Ας ρίξουμε μία ματιά όχι μονάχα στον άσωτο υιό αλλά και στον πρεσβύτερο αδελφό του και και ας κοιτάξουμε μετά τους εαυτούς μας στον καθρέπτη!
• Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (4ος αιώνας)
Τον χαρακτηρίζει "άχαρι και αχάριστο" επειδή δεν αναγνωρίζει την αγάπη του Πατέρα.
Τον θεωρεί "υπερήφανο και φθονερό", αφού λυπάται για την αποκατάσταση του αδελφού του.
Βλέπει σε αυτόν ένα σύμβολο των Ιουδαίων που εναντιώθηκαν στη σωτηρία των εθνικών.
• Άγιος Αυγουστίνος (4ος-5ος αιώνας)
Τον περιγράφει ως "άνθρωπο της δικαιοσύνης, αλλά χωρίς αγάπη".
Θεωρεί ότι "συμβολίζει τον Ιουδαϊκό λαό, που δεν δέχτηκε τους αμαρτωλούς και τους εθνικούς".
Λέει ότι η στάση του δείχνει "έναν άνθρωπο που δεν κατανοεί τη χάρη του Θεού".
• Μέγας Βασίλειος (4ος αιώνας)
Αναφέρει ότι "ζει στον οίκο του Πατέρα, αλλά ως ξένος", γιατί δεν έχει την ίδια καρδιά.
Τον χαρακτηρίζει "εγωιστή και ανυπάκουο", αφού αρνείται να συμμετάσχει στη χαρά του Πατέρα.
Βλέπει ότι "ενώ δεν αμάρτησε εξωτερικά, μέσα του δεν είναι ενωμένος με τον Πατέρα".
• Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (4ος-5ος αιώνας)
Τον αποκαλεί "σκληρό και πνευματικά τυφλό", γιατί δεν κατανοεί τη μετάνοια του αδελφού του.
Θεωρεί ότι "συμβολίζει τον άνθρωπο που νομίζει ότι η αρετή του τον καθιστά ανώτερο".
Λέει ότι "αντιπροσωπεύει την ψυχή που μένει στον τύπο και όχι στο πνεύμα του Νόμου".
• Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (8ος αιώνας)
Τον βλέπει ως "άνθρωπο που έχει καλή διαγωγή, αλλά δεν έχει το φρόνημα του Χριστού".
Λέει ότι είναι "τυφλωμένος από τη δική του αρετή".
Τον θεωρεί παράδειγμα "του θρησκευόμενου ανθρώπου που δεν συγχωρεί".
• Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (10ος-11ος αιώνας)
Τον χαρακτηρίζει "ευσεβή εξωτερικά, αλλά χωρίς θεία χάρη".
Θεωρεί ότι "ο άνθρωπος που δεν συμμετέχει στη χαρά του Πατέρα, είναι ήδη μακριά Του".
Μιλά για "τη μορφή της κρυφής υπερηφάνειας, που καταστρέφει ακόμα και την καλή ζωή".
• Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (14ος αιώνας)
Λέει ότι "ζει κοντά στον Πατέρα, αλλά όχι πραγματικά ενωμένος μαζί Του", γιατί δεν έχει την ίδια αγαπητική διάθεση.
Βλέπει στον μεγαλύτερο γιο την εικόνα του ανθρώπου που πράττει το καλό τυπικά, αλλά χωρίς αγάπη και ταπείνωση.
• Άγιος Εφραίμ ο Σύρος (4ος αιώνας)
Τον χαρακτηρίζει "ζηλότυπο και μικρόψυχο", αφού δεν αντέχει τη χαρά του αδελφού του.
Θεωρεί ότι είναι "αιχμάλωτος της αυταρέσκειας", αφού δεν συνειδητοποιεί ότι όσα έχει, είναι δώρα του Πατέρα.
• Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (20ός αιώνας)
Λέει ότι ο μεγάλος γιος "είναι σαν τους ανθρώπους που κάνουν το καλό, αλλά έχουν σκληρή καρδιά".
Θεωρεί ότι είναι "θρησκευόμενος, αλλά χωρίς την αληθινή χαρά του Θεού".
• Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (20ός αιώνας)
Τον χαρακτηρίζει "άνθρωπο που έχει καλή ζωή, αλλά όχι πνευματική διάκριση".
Λέει ότι μοιάζει με "χριστιανούς που νηστεύουν, προσεύχονται, αλλά δεν συγχωρούν".
● Γενική Πατερική Διδασκαλία.
Οι Πατέρες συμφωνούν ότι ο μεγαλύτερος γιος συμβολίζει τον άνθρωπο που ζει σωστά εξωτερικά, αλλά του λείπει η εσωτερική μετάνοια, η ταπείνωση και η αγάπη. Δεν είναι ένας ανοιχτά αμαρτωλός, αλλά δεν έχει την καρδιά που θέλει ο Θεός.
Έτσι, πολλοί Πατέρες τον συνδέουν με:
-Τους Ιουδαίους που δεν δέχτηκαν τους εθνικούς.
-Τους χριστιανούς που τηρούν τον νόμο αλλά χωρίς αγάπη.
-Τους ανθρώπους που έχουν αρετές, αλλά πέφτουν στην υπερηφάνεια.
Όλοι αυτοί οι Πατέρες επισημαίνουν ότι η ζωή κοντά στον Πατέρα δεν αρκεί αν δεν συνοδεύεται από αγάπη και ταπείνωση.