Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀναφερόμενος στὴν ἐναντίον του κατηγορία, ὅτι ἄφησε τὴν περιφέρειά του καὶ εἰσῆλθε σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ περιφέρεια, καταφεύγει στὴν ἕως τότε ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, καὶ μάλιστα στὴν Ἁγία Γραφή, καὶ ἀναφέρει ὅτι τὸ ἴδιο ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Εὐαγγελιστές, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτοῦσαν τότε οἱ ἀνάγκες τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.
(Γρ. Θεολόγου, Ὁμιλία ΛΓ΄, Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ πρὸς ἑαυτόν,
Ἔργα 2, Πατερ. Ἐκδ., "Γρ. ὁ Παλαμᾶς", σελ. 108-111).
Καὶ βέβαια ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Συνόδων της καθόρισε κάποιους Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν σὲ καιροὺς ὁμαλότητας καὶ εἰρήνης.
Κι ἐδῶ προκύπτει τὸ ἐρώτημα: Αὐτοὶ οἱ Κανόνες εἶναι δυνατὸν νὰ παρακάμπτονται σὲ καιροὺς ἀναστατώσεων καὶ αἱρέσεων; Ἤδη τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου παρεκάμφθησαν κατ’ οἰκονομίαν, παραδίδοντάς μας καὶ ἄλλους τρόπους στάσεως καὶ δράσεως σὲ περιόδους αἱρέσεων.
Τὸ πρόβλημα γιὰ μᾶς σήμερα, ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐσχάτης αἱρέσεως τῆς ἱστορίας (κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο), εἶναι: μποροῦμε νὰ μένουμε στὰ σχήματα τῆς ἐν καιρῷ εἰρήνης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται καὶ εἰς τὴν ὁποίαν ὁρκίζονται ὑπακοή, ὄχι μόνο οἱ Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες;