Ποιά εἶναι ἡ πραγματικὴ Οἰκονομία
τῆς Ἐκκλησίας σὲ θέματα Πίστεως, πότε καὶ πῶς ἐφαρμόζεται; Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἐκκκλησιαστικὴ
ἱστορία
Μετὰ τὶς λυπηρὲς διαπιστώσεις ἀπὸ τὴν ἡμερίδα περὶ
τῆς πρόκλησης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα, ὅπου τὸ θέμα τῆς Οἰκονομίας
ξανατονίστηκε ἀπὸ τοὺς ὁμιλητὲς καὶ ξαναπαρουσιάστηκε ὡς ἡ ἐκκλησιαστικῶς σωστὴ ἐπιλογὴ ἀπέναντι στὴν
παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρουσιάζουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ μία μελέτη (ἐδῶ)
τοῦ θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη, στὸ ὁποῖο φαίνεται ξεκάθαρα, ποιά εἶναι ἡ
πραγματικὴ Οἰκονομία τῆς Ἐκκλησίας, πότε καὶ πῶς ἐφαρμόζεται. Ὁ ἀναγνώστης θὰ
διαπιστώσει μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἐφάρμοσε Οἰκονομία, ὑπὲρ
τῆς ἑκάστοτε αἱρέσεως, πρὸς ὄφελος τῶν αἱρετικῶν, εἰς βάρος τῆς Πίστεως καὶ μὲ
κίνδυνο τὴν σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἐπίσης ποτὲ ἡ Οἰκονομία δὲν εἶχε πολυετὴ
διάρκεια, ὅπως δυστυχῶς γίνεται σήμερα. Ἀντιθέτως τὰ παραπάνω ἀποτελοῦσαν πάντα
τὴν ἀδιαπραγμάτευτη κόκκινη γραμμὴ στὴν ὁποία κάθε τυχὸν Οἰκονομία ἐξαφανιζόταν.
Φυσικὰ γεννιέται τὸ ἐρώτημα: Αὐτὰ δὲν τὰ γνωρίζουν οἱ πολυπράγμονες ὁμιλητὲς τῆς
ἡμερίδος;
Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΑΓΑΠΗΤΟΥ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΗΝΑ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΑΝΘΙΜΟ
Ἡ Ἐκκλησία πάντα οἰκονομεῖ,
ἀλλὰ ἡ οἰκονομία της δὲν γίνεται πρὸς βλάβην τῆς Πίστεως·ἡ οἰκονομία δὲν
παραδίδει τὸ ποίμνιο βορὰ στοὺς αἱρετικούς, οὔτε διὰ τῆς οἰκονομίας ἐπιτρέπεται
ἀμαχητὶ στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπεκτείνουν τὴν αἵρεση, νὰ ἀλλοιώσουν τὴν Πίστη καὶ
νὰ τὴν ἐπιβάλλουν χωρὶς ἀντίσταση.
Ἔχει ἀναφερθεῖ πολλάκις τὸ
παράδειγμα τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος καὶ ὁ Ρώμης Κελεστίνος, ἀφοῦ
διαπιστώθηκε ἡ κακοδοξία του, τοῦ ἔδωσαν διορία δέκα (10) ἡμερῶν! (ὄχι 20 καὶ
περισσότερο χρόνων, ὅπως σήμερα) μετανοήσει καὶ νὰ ἀποπτύσσει τὴν αἵρεση.
Παραδείγματα, ὡς τοῦ Νεστορίου, ὑπάρχουν κι ἄλλα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.
Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνο τοῦ μὴ
καταδικασμένου μονοφυσίτη, μὰ κανονικοῦ πατριάρχη Κων/πόλεως Ἀνθίμου, ὅπως ἀκριβῶς
συμβαίνει μὲ τὸν μὴ καταδικασμένο ἀλλὰ οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο.
Σημειωτέον ὅτι ὁ πατριάρχης Ἄνθιμος ἦταν φιλομονοφυσίτης, ὀπαδὸς καταδικασμένης
–ἀπὸ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο– αἱρέσεως καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ἀντιπαραδοσιακὲς ἀπόψεις
τινῶν, δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ καθαιρεθεῖ ἀπὸ ἄλλη Σύνοδο, ὡς ὀπαδὸς κεκριμένης αἱρέσεως!
Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀκολουθήσει ἄλλη ὁδό, ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ζηλωτικὲς
καὶ μετα-πατερικὲς αὐτὲς τοποθετήσεις. Ὁ Ἄνθιμος ἀνῆλθε στὸν θρόνο μὲ τὴν
συμπαράσταση τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας (συζύγου τοῦ Ἰουστινιανοῦ).
Ἄμεση ἦταν ἡ ἀντίδραση τῶν μοναχῶν
τῆς Κων/πόλεως· καὶ γιατὶ ἡ μετάθεσή του στὴν Κων/πολη δὲν ἦταν Κανονική (ἦταν ἀντίθετη
μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες), καὶ διότι ὁ ἴδιος ἦταν κακόδοξος. Ὁ Ἄνθιμος ἀγνόησε τὶς
ἀντιδράσεις τῶν μοναχῶν καὶ δὲν ἀπαντοῦσε στὶς ἐρωτήσεις τους, ὡς πρὸς τὸ ἂν ἀποδέχεται
π.χ. τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Αὐτοὶ τὸν κατήγγειλαν στὸν Πάπα Ρώμης Ἀγαπητό.