''ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΣΜΟΣ" : Η ΣΥΧΡΟΝΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΛΑΤΡΕΙΑΣ

                             

Αντώνης Σμυρναίος Αναπλ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

 Με αφορμή μια πρόσφατη έκρηξη ειλικρίνειας…
    Τις τελευταίες, μετανεωτερικές δεκαετίες ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική αυτο-πλειοδοσία στην ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα, την οποία συνεχώς καλλιεργούν και επαυξάνουν εκπρόσωποι του ποικίλου life-style, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή ιερωμένοι, ενταγμένοι αυτοβούλως και ευφροσύνως στη συνήθη εργολαβία του λόγου, τον εργαλειακό βιοπορισμό του (δια)κηρύττειν. 
 Τόση είναι η, ευκαίρως-ακαίρως, καταγγελία της ανειλικρίνειας των άλλων (πάντοτε…), ώστε οι παραπάνω μοιάζει να πιστεύουν ότι οι εποχές διακρίνονται σε εκείνες της ανειλικρίνειας, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού και σε εκείνες της βαθιάς, ανεπιτήδευτης και άσπιλης ειλικρίνειας. Τα διάσημα βεβαίως αυτής της τελευταίας απονέμονται από αυτούς αυτοδικαίως στη δική μας εποχή κι ακριβέστερα στο λόγο που εκπέμπουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ακολουθώντας ενσυνείδητα την πάγια, γραμμική, Wiggish αντίληψη της ιστορίας, που θέλει να κυλά ταχύτατα και λυτρωτικά από τον πολυειδή πρωτογονισμό του παρελθόντος στη υπερ-ραφινάτη διαγωγή παρόντος και μέλλοντος.
 Το φαινόμενο έχει πάρει πλέον ιλιγγιώδεις διαστάσεις. Όλοι αυτοί, ως συντευξιαζόμενοι ή (ιερο)κήρυκες, διατείνονται πως δεν μπορούν πια να υποφέρουν την υποκρισία, τη διπλοπροσωπία και τον ιησουιτισμό του κοντινού ή μακρινού περιβάλλοντός τους, τα οποία αντιπαραβάλλουν στη διακηρυγμένη ή μόλις υποκρυπτόμενη ειλικρίνεια, ευθύτητα και τιμιότητα του εαυτού τους. Όταν μάλιστα ρωτιούνται ποιο πράγμα απεχθάνονται περισσότερο στη ζωή, έχουν έτοιμη την απάντηση: εξάπαντος την υποκρισία! Ίσως θα μπορούσαν να επιβιώσουν μισούμενοι ή λοιδορούμενοι, αλλά μηδέποτε υποκείμενοι στη «δολιότητα» των άλλων…
  Γιατί άραγε αυτή η σύγχρονη έκρηξη του «ειλικρινισμού»;

Η εβδομάδα της «βουβής»: Ώρα για αποχή από κάθε περιττή φασαρία του κόσμου

Η εβδομάδα της «βουβής»: Ώρα για αποχή από κάθε περιττή φασαρία του κόσμου

Η «βουβή» εβδομάδα είναι η προεργασία της συνετής σιωπής, που θα μας συνοδεύσει σαν ευλογημένο δισάκι στον ώμο για τη Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Εισήλθαμε στην εβδομάδα, τη λεγόμενη «βουβή» ή «βουβοβδομάδα» ή «κωφή». Είναι η έκτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η προτελευταία πριν τη δοξασμένη κορυφή της Μεγάλης Εβδομάδας.

Παρά την εσφαλμένη εντύπωση που έχουν κάποιοι, κατά τη «βουβή» εβδομάδα συνεχίζονται κανονικά να τελούνται οι προβλεπόμενες Aκολουθίες (Προηγιασμένες, Όρθρος, Εσπερινός, Ώρες κ.λπ), αλλά το μόνο που παύει πλέον να ηχεί στις γλυκές μας εκκλησιές, είναι οι Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο, οι οποίοι διαβάζονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στον Ακάθιστο Ύμνο, την Παρασκευή της προηγούμενης εβδομάδας.

Στις μέρες μας έχουν γίνει κάπως δυσδιάκριτα τα όρια του που τελειώνει η εκκλησιαστική και που ξεκινά η λαϊκή παράδοση στον χαρακτήρα της «βουβής», αλλά όπου υπερισχύει η ευλάβεια, όλα τα έθιμα παίρνουν ψυχωφελή ρότα αργά ή γρήγορα. Έτσι και ως τα χρόνια μας, η «βουβή» επικράτησε να είναι μια εβδομάδα βαθιάς περισυλλογής και πνευματικής προεργασίας προκειμένου να εισέλθουμε στην τερπνή μυσταγωγία των Θείων Παθών.

Μια μέρα πριν ξεκινήσει η «βουβή», στην πέμπτη Κυριακή των Νηστειών, η πάνσοφος Εκκλησία μας προσφέρει απλόχερα το εξαγνιστικό νέκταρ που δοκίμασε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, δηλαδή το πανίσχυρο φάρμακο της μετανοίας που δύναται να θεραπεύσει κάθε έξη, κάθε τραύμα και κάθε νόσο που επιφέρει η αμαρτία. Μας φέρνει η Εκκλησία για παράδειγμα μια γυναίκα που πριν αγιάσει ήταν βουτηγμένη σε έναν ωκεανό ασωτίας, ώστε να μας διαλύσει κάθε απελπισία και κάθε αποκαρδίωση για τα δικά μας πάθη.

Προς εκείνους που κρίνουν την αλήθεια από το πλήθος

                                 

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου -Ἐπιστολὴ 48 (ΜΗ) στὸ τέκνο του Ἀθανάσιο

... Πρόσεχε λοιπόν, ἀδελφέ, τί λέγει ὁ μέγας Βασίλειος σ΄ἐκείνους ποὺ κρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ πλῆθος.

