Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Συνομιλώντας πριν πολλά χρόνια με κάποιον, που ως Αγιοταφίτης ιερομόναχος είχε συλλειτουργήσει με τον Άγιο Φιλούμενο του Φρέατος του Ιακώβ, ζήτησα να μάθω κάτι για τον Άγιο. Αυτή η συνομιλία είχε γίνει πολύ πριν την αγιοκατάταξη του Αγίου Φιλουμένου του Κυπρίου.
Για τον Άγιο Φιλούμενο γνώριζα μόνο εκείνα που είχαν γραφεί στον Κυπριακό Τύπο το έτος 1979 για το μαρτύριό του. Ζητώντας λοιπόν να μάθω περισσότερα για τον Άγιο Φιλούμενο, ο συνομιλητής μου, μου απάντησε με απλότητα τα εξής : «Ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος… Να όταν έλεγε για παράδειγμα στα ειρηνικά το ‘’Ειρήνη πάσι’’, τό έλεγε πολύ απλά, χωρίς το μουσικό ηχόχρωμα και πολύ χαμηλόφωνα». Το τόνισε ιδιαιτέρως, «ήταν πολύ ταπεινός».
Και αμέσως ο συνομιλητής μου άλλαξε ύφος προσθέτοντας, «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». «Να», μου είπε, με πιο έντονο ύφος, αλλά και με θαυμασμό, «όταν πήγαινε στην αγορά, δεν φοβόταν, ομολογούσε την Πίστη του στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους, δεν φοβόταν, πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Αυτά μονάχα μου είπε. Δεν ρώτησα τίποτε άλλο. Κατάλαβα τόσα πολλά.
Ο θαυμασμός του συνομιλητή μου ήταν ολοφάνερος για το ομολογιακό κάλλος του Αγίου Φιλουμένου. Είναι μεγάλος σταυρός όντως η ομολογία της Πίστης. Κάποιοι άλλοι πολύ εύκολα, ακολουθώντας το ολίσθημα της ανθρωπαρέσκειας, θα επαίροντο για το πόσο «αγαπητοί» έγιναν στο πλήθος των Μουσουλμάνων και των Εβραίων. Δυστυχώς κάποιοι τα συγκρητιστικά ατοπήματά τους τα προβάλλουν ως έκφραση ‘’αγάπης’’.
Ας ενθυμηθούμε τα λόγια του Αγίου Παϊσίου, από την επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, για δημοσίευση στον Ορθόδοξο Τύπο, αναφορικά με τις ενέργειες του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, στην οποία ανεφέρετο μεταξύ άλλων και το ακόλουθο : «…Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού…»
Το ομολογιακό θάρρος και κάλλος του Αγίου Φιλουμένου του Κυπρίου, αποτελεί για μας παράδειγμα και συνάμα απάντηση στα συγκρητιστικά ατοπήματα που μας πληγώνουν.