ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙV)

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙV)

Θεολογικές διατυπώσεις και “ενότητα της ποικιλίας”!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Οι Ρωμαιοκαθολικοί, όπως θα φανεί παρακάτω έχουν εξελίξει την τακτική “δολιοφθοράς” των θεολογικών και δογματικών όρων με την ποικιλία διατυπώσεων και την αναβάθμισή των όρων αυτών σε πολιτισμικές διαφορές! Και το χειρότερο όλων είναι ότι όπως φαίνεται έχουν πλήρη συνείδηση του τι κάνουν και γιατί.

Αυτό αποδεικνύεται από μιά παλαιότερη δήλωση του κοιμηθέντος καρδιναλίου J. Willebrands, Προέδρου, τότε, της Γραμματείας του Βατικανού γιά την ενότητα των Χριστιανών (Περιοδικό “Θεολογία”, τεύχος Β’, Απρ. – Ιουν. 1982, Μέρος Δ’, σελ. 433-445).

Ο Willebrands υποστήριξε την “αναγκαιότητα ανατολής νέας αποκαλυπτικής εποχής προκειμένου να καταστή δυνατή η επίτευξις της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, αι οποίαι έχουν κληθή να ζήσουν εις διαφορετικά ιστορικά και πολιτιστικά περιβάλλοντα. Αι Εκκλησίαι μας, ενώ έλαβαν την αυτήν πίστιν, ανέπτυξαν κατά διαφορετικούς τρόπους αυτόν τον χριστιανικόν πλούτον και η κληρονομία η οποία μας παρεδόθη υπό των Αποστόλων εγένετο δεκτή κατά ποικίλους τρόπους, συμφώνως προς την ποικιλίαν αντιλήψεως των τρόπων ζωής…

Δεν είναι, λοιπόν, εκπληκτικόν το γεγονός, ότι ωρισμέναι όψεις του αποκεκαλυμμένου μυστηρίου ήσαν ενίοτε πληρέστερον κατανοηταί και επαρουσιάζοντο κατά καλύτερον τρόπον από τους μεν παρά από τους δε, ούτως ώστε να πρέπει να θεωρήσωμεν αυτάς διαφόρους θεολογικάς διατυπώσεις, ως συμπληρωματικάς μάλλον ή ως αντιθέτους…δυνάμεθα να εμπλουτίσωμεν οι μεν τους δε και να αφεθώμεν να οδηγηθώμεν υπό του Πνεύματος προς ολόκληρον την αλήθειαν”!!!

Δηλαδή, να εμπλουτήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, επί παραδείγματι για το Φιλιόκβε, θεωρώντας την παπική ερμηνεία ως διαφορετική διατύπωση, συμπληρωματική της μίας και μόνης αλήθειας που μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος, δοξολογώντας το Άγιο Πνεύμα που μας χάρισε αυτήν την ιστορική και πολιτισμική ιδιαιτερότητα στην ερμηνεία του δόγματος της εκπορεύσεως του Αγ. Πνεύματος και έχοντας υποβιβάσει την μία αλήθεια του Χριστού, που δεν διαιρείται, σε μία πιθανή εκδοχή εκ των δύο και να περιμένουμε την καθοδήγησή μας σε ολόκληρη την αλήθεια. Ποιανού την αλήθεια; Του Τάγκαλου και όχι του Κυρίου, κατά τον άγιο Παΐσιο.

Σωστές θέσεις Αγίων, που χρησιμοποιούνται για να δώσουν λάθος μήνυμα!

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

«Διόρθωνε τὸν ἱερέα, ἀλλὰ μὴν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ αὐτόν... ὅμως πρόσεχε ποιούς ποιμένες ἀκολουθεῖς, μὴν ἐπιτρέπεις στὸν καθένα νὰ εἶναι ποιμένας σου»

