Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς μετὰ τῶν Φώτων ὡς τρανὴ ἀπόδειξη τῆς παναιρέσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῆς τεράστιας εὐθύνης, ὅσων συμβαδίζουν μ’ αὐτούς.

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος ἀποτελεῖ κόλαφο καὶ τρανταχτὴ ἀπόδειξη κατὰ τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας καὶ πρακτικῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ ὅσων εἴτε τοὺς σιγοντάρουν εἴτε μὲ ψευδοκηρύγματα ἐμποδίζουν τὸν ἁγιοπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισής τους. Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ χωρίο βρίσκουμε τὴν ἀποδόμηση κεντρικῶν σημείων τῆς οἰκουμενικῆς διδασκαλίας. Μία ἀποδόμηση ποὺ δὲν ἔρχεται ἀπὸ κάποιον ἀσήμαντο λαϊκὸ ἢ ἐπαγγελματία θεολόγο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν μέγα Ἱεράρχη Ἰωάννη Χρυσόστομο.

Διαβάζουμε στὸ αὐριανὸ ἀποστολικὸ χωρίο καὶ τὴν ἑρμηνεία του (ἐδῶ): "Και καλώς είπε «ένα πνεύμα» για να δείξει ότι στο ένα σώμα, ένα πνεύμα θα υπάρχει, ή ότι είναι μεν δυνατόν να υπάρχει ένα σώμα, όχι όμως ένα πνεύμα, όπως εάν κάποιος γίνει φίλος αιρετικών·".Ὁ Ἅγιος εἶναι σαφέστατος: Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἕνα πνεῦμα μὲ αὐτὸν ποὺ εἶναι φίλος τῶν αἱρετικῶν (μὲ φιλία ἐννοεῖται ἡ ἀποδοχή τους ὡς Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἡ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο), νὰ εἶναι φίλος καὶ ἀδελφὸς τοῦ Πάπα, τῶν Προτεσταντῶν, Πεντηκοστιανῶν κλπ. Καὶ ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν δύο πνεύματα σὲ ἕνα σῶμα, ἄρα οἱ φίλοι τῶν αἱρετικῶν, ἂν δὲν μετανοήσουν, δὲν ἀνήκουν στὸ σῶμα, δηλ. στὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ὅσοι ἀντιδροῦν καὶ ἀπέχουν τῆς κοινωνίας μὲ αὐτούς, ὅπως ψευδῶς ἰσχυρίζονται οἰκουμενιστὲς καὶ πολλοὶ ὑποτιθέμενοι ἀντιοικουμενιστές.

Ὡς ἐκ τούτου βροντοφωνάζει ὁ Ἀπόστολος καὶ ὁ ἑρμηνευτής του Ἅγιος, ἐπίκαιροι ὅσο ποτέ: "Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα... Εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν... Η δική Του δύναμη διαχύνεται και ενεργεί διαμέσου όλων των μελών της Εκκλησίας, σε ολόκληρο το σώμα της".

Ἐδῶ εἶναι ἀπόλυτα καὶ σαφέστατα ξεκάθαρο, ὅτι ἡ διδασκαλία περὶ πολλῶν ὁδῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὸν Θεό, περὶ πολλῶν ἐκφράσεων τῆς Πίστεως (αἱρετική, μουσουλμανική, ἰουδαϊκή), πολλῶν βαπτισμάτων (χωρὶς τριπλὴ κατάδυση, μὲ ράντισμα, ἐκτὸς Ἐκκλησίας κλπ.), Χάρις Θεοῦ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ μόνο μέσῳ τῶν Ἐπισκόπων, εἶναι μία διδασκαλία ξένη στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄρα αἱρετική. Καὶ ἔτσι δὲν καθιστᾶται ἔνοχος μόνο αὐτὸς ποὺ τὴν διαδίδει, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν τὴν πολεμᾶ, δὲν τὴν ἀπομονώνει ἢ ἀπὸ δειλία σιωπᾶ ἀπέναντί της.

Γι’ αὐτὸ ἐπισημαίνει ἐδῶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τι λες; «Η ίδια πίστη είναι, ορθόδοξοι είναι και εκείνοι [:οι αιρετικοί]». Γιατί λοιπόν δεν είναι μαζί με εμάς; «Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα». Εάν όμως αυτά που κάνουν αυτοί είναι ορθά, τότε τα δικά μας είναι λανθασμένα· εάν πάλι τα δικά μας είναι ορθά, τότε τα δικά τους είναι λανθασμένα. «Ώστε να μην είμαστε πλέον νήπιοι, κλονιζόμενοι και παρασυρόμενοι από κάθε άνεμο διδασκαλίας».

Πρέπει φυσικὰ νὰ τονιστεῖ ὅτι στὰ παραπάνω δὲν ἀμφισβητοῦνται τὰ ἀποκλειστικὰ χαρίσματα καὶ δικαιώματα τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἢ ἱερατικοῦ ἀξιώματος, ἀλλὰ ἡ παρανόηση καὶ ἡ κατάχρησή τους π.χ. πρωτεῖο, ἐπισκοποκρατία καὶ ἀλάθητο. Ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος: «ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ (:Βέβαια όλοι οι πιστοί δεν έχουμε λάβει τα ίδια χαρίσματα, αλλά διάφορα και ποικίλα. Αυτή όμως η διανομή για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται να γίνεται αιτία χωρισμού μεταξύ των πιστών· διότι η διανομή αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά γίνεται από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτός δηλαδή στον καθέναν ξεχωριστά από εμάς, έδωσε τη θεία χάρη, σύμφωνα με το μέτρο που με σοφία και δικαιοσύνη χρησιμοποιεί στη διανομή της δωρεάς Του)».

Καὶ ξεκαθαρίζει: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος Προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας, πώς θα συμπεριφέρεστε και τι θα διδάσκετε. Προσέχετε και όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Άγιο Πνεύμα σάς τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού, την οποία ο Κύριος έσωσε και κατέστησε κτήμα Του με το δικό Του αίμα»[Πράξ.20,28]. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει καὶ ξεκαθαρίζει γιατὶ ἔδωσε ὁ Θεὸς τοὺς ἐπισκόπους: Δὲν τοὺς ἔδωσε γιὰ νὰ βγαίνουν στὰ κανάλια τῆς τηλεοράσεως καὶ νὰ ἀργολογοῦν, δὲν τοὺς ἔδωσε γιὰ νὰ συμμαχοῦν μὲ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση καὶ μὲ πολυεθνικὲς ἑταιρίες, δὲν τοὺς ἔδωσε γιὰ νὰ παίρνουν πανεπιστημιακοὺς τίτλους καὶ βραβεῖα, ἀλλὰ γιὰ νὰ προσέχουν καὶ νὰ ποιμαίνουν τὸ ποίμνιο, ὄχι ὅπως θέλουν αὐτοί, ἀλλὰ ὅπως ὁρίζει καὶ δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμά του, μὲ τὴν θυσία του ὁ Χριστός.

«Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν... Τι λοιπόν; Οι ποιμένες και οι διδάσκαλοι είναι κατώτεροι; Και μάλιστα πολύ κατώτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι κάθονταν και ασχολούνταν με έναν τόπο, από εκείνους οι οποίοι περιέρχονταν και ευαγγελίζονταν, όπως δηλαδή ήσαν ο Τιμόθεος και ο Τίτος». Εἶναι τόσο ξεκάθαρο καὶ δείχνει πόσο ἔχουν ξεφύγει τῆς ὑγιοῦς διδασκαλίας οἱ σημερινοὶ ποιμένες. Τὴν πρώτη θέση στὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἔχουν οἱ ἐπίσκοποι ἀλλὰ οἱ Ἀπόστολοι, τῶν ὁποίων οἱ ἐπίσκοποι εἶναι διάδοχοι καὶ γι’ αυτὸ πρέπει νὰ τοὺς μιμοῦνται στὰ λόγια καὶ στὶς πράξεις καὶ ὄχι νὰ καινοτομοῦν. «Οι ποιμένες και οι διδάσκαλοι είναι κατώτεροι; Και μάλιστα πολύ κατώτεροι» καὶ ὡς ἐκ τοῦτου κάθε διδασκαλία περὶ πρωτείου (ἐκτὸς γιὰ λόγους τιμῆς καὶ τίποτα ἄλλο), περὶ ἐπισκοποκρατίας, περὶ ἀλαθήτου, περὶ ἀκρίτου ὑπακοῆς, περί «καλύτερα σὲ μία λανθάνουσα ἐκκλησία, παρὰ ἔξω αὐτῆς» πέφτει στὸ κενὸ καὶ εἶναι καταδικαστέα.

Ἡ ρομφαία τοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου ἐξαφανίζει κάθε προσπάθεια παρερμηνείας:

«ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας, ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης» [Εφ. 4,14]. «Αυτό», λέγει, «το ολίγο το οποίο λάβαμε για να το κρατούμε με κάθε επιμέλεια, με στερεότητα και ασφάλεια». «Για τον λόγο αυτόν», λέγει, «τόσο πολλοί έγιναν οι κτίστες, για να μην κλονίζεται η οικοδομή, για να μην ταλαντεύεται, για να είναι στερεωμένοι οι λίθοι»· διότι σε εκείνους παρατηρείται ο κλυδωνισμός, η ταλάντευση, ο κλονισμός. «Ώστε να μην είμαστε πλέον», λέγει, «νήπιοι, κλονιζόμενοι και παρασυρόμενοι από κάθε άνεμο της διδασκαλίας, μέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία τους προς τον σκοπό της ομαδικής παραπλανήσεως». «Και παρασυρόμενοι», λέγει, «από κάθε άνεμο». Ομίλησε εναντίον της μεταβολής, για να δείξει σε ποιο κίνδυνο βρίσκονται οι ψυχές οι οποίες διστάζουν. «Από κάθε άνεμο της διδασκαλίας», λέγει, «μέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία τους προς τον σκοπό της μεθοδικής παραπλανήσεως». «Κυβευτές» λέγονται αυτοί οι οποίοι παίζουν τους πεσσούς. Αυτοί είναι οι πανούργοι, όταν βρουν ορισμένους αφελείς· καθόσον εκείνοι μεταχειρίζονται τα πάντα και τα κάνουν άνω κάτω».

Οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι, λοιπόν, «Κυβευτές». Εἶναι πανοῦργοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ κάθε ἄνεμο παραπλανοῦν μεθοδικὰ τὸ ἀφελὲς ποίμνιο καὶ τὸ ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια. Τὸ ἴδιο «Κυβευτές» εἶναι καὶ αὐτοὶ ποὺ ἐνῶ ὑποτίθεται καταδικάζουν τὸν Οἰκουμενισμό, παρασύρονται ἀπὸ τὸν ἄνεμό του καὶ ἔτσι παρασύρουν καὶ τοὺς πιστούς.

Π.χ. ἕνας ὑποτίθεται παραδοσιακὸς ἱερέας, ὁ π. Παντελεήμων Κροῦσκος παρουσιάζει (ἐδῶ) τὸν γνωστὸ γιὰ τὶς θεολογικές του ἀκροβασίες π. Νικόλαο Λουδοβίκο ὡς «άνετο, ακομπλεξάριστο, ορθόδοξο, ακριβή μάγκα» ἐπειδὴ σὲ μία συνέντευξη ἀρνήθηκε τὸν γάμο τῶν Ὁμοφυλοφίλων. Ὅποιος ἀκούσει ὅμως τὴν συνέντευξη θὰ διαπιστώσει ὅτι ὁ π. Νικόλαος ναὶ μὲν εἶναι ἐναντίον τῆς ὁμοφυλοφιλίας μιλάει ὅμως στὴν ἐπιχειρηματολογία του γιὰ τὸν Σόλωνα, Πλάτωνα, γιὰ τὶς Βέδες, Κοράνι, Πιραντέλλο, γιὰ κληρονόμους σημασιῶν, γιὰ ἡθικὴ γούστου, παγκόσμια ἁρμονία καὶ γιὰ τόν... Πάπα (!!!) τὸν ὁποῖο μάλιστα ὑπερασπίζει Δὲν μιλάει γιὰ ἁμαρτία (δὲν ἀναφέρει κἂν τὴν λέξη), μετάνοια, σωτηρία, ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὴν π.χ. Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή, Ἁγίους (ἐκτὸς ἀπό μία φορὰ τὸν Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή), Κρίση καὶ Βασιλεία Θεοῦ. Καὶ γεννιέται τὸ ἀπόλυτα φυσικὸ ἐρώτημα: Τότε πῶς εἶναι ὀρθόδοξος, πῶς εἶναι ἀκριβής; Ἔτσι θὰ μιλοῦσε ἕνας Παΐσιος, Φιλόθεος Ζερβάκος, Κόντογλου, ἕνας Νικόλαος Βελιμίροβιτς γιὰ νὰ ὀνομάσουμε σύγχρονες ἐκκλησιαστικὲς μορφές; Μάγκας μπορεῖ νὰ εἶναι (ὑπέροχη λέξη γιὰ κληρικό!), ἀκομπλεξάριστος ὅμως δὲν εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι, γιατὶ προσπαθεῖ μᾶλλον ὡς καθηγητὴς τοῦ Καίμπριτζ νὰ δείξει ὅτι γνωρίζει φιλοσοφία, ὅτι εἶναι μοντέρνος καὶ αὐθεντία στὰ κοσμικά, παρὰ ὅτι εἶναι πιστὸς στοὺς Πατέρες καὶ στὴν Ἱ. Παράδοση, ὅτι μιλάει στὴν ἐποχή μας γιὰ Κόλαση καὶ Παράδεισο. Ἔτσι ὁ π. Παντελεήμων χαρακτηρίζοντας τὸν π. Νικόλαο ὀρθόδοξο καὶ ἀκριβή, παρασύρει τὸ ποίμνιο.

Κλείνοντας ἂς ἀκούσουμε τὰ παρακάτω λόγια τοῦ Παύλου καὶ τοῦ ἑρμηνευτοῦ του Χρυσοστόμου:

«Βλέπετε», λέγει, «ότι όλες οι ενέργειες των Χριστιανών έχουν γεμίσει από κενοδοξία; Και ότι υπάρχει σε αυτούς φιλαρχία και απάτη; Απογύμνωσέ τους από το πλήθος», λέγει, «και δεν θα είναι τίποτε». Χτύπησε και εξολόθρευσε τη νόσο, η οποία διαφθείρει τον όχλο... εάν κάποιος χωρίς να παρασυρθεί βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση και θέλει να προσχωρήσει στους αιρετικούς, ας το κάνει. Διότι πονώ βέβαια και θρηνώ και οδύρομαι και καίγονται τα σπλάχνα μου, σαν να στερούμαι δικό μου μέλος, όμως δεν πονώ τόσο, όσο φοβούμαι μήπως αναγκασθώ από αυτό να κάνω τίποτε που δεν πρέπει... Δεν είμαστε κυρίαρχοι της πίστεώς μας, αγαπητοί, ούτε παραγγέλνουμε αυτά κατά τρόπο δεσποτικό· έχουμε οριστεί για τη διδασκαλία του λόγου και όχι για εξουσία ούτε για δεσποτισμό·... Για αυτόν τον λόγο τα λέμε αυτά και τα διδάσκουμε, για να μην είναι δυνατό σε κανένα από εσάς την ημέρα της Κρίσεως να πει: «Κανείς δε μας είπε τίποτε, κανείς δε μας συμβούλευσε, δεν τα γνωρίζαμε, νομίζαμε ότι είναι μηδαμινό το αμάρτημα»».

Εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρο, πόσο αἱρετικοὶ εἶναι οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ πόσο ἐπικίνδυνες καὶ ἀντίθετες μὲ τὸν λόγο τῶν Ἁγίων οἱ διδαχές τους. Ὅπως εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι, ὅποιος τοὺς ἐπιτρέπει νὰ πράττουν τὸ ἀνίερο ἔργο τους εἶναι τρομερὰ ὑπεύθυνος καὶ θὰ δώσει λόγο στὸν Θεό. Τότε δὲν θὰ μπορέσει νὰ πεῖ «Κανείς δε μας είπε τίποτε, κανείς δε μας συμβούλευσε, δεν τα γνωρίζαμε, νομίζαμε ότι είναι μηδαμινό το αμάρτημα».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου