Τοῦ Ἀδαμαντίου
Τσακίρογλου
Οἱ διαπιστώσεις γιὰ
τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν χῶρο τῶν πνευματικῶν, τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας,
εἶναι –κατ’ ἄνθρωπον– θλιβερὲς κι ἀπογοητευτικές. Οἱ Οἰκουμενιστὲς κυριαρχοῦν
παντοῦ καὶ καταλύουν τὶς παρακαταθῆκες. Ὡς γνήσιοι αἱρετικοὶ εἶναι ὀλέθριοι. Χειρότεροι
ὅμως καὶ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές (διότι οἱ προσδοκίες μας ἦταν καὶ εἶναι
μεγάλες) εἶναι οἱ ὀνομαζόμενοι «εὐσεβεῖς» τῶν ὁποίων τὰ κηρύγματα προκαλοῦν: Ἀντὶ
γιὰ ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα, διάσπαση. Ἀντὶ γιὰ ὑπεράσπιση τῆς ἁγιοπατερικῆς
διδασκαλίας, διαστρέβλωση πρὸς τὸ ἴδιον συμφέρον. Ἀντὶ γιὰ κρυστάλλινο λόγο ἄνευ παρερμηνειῶν, ταχυδακτυλουργίες
εἰς βάρος τῆς Πίστεως (ὁ ὅρος εἰπώθηκε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες καὶ ἔγινε
σχετικὴ ἀναφορὰ ἐδῶ).
Ἐπειδὴ συμβαίνουν αὐτὰ
ἀκριβῶς, ἀκολουθοῦντες τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ τὸ καθῆκον μας ὡς πιστοί,
δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ ἀποκαλύπτουμε καὶ νὰ ἐλέγχουμε τὰ παραπάνω, πάντα
στηριζόμενοι στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καθόσον μάλιστα (ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουμε
οὔτε κατὰ διάνοιαν τὴν ἁγιότητά τους) θέλουμε νὰ ἔχουμε τὴν συνείδησή μας ἀναπαυμένη
στὴ σκέψη, ὅτι τουλάχιστον ὑπερασπίζουμε καὶ ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμά τους κι ὄχι
ὁποιοδήποτε σύγχρονο μετα-πατερικὸ παράδειγμα μίας ψευδοπνευματικότητας χωρὶς πατερικὰ στηρίγματα
κι ὁμολογία.
Γιὰ ὅλα αὐτά, εἶναι ἀνάγκη
νὰ ἀσχοληθοῦμε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ στὸ παρὸν ἄρθρο μὲ τοὺς ἐπίκαιρους ἐκφραστὲς
αὐτῆς τῆς μεταπατερικῆς «πνευματικῆς» γραμμῆς, τὸν π. Πέτρο Χίρς καὶ τὸν π. Ἰωάννη Δρογγίτη. Ἕγινε καὶ σὲ προηγούμενα κείμενα –κείμενα μὲ ἁγιοπατερικὲς ἀποδείξεις
καὶ ὄχι μὲ προσωπικὲς αὐθαίρετες τοποθετήσεις ἐν εἴδει αὐθεντίας– σαφές, ὅτι οἱ
πατέρες αὐτοὶ προβάλλουν μία νεοορθόδοξη ἀκαδημαϊκὴ πνευματικότητα, ποὺ ἐκφράζεται
μὲ μειλίχιο χαμηλότονο λόγο ποὺ μαγνητίζει τοὺς πιστούς, μὲ ἀγαπολογία, μὲ ρητορικὰ
σοφίσματα μαιευτικῆς τεχνικῆς καὶ μὲ ἀνούσιες ἀναφορὲς καὶ καταδίκες, ἀφοῦ
λείπουν οἱ ἀνάλογες πράξεις καὶ ἡ συνέπεια.
Ἂν κάνει κάποιος τὸν
κόπο νὰ κοιτάξει τὶς περισσότερες ὁμιλίες τους, θὰ διαπιστώσει, ὅτι οἱ
σύγχρονοι αὐτοὶ κατηχητὲς τοῦ διαδικτύου, μιλοῦν ὡσὰν νὰ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους
ἀλάνθαστο καὶ γι’ αὐτὸ καὶ δὲν σταματοῦν νὰ ἑρμηνεύουν κατὰ τὸ δοκοῦν ἀναφέροντας
μόνο ὅ,τι κι ὅταν τοὺς συμφέρει. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν σημαίνει, ὅτι, ὅ,τι
λένε, εἶναι λάθος. Ἀντιθέτως πολλὰ εἶναι σωστά καὶ γι’ αὐτὸ μαγεύουν τὸ ποίμνιο.