 Δημοσιεύεται πάλι (π.χ. ἐδῶ) μία ρήση τοῦ ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς γιὰ νὰ ἐπηρεάσει τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ μὴν προχωρήσουν στὴν διακοπὴ μνημοσύνου. Ἡ ρήση τοῦ Ἁγίου εἶναι φυσικὰ σωστή, ἀλλ’ ὅταν πρόκειται γιὰ Ὀρθόδοξο ἱερέα (μιλάει συγκεκριμένα γιὰ "καλοὺς ποιμένες" κι ὄχι γιὰ αἱρετικό, ἢ ποιμένα ποὺ ἐγκαταλείπει τὰ πρόβατα στὸ στόμα τῶν οἰκουμενιστικῶν «λύκων», εἴτε διότι εἶναι συμβιβασμένος μὲ τὴν Παναίρεση, εἴτε διότι φοβᾶται καὶ τρέμει γιὰ τὴν θεσούλα του, προδίδοντας ἔτσι τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καὶ τὸ ποίμνιό του! Στο ἴδιο κείμενο μάλιστα ὁ Ἅγιος ἐπισημαίνει: «Από τους ιερείς ξεκίνησε ο πειρασμός στη Δύση, από τους ιερείς ξεκίνησε η καταστροφή της Δύσης». Εἶναι εὐσεβὲς νὰ προβάλλουμε τὸν Ἅγιο νὰ ἐπικροτεῖ τάχα τὴν ὑπακοὴ σὲ τέτοιους ψευδοποιμένες μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ καλύψουμε τὴν δική μας ἀδυναμία; Ὁ Ἅγιος τὸ λέει στὸ ἴδιο ἀκριβῶς κείμενο ξεκάθαρα (ἡ φράση αὐτὴ ἀποκρύβεται σκανδαλωδῶς ἀπὸ τοὺς παρερμηνεύοντες): πρόσεχε ποιούς ποιμένες ἀκολουθεῖς,ω "μὴν ἐπιτρέπεις στὸν καθένα νὰ εἶναι ποιμένας σου"! Καὶ ὁ Ἅγιος σὲ ἀντίθεση μὲ κάποιους «θεολόγους» δὲν πέφτει σὲ αντιφάσεις.

Α.Τ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς φυλακῆς. Μηνύματα πρὸς τὸν λαό. Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 271

     Νὰ πορεύεσαι, ἔχοντας στὸ νοῦ τὴ σοφία τῶν Πατέρων σου. Μὴν ἐπιτρέπεις στὸν καθένα νὰ εἶναι ποιμένας σου... Ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ξεκίνησε ὁ πειρασμὸς στὴ Δύση, ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ξεκίνησε ἡ καταστροφὴ τῆς Δύσης. Ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἱερεῖς ποὺ χαλᾶνε κάθε τι ἱερὸ καὶ ἀναποδογυρίζουνε τὸ νόμο... Ὁ ἀρχιερέας Ἀαρὼν δὲν σφυρηλάτησε τὸ χρυσὸ μόσχο στὴν ἔρημο καὶ ἄφησε τὸ λαὸ νὰ τὸν προσκυνᾶ ἀντὶ τὸν ἀληθινὸ Θεό; Γιὰ χίλια χρόνια περίπου ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἀνατολὴ καὶ στὴ Δύση ἦταν μία Ἐκκλησία, μὲ τὸν ἴδιο νοῦ, μὲ τὴν ἴδια καρδιὰ καὶ μὲ τὴν ἴδια αἴσθηση καθήκοντος. Ἀλλά, στὸ τέλος τῆς χιλιετίας ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὁ ἁλυσοδεμένος σατανᾶς ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν κόλαση, γιὰ νὰ ἐξαπατήσει αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὁ τρόπος τοῦ σατανᾶ δὲν εἶναι ὅπως ὁ τρόπος τοῦ Χριστοῦ.

Το νέο Ευαγγέλιο των "ομολογητών" της νέας εποχής: Χρόνια ολόκληρα ελέγχω και αναιρώ την αίρεση και παρόλα αυτά χρόνια ολόκληρα κοινωνώ με τους αιρετικούς που ελέγχω και αναιρώ!

 Πέρασαν 120 χρόνια από την ἐμφάνιση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πέρασαν ὀκτὼ χρόνια ἀπὸ τὴν ὀλέθρια γιὰ τὴν Ἐκκλησία σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, μὲ τὴν ὁποία ἡ παναίρεση ἔγινε συνοδικὰ ἀποδεχτή. Καὶ πέρασαν σχεδὸν δέκα χρόνια ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ὅτι ἂν θὰ γινόταν ἡ σύνοδος αὐτοὶ θὰ ἀκολουθοῦσαν τοὺς Ἁγίους καὶ ὄχι τοὺς ψευδεπισκόπους. 

Ἀπὸ τότε τἰποτε δὲν συνέβη καὶ τὰ πράγματα στὴν Ἐκκλησία πηγαίνουν ἀντὶ πρὸς τὸ καλύτερο ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Κάποιοι λίγοι τόλμησαν, κάποιοι ἔκαναν λάθη, κάποιοι ἔπεσαν μάλιστα σὲ σοβαρὰ σφάλματα. Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ὅμως ὅταν πολεμάει κάποιος στὴν πρώτη γραμμή, ἔχοντας μάλισα ἐλάχιστους ποιμένες. Ὑπάρχουν ὅμως κι αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ φανοῦν πιστοὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία κρατώντας τὴν εὐσέβεια καὶ γνωρίζοντας τὴν δύναμή της, ἐλπίζοντας ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι εὐσεβεῖς κάποτε θὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο.  

Κι ὅμως, ὑπάρχουν ἀκόμα κάμποσοι "εὐσεβεῖς", τοὺς ὁποίους ὁ ἰὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ  καὶ ὁ φόβος τῆς ἀπομόνωσης (ἀλλὰ καὶ τῆς ἔλλειψης αὐτοπροβολῆς, ἀφοῦ ἂν πράξουν τὸ ὀρθόν , θὰ γίνουν ἀποσυνάγωγοι καὶ δὲν θὰ ἔχουν πολυάριθμους ἀναγνῶστες, ἀλλὰ λίγους ἐκλεκτούς) ἔχει πλήξει ἀθεράπευτα, ἔτσι ὥστε νὰ νομίζουν ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη, ἐνῶ στὴν οὐσία -ἀρνούμενοι νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ποιμαντικὴ ἀρχὴ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ «πεποιθότες ἐφ’ ἑαυτοῖς»- περιορίζονται γιὰ τὸ θεαθῆναι στὴν δημοσιογραφικοῦ τύπου ἀρθρογραφία, ἀναιρώντας στὴν πράξη ὅσα γράφουν καὶ ἐπιτρέπουν στοὺς κακόδοξους Οἰκουμενιστὲς νὰ τραυματίζουν τὴν Πίστη καὶ νὰ τὴν διαστρέφουν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Κι αὐτὸ γιατὶ προπαγανδίζουν ἀνόητα τὴν παραμονή τους στὴν αἵρεση καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐνῶ οἱ Ἅγιοι τῶν κειμένων τους διδάσκουν καὶ ἔπραξαν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο, ἀπομακρύνθηκαν δηλαδὴ ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐκτὸς φυσικὰ ἂν κάποιος ξαφνικὰ μᾶς πεῖ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση κι ὅτι οἱ Ἅγιοι ἄλλο ἐννοοῦσαν.

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: Ὁ Σατανᾶς καί ἡ μέθοδός του

Πηγή

Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Χριστό καί ἐπέστρεψε στον παλαιό, σκοτεινό καί μωρό παγανισμό;

                                        

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη, πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στό Εὐαγγέλιο.

Θά συμβεῖ τό ἴδιο πού συνέβη στήν Καπερναούμ, πού ἦταν πόλη μέ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για τήν ἀκμή της. Ὁ Χριστός σφράγισε την πορεία της μέ τά παρακάτω λόγια: Και ἐσύ Καπερναούμ, πού ὑψώθηκες ὥς τά οὐράνια, θά κατεβεῖς στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλήν σέ βεβαιώνω πώς ὁ Θεός την ἡμέρα τῆς κρίσεως θά δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιά τά Σόδομα παρά γιά σένα (Ματθ. 11, 23).

Ἀδελφοί μου, ἄν στήν Ἰνδία καί την Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά καί μεγάλα θαύματα ὅπως συνέβησαν στήν Εὐρώπη ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἀπό παλιά θά μετάνοιωναν οἱ κάτοικοί της καί θα γινόντουσαν χριστιανοί.

Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ.

Θαύμα! ο πρώην Θεσσαλονίκης Άνθιμος «δάσκαλος της Εκκλησίας»!

                                      

Γράφει ο Μέτοικος

Τι πανηγύρια, τι υποκρισία, τι «θρύψις* [που] της ενταύθα τυγχάνει βλακείας, ου της άνω φωταγωγίας» κατά τον Ισίδωρο Πηλουσιώτη, τι επιδείξεις υιικότητας στον Χρυσό Ιωβηλαίο του πρώην Θεσσαλονίκης Άνθιμου από ανθρώπους που, η πρώτη τους έννοια είναι η απόλυτη άσκηση της δεσποτικής τους κυριαρχίας.

Διάκοι, παπάδες, αρχιμανδρίτες και καμιά εικοσαριά επίσκοποι και επισκοπίδια ντυμένοι με χρυσοποίκιλτα άμφια, κατά σκανδαλώδη παράβαση του ΙΣΤ΄ Ιερού Κανόνα της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου που ορίζει: «Πᾶσα βλακεία, καὶ κόσμησις σώματος, ἀλλοτρία ἐστί τῆς ἱερατικῆς τάξεως. Τοὺς οὖν ἑαυτοὺς κοσμοῦντας ἐπισκόπους, ἢ κληρικούς, δι᾿ ἐσθήτων λαμπρῶν καὶ περιφανῶν, τούτους διορθοῦσθαι χρή· εἰ δε ἐπιμένοιεν, ἐπιτιμίῳ παραδίδοσθαι. ‘Ωσαύτως καί τούς τά μῦρα χριομένους… Ἐκ γὰρ τῶν ἄνωθεν χρόνων, πᾶς ἱερατικὸς ἀνὴρ μετὰ μετρίας καὶ σεμνῆς ἀμφιάσεως ἐπολιτεύετο…» συγκεντρώθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου για να τιμήσουν έναν κατ’ εξοχήν ματαιόδοξο επίσκοπο˙ τον πρώην Θεσσαλονίκης Άνθιμο.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙΙ)

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙΙ)

Περί αθέμιτων τακτικών του Βατικανού στους θεολογικούς διαλόγους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Στους διαλόγους “αγάπης”, όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν, έχουν εξ αρχής προκύψει μείζωνος σημασίας θεολογικές, δογματικές, εκκλησιολογικές διαφορές – διαφορές και όχι διαφορετικές ερμηνείες! – όπως το Φιλιόκβε, το “Πρωτείο” και το “Αλάθητο”.

Στην ενότητα αυτή θα φανερωθούν κάποιες απ’ αυτές τις τακτικές και ο καθένας ας βάλει το μυαλό του να δουλέψει για να φτάσει σε ασφαλή συμπεράσματα γιά το πόσο πολύ μας “αγαπούν” οι Ρωμαιοκαθολικοί αλλά και να διαπιστώσει την ενδοτική, συχνά, γραμμή των Ορθοδόξων που μετέχουν στους διαλόγους αυτούς.

Ο αείμνηστος καθηγητής Κ. Δ. Μουρατίδης είχε προ πολλών ετών επισημάνει την πλεκτάνη του Βατικανού “προς παγίδευσιν και άλωσιν της Ορθοδοξίας”. Γράφει σχετικά πως “την αλήθεια αυτή άλλωστε διακήρυξε εσχάτως ο Πάπας και εις την Κωνσταντινούπολιν επί τη λήψει αποφάσεως προς έναρξιν του θεολογικού διαλόγου. Διεκήρυξε δηλαδή το παπικόν αλάθητον την 30/11/1979 μετά το πέρας της τελεσθείσης Θείας Λειτουργίας εν τω Πανσέπτω Καθεδρικώ Ναώ της Ορθοδοξίας” (Περιοδικό” Κοινωνία”, Απρ. – Ιουν. 1980, τευχ. 2,” Η αλήθεια διά τον Θεολογικόν Διάλογον”, σελ. 145).

Άλλη σοβαρή μαρτυρία δίνει ο μακαριστός Μητροπολίτης Περιστερίου κυρός Χρυσόστομος σχετικά με τη Μικτή Επιτροπή Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών της Συνόδου της Ρόδου.

Ο Μητροπολίτης φανερώνει πως “το έναυσμα διά την αλλαγήν του ευνοϊκού κλίματος εδόθη…διά της ανταποκρίσεως της εγκρίτου εφημερίδος International Herald Tribune εις την οποίαν ανεφέροντο απόψεις τινές του προκαθημένου της Ρ/Κ Εκκλησίας Πάπα Ιωάννη – Παύλου Β’…και δη επί του καιρίου θέματος της παπικής εξουσίας και του αλαθήτου του επισκόπου Ρώμης…εφέρετο ως τονίζων, ότι το πρωτείον του Πάπα είναι αρχαιότατον, ομοίως και το δόγμα περί του αλαθήτου…το Βατικανόν απέφυγε να διαψεύση την περί ης ο λόγος είδησιν διά τον απλούστατον και μόνον λόγον ότι εγράφησαν υπό του Πάπα… “.

Μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία και οι τεράστιες ευθύνες της Ιεραρχίας που συνεργάζεται "πνευματικά" στις τουριστικές μπίζνες

 "Ο υποβιβασμός του Αγίου Όρους σε ένα κοινό τμήμα της επικράτειας ενός εξαρτημένου κράτους, θα επιτείνει την τάση της μεταβολής του σε θέρετρο θρησκευτικού τουρισμού ως κλάδος αυτού που βλακωδώς ονομάστηκε “βαριά βιομηχανία” της Ελλάδας".

Μήπως γι' αυτό έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι αναφορές και οι ομιλίες ιεραρχών και κληρικών (και Αγιορειτών) με θέμα τον τουρισμό;

Γιατί η Αθήνα υπονομεύει το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους

• 

  ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ
• 
  

Δεν θα κομίσουμε γλαύκα εις Αθήνας, επισημαίνοντας την κενότητα της νεοφιλελεύθερης “ελευθεριακής” ρητορικής. Μόνον αφελείς πλέον πιστεύουν ότι ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης, του μετακαπιταλισμού ή της τεχνοφεουδαρχίας, όπως και αν τον ονομάσουμε, είναι αυτό που δηλώνουν οι απολογητές του: ένας κόσμος ελευθερίας, δικαιωμάτων, χειραφέτησης από την κρατική κηδεμονία, ανεξαρτησίας, δημιουργικής πρωτοβουλίας και ανοικτών οριζόντων για όλους.

Πάλιν και πολλάκις διαπιστώνουμε ότι πίσω από τον φετιχισμό των ωραίων λέξεων αυτής της “νέας ομιλίας” (new speech το ονόμαζε ο Όργουελ), με δυσκολία κρύβεται η ακόρεστη πλεονεξία πλουτισμού όλο και λιγότερων. Και βεβαίως η συναφής, αγωνιώδης προσπάθεια να τεθεί υπό ολοκληρωτικό έλεγχο από αδιαφανείς και απαλλαγμένους από υποχρέωση λογοδοσίας φορείς, κάθε πεδίο, κάθε διάσταση ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στο όνομα του νεοτερισμού, του εκσυγχρονισμού και του δικαιωματισμού, επιχειρείται η διάβρωση θεσμών που έχουν την δική τους απρόβλεπτη άρα επικίνδυνη δυναμική. Επιχειρείται η ισοπέδωση κάθε εναπομένοντος θυλάκου που διέπεται από ετερογενή νοηματοδότηση του βίου από την κρατούσα, αποκλίνοντας από την ισοπέδωση της γενικευμένης αδιαφορίας. Ό,τι δεν υπάγεται στη “λογική” της κερδοφορίας αποτελεί αναχρονισμό και παράδοξο. Κι ό,τι δεν υποτάσσεται ή διαφεύγει του πανοπτικού ελέγχου είναι ακατανόητο, απρόβλεπτο και άρα επικίνδυνο.

«ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ»

            

ΙΕΡΟΜ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Η ασθένεια είναι μία επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι μία εκδήλωση της αγάπης Του, που έχει ως σκοπό την θεραπεία της ψυχής μας από την αρρώστια της αμαρτίας. «Ο Θεός δίνει τις αρρώστιες για την υγεία της ψυχής», λένε οι άγιοι Πατέρες.

Ο ιερός Χρυσόστομος μιλώντας για τον παράλυτο, που επί τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε την θεραπεία του, λέγει ότι η αρρώστια του «έδειξε την φιλανθρωπία του Θεού. Διότι πραγματικά, το να τον παραδώσει ο Θεός σε τέτοια αρρώστια, και το να παρατείνει την αρρώστια τόσο πολύ καιρό, είναι απόδειξη πολύ μεγάλης φροντίδος. Όπως ο χρυσοχόος βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει να δοκιμάζεται στην φωτιά μέχρις δότου το δει να γίνεται τελείως καθαρό, έτσι κάνει και ο Θεός: Επιτρέπει να δοκιμάζονται οι ανθρώπινες ψυχές στις συμφορές τόσο, όσο να γίνουν καθαρές και διάφανες, και να αποκομίσουν πολλή ωφέλεια από την δοκιμασία αυτή. Επομένως και αυτό είναι ένα είδος ευεργεσίας, και μάλιστα το μεγαλύτερο», καταλήγει ο Άγιος.

Εάν οι λόγοι του ιερού Χρυσοστόμου μας φαίνονται υπερβολικοί, θα πρέπει να εξετάσουμε γιατί ηαρρώστια θεωρείται ευεργεσία του Θεού.

«Θλιβερά σημεία των καιρών!»

Σερρών Θεολόγος: «Θλιβερά σημεία των καιρών!» 

σσ. Μόνο που στα θλιβερά σημεία των καιρών ανήκετε κι εσείς! Λέτε σωστά: "Πράγματι απορία και οδυνηρή έκπληξη προκαλεί η αχάριστος και αγνώμων συμπεριφορά των Γεργεσηνών... Η αποστασία, από το θέλημα του Θεού, των κατοίκων της περιοχής εκείνης έδιδε δικαίωμα στον μισάνθρωπο διάβολο να έλθει στη ζωή τους... Αυτό πράττει δυστυχώς με έναν τόσο προκλητικό τρόπο και σήμερον ο δήθεν χριστιανικός κόσμος της Δύσεως" Τότε γιατί τους αποκαλείτε "Εκκλησία", τους αναγνωρίζετε μυστήρια συμπροσεύχεσθε μαζί τους και τους ονομάζετε αγαπητούς αδελφούς"; Είναι δυνατόν η αληθινή Μία Εκκλησία του Κυρίου να είναι "αχάριστος, αγνώμων και δήθεν πιστή"; Άρα ή πρέπει να ζητήσετε συγγνώμη για την ανακολουθία σας ή ψεύδεσθε ενώπιον Θεού κι ανθρώπων!

Στην ανδρώα ιερά Μονή Αγ. Παρασκευής Σερρών, όπου από της παρελθούσης Τετάρτης 24 Ιουλίου 2024, ευρίσκετο προς προσκύνηση και κοινό συνεορτασμό μετά της ιεράς μνήμης της Αγ. Παρασκευής, το σεβάσμιο και θαυματουργό αρχαιότατο εκτύπωμα της Παναγίας «Ξενιάς», από την παλαίφατη, ομώνυμη γυναικεία ιερά Μονή Αλμυρού Μαγνησίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ιερούργησε, σήμερα Κυριακή 28 Ιουλίου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος.

Ο Σεβασμιώτατος, εμπνεόμενος από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα της θεραπείας των δαιμονιζομένων, από τον Κύριο Ιησού Χριστό, στην πόλη των Γεργεσηνών, απηύθυνε λόγους επιστηρικτούς προς το φιλευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

Τη μνήμη της Οσίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου τιμά σήμερα, 28 Ιουλίου, η Εκκλησία μας.

    Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

   Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβεια της, αλλά και για την σωματική ωραιότητα της και για την ευγενή ανατροφή της.

   Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο.

   Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντα της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

                 «ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ή ΣΙΩΠΟΥΝ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΑΡΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ»

                                   

Η ΓΥΜΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Κυριακή Ε' Ματθαίου)

Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὰ μέρη τῶν Γεργεσηνῶν. Καθ’ ὁδὸν συνάντησε δυὸ δαιμονισμένους σὲ φοβερὴ κατάσταση, λόγῳ τῆς κατοχῆς τους ἀπὸ πλῆθος πονηρῶν πνευμάτων. Οἱ δαίμονες ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν σὲ μιὰ ἀγέλη χοίρων καὶ ὁ Κύριος τὸ ἐπέτρεψε. Μὲ τὴν εἴσοδο τῶν δαιμόνων στοὺς χοίρους, ἡ ἀγέλη ὁλόκληρη ὅρμησε στὸ γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ θάλασσα. Μπρὸς στὸ φαινόμενο αὐτό, οἱ κάτοικοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ χώρα τους, φοβούμενοι χειρότερες συμφορὲς ἀπὸ τὴν παρουσία του (Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου).

Οἱ εὐαγγελιστὲς Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς ἀναφέρονται στὸ γεγονός, σημειώνοντας τὴν (ὁπωσδήποτε δευτερεύουσα) λεπτομέρεια, πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν δαιμονιζόμενο. Ἀναφέρουν τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο, ποὺ φαίνεται πὼς ἦταν χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ τὸν ἔτρεμε ὅλη ἡ περιοχὴ (ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). Ἰδιαίτερη ὅμως σημασία ἔχει ἡ περιγραφὴ καὶ ἀπὸ τοὺς τρεῖς εὐαγγελιστὲς τῆς φριχτῆς κατάστασης, στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Κατοικοῦσαν στὰ μνήματα, περιπλανιόντουσαν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ βουνά, ἔσπαγαν τὶς σιδερένιες ἁλυσίδες μὲ τὶς ὁποῖες προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς περιορίσουν οἱ ἄνθρωποι, κυκλοφοροῦσαν χωρὶς ἐνδύματα, κατέκοπταν τὸ σῶμα τους μὲ πέτρες. Ἦταν «χαλεποὶ λίαν». Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν ἀνθρώπων. Κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ κυκλοφορήσει στὸν δρόμο τους.

Στὸ πρόσωπό τους φαίνεται καθαρὰ ἡ θλιβερὴ κατάληξη τῆς συνοίκησης μὲ τὸν διάβολο. Στὸν Παράδεισο ὁ ὄφις ὑποσχέθηκε στὸν ἄνθρωπο θέωση. «Ἔσεσθε ὡς θεοί».

«Η ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑ»

Το φαινόμενο του δαιμονισμού

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Η ψυχοσωματική μας υγεία (Κυριακή E΄ Ματθαίου)

                   

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ.8,28-9,1]

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 8,28-34 και 9,1]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 8-7-2001] [Β438]  [έκδοσις Β΄]

      Όποτε, αγαπητοί μου, η ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε θεραπεία δαιμονιζομένων, αισθανόμεθα μία θλίψη για το φαινόμενο του δαιμονισμού. Όπως ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή. Και ο δαιμονισμός είναι μία πραγματικότητα. Όσο και αν θέλομε να την αμφισβητήσομε, ιδίως άνθρωποι άπιστοι, που δεν πιστεύουν ούτε σε αγγέλους ούτε σε δαίμονες, για να μην πω δεν πιστεύουν ούτε στον Θεό, αυτοί αμφισβητούν. Κι όμως ο δαιμονισμός είναι μία πραγματικότητα. Σκληρή και φοβερή πραγματικότητα. Και εξ αντικειμένου πραγματικότητα… Διότι όταν επνίγησαν οι χοίροι- κανένα ζώο δεν αυτοκτονεί, είναι γνωστό- τόσες χιλιάδες χοίροι να πάνε να πνιγούν στην λίμνη…,αυτό δείχνει -και το έδειξε ο Θεός εις τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δεν πίστευαν εις τους δαίμονες, ούτε σε αγγέλους- είναι μία πραγματικότητα. Τόσες χιλιάδες χοίροι να αυτοκτονήσουν;

     Διακρίνεται δε ο δαιμονισμός -σαφώς από τους ιερούς Ευαγγελιστάς-, η δαιμονοληψία από την ασθένεια. Σαφής διάκρισις. Η δαιμονοληψία είναι κατάληψις της ανθρωπίνης προσωπικότητος από τον δαίμονα. Θυμούμαι κάποιον νεαρόν, που υπηρετούσε εδώ στρατιώτης, στη Λάρισα και κατελαμβάνετο από δαιμόνιο, ο ίδιος μου το είπε, και το δαιμόνιο του σήκωνε το χέρι και τον χτυπούσε στο πρόσωπο με γροθιές. Με το δικό του το χέρι. Γροθιές. Και να παρακαλάει τώρα, να παρακαλάει: «Μη με χτυπάς άλλο, δεν μπορώ!». Φοβερό... Παραμερίζεται εδώ η ανθρωπίνη προσωπικότης και προβάλλεται το δαιμονικό πρόσωπο, το δαιμονικό εγώ. Αυτό μπορεί να είναι περιοδικό. Όπως στην ιστορία που σας είπα τώρα. Το και συνηθέστερον. Ή και μόνιμο μπορεί να είναι.