Ὁ παπᾶς τῆς Σπιναλόγκα

                                                         Ἄγνωστος συγγραφεύς

Ἀφήγηση

Ἤμουνα λεπρός. Ἔζησα στὴ Σπιναλόγκα πολλὰ χρόνια. Ἡ κατάστασή μας ἦταν φρικτή. Ἡ ἀρρώστια παραμόρφωνε τὰ πρόσωπά μας, ἔτρωγε τὰ ἄκρα μας. Πολλοὶ λεπροὶ ἦταν χωρὶς φρύδια, χωρὶς μάτια, χωρὶς μύτη, χωρὶς χείλη, χωρὶς δάκτυλα χεριῶν καὶ ποδιῶν. Πολλῶν τὸ σῶμα σκεπαζόταν ἀπὸ μία φρικτὴ κροῦστα. Οἱ πληγὲς ξερνοῦσαν πολλὲς φορὲς ἀκαθαρσίες καὶ ἔτσι κολλοῦσε τὸ σῶμα μὲ τὰ ροῦχα. Καὶ εἶχαν οἱ πληγὲς μία τρομερὴ βρῶμα ἀπὸ πύο! Ἡ ἰατρικὴ περίθαλψη ἦταν ἀσήμαντη. Ὑπῆρχε στὸ νησὶ ἕνας γιατρὸς καὶ ἤμαστε οἱ ἄρρωστοι περίπου ἑξακόσιοι! Καὶ δὲν ἔφταναν αὐτά. Ζούσαμε οἱ περισσότεροι σὲ σπίτια μικρά, ὑγρὰ καὶ ἀνήλια.

Ὁ φόβος τῆς μόλυνσης ἔκανε ὅλους τοὺς ὑγιεῖς ἀνθρώπους νὰ μὴν τολμοῦν νὰ μᾶς πλησιάσουν. Ἦταν τοῦτο κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὶς δυνάμεις τους. Δὲν μποροῦσε ἡ ψυχὴ νὰ νικήσει τὴ σάρκα.

Ὁ γιατρός, οἱ νοσοκόμες, οἱ ἄλλοι δημόσιοι ὑπάλληλοι καὶ οἱ γυναῖκες, ποὺ ἔπλυναν τὰ ροῦχα μας, ἄφηναν τὸ νησὶ τῆς φρίκης λίγο πρὶν τὴ δύση τοῦ ἡλίου καὶ πήγαιναν μὲ βενζινάκατο στὴν Πλάκα, ποὺ ἦταν δυτικὰ καὶ ἀπέναντι τῆς Σπιναλόγκας. Φεύγοντας ἔκλειναν τὴν πελώρια πύλη τοῦ βενετσιάνικου τείχους, ποὺ χώριζε τὴν ἀποβάθρα ἀπὸ τὸ χωριό μας. Καὶ μέναμε οἱ λεπροὶ ὁλομόναχοι. Συντροφιὰ μὲ τὴ μοῖρα μας! Ἡ ἀπομάκρυνσή τους, βέβαια, ἀπὸ τὸ νησὶ ἦταν δικαιολογημένη. Ἔπρεπε νὰ ζήσουν μερικὲς ὧρες μακριὰ ἀπὸ τὸ «νησὶ τῶν ζωντανῶν νεκρῶν», ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὴ Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι τῶν ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων.

«Τὸ Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδὀξων»

Τα διαχρονικά μηνύματα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μέσα από τον καθορισμό του Ορθόδοξου Πασχαλίου

*Εισήγηση του κ. Ιωάννη Μαρκά, Μ.Δ.Ε. Δογματικής Θεολογίας Α.Π.Θ, στην Ημερίδα της Εστίας Πατερικών Μελετών με θέμα: ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Σεβαστοί Πατέρες

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και φίλοι της Ε. Π. Μ.

Χίλια επτακόσια χρόνια μετά τη σύγκληση, υπό του αγίου βασιλέως Μεγάλου Κωνσταντίνου, της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, και της καταδίκης του αιρεσιάρχη Αρείου από τους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας, το πνεύμα του αρειανισμού συνεχίζει να επιβιώνει και να μεταλλάσσεται, και σαν ένας καρκινικός ιστός με συνεχείς μεταστάσεις, να τυραννά τον χριστιανικό κόσμο με την ίδια αμείωτη ένταση, όπως και στα χρόνια του γεννήτορά του. Ετούτη η αρχαία πάλη μεταξύ Θεανθρώπου και ανθρώπου, όπως πολύ ορθά διέγνωσε ο χαρισματικός νους του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, υπήρξε η πρώτη μεγάλη παναίρεση, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε και η νεώτερη παναίρεση του Οικουμενισμού, με κοινό χαρακτηριστικό πως και οι δύο εδράζονται στην ανυπακοή και στην ανταρσία απέναντι στο Θείο Θέλημα και αποτελούν προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο.

Ο Άρειος λοιπόν μπορεί να καταδικάστηκε το 325 μ.Χ. , το πνεύμα όμως του αρειανισμού παραμένει ζωντανό μετά από τόσους αιώνες και κατατρώγει τα σπλάχνα του σύγχρονου χριστιανικού κόσμου, ενός κόσμου που αντί να στραφεί προς τη μετάνοια και την παραίτηση από την παθογένεια του υπερήφανου ατομικού νου, δείχνει να έχει αυτομολήσει για τα καλά στην αρειανική μεθοδολογία, με αποτέλεσμα να βυθίζεται μεταφυσικώς στο σατανισμό και ψυχολογικώς στον ορθολογισμό. Έχοντας προσλάβει ως δόγμα το: «μέτρον πάντων ο άνθρωπος», αδυνατεί να διακρίνει τους λόγους των όντων, επανανοηματοδοτεί με τρόπο εωσφορικό την ανθρώπινη οντολογία, κάνοντας λόγο για «μετανθρωπισμό», και ως εκ τούτου καταδικάζει το νου του να φυτοζωεί στο έρεβος της πλάνης και της αμαρτίας, καθώς δεν αναγνωρίζει καμμία πραγματικότητα μεγαλύτερη από τον εαυτό του.

Ενάντια σε αυτή την παρά φύσιν κατάσταση, την ανταρσία του νοός, θα παρέμβει ο εμπειρογνώμων όσιος Ιουστίνος· και θα μας υπενθυμίσει, ότι την απεμπλοκή του ανθρωπίνου νου από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία της υπερηφανείας και του ορθολογισμού, την διεκήρυξε πανηγυρικώς με τις αποφάσεις της η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία όρισε άπαξ διά παντός τον ρόλο του νου στην ερμηνεία της Προσωπικότητος του Θεανθρώπου Χριστού, που δεν είναι άλλος από το ρόλο της υπακοής. Με την πνευματική αυτή αποκρυπτογράφηση του νοός, εξ επόψεως Ορθοδόξου, ο κορυφαίος εμπειρικός δογματολόγος του 20ου αιώνα, κατέδειξε κάτι πάρα πολύ σημαντικό· ότι είναι μεγίστης σωτηριολογικής σημασίας η απροϋπόθετη υπακοή του Ορθόδοξου πιστού στις αποφάσεις και τους όρους των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ακριβώς επειδή έχουν ως κέντρο και αναφορά τους, όχι κάποιον τυχαίο άνθρωπο, αλλά τον ίδιο τον Θεάνθρωπο (άλλως, «το θεσμοθέτησαν οι Άγιοι Πατέρες, το ’πε η Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων, τέλος!»).

Μέσα στο πνεύμα αυτό της αναδείξεως του Θεανθρώπινου Προσώπου του Χριστού, ως το τελειότερο Υπόδειγμα στη ζωή των πιστών, έρχονται παραλλήλως οι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και ρυθμίζουν έξω από το πλαίσιο των Ιερών Κανόνων και κάτι που, εκ πρώτης όψεως, δείχνει κάπως άσχετο (αλλά προφανώς δεν είναι!) εν σχέσει με το φλέγον ζήτημα του αρειανισμού. Η ρύθμιση αυτή αφορούσε τον ακριβή καθορισμό του Πασχαλίου, επαναλαμβάνουμε έξω από το αρχικό πλαίσιο των 25 Ιερών Κανόνων! Για ποιο λόγο όμως η ρύθμιση αυτή συνέβη με τον τρόπο αυτό (ήτοι έξω από το πλαίσιο των Ι.Κ.); Ήταν κάτι το εσκεμμένο; -θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Η απάντηση είναι καταφατική· ναι, ήταν μία εσκεμμένη απόφαση, εκ μέρους των Αγίων Πατέρων, και τούτο επειδή δεν είχαν απλώς σκοπό να διατυπώσουν έναν κανόνα που αντιμετωπίζει-κανονίζει μια παράβαση, που μπορεί κάποτε να εμφανιστεί, αλλά, μέσα από τη πανσοφία τους, αναβάθμισαν το πράγμα, εξυψώνοντας τον καθορισμό του Ορθοδόξου Πασχαλίου σε «Όρο», που εξισώνεται σε αξία με τους α κ α θ α ί ρ ε τ ο υ ς «Όρους της Πίστεως», οι οποίοι έλυσαν ά π α ξ δ ι ά π α ν τ ό ς τα πλέον σπουδαία ζητήματα της καθ’ όλου Εκκλησίας. Κατόπιν βέβαια, τούτη την ευφυέστατη σύλληψη των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής ήρθε να την τακτοποιήσει ιεροκανονικά και να την επικυρώσει, ο σχετικός Α΄ Κανόνας της εν Αντιοχεία Συνόδου, η διατύπωση του οποίου μαρτυρεί ακριβώς αυτό το ανυπέρβλητο κύρος και τον μεγάλο σεβασμό που απολάμβανε ο Όρος αυτός, μόλις 15 χρόνια μετά (341 μ. Χ.).

Σε τί απέβλεπε όμως επί της ουσίας αυτός ο Όρος; Ο Όρος αυτός απέβλεπε στον κοινό εορτασμό των ομοφρόνων στην πίστη κι όχι στον κοινό εορτασμό μετά των χριστιανικών αιρέσεων της εποχής ή στην σχετική σύγχυση που προκαλούσε ένα παλαιότερα νόμιμο Πάσχα, το εβραϊκό, που όμως ήταν τύπος του χριστιανικού και πλέον δεν είχε καμμία θέση στη νέα πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την σάρκωση του Θεού Λόγου. Θωρακίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το χριστιανικό Πάσχα και απωθώντας τα κατάλοιπα των ιουδαϊκών τάσεων, που προσπαθούσαν να προκαλέσουν ρήγματα και μέσα από ιουδαΐζουσες χριστιανικές αιρέσεις. Έτσι λοιπόν η πρώτη και κυριότερη διαχρονική παρακαταθήκη που μας κληροδοτήθηκε από το σύνολο των Αγίων Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας, σχετικά με τον εορτασμό του Πασχαλίου, είναι ότι ε δ ο γ μ ά τ ι σ α ν ενάντια σε κάθε είδους θρησκευτικό συγκρητισμό, δίδοντας ξεκάθαρη εντολή· «… μηκέτι παρατηρούμενοι μετὰ Ἰουδαίων ἑορτάζειν. Οὐδεμία γὰρ κοινωνία ἡμῖν νῦν πρὸς αὐτούς· πεπλάνηται γὰρ καὶ αὐτὴν τὴν ψῆφον, ἣν νομίζουσιν ἐπιτελεῖν, ὅπως πανταχόθεν ὧσιν πεπλανημένοι καὶ τῆς ἀληθείας ἀπεσχοινισμένοι…».

Ηλίας Μηνιάτης. Περί Παραδείσου.

 

ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ

ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. α. Ότι ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος μπορεί να τον καταλάβει. β. Ότι οι άνθρωποι μπορούν να τον κερδίσουν, αλλά δεν μπορούν να τον καταλάβουν. (Κυριακή Ε΄ των Νηστειών).

α. Ότι ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος μπορεί να τον καταλάβει.

…Η βασιλεία του Ιησού Χριστού, δεν είναι η βασιλεία του Κόσμου τούτου. Είναι η βασιλεία των Ουρανών, είναι η μακαριότητα του Θεού, είναι η δόξα η ατελείωτη, είναι η ζωή η αθάνατη, είναι με ένα λόγο ο Παράδεισος. Παράδεισος! Μόνο που τον ονομάζω, χαίρεται το πνεύμα μου. Μόνο να τον συλλογισθώ, ευφραίνεται η ψυχή μου. Παράδεισος, η ευτυχισμένη πατρίδα των προπατόρων μου, ο γλυκύς λιμένας της ελπίδας μου, ο μοναδικός σκοπός της ελπίδας μου, ο μοναδικός σκοπός της αγάπης μου, το ύστερο βραβείο της πίστεως μου.

Περί Παραδείσου είναι σήμερα ο λόγος, ευλογημένοι Χριστιανοί. Εγώ ομολογώ, πως αυτό είναι ένα ζήτημα, που υπερβαίνει κάθε γλώσσα, και κάθε νου. Γιατί ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, θα μπορούσε ποτέ να μας εξηγήσει τον Παράδεισο, πως ακριβώς είναι. Έτσι δεν σας υπόσχομαι να σας αποδείξω τι είναι ο Παράδεισος. Φτάνει μόνο να σας πω κάποια πράγματα. Κι αν δεν μπορέσω να κάνω μια τέλεια εικόνα, θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή σκιαγράφηση. Ω Παράδεισε! έλεγε ένας άγιος Διδάσκαλος, εμείς μπορούμε να σε κερδίσουμε, μα εμείς δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε…

Να έχεις όλη την ευτυχία, που μπορεί να επιθυμήσει η καρδιά σου, και να μην έχεις κανένα φόβου θανάτου, που να μπορεί να σου στερήσει αυτή την ευτυχία. Τι λογής λοιπόν είναι μια τέτοια ζωή; Πάντα ευτυχισμένος, χωρίς φόβο να δυστυχήσεις ποτέ. Πάντα πλούσιος, χωρίς φόβο να φτωχύνεις ποτέ. Υγιής, χωρίς φόβο να αρρωστήσεις ποτέ. Δεν υπάρχει φθόνος να σε πειράζει, δεν υπάρχει πόθος να σε μαραίνει, δεν υπάρχει θάνατος να σε πάρει. Παντοτινά μακάριος, και παντοτινά ζωντανός, όλα τα καλά, και ζωή αθάνατη. Τι λογής είναι τέτοια ζωή; Αυτή η ζωή είναι ο Παράδεισος.

Αλλά και χαρά δίχως τέλος. Αυτή είναι μια χαρά άπειρη και τέλεια, ατελείωτη, και όλη μαζί, καθώς εξηγούν το αιώνιο οι θεολόγοι. Που σημαίνει ότι, όση μεγάλη είναι η χαρά σε όλο τον αιώνα, τόση είναι και όλη αυτή η χαρά, χωρίς ποτέ να λιγοστεύει. Και όσο μεγάλη είναι σε όλο τον αιώνα (=αιωνιότητα), τόση είναι σε κάθε στιγμή του αιώνα όλη μαζί. Χαίρεσαι όλη τη μακαριότητα σε όλο τον αιώνα, και χαίρεσαι όλη τη μακαριότητα σε κάθε στιγμή του αιώνα. Όσο μακάριος είσαι σε όλη εκείνη την αιώνια ζωή, τόσο μακάριος είσαι σε κάθε στιγμή εκείνης της αιώνιας ζωής… Μια χαρά, που κρατάει όχι μια μέρα, όχι ένα χρόνο, αλλά σε όλο τον ατελείωτο αιώνα, όλη τέλεια, και όλη μαζί…

