Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἡ ἀόμματος τῆς Μόσχας

    


Συναξαριστής

Ἡ Ὁσία Ματρώνα γεννήθηκε στὶς 22 Νοεμβρίου 1881, στὸ χωριὸ Σέμπινο τῆς Ρωσίας ἀπὸ γονεῖς χωρικοὺς φτωχοὺς μὰ πολὺ εὐλαβεῖς. Ἦταν τὸ τέταρτο παιδί τους καὶ ἀπὸ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση οἱ γονεῖς της τὴν κράτησαν καὶ δὲν τὴν ἔδωσαν σὲ ὀρφανοτροφεῖο ὅταν αὐτὴ γεννήθηκε ἀόμματη (χωρὶς δηλαδὴ ὀφθαλμούς, μὲ κενὲς τὶς κόγχες). Βαπτίστηκε Ματρώνα πρὸς τιμὴν τῆς Ὁσίας Ματρώνας τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Ἔδειξε δὲ ἀπὸ νωρὶς τὴν θεία της ἐκλογή. Εἶχε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς διόρασης ἀλλὰ καὶ τῆς προόρασης. Μποροῦσε νὰ βλέπει γεγονότα ἀπὸ ἑκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, καὶ σὲ ἄγνωστους γι᾿ αὐτὴν τόπους. Ἀγωνιζόταν ἀπὸ μικρὴ στὴν προσευχὴ καὶ γρήγορα φάνηκε καὶ τὸ διορατικὸ προορατικὸ ἀλλὰ καὶ τὸ θεραπευτικό της χάρισμα. Γνώριζε ἁμαρτίες, σκέψεις, καὶ πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Ἔνιωθε καὶ προγνώριζε συμφορὲς καὶ καταστροφές, μὲ τὶς εὐχές της δέ, θεράπευε πλῆθος ἀρρώστων ποὺ συνέρεαν ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ χωριὸ της ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν εὐρύτερη περιοχή. Στὴν ἐφηβική της ἡλικία πῆγε σὲ ἀρκετὰ προσκυνήματα, συχνὰ συνοδευόμενη ἀπὸ τὴν κόρη ἑνὸς πλούσιου εὐγενοῦς τῆς περιοχῆς. Λέγεται ὅτι σὲ μία ἐπίσκεψή της στὴν Κρονστάνδη, στὸν ναὸ ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἐκεῖνος μετὰ ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία μέσα στὸν κατάμεστο ἀπὸ κόσμο ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα παρεκάλεσε τὸν κόσμο νὰ παραμερίσει γιὰ νὰ περάσει ἡ δεκατετράχρονη τότε Ματρώνα λέγοντας: «Ἔλα Ματρώνουσκα, ἔλα σὲ μένα. Ἰδοὺ ἔρχεται ἡ ἀντικαταστάτριά μου, ὁ ὄγδοος στύλος τῆς Ρωσίας!», προμηνύοντας τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἁγίας γιὰ τὴν ἐκκλησία καὶ τὸν πολυπαθῆ Ρωσικὸ λαό, στὰ μετέπειτα χρόνια τῶν διωγμῶν ποὺ ἔβλεπε νὰ ἔρχονται. Λίγα χρόνια ἀργότερα ἡ Ἁγία καθηλώθηκε ἐξαιτίας μόνιμης παράλυσης στὰ πόδια. Παρέμεινε ἔτσι καθιστὴ ἕως τὸ τέλος τῆς ὁσιακῆς ζωῆς της.

Σὲ μικρὴ ἀκόμη ἡλικία προεῖπε τὴν Ρωσικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917 ποὺ ἔγινε χρόνια ἀργότερα, λέγοντας: «Θὰ ληστεύουν καὶ θὰ ἀφανίζουν τὶς Ἐκκλησίες, θὰ ἁρπάζουν τὰ ἐδάφη καὶ θὰ τὰ μοιράζουν ἄπληστα μεταξύ τους, καταδιώκοντας ὅλους, χωρὶς ἐξαίρεση».

Ο Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως και το “Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού”

Άλλο ένα όργανο ελέγχου και υποταγής συνειδήσεων.


30 Απριλίου 2025, Μνήμη Αγίου Αποστόλου Ιακώβου, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου
Βασιλική Οικονόμου

                                      «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» Ἀποκ. γ’ 1

“ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ”

Στο ΦΕΚ 2108 Β/7-4-2024 (που φέρει την υπογραφή του Ιερωνύμου Αθηνών) διαβάζουμε (οι επισημάνσεις σε όλο το παρόν άρθρο δικές μας): 

«Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας Λαβούσα υπόψη:

1. Την παρ. 4 του άρθρου 1 και την παρ. 2 του άρθρου 29 του ν. 590/1977 «Περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» (Α’ 146),

2. τις υποχρεώσεις της ποιμαινούσης Εκκλησίας προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, οι οποίες απορρέουν από τις Ευαγγελικές επιταγές, τους Ιερούς Κανόνες και τους Νόμους του Κράτους,

3. τις υφιστάμενες κοινωνικές, ποιμαντικές και πνευματικές ανάγκες της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως,

4. την υπ’ αρ. 152/19.1.2024 πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου,

5. την υπ’ αρ. 457/31.1.2024 γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και

6. την από 7.2.2024 απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, συνιστά Εκκλησιαστικό Ίδρυμα υπό την επωνυμία «Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού» της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως (…)» [1] .

Η σχετική δημοσίευση του ΑΠΕ-ΜΠΕ αναφέρει: «Ο πρόεδρος του Διεθνούς Παρατηρητηρίου, Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης Άνθιμος και ο διευθυντής του, καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρυσόστομος Σταμούλης μιλούν στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τις δράσεις του Παρατηρητηρίου και τους τρόπους μέσα από τους οποίους η διεπιστημονική προσέγγιση δύναται να προτάξει τη διαθρησκειακή συνεργασία και να αναδείξει ανεκτικά θρησκευτικά πρότυπα απέναντι σε άτομα ή οργανωμένες ομάδες που προωθούν τη ρητορική μίσους, τη μισαλλοδοξία και πράξεις βίας, εργαλειοποιώντας την πίστη.»

Παραθέτουμε αποσπάσματα από τις σχετικές δηλώσεις του Ανθίμου Αλεξανδρουπόλεως στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

«Αββά, μην εξευτελίζεσαι έτσι· αυτή είναι τρελή». «Εσείς είστε τρελές», απάντησε στις 400 Μοναχές ο άγιος...

                         


1 Μαΐου, μνήμη τῆς ἁγίας Ἰσιδώρας τῆς διά Χριστόν σαλῆς...

...Στην Ταβέννηση υπάρχει γυναικείο μοναστήρι με 400 (!!!) περίπου μοναχές, στην απέναντι όχθη από το αντρικό.
Σε αυτό ήταν κάποια μοναχή, η Ισιδώρα, η οποία, για τον Χριστό, παρίστανε τη χαζή, ταπεινώνοντας και εξευτελίζοντας τον εαυτό της.
Αυτήν τόσο πολύ τη σιχάθηκαν όλες οι αδελφές, ώστε ούτε έτρωγαν μαζί της· 
και εκείνη το δέχτηκε αυτό με πολλή χαρά.
Η αρετή της ήταν πολύ ωφέλιμη στο μοναστήρι, γιατί έκανε κάθε υπηρεσία, υπακούοντας σε όλες σαν δούλη σε ό,τι χρειάζονταν και υπηρετώντας τες με κάθε πραότητα.
Αυτή ήταν το σφουγγάρι της αδελφότητας, όπως είπε ο Κύριος:
«Όποιος θέλει να είναι μεγάλος, ας είναι δούλος όλων» (Ματθ. 20:26-27) και «όποιος νομίζει ότι είναι σοφός, ας γίνει μωρός» (Α’ Κορ. 3:18). 
Όλες οι άλλες είχαν κουρεμένα τα μαλλιά και φορούσαν στο κεφάλι κουκούλια, ενώ αυτή έδενε ένα κουρέλι στο κεφάλι της και έτσι έκανε κάθε υπηρεσία.
Καμία από τις τετρακόσιες δεν την είδε ποτέ να τρώει ή να παίρνει ένα κομμάτι ψωμί, αλλά της ήταν αρκετά τα ψίχουλα που μάζευε όταν σφούγγιζε τα τραπέζια και έπλενε τις χύτρες.
Ποτέ δεν φόρεσε παπούτσια·ποτέ δεν μίλησε άσχημα σε κανέναν· δεν γόγγυσε· δεν είπε το παραμικρό, αν και την έβριζαν και τη χτυπούσαν και την καταριόνταν και πολλές τη σιχαίνονταν.

Ιερομόναχος Ιουστίνος: Φως ο Χριστός, φως και ο πιστός

                         


Η διαπίστωση ότι ο Σωτήρας είναι φως, τι συνεπάγεται για μας;

«Εν τω φωτί περιπατώμεν, ως αυτός εστιν εν τω φωτί», μας λέει ο Θεολόγος Ιωάννης (Α’ Ιω. 1.7). Μας παροτρύνει και ο Παύλος: «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφ. 5.8). Φως ο Πατήρ, φως πρέπει και τα παιδιά. «Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός. ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 13.12-13). Γι’ αυτό εντέλλεται ο ίδιος πρωτοκορυφαίος απόστολος «Μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε» (Εφ. 5.11). Να μη συγκοινωνούμε και συναναστρεφόμαστε με το σκοτάδι, τα παραπατήματα και τα παραπτώματά του. «Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ;» (Β’ Κορ. 6.14-15).

Με μια τέτοια γνησιότητα και ακρίβεια οι πιστοί καθίστανται το φως του κόσμου. Το τόνιζε ο μέγας Διδάσκαλος: «Υμείς εστε το φως του κόσμου… Λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων» (Ματθ. 5.14, 16). Όσο και αν μας πνίγει το σκοτάδι γύρω μας, όμως «το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1.5) ούτε και κατέβαλε. Έστω και ένα κεράκι, αποτελεί μαρτυρία ότι υπάρχει και το αντίθετο – και αντίδοτο – του σκότους.

Ο θάνατος του Πάπα και ο καθολικισμός - Αρχιμ. π. Μάξιμος Κυρίτσης (27 Απρ 2025) Δείτε και τα βίντεο που ο π. Μάξιμος αποκρύπτει.

Δυστυχώς δεν λέτε όλη την αλήθεια Πάτερ, την αποκρύπτετε.Αφού μιλάτε και καταδικάζετε για την παπική κακοδοξία, γιατί δεν αναφέρετε ότι ο πατρ. Βαρθολομαίος (τον οποίο επαινείτε) και οι συν αυτώ Οικουμενιστές αναγνώρισαν βάπτισμα και ιερωσύνη στον Παπισμό; Γιατί δεν καταγγέλετε, ότι ψέλνουν στον εκάστοτε Πάπα πολυχρόνιο μέσα στην Θεία Λειτουργία και τον αφήνουν να ευλογεί!!! το ορθόδοξο ποίμνιο (δείτε βίντεο); Γιατί δεν καταδικάζετε, ότι όλοι οι πατριάρχες στο μήνυμά τους ονόμασαν τον πάπα Φραγκίσκο "πεφιλημένο αδελφό" και "πιστό υπηρέτη του Ευαγγελίου"; Αυτά γιατί δεν τα λέτε; 

Η ομιλία έγινε από τον Αρχιμ. π. Μάξιμο Κυρίτση, Καθηγούμενο της Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω, στο αρχονταρίκι, μετά τη Θεία Λειτουργία.

 

 youtube.com  - Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω

«Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός, τον ἁγιώτατον και μακαριώτατον Πάπαν Ρώμης κύριον κύριον Φραγκίσκον. Κύριε φύλατε αὐτὸν εἰς πολλά ἔτη, εἰς πολλὰ ἔτη, εἰς πολλὰ ἔτη»

            

Δείτε και εδώ

Ομιλία για την εμφάνιση του Προφήτη Ιερεμία από τον άλλο κόσμο

                                                


ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ειθ’ ούτος επιφανήναι άνδρα πολιά και δόξη διαφέροντα, θαυμαστήν δε τινα και μεγαλοπρεπεστάτην είναι την περί αυτόν υπεροχήν. Αποκριθέντα δέ τον Ονίαν ειπείν- ο φιλάδελφος ούτος εστιν ο πολλά προσευχόμενος περί του λαού και της αγίας πόλεως Ιερεμίας ο του Θεού προφήτης (Β΄ Μακκαβαίων 15, 13-14).Αυτό ήταν το όραμα πού είδε ο ανδρείος Ιούδας ο Μακκαβαίος. Ο πρώτος πού εμφανίστηκε σ’ αυτόν, από τον άλλο κόσμο, ήταν ο αρχιερεύς Ονίας και ύστερα ήλθε ο ιερός Προφήτης Ιερεμίας. Όπως οι Απόστολοι είδαν τον Μωυσή και τον Ηλία μέσα σε δόξα μεγάλη, στο όρος Θαβώρ, έτσι και ο Ιούδας των Μακκαβαίων είδε πανένδοξο τον Προφήτη Ιερεμία.

Συνεπώς, ακόμη και πριν από τον Αναστάντα Χριστό, ο Ελεήμων Θεός δεν άφησε τούς ανθρώπους άμοιρους αποδείξεων της μετά θάνατον ζωής. Ασφαλώς, σε χριστιανικούς καιρούς τέτοιες αποδείξεις είναι αναρίθμητες, άπειρες. Όποιος, παρόλα αυτά εξακολουθεί να αμφιβάλλει για την μετά θάνατον ζωή, παραμένει καταπλακωμένος σαν από μία ταφόπλακα, από την κατάρα της αμαρτίας του.

Όπως καθετί νεκρό δεν μπορεί να δει το φώς της ημέρας, έτσι κι αυτός δεν μπορεί να δει τη ζωή, η όποια υπάρχει και θα υπάρχει χωρίς τέλος.
Αλλά, δείτε πώς ο Προφήτης Ιερεμίας στεφανώθηκε με ουράνια δόξα στην επέκεινα ζωή: άνδρα πολιά και δόξη διαφέροντα Περιβεβλημένος με άρρητη μεγαλοπρέπεια, φωτοστεφής, με άπερίγραπτο κάλλος και ευείδεια.

Ένα ακόμα θλιβερό αποτέλεσμα της «Οικονομίας» και της «απραξίας» των «ευσεβών»

Είναι επίσημο: Η Βατικανοποίηση της Εκκλησίας προχωράει με γοργούς ρυθμούς, ενώ όσοι αντιδρούν και καταγγέλουν ονομάζονται ακραίοι και ζηλωτές.

Ψηφιακή τράπεζα με την ονομασία Phos Bank ετοιμάζει η Εκκλησία της Ελλάδος.
Η Phos Bank θα έχει απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό εντός και εκτός Ελλάδας.
Η πρόσβαση στην ψηφιακή τράπεζα θα είναι εφικτή μέσω υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων, όπως μετέδωσε η τηλεόραση της Ναυτεμπορικής.

Καταθέσεις και δάνεια
Η Phos Bank θα δέχεται καταθέσεις και θα προσφέρει όλα τα σύγχρονα τραπεζικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και δάνεια.
Σημαντικό ρόλο θα έχει ένας στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Φαρμάκης, ο οποίος θα θεμελιώσει το νέο εγχείρημα.
Σε αυτό το στάδιο, κατατίθενται τα τελευταία έγγραφα προκειμένου η Phos Bank να λάβει έγκριση από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).

Ὁμιλία περί τοῦ ψευδεπιπλάστου νεοφανοῦς συστήματος τῆς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος

Ἐὰν πάντες οἱ ἄνθρωποι ἦσαν κατὰ πάντα ἴσοι, οὐδεὶς χρείαν εἶχε τῆς τῶν ἄλλων βοηθείας· ὅθεν ἐλύετο τῆς ἑνώσεως ὁ δεσμὸς 


Εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους ἴσοι;
Ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴσες δυνατότητες;
Εἶναι καλό σὲ μία κοινωνία νὰ ὑπάρχει ἀνισότητα;
Τὶ θὰ συμβεῖ ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γίνουν ἴσοι;
Μπορεῖ ἡ ἰσότητα νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀναρχία;
Ἄν ἐπιτευχθεῖ ἡ ἰσότητα μετὰ ἀκολουθεί ἡ δημιουργία, ἐξ ἀνάγκης, τῆς ἀνισότητας!
Παρατηρεῖται ἰσότητα στὴν φύση;
Ἡ ἀνισότητα συνδέει.
Μπορεῖ κάποιος πιστὸς καὶ εὐσεβὴς νὰ πιστεύει στὴν ἰσότητα;

                        
(Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)
(Εφεσ. δ’, 7-13)

  Ὑπόθεσιν προβάλλει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ θαῤῥήμονος Παύλου, ἐναντιουμένην εἰς τὸ ψευδίπλαστον νεοφανὲς σύστημα τῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος· αὐτὸς κηρύττει φανερά, ὅτι ὁ Θεὸς κατέστησεν ἄλλους μὲν ἀποστόλους, ἄλλους δὲ προφήτας, ἄλλους δὲ εὐαγγελιστάς, ἄλλους δὲ ποιμένας, ἄλλους δὲ διδασκάλους· τὰ αὐτὰ δὲ ἔγραψε πλατύτερον ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ αὐτοῦ, λέγων· 
«Καὶ οὕς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Ἐφεσ. δ΄, 11)· ταῦτα δὲ εἰπών, ἐξελέγχει εὐθὺς τὴν ἰσότητα, λέγων· μήπως νομίζητε, ὅτι πάντες εἰσὶν ἴσοι; «μὴ πάντες, ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσιν» (α΄ Κορ. ιβ΄, 28); 
 Οὐχί, λέγει· οὐχ οὕτως ἔχουσι τὰ πράγματα· ὅθεν ἔχετε ζῆλον καὶ προθυμίαν, ἵνα ἀπολαύσητε τὰ ἀνώτερα χαρίσματα. Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. Ταῦτα πάντα, ὡς ἀκούετε, τὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀνισότητα ἐκπεφασμένως διδάσκουσι. Ποία οὖν ἐστιν ἡ βάσις τῆς εἰς τοὺς παρόντας καιροὺς κωδωνιζομένης ἰσότητος; ποῦ θεμελιοῦται αὐτή; Ποῦ στηρίζεται; Οὐδαμοῦ. Αὐτὴ ἐστὶν ἐναντία τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ, ἐναντία τῶν πολιτικῶν διατάξεων, ἐναντία πάντων τῶν ὁρωμένων κτισμάτων, ἐναντία τέλος πάντων καὶ αὐτῶν τῶν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἰδιωμάτων. Ἐὰν μετὰ προσοχῆς ἀκούσητε τὰ ἐξῆς, ἴσως λάβετε περὶ τούτου τελείαν τὴν πληροφορίαν.

Τρία είναι τα μεγάλα όπλα του διαβόλου κατα των χριστιανών



Τρία είναι τα μεγάλα όπλα του διαβόλου κατα των χριστιανών.
Η Άγνοια, δηλαδή η κατάσταση εκείνη όπου ο χριστιανός αγνοεί τον λόγο και των εντολών του Θεού. 
Η Λήθη, δηλαδή ενώ ο άνθρωπος έμαθε και άκουσε τον Ευαγγελικό Λόγο, τον ξέχασε και τον τοποθέτησε στο περιθώριο της ζωής του. 
Η Αμέλεια, δηλαδή η κατάστηση εκείνη όπου ο ανθρωπος ενώ έμαθε και θυμάται τον Λόγο του Θεού δεν τον κάνει πράξη στην ζωή του, διότι δεν υπάρχει αποφασιστικότητα και θέληση. Την θεωρία την γνωρίζει αλλά δεν την κάνει πράξη.
Ας μην επιτρέψουμε αδελφοί μου τον εαυτό μας να πέσει σε κάποια τέτοια ολέθρια, για την ψυχή μας, κατάσταση.
Ας μελετούμε τον Λόγο του Θεού, όχι όμως για να πάρουμε κάποιες θεωρητικές γνώσεις, αλλά για να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του Θεού.
«Αν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου», είπε ο Χριστός. Ας δούμε λοιπόν την ζωή μας κι ας πάρουμε τις ανάλογες αποφάσεις ώστε να δείξουμε όχι με λόγια αλλά με έργα την αγάπη μας στον Σωτήρα μας Χριστό.

Λόγος γιά τό ψέμα

                              

Ἅγιος Δωρόθεος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ΄

Θέλω νά σᾶς θυμίσω, ἀδελφοί μου, λίγα γιά τό ψέμα. Γιατί δέν βλέπω νά πολυφροντίζετε νά κρατᾶτε τή γλώσσα σας καί γι᾿ αὐτό εὔκολα παρασυρόμαστε σέ λάθη. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά κάθε πράγμα, ὅπως πάντα σᾶς λέω, παίζει ρόλο ἡ συνήθεια καί στό καλό καί στό κακό. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μήν μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). Καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο. Ἄν πραγματικά θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔχουμε ὑποχρέωση μέ ὅλη τή δύναμη καί μέ κάθε φροντίδα ν᾿ ἀγαπᾶμε τήν ἀλήθεια καί νά φυλαγόμαστε ἀπό κάθε εἴδους ψέμα, γιά νά μήν μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή ζωή.

Ὑπάρχουν δέ τρεῖς διαφορετικοί τρόποι γιά νά πεῖ κανείς ψέματα.

Ὁ ἕνας εἶναι τό νά πεῖ κανείς ψέματα μέ τό νοῦ του, ὁ ἄλλος τό νά πεῖ ψέματα μέ λόγια καί ὁ τρίτος τό νά πεῖ ψέματα μέ ὁλοκληρη τή ζωή του. Ἐκεῖνος πού μέ τό νοῦ του λέει: «Γιά μένα λένε». Καί ἄν σταματήσουν νά μιλᾶνε, πάλι ὑποψιάζεται ὅτι σταμάτησαν γι᾿ αὐτόν. Ἄν τοῦ πεῖ κανείς μιά κουβέντα, ὑποψιάζεται ὅτι τήν εἶπε ἐπίτηδες γιά νά τόν στενοχωρήσει. Καί μ᾿ ἕνα λόγο, σέ κάθε πράγμα ἔτσι ὑποψιάζεται τόν ἀδελφό του, λέγοντας: «Γιά μένα τό᾿ κανε αὐτό, γιά μένα τό᾿ πε ἐκεῖνο. Γι᾿ αὐτό τό λόγο ἔκανε τοῦτο τό πράγμα».

Αὐτός εἶναι πού μέ τό νοῦ του λέει ψέματα. Γιατί δέν λέει τίποτα ἀληθινό, ἀλλά ὅλα εἶναι βασισμένα στίς ὑποψίες. Ἀπ᾿ αὐτό τό λόγο λοιπόν γενιοῦνται περιέργειες, καταλαλιές, κρυφακούσματα, διαμάχες, κατακρίσεις. Τυχαίνει καμιά φορά νά ὑποψιαστεῖ κάποιος κάτι καί τά πράγματα ν᾿ ἀποδείξουν ὅτι ἦταν ἀληθινό. Καί γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἰσχυρίζεται ὅτι, ἐπειδή θέλει νά διορθώσει τόν ἑαυτόν του, πάντοτε κινεῖται μέ καχυποψία καί περιέργεια, κάνοντας τήν ἀκόλουθη σκέψη: «Ἄν μιλάει κανείς ἐναντίον μου κι ἐγώ τόν ἀκούσω, θά καταλάβω ποιό εἶναι τό σφάλμα πού μέ κατηγορεῖ καί θά διορθωθῶ».

Ένα διαμάντι του Αγ. Ιωάννη Δαμασκηνού

                        

Το απόσπασμα προέρχεται από τροπάριο του κανόνα στην Κυριακή του Θωμά, ποίημα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (8ος αι) - εκείνου του Σύρου, που έγραψε τόσο υπέροχα Ελληνικά.

❝Σὲ τὸν ὡς Θεὸν ἐκ τάφου
ἀναστάντα Χριστόν, 
οὐ βλεφάροις ἰδόντες, 
ἀλλὰ καρδίας πόθῳ πεπιστευκότες, 
ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.❞

Ο ποιητής εντάσσει εμάς, τη χορεία των πιστών μέσα στον μακαρισμό του Χριστού «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ιω. 20,29). 
Ήταν η απάντησή Του στο αίτημα του Θωμά να δει με τα μάτια του (βλεφάροις) τον αναστηθέντα («ἐὰν μὴ ἴδω ~ οὐ μὴ πιστεύσω»).

Αιώνες αργότερα, έγραφε o Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στον «Μικρός Πρίγκιπα»:

❝– Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. 
Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά 
παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, 
δεν το βλέπουν τα μάτια.
– Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια,επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.❞

Σημάδι ξεκάθαρο της προδοσίας που τελείται και ονομάζεται ψευδώς διάλογος!

Ουνία: Ο Δούρειος Ίππος της Παπικής Αιρέσεως


Φωτό rethemnosnews


Ουνία: Ο Δούρειος Ίππος της Παπικής Αιρέσεως

Γράφει η Γκέλυ Γαβριήλ

Για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες μιας καλοστημένης παραπλάνησης από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, με αφορμή την κηδεία του Πάπα της Ρώμης.

Προβλήθηκαν εικόνες ανθρώπων που έψαλλαν στα ελληνικά, ντυμένοι με άμφια όμοια με τα Ορθόδοξα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για Ορθόδοξους κληρικούς που δήθεν συμμετείχαν στην τελετή.

Η αλήθεια είναι μία:

Δεν ήταν Ορθόδοξοι. Ήταν Ουνίτες.

Η Ουνία αποτελεί το πιο ύπουλο εργαλείο του Βατικανού.

Πρόκειται για ένα έκτρωμα που παρουσιάζει εξωτερικά το σχήμα της Ορθοδοξίας —γλώσσα, άμφια, ακολουθίες— αλλά εσωτερικά είναι πλήρως υποταγμένο στον Πάπα και την πλάνη του. 

Οι Ουνίτες είναι Παπικοί που προσποιούνται τους Ορθόδοξους για να σπείρουν σύγχυση και να οδηγήσουν, δήθεν ανώδυνα, τους Ορθοδόξους στην αγκαλιά της παπικής αιρέσεως. Η εκκλησία τους ονομάζεται παραπλανητικά "Ελληνική Καθολική Εκκλησία", για να πλανώνται ακόμα και οι δικοί μας.

Είναι τραγικό να βλέπουμε Έλληνες δημοσιογράφους —είτε από άγνοια είτε από υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων— να παρουσιάζουν τέτοιες εικόνες ως κάτι το δήθεν θετικό ή συγκινητικό.

Ναυπάκτου: Οι προϋποθέσεις της αιρέσεως του Αρείου και του ορθοδόξου δόγματος

Και ο Οικουμενισμός αίρεση είναι, σεβασμιώτατε, τον οποίο επεσήμανε και ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αλλά σφυρίζετε αδιάφορα κάνοντας τον ανήξερο.

a oikoumeniki sunodos

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Ἐφέτος ἑορτάζουμε τήν ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τό 325 μ.Χ. Πρόκειται γιά τήν «πρώτη» καί «Ἁγία» Σύνοδο, ἡ ὁποία κλήθηκε νά ἀντιμετωπίση τήν αἴρεση τοῦ Ἀρείου.

Ὁ Ἄρειος ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐξέφρασε αἱρετικές ἀπόψεις γιά τόν Χριστό, ὅτι δέν εἶναι Θεός, ἀλλά τό πρῶτο κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί καταδικάσθηκε στήν Σύνοδο πού ἔγινε στήν Ἀλεξάνδρεια.

Ἐπειδή ἡ αἴρεση αὐτή, μέ τίς ἐνέργειες τοῦ Ἀρείου, μεταφέρθηκε καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας χρειάσθηκε νά συγκληθῆ μιά μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος γιά νά τήν ἀντικρούση καί νά διατυπώση τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τό γνωστό «Πιστεύω», τό ὁποῖο συμπληρώθηκε καί ὁλοκληρώθηκε ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό ἔτος 381 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ... Άγίου Γρηγορίου Νύσσης


Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά το τέλος της ζωής μας είναι ο θάνατος, διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια, δώσε απεριόριστη εξουσία στο φονιά, άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους, ας διασκεδάζει ο πλεονέκτης με τα ξένα, ας μη διακόπτει κανένας τον υβριστή, ας καταπατεί συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, γιατί και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος. O άλλος ας λέει όσα ψέματα θέλει, γιατί δεν υπάρχει κανένα κέρδος από την αλήθεια, κανένας να μην ελεεί το φτωχό, γιατί η ευσπλαχνία δεν έχει αμοιβή!

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε κρίση, κι αν δεν υπάρχει κρίση, χάνεται μαζί κι ο φόβος του Θεού. Kι όπου ο φόβος δεν σωφρονίζει, εκεί χορεύει ο διάβολος μαζί με την αμαρτία. Πολύ κατάλληλο γι’ αυτούς έγραψε ο Δαβίδ εκείνο τον ψαλμό: «Είπε μέσα του ο ανόητος· δεν υπάρχει Θεός· έχουν διαφθαρεί και μισήθηκαν για τις πράξεις τους» (Ψαλμ. 13,1).

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, είναι μύθος ο Λάζαρος κι ο πλούσιος και το φριχτό χάσμα και η ακατάσχετη φλόγα της φωτιάς και η φρυγμένη γλώσσα, η τόσο ποθητή σταγόνα του νερού και το βρεγμένο δάχτυλο του φτωχού (Λουκ. 16,19-31).

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βασιλείου Ι. Τουλουμτσή
ὑπ. δρ. στὸν Τομὲα Πατερικῶν Σπουδῶν, Ἱστορίας Δογμάτων καὶ Συμβολικῆς Θεολογική Σχολή Ε.Κ.Π.Α.

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

Ἡ ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὑπῆρξε ἀναμφίβολα τὸ κύριο καὶ πρώτιστο ἔργο ὅλων τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως δέ τῶν Οἰκουμενικῶν, οἱ ὁποῖες συγκλήθηκαν ἀκριβῶς γιά νὰ ἀντιμετωπιστοῦν οἱ αἰτίες τῆς διαβρωτικῆς διάσπασης καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ θεοφιλής εἰρήνευση.

Ἡ ἐκκλησιαστική εἰρήνη, ὅμως, ἀσφαλῶς καὶ δέν ἀναφέρεται σὲ μία εἰρήνη κοινωνικοῦ τύπου, πού βασίζεται στήν ὅποια συμβιβαστική συμφωνία, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ἔκφραση τῆς ἐν πίστει δογματικῆς ἑνότητας. Καὶ αὐτὸ λέγεται, διότι εἶναι δυνατὸν πολλάκις νὰ γίνεται λόγος γιά «θεραπεία – ἑνότητα – εἰρήνευση», παρά ταῦτα νὰ εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό, ἕως καὶ ἀντίθετο, τὸ περιεχόμενο τῶν παραπάνω ὅρων στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ στὸν “νού” τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα κατά τήν ἀποτύπωσή του στήν διαχρονία τῆς συνοδικῆς πράξης. Ἡ διαφοροποίηση αὐτή μάλιστα ἐκφράζεται ἀπό τὸν ἴδιο τὸν Θεό, διά τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαὶ ὑμῶν, οὐδ᾿ ὥσπερ αἱ ὁδοὶ ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει Κύριος. ἀλλ᾿ ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός μου ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας μου»[1].

Στή βάση τῶν ἀνωτέρω εἰσαγωγικῶν προτάσεων γίνεται κατανοητὸς ὁ θεραπευτικός χαρακτήρας, ἐν προκειμὲνῳ, τοῦ ἔργου τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σὲ ὅλα τά ἐπίπεδα ἐπί τῶν ὁποίων ἐπιλήφθηκε, ὄχι μὲ ὅρους κοινωνικῆς εἰρήνης ἀλλά ἀληθοῦς ὁμολογίας καὶ ἀποκοπῆς ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὅλων τῶν ἐμμενόντων στήν αἵρεση. Παρενθετικά νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, θεμελιωμὲνη ἀπαραιτήτως στήν μία ἀληθεύουσα πίστη, ἐκφράζεται σὲ τρία ἀλληλένδετα καὶ ἀλληλεξαρτώμενα ἐπίπεδα: ἅ. δογματικό, β. διοικητικό, γ. ἐορτολογικό, «πρὸς τὸ πάντας ἐν μιᾷ ἡμὲρᾳ ὁμοφώνως ἀναπέμπειν τὰς εὐχὰς τῇ ἁγίᾳ ἡμὲρᾳ τοῦ πάσχα»[2], προκειμὲνου νὰ μήν συναντᾶται πλέον τὸ φαινόμενο ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες νὰ ἑορτάζουν πανηγυρικά τήν Ἀνὰσταση καὶ ἄλλες νὰ νηστεύουν, ἀλλά καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ἡ πλήρης συμπόρευση τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στὶς κινητές καὶ ἀκίνητες ἑορτές καθώς καὶ στὶς προβλεπόμενες νηστεῖες ἀποτελεῖ τήν ἐξωτερική ἔκφραση τῆς ὑπαρχούσης ἑνότητας ἐν τῇ πίστει, ὡς  ἐν τὸπῳ φανερώσεις τῆς Μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

«Τό Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»: Τά διαχρονικά μηνύματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μὲσα ἀπό τόν καθορισμό τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

κ. Ἰωάννη Μαρκά,
Μ.Δ.Ε. Δογματικῆς Θεολογίας Α.Π.Θ.


«Τό Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»: Τά διαχρονικά μηνύματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μὲσα ἀπό τόν καθορισμό τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου

 Σεβαστοί Πατέρες

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καὶ φίλοι τῆς Ε. Π. Μ.

Χίλια ἑπτακόσια χρόνια μετά τὴ σύγκληση, ὑπό τοῦ ἁγίου βασιλέως Μεγάλου Κωνσταντίνου, τῆς Α' ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ τῆς καταδίκης τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου ἀπό τούς 318 Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τό πνεῦμα τοῦ ἀρειανισμοῦ συνεχίζει νά ἐπιβιώνει καὶ νά μεταλλάσσεται, καὶ σάν ἕνας καρκινικός ἱστός μὲ συνεχεῖς μεταστάσεις, νά τυραννᾶ τόν χριστιανικό κόσμο μὲ τὴν ἴδια ἀμείωτη ἔνταση, ὅπως καὶ στά χρόνια τοῦ γεννήτορά του.

Ἐτούτη ἡ ἀρχαία πάλη μεταξύ Θεανθρώπου καὶ ἀνθρώπου, ὅπως πολύ ὀρθά διέγνωσε ὁ χαρισματικός νοῦς τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς[1], ὑπῆρξε ἡ πρώτη μεγάλη παναίρεση, πάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε καὶ ἡ νεώτερη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ κοινό χαρακτηριστικό πώς καὶ οἱ δυό ἑδράζονται στὴν ἀνυπακοή καὶ στὴν ἀνταρσία ἀπέναντι στό Θεῖο Θέλημα καὶ ἀποτελοῦν προετοιμασία γιά τὴν ἕνωση τοῦ κόσμου μὲ τόν Ἀντίχριστο.

Ὁ Ἄρειος λοιπόν μπορεῖ νά καταδικάστηκε τό 325 μ.Χ., τό πνεῦμα ὅμως τοῦ ἀρειανισμοῦ παραμὲνει ζωντανό μετά ἀπό τόσους αἰῶνες καὶ κατατρώγει τά σπλάχνα τοῦ σύγχρονου χριστιανικοῦ κόσμου, ἑνός κόσμου πού ἀντί νά στραφεῖ πρός τὴ μετάνοια καὶ τὴν παραίτηση ἀπό τὴν παθογένεια τοῦ ὑπερήφανου ἀτομικοῦ νοῦ, δείχνει νά ἔχει αὐτομολήσει γιά τά καλά στὴν ἀρειανική μεθοδολογία, μὲ ἀποτέλεσμα νά βυθίζεται μεταφυσικῶς στό σατανισμό καὶ ψυχολογικῶς στὸν ὀρθολογισμό[2]. Ἔχοντας προσλάβει ὡς δόγμα τό: «μὲτρον πάντων ὁ ἄνθρωπος», ἀδυνατεῖ νά διακρίνει τούς Λόγους τῶν ὄντων, ἐπανανοηματοδοτεῖ μὲ τρόπο ἑωσφορικό τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία, κάνοντας Λόγο γιά «μετανθρωπισμό», καὶ ὡς ἐκ τούτου καταδικάζει τό νοῦ του νά φυτοζωεῖ στό ἔρεβος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, καθώς δέν ἀναγνωρίζει καμμία πραγματικότητα μεγαλύτερη ἀπό τόν ἑαυτό του.

Ἐνάντια σέ αὐτὴ τὴν παρά φύσιν κατάσταση, τὴν ἀνταρσία τοῦ νοός, θά παρέμβει ὁ ἐμπειρογνώμων ὅσιος Ἰουστίνος· καὶ θά μᾶς ὑπενθυμίσει, ὅτι τὴν ἀπεμπλοκή τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ ἀπό τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τὴν διεκήρυξε πανηγυρικῶς μὲ τίς ἀποφάσεις της ἡ Ἀ' Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία ὅρισε ἅπαξ διά παντός τόν ρόλο τοῦ νοῦ στὴν ἑρμηνεία τῆς Προσωπικότητας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό ρόλο τῆς ὑπακοῆς[3]. Μὲ τὴν πνευματική αὐτὴ ἀποκρυπτογράφηση τοῦ νοός, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, ὁ κορυφαῖος ἐμπειρικός δογματολόγος τοῦ 20ου αἰώνα, κατέδειξε κάτι πάρα πολύ σημαντικό - ὅτι εἶναι μεγίστης σωτηριολογικῆς σημασίας ἡ ἀπροϋπόθετη ὑπακοή τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ στίς ἀποφάσεις καὶ τούς ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχουν ὡς κέντρο καὶ ἀναφορά τους, ὄχι κάποιον τυχαῖο ἄνθρωπο, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο (ἄλλως, « τό θεσμοθέτησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τό 'πε ἡ Ἐκκλησία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τέλος! »).

Ο κοινός εορτασμός προϋποθέτει κοινή πίστη! Υφίσταται;

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


 

κ. Λέων Μπράνγκ,
Δρ. Θεολογίας, Ἀντιπρόεδρος ΠΕΘ

 Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί χριστιανοί,

Ευχαριστώ την  Εστία Πατερικών Μελετών για την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω στην σημερινή ημερίδα με τίτλο «Πασχάλινος Κανόνας: Όρος αμετακίνητος ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Τελευταία υπάρχουν πολλές αναφορές τόσο του Πάπα Φραγκίσκου όσο και του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στο θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα[1].

Τα σημεία αναφοράς τους είναι:

Η κοινή τους επιθυμία, να ανταποκριθούν στο μεγάλο ζήτημα «της των πάντων ενώσεως»

Η τιμή προς τους Πατέρες της «εν Νικαία Α´ Οικουμενικής Συνόδου». Και η καλύτερη μορφή μνήμης τους φέτος με την επέτειο των 1700 ετών από τη Σύνοδο είναι ο καθορισμός κοινού εορτασμού του Πάσχα για όλους τους χριστιανούς.

Ο Πατριάρχης δείχνει να επιμένει στην επιστροφή των Δυτικών στο Πασχάλιο του Ιουλιανού ημερολόγιου. Ο Πάπας δέχεται κοινό εορτασμό σε μία ημερομηνία κοινής αποδοχής από όλους.

Να σταματήσουν οι φανατισμοί, μικροψυχίες και προκαταλήψεις. Ο Θεός μας είναι Θεός της αγάπης.

Δεν είναι απόλυτα ώριμα τα πράγματα ακόμα «δια το κοινόν Ποτήριον», αλλά αυτό προφανώς είναι ο στόχος, στον οποίο θα βοηθήσει ο κοινός εορτασμός του Πάσχα του 2025 και ο καθορισμός κοινού υπολογισμού για το μέλλον.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένας έντονος αντίλογος, τον οποίο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο εκφράζει η μεγάλη πατερική μορφή του π. Επιφανείου Θεοδωροπούλου ήδη πριν από 50 χρόνια. Για το ενδεχόμενο καθιέρωσης κοινού εορτασμού τονίζει τον μεγάλο κίνδυνο για την δογματική και ιδίως την εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας. Επίσης υπογραμμίζει, ότι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδο θέσπισε κοινό εορτασμό μόνο για τα μέλη της Εκκλησίας και όχι για τη σχέση με τους αιρετικούς της εποχής[2].

Α. "Ανωτερότητα" της δυτικής Θεολογίας

Ο βασικός λόγος αρχικά της απομάκρυνσης και στη συνέχεια της απόσχισης της δυτικής χριστιανοσύνης από την Ορθοδοξία πρέπει να αναζητηθεί στην ιδιαίτερη υπεροψία έναντι των Πατέρων της Εκκλησίας. Το Φραγκικό βασίλειο που αναδύεται στη Δύση, ιδίως με την κεντρική μορφή του Καρλομάγνου, ο οποίος τα Χριστούγεννα του έτους 800 στέφθηκε στη Ρώμη από τον πάπα Λέοντα Γ΄ αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, θέλει να αποτελέσει τον φορέα και γνήσιο εκφραστή του Χριστιανισμού με τον βασιλέα του ως αυτοκράτορα και προστάτη της πίστης όλων των χριστιανών. Ως νέο πολιτιστικό και πολιτικό μέγεθος στην ιστορία και με βασικό αντίπαλο την Ορθόδοξη Ανατολή ξεκίνησε, κυρίως με την προβολή του filioque από τον 9ο αιώνα, μια εκστρατεία διαβολής της Ορθοδοξίας ως αιρετικής[3]. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν η επιβολή του filioque  στο Σύμβολο της Πίστεως της Εκκλησίας της Ρώμης το 1014 και έπειτα το Μεγάλο Σχίσμα του 1054. Λίγο αργότερα ακολούθησαν οι Σταυροφορίες με ουσιαστικό στόχο την κατάκτηση της Ρωμιοσύνης[4].

Κατά την παπική αντίληψη η περίοδος των Πατέρων της Εκκλησίας σταματάει στη Δύση με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης (560-636) και στην ορθόδοξη Ανατολή με τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό (περ. 675-749). Για την Ανατολή αυτή η θέση γίνεται σχετικά εύκολα κατανοητή, επειδή από το 2ο ήμισυ του 9ου αιώνα, όπως είδαμε ήδη λίγο παραπάνω, η ορθόδοξη Ανατολή αντιμετωπίζεται από τους Φράγκους όλο και περισσότερο ως αίρεση. Γιατί όμως για τον Παπισμό σταματάει η πατερική περίοδος και στη Δύση κατά τον 7ο αιώνα; Πρώτον, επικράτησε προοδευτικά η πεποίθηση ότι ο Παπισμός όχι μόνο είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την πατερική παράδοση, αλλά ότι με την θεολογία που αναπτύσσει μέσω του Σχολαστικισμού, της επίσημης παπικής θεολογίας του Μεσαίωνα, υπερβαίνει τη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας.

Δεν ἔψαχνε για ἀφορμὲς να ἀπορρίψει τόν Χριστό, ἀλλά γιά ἀτράνταχτες μαρτυρίες νά τόν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).

                        

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».
Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).

Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.

Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:
Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε νὰ ἔρθει ἀκριβῶς ὅταν θὰ τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ ὅ,τι συνέβαινε μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς τοίχους. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς εἶχε προνοήσει διαφορετικά.

Ἡ πασχάλια χαρά

                                                
Κάλλιστος Γουέαρ
Ἐπίσκοπος Διοκλείας

Τό Πάσχα, ἡ γιορτή τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος, εἶναι, πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ γιορτή μεγάλης χαρᾶς. Ὅταν ὁ ἀναστημένος Χριστός συναντᾶ τίς μυροφόρες καθώς φεύγουν ἀπό τό μνῆμα, τό πρῶτο πράγμα πού τούς λέει εἶναι ἡ λέξη «Χαίρετε». Ὅσον ἀφορᾶ σ’ αὐτή τήν πασχάλια χαρά, τρία σημεῖα ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία: εἶναι χαρά προσωπική, εἶναι χαρά συμπαντική καί εἶναι χαρά εὐχαριστιακή.

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά προσωπική. Ἔτσι καταπῶς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τῆς ἀναστάσιμης ἀκολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι». Ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος, ἡ Ταφή καί ἡ Τριήμερος Ἀνάστασή Του, δέν ὑπάρχουν γιά νά τά ἀτενίζουμε ἁπλά ὡς συμβάντα τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος, ἀλλά γιά νά τά βιώνει ὁ καθένας μας ὡς τεκταινόμενα μέσα στήν ἴδια του τή ζωή. Ὑπάρχουν γιά νά εἶναι ἄμεσα καί προσωπικά. Ἐγώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, ἐγώ θάβομαι μαζί Του καί εἶμαι ἐγώ πού ἀνασταίνομαι ἐκ νεκρῶν μαζί μέ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀνακαίνιση ἡ δική μου, ἡ ἐπαναδημιουργία μου. Εἶναι εὐλογημένοι ὅσοι τό αἰσθάνονται αὐτό στήν καρδιά τους τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως!

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά συμπαντική. Οἱ ἀκτίνες τοῦ ἀναστάσιμου φωτός διεισδύουν σ’ ὁλόκληρη τήν κτίση. Μέσα ἀπό ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους, ἡ πασχάλια χαρά κοινωνεῖται στό κόσμο τῆς φύσης – στά ζῶα, στόν ἀέρα, στό νερό, σέ καθετί πού ἔρχεται στή ζωή τήν ἄνοιξη. Καί πάλι, ὁ ἀναστάσιμος κανόνας τονίζει ἐμφατικά αὐτό τό στοιχεῖο• «Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δέ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δέ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καί ἀόρατος• Χριστός γάρ ἐγήγερται». Στήν Ὀρθόδοξη Ρωσία, ὑπῆρχε κάποτε τό ἔθιμο -μπορεῖ καί νά ἐπιβιώνει μέχρι σήμερα σέ κάποιες περιοχές- νά σταματᾶνε οἱ ἀγρότες, γυρίζοντας ἀπό τήν ἀναστάσιμη ἀκολουθία καί κρατώντας τό ἅγιο φῶς, στούς στάβλους τῶν ζώων, καί νά ψέλνουν τόν ἀναστάσιμο ὕμνο στά ἄλογα καί τά κοπάδια – «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…». Δέν ὑπῆρχε τίποτα τό γλυκερό σ’ αὐτό• ἦταν μία ἀναγνώριση τῆς ζωντανῆς ἀλήθειας. Οἱ ἄνθρωποι δέν σώζονται ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά μαζί μέ τόν κόσμο. Εὐλογημένοι εἶναι αὐτοί πού κατά τή διάρκεια τῆς ἀναστάσιμης νύχτας εἰσέρχονται σέ ἕνα μεταμορφωμένο κόσμο!