«Αὐτὸς ποὺ δὲν τολμᾶ», λέγει, «νὰ δικαιολογήσει τὴ συζήτηση ποὺ γίνεται, οὔτε ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀποδείξεις, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ καταφεύγει στὸ πλῆθος, ὁμολογεῖ τὴν ἥττα του, ἐπειδὴ δὲν ἔχει κανένα ἐφόδιο θάρρους».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα: «Ἄς μου δείξει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ἔστω καὶ ἕνας, καὶ πολὺ σύντομα θὰ πεισθῶ. Ὅμως πλῆθος πολὺ χωρὶς ἀποδείξεις, εἶναι βέβαια ἱκανὸ νὰ ἀπειλήσει, ἀλλὰ νὰ πείσει καθόλου. Οἱ πόσες μυριάδες θὰ μὲ πείσουν νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι νύχτα, ἢ τὸ χάλκινο νόμισμα νὰ τὸ θεωρήσω χρυσὸ καὶ ἔτσι νὰ δεχθῶ, ἢ νὰ πιστέψω ὁλοφάνερο δηλητήριο, ἀντὶ γιὰ κατάλληλη τροφή;».
Ἔπειτα, ἐξαιτίας γήινων πραγμάτων δὲν θὰ φοβηθοῦμε τοὺς πολλοὺς ποὺ ψεύδονται, καὶ γιὰ χάρη τῶν δογμάτων θὰ ἀκολουθήσω μὲ νεύματα ἀναπόδεικτα, ἐγκαταλείποντας ἐκεῖνα ποὺ παραδόθηκαν ἀπὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ μακρὸ χρόνο μὲ πολλὴ συμφωνία καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Γραφῶν;

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ

«Η Εκκλησία δεν θέλει να δείξει πως είναι «καλή» που «προσφέρει». Δεν προσπαθεί να αποδείξει, να πείσει, να αναγνωριστεί. Ζει ως μηδέν έχουσα και τα πάντα κατέχουσα». Τα ακούν οι σημερινοί ταγοί; 

    

                        π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος

Ορισμοί
Η Εκκλησία μας σαρκώνεται και ζει μέσα στον κόσμο. Προσλαμβάνει τον κόσμο και αγιάζει τον κόσμο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ορίζει προσφυέστατα: «Το απρόσληπτον και αθεράπευτον». Ο διττός αυτός στόχος ορίζει την ποιμαντική της Εκκλησίας. Πρόσληψη και θεραπεία. Η έννοια της προσλήψεως δεν αρνείται την παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, αρνείται, όμως, την αντίστροφη κίνηση, την πρόσληψη της Εκκλησίας από τον κόσμο. Διαφέρει η πρόσληψη του κόσμου από την Εκκλησία, συγκρινόμενη με την εκκοσμίκευση και τον συσχηματισμό.
Η έννοια της θεραπείας δεν αρνείται τη χρησιμοποίηση θεραπευτικών μέσων, αντιτάσσεται, όμως, στη χρησιμοποίηση μη εκκλησιαστικών μέσων θεραπείας.
Η προοιμιακή αυτή τοποθέτηση προσδιορίζει, ήδη, την εκκοσμίκευση της ποιμαντικής στην λανθασμένη θεώρηση των δύο αφετηριακών ορισμών της προσλήψεως και της θεραπείας.

Η εκκοσμίκευση στην πρόσληψη
Η πρόσληψη του κόσμου και των μεγεθών του αποτελούν ένα καίριο σημείο αναφοράς της ποιμαντικής της Εκκλησίας. Αφού η πρόσληψη γίνεται προς θεραπεία, πρέπει να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στον προσλαμβανόμενο καί στα στοιχεία της ζωής του. Η πρόσληψη αφορά πάντοτε πρόσωπα και όχι αντικείμενα. Η Εκκλησία προσλαμβάνει πάντα την ουσία του ανθρώπου και όχι την περιουσία του.
Η εκκοσμίκευση θα ήταν η πρόσληψη ενός αξιωματούχου των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων με παράλληλη εξάρτηση από τη ισχύ του αξιώματος και τη δύναμη των οικονομικών του συντελεστών. Η έμφαση στην περιουσία του προσλαμβανόμενου μπορεί να καταστρέψει και την ουσία της σωτηριώδους θεραπευτικής του προσώπου.
Ακρότατη εκκοσμίκευση θα ήταν, κατ’ επέκταση, η πρόσληψη μόνο της περιουσίας χωρίς την οποιαδήποτε παρουσία του προσώπου στο χώρο της πρόσληψης. Οι παροχές από απρόσωπο μηχανισμό, όπως αναπτυξιακά προγράμματα επιχειρήσεων, μόνο εξαρτήσεις και υποχρεώσεις θα φέρουν στην Εκκλησία. Η απουσία προσώπου – ουσίας δίνει την εντύπωση πως η «δραστηριότητα» της Εκκλησίας μετατοπίζεται από το πρόσωπο στην κεφαλαιική επιφάνεια που παρέχουν οι απρόσωποι μηχανισμοί. Όπως δεν υπάρχει στο χώρο της Ορθοδόξου αγιογραφίας εικόνα χωρίς πρόσωπο, άλλο τόσο δεν μπορεί να υπάρχει ποιμαντική χωρίς πρόσωπο.

«Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»

«Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»
Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται ας προσέχει μήπως πέσει (Α΄ Κορ. ι΄ 12)


Να μη υπερηφανευθείς όταν πλέεις καλά πριν δέσεις το πλοίο. Διότι, πολλές φορές πολλών ανθρώπων το πλοίο, ενώ έπλεε προς το λιμάνι καλά, βυθίστηκε το σκάφος, ενώ πολλοί άλλοι οδήγησαν το πλοίο τους στο λιμάνι παρ’ όλο που υπήρχε τρικυμία”.
Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

"Μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;" 
Για τούτο και ο Παύλος έλεγε· ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση.
Κι ο προφήτης παλαιότερα φώναξε· μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;
Για να μη θαρρεύει εκείνος που στέκεται, αλλά πάντα νάχει αγωνία, μηδέ κείνος που έπεσε ν’ απελπίζεται.
Γιατί τόση είναι η δύναμη του Κυρίου, που και πόρνες και τελώνες να τραβήξει και να βάλει κάτω από το ζυγό του.
Τι γίνεται, λοιπόν;
Αυτός που τράβηξε κοντά του τις πόρνες, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον μαθητή;
Ναι, μπορούσε να κρατήσει και τον μαθητή· αλλά δεν ήθελε να τον κάνει καλόν με την ανάγκη, μηδέ με τη βία να τον κρατήσει κοντά του.
Για τούτο ο ευαγγελιστής, ιστορώντας μας για τον αχάριστο μαθητή, λέγει·
τότε πορευθείς, ήγουν δίχως να τον καλέσει κανένας, δίχως να τον αναγκάσει ή να τον σπρώξει άλλος, αλλά από μονάχος του κινήθηκε σ’ εκείνη την πράξη, από δική του γνώμη σ’ εκείνο το παράνομο τόλμημα ώρμησε, δίχως να κινηθεί από άλλη αιτία, αλλά από την κακία που ερχότανε από μέσα του πήγε να πέσει στην προδοσία του Δεσπότη.

Ὁ άγ. Πατριάρχης Τύχων κοιμήθηκε τήν 25η Μαρτίου(7/4) 1925, δηλητηριασμένος ἀπό πράκτορες τῆς σοβιετικής Μυστικῆς Ἀστυνομίας


Ὁ Πατριάρχης Τύχων κοιμήθηκε τήν 25η Μαρτίου 1925, δηλητηρισμένος ἀπό πράκτορες τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας (κατά τήν ὁμολογία τοῦ Ἐπισκόπου Μαξίμου τοῦ Σερπούχωφ). 
Δύο ἡμέρες πρίν, τήν Κυριακή 23η Μαρτίου, τέλεσε τήν τελευταῖα του Θεία Λειτουργία καί χειροτόνησε τόν Ἐπίσκοπο Ἐφραίμωβ Σέργιο (ἔπειτα Ἐπίσκοπο Μπουζουλούκ, Ἱερομάρτυρα, ὁ ὁποῖος κατασπαράχθηκε ζωντανός ἀπό ἀρουραίους ! τό 1930). Τά τελευταῖα του λόγια ἦταν: “Ἡ νύχτα θά εἶναι βαθειά καί θά διαρκέσει πολύ” (κατά τόν διακονητή του Κωνσταντῖνο Panshkevich).
                                      

Τό γεγονός τῆς δολοφονίας του προκύπτει – ἐκτός ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ Ἐπισκόπου Μαξίμου – καί ἀπό τήν αὐτοβιογραφία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Πιτιρίμ Λαντίγκιν (Μεγαλοσχήμου Πέτρου, + 1957), τήν ὁποία διέσωσε ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος. Τίς σχετικές πληροφορίες ὁ ἀρχιεπ. Πιτιρίμ τίς εἶχε πάρει ἀπό τούς δύο διακονητές τοῦ Τύχωνος, τούς ὁποίους γνώριζε ἀπό παλιά, καί ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος τίς κατέγραψε ὅταν διάβασε τήν χειρόγραφη αὐτοβιογραφία τοῦ Πιτιρίμ, τήν ὁποία ἔγραψε λίγο πρίν τυφλωθεῖ.

Άγιος Σάββας ο ''εν Καλύμνω'': «Ο ακτήμων μοναχός, υψιπέτης αετός»

   Ερώτηση: Ο άγ. Σάββας θα συμπροσευχόταν και θα ευλογούσε παπικούς, όπως έπραξε και πράττει ο νυν μητρ. Καλύμνου Παΐσιος;    

Μητρ. Καλύμνου Παΐσιος και ιερείς συμπροσεύχονται με τον Καρδινάλιο


-https://www.youtube.com/watch?v=cPWp7Tk-9G0&feature=emb_logo

Τότε
Οι ιερείς της Καλύμνου που αντιστάθηκαν υπέρ πίστεως

Το 1934 οι κληρικοί συγκεντρώθηκαν στον Ναό της Υπαπαντής και υπέγραψαν πάνω στην Αγία Τράπεζα λίβελλο αποκήρυξης του Μητροπολίτη Απόστολου σε ένδειξη δυσφορίας για την πολιτική των Ιταλών

                      

Είναι κάποια πράγματα που γίνονται στην ζωή μας που έχουν μια ιδιαίτερη αξία, γιατί αποδεικνύουν ότι έχουν λόγο για να γίνουν και δεν είναι τυχαία.
Αυτό συνέβη με τον άγιο Σάββα τον «εν Καλύμνῳ». Πριν χρόνια διάβασα τον βίο του, μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και θέλησα να μοιραστώ το ενδιαφέρον αυτό συναξάριό του με τα παιδιά της Σύναξης των νέων μας, και τώρα με όλους εσάς.
Θα σας αναφέρω αρχικά μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον άγιο.
Με αυτόν τον τρόπο θα ξεκινήσω, να παρουσιάσω την αγιασμένη του μορφή, ενώ στην συνέχεια θα εστιάσουμε σε μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του βίου του, της πνευματικότητάς του.
Ο Όσιος Σάββας λεγόταν Βασίλειος και γεννήθηκε το 1862 στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης.
Οι γονείς του, Κωνσταντίνος και Σμαραγδή, ήταν πτωχοί και άσημοι, αλλά πιστοί.
Έτσι, ο Βασίλειος μεγάλωσε έχοντας βαθιά πίστη και μεγάλη ευσέβεια. Από μικρή ηλικία ήθελε να μιμηθεί την άσκηση των αγίων, γεγονός που φανέρωνε την ειδική κλήση που είχε.
Μόλις σε ηλικία δώδεκα ετών, ο νεαρός Βασίλειος άφησε την δουλειά που τού δημιούργησε ο πατέρας του για να εργαστεί.
Δεν του άρεσε γιατί η ψυχή του ποθούσε κάτι άλλο, μια άλλη, διαφορετική ζωή.

Αν ήμουν ο διάβολος δεν θα ερχόμουν χρησιμοποιώντας βία αλλά ευκολία.


“Αν ήμουν ο διάβολος δεν θα ερχόμουν χρησιμοποιώντας βία αλλά ευκολία. Θα τους έδινα ό,τι θέλουν, και ό,τι έχουν ανάγκη, θα τους έκανα να νιώθουν ομοιογενείς αλλά εντελώς μόνοι, θα τους έκανα να ψυχαγωγούνται διαρκώς αλλά να είναι σιωπηλά κενοί, θα θόλωνα τις γραμμές μεταξύ της αλήθειας και της άποψης, μέχρι που τίποτα να μην σήμαινε κάτι. 
Θα τους δίδασκα να κυνηγάνε την ντοπαμίνη (ευχαρίστηση) και όχι τον σκοπό, να λατρεύουν τον εαυτό τους αλλά να μισούν αυτό που είναι.
Δεν θα τους κατέστρεφα με πόλεμο, αλλά θα τους κατέστρεφα με την απάθεια κρατώντας τους αποπροσανατολισμένους και “μουδιασμένους” απλά να σκρολάρουν στα κινητά τους, διαρκώς να σκρολάρουν. 

Οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού. Οι ορθόδοξοι όμως εθελοτυφλούν.

Τραγικό! Αγιορείτικη συμβολή στο εκτρωματικό πρόγραμμα με τους αιρετικούς στη Θεσσ/νίκη!


Γράφει ο Χρήστος Βλαμάκης

Δεν μας έφταναν τα όσα τραγικά θα δούμε στην συμπρωτεύουσα, με προσευχές και φολκλόρ, κατόπιν αποφάσεως του ταλαίπωρου Μητροπολίτη Θεσσ/νίκης, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει και αγιορείτικη συμβολή.

Ανάμεσα στους συνεργαζόμενους φορείς, σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα που μπορείτε να βρείτε εδώ, είναι και η “Αγιορείτικη Εστία”, ενώ μεταξύ των χορηγών βλέπουμε το εκκλησιαστικό κανάλι 4Ε, την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια” (ο Θεός να την κάνει) και το βιβλιοπωλείο της αδελφότητος της Λυδίας. 



Τι είναι όμως η “Αγιορείτικη Εστία”; Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της εταιρείας, η Αγιορειτική Εστία, είναι “Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία που ιδρύθηκε το 2000 από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, και ουσιαστικά αποτελεί τη λειτουργική συνέχεια της έκθεσης «Θησαυροί του Αγίου Όρους», που παρουσιάστηκε το 1997 από τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «Θεσσαλονίκη 1997». […] Διοικείται από επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του εκάστοτε Δημάρχου Θεσσαλονίκης, έχει δε ως επίτιμο Πρόεδρο τον εκάστοτε Πρωτεπιστάτη του Αγίου Όρους (σ.σ.: στην θέση αυτή σήμερα βρίσκεται ο π. Συμεών Διονυσιάτης).. Από τα υπόλοιπα έξι μέλη του Συμβουλίου τα τρία ορίζονται από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και τα τρία από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους”.

Τραγελαφικό! Αναρωτιούνται αν ο μητρ. Περιστερίου έθεσε εαυτόν εκτός Εκκλησίας, αλλά συνεχίζουν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του και με τους ομοίους του. Που το είδαν ως θεολόγοι αυτό γραμμένο;

 «Γρηγόριε, Γρηγόριε, τι με διώκεις;»!

Ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος εἰς τὰς ἐργασίας τῆς CEC τὸν Δεκέμβριον 2024, εἰς τὴν Βαρσοβίαν, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συνδιοργανώνει μὲ τοὺς Λατίνους ἐπιστημονικά συνέδρια (καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴν Οὐνιτῶν), συν­εργάζεται μὲ αἱρετικούς, σχισματικοὺς καὶ παπαδίνες καὶ εἰσάγει εἰς τὴν Μητρόπολιν Περιστερίου τοὺς ἀχειροτονήτους σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας.

Μήπως ὁ Μητρ. Περιστερίου ἔθεσε τὸν ἑαυτόν του ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

«ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΤΙ ΜΕ ΔΙΩΚΕΙΣ;»!

Νίτσε: «Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός. Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός. Καὶ ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε».

Κάποιοι, μερικοὶ μεγαλοσχήμονες ρασοφόροι.

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

  Ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα δέν ἐξαντλεῖται σέ ἕναν διοικητικό ρόλο κοσμικοῦ τύπου, ὁπότε καί δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, καθώς ἀποκλειστικά κριτήριά της εἶναι ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιο καί ἡ ἀγάπη: ἡ ἀλήθεια, ὅπως αὐτή πηγάζει ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τό δίκαιο, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς θεόπνευστους ἱερούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Τά τρία αὐτά, ἐν ἀπολύτῳ συμπνοίᾳ, ἀποτελοῦν τήν ἑνιαία βάση πού ἀναπτύσσεται καί λειτουργεῖ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἀπαράβατη τήρηση τῶν τριῶν αὐτῶν συνίσταται ἄλλωστε -ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου- ὁ φρικτός ὅρκος πού δίνει ὁ μέλλων ἐπίσκοπος ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου.

  Ἡ τρέχουσα ὅμως ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀποδεικνύει τό πόσο αὐτό πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύη ὡς πρός τήν ἐπισκοπική διακονία εἶναι τελείως διαφοροποιημένο ἀπό τήν ἀκολουθούμενη πράξη, ἀφοῦ τίς περισσότερες φορές ἀποκλειστικό κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἀποτελοῦν οἱ ἑκάστοτε σκοπιμότητες, πού καθορίζουν τίς ἀντίστοιχες διοικητικές ἀποφάσεις. Ἔτσι ὅμως, ἡ ἐκκλησιολογία θρυμματίζεται, οἱ αἰώνιοι στῦλοι τῶν ἱερῶν κανόνων σωριάζονται, ἡ εὐχαριστιακή σύναξη πληγώνεται καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σκανδαλιζόμενος διαμαρτύρεται, καί ἡ διαμαρτυρία αὐτή ὑψώνεται ὡς κραυγή ἀπογνώσεως εἰς τά ὦτα τοῦ Κυρίου.

Δέν θά ἔπρεπε ἡ Δ.Ι.Σ. νά εἶχε κατονομάσει τόν Σεβ. Γρηγόριον;

  Ἡ ἐγκύκλιος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τόν ὁποῖο εἶχε ἀπομακρύνει μέ ἀπόφασή του ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος καί ἡ ὁποία ἔχει κατασκανδαλίσει τό ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως (καί ὄχι μόνον), σέ μία πρώτη ἀνάγνωση χαροποίησε τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, ἡ μή συμμόρφωση τοῦ Μητροπολίτου Γρηγορίου μέ τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ὅπως αὐτό ἐπαληθεύεται ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν πιστῶν τῆς Μητροπόλεως, οἱ ὁποῖοι καταγγέλλουν ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος δέν ἔχει εἰσέτι ἀποκατασταθῆ στήν θέση του, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καί τῆς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἐπιβεβαίωσε τούς φόβους ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτή ἦταν ἀποτέλεσμα σκοπιμοτήτων καί ὄχι ἀπόφαση ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας, σκοπιμότητες ὅμως πού γεννοῦν πολλά ἐρωτήματα…

Ἐπιστολὴ τοῦ πρωτ. Θεόδωρου Ζήση πρὸς τὸν διωκόμενο για θέματα Πίστεως π. Ματθαῖο Vulcănescu


Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁµότιµος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης Θεσσαλονίκη

Αἰδεσιµολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον

π. Ματθαῖον Vulcănescu

Ὀρθόδοξη Ἐνορία

Ἁγίου Ἐδουάρδου τοῦ Μάρτυρα

καὶ Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς Ρωµαίας Λίβερπουλ

Θεσσαλονίκη 31.3.2025

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ π. Ματθαῖε,

Σᾶς εὐχαριστῶ θερµά, γιατὶ µὲ ἐνηµερώσατε ἀδελφικά, στέλνοντας τὰ σχετικὰ ἔγγραφα, γιὰ τὶς διώξεις ποὺ ὑφίστασθε, ἐπειδὴ προχωρήσατε στὴν κατὰ πάντα δικαιολογηµένη ἱεροκανονικὴ ἐνέργεια νὰ διακόψετε τὴν µνηµόνευση τοῦ ὀνόµατος τοῦ οἰκείου µητροπολίτη Σιλουανοῦ, τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας.

Ὑποστηρίζω καὶ ἐπαινῶ τὸ θάρρος σας νὰ ὁµολογήσετε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, ἀκολουθώντας τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων, παλαιῶν καὶ νέων, µεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι Μονοφυσίτες, µὲ τοὺς ὁποίους δυστυχῶς τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας εὑρίσκεται σὲ κοινωνία ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἀναµειγνύοντας ἔτσι τὰ ἄµικτα, Ὀρθοδοξία καὶ αἵρεση, Ἀλήθεια καὶ πλάνη.

Εἰδικότερα τὴν διακοπὴ µνηµόνευσης τοῦ ὀνόµατος τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου συνιστοῦν καὶ προβάλλουν ὁ 31ος Ἀποστολικὸς Κανόνας καὶ ὁ 15ος τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ) Συνόδου τοῦ Μεγάλου Φωτίου (861). Ἡ τελευταία χαρακτηρίζει τοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ὡς ψευδεπισκόπους, καὶ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ ὕβρη, ὅπως ἰσχυρίζεται γιὰ σένα ὅτι τὸν ὑβρίζεις ὁ µητροπολίτης Σιλουανός, ἀλλὰ ἔλεγχο τῆς αἵρεσης. Στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ στὰ συγγράµµατα τῶν Ἁγίων Πατέρων πολὺ συχνὰ γίνεται λόγος γιὰ ψευδοπροφῆτες, ψευδαποστόλους καὶ ψευδοδιδασκάλους. Αὐτὸ δὲν εἶναι ὕβρις, ἀλλὰ ἔλεγχος πρὸς ἐπιστροφὴν τῶν κακοδόξων καὶ προστασίαν τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ χριστιανική ἀγάπη καί ἡ ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας... και η συνήθης πια απόκρυψη της αλήθειας !

Όλα ορθά αλλά, όπως όπως όλοι οι με την αίρεση συμβιβασμένοι ιερείς, έτσι και ο π. Σωτήριος λέει την μισή αλήθεια, άρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει από τον πιστό την αγαπολογία του Οικουμενισμού, παρόλο που την καταδίκασαν τόσοι και τόσοι Άγιοι. Έτσι ενώ ορθά καταδικάζει την ψευδή αγάπη, προς τα πάθη για να σώσει τους πιστούς, παράλληλα τους οδηγεί στην απώλεια, αφού αποκρύπτει την ολέθρια αγάπη προς τους αμετανόητους αιρετικούς και σχισματικούς, την οποία προωθεί ο Οικουμενισμός.                                                                            A.T.

άγ. Παΐσιος: «Μετὰ λύπης μουἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσειδὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική, οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει  
    
            

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας

Ἡ χριστιανική ἀγάπη καί ἡ ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας

Μιά ματιά στή σύγχρονη πραγματικότητα

Στίς μέρες μας γίνεται πολύς λόγος περί ἀγάπης, πολύ περισσότερο ἴσως ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή. Ὅλοι σχεδόν μιλοῦν γιά ἀγάπη. Ὡστόσο, ἡ ἔντονη ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας, οὔτε μέ τήν αὐθεντική ἀγάπη ἔχει κάποια σχέση, ὅπως θά δοῦμε, οὔτε μέ τά δεδομένα τῆς πραγματικότητας συνάδει. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό παντελῆ σχεδόν ἔλλειψη αὐτῆς τῆς ἀρετῆς. Τό βεβαιώνουν οἱ συνεχιζόμενοι μέ ἀμείωτη ἔνταση πόλεμοι, ἡ συστηματική ἐκμετάλλευση καί ἐξαθλίωση τῶν λαῶν, ἡ μαζοποίηση τῶν κοινωνιῶν, ἡ ἔξαρση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, ἡ ψυχρότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἀδιαφορία γιά τόν πλησίον καί πολλά ἄλλα. Ποιοῖ, ὅμως, ὁμιλοῦν σήμερα περί ἀγάπης καί μέ ποιόν τρόπο;

Ὁπωσδήποτε, ὁμιλεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, ὅπως πάντα, ἐπιχειρεῖ νά μεταφέρει τό μήνυμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ στόν σύγχρονο κόσμο. Ὁ Κύριος μίλησε γιά τήν «καινή (νέα) ἐντολή», πού ἔδωσε στόν κόσμο, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης (τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», Ἰω. 13,34). Σέ ἄλλη περίπτωση, ὅταν τόν ρώτησαν γιά τή μεγαλύτερη ἐντολή, εἷπε ὅτι πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι τό νά ἀγαπήσεις τόν Θεό μέ ὅλη σου τήν ὕπαρξη. Καί δεύτερη, ὅμοια μέ τήν πρώτη, εἶναι τό νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτό σου. Ἀπό αὐτές τίς δύο ἐντολές ἐξαρτῶνται «ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται» (Ματθ. 22, 35-40), δηλ. ὅλες οἱ ἄλλες ἐντολές ἤ ἀρετές. Σέ ὁλόκληρη τήν Καινή Διαθήκη καί σέ ἄλλα ἱερά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας συνεχῶς προβάλλεται ἡ ἀγάπη, ὡς κορυφαία χριστιανική ἀρετή.

Ἔξω ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἀξία

Μόνο ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ὕλη. Καὶ τὸ σῶμα μας ὕλη εἶναι, χῶμα δανεισμένο ἀπό τη γῆ… Πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσπάθειά μας νὰ καταστοῦμε ἄξιοι τῆς θεϊκῆς πνοῆς ποὺ βρίσκεται μέσα μας.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ θησαυρὸς πολυτιμότερος ἀπ’ ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο. Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ σημαντικότερη, καὶ ὁ κόπος γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ πιὸ συνετός.

Πολλοὶ ἑτοιμοθάνατοι, εὑρισκόμενοι σὲ πολύωρη ἀγωνία, μπόρεσαν νὰ ξεψυχήσουν μονάχα τότε, ὅταν ἐξομολογήθηκαν τίς ἁμαρτίες τους στὸν ἱερέα… Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ καλοσύνης καὶ θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως θὰ σωθεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ἂν συνειδητὰ δὲν κάνει διάκριση μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ἂν δὲν ἀπορρίψει τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν ἀναγνωρίσει τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ;

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς: Ὁμιλία εἰς τὴν Ε΄ Κυριακὴν τῶν νηστειῶν

            


Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού ἡ πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακή [πού σφραγίζει τήν ἑβδομάδα] τῶν μεγάλων ἀγρυπνιῶν καί τῶν μεγάλων ἀσκήσεων, τήν ἑβδομάδα τῶν μεγάλων θρήνων καί ἀναστεναγμῶν, ἡ Κυριακή τῆς πιό μεγάλης μεταξύ τῶν ἁγίων γυναικῶν Ἁγίας, τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας…

Σαράντα ἑπτά χρόνια ἔκανε στήν ἔρημο, καί ὁ Κύριος τῆς ἔδωσε ἐκεῖνο πού σπάνια δίνει σέ κάποιον ἀπό τούς Ἁγίους. Χρόνια ὁλόκληρα δέν γεύθηκε ψωμί καί νερό. Στήν ἐρώτησι τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ἐκείνη ἀπάντησε: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4). Ὁ Κύριος τήν ἔτρεφε μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο καί τήν ὡδηγοῦσε στήν ἐρημητική ζωή, στούς ἐρημητικούς της ἀγῶνες.

Καί ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα; Ἡ Ἁγία μετέτρεψε τήν κόλασί της σέ παράδεισο! Νίκησε τόν διάβολο καί ἀνέβηκε ψηλά στόν Θεό! Πῶς, μέ τί; Μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή, μέ νηστεία καί προσευχή! Διότι ἡ νηστεία, ἡ νηστεία μαζί μέ τήν προσευχή, εἶναι δύναμις πού νικᾶ τά πάντα. Ἕνας θαυμάσιος ὕμνος τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς λέγει: «ἀκολουθήσωμεν τῷ διά νηστείας ἡμῖν, τήν κατά τοῦ διαβόλου νίκην ὑποδείξαντι, Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Μέ τήν νηστεία μᾶς ἔδειξε τήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου… Δέν ὑπάρχει ἄλλο ὅπλο, δέν ὑπάρχει ἄλλο μέσον.

Νηστεία! Ἰδού τό μέσον γιά νά νικήσῃς τόν διάβολο, τόν κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης, ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Τί θεία δύναμις ἡ νηστεία! Νηστεία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά νά σταυρώνῃς τό σῶμα, νά σταυρώνῃς τό σῶμα, νά σταυρώνῃς ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό σου.

Οἱ Ἰουδαϊκές θυσίες καί ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ

                                    

Ἡ ἀποστολική περικοπή τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν προέρχεται, ὅπως ὅλες οἱ ἀποστολικές περικοπές αὐτῆς τῆς περιόδου, ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή καί εἶναι σέ μετάφραση ἡ ἀκόλουθη:

«Ἀδελφοί, ὁ Χριστός ἦρθε ὡς ἀρχιερέας τῶν ἀγαθῶν πραγμάτων πού προσμένουμε. Ἡ σκηνή στήν ὁποία μπῆκε εἶναι ἀνώτερη καί τελειότερη. Δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αὐτῆς τῆς δημιουργίας. Ὁ Χριστός μπῆκε μιὰ γιά πάντα στά ἅγια τῶν ἁγίων, γιά νά προσφέρει αἷμα ὄχι ταύρων καί μοσχαριῶν, ἀλλά τό δικό του αἷμα· κι ἔτσι μᾶς ἐξασφάλισε τήν αἰώνια σωτηρία. Τό αἷμα τῶν ταύρων καί τῶν τράγων, καί τό ράντισμα μέ τή στάχτη τοῦ δαμαλιοῦ ἐξαγνίζουν τούς θρησκευτικά ἀκάθαρτους καθαρίζοντάς τους ἐξωτερικά. Πόσο μᾶλλον τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Αὐτός, ἔχοντας τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πρόσφερε τόν ἑαυτό του ἄψογη θυσία στό Θεό, κι ἔτσι θά καθαρίσει τή συνείδησή σας ἀπό τά ἔργα πού ὁδηγοῦν στό θάνατο, γιά νά μπορεῖτε νά λατρεύετε τόν ἀληθινό Θεό» (Ἑβρ.9,11-14).

Ἐνόψει της θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, πού θά προβάλει σέ λίγες μέρες ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἀκολουθίες της, ὅρισε γιά τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τό παραπάνω ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή. Στό ἀνάγνωσμα αὐτό ὁ ἱερός συγγραφέας συγκρίνει τίς ἐπαναλαμβανόμενες θυσίες τῶν Ἰουδαίων στό Ναό τοῦ Σολομώντα μέ τή μοναδική ἅπαξ διά παντός θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό, ἀπευθυνόμενος προφανῶς σέ πρώην Ἰουδαίους ἀναγνῶστες πού δέχτηκαν τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Χριστό.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας

        

Εκοιμήθη εν Κυρίω σήμερα, Σάββατο 5 Απριλίου 2025, ο Μητροπολίτης Κονίτσης κυρός Ανδρέας σε ηλικία 86 ετών.

Ο μακαριστός Ιεράρχης νοσηλευόταν από την παραμονή των Χριστουγέννων στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων «Γ. Χατζηκώστα» μετά από εγκεφαλικό αιμορραγικό επεισόδιο δίνοντας μια δύσκολη μάχη από την οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να βγει νικητής.

Υπέροχο, για κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται στην ζωή: Τὸ ποτήριο τοῦ Χριστοῦ

Ἄν τό Ποτήριο σοῦ φαίνεται ἀφόρητο, ἀδυσώπητο, τότε ἀποκαλύπτει ὅτι παρόλο πού φέρεις τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνήκεις στόν Χριστό.  

                                         

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης

– Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του (Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ. Προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ , δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς. Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι» (Ψ. 115, 4)

Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στὸν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)

Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει νά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »

Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.

Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.

Κυριακή Ε΄ Νηστειών - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

               


ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ [: Εβρ. 9, 11-14]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου (: ο Χριστός ήλθε ως αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών, των αγαθών δηλαδή της Καινής Διαθήκης. Και εισήλθε στα επουράνια Άγια των Αγίων μέσα από μία ανώτερη και τελειότερη σκηνή, που δεν κατασκευάστηκε από χέρια ανθρώπων. Δηλαδή δεν εισήλθε μέσα από μία επίγεια σκηνή, όπως ήταν η Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά δεδομένου ότι το σώμα Του ήταν η σκηνή και κατοικία του Θεού Λόγου, ασυγκρίτως ανώτερη και τελειότερη, εισήλθε μέσα από τη σκηνή αυτή του σώματός Του)» [Εβρ. 9,11].

      Εδώ ως «μείζονα καί τελειοτέραν σκηνήν» εννοεί τη σάρκα. Και σωστά την ονόμασε και «ανώτερη» και «τελειότερη», εφόσον σε αυτήν κατοικεί ο Θεός Λόγος και όλη η ενέργεια του Πνεύματος· γιατί «οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα (: και τα διδάσκει αυτά αλάνθαστα, διότι ο Θεός δεν Του έδωσε το Άγιο Πνεύμα όπως κάποτε στους προφήτες περιορισμένα και σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους, αλλά Του το έδωσε ολοκληρωτικά, αδιάκοπα και απεριόριστα· και συνεπώς Αυτός κατέχει την πλήρη και απόλυτη θεϊκή αποκάλυψη και διδάσκει με ακρίβεια τη διδασκαλία του Θεού)» [Ιω. 3,34]· ή το λέγει επειδή είναι τελειότερη, αφού είναι ακατάληπτη, και κατορθώνει μεγαλύτερα.