Τὰ σοβαρὰ καὶ ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ψυχή μας λάθη τους εἶναι κυρίως στὸν χῶρο τῆς ὁμολογίας
καὶ τῆς ὀρθῆς ἁγιοπατερικῆς ἀντιμετώπισης τῆς αἱρέσεως καὶ ὅλων τῶν κακῶς
κειμένων στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτὸ καὶ προκαλοῦν τρομερὸ κακό, ἀφοῦ οἱ
ἄνθρωποι αὐτοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἰδιότητας τοῦ κληρικοῦ, τείνουν ὡς αὐθεντία νὰ
ἐπιβληθοῦν σὰν ἡ δῆθεν σωστὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ γραμμὴ σὲ πιστοὺς ποὺ ἔχουν ἀγαθὲς
προθέσεις ἐνισχύοντας ἔτσι τὸν μολυσμὸ καὶ τὸν ὄλεθρο ποὺ προέρχεται κατὰ τοὺς
Πατέρες ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση.
Ἀκούγοντας τὰ
κηρύγματα τέτοιων νεωτεριστῶν κατηχητῶν σημερινοὶ χριστιανοί ἔχουν ἀλλοιωθεῖ σὲ
τόσο μεγάλο βαθμὸ ὡς πρὸς τὴν πίστη, ὥστε ὄχι μόνο δὲν ἔχουν διάθεση νὰ ἀντισταθοῦν
στοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους, ἀλλὰ δυσκολεύονται νὰ κατανοήσουν γιατί μαρτύρησαν
οἱ Ἅγιοι, γιατί οἱ Πατέρες πολέμησαν μέχρις αἵματος τὶς αἱρέσεις καὶ γιατί οἱ Ὁμολογητὲς
μὲ παρρησία καὶ αὐθορμήτως προσήρχοντο καὶ χωρὶς κανεὶς νὰ τοὺς ἀναγκάσει γιὰ νὰ
ὁμολογήσουν τὴν Πίστη, γιατὶ ἀντιστάθηκαν ἐναντίον βασιλέων καὶ ἡγεμόνων
(κοσμικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν) ὑπερασπιζόμενοι μὲ πάθος τὸν θησαυρὸ τῆς ἀληθινῆς
Πίστεως.
Τρανὴ ἀπόδειξη τῶν παραπάνω συμπερασμάτων ἡ παρακάτω διαδικτυακὴ συζήτηση τῶν ἐν λόγῳ ἱερέων μὲ θέμα «Περὶ τῆς ἐξουσίας στὴν Ἐκκλησία» (ἐδῶ). Ἐκεῖ, λοιπόν, οἱ δύο ἱερεῖς, ἀναλύουν ὠραῖα τὸ θέμα τῆς ἐξουσίας στὴν Ἐκκλησία, τὰ ὅρια της καὶ τὴν σημερινὴ ἀσυδοσία. Ὁμολογοῦν ὅτι γίνονται καινοτομίες καὶ καταργεῖται ἡ Ἱ. Παράδοση καὶ τονίζουν ὅτι χρειάζεται ἡ ἀντίδραση καὶ ἡ ὁμολογία (οἱ ἀλήθειες). Ὅμως μὲ τρομερὰ πονηρὸ τρόπο ἀντὶ νὰ τονίσουν τὴν προδοσία καὶ τὸν ἁγιοπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισής της, ὅταν ἔρχεται ἡ στιγμὴ ἀλλάζουν τὰ λόγια τους. Μιλοῦν ξαφνικὰ γι’ ἀγάπη, ὁμόνοια καὶ διάκριση. Εἶναι δὲ σημαντικὸ νὰ τονίσει κανείς, ὅτι σὲ ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία δὲν ἀναφέρονται οὔτε μία φορὰ οἱ λέξεις αἵρεση ἢ σχίσμα. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι τουλάχιστον τῶν τελευταίων 80 χρόνων, Ἕλληνες καὶ μή, μίλησαν γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς Παναίρεση, ὡς αἵρεση τῶν ἐσχάτων, τόνισαν τὸν δαιμονικό του χαρακτῆρα, προειδοποίησαν ὅτι ἡ ἅλωση θὰ ἔρθει ἐκ τῶν ἔνδω, μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶπαν ὅτι θὰ ἐπέλθουν σχίσματα καὶ τρομερὴ ἀναστάτωση καὶ τόνισαν στοὺς πιστοὺς νὰ μὴν συναινέσουν, νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους.