία) τον κατηγόρησε ως «τεμπέλη», και «ανάξιο ακόμα και να ζει»... 

    ''Απο την Καισάρεια έφταναν γράμματα και παραγγελίες του Βασίλειου, που είχε τελείως απογοητευτεί και είχε χάσει την υπομονή του με την στάση του Γρηγορίου. Τις πρώτες μέρες είχε μια δικαιολογία σκεπτότανε ο Βασίλειος... Έπρεπε να βοηθήσει και τον γερό-επίσκοπο πατέρα του. Ο γέροντας είχε φτάσει σχεδόν εκατό χρονών και του ήταν δύσκολο ακόμα και να λειτουργήσει. Μα τώρα, τώρα που πέρασε και το Πάσχα και ο Άνθιμος με τούς δικούς του οργώνει τον τόπο χωριό με χωριό; 

Έγραψε λοιπόν ο Βασίλειος λόγια προσβλητικά στόν Γρηγόριο, που κανείς δεν τα περίμενε... Του έγραψε πως είναι τεμπέλης και αγροίκος, άφιλος και ανάξιος ακόμα και να ζει, αφου δείχνει τόση αδιαφορία για τα εκκλησιαστικά πράγματα...'' (Στυλ. Παπαδόπουλου, Ο πληγωμένος αετός, σ. 110, εκδ. Αποστολική Διακονία).