    «Τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως (: ακριβώς μάλιστα το σώμα Του αυτό, επειδή συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, δεν προερχόταν από την κτίση αυτή, αλλά από νέα πνευματική κτίση)» [Εβρ. 9, 11]. Να πώς εισήλθε από σκηνή που είναι ανώτερη· γιατί δεν θα ήταν κατασκευασμένη από το Άγιο Πνεύμα, αν την κατασκεύασε άνθρωπος. «ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως (: δεν προέρχεται από αυτόν τον κόσμο)»·

Γέρων Ισαάκ – Δοξαστικό των Αίνων της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ…»

Ψάλλει ο παπά Ισαάκ Λιβανέζος (Ατάλλα) Πνευματικό τέκνο και βιογράφος του Όσιου Παϊσιου του Αγιορείτη.

“Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις, σὺν ἁγιασμῷ· ὅθεν οὐδὲ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλ᾽ ὅσοι τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν ἐν χερσὶ πενήτων ἀποτίθενται.

Ταῦτα καὶ Δαυῒδ ὁ Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὁ κατατρυφῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῷ φωτὶ περιπατῶν, ὃς οὐ μὴ προσκόψῃ· ταῦτα δὲ πάντα, πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν γέγραπται, ὅπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν· καὶ δῴη ἡμῖν Κύριος, ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.”

Πηγή

Διδαχὴ εἰς τὴν Ε΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν: Περὶ Παραδείσου

                                               Περὶ Παραδείσου

                                  

Ἠλία Μηνιάτη, ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων. Ἐλαφρῶς διασκευασθεῖσα κατὰ τὸ λεκτικόν.

Οἱ ἄνθρωποι, οἵτινες εἶναι καθολικὰ ἄδικοι, δίδουσι τὰς τιμὰς ἐκεῖ, ὅπου τοὺς φέρει ἤ ἡ φιλία ἤ ἡ συγγένεια. Ὁ Θεός, ὅστις εἶναι φυσικὰ δίκαιος, δίδει τὰς τιμὰς ἐκεῖ, ὅπου εὑρίσκεται ἡ ἀξία. Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τιμῶνται οἱ φίλοι ἥ οἱ συγγενεῖς· ἀπὸ τὸν Θεόν τιμῶνται οἱ ἄξιοι· αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ παρηγορία, τὴν ὁποίαν ἔχουσιν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ὅταν ἀμελοῦνται ἤ καταφρονοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ ἀναμένωσι τὸν μισθὸν τῆς ἄρετῆς ἀπὸ τὸν Θεόν. Τοῦτο δεικνύει φανερὰ εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Αὐτὸς ἀναβαίνει εἰς Ἱεροσόλυμα, ὅπου ὑπάγει διὰ νὰ σταυρωθῇ, ὁ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου, φαντἀζονται, ὅτι ἐκεῖ ὐπάγει διὰ νὰ βασιλεύσῃ καὶ νικημένοι ἀπὸ φιλοτιμίαν, πρῶτα πέμπουσι τὴν μητέρα των νὰ μεσιτεύσῃ, ἔπειτα παρρησιάζονται καὶ αὐτοί. «Θέλομεν», λέγουσιν, «ὅταν γίνῃς Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ εἶς ἀπὸ ἡμᾶς νὰ καθίσῃ ἐκ δεξιῶν σου καὶ ὁ ἄλλος ἐξ ἀριστερῶν σου, ἵνα ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς μέρος τῆς Βασιλείας σου»· «Δὸς ἡμῖν, ἵνα εἶς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἶς ἐξ εὐωνύμων σου καθήσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου» (Μάρκ. ι΄37).
Ἀλλὰ τὶ ἄνθρωποι εἶναι ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης; Φίλοι τοῦ Χριστοῦ, συγγενεῖς τοῦ Χριστοῦ· ὁ δὲ Χριστὸς τί τοὺς ἀποκρίνεται; Δὲν γνωρίζετε τὶ ζητεῖτε. «Οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε» (αὐτ. 38). Ἐγὼ εἶμαι δίκαιος Κριτής, δὲν δίδω τὰς τιμὰς κατὰ τὴν γνώμην μου δὲν τιμῶ τοὺς φίλους ἤ τοὺς συγγενεῖς τιμῶ τοὺς ἀξίους. Εἰς τὴν Βασιλείαν τὴν ἰδικήν μου, ὅστις κοπιάσῃ, λαμβάνει τὸν μισθόν ὅστις ἀγωνισθῇ κερδαίνει τὸν στέφανον· ὅστις φανῆ ἄξιος, ἔχει τὴν δόξαν· τὸ δέ καθῆσαι ἐκ δεξιῶν μου ἤ ἐξ εὐωνύμων μου, οὔκ ἐστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται» (αὐτ. 40). Ἀλλὰ ποῖος δὲν θέλει νὰ κοπιάσῃ; Ποῖος δὲν θέλει νὰ ἀγωνισθῇ, διὰ νὰ κερδήσῃ τὴν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τιμήν, διότι εἶναι ἀνεκτίμητος; Ἡ ὁποία δὲν ἔχει τέλος, διότι εἶναι αἰώνιος; Τόσους κόπους, τόσους ἀγῶνας διὰ μίαν παραμικρὰν εὐτυχίαν τοῦ κόσμου τούτου, τὴν ὁποίαν καὶ πολὺ δύσκολον εἶναι νὰ τὴν ἀποκτήσωμεν καὶ πολὺ εὔκολον εἶναι νὰ τὴν χάσωμεν; Τόσην δὲ ἀμέλειαν καὶ τόσην ἀμεριμνίαν διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν, διὰ νὰ τὴν ἀποκτήσωμεν, φθάνει μόνον νὰ θέλωμεν; Ἄν δὲ τὴν κερδήσωμεν μίαν φοράν, δὲν τὴν χάνομεν ποτέ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ματθ. 20,20-28] Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ... ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΤΟΥΣ

                                            

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ματθ.20,20-28]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ

Σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ ἔφθασε ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ ἀντιληφθοῦν καθαρὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ ἐπικείμενο Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ὥστε εὐθὺς ἀμέσως νὰ Τὸν πλησιάσουν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ νὰ συζητήσουν μαζὶ Του γιὰ τὴν πρωτοκαθεδρία ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ τοὺς παραχωρήσει στὸ μέλλον· διότι, ὅπως ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, εἶπαν τότε στὸν Κύριο: «Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου(:Ὅταν ἔλθεις στὴ δόξα σου καὶ ἀνεβεῖς στὸν ἐπίγειο βασιλικὸ θρόνο τοῦ Δαβίδ, βάλε μας νὰ καθίσουμε ὁ ἕνας στὰ δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στ᾿ ἀριστερά σου)»[Μᾶρκ.10,37].

Πῶς τότε λοιπὸν ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει ὅτι πλησίασε τὸν Κύριο ἡ μητέρα τους καὶ τὸ ζήτησε αὐτὸ καὶ ὄχι οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές; «Τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆς προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσὰ τί πάρ᾿ αὐτοῦ (: Τότε Τὸν πλησίασε ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν τοῦ Ζεβεδαίου μὲ τοὺς γιούς της, ἡ ὁποία Τὸν προσκύνησε καὶ ἔδειξε ὅτι σκόπευε νὰ Τοῦ ζητήσει κάτι)»[Ματθ.20,20]. Φυσικὸ ἦταν καὶ τὰ δύο νὰ συνέβησαν· διότι παρέλαβαν τὴ μητέρα τους, μὲ σκοπὸ νὰ μεγαλώσουν τὴν παράκλησή τους, καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ συγκινήσουν τὸν Χριστό. Τὸ ὅτι λοιπὸν εἶναι ἀληθινὸ αὐτὸ ποὺ εἶπα καὶ ὅτι ἡ παράκληση ἦταν μᾶλλον δική τους, ἀλλὰ παρουσιάζουν ἀπὸ ντροπὴ τὴ μητέρα τους, πρόσεξε πὼς ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει πρὸς αὐτοὺς τὸν λόγο. Καλύτερα ὅμως ἂς προσπαθήσουμε νὰ γνωρίσουμε κατὰ πρῶτον τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητοῦν, μὲ ποιά διάθεση τὸ ζητοῦν καὶ τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ὁδήγησε νὰ ἐνεργήσουν κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

Ἀπὸ τί λοιπὸν παρακινούμενοι ἔφθασαν σὲ αὐτὴν τὴν ἐνέργειά τους; Ἔβλεπαν ὅτι ἔχαιραν ἐκτιμήσεως ἐκ μέρους τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἤλπισαν ὅτι ἐξαιτίας αὐτοῦ θὰ ἐπιτύχουν νὰ ἐκπληρωθεῖ καὶ αὐτὴ ἡ αἴτησή τους. Ἀλλὰ τί τέλος πάντων εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ζητοῦν; Ἄκουσε ἄλλον εὐαγγελιστή, τὸν Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει αὐτὸ πολὺ καθαρά. Διότι, λέγει, ζητοῦσαν αὐτὰ «διὰ τὸ ἐγγὺς αὐτὸν εἶναι Ἱερουσαλὴμ καὶ δοκεῖν αὐτοὺς ὅτι παραχρῆμα μέλλει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀναφαίνεσθαι (:διότι πλησίαζε στὰ Ἱεροσόλυμα κι αὐτοὶ νόμιζαν ὅτι θὰ φανερωνόταν ἀμέσως ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μὲ λαμπρότητα καὶ δόξα)» [Λουκ.19,11]. Νόμιζαν δηλαδὴ ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται κοντά τους καὶ ὅτι εἶναι αἰσθητή καὶ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο νὰ ὑποστοῦν τίποτε τὸ δυσάρεστο, ἐὰν ἤθελαν νὰ ἐπιτύχουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν. Διότι δὲν ζητοῦσαν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μόνο γι᾿ αὐτὴν καθ᾿ ἑαυτήν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ δυσάρεστα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν καὶ ὁ Χριστὸς κατ᾿ ἀρχήν τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ αὐτὲς τίς σκέψεις, λέγοντάς τους ὅτι πρέπει νὰ ἀναμένουν σφαγές, κινδύνους καὶ τὰ πιὸ φοβερὰ κακά. Διότι, λέγει, «δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; (:Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήρι τοῦ θανάτου ποὺ πρόκειται ἐγὼ σὲ λίγο νὰ πιῶ;)».

Εἰσβολεῖς-κτηνίατροι, ἀνατόμοι πρὸς μελέτη... τῶν ἱερῶν λειψάνων Ρώσων Ἁγίων τῶν Σπηλαίων Λαύρας Κιέβου !!!

 Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 17//30.3.2025.

Δ΄ Νηστειῶν

Ἁγίων Ἰωάννου Κλίμακος καὶ

Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Εἰσβολεῖς-κτηνίατροι, ἀνατόμοι πρὸς μελέτη... τῶν ἱερῶν λειψάνων Ρώσων Ἁγίων τῶν Σπηλαίων Λαύρας Κιέβου !!!

 ... Πληροφορηθήκαμε ὅτι στὶς 28 Μαρτίου 2025 (ν. ἡμ.) στοὺς χώρους τῶν Κάτω Σπηλαίων τῆς Ἁγίας Λαύρας Κιέβου ἔφτασε ἐπιτροπὴ τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ Οὐκρανίας, ἀπαρτιζόμενη ἀπὸ ἀνατόμους, βιολόγους καί ... κτηνιάτρους, συνοδευόμενη μάλιστα ἀπὸ ἀξιωματικοὺς ἐπιβολῆς τοῦ νόμου, μὲ σκοπὸ τὸν προσδιορισμὸ τῆς ἱστορικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς ἀξίας τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Σπηλαιωτῶν Πατέρων ... μέσῳ τῆς λήψης δειγμάτων γιὰ ἐξέταση DNA !

Ἀποροῦμε: οἱ Ἅγιοι τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ποὺ τιμοῦνται σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, σὲ δεκάδες χῶρες τοῦ κόσμου, στοὺς ὁποίους προσεύχονται καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους λαμβάνουν βοήθεια ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι πιστοί, στὰ μάτια τῶν «ἐντολέων καὶ ἐντολοδόχων- ἐρευνητῶν» εἶναι ἁπλῶς «σπονδυλωτὰ» τῶν ὁποίων ἡ βιομορφολογία … πρέπει νὰ μελετηθεῖ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.*

Δυστυχῶς, οἱ συγκεκριμένες ἐνέργειες τῶν Οὐκρανικῶν ἀρχῶν μὲ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων τῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας, μᾶς θυμίζουν –ἂν μή τί ἄλλο- «ἔργα καὶ ἡμέρες» τῶν σοβιετικῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν.

Σὲ ἀνάλογη περίπτωση θὰ γινόταν ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ αἱρετικὸ Βατικανὸ ἂν οἱ ἰταλικὲς ἀρχὲς ἐπιχειροῦσαν κάτι παραπλήσιο γιὰ τὴν μελέτη τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἁποστόλων Πέτρου, Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου καί ἄλλων Ἁγίων;

Κατ’ ἀναλογία ἡ Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὅρους θὰ δεχόταν τὴν παρέμβαση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας γιὰ ἐξέταση δειγμάτων Ἁγίων λειψάνων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ;