Τὸ μαρτύριον τῶν ἁγίων τριῶν καὶ δέκα ὁσίων πατέρων τῶν διὰ πυρὸς τελειωθέντων παρὰ τῶν Λατίνων ἐν τῇ νήσῳ Κύπρω ἐν ἔτει 1231

Ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄, που έδωσε οδηγίες για την εκτέλεση των 13 Αγίων, έχει αγιοποιηθεί από τους Παπικούς!

                            

Ἡ Καντάρα ἔμεινε γνωστὴ στην ἱστορία τῆς Κύπρου ὄχι μόνο γιά τὸ λόγο πού διαδραμάτισε τὸ κάστρο τῆς στά πολυτάραχα χρόνια τῶν Φράγκων καὶ Ἐνετὼν ἀλλὰ καὶ γιά τὸ παλιὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσάς πού στάθηκε τὸ ΙΓ΄ αἰῶνα προπύργιο τῆς Ὀρθοδόξῃς Ἐκκλησίας ἐνάντια στούς διωγμοὺς τοῦ λατινικοῦ κλήρου.

Ἀπὸ κεῖ ξεκίνησαν μία θλιβερὴ μέρα τοῦ 1222 δεκατρεῖς ὅσιοι πατέρες πιστοὶ στρατιῶτες τῆς θρησκείας τοῦ Ναζωραίου, γιὰ νὰ γνωρίσουν ἔπειτα ἀπὸ φριχτὰ βασανιστήρια, τὸ μαρτυρικότερο θάνατο ἀπὸ ἀπανθρώπους ὀπαδοὺς τοῦ Πάπα. Ἡ ἱστορία τῆς τρομερῆς αὐτῆς τραγωδίας μὲ τὶς ἀνατριχιαστικές της ὠμότητες ἔχει στιγματίσει μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τοὺς «λεγάτους» τοῦ καθολικισμου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐνῶ ταυτόχροναἐξύψωσε ἀκόμη περισσότερο τὴν παγκόσμια συνείδηση τῶν πολιτισμένων λαῶν, τὸ γόητρο τῆς Ὀρθοδόξῃς Χριστιανοσύνης μὲ τοὺς αἱματοβαμμένους της ἀγῶνες καὶ τὴν ἀσάλευτη πίστη της στο ὑπέρτατο ἰδανικὸ τῆς θρησκείας μὲ τὴν αὐτοθυσία καὶ τό μαρτυρικὸ θάνατο.

Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τή στιγμή πού ἡ Κύπρος ὑποτάχθηκε στὴ δυναστεία τῶν Λουζινιὰν μὲ πόσο πεῖσμα καὶ ἄγριο φανατισμὸ οἱ Φράγκοι προσπάθησαν νά προσηλυτίσουν τὸν ὀρθόδοξο κλῆρο καὶ τὸ λαὸ τῆς Μεγαλονήσου, ὥστε νά ἀπαρνηθούν τὶς προαιώνιες θρησκευτικές τους παραδόσεις καὶ νὰ ἀσπασθοὺν τὸ λατινικὸ δόγμα.

Δραματικὲς σκηνές, ἔριδες καὶ διαμάχες εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀνάμεσα στοὺς καθολικοὺς καὶ τοὺς ὀρθοδόξους κληρικούς. Οἱ τελευταῖοι μὲ τὴν ἀλύγιστή τους ἀντίσταση νὰ ὑποταχθοῦν στὸ θέλημα τῶν Φράγκων καταδικάζονταν σὲ δαρμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ φοβερὰ μαρτύρια, τὰ λεγόμενα μαρτύρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως.

Μία ἀπὸ τὶς μελανότερες σελίδες τῆς Φραγκοκρατίας στην Κύπρο εἶναι καὶ τούτη ποὺ ἀκολουθεῖ:

Tι σημαίνει να γίνεται η λατρεία «εν πνεύματι και αληθεία»;

                                    

Λάμπρος Σκοντζος

Η «εν πνεύματι» λατρεία διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, πρέπει να είναι απόλυτα απαλλαγμένη από κάθε εγκοσμιότητα. Να αποδίδεται λατρεία στον ασώματο Θεό, «διότι έτσι και θα Τον δουν αληθινά παντού δια του Πνεύματος και της Αλήθειάς Του. Καθώς δηλαδή ο Θεός είναι πνεύμα, είναι ασώματος, και το ασώματο δεν βρίσκεται σε κάποιο τόπο ούτε περιορίζεται σε τοπικά όρια».

Επίσης αναφέρει ο ιερός Πατέρας, ότι η πνευματική λατρεία συντελείται δια της βοηθείας του Αγίου Πνεύματος «Διότι το Πνεύμα είναι αυτό δια του οποίου προσκυνούμε και δια του οποίου προσευχόμαστε. Αυτοί λοιπόν που έτσι προσκυνούν δια του Πνεύματος και της Αλήθειας τον ύψιστο Πατέρα, αυτοί είναι οι αληθινοί προσκυνητές».

Ως «εγκοσμιότητα» δεν εννοούμε τα αισθητά μέσα λατρείας (ναοί, εικόνες, λιβάνια, κεριά, κλπ), τα οποία είναι βοηθητικά της λατρείας, αλλά την ουσία της, την αίσθηση της υπερβατικότητας του Θεού.

Η «εν αληθεία» λατρεία είναι η σύνδεσή της απαραίτητα με την σώζουσα αλήθεια. Όχι με την οποιαδήποτε «αλήθεια», αλλά με την αποκαλυμμένη εν Χριστώ αλήθεια, την ένσαρκη Αλήθεια«εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν.14,6), η οποία υπάρχει μόνο μέσα στην Εκκλησία, διδάσκεται από το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,12-13),κατανοείται από τους αγίους και βιώνεται από τους πιστούς.

Και επειδή η αλήθεια είναι συνώνυμη με τη σωτηρία και η πλάνη και το ψεύδος με την απώλειά της, έχει πρωτεύουσα σημασία να τονίσουμε πως ό, τι ονομάζεται ως «αλήθεια» εκτός της Εκκλησίας, είναι πλάνη και ως εκ τούτου η όποια λατρεία συντελείται εκτός αυτής, δεν είναι ευάρεστη στο Θεό.

Γενοκτονία των Ποντίων: Σαν σήμερα η σφαγή και ο ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου

    

Συνολικά κατεστράφησαν 815 κοινότητες, 1.134 εκκλησίες, 960 σχολεία και χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές

«Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επιλαθώμεθά σου ω Πάτριος Ποντία γη»... Σήμερα, τα κεφάλια χαμηλώνουν. Τα μάτια δακρύζουν. Είναι μια μέρα που η πληγή ξανανοίγει. Σαν σήμερα, 19 Μαϊου, εκατόν τέσσερα χρόνια πριν, ξεκινούσε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Ήταν η μέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβαζόταν στη Σαμψούντα και δρομολογούσε την ανελέητη σφαγή στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών.

Ο αριθμός των Ελληνοποντίων που εξολοθρεύτηκαν δεν είναι, ως σήμερα, σαφής με ακρίβεια. Υπολογίζεται ότι οι Νεότουρκοι, σε ένα σύνολο περίπου 750.000 ψυχών, εξολόθρευσαν περισσότερους από 350.000 Ελληνοποντίους. Πάντως πόλεις από την αρχαιότητα ελληνικές, που είχαν αδιάκοπο πολιτισμό για περισσότερους από 27 αιώνες, ερήμωσαν. Και μαζί τους, ιδρύματα, σχολεία και εκκλησιές έκλεισαν. Όσες δεν καταστράφηκαν. Συνολικά κατεστράφησαν, 815 Κοινότητες, 1.134 εκκλησίες, 960 σχολεία ενώ 353.000 κάτοικοι εσφάγησαν ή πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα. Οι Πόντιοι εξολοθρεύτηκαν.

Η λέξη «εξολοθρεύτηκαν», είναι μάλλον λίγη για να περιγράψει τη φρίκη εκείνης της εποχής. Ομαδικές εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί, παλουκώματα. Για τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους, η «συνταγή» εξολόθρευσης είχε πορείες θανάτου στην ενδοχώρα. Επρόκειτο για εξοντωτικές, χωρίς στοιχειώδη σίτιση, χωρίς νερό, χωρίς ανάπαυση πορείες. Σε αυτή τη φρίκη, όσοι πέθαιναν από την ταλαιπωρία ήταν οι «τυχεροί». Υπό τα αδιάφορα βλέμματα Τούρκων χωροφυλάκων, οι Τσέτες άρπαζαν τυχαία θύματα, τους οποίους εκτελούσαν με φρικιαστικούς και βασανιστικούς τρόπους. Οι δε βιασμοί γυναικών, νεαρών και ηλικιωμένων, εγκύων, ανηλίκων κοριτσιών και αγοριών ήταν στην ημερήσια διάταξη. Για τους άνδρες, οι Νεότουρκοι επεφύλασσαν υποχρεωτική «στρατολόγηση» στα «Αμελέ Ταμπουρού», Τάγματα Εξοντώσεως σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για εργασία χωρίς σίτιση, μέχρι θανάτου. Πρακτικές που ο Χίτλερ, αργότερα, θαύμασε και υιοθέτησε στη δική του «Τελική Λύση».

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Δεν ξεχνώ!

Η Γενοκτονία των Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους αναγνωρίστηκε επισήμως το 1994 με νόμο από τη Βουλή και έκτοτε η 19η Μαΐου τιμάται ως Ημέρα Μνήμης.

https://www.sansimera.gr/worldays/278

Υπέροχο: Συζήτησις Ἰησοῦ καί Σαμαρείτιδος

Ἰδού ἡ Σαμαρεῖτις, ἰδού καί ἡ πρέπουσα διαγωγή μας. Ἐπίγνωσις, Ζῆλος καί Σύνεσις.

                    

Γιαννακόπουλος Ἰωήλ

Ἀρχιμανδρίτης

Ἰωάννου 4,1-42 Ἀρχαί Φεβρουαρίου 28 μ.Χ.

Oἱ Φαρισαῖοι ἐφθόνησαν τό ἒργον τοῦ Προδρόμου (Ματθ. 3,7). Τώρα φθονοῦν καί τό ἒργον τοῦ Ἰησοῦ. Τοῦτο φαίνεται ἐκ τοῦ ὃτι «ὡς οὖν ἒγνω ὁ Κύριος», ὃταν ἒμαθεν ὁ Κύριος «ὃτι ἢκουσαν οἱ Φαρισαῖοι, ὃτι ὁ Ἰησοῦς πλείονας μαθητάς ποιεῖ καί βαπτίζει ἢ Ἰωάννης» ὃτε ἢκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὃτι ὁ Χριστός προσελκύει περισσοτέρους μαθητάς ἀπό τόν Ἰωάννην τόν Πρόδρομον καί βαπτίζει (καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτός οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλά οἱ μαθηταί αὐτοῦ) (ἂν καί ὁ ἲδιος ὁ Ἰησοῦς δέν ἐβάπτιζεν ἀλλά οἱ μαθηταί Του) «ἀφῆκε τήν Ἰουδαίαν καί ἀπῆλθεν πάλιν εἰς τήν Γαλιλαίαν». Ὁ Κύριος δηλαδή πληροφορηθείς τόν φθόνον τῶν Φαρισαίων διά τό βάπτισμα τῶν μαθητῶν του μεταβαίνει ἐκ τῆς μεσημβρινῆς Ἰουδαίας ἐκ τῆς τοποθεσίας τῆς Αἰνών καί Σαλείμ εἰς Γαλιλαίαν. «Ἒδει δέ διέρχεσθαι Αὐτόν διά τῆς Σαμαρείας».

Ὁ Κύριος ἒπρεπε νά μεταβῇ εἰς τήν Γαλιλαίαν μέσω Σαμάρειας, διότι ἐν τῇ Σαμαρεία ἦτο ἐλαχίστη ἡ ἐπίδρασις τῶν Φαρισαίων, μετά τῶν ὁποίων ἀπέφευγε τάς συγκρούσεις, ἳνα δυνηθῇ νά τελειώσῃ τό ἒργον Του. Ἀναχωρήσας λοιπόν ὁ Κύριος ἐκ τῆς Αἰνών μετά πορείαν μιᾶς καί ἡμισείας ἡμέρας «ἒρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ» φθάνει δηλαδή πλησίον της πόλεως Συχάρ Σαμαρείας κειμένης εἰς τούς πρόποδας τοῦ ὂρους Γαριζείν. Ἡ δέ Συχάρ εὑρίσκετο «πλησίον τοῦ χωρίου» πλησίον τοῦ τόπου, «ὃ ἒδωκεν Ἰακώβ Ἰωσήφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ∙ ἦν δε ἐκεῖ πηγή τοῦ Ἰακώβ». Ἡ περιοχή αὓτη εἶχε δοθῆ εἰς τόν Ἰωσήφ ὑπό τοῦ πατρός τοῦ Ἰακώβ. Διά τοῦτο τό φρέαρ, τό ὁποῖον ἦτο ἐκεῖ, ὠνομάζετο φρέαρ τοῦ Ἰακώβ.

Φθάσας ἐκεῖ ὁ Κύριος «κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὓτως ἐπί τῇ πηγῇ» κατάκοπος ὁ Κύριος ἐκ τῆς ὁδοιπορίας δέν ζητεῖ κάθισμα ἢ προσκεφάλαιον. Κάθεται ἀφελῶς πλησίον τῆς πηγῆς. Κάθεται, ὂχι μόνον διότι ἦτο ἐξηντλημένος ἐκ τῆς ὁδοιπορίας, ἀλλά διά νά δώσῃ τήν σωτηρίαν εἰς μίαν ἁμαρτωλόν ψυχήν καί εἰς ὁλόκληρον λαόν τῶν Σαμαρειτῶν. Κουρασμένος σωματικῶς ζητεῖ τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν, «ὣρα ἦν ὡσεί ἓκτη». Ἦτο περίπου μεσημέρι. «Ἒρχεται γυνή ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὓδωρ». Μία νέα γυναῖκα ἒρχεται διά νά πάρῃ νερό. Ἡ γυναῖκα αὐτή κατήγετο ἐκ τῆς Συχέμ διαφόρου τῆς Συχάρ ἀνηκούσης εἰς τήν ἐπαρχίαν Σαμαρείας.

Ὃταν λοιπόν ἦλθεν ἡ Σαμαρεῖτις, ὁ Ἰησοῦς ἐπιθυμῶν νά σώσῃ τήν ἁμαρτωλήν της ψυχήν ἀποκαλύπτει ὂχι ἀμέσως ἀλλά βαθμηδόν καί μεθοδικῶς, ὃτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας. Ἰδού δέ πῶς ἒγινεν ἡ ἀποκάλυψις αὓτη.

Η γλώσσα που δεν βουτάγε στο μυαλό

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Η γλώσσα που δεν βουτάγε στο μυαλό

   Θυμάμαι όταν ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο, εκείνη η υπέροχη δασκάλα μας, είχε κολλήσει στον τοίχο πάνω από τον μαυροπίνακα ένα χαρτόνι στο οποίο είχε γράψει :  “Βουτάω τη γλώσσα στο μυαλό μου πριν μιλήσω”!

Πόσο σοφή κουβέντα αλήθεια!

Στις μέρες μας, δυστυχώς, πληθαίνουν οι άνθρωποι που δεν το κάνουν αυτό με συνέπεια να μη μπορούν να εκφρασθούν αντικειμενικά σωστά και ευρέως αποδεκτά.

Αφορμή γιά την παρακάτω τοποθέτηση υπήρξε ο θάνατος του Πάπα Φραγκίσκου καθώς και η εκλογή του νέου Πάπα Λέοντα ΙΔ και οι υπερβολές στις εκφράσεις εκκλησιαστικών προσώπων προς τα πρόσωπα και τις προσωπικότητες αυτών. Εκφράσεις παρεξηγήσιμες έως και εχθρικές προς την ηθική και δογματική διάσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ελπίζω ου κατ’ επίγνωσιν, αλλιώς θα ξεχάσουμε ό, τι μάθαμε από και μέσα στην Εκκλησία μας την οποία πολλοί λοιδωρούν και θεωρούν υποδεέστερη και οπισθοδρομικώτερη άλλων ομολογιών όπως η παπική.

Και εξηγούμαι.

Προ ολίγων ημερών έπεσαν στην αντίληψή μου δηλώσεις από διαφορετικά εκκλησιαστικά πρόσωπα σχετικά με την εκδημία του Πάπα Φραγκίσκου.  Έφριξε το πνεύμα μου και υπέστην τέτοια σύγχυση σε σημείο που πίστεψα προσωρινά πως ο γιαλός είναι στραβός τελικά!

Εξηγούμαι συν Κυρίω.

Πρώτη δήλωση.  Αρχιμανδρίτου, γέροντος, που αποκαλεί τον εκλιπόντα Πάπα Φραγκίσκο ως περίπου “μυστικό φιλορθόδοξο“, επικαλούμενος μάλιστα “εγκυρότατες πηγές” μέσα από τον διάλογο αλλά χωρίς να τις κοινοποιεί, πράγμα αρκούντως αντιδεοντολογικό για τόσο σοβαρά θέματα.

Θεολογική ημερίδα με τίτλο: «Η Θεολογική Διάσταση του Ουκρανικού Ζητήματος και το Γεωπολιτικό του Υπόβαθρο» και υπότιτλο «6 χρόνια από την απόδοση του Τόμου Αυτοκεφαλίας»

Ενδιαφέρουσα ημερίδα του κύκλου θεολόγων "Μέθεξις" με τους υπέροχους ομιλητές, Γ. Φίλη, Ιω. Μάζη και Β. Τουλουμτσή.

 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος

                    

Αγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Σήμερα ὁ Χριστὸς διαλαλεῖ σὲ μᾶς τοὺς ἄθλους τῆς Σαμαρείτιδος καὶ πρέπει τὸ φτωχὸ πλοιάριο τοῦ λόγου μου νὰ διαπλεύση τὸ πέλαγος τῶν κατορθωμάτων της. Βλέπω τὴν πίστη της καὶ θέλω νὰ φτιάξω τὸ ἐγκώμιό της καὶ μαζί σας νὰ ἐπαινέσω τὴν φτωχιὰ καὶ τὴν πλούσια, τὴν πόρνη καὶ τὴν ἀπόστολο, τὴν ἄσωτη καὶ τὴν πιστή, τὴν πολύγαμο καὶ πολυδύναμη, αὐτὴ ποὺ πολλοὺς ἐμόλυνε καὶ ποὺ τὸν μονογενῆ γιὸ τοῦ Θεοῦ ὑπηρέτησε. Αὐτὴ ποὺ μολύνθηκε καὶ καθαρίστηκε, ποὺ δίψασε κι ἐπιθύμησε νερὸ ζωντανό, καὶ κληρονόμησε τὰ νάματα τῆς χάρης τοὐρανοῦ.

Τί λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ποὺ βροντερὰ φανέρωσε τὰ ἄρρητα μυστήρια; Φτάνει ὁ Ἰησοῦς σὲ μιὰ πόλη τῆς Σαμαρείας, ποὺ λέγεται Συχάρ, καὶ στὸ μέρος ποὺ ὁ Ἰακώβ ἔδωσε στὸ γιό του τὸν Ἰωσήφ. Ἦταν ἐκεῖ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, κουρασμένος λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία κάθισε πάνω στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ. Ἦταν ἡ ἕκτη ὥρα περίπου. Ἦρθε μιὰ γυναῖκα ἀπ’ τὴ Σαμάρεια νὰ βγάλη νερό. Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς, δός μου νὰ πιῶ. Οἱ μαθηταί του εἶχαν φύγει στὴν πόλη γιὰ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα. Κουρασμένος ὁ Ἰησοῦς.

Τί λέει λοιπὸν ὁ Ἡσαΐας ὁ προφήτης; Ὁ Θεὸς, ὁ μέγας δὲν θὰ πεινάση, οὔτε θὰ διψάση  οὔτε θὰ κοπιάση. Οὔτε τὸ βάθος τῆς σοφίας του θὰ βρεθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει γι’ αὐτὸν στὸ εὐαγγέλιό του: Κι ἀφοῦ νήστεψε σαράντα μέρες καὶ σαράντα νύχτες ἔπειτα ἐπείνασε. Ἔτσι κι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὅπως ἄκουσες πρὶν ἀπὸ λίγο λέει.  Κουρασμένος ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία κάθισε στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ.

Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Άλλο το μήνυμα του Οικουμενισμού και άλλο του Χριστού.Κυριακή Σαμαρείτιδος:

      Άλλο "οικουμενισμός" και άλλο πίστη ελεύθερη από τύπους και φαρισαϊκά δεσμά αποκλειστικοτήτων.            

                           

Πλούσιο σὲ νοήματα τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει ἀνοικτοὺς τοὺς κρουνοὺς τῆς θείας χάριτος, διὰ τῶν ὁποίων ῥέει τὸ ζωντανὸ ὕδωρ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος συνομιλεῖ στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ μὲ μία Σαμαρείτιδα καὶ τῆς ἀποκαλύπτει μεγάλα μυστικὰ τῆς νέας ἐποχῆς ποὺ ἀνατέλει στὸ πρόσωπό Του, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ὅτι ὁ Θεὸς λατρεύεται ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ ἀναμένεται νὰ λυτρώσῃ τὸν Ἰσραήλ, ἀλλὰ καὶ μυστικὰ ἀπὸ τὴν προσωπική της ζωή, ὅτι εἶχε παλαιότερα πέντε συζύγους καὶ ὅτι ἐκεῖνο τὸν καιρὸ διατηροῦσε κρυφὴ σχέση μὲ κάποιον μὴ νόμιμο σύζυγο. Ἡ Σαμαρείτιδα εἰδοποιεῖ τοὺς κατοίκους τῆς πόλης, οἱ ὁποῖοι διαπιστώνουν καὶ ὁμολογοῦν ὅτι Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ ἀναμενόμενος Χριστός.

Ἀξίζει νὰ σταθοῦμε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ ὁ Κύριος γνωρίζει στὴν Σαμαρείτιδα ὅτι ὁ Ἐπουράνιος Θεὸς καὶ Πατέρας μας εἶναι πνεῦμα καὶ πρέπει νὰ προσκυνεῖται ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, δηλαδὴ στὸ πλαίσιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀληθινότητος ποὺ ἁρμόζει στοὺς πραγματικοὺς πιστούς, τουτέστιν στὸ πλαίσιο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητος. Καὶ σᾶς τὸ θέτω ἔτσι τὸ ζήτημα, ἀδελφοί μου, διότι ὑπάρχουν πολλοὶ τρόποι καὶ πολλὲς ἐκφάνσεις στὴ λατρεία πρὸς τὸ θεῖον, ὅσες καὶ οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ οἱ χριστιανικὲς αἱρέσεις. Τὸ ὅτι ὁ Χριστός, σπάζοντας τὰ στενὰ δογματικὰ ὅρια τοῦ ἑβραϊσμοῦ καὶ κάθε ἄλλου φονταμενταλιστικοῦ θρησκευτικοῦ μοτίβου, ἀπαντᾶ μὲ εὐρύτητα ἀντίληψης στὴν ἀπορία τῆς γυναικὸς γιὰ τὸν ἐνδεδειγμένο τόπο καὶ συνεπῶς τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, δὲν συνεπάγεται αὐτομάτως δικαίωση τῆς προσωπικῆς πίστης τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Σᾶς ἐξηγῶ ἀμέσως τι ἐννοῶ.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ανάγκη κατηχήσεως του λαού του Θεού (Κυριακή της Σαμαρείτιδος)

Οι άνθρωποι του Θεού τα έβλεπαν και τα έλεγαν από τότε. Κι όμως παρότι όλοι λένε, έχει δίκιο, τίποτα δεν άλλαξε, αντιθέτως, φευ, η κατάσταση χειροτέρεψε με ευθύνη των Επίσκόπων: "Ο δε 58ος κανόνας των Αγίων Αποστόλων, εντέλλεται τα εξής: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἀμελῶν τοῦ κλήρου ἢ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ παιδεύων αὐτοὺς τὴν εὐσέβειαν, (δεν παιδαγωγεί τον λαό εις την ευσέβεια, δηλαδή εις τον Χριστιανισμόν, δηλαδή δεν κάνει κατήχηση), ἀφοριζέσθω (δηλαδή να μην κοινωνεί)· ἐπιμένων δὲ τῇ ἀμελείᾳ καὶ ῥᾳθυμίᾳ καθαιρείσθω (Εάν όμως επιμένει σε αυτήν την αμέλεια, τότε, ή ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος πρέπει να καθαιρείται)»".

                                                

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ [: Πράξεις 11, 19-30]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: «ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 12-5-1996] (Β335β)

Μας περιγράφει, αγαπητοί μου, ο ευαγγελιστής Λουκάς, τις πρώτες ημέρες της ζωής της Εκκλησίας, μετά την Πεντηκοστή. Και γράφει, όπως ακούσαμε εις το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα που είναι από τις Πράξεις: «Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας». Δηλαδή μετά από τον λιθοβολισμόν του Στεφάνου, έπεσε ένας φόβος εις την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Έφυγαν πολλοί. Όχι οι Απόστολοι. Έφυγαν πολλοί, διεσπάρησαν, λέγει. Και άρχισαν να κηρύσσουν Χριστόν εις την ύπαιθρον. Κι εδώ βλέπομε ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου έφθασε εις την Φοινίκην, έφθασε εις την Κύπρον και εις την Αντιόχειαν. Και τότε αντελήφθησαν ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου είχε φθάσει εις την Κύπρο και την Αντιόχεια, αντελήφθησαν οι Απόστολοι, που είχαν μείνει μέσα εις την πόλιν και βέβαια εν συνέχεια ενήργησαν σχετικά.

Ωστόσο, πώς ακριβώς διεδόθη το Ευαγγέλιον…, ανώνυμοι το διέδωσαν. Γράφει πάλι ο Λουκάς: «Τινές ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν». Ένα είναι γεγονός ότι εξεδηλώθη μία προκοπή πέρα ως πέρα από κάθε προσδοκία τους διά την διάδοσιν του Ευαγγελίου. Είχαν μείνει έκπληκτοι εκείνοι που διέδιδαν το Ευαγγέλιο. Σας είπα: ανώνυμοι. Σημειώνει ο Λουκάς μια πολύ χαρακτηριστική φρασούλα: «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν». «Ήταν», λέει, «χέρι Κυρίου μαζί τους». Είναι μία εβραϊκή έκφρασις που σημαίνει βοήθεια. Βοήθεια του ουρανού.

Αν έχετε προσέξει στην Αγιογραφία μας, πολλές φορές από μία εικόνα ενός αγίου ή κάποιων αγίων, να βγαίνει από τη γωνία του όλου πλαισίου της εικόνος, από τη γωνία την αριστερή συνήθως, μπορεί όμως και από τη δεξιά, να βγαίνει ένα χέρι και να ευλογεί. Αυτή είναι η χειρ Κυρίου, που δίνει ευλογία. Εικονογραφικώς έτσι παριστάνεται.

Κυριακή της Σαμαρείτιδος – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την αποστολή του Παύλου και του Βαρνάβα στην Αντιόχεια

                

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ [: Πράξ.11,19-30]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ

[Υπομνηματισμός των εδαφίων Πράξ. 11, 19-30]

    «Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις (:αλλά προτού συμβούν αυτά με τον Κορνήλιο, στους Χριστιανούς των Ιεροσολύμων επικρατούσε η προκατάληψη ότι οι εθνικοί δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους Ιουδαίους στη σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός. Εκείνοι λοιπόν που είχαν φύγει από τα Ιεροσόλυμα και είχαν διασκορπιστεί λόγω του διωγμού που είχε γίνει εξαιτίας του Στεφάνου, έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη και την Κύπρο και την Αντιόχεια. Και σε κανέναν άλλο δεν κήρυτταν τον λόγο του Θεού παρά μόνο στους Ιουδαίους)» [Πράξ. 11,19]. Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, διότι τον φόβο δεν τον σκέφτονταν καθόλου, αλλά το έκαναν τηρώντας τον νόμο και δείχνοντας ακόμη ανοχή σε αυτούς.

    Δεν συνέβαλε λίγο ο διωγμός στη διάδοση του θείου λόγου· διότι λέγει ο Παύλος: «Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν (:Ναι. Στενάζουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα συνεργούν για το καλό τους. Αυτοί κλήθηκαν σύμφωνα με την προαιώνια απόφαση του Θεού και δέχτηκαν τη σωτήρια κλήση. Πώς λοιπόν να μη συνεργούν όλα για το καλό τους;)» [Ρωμ. 8,28]. Δεν θα μπορούσαν τίποτα άλλο να κάνουν, εάν επιδίδονταν με θέρμη έχοντας ως προκαθορισμένο σκοπό τους το να στερεώσουν την εκκλησία, παρά αυτό ακριβώς· και εννοώ δηλαδή το να διασκορπίσουν σε όλα τα μέρη τους δασκάλους.

   Και πρόσεχε μέχρι πού επεκτάθηκε το κήρυγμα: «Διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας (:έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη και την Κύπρο και την Αντιόχεια)», λέγει, «μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις(:και σε κανέναν άλλο δεν κήρυτταν τον λόγο του Θεού παρά μόνο στους Ιουδαίους)». Βλέπεις ότι κατά θεία οικονομία έγιναν όλα εκείνα τα σχετικά με τον Κορνήλιο; Αυτό επίσης αποτελεί και απολογία για τον Χριστό και κατηγορία για τους Ιουδαίους.

Οι «Διάλογοι», το όχημα για την εξάπλωση και επικράτηση του Οικουμενισμού

 ἢ  τὸ πέταγμα στὰ σκουπίδια  τῆς Ἐντολῆς του ἀπ. Παύλου:  «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»

       

Τοῦ μακαριστοῦ Παναγιώτη Σημάτη

 

Ἀκόμα καὶ σήμερα, ὄχι μόνον οἱ Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι καὶ θεολόγοι, θεωροῦν αὐτονόητη τὴν διεξαγωγὴ θεολογικῶν διαλόγων μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες. «Ὁ Χριστὸς συζήτησε μὲ τὴν Σαμαρείτισσα, λέγουν, οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Παῦλος μὲ τὰ ἔθνη. Σήμερα οἱ πάντες διαλέγονται. Οἱ Διάλογοι εἶναι ἀναγκαῖοι».

Εἶναι σωστὴ αὐτὴ  ἡ στάση; Ἢ μήπως οἱ Οἰκουμενιστὲς κατάφεραν νὰ ἀλλοιώσουν τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια καὶ τῶν εὐσεβῶν; Ἡ ἀπάντηση δίνεται ξεκάθαρη ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση.

Γράφει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: Πῶς, ἀλήθεια, νὰ κάνεις διάλογο μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδὴ  «πεπτώκασι εἰς ἀσέβειαν», εἶναι ἀνάπηροι (ὡς πρὸς τὰ πνευματικὰ θέματα) στὴ σκέψη καὶ «νομίζουσι εἶναι τὰ ὀρθὰ στρεβλὰ καὶ λέγουσιν τὸ μὲν φῶς σκότος, τὸ δὲ σκότος εἶναι φῶς» (Μ. Ἀθανασίου, Περὶ Διονυσίου Ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Ἔργα 4, Ἐκδ. “Γρ. ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 44).

Ὁ διάλογος τῶν Ἁγίων μὲ ἀμετανόητους καὶ ἐπιμένοντας στὶς κακαδοξίες τους αἱρετικοὺς ἦταν τελείως διαφορετικὸς ἀπὸ τοὺς συγχρόνους «Διαλόγους». Δὲν προχωροῦσαν σὲ συμβιβασμοὺς οἱ Ἅγιοι, δὲν ἔκλειναν τὰ μάτια στὶς κακοδοξίες. Πάνω ἀπὸ ὅλα ἦταν ἡ ἀκεραιότητα τῆς Πίστεως. Τὰ παραδείγματα εἶναι πάμπολλα. Ἐρωτᾶ π.χ. ὁ Μ. Βασίλειος τὸν Εὐνόμιο: Ἔχεις τὴν ἐντύπωση πὼς ἐμεῖς δὲν θὰ σεβαστοῦμε τοὺς Πατέρες, πὼς θὰ κλείσουμε τὰ μάτια στὶς καινοτομίες σου καὶ θὰ τὶς ἀνεχθοῦμε; Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὄχι: «Μὴ νείμωμεν τὸ πλέον τοῖς προλαβοῦσι; μὴ αἰδεσθῶμεν τὸ πλῆθος τῶν τε νῦν ὄντων Χριστιανῶν; ...ἀλλὰ μύσαντες ἁπαξαπλῶς τοὺς τῆς ψυχῆς ὀφθαλμούς, καὶ παντὸς ἁγίου μνήμην τῆς διανοίας ὑπερορίσαντες, σχολάζουσαν καὶ σεσαρωμένην τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν ἕκαστος ταῖς παραγωγαῖς σου καὶ τοῖς σοφίσμασι φέροντες ὑποθῶμεν;» (Μ. Βασιλείου,  Ἀπολογητικὸς δυσεβοῦς Εὐνομίου, λόγ. Α΄, (libr. 5), v. 29, p. 508, l. 5-16).

(Ανα)βαπτισμοί Παπικών στην Επτάνησο κατά τον ΙΘ’ αιώνα

 

π. Γεώργιος Μεταλληνός (+)

(Ανα)βαπτισμοί Παπικών στην Επτάνησο κατά τον ΙΘ’ αιώνα

   Ο Όρος των Ανατολικών Πατριαρχών (1755), ως το τελευταίο επίσημο κείμενο επί του προβλήματος επιστροφής των Δυτικών στην Ορθοδοξία, έτυχε ευρείας εφαρμογής κατά τον ΙΘ’ αιώνα. Οι ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι οποίοι ήσαν φορείς και εκφραστές της παραδόσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου Ε’ και των Κολλυβάδων Πατέρων, εφάρμοζαν κανονικά τον Όρο, και μάλιστα σε περιοχές ξένης κατοχής, αψηφώντας τις συνέπειες.

 Ιδίως εκεί, όπου εξ αιτίας του συγχρωτισμού Ορθοδόξων και Λατίνων ο κίνδυνος σχετικοποιήσεως των δογματικών διαφορών ήταν ιδιαίτερα αισθητός, εύτολμοι Ιεράρχες δεν δίσταζαν να βαπτίζουν τους επιστρέφοντες Λατίνους, χωρίς διόλου να λαμβάνουν υπ’ όψη τους κινδύνους, τους οποίους συνεπαγόταν η παρρησία τους. Ένας τέτοιος χώρος ήταν τα Επτάνησα, και ιδίως η Κέρκυρα, στην οποία, μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παπικό στοιχείο ήταν πάντοτε πολυπληθές και ανθηρό, αλλά και πολιτικά πανίσχυρο. Σε παλαιότερη έρευνά μας στο Ιστορικό Αρχείο Κερκύρας επισημάναμε σειρά περιπτώσεων, από το 1824 και εξής, επιστροφής Ρωμαιοκαθολικών στην Ορθοδοξία, δια κανονικού βαπτίσματος και όχι μόνο δια του Αγίου Μύρου. Στις περιπτώσεις αυτές ζητείται τούτο από τον επιστρέφοντα Ρωμαιοκαθολικό, ο δε Μητροπολίτης (εν προκειμένω ο από Ρωγών Μακάριος, 1824-1827)(345) παρέχει την σχετική άδεια(346).

Οι διαστάσει δε, τις οποίες έλαβε το ζήτημα, φαίνονται από την μυστική αλληλογραφία του Άγγλου Αρμοστού της Επτανήσου Fred. Adam(347) με τον προϊστάμενο του, Άγγλο Υπουργό Αποικιών Λόρδο Bathurst, την οποία μελετήσαμε στο Public Record Office του Λονδίνου, C(olonial) O(ffice) 136, το θέρος του 1982. Σε σχετικό έγγραφο(348) ο Άγγλος Υπουργός πληροφορεί τον Αρμοστή Adam, ότι δέχθηκε παράπονα της «Αγίας Έδρας» περί σειράς (ανα)βαπτισμών Λατίνων στην Κέρκυρα και ότι έτσι θίγονται τα προνόμια(349) που χορηγήθηκαν από τον προηγούμενο Αρμοστή Thomas Maitland στην «Παπικήν Εκκλησίαν». Για τούτο ο Υπουργός παρατηρεί στον Adam: «Your attention is, therefore, directed to the attempt which it appears has recently been made to infuse into the minds of the people, the unwarrantable belief that baptism by a Roman Catholic Priest is not valid». (Η προσοχή σας, συνεπώς, στρέφεται στην προσπάθεια, η οποία – φαίνεται – έγινε προσφάτως, να εμβάλη κάποιος στο νου του Λαού την ανέρειστη πίστη, ότι το (τελούμενο) βάπτισμα από ένα Ρωμαιοκαθολικό Ιερέα δεν είναι ισχυρό)(350). Ο Πάπας, εξ άλλου, κατήγγελλε, ότι οι Έλληνες Επίσκοποι επεδίωκαν να καταστρέψουν την «καθολικήν θρησκείαν» (to destroy the Catholic religion)(351) και ότι ιδίως ο Έλληνας Επίσκοπος Κερκύρας αποδεικνυόταν «ο πικρότερος εχθρός» (the most acrimonious enemy) του Παπισμού(352). Ως εκ τούτου, διερωτώντο οι ρωμαιοκαθολικοί της Κερκύρας, αν ήταν «τούρκοι» ή «εβραίοι», εφ’ όσον (ανα)βαπτίζονταν! Το περίεργο δε είναι ότι οι ρωμαιοκαθολικοί, γνωρίζοντας την μέχρι του τέλους της Ενετοκρατίας (1797) κρατούσα κατάσταση «αναγκαστικής» ομαλότητας στις σχέσεις τους με τους Ορθοδόξους(353), απέδιδαν τη στάση του Μακαρίου στη… διαφορετική παιδεία του (educated in the Turkish Colleges…)(354). Το αποτέλεσμα ήταν να αναφέρει στη σχετική αναφορά του ο Adam, ότι παρέσχε στην «Αγίαν Έδραν» τη διαβεβαίωση ότι θα απαγορευθεί στο μέλλον ο (ανα)βαπτισμός των Λατίνων (it should be prevented for the future)(355)!

Ἡ Ἀληθινή ζωή θέλει «ρίσκο»

«Ἄν πεθάνεις, πρίν πεθάνεις, δέν θά πεθάνεις, ὅταν πεθάνεις»

Θέλεις νά ζήσεις, θέλεις νά εἶσαι ἀληθινά χαρούμενος, νά σώσεις τήν ψυχή σου καί νά κερδίσεις τήν αἰώνια ζωή; Ἀποφάσισε ἀπό τώρα ν’ ἀλλάξεις πορεία. Ὑπερνίκησε τήν τεμπελιά σου, τήν ἀναβλητικότητά σου, κάνε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί πές μέ θέρμη καί πίστη: Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Δέν κατακτᾶ κανείς τήν ἀληθινή ζωή, τήν πίστη, μόνο μέ εὐσεβεῖς στοχασμούς, ἀλλά κυρίως μέ ἀγωνιστική προσπάθεια. Δέν μᾶς μαθαίνουν οἱ λέξεις καί οἱ θεωρίες, ποιός ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας, τί εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά ἡ ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ Θεός εἶναι ὑπαρκτός, ἀληθινός, μεθεκτός (κοινωνήσιμος καί κοινωνούμενος), ἀλλά καί εὐγενής, δεν μᾶς ἐπιβάλλεται, μᾶς ἀφήνει να τον ἀνακαλύψουμε. Πρέπει ν’ ἀνοίξουμε τό παράθυρο γιά νά μπεῖ μέσα ὁ ἥλιος, τό φῶς, ὁ δροσερός ἀέρας.

Τόν ἑαυτόν μας, τό νόημα τῆς ζωῆς μας, τόν Θεόν, δέν θά Τον γνωρίσουμε παρά μόνον μέ καλή διάθεση, αἰσιοδοξία, χαρούμενη ἀγωνιστικότητα καί πίστη καί ἐλπίδα εἰς τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ποτέ δέν μποροῦμε νά φτάσουμε σ’ ἕνα σκοπό, ἄν καθόμαστε στη νωχέλειά μας καί περιμένουμε, λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες.

Ἡ ζωή μας παρομοιάζεται συχνά μέ τό ἔργο τοῦ κηπουροῦ. Τή γῆ πού καλλιεργεῖς τήν ἔχεις ἀπό τόν Θεό. Τοῦ Θεοῦ δῶρα εἶναι καί ὁ σπόρος καί ἡ θέρμη τοῦ ἥλιου καί ἡ βροχή καί ἡ αὔξηση τοῦ φυτοῦ. Τό ἔργο ὅμως τῆς καλλιέργειας εἶναι δικό του (τοῦ κηπουροῦ).

Ἄν θέλει ὁ κηπουρός νά ‘χει μιά πλούσια συγκομιδή, πρέπει νά δουλεύει συνεχῶς˙ νά καλλιεργεῖ, νά φυτεύει, νά βοτανίζει, νά ποτίζει, νά σκάβει. Ἀλλιῶς, ὅ,τι φύτεψε ἀπειλεῖται ἀπό πολλούς κινδύνους. Ποτέ δέν πρέπει νά σταματήσει τήν ἐργασία. Ἀντίθετα ἔχει χρέος ὁ κηπουρός νά ‘ναι ἄγρυπνος καί ἕτοιμος γιά κάθε ἀπρόοπτο, ἀλλά πάντα νά ‘χει κατά νοῦ ὅτι ἡ συγκομιδή θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. «Πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθεν ἐστί καταβαῖνον».

Ὁ κῆπος πού ἔχουμε χρέος νά φροντίζουμε γι’ αὐτόν καί ν’ ἀγρυπνοῦμε ἐπάνω του διαρκῶς εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας. Ἡ συγκομιδή εἶναι ἡ χαρά τῆς ζωῆς, ἡ αἰώνια ζωή, ἡ ἐν Χριστῷ ζωῇ.

Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι αἰώνια, γιατί εἶναι ἔξω ἀπό χρόνο καί τόπο καί ἐξωτερικές περιστάσεις. Αἰώνια ζωή σημαίνει ζωή ἀληθινῆς ἐλευθερίας, σημαίνει ζωή γεμάτη φῶς, ἀγάπη καί καλοσύνη. Ἡ ζωή αὐτή δέν περιορίζεται ἀπό κανενός εἴδους ὅρια καί γι’ αὐτό προχωρεῖ καί ἐκτείνεται πρός τά ἐμπρός χωρίς τελειωμό, χωρίς τέρμα. Εἶναι μιά ἀτέλειωτη κατάσταση καί γιά κάθε ἄνθρωπο, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη, ὅπως εἶναι καί ὁ κάθε ἄνθρωπος, μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος.

Aνοικτὴ Ἐπιστολὴ στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγῶν καὶ Μετεώρων Κύριο Θεόκλητο

 

(σχόλιο Η Επόμενη Μέρα) Η κατρακύλα των Μητροπολιτών και της διοίκησης της εκκλησίας εν γένει δεν έχει σταματημό. Ευτυχώς τα αντανακλαστικά του πιστού λαού λειτουργούν άριστα.

Τί Δὲν εἶδα στὴν Σύναξη τῶν Ὁσίων Μετεωριτῶν Πατέρων

 Σεβασμιώτατο

Μητροπολίτη Σταγῶν καὶ Μετεώρων

Κύριο Θεόκλητο

Σταγοί, 11.5.2025

Σεβασμιώτατε,

Χριστὸς ἀνέστη!

Εὐσεβεστάτως λαμβάνω τὴν τιμὴ νὰ συντάξω τὴν παροῦσα μετὰ λύπης μου γιὰ ὅσα εἶδα μὲ τὰ μάτια μου μέσα στὸν Ἱ.Ναὸ τῶν Ὁσίων Μετεωριτῶν Πατέρων κατὰ τὴν σημερινὴ ἑορταστικὴ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία (11.5.2025 κατὰ τὸ ν.ἡ.), παρὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ τὸν ἀπόλυτο σεβασμό, ποὺ ἔχω γιὰ Σᾶς. Σᾶς μνημονεύω καθημερινὰ στὶς ἑσπερινὲς προσευχές μου, Σεβασμιώτατε, νὰ Σᾶς ἐλεεῖ καὶ φωτίζει ὁ Ἀναστὰς Κύριός μας καὶ Θεός μας, γιὰ νὰ ὀρθοτομεῖτε τὴν Ἀλήθεια Του.

Ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα σήμερα ἀπουσίαζε ὁ Ἐσταυρωμένος, παρὰ τὴν βιβλιογραφία ὑπὲρ τῆς θεολογικῆς ὀρθότητας τῆς ὑπάρξεώς Του πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα (Λίτινας Ἰωάννης Γ. ❝Ἡ ὀρθὴ θεολογικὰ καὶ ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἐπικυρωμένη τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τοῦ Σταυροῦ λιτανειῶν μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα❞. Ἔκδοση Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς Πιστῶν Ἱ.Μητροπόλεως Περιστερίου, Περιστέρι 2024, ISBN 978-618-87525-0-4).

Ἐπιπρόσθετα, θυμᾶμαι ὅτι ἀπουσίαζε ἐπὶ ἀρκετοὺς μῆνες ὁ Ἐσταυρωμένος ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα τοῦ ἴδιου Ἱ.Ναοῦ τὸ φθινόπωρο τοῦ 2021 (φωτογραφία τῆς 19.9.2021, ἱερουργοῦντος τοῦ π.Δημητρίου, τότε ἐφημερίου καὶ νῦν συνταξιούχου Ἱερέως). Ὑποθέτω ὅτι καὶ τότε μὲ δική Σας ἐντολὴ εἶχε ἀποβληθεῖ ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ ὄχι ἀπὸ αὐτενέργεια τῶν ἐφημερίων τοῦ Ἱ.Ναοῦ.

Ἄλλο κατάκρισις καί ἄλλο ἔλεγχος.

 Ἄλλο κατάκρισις καί ἄλλο ἔλεγχος.

 

 ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, θεολόγος - φιλόλογος

  Ὅπως ὁ Ἰησοῦς ἐν ὄψει τῆς θανατώσεώς του ἤλεγξε μέ καυστική γλῶσσα τούς Ἰουδαίους, ἔτσι καί ὁ Στέφανος τούς ἐλέγχει μέ δριμύτητα καί τούς ὀνομάζει σκληροτράχηλους, σκληρόκαρδους καί ἀνυπάκοους. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ δίνει μέγιστο βαθμό ὁρμῆς καί φλόγας, γιά νά καταγγείλῃ τά ἐγκλήματα τῶν προφητοκτονιῶν καί τῆς χριστοκτονίας. 

Ὁ δριμύς καί καυστικός ἔλεγχος τοῦ Στεφάνου κατά τῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰσραήλ καί τῶν ὁμοίων σέ ἀσέβεια Ἰουδαίων διδάσκει, ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὀφείλουν νά ἐλέγχουν μέ κάθε παρρησία τούς ἀσεβεῖς, ὅσο ψηλά καί ἄν βρίσκωνται σέ θέσεις καί ἀξιώματα. Ὅσο μάλιστα ψηλότερα βρίσκονται, τόσο αὐστηρότερα πρέπει νά τούς ἐλέγχουν. 

Ποῦ εἶναι λοιπόν αὐτοί πού λένε, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ὁ ἄνθρωπος νά κρίνῃ καί νά χρησιμοποιῇ σκληρή γλῶσσα; Δέν ἐπιτρέπεται νά κρίνῃ μέ τήν ἔννοια τῆς ἐμπαθοῦς κατακρίσεως. Ἐπιτρέπεται ὅμως καί ἐπιβάλλεται νά κρίνῃ μέ τήν ἔννοια τοῦ ἐλέγχου. Ἄλλο κατάκρισις καί ἄλλο ἔλεγχος.

Άγιος Αχίλλειος Λαρίσης ο θαυματουργός

ΑΓΙΟΣ ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

        Ξεχωριστή χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας είναι όσοι έλαβαν μέρος στις Μεγάλες Οικουμενικές Συνόδους, στις οποίες, με την καθοδήγηση και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, καθόρισαν τα όρια της σωστικής ορθοδόξους πίστεώς μας. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Αχίλλειος, επίσκοπος Λαρίσης, ο οποίος είχε τη δική του συμβολή στις εργασίες της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

      Καταγόταν από την Καππαδοκία και γεννήθηκε περί το 270 μ. Χ. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την καταγωγή του και την παιδική του ηλικία. Φαίνεται πως ήταν γόνος εύπορων και ευσεβών γονέων, οι οποίοι φρόντισαν να τον σπουδάσουν στα ονομαστά σχολεία της περιοχής. Περισσότερο όμως φρόντισαν να τον μορφώσουν πνευματικά. Να του ενσταλάξουν στην παιδική του ψυχή την ακράδαντη πίστη στον αληθινό Τριαδικό Θεό, στον Σωτήρα Χριστό και τα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου. Να γίνει συνειδητό μέλος της αγίας μας Εκκλησίας. Και πράγματι ο Αχίλλειος έγινε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που τον έκανε να διαφέρει από τα παιδιά των εθνικών, τα οποία ρίχνονταν νωρίς στην ακολασία και την ειδωλολατρική δεισιδαιμονία.

     Μετά το θάνατο των γονέων του ο Αχίλλειος, μοίρασε τη μεγάλη πατρική του περιουσία στους ενδεείς της περιοχής και αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους, για να ζήσει εκεί που έζησε ο Λυτρωτής μας Χριστός, κοντά στον Πανάγιο Τάφο, που ακόμη τότε βρισκόταν κάτω από τον βέβηλο ναό της πορνικής «θεάς» Αφροδίτης. Μετά από καιρό επισκέφτηκε ασκητήρια, προκειμένου να ωφεληθεί από τους αγίους γέροντες ασκητές. Μαζί τους ασκήθηκε στη νηστεία, την προσευχή και την αγρυπνία, καλλιεργώντας τις θείες αρετές.

        Μετά από καιρό μετέβηκε στην Ρώμη, πρωτεύουσα ακόμη του απέραντου Ρωμαϊκού Κράτους, όπου είχε συναντήσεις με τους Χριστιανούς της μεγάλης πόλεως και οι οποίοι δοκίμασαν τους χειρότερους διωγμούς, επειδή βρισκόταν κοντά στη αντίχριστη εξουσία, η οποία δίωκε την Εκκλησία του Χριστού. Κατόπιν ήρθε στην Ελλάδα και κατέληξε στη Θεσσαλία, την οποία διάλεξε ως τόπο της ιεραποστολής του. Με το ένθερμο κήρυγμά του, με το παράδειγμά του και με τα θαύματα, που αξιώθηκε από το Θεό να κάνει, έκαμε πολλούς ειδωλολάτρες να ασπασθούν τη νέα πίστη. 

        Περί το 320 χήρεψε ο επισκοπικός θρόνος της Λαρίσης. Οι Χριστιανοί της περιοχής πρότειναν στον άγιο Αχίλλειο να αναλάβει ποιμενάρχης τους. Παρά τους δισταγμούς του, δέχτηκε το μεγάλο φορτίο. Άρχισε αμέσως ένα σπουδαίο ποιμαντικό έργο, εν μέσω ανυπέρβλητων δυσκολιών, διότι, αν και οι φοβεροί διωγμοί εναντίον των Χριστιανών είχαν τυπικά σταματήσει, με το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (313), περί ανεξιθρησκίας, του Μ. Κωνσταντίνου, εν τούτοις η ειδωλολατρία ανθίστατο στην ελληνική ενδοχώρα. Τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία προκαλούσαν σοβαρά προβλήματα ακόμη στους Χριστιανούς. Αλλά ο άγιος Επίσκοπος έδειχνε, όχι απλά ανοχή και ανεξικακία στους φανατικούς διώκτες τους, αλλά τους ευεργετούσε, όπως ευεργετούσε τους πιστούς. Αυτό είχε ως συνέπεια πολύ σύντομα να μεταστραφούν στην Εκκλησία πλήθη ειδωλολατρών. 

Άγιος Νεκτάριος: Ποιος ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνουμε

        

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνει ο άνθρωπος είναι η αποπλάνησή του κατά την αναζήτηση του αγαθού, του οποίου την απόλαυση λαχταρά και αναζητεί.

Περί αυτού ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «Και των κακών αρχή και τέλος είναι το αγαθό· διότι όσα αγαθά και όσα κακά γίνονται, πάντα εξαιτίας του αγαθού γίνονται γιατί τα πράττουμε αυτά επιθυμώντας το αγαθό.

Κανείς δεν κάνει ό,τι κάνει αποβλέποντας στο κακό, γι’ αυτό το κακό δεν έχει υπόσταση, αλλά παρυπόσταση, αφού πραγματοποιείται όχι για τον εαυτό του αλλά ένεκα του αγαθού.

Καθετί που γίνεται, γίνεται η για το αγαθό η για το νομιζόμενο ως αγαθό».

Παραπλανημένος ο άνθρωπος κατά την αναζήτηση του αγαθού, εξαιτίας της άγνοιας και της λανθασμένης εκτιμήσεως των δεδομένων, επιλέγει αντί του αληθινού αγαθού αυτό που εκείνος νομίζει γι’ αγαθό, το οποίο όμως δεν επιθυμεί από τη φύση του, αλλά παρά φύσιν· το προτιμάει δηλαδή από εσφαλμένη κρίση.

Επειδή λοιπόν το αγαθό είναι από τη φύση του επιθυμητό και αγαπητό, προτιμώντας ο άνθρωπος όχι το κατά φύσιν, αλλά το κατά τη φαντασία του αγαθό, επιδιώκει το παρά φύσιν επιθυμητό, επομένως το αδημιούργητο κακό, γι’ αυτό και αμαρτάνει.

Περὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου

 

Ἄγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός 

Ἀρχιεπισκόπος Κριμαίας  

Στὸ 4ο κεφάλαιο τῆς Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου, διαβάζουμε πολὺ βαθειὰ καὶ σημαντικὰ λόγια, τὰ ὁποία θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἐξηγήσω. «Μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ βαδίζουμε στὸ θάνατο, ἐσωτερικὰ ὅμως, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ἡ ζωή μας ἀνανεώνεται» (Β΄ Κόρ. 4, 16).

Ποιὸς εἶναι ὁ ἐξωτερικὸς ἄνθρωπος; Εἶναι ἐκεῖνος ὁ κοινός, ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους ἄνθρωπος, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ σάρκα καὶ αἷμα, ἀπὸ τὸ νευρικό του σύστημα καὶ τὰ ὀστά του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐξωτερικὴ ὑλικὴ φύση διὰ τῶν πέντε του αἰσθήσεων, διὰ τῆς ὁράσεως, τῆς ἀκοῆς, τῆς ὀσφρήσεως, τῆς ἁφῆς καὶ τῆς γεύσεως. Ἡ πνευματική του ζωὴ περιορίζεται στὴν ἀντίληψη διὰ τῶν πέντε αἰσθήσεων τῆς ὑλικῆς κτίσεως καὶ τὴν ἐπεξεργασία τους μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά. Τὸ ἐνδιαφέρον του περὶ τὰ πνευματικὰ πολὺ σπάνια ὑπερβαίνει τὰ γήινα ἐνδιαφέροντα.

Ἀλλὰ ἤδη ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια πάντοτε ὑπῆρχαν βαθυστόχαστοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατανοήσει, ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματός μας δὲν καθορίζεται μόνο ἀπὸ τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Αὐτοὶ κατάλαβαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ὑπάρχει πνευματικὸς κόσμος. Ὁ Ἕλληνας φιλόσοφος Πλωτίνος παρομοίαζε αὐτὴ τὴν διπλὴ ζωὴ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀμφιβίων ζώων, ποὺ μποροῦν νὰ ζοῦν καὶ μέσα στὸ νερὸ καὶ στὴ ξηρά. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ ζεῖ, ὄχι μόνο μὲ τὶς γήινες σκέψεις καὶ τὶς ἀντιλήψεις τῶν πέντε αἰσθήσεων ἀλλὰ ἔχει καὶ κάποια ἀκατανόητη καὶ ἄγνωστη σέ μᾶς ἕκτη αἴσθηση, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μέσο πρόσληψης τῶν μυστικῶν νουθεσιῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντιλήψεως τοῦ ἄγγελου φύλακά της. Δι’ αὐτῆς μποροῦμε νὰ ἔχουμε μία βαθειὰ καὶ ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὸ Θεό, τοὺς Ἀγγέλους, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους στὶς προσευχές μας.

Οικουμενιστική Εικονογραφία: Μία απάντηση σε όσους λένε ότι δεν υπάρχει Οικουμενισμός και ένωση των Εκκλησιών.

 

Η Παναγία κρατώντας στο ένα χέρι το Βατικανό και στο άλλο το Πατριαρχείο.

Έργο του Λαυριώτη ιερομονάχου Γεωργίου Αλευρά

Ο Χριστός ευλογεί τον πατρ. Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄μετά την άρση των αναθεμάτων

Πατριάρχης και Πάπας περιτριγυρισμένοι από τις φυλές όλου του κόσμου

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Eορτή της Μεσοπεντηκοστής – Η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού.

«Προσοχή, προσοχή! Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη αμαρτία από του να δεχθώ τον Οικουμενισμόν. Ο μακαριστός πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε ότι είναι η μεγαλύτερη αίρεσις όλων των αιώνων και όλων των εποχών… Είναι η παγκοσμιοποίησις, όχι των οικονομικών που έχουμε τώρα αυτήν την στιγμή, αλλά η παγκοσμιοποίηση της θρησκείας! Είναι η μεγαλύτερη αμαρτία· διότι είναι το ανακάτεμα, το μάζεμα όλων των θρησκειών».

 

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ [:Ιω.7,37-52 και 8,12]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Η ΕΝΥΠΟΣΤΑΤΟΣ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

                      [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 24-5-2000]  

        Αγαπητοί μου, καλώς ήρθατε. Χαιρόμαστε που ήρθατε και θα θέλαμε λίγα λόγια να σας πούμε· όπως συνηθίζουμε εις τους εκδρομείς μας και προσκυνητάς μας. Αλλά μη λογαριάσετε ότι αυτά που θα πούμε ότι θα είναι μία ομιλία. Όχι. Αλλά θα είναι ένα μάθημα. Ένα μάθημα στο οποίον και εγώ και εσείς οφείλομε να μαθητεύσουμε. Γι'αυτό θα δείξετε πολλή υπομονή σε ό,τι ακούσετε. Γιατί είναι εκτάκτως ενδιαφέροντα αυτά που θα σας πω. Ξαναλέγω, πρέπει να μαθητεύσουμε.

      Είναι γνωστό, αγαπητοί μου, ότι σήμερα εορτάζουμε την Μεσοπεντηκοστή. Δηλαδή, μία εορτή που γιορτάζεται 25 ημέρες μετά το Πάσχα και 25 ημέρες πριν από την κυριώνυμη εορτή της Πεντηκοστής. Και λογαριάζεται αυτή η εορτή δεσποτική· δηλαδή αναφέρεται εις τον Δεσπότην Κύριον Ιησούν Χριστόν. Βλέπουμε τις εορτές, να έχουμε τις εορτές των αγίων, τις εορτές της Θεοτόκου και τις εορτές του Δεσπότου Χριστού. Εκείνες, λοιπόν, οι γιορτές που αναφέρονται εις τον Χριστόν λέγονται «δεσποτικές εορτές». Και μάλιστα, η σημερινή δεσποτική εορτή αναφέρεται –σε ποιον άραγε;- εις την Ενυπόστατον Σοφίαν του Θεού. Να εξηγήσω, όμως, από την αρχή, γιατί αυτό θα αποτελεί το κύριο θέμα μας, το οποίο πρέπει να μάθομε και πρέπει να επικρατεί στη ζωή μας.

      Είναι γνωστό ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον. Τρία πρόσωπα. Αλλά είναι μία η ουσία. Και συνεπώς, ένας Θεός. Ο Πατήρ γεννά τον Υιόν. Ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα. Όταν λέμε όμως «γεννά ο Πατήρ» και «γεννάται ο Υιός», μην πηγαίνει το μυαλό σας, όπως λένε οι Πατέρες, εις όλην εκείνην την διαδικασίαν μιας γέννας, όπως συμβαίνει εις τους ανθρώπους. Αλλά, απλούστατα, σημαίνει όπως το γεννώμενον είναι εκ της ουσίας του πατρός και της μητρός –συνεπώς είναι ομοούσιον- θέλει να εκφράσει ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Επειδή δε η Γραφή ομιλεί περί Γεννήσεως, ότι γεννάει ο Πατήρ τον Υιόν, τίποτ’ άλλο δεν ξέρομε. Είναι ένα βαθύ, βαθύτατον μυστήριον. 

     Το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται εκ του Πατρός. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Λέμε μόνο την λέξη, και μόνο που θα πούμε την λέξη, αποτελεί δοξολογία εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Αν πούμε κάτι άλλο, τότε δεν θα είναι παρά βλασφημία. Είναι ακριβώς οι βλασφημίες των αιρετικών. Το Πνεύμα το Άγιον, λοιπόν, εκπορεύεται εκ του Πατρός, αποστέλλεται από τον Υιόν. Και από τον Πατέρα αποστέλλεται, αλλά και από τον Υιόν αποστέλλεται.

Eορτή της Μεσοπεντηκοστής – Υπομνηματισμός της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                     

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ [: Ιω. 7,37-52 και 8,12]

YΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος 

(: Κατά την τελευταία και επισημότερη από τις άλλες ημέρες της εορτής [της Σκηνοπηγίας] στάθηκε όρθιος ο Ιησούς και με δυνατή φωνή είπε: ‘’Εάν κανείς αισθάνεται πόθο και δίψα, όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά, αλλά για πνευματικά και αιώνια, για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έλθει κοντά Μου μέσω της πίστεως και ας πίνει την αλήθεια που προσφέρω, για να ικανοποιηθούν έτσι οι πλέον μύχιοι και ευγενείς πόθοι του. Εκείνος που πιστεύει σε Εμένα,  σύμφωνα με τους λόγους της Γραφής, θα γίνει αστείρευτη πνευματική πηγή· και από την καρδιά και τα βάθη της ψυχής του θα αναβλύζουν ποταμοί από ολόδροσο τρεχούμενο νερό, για να ξεδιψά όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και όλοι όσοι έρχονται σε επικοινωνία με αυτόν’’)» [: Ιω.7 , 37-38].

     Εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται για να ακούσουν το θείο κήρυγμα και είναι προσεκτικοί στα θέματα της πίστης, πρέπει να επιδεικνύουν τον έντονο πόθο όσων διψούν για να ξεδιψάσουν και ανάλογη επιθυμία να ανάπτουν μέσα τους, διότι έτσι θα μπορέσουν να συγκρατήσουν με ασφάλεια όσα λέγονται. Άλλωστε και οι διψασμένοι, όταν πάρουν στα χέρια τους ένα ποτήρι με νερό, το πίνουν με μεγάλη προθυμία και τότε πια σβήνουν τη δίψα τους και ησυχάζουν.

     Κατά όμοιο, λοιπόν, τρόπο και οι ακροατές των θείων λόγων, εάν τους ακούνε και τους δέχονται με πραγματική δίψα, δεν θα κουραστούν ποτέ , μέχρις ότου μάθουν τα πάντα. Για το ότι πρέπει συνεχώς να διψάμε και να πεινάμε για τα πνευματικά λέγει ο Κύριος: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται (:Μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι με σφοδρό εσωτερικό πόθο σαν πεινασμένοι και διψασμένοι επιθυμούν τη δικαιοσύνη και την τελειότητα, διότι αυτοί θα χορτάσουν καθώς θα ικανοποιηθούν πλήρως οι πόθοι τους)» [Ματθ. 5,6]. Και εδώ λέγει ο Χριστός: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Οι λόγοι αυτοί έχουν την ακόλουθη σημασία: «Κανέναν δεν προσελκύω αναγκαστικά και με τη βία, αλλά εάν κανείς έχει μεγάλη προθυμία, εάν φλέγεται από τον πόθο για τα αιώνια αγαθά, αυτόν προσκαλώ Εγώ». 

      Και για ποιον λόγο επεσήμανε ο Ευαγγελιστής ότι αυτό συνέβη «κατά την τελευταία ημέρα τη μεγάλη της εορτής»; Διότι η πρώτη και η τελευταία μέρα της εορτής αυτής της Σκηνοπηγίας θεωρούνταν μεγαλύτερες σε σημασία και επισημότερες, ενώ τις ενδιάμεσες περισσότερο τις κατανάλωναν σε διασκέδαση και τρυφή.