Γέρων Γαβριὴλ Ἁγιορείτης ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἀποδειχθήκατε μισθωτοὶ ποιμένες

Καρυές, 17 Φεβρουαρίου 2024 (π. ἡμ.)

Μακαριώτατε ἀρχιεπίσκοπε Ἱερώνυμε, Σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς,

1. Στίγμα καὶ ἐντροπὴ ὁ Σοδομικὸς νόμος

Ὁ ταπεινὸς μοναχὸς Γαβριήλ, Γέροντας τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ, συμμετέχω ἐκ βαθέων στὴν στενοχώρια, στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο, ποὺ προκάλεσε ἡ ὑπερψήφιση στὴ Βουλή, στὶς 15 Φεβρουαρίου τρέχοντος ἔτους, τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου ποὺ νομιμοποιεῖ τὸ θεομίσητο καὶ κορυφαῖο ἁμάρτημα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Θὰ παραμείνει ὡς στίγμα ἐντροπῆς αἰώνιο καὶ πρωτοφανὲς στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, κακὸ παράδειγμα ἀπὸ μία μέχρι τώρα ὀρθόδοξη χώρα, ἐπαινούμενο ἀπὸ δυτικοὺς χριστομάχους καὶ ἀθέους καὶ ἐπικρινόμενο μὲ πίκρα καὶ ἀπορία ἀπὸ ὁμοδόξους Ὀρθοδόξους ἀδελφοὺς ἄλλων χωρῶν. Οἱ τελευταῖοι διερωτῶνται πῶς ἐπέτρεψε ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, τὸ Ἅγιον Ὄρος, πῶς ἐπιτρέψαμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι νὰ καταληφθεῖ τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἀπὸ ξένες πολιτιστικὰ καὶ ἁμαρτωλὲς δυνάμεις, ποὺ πανηγυρίζουν καὶ θριαμβολογοῦν καὶ γλεντοῦν, γιατὶ ἀνέτρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Πίστη μας, τὰ ἔβαλαν οἱ μικροὶ καὶ γελοῖοι μὲ τὸν παντοδύναμο Τριαδικὸ Θεό καὶ μὲ τὸ Ἅγιο θέλημά Του.

Μέσα σὲ ἕνα Κοινοβούλιο μάλιστα, οἱ ἐργασίες τοῦ ὁποίου ἀρχίζουν μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, οἱ βουλευτὲς στὴν πλειονότητά τους ὁρκίζονται ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου «στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοούσιας καὶ ἀδιαίρετης Τριάδας», ὅπως ἐπιβάλλει τὸ Σύνταγμα (ἄρθρο 59), τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς συνταγματικὲς ἀναθεωρήσεις ποὺ ὑπέστη κατὰ τὴν πολιτικὴ ἱστορία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐξακολουθεῖ ὡς ἐπικεφαλίδα του, ὡς σφραγίδα καὶ ταυτότητά του, νὰ διακηρύσσει ὅτι ὅσα καθορίζει ὁρίζονται «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Τὸν ἴδιο ὅρκο δίδει καὶ ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους, ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (ἄρθρο 33), ἀξίωμα τὸ ὁποῖο δὲν ἐτίμησε ἡ τωρινὴ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ ἐπρόδωσε τὴν Ὀρθοδοξία μαζὶ μὲ τοὺς ἐπίορκους βουλευτὲς καὶ ὑπουργούς, ὄχι μόνο γιατὶ συμπανηγύρισε μὲ τοὺς Σοδομίτες μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἀδιάντροπου καὶ αἰσχροῦ νόμου, ἀλλὰ γιατὶ ὡς πρόεδρος ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι κομματικὴ ὑπάλληλος τῶν κυβερνώντων θὰ μποροῦσε, στηριζόμενη στὴν ἀντίθεση τῆς πλειονότητας τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν, νὰ ἀναπέμψει τὸ νομοσχέδιο στὴν Βουλή (ἄρθρο 42, 1) γιὰ πολλοὺς λόγους, σπουδαιότερος τῶν ὁποίων εἶναι ἡ προσβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑπομένως καὶ τοῦ Συντάγματος.

Μὴ παροργίζουμε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ

                             
                                Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

                                           Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος 

Μηνύματα πρὸς τὸν λαὸ ἀπὸ τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὸ Νταχάου

Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἡ καταστροφὴ μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.

Εἴκοσι χρόνια δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.

Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς μᾶς συγχώρεσε.

Αββάς Κασσιανός

    

Μία άγνωστη πατερική μορφή της Φιλοκαλίας-

Και η διδασκαλία του για την καταπολέμηση των θανάσιμων παθών

Αρχιμ. Κύριλου

(Κεφαλόπουλου)

Ο όσιος Κασσιανός, αποτελεί μία εν πολλοίς άγνωστη, αλλά σημαντική πατερική μορφή, που έζησε μάλιστα στην χρυσή περίοδο της Εκκλησίας μας (4ος-5ος αι.)και υπήρξε σύγχρονος των μεγάλων Πατέρων Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του οποίου υπήρξε και μαθητής κ.ά. Ο όσιος Κασσιανός είναι σπουδαίος για τα ασκητικά του συγγράμματα που περιελήφθησαν στην ”Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών”, στα οποία συμπυκνώνει την πείρα των ορθοδόξων ασκητών της Ανατολής, και διότι μετέφερε και διέδωσε στην Δύση το πνεύμα του ορθοδόξου μοναχισμού.

Ο όσιος Κασσιανός γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του 4ου αι. (πιθανότατα το 360 μ.Χ.). Προερχόταν από οικογένεια πλούσια και ευγενική, που κατείχε υψηλή κοινωνική θέση στην αριστοκρατία της χριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μάλιστα, ο πατέρας του κατείχε ανώτερη διοικητική θέση στο ρωμαϊκό κράτος. Κατά γενική παραδοχή καταγόταν από την Ρώμη, αν και θα λέγαμε ότι υπάρχει μία σύγχυση σχετικά με την καταγωγή του οσίου Κασσιανού, αν δηλ. ήταν Ρωμαίος λατινόφωνος ή Έλληνας. Η σύγχυση επιτείνεται από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Δύση (Ρώμη, Γαλατία) και ότι έγραψε τα έργα του στα λατινικά, αν και για πολλά χρόνια έζησε στην Σκυθόπολη της Μ. Ασίας και την Ανατολή. Ωστόσο, το ότι συνέγραψε τα έργα του στην λατινική δεν σημαίνει ότι αυτή ήταν και η μητρική του γλώσσα, αφού η ευγενική του καταγωγή και η οικογενειακή του προέλευση του έδωσε την δυνατότητα να αποκτήσει ευρεία μόρφωση και παιδεία δίγλωσση (ελληνική και λατινική), όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη.

Σε νεαρή ηλικία, και έχοντας ολοκληρώσει την κοσμική του παιδεία, και ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις για σταδιοδρομία στην διοίκηση της αυτοκρατορίας, επιλέγει τον δρόμο του μοναχικού βίου. Ως μοναχός βρίσκεται στην Παλαιστίνη, και αργότερα με την ευλογία του ηγουμένου του, ταξιδεύει στην Αίγυπτο, για να γνωρίσει από κοντά τους φημισμένους ασκητές της Θηβαΐδος και της Νιτρίας, συνομιλεί μαζί τους και καταγράφει την ζωή τους στα κοινόβια, τις πνευματικές και ασκητικές τους εμπειρίες.

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα ωχριούν μπροστά στην σύγχρονη διαστροφή και αποστασία

Φυλλάδια που διανέμονται σε βιβλιοπωλεία στο Ηνωμένο Βασίλειο!!!

Πηγή

Μιλάμε για Φαρισαίους και μας εξουσιάζει η υποκρισία! Η πτώση μας δεν έχει τέλος.

«Σοκαρίστηκε» η κοινή γνώμη με το νεκρό έμβρυο που βρέθηκε σε αποχέτευση και δεν σοκάρεται για τα φονευμένα έμβρυα που καταλήγουν στα σκουπίδια των κλινικών!

        

Μια χυδαία υποκρισία: Ο κόσμος φρίττει με το έμβρυο στη Σόλωνος, άλλα όχι με τα χιλιάδες έμβρυα που γίνονται «ιατρικά απόβλητα» με τις εκτρώσεις!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Η υποκρισία για την προστασία της αγέννητης ζωής ακόμα δεν έχει πιάσει «ταβάνι» στη χώρα μας. Κάθε τόσο η κοινωνία και τα Μέσα ενημέρωσης καταρρίπτουν νέα ρεκόρ φαρισαϊσμού. Το είδαμε με μια νέα, φρικτή υπόθεση που ήρθε στο φως της δημοσιότητας. «Σοκ» προκάλεσε στην κοινή γνώμη η είδηση για ένα νεκρό έμβρυο που βρέθηκε σε σωλήνα αποχέτευσης, σε κτήριο της ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς Σύνορα», στην οδό Σόλωνος.

Ένας υδραυλικός επιχείρησε να εξετάσει με μικροκάμερα μια βουλωμένη σωλήνωση και έκανε τη φρικιαστική ανακάλυψη ενός σφηνωμένου νεκρού εμβρύου, που σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΡΤ, ήταν 3-4 μηνών.

Ἡ τραγωδία τῆς ἐκκοσμίκευσης

Ἡ μὲν ἀποδοχὴ τῆς ἐκκοσμίκευσης ἀλλὰ καὶ ἡ ἄρνηση ἔμπραχτης μετανοίας ὡς τρανταχτὴ ἀπόδειξη τῆς σημερινῆς πτώσης τῶν ποιμένων

Παραθέτω δύο ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου (+), στὰ ὁποῖα ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὄχι μόνο παραδέχεται τὴν ἐκκοσμίκευση στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ ἰδιαίτερα τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ ἀναλύει μὲ σαφήνεια τὶς πτυχὲς τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς πτώσεως καὶ προδοσίας τῶν σημερινῶν ψευδοποιμένων: 

Τὴν κρατικοδίαιτη ὑπαλληλική τους ταυτότητα καὶ συμπεριφορά, τὸν αὐτοπροσδιορισμό τους ὡς δεσπότες/τύραννοι/φεουδάρχες καὶ ὄχι ὡς ποιμένες, τὴν δραστηριότητά τους ὡς ἀστέρες τῶν ΜΜΕ καὶ τῆς κοσμικῆς σκηνῆς γιὰ τὸ θεαθῆναι, τὴν παντελὴ ἔλλειψη θεαρέστου λόγου καὶ σταυρικῆς θυσίας, τὴν ἄρνηση μίμησης τῶν Ἁγίων, τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν προσφυγὴ σὲ αἱρετικοῦ καὶ κοσμικοῦ χαρακτῆρος λόγο, τὸν καιροσκοπισμό, μὲ λίγα λόγια τὴν ἐκκοσμίκευση. Στὸ δεύτερο δὲ ἀπόσπασμα μιλάει σαφέστατα γιὰ τὰ οικονομικὰ καὶ σεξουαλικὰ σκάνδαλα τοῦ κλήρου.

Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ, ὅτι αὐτὸ δείχνει τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἐπισκόπου αὐτοῦ. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Ἀντιθέτως ἀποτελεῖ ἕνα τρανταχτὸ παράδειγμα, ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτίας χωρὶς ἔμπραχτη ἀλλαγὴ πρὸς τὸ καλύτερο (κάτι ποὺ ὅλοι μας λίγο πολὺ πράττουμε), ὄχι μόνο δὲν σώζει, ἀλλὰ ἐπιδεινώνει τὴν ψυχικὴ μας κατάσταση. Διότι παρόλο ποὺ ὁ Χριστόδουλος παραδέχθηκε αὐτὴ τὴν πτώση καὶ προδοσία, ἀντὶ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὡς νέος Χρυσόστομος καὶ ἔχοντας τὴν ὑποστήριξη τοῦ λαοῦ νὰ καθαρίσει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὰ τὰ νοσηρὰ χαρακτηριστικά, τὰ διατήρησε καὶ χειροτόνησε (ἢ εὐνόησε τὴν χειροτονία) ρασοφόρους ποὺ ὄχι μόνο τὰ διέθεταν, ἀλλὰ τὰ πολλαπλασίασαν καὶ τὰ ἐπιδείνωσαν μὲ ἀποτέλεσμα τὴν τραγικὴ σημερινὴ κατάσταση. Ἔτσι δὲν πρέπει νὰ μᾶς προκαλεῖ ἐντύπωση ἡ προδοσία τῶν σημερινῶν ψευδοποιμένων. Βλέπουμε μάλιστα, ὅτι σίγουρα κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς σιωποῦν μπροστὰ στὴν αἵρεση καὶ στὴν ἐκκοσμίκευση ἐκβιαζόμενοι, ἐπειδὴ μπλέχτηκαν με τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο στᾶ παρακάτω ἀναφερόμενα σκάνδαλα καὶ ἔτσι χειραγωγοῦνται. Ὅσοι μάλιστα ἀπὸ αὐτοὺς ἐπιτίθενται στοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κάθαρση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ νοσηρὰ στοιχεῖα, μὲ χαρακτηρισμοὺς ὅπως, φανατικοί, ζηλωτές, ταλιμπάν, ὑπερβολικοί, ὑβριστές κλπ. ἂς ἀναζητήσουν τὸν λόγο σὲ αὐτὸν ποὺ τοὺς χειροτόνησε ἢ χειροτόνησε τοὺς μέντορές τους, παρότι γνώριζε τὰ σκάνδαλα αὐτά.

Ὁ ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

«Δεν είμεθα εκκοσμικευμένοι και αλλοτριωμένοι;

Τύφλωσις: Αμετανόητοι περιμένουμε αναλαμπές και να ξαναπάρουμε αυτά που χάσαμε, χωρίς να σκεφτόμαστε αν τα αξίζουμε!

Μία σύγκριση ωφελεί!

Τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς πτώσης τῆς Πόλης...

               

Πέρα ἀπὸ τὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ αἴτια ποὺ συνετέλεσαν στὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρέπει νὰ σημειωθοῦν ἰδιαιτέρως τὰ πνευματικὰ αἴτια στὰ ὁποῖα συνήθως δὲν δίνουμε μεγάλη σημασία. 

Ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος λέγει σὲ  κείμενά του, στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ζοῦσαν περίπου 70.000 κάτοικοι καὶ μάλιστα ὁ ἴδιος ἔκανε ἔκκληση στοὺς Κωνσταντινουπολίτας, χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἀνταπόκριση, νὰ συντελέσουν στὴν ἀνοικοδόμηση τῶν τειχῶν της, ἐν ὄψει τοῦ μεγάλου κινδύνου. Ὅμως οἱ κάτοικοι,...ἰδιαιτέρως οἱ πλούσιοι, ἀσχολούμενοι μὲ τὴν αὔξηση τῶν ἀτομικῶν τους ἐσόδων, ἀδιαφοροῦσαν, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ πόλη νὰ ὁμοιάζη, ὅπως λέγει, μὲ «σεσαθρωμένον» πλοῖον ποὺ ἦταν ἕτοιμο νὰ βυθισθῆ. 

Στὴν ἀρχὴ τοῦ λόγου του ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ἐκφράζει τὴν ὀδύνη του, ἀφοῦ τὸ γένος περιστοιχίζεται ἀπὸ δεινά, τὰ ὁποῖα, ὅπως λέγει, «δάκνει μου τὴν καρδίαν, συγχεῖ τὸν νοῦν καὶ ὀδυνὰ τὴν ψυχήν». Κάνει λόγο γιὰ τὴν «ὁλόσωμον πληγὴν» καὶ τὴν «νόσον καθολικήν». Τὸ γένος ἔχει περιπέσει σὲ ποικίλα πάθη καὶ ἁμαρτίες. Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἔγιναν «ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, ἀχάριστοι, ἀπειθεῖς, λιποτάκται, ἀνόσιοι, ἀμετανόητοι, ἀδιάλλακτοι».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΙΑ ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ (29 Φεβρουαρίου)

                                    

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΙΑ 

Κεφάλαιο 1· Πρώτη συνάντηση μέ τόν ἀββά ᾿Ιωσήφ.

AΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ· ῾Ο πολυσέβαστος ἀββάς ᾿Ιωσήφ, τοῦ ὁποίου τίς διδαχές καί τίς ὑποθῆκες θά ἀναπτύξω εὐθύς ἀμέσως, ἦταν ἕνας ἀπό τούς τρεῖς Γέροντες πού ἀνέφερα σέ κάποια ἄλλη «Συνομιλία».

῾Ο ἀββάς ᾿Ιωσήφ ἦταν ἀπόγονος ἐπιφανοῦς οἰκογένειας καί διακεκριμένος πολίτης τῆς πόλεως Θμούεως, τῆς γενέτειράς του, στήν Αἴγυπτο. ῏Ηταν ἄριστα ἐκπαιδευμένος καί κατεῖχε ἐκτός ἀπό τήν μητρική του γλώσσα καί τήν ἑλληνική. Τή γνώριζε μάλιστα τόσο καλά, ὥστε ὅταν συνομιλοῦσε μαζί μας, ἀλλά καί μέ κάθε ἄλλο ξένο πού ἀγνοοῦσε τήν κοπτική γλώσσα, μποροῦσε νά τή χειρισθεῖ ἄνετα καί νά ἐκφρασθεῖ σ᾿ αὐτή μέ πολλή ἀκρίβεια. Γι᾿ αὐτό δέν ἦταν ἀναγκασμένος νά ζητάει, ὅπως οἱ ἄλλοι μοναχοί, τή βοήθεια κάποιου μεταφραστῆ.

῾Ο Γέροντας ἀντιλήφθηκε ἀμέσως τόν πόθο πού εἴχαμε γιά νά ἀκούσουμε τίς διδαχές του καί ἀνταποκρίθηκε πρόθυμα στήν ἐπιθυμία μας. Τό πρῶτο πού ζήτησε νά μάθει ἦταν ἄν εἴμασταν ἀδέλφια. Τοῦ ἀπαντήσαμε πώς, ναί, πράγματι ἤμασταν ἀδέλφια, ἀλλά ὄχι «κατά σάρκα», ἀλλά «κατά πνεῦμα» καί ὅτι ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποταγῆς μας ἤμασταν ἀχώριστοι φίλοι καί εἴχαμε μαζί ἐπιχειρήσει αὐτό τό μακρύ ταξίδι. Σκοπός μας, τοῦ εἴπαμε, εἶναι νά προοδεύσουμε πνευματικά καί νά ἐνταχθοῦμε στό στρατό τοῦ ἐπουράνιου Βασιλιᾶ, στή μοναχική δηλαδή τάξη πού ἀσκεῖται στήν ἔρημο παρά σ᾿ ἐκείνη τῶν κοινοβίων. Τότε ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε·

Κεφάλαιο 2·Λόγος τοῦ Γέροντα για τις παροδικές φιλικές σχέσεις.

ΑΒΒΑΣ ΙΩΣΗΦ· ῾Υπάρχουν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πολλά εἴδη φιλίας καί δεσμῶν.

Πολλούς τούς ἔκανε ἀρχικά γνώριμους μιά ἁπλή συνάντηση καί ἀπό τότε ἀνέπτυξαν στενές φιλικές σχέσεις. Κάποιοι ἄλλοι συνδέθηκαν ἀνταλλάσσοντας ἀγαθά ἤ κάνοντας κάποια ἀγοραπωλησία. ῎Αλλοι δέθηκαν μέ στενή φιλία, ἐξαιτίας τῆς ὁμοιότητας καί τῶν κοινῶν χαρακτηρολογικῶν στοιχείων πού ὑπῆρχαν μεταξύ τους. Μερικοί, γιά παράδειγμα, δημιούργησαν ἐμπορικές σχέσεις ἤ γνωρίσθηκαν σέ κάποια συντεχνία ἤ ἀκόμα καί στίς σπουδές τους. Αὐτή ἡ συνύρπαξη ἤ ἡ συνεργασία μπορεῖ νά φέρει καί στίς δύο πλευρές τόση ψυχική ἐγγύτητα καί ζεστασιά, ὥστε νά κάνει νά μαλακώσουν ἀκόμη καί οἱ πιό σκληρές καρδιές. Πολλές φορές ἀκόμα καί οἱ ληστές, πού ζοῦν σάν τ᾿ ἀγρίμια μέσα στά βουνά καί στά δάση καί βρίσκουν εὐχαρίστηση ὅταν χύνεται ἀνθρώπινο αἷμα, ἀφοσιώνονται καί ἀγαποῦν τούς συνεργούς τους στά ἐγκλήματα.

Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Oρθοδοξία.

                          

Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία.

Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρ­χουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες.

Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.

Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Oρθοδοξία.

Άγ. Παΐσιος Αγιορείτης

Πηγή

Νὰ εἴμαστε αἰσιόδοξοι ὅ,τι καὶ ἂν συμβαίνει

Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτό μου Χριστιανό, ἐὰν δὲν ἤμουν αἰσιόδοξος. 

                        

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

Ὑπάρχει ἕνας ἀνάπηρος ἄνθρωπος γεμᾶτος αἰσιοδοξία, τὸν ὁποῖο ἔχω δεῖ μὲ τὰ ἴδια μου τὰ μάτια. Εἶναι ἕνας στρατιώτης ποὺ πληγώθηκε στὸν πόλεμο. Μιὰ ἐχθρικὴ σφαῖρα διαπέρασε τὸ σῶμα του, τὸν πλήγωσε δίπλα στὴ μέση του. Μὲ κάλεσε νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Μπήκαμε μέσα στὸ μισοσκότεινο δωμάτιο. Σὲ μία μεγάλη καρέκλα, μὲ πλάτη δίπλα στὸ παράθυρο, καθόταν ὁ γνωστός μου. Μὲ κοίταξε καὶ μοῦ εἶπε:

«Κάθομαι ἐδῶ ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ καὶ παρατηρῶ τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ παράθυρο. Ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ καὶ καμιὰ φορὰ ἀπὸ τὸ ἕνα πρωὶ ὡς τὸ ἄλλο πρωί. Ξέρετε πὼς ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος βρεθεῖ μέσα σ’ ἕνα ἄδειο πηγάδι καὶ ἀπὸ κεῖ παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τὸν οὐρανό, θὰ δεῖ τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ; Καὶ ἐγὼ παρατηρῶ μέσα ἀπὸ τὸ μισοσκόταδό μου τοὺς ἀνθρώπους καὶ μοῦ φαίνονται σὰν ἀστέρια λαμπερὰ ποὺ φέγγουν, κινοῦνται κυκλικὰ καὶ ἀδιάκοπα. Ὅσο συμμετεῖχα στὸν στρόβιλο τῆς ζωῆς δὲν ἤξερα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι τόσο ὡραία καὶ τόσο γλυκεῖα. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔχασα τὰ πόδια μου, κέρδισα τὰ μάτια μου. Ναὶ βλέπω αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀπὸ τότε ποὺ κάθισα σ’ αὐτὴν τὴν καρέκλα. Ἡ ζωὴ εἶναι ὡραία καὶ γεμάτη ἁρμονία.

Ἡ ἀρρώστια δὲν εἶναι μεγάλο κακὸ καὶ ὁ θάνατος ἐπίσης δὲν εἶναι οὔτε μεγάλο οὔτε μικρὸ κακό. Δὲν αἰσθάνομαι τὰ πόδια μου καθόλου. Δὲν στηρίζουνε αὐτὰ ἔμενα ἀλλὰ ἐγὼ αὐτά. Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ποὺ στηρίζει ἐμένα ὅπως ἐγὼ κρατῶ τὰ παράλυτα πόδια μου. Ἄν δὲν ὑπῆρχε αὐτό, θὰ ἤμουν ὅλος παράλυτος. Αὐτὸ ποὺ μὲ κρατᾷ εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ψυχική μου αἰσιοδοξία. Ἡ ψυχή μου γιὰ καιρὸ ἦταν παράλυτη. Ἡ ὀπτικὴ τῆς ψυχῆς μου κυρίως ἦταν παράλυτη, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ βλέπει τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Ἡ ψυχή μου περιφερόταν στὸ σκοτάδι καὶ τῆς φαινόταν ὅλος ὁ κόσμος σκοτεινός. Ἡ μοναδική της δραστηριότητα ἦταν ἡ ὑποταγὴ στὸ σῶμα, ἡ σκλαβιὰ στὸ σῶμα. Τὸ σῶμα μου ἔσερνε τὴν ψυχὴ πίσω του, ὅπως τραβᾷ ὁ κυνηγὸς τὸν σκύλο του ἀπὸ τὸ λουρί. Ἡ ψυχή μου χοροπηδοῦσε, χόρευε στὴ σκόνη καὶ στὴ λάσπη, ἀκολουθῶντας τὸ σῶμα, ὑπακούοντας πάντα στὴν θέληση τοῦ σώματος.

Θαυμαστή προστασία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου από Αρειανούς.

Ο άγ. Γρηγόριος, πατέρες του Ι. Ναού Ιστιαίας, δεν μνημόνευε τους αιρετικούς Αρειανούς και δεν είχε κοινωνία μαζί τους. Εσείς που δημοσιεύετε τους αγώνες του, τον μιμείστε;

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (+)

«Πάτερ Γρηγόριε…»

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΑΡΕΙΑΝΟΥΣ

Βρισκόμαστε στο έτος 378 μ.Χ. Αυτήν τη χρονιά ο αυτοκράτωρ του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους Ουάλης, ο άνθρωπος που υποστήριζε τους Αρειανούς, φονεύθηκε σε πόλεμο με τους Γότθους που είχαν καταλάβει την Θράκη και την Μακε­δονία. Δύο χρόνια αργότερα ο Μ. Θεοδόσιος κα­τανικά τους Γότθους. Το Νοέμβριο αυτού του έ­τους, του 380, ο Θεοδόσιος έρχεται σαν αυτοκράτορας να εγκατασταθή στην πρωτεύουσα του βα­σιλείου του, στην Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη του επίσημη εμφάνισις θα γινόταν στον ναό των αγίων Αποστόλων, εκεί που υπήρχαν οι τάφοι των προκατόχων του αυτοκρατόρων. Πρωί-πρωί η βασιλι­κή πομπή θα προχωρούσε προς τον ναό. Ο ναός μέχρι τότε ανήκε στους Αρειανούς, αλλά τώρα άλ­λαξαν τα πράγματα. Εκείνη την επίσημη ημέρα θα παραδινόταν στους Ορθοδόξους. Γι’ αυτό ο Γρηγόριος, ο επίσκοπος των Ορθοδόξων, που πριν από δύο χρόνια βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολι αγωνιζόμενος για να κρατηθή άσβεστη η λαμπάδα της Ορθοδοξίας, τώρα πρωί-πρωί έπρεπε να μεταβή στον ναό των αγίων Αποστόλων, να τον πα­ραλαβή και να τιμήση με τον Ορθόδοξο λαό τον αυτοκράτορα.

Εκείνο το πρωινό τα πνεύματα ήταν ανήσυ­χα. Οι Ορθόδοξοι εφοβούντο μήπως οι Αρειανοί δη­μιουργήσουν επεισόδια. Αγωνιούσαν μη συμβή τί­ποτε δυσάρεστο στον ιεράρχη τους κατά την δια­δρομή από το σπίτι όπου διέμενε μέχρι τον ναό.

Δεν ήταν δύσκολο ένας φανατικός Αρειανός να του στείλη με το τόξο του ένα θανατηφόρο βέ­λος ή ένας άλλος θερμόαιμος να ορμήση εναντίον του με μαχαίρι. Όλα ήταν πιθανά.

Σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῶν ἀφορισμῶν

Σχολιασμὸς στὸ ἐπίκαιρο θέμα τῶν ἀφορισμῶν μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν σχετικὴ μελέτη τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη:

"ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ Ι. ΚΑΝΟΝΩΝ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟ ΚΑΙ Η …ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ"

(τὸ κείμενο τῆς μελέτης μὲ μαῦρο ὁ σχολιασμὸς μὲ μπλέ).

Ἀρκετὸς λόγος γίνεται τὸν τελευταῖο καιρὸ γιὰ τὸν ἀφορισμὸ πολιτικῶν προσώπων ἀπὸ ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους ἐξαἰτίας τῆς ψήφισης τοῦ νόμου ἀναγνώρισης τῆς σχέσης ὁμοφυλοφίλων ὡς "γάμο". Τὸ παράξενο στὴν ὑπόθεση εἶναι ὅτι ἄνθρωποι ποὺ σιώπησαν στὸ Κολυμπάρι καὶ σὲ ὅλα τὰ προδοτικὰ ἔγγραφα ποὺ ὑπέγραψαν οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀκυρώνοντας τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἄνθρωποι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν σύγκλιση συνόδου ποὺ θὰ καταδίκαζε ὄχι τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ τούς (κατὰ τοὺς Ἁγίους) παναιρετικοὺς, ἄνθρωποι ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ οἰκουμενιστὲς ὑβριστὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων (π.χ. πατρ. Βαρθολομαῖος) μὲ νεοαρειανούς (π.χ. + Περγάμου Ζηζιούλας), μὲ μεταπατερικοὺς φιλενωτικοὺς (π.χ. Βόλου, Σύρου, Μεσσηνίας κλπ.), ἄνθρωποι ποὺ σιώπησαν καὶ δὲν ἔπραξαν τίποτα στὸν νόμο συμβίωσης, στὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο, στὰ μαθήματα θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα γιὰ ἔμφυλες ταυτότητες καὶ ἄρα εὐθύνονται τρομερὰ γιὰ τὸ σημερινὸ αἶσχος, πιστοὶ που συνεχίζουν νὰ κοινωνοῦν ἀδιάκριτα μὲ ὅλους τοὺς παραπάνω καὶ ἀγνόησαν μέχρι τώρα τοὺς ἱ. κανόνες, τώρα ἐμφανίζονται μὲ ἄκρως ζηλωτικὸ πνεῦμα καὶ ἐπιβάλλουν ἢ ἀπαιτοῦν τὸν ἀφορισμὸ τῶν πολιτικῶν προσώπων. Μὲ τὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ ὑπερασπίσουμε τὴν στάση π.χ. τοῦ Κυθήρων (παρότι πολλὲς φορὲς τοῦ ἔχουμε ἀσκήσει κριτική) ποὺ δὲν προέβη σὲ  ἀντιδράσεις ἐντυπώσεων. Ἔτσι ἐμφανίζεται πάλι μὲ εὐθύνη τῶν Ἐπισκόπων μία Ἐκκλησία τελοῦσα σὲ τελεία σύγχυση, ὅπου ὁ ἕνας Ἐπίσκοπος ἀφορίζει, ὁ ἄλλος καταδικάζει τὸν ἀφορισμό, ὁ ἄλλος σιγεῖ, ὁ ἔνας κοινωνεῖ τὸν ἀφορισμένο, ὁ ἄλλος δὲν τὸν δέχεται, ἀφορίζουν τοὺς πολιτικοὺς γιὰ αἵρεση (βλ. γνωμάτευση Κυριαζόπουλου), ἀλλὰ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ αἱρετίζουν ἀμετανόητα τοὺς μνημονεύουν ὡς ὀρθοτομοῦντες κλπ. 

Μάλιστα ἕνας κύριος ὑπαίτιος ὅλων αὐτῶν ποὺ ζοῦμε, ὁ Αμερικῆς Ἐλπιδοφόρος κυκλοφορεῖ ἐλεύθερα, μνημονεύεται καὶ γίνεται δεκτὸς (ἔστω καὶ ἀνεπίσημα) στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅταν οἱ ἁπλοὶ βουλευτὲς τιμωροῦνται καὶ δὲν τοὺς ἐπιτρέπεται ἡ εἴσοδος στὶς Μονὲς καὶ στοὺς Ναούς.

Δὲν ὑπάρχει ἴσως καλύτερος ἀναλυτὴς τοῦ θέματος τοῦ ἀφορισμοῦ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο θεολόγο Παναγιώτη Σημάτη, ὁ ὁποῖος ἀφορίστηκε ἀδίκως καὶ παρανόμως ἀπὸ τὸν Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο (ποὺ ἀφορίζει λαϊστὶ μὲ τὸ κιλὸ καὶ μέχρι τοὺς Κανόνες διαστρέβλωσε γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸν ἀφορισμὸ τοῦ κ. Σημάτη) καὶ γι' αὐτὸ συνέγραψε τὴν παρακάτω μελέτη, ὥστε νὰ μὴ ὑποφέρουν ἄλλοι, αὐτὰ ποὺ ὑπέφερε αὐτὸς ἀπὸ τὸν ἀφορισμὸ παρωδία ποὺ ὑπέστη καὶ τὶς κοινωνικὲς του ἐπιπτώσεις. Ἐδῶ θὰ παρουσιάσουμε ἀποσπάσματα τῆς μελέτης αὐτῆς (μὲ μαῦρο χρῶμα) θίγοντας διάφορα θέματα ποὺ συζητιοῦνται καὶ σήμερα καὶ ἔτσι νὰ συμβάλουμε στὴν ἐπικράτηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καὶ ὄχι στὴν διαστρέβλωσή της. Ὁ ἑκάστοτε σχολιασμὸς θὰ ἐμφανιστεῖ μὲ μπλέ. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ὁ σκοπὸς τῶν ἐπιτιμίων καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία Ἀνάθεμα καὶ Ἀφορισμὸς ἦταν καὶ εἶναι μιὰ ὀδυνηρὴ διαδικασία ἀγάπης πρὸς τὴν Ἀλήθεια, τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μιὰ διαδικασία διαφυλάξεως τῆς πίστεως, περιφρουρήσεως τῆς θεραπευτικῆς καὶ σωτηριώδους διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ μέλη της, ποὺ ἐπιβάλλεται ἀκριβῶς πρὸς τὸ μέλος της ἐκεῖνο ποὺ ἀμφισβητεῖ ἢ συνειδητὰ διαστρέφει αὐτὴν τὴ διδασκαλία ζωῆς. Ἕνα ἀμυντικὸ ὄπλο. Μιὰ διαδικασία Ἀγάπης ⁴⁵, ἀφοῦ ὁ ἐπιβάλλων τὸν ἀφορισμό, ἐξαντλεῖ ὅλα τὰ μέσα ἐπιεικείας ποὺ τοῦ προσφέρουν οἱ ἱ. Κανόνες καὶ ἐπικαλεῖται περίπτωση κάθε μέτρο ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας, πρὶν φτάσει στὸ ἔσχατο μέτρο τοῦ ἀφορισμοῦ, «πάσχει καὶ ὀδυνᾶται καὶ ἐπιζητεῖ τὴν σωτηρίαν τοῦ πεπτωκότος διὰ τοῦ ἐσχάτου τούτου ὀδυνηροῦ μέσου»⁴⁶.«Ὁ χαρακτήρας τῶν ἐπιτιμίων εἶναι προληπτικὸς ἢ κατασταλτικός, παιδαγωγικὸς γιὰ τὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας, ὑποβοηθητικὸς γιὰ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ πνευματικοῦ τους ἔργου καὶ οὐδέποτε δικανικὸς ἢ ἐκδικητικός»⁴⁷... Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης λέγει πὼς «οἱ πνευματικὲς ποινὲς ἀποτελοῦν τὸ ἠπιότερο μέτρο ἔναντι τῆς κακοδοξίας· πάντως καὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἐπιβάλλονται, τότε μόνον, ἀφοῦ ἐξαντληθεῖ κάθε ἄλλο μέτρο· καὶ τότε μόνον, ὅταν ὑπάρχει σοβαρὸς κίνδυνος νὰ παρασυρθοῦν καὶ οἱ ὀρθοφρονοῦντες»⁴⁹.

Ἐδῶ (ὑποσημείωση 49) βλέπουμε ὅτι μικρὸ ἀφορισμὸ ἐκτὸς ἐξομολογήσεως σὲ δημόσια πρόσωπα ἐπιβάλλεται μόνο ἀπὸ Μητροπολίτη καὶ ὄχι ἀπὸ ἱερέα. Καὶ μάλιστα παράλληλα συμβαίνει τὸ ἑξῆς παράδοξο. Ὁ ἱερέας ἀναθεματίζει αὐτοὺς ποὺ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας δέχεται ὡς μέλη Της. Ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο δὲν ξεκαθαρίζουν ἀλλὰ προκαλοῦν σύγχυση καὶ διχόνοια στὸ ποίμνιο.

Άγιος Ταράσιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Ομολογητής

Η μεγάλη εικονομαχική έριδα στο Βυζάντιο (726-842) ανέδειξε μεγάλους Πατέρες και ομολογητές, οι οποίοι έδωσαν τιτάνιους αγώνες για την υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής, ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στην διάσωση της σώζουσας ορθόδοξης πίστης την ταραγμένη εκείνη εποχή.

Γεννήθηκε περί το 730 στην Κωνσταντινούπολη από ευγενείς γονείς. Ο πατέρας του ονομάζονταν Γεώργιος, ο οποίος ήταν πατρίκιος και υπηρέτησε ως έπαρχος της Βασιλεύουσας και δικαστής. Η μητέρα του ονομάζονταν Ευκρατία και ήταν πολύ ευσεβής. Αυτή μετέδωσε στον Ταράσιο βαθιά πίστη στο Θεό και ευσέβεια. Έκανε λαμπρές σπουδές και αναδείχτηκε ανώτερος κρατικός υπάλληλος. Υπηρέτησε ως ύπατος και πρωτασηκρήτης. Ανέβηκε στο αξίωμα των υπάτων. Έγινε ύπατος και τον εξέλεξαν ως πρώτο γραμματέα των μυστικών του αυτοκράτορα.

Η αυτοκράτειρα Ειρήνη Αθηναία (752-803), η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο γιό της αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ΄(780-798), εκτιμούσε ιδιαιτέρως τις ικανότητες του Ταρασίου και τον θαύμαζε για την ευσέβειά του και την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία. Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Παύλου Δ΄ του Κυπρίου,  του πρότεινε να υπηρετήσει την Εκκλησία, προωθώντας τον για τη θέση του Πατριάρχη. Διέβλεπε στο πρόσωπό του τον σωστό εκκλησιαστικό ηγέτη, ο οποίος θα ειρήνευε την Εκκλησία και θα επούλωνε τις πληγές της από τους εικονομάχους εχθρούς της. Στην αρχή υπήρξε διστακτικός από ταπείνωση και έχοντας τη συναίσθηση του μεγάλου φορτίου του πατριαρχικού θρόνου, στην κρίσιμη εκείνη περίοδο. Δέχτηκε τελικά, αφού έλαβε την διαβεβαίωση ότι θα συγκροτούσε το παλάτι Οικουμενική Σύνοδο, για να θέσει τέρμα στο πρόβλημα της εικονομαχίας. Τα Χριστούγεννα του 784 χειροτονήθηκε ταυτόχρονα στους τρεις βαθμούς της Ιεροσύνης και αναδείχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ο βεβιασμένος τρόπος εκλογής του προκάλεσε χλιαρή αντίδραση του (ορθοδόξου τότε) πάπα Αδριανού Α΄, το ίδιο και στους  συγχρόνους του. Από τον ενθρονιστήριο λόγο του, που διέσωσε ο χρονικογράφος Θεοφάνης ο Ομολογητής, φαίνεται ο πόθος του για να επικρατήσει η πολυπόθητη ειρήνη στην Εκκλησία.

Ως Πατριάρχης, στα 22 χρόνια της πατριαρχίας του, αποδείχτηκε ικανότατος, σε μια περίοδο, που υπήρχε προσωρινή ανάπαυλα της εικονομαχικής έριδας (780-814). Υπήρξε υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και επηρέασε θετικά τους αυτοκράτορες για την τιμή των Ιερών Εικόνων. Συνέβαλε τα μέγιστα για την προετοιμασία της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), στην οποία μάλιστα και προήδρευσε. Ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος σ’ αυτή είναι εν πολλοίς έργο δικό του.

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

(κατεβάστε το για το αρχείο σας)

                        

Αίνοι: Καλούνται οι ψαλμοί ρμη' (148), ρμθ' (149) καί ρν' (150), όχι μόνο επειδή προτάσσεται στούς περισσότερους στίχους αυτών η λέξη «αινείτε», αλλά και διότι οι τρεις αυτοί ψαλμοί είναι κατά το περιεχόμενο ένας αίνος και ένας ευχαριστήριος ύμνος στον Θεό. Στις Ιερές Μονές ψάλλονται, μόνοι ή μετά τροπαρίων, πανηγυρικά, στο τέλος του Όρθρου. Τα τροπάρια αυτά σαν εφύμνιο των στίχων των αίνων καλούνται στιχηρά των αίνων ή, κατά συνεκδοχή, «αίνοι». Στους Ιερούς Ναούς των πόλεων, συνήθως, αυτοί οι «αίνοι» μόνο ψάλλονται. Όταν τελείται Όρθρος καθημερινής καί δέν υπάρχουν τροπάρια αίνων, αναγινώσκονται ή ψάλλονται οι αίνοι (οι τρεις ψαλμοί).

Ακάθιστος Ύμνος: Στη λειτουργική γλώσσα η ακολουθία αυτή ονομάζεται «Ακάθιστος Ύμνος» ή μονολεκτικά «Ακάθιστος» από την ορθία στάση, που τηρούσαν οι πιστοί καθ ' όλη τη διάρκεια της ψαλμωδίας της. Έτσι και με τα λόγια και με τη στάση του σώματος εκφράζεται η τιμή, η ιδιαίτερη ευλάβεια, η ευχαριστία προς εκείνη, προς την οποία απευθύνουμε τους χαιρετισμούς μας. Είναι δε η ακολουθία αυτή στη σημερινή λειτουργική μας πράξη εντεταγμένη στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του μικρού αποδείπνου, όπως ακριβώς τελέσθηκε απόψε. Έτσι γίνεται κάθε Παρασκευή στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες των Νηστειών, ακόμα και την Παρασκευή της Ε΄ Εβδομάδος, που μετά την τμηματική στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες ψαλμωδία του, ανακεφαλαιώνεται ολόκληρος ο ύμνος. Στα μοναστήρια, αλλά και στη σημερινή ενοριακή πράξη και παλαιότερα κατά τα διάφορα Τυπικά, έχουμε και αλλά λειτουργικά πλαίσια για την ψαλμωδία του ύμνου: την ακολουθία του όρθρου, του εσπερινού, της παννυχίδος ή μιας ιδιόρρυθμης Θεομητορικής Κωνσταντινουπολιτικής ακολουθίας, την «πρεσβεία».

Σ ' όλες αυτές τις περιπτώσεις σ ' ένα ορισμένο σημείο της κοινής ακολουθίας γίνεται μια παρεμβολή. Ψάλλεται ο κανών της Θεοτόκου και ολόκληρο ή τμηματικά το κοντάκιο και οι οίκοι του Ακάθιστου. Θα παρατρέξουμε το διαφιλονικούμενο, εξ άλλου, θέμα του χρόνου της συντάξεως και του ποιητού του Ακάθιστου. Πολλοί φέρονται ως ποιητές του: ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Γεώργιος Πισίδης, οι πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, Γερμανός ο Α΄, ο Ιερός Φώτιος, ο Γεώργιος Νικομήδειας (Σικελιώτης), ποιηταί που έζησαν από τον Ζ΄ μέχρι τον Θ΄ αιώνα. Η παράδοση παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια και οι νεώτεροι μελετητές, στηριζόμενοι στις λίγες εσωτερικές ενδείξεις που υπάρχουν στο κείμενο, άλλοι προτιμούν τον ένα και άλλοι τον άλλο από τους φερομένους ως ποιητές του. Ένα ιστορικό γεγονός, με το οποίο συνδέθηκε από την παράδοση η ψαλμωδία του Ακάθιστου, θα μπορούσε να μας προσανατολίσει κάπως στην αναζήτησή μας: Η επί του αυτοκράτορος Ηρακλείου πολιορκία και η θαυμαστή σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως την 8 η Αυγούστου του έτους 626. Κατά το Συναξάριο, μετά τη λύση της πολιορκίας εψάλη ο ύμνος αυτός στο ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών, ως δοξολογία και ευχαριστία για τη σωτηρία, που αποδόθηκε στη θαυματουργική δύναμη της Θεοτόκου, της προστάτιδας της Πόλεως. Πατριάρχης τότε ήταν ο Σέργιος, που πρωτοστάτησε στους αγώνες για την άμυνα. Εύκολο ήταν να θεωρηθεί και ποιητής του ύμνου, αν και ούτε ως υμνογράφος μας είναι γνωστός, ούτε και ορθόδοξος ήταν. Εξ άλλου ο ύμνος θα έπρεπε να ήταν παλαιότερος, γιατί αν ήταν γραμμένος για τη σωτηρία της Πόλεως δεν θα ήταν δυνατόν παρά ρητώς να κάνει λόγο γι ' αυτήν και όχι να αναφέρεται σε άλλα θέματα, όπως θα δούμε πιο κάτω. Η ψαλμωδία όμως του Ακάθιστου συνδέεται από τις ιστορικές πηγές και με άλλα παρόμοια γεγονότα: τις πολιορκίες και τη σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου (673 μ.Χ.), επί Λέοντος του Ισαύρου (717-718 μ.Χ.) και επί Μιχαήλ Γ΄ (860 μ.Χ.). Όποιος όμως και αν ήταν ο ποιητής και με οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός από τα ανωτέρω και αν συνδέθηκε πρωταρχικά, ένα είναι το αναμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίδουν οι σχετικές πηγές, ότι ο ύμνος ψαλλόταν ως ευχαριστήριος ωδή προς την Υπέρμαχο Στρατηγό του Βυζαντινού κράτους κατά τις ευχαριστήριες Παννυχίδες που τελούνταν σε ανάμνηση των ανωτέρω γεγονότων. Κατά την παρατήρηση του Συναξαριστού ο ύμνος λέγεται «Ακάθιστος», γιατί τότε κατά τη σωτηρία της Πόλεως και έκτοτε μέχρι σήμερα, όταν οι οίκοι του ύμνου αυτού ψάλλονταν, «ορθοί πάντες» τους άκουγαν σε ένδειξη ευχαριστίας προς την Θεοτόκο, ενώ στους οίκους των άλλων κοντακίων «εξ έθους» κάθονταν. Γιατί όμως ψάλλεται κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

Είναι έγκυρος ο αφορισμός του Αμβροσίου κατά Πρωθυπουργού, Κεραμέως και Χαρδαλιά;

Θα ακολουθήσει άρθρο ως σχόλιο στον κ. Κυριαζόπουλο

Δημοσιεύεται λόγω επικαιρότητας

Του Κυριάκου Κυριαζόπουλου

καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ., δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, θεολόγου

1 – ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Είναι ευρύτατα γνωστό ότι, προκειμένου να αντικατασταθεί ο Χριστός από τον Αντίχριστο – όπως αποκαλύπτεται στο θεολογικότατο και τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής και της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου (σχετικώς παραπέμπω στα 101 ωριαία μαθήματα πατερικής ερμηνείας της Αποκαλύψεως από τον Γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, τα οποία υπάρχουν σε ηχητικά αρχεία, σε βίντεο και σε απομαγνητοφωνήσεις) – πρέπει να αμφισβητηθεί η θεία φύση του Θεανθρώπου Χριστού, έτσι ώστε ο Χριστός να υποβιβαστεί σε απλό άνθρωπο, ιδρυτή της δήθεν ανθρωπογενούς θρησκείας του Χριστιανισμού, στο ίδιο επίπεδο με τους ανθρώπους – ιδρυτές ανθρωπογενών θρησκειών.

Kληρικοί και θεολόγοι, καθώς και εύποροι εκκλησιαστικοί χρηματοδότες θρησκευτικών ιστότοπων (sites) και διαχειριστές τέτοιων ιστότοπων (οι οποίοι μπορούν να αποκλείουν εξ αυτού του λόγου ακόμη και επιστημονικά δημοσιεύματα τα οποία δεν συμφέρουν ή δυσαρεστούν τη θρησκευτική παγκοσμιοποίηση) – οι οποίοι είναι οπαδοί της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης ή διεθνισμού ή οικουμενισμού, ή ελέγχονται επαγγελματικά ή οικονομικά από τέτοιους οπαδούς – έχουν διαμορφώσει και πλασάρει στην εκκλησιαστική και πολιτική πιάτσα το εξής σοφιστικό δίλημμα: «μεσότητα ή ακρότητα (ή εξτρεμισμός)».

Με τον όρο μεσότητα εννοούν είτε την άμεση και χονδροειδή αμφισβήτηση είτε την έμμεση και λεπτεπίλεπτη αμφισβήτηση της θείας φύσης του Θεανθρώπου Χριστού. Κατά την εναλλακτική «λογική» των οπαδών της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης, όλες οι προσωπικότητες της γραμμής της ανομίας (δηλαδή της αμφισβήτησης του αληθινού Θεού) της Αγίας Γραφής από τον Κάιν μέχρι τον Ιούδα και μέχρι σήμερα εφάρμοζαν και εφαρμόζουν τη «μεσότητα».

Ο Περσοναλισμός ως η θεολογική βάση της ΛΟΑΤΚΙ ιδεολογίας

 

Ο Περσοναλισμός ως η θεολογική βάση της

 ΛΟΑΤΚΙ ιδεολογίας

Γέρων Παΐσιος Καρεώτης – Μοναχός Επιφάνιος 

Καψαλιώτης

Το επαίσχυντο νομοσχέδιο της ντροπής, όπως ήταν αναμενόμενο, υπερψηφίστηκε, η Ελλάδα έγινε το πρώτο “Ορθόδοξο” κράτος που υιοθετεί τέτοιου είδους νομοθεσία, και αναμένεται –όπως συνηθίζεται– να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα “Ορθόδοξα” Κράτη που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Ελλάδα, σε αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργεί ως ο προπομπός, ως το “λαμπρό” παράδειγμα, που οφείλουν να ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι.

Το συστημικά ελεγχόμενο μιντιακό κύκλωμα προπαγάνδας—παραπληροφόρησης αναμένεται να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητος αλλού, και έτσι να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι: το υπερατλαντικό κέντρο εξουσίας που δίνει τις προς εκτέλεσιν εντολές, οι εγχώριοι υποτακτικοί του, αλλά και η διοίκηση της Εκκλησίας, που προβλήθηκε από τα ίδια αργυρώνητα ΜΜΕ που προπαγάνδιζαν υπέρ του νομοσχεδίου, ως κατ᾽ αυτού “αντιδρώσα” και “μαχητική”. Όλα καλά λοιπόν, και πάμε για τα επόμενα…

Υπάρχουν όμως τα παρεπόμενα της όλης υπόθεσης, που έχουν ιδιαίτερη αξία να τα προσέξουμε. Αναφερόμαστε στην “θεολογική” επιχειρηματολογία που υιοθέτησε η μερίδα όσων υποστήριξαν το τερατώδες νομοσχέδιο, που είναι αποκαλυπτική των βαθύτερων στοχεύσεων του εν Ελλάδι κυρίαρχου (διαπλεκόμενου και κατευθυνόμενου από τις κυρίαρχες ελίτ) “θεολογικού” χώρου, που εστιάζεται στην θεολογική ακαδημία του Βόλου, με την οποία συνεργάζονται δυτικά ακαδημαϊκά ιδρύματα. Αυτό που βεβαίως συμβαίνει, δεν είναι επί ίσοις όροις “συνεργασία”, όσο χάραξη θεολογικής και εκκλησιαστικής γραμμής, που οι εγχώριοι συνεργάτες αναμένεται να ακολουθήσουν και να επιβάλλουν ως την μόνη “ορθή” επιλογή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου ιδρύματος, εξαιρετικά σημαντικού στην επιβολή γραμμής στα ελληνικά θεολογικά πράγματα, είναι το Κέντρο Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών, του παπικού πανεπιστημίου του Fordham (Φόρνταμ) των ΗΠΑ (πού αλλού;) το οποίο αν και ιδρύθηκε το 1841 από τους Ιησουίτες, το 1969 ανεξαρτητοποιήθηκε (τυπικά) από αυτούς, αν και ονομάζεται επισήμως ως “Ιησουιτικό Καθολικό Πανεπιστήμιο”, ενώ διατηρεί τον τίτλο του κορυφαίου παπικού εκπαιδευτικού ιδρύματος των ΗΠΑ.

Διώκουν τους Ορθόδοξους, αλλά επιτρέπουν στους κάθε είδους πλανώντες να παρασύρουν το ποίμνιο.

’Αντορθόδοξος θέσις περί των Ἁγίων Λειψάνων ἀπό Κύπριον θεολόγον

 

’Αντορθόδοξος θέσις περί των Ἁγίων Λειψάνων ἀπό Κύπριον θεολόγον

 Τοῦ   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 Σὲ ἄρθρο τὸ ὁποῖο δημοσιεύτηκε στὴν ἱστοσελίδα SigmaLive ἡμερομηνίας 2/2/2024, μὲ τίτλο “Θεολογομαχία γιὰ Ἁγία Ζώνη: «Tό παιδὶ ἀναστήθηκε – Ἡ Θεία Χάρη δὲν ἀποθηκεύεται»”, σημειώνοντο μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: “Μεγάλο σάλο ἔχει προκαλέσει τὶς τελευταῖες ἡμέρες τὸ θέμα τῆς περιφορᾶς κειμηλίων, ὀστῶν καὶ εἰκόνων γιὰ προσκύνημα”.

 Αὐτὰ δυστυχῶς ἀναφέρονται ἐξ ἀφορμῆς τῆς Ἁγίας Ζώνης τῆς Παναγίας μας στὴν Κύπρο.  Κανένας σάλος ὅμως δὲν ἔχει γίνει.  Καμιὰ ἀναταραχὴ δὲν ἔχει προκληθεῖ. Καμιὰ ἀναστάτωση δὲν ἔγινε, οὔτε καὶ σύγχυση. Τὸ Κυπριακὸ κράτος μὲ ἐπισημότητα ὑποδέχθηκε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας, μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τῆς Κύπρου. Γιὰ ποιὸ σάλο μιλοῦν;

Οὔτε καὶ τὰ κόμματα θορυβήθηκαν γιὰ τὴν ἔλευση τῆς Ἁγίας Ζώνης, καθότι πλῆθος λαοῦ ἀπὸ ὅλα τὰ κόμματα προσκύνησε τὴ θαυματουργὴ Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας μας. Ὅσοι δὲν ἤθελαν νὰ προσκυνήσουν, δὲν τὸ ἔχουν διατυμπανίσει.

Στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο σημειώνετο καὶ τὸ ἀκόλουθο: “Συγκεκριμένα, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἐρχομὸ τῆς Ἁγίας ζώνης στὴν Κύπρο, φαίνεται ὅτι προκλήθηκε «διχασμὸς» στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο γιὰ τὴν περιφορὰ κειμηλίων, ὀστῶν καὶ εἰκόνων γιὰ προσκύνημα. Ἀπὸ τὴ μεριὰ του φαίνεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος νὰ εἶναι ἀντίθετος μὲ αὐτὴ τὴν τακτικὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Μητροπολίτες νὰ εἶναι θετικοί”.

Ο πόλεμος στα παιδιά από την λεγόμενη «κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+». Συνυπεύθυνοι οι ιεράρχες για ό,τι κακό συμβεί.

       

ΟΛΟΙ σιώπησαν και συμβιβάστηκαν για να τα έχουν καλά με ΟΛΟΥΣ εις βάρος των παιδιών.

      

Πηγή