Η αληθινή αγάπη... (από το Μέγα Γεροντικό)

                         

1. Είπε ο αββάς Αντώνιος:

«Εγώ δεν φοβάμαι πιά τον Θεό, αλλά τον αγαπώ, γιατί η αγάπη διώχνει πέρα τον φόβο».

2. Είπε πάλι:

«Η ζωή και ο θάνατος της ψυχής εξαρτάται από τον πλησίον. Αν κερδίσουμε τον αδελφό, τον Θεό κερδίζουμε, ενώ αν σκανδαλίσουμε τον αδελφό, στον Χριστό αμαρτάνουμε».

3. Ο αββάς Αγάθων είπε:

«Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, αλλά ούτε και άφησα -όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, έχοντας κάτι με μένα».

4. Έλεγε ο αββάς Αγάθων:

«Αν γινόταν να βρω ένα λεπρό και να του δώσω το δικό μου σώμα και να πάρω το δικό του, ευχαρίστως θα το έκαμνα.

Γιατί αυτή είναι η τέλεια αγάπη».

5. Έλεγε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:

«Δεν γίνεται να χτίσει κανείς το σπίτι, αρχίζοντας από πάνω και προχωρώντας προς τα κάτω.

Από τα θεμέλια θα αρχίσει και θα προχωρήσει προς τα πάνω».

Τον ρωτούν:

«Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;»

«Το θεμέλιο, απαντά, είναι ο πλησίον, προκειμένου να τον σώσεις, και πρώτος εσύ ωφελείσαι, γιατί απ΄αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χριστού».

Ο αββάς Ιωάννης είπε:

«Ο πατέρας μας, ο αββάς Αντώνιος, είπε: Ποτέ δεν έβαλα το δικό μου συμφέρον πιο πάνω από την ωφέλεια του αδελφού μου».

Η "Εστία Πατερικών Μελετών" ανακάλυψε τον τροχό!

Ο πονηρός ρόλος των αντιοικουμενιστών! Μετά από τόσα χρόνια αποκαλύψεων και σημαντικοτάτων αδιαμφισβήτητων άρθρων για την αίρεση που κήρυτταν εν ζωή ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας και ο Χρήστος Γιανναράς έρχεται η "Εστία Πατερικών Μελετών" να... προβληματιστεί(!!!) για αυτά που οι δύο αυτοί, κεκοιμημένοι πια, έλεγαν.

«Προβληματισμοί σχετικά μὲ τοποθετήσεις τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα καὶ τοῦ Μακαριστοῦ Θεολόγου Χρήστου Γιανναρᾶ»

Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Τίτλος Ἐκπομπῆς: «Προβληματισμοί σχετικά μὲ τοποθετήσεις τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα καὶ τοῦ Μακαριστοῦ Θεολόγου Χρήστου Γιανναρᾶ»

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Φώτης Σχοινάς - Δρ. Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Δημήτρης Χιωτακάκος - Δρ. Πληροφορικής κ Τηλ/νιών

 «Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν». Ἡ διαδικτυακή ἐκπομπή τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν Μὲ τὸν Χαράλαμπο Ἂνδραλη καὶ τον Δημήτρη Χιωτακάκο.

youtube.com

Αγ. Λέων Επίσκοπος Κατάνης ο Θαυματουργός

Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ ἐπικριτὲς που τόσα χρόνια ἀρνοῦνται στανικῶς νὰ παραδεχθοῦν τὸ ἐκκλησιαστικῶς αὐτονόητο. Διαβάζουμε στὸν βίο τοῦ Αγίου: "Ο άγιος Επίσκοπος είχε βαθιά την συναίσθηση ότι η αίρεση είναι πνευματική πανώλη, η οποία σκοτώνει ψυχές". Ἂν ἡ αἵρεση εἶναι πανώλη ποὺ σκοτώνει, ἡ παναίρεση τί εἶναι;

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Μια πλειάδα αγίων της αρχαίας Εκκλησίας προέρχεται από τη Δύση, η οποία την πρώτη μ. Χ. χιλιετία ήταν ορθόδοξη. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς ανήκουν στους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Λέων επίσκοπος Κατάνης, ο θαυματουργός.

Γεννήθηκε στην Ραβέννα της Ιταλίας περί το 700, από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Έζησε σε περιβάλλον ευλάβειας, όπου γαλουχήθηκε με την βαθειά πίστη στο Θεό και την αγία αγνή και ηθική ζωή. Ως εύποροι οι γονείς του μπόρεσαν και του πρόσφεραν λαμπρές σπουδές. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία. Από την εφηβική του ηλικία έδειξε την ισχυρή κλίση του στη διακονία της Εκκλησίας, αφού η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η συμμετοχή του στις ιερές ακολουθίες.

Δεν μας έχουν διασωθεί περισσότερες πληροφορίες για την πρότερη ζωή του. Γνωρίζουμε όμως ότι όταν ενηλικιώθηκε είχε καταξιωθεί στην συνείδηση των πιστών ως μια ξεχωριστή πνευματική και ηθική προσωπικότητα. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον υπολήπτονταν. Την καθαρότητα του βίου του εξετίμησαν οι επίσκοποι της Ιταλίας, οι οποίοι τον παρότρυναν να ενδυθεί το ιερατικό σχήμα και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία. Χειροτονήθηκε διάκονος, στη συνέχεια πρεσβύτερος και όταν χήρεψε η επισκοπή Κατάνης της Σικελίας εξελέγη επίσκοπός της.

Η Κατάνη ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη, κτισμένη στους πρόποδες του όρους Αίτνα, όπου, στην κορυφή του, καπνίζει και βρυχάται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης και στις πλαγιές του ρέει ακατάπαυστα καυτή λάβα, η οποία βγαίνει από τα έγκατα της γης. Οι φίλεργοι και ευσεβείς κάτοικοι της Κατάνης δέχτηκαν με χαρά τον ποιμένα τους και του εμπιστεύτηκαν την πνευματική τους διακονία. Και εκείνος, γεμάτος ενθουσιασμό και ιερό πόθο, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Λειτουργούσε με κατάνυξη. Έχτισε πολλούς ναούς, με κυριότερο το ναό της Αγίας Μάρτυρος Λουκίας. Κήρυττε το λόγο του Θεού με πάθος και φλόγα. Και επιδόθηκε με όλες του τις δυνάμεις και δυνατότητες στην ανακούφιση των φτωχών, των πεινασμένων, των αρρώστων και των αστέγων.

Οργάνωσε με επιτυχία ένα καταπληκτικό δίκτυο σίτισης όσων δεν είχαν τα μέσα να τραφούν. Ας μη λησμονούμε ότι στα χρόνια εκείνα οι λιμοί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς και οι θάνατοι από την πείνα. Κυριότερες αιτίες των λιμών ήταν οι φυσικές καταστροφές και κυρίως οι λεηλασίες από πειρατές. Η Σικελία πλήττονταν συχνά από άγριες πειρατείες, λόγω της γειτνίασης με τα παράλια της Αφρικής, τη γνωστή Μπαρμπαριά, στη οποία βρισκόταν τα κυριότερα ορμητήρια των πειρατών. Ο άγιος Επίσκοπος προσπαθούσε να προστατέψει τους απεγνωσμένους κατοίκους από τις συχνές πειρατικές επιδρομές και να τους σώσει από τους λιμούς.

Ο άγιος Λέων υπήρξε ακόμη ο αμέριστος προστάτης όλων των κατατρεγμένων και απροστάτευτων της περιοχής, ανεξάρτητα από την πίστη του. Χήρες, ορφανά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι και όλοι οι αναξιοπαθούντες είχαν τον προστάτη τους. Η πόρτα του επισκοπείου ήταν ανοικτή για όλους και εκείνος ως στοργικός πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να απαλύνει τον πόνο τους και να δώσει την καλλίτερη δυνατή λύση.

Ένας άλλος τομέας που εργάστηκε δραστήρια, ήταν η αντιμετώπιση των αιρέσεων, οι οποίες ταλαιπωρούσαν και στις μέρες του την Εκκλησία. Ο άγιος Επίσκοπος είχε βαθιά την συναίσθηση ότι η αίρεση είναι πνευματική πανώλη, η οποία σκοτώνει ψυχές. Δε μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορεί να χαθεί έστω και μια ψυχή, που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Είχε τη βεβαιότητα ότι η πλάνη και η αίρεση αποκόβουν τον άνθρωπο από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τον παραδίνουν στον πατέρα του ψεύδους, το μισάνθρωπο διάβολο. Του στερούν τη σωτηρία, η οποία συντελείται μόνο μέσα στην Εκκλησία και τον οδηγούν στην απώλεια και τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό μιλούσε και έγραφε κατά των αιρετικών, τους οποίους κατατρόπωνε.

Ο Θεός τον αντάμειψε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Στην περιοχή του υπήρχαν κατάλοιπα ειδωλολατρίας. Με την προσευχή του κατακρήμνισε παγανιστικό άγαλμα. Έστειλε ο διάβολος έναν ονομαστό μάγο της περιοχής, ο οποίος ονομαζόταν Ηλιόδωρος, για να τον πλήξει με τις μαγικές του τεχνουργίες. Ο Ηλιόδωρος περιφέρονταν από τόπο σε τόπο, κάνοντας σημεία και τέρατα, με τη δύναμη των δαιμόνων, πλάνευε πολλούς. Έφτασε κάποτε και στην Κατάνη και προκαλούσε τον άγιο Επίσκοπο με τις μαγγανείες του να συναγωνιστούν στη θαυματουργία, προκειμένου να του αποδείξει ότι αυτός ήταν πιο ισχυρός από εκείνον. Διέδιδε πως ούτε η φωτιά μπορούσε να τον βλάψει. Ο άγιος Λέων ανταποκρίθηκε στην πρόκληση του μάγου. Κατέβηκε στο κέντρο της πόλης και έδωσε εντολή να ανάψουν μεγάλη φωτιά και να συγκεντρωθεί ο λαός. Κατόπιν έπιασε τον Ηλιόδωρο, τον έδεσε στο πετραχήλι του, τον έσυρε και έπεσαν μαζί στη φωτιά. Τότε συνέβη το απροσδόκητο: ο δαιμονικός μάγος αποτεφρώθηκε, ενώ ο άγιος δεν βλάφτηκε ούτε στο ελάχιστο από τις φονικές φλόγες της καμίνου! Βλέποντας ο συγκεντρωμένος λαός το μεγάλο και ζωντανό θαύμα δόξασε το Θεό και Τον ευχαρίστησε για τον άγιο Επίσκοπο, που τους χάρισε.

Το θαύμα διαδόθηκε παντού, έφτασε ως τη Βασιλεύουσα. Οι αυτοκράτορες Λέων Δ΄ (775-780) και Κωνσταντίνος ΣΤ΄ (780-798) τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη να τον τιμήσουν για την δράση του και την προσφορά του. Εκείνος δέχτηκε τις τιμές με ταπείνωση και γύρισε στην επισκοπή του, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 785. Το ιερό του λείψανο θάφτηκε στο λαμπρό ναό της Αγίας Λουκίας. Έκανε άπειρα θαύματα σε όσους τον επικαλούνταν με ευλάβεια. Θεράπευε ασθενείς, εξέβαλε δαιμόνια και προστάτευε από θεομηνίες. Η Μνήμη του τιμάται στις 20 Φεβρουαρίου.

Πηγή

Για κάθε έναν που θα φιμώνετε, θα ξεπηδάνε δέκα, πενήντα, εκατό...

όταν χτυπάτε εμένα, έχω εντολή να σας γυρίσω και το άλλο μάγουλο.

Όταν όμως αδικείτε τη μάνα, το παιδί, τον φίλο και τον αδερφό, εκεί θα με βρίσκετε πάντοτε μπροστά σας.

Για κάθε έναν που θα φιμώνετε, θα ξεπηδάνε δέκα, πενήντα, εκατό...
Γιατί όταν χτυπάτε εμένα, έχω εντολή να σας γυρίσω και το άλλο μάγουλο.
Όταν όμως αδικείτε τη μάνα, το παιδί, τον φίλο και τον αδερφό, εκεί θα με βρίσκετε πάντοτε μπροστά σας. Να πολεμώ με όλη μου της ψυχής την δύναμη. Με ό,τι έχω και δεν έχω. Μέχρι να αποτινάξω το ζυγό σας, πάνω από το σβέρκο όλων.

Για κάθε έναν που θα φιμώνετε, θα ξεπηδάνε δέκα, πενήντα, εκατό...
Γιατί δεν την αντέχω τη σκλαβιά. Το Γένος μου δεν την πρέπει.
Γιατί η μάνα μου με νανούρισε με τη ‘’Φλογέρα του Βασιλιά’’. Γιατί μου τραγουδούσε από μικρό, τον Διγενή Ακρίτα.
Και όταν εγώ κοιμόμουνα, αυτή, σκαρφάλωνε, άλλοτε στης Πίνδου τα βουνά και άλλοτε, έκανε Εξόδους από το Μεσολόγγι…

Για κάθε έναν που θα φιμώνετε, θα ξεπηδάνε δέκα, πενήντα, εκατό...
Γιατί δεν υπολογίσατε πως δε μετρώνται τα πάντα με λεφτά.

Ὠφέλιμες γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωἠ μας συμβουλὲς τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου

 

• Ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ταραγμένη, θολώνει τὸ λογικὸ καὶ δὲ βλέπει καθαρά. Μόνο, ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ἤρεμη, φωτίζει τὸ λογικό, γιὰ νὰ βλέπει καθαρὰ τὴν αἰτία κάθε πράγματος.

• Ἡ ψυχὴ εἶναι πολὺ βαθιὰ καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὴ γνωρίζει.

• Γιατί νὰ κυνηγᾶμε τὰ σκοτάδια; Νά, θὰ ἀνάψουμε τὸ φῶς καὶ τὰ σκοτάδια θὰ φύγουν μόνα τους. Θὰ ἀφήσουμε νὰ κατοικήσει σ᾿ ὅλη τὴν ψυχή μας ὁ Χριστὸς καὶ τὰ δαιμόνια θὰ φύγουν μόνα τους.

• Ὅταν ἔρθει μέσα μας ὁ Χριστός, τότε ζοῦμε μόνο τὸ καλό, τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία, τὸ μίσος ἐξαφανίζονται μόνα τους, δὲν μποροῦν, δὲν ἔχουν θέση, νὰ μείνουν.

• Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεσαι ἂν σὲ ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἂν ἐσὺ ἀγαπᾶς τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ἔτσι γεμίζει ἡ ψυχή.

• Στὴν ψυχή, ποὺ ὅλος ὁ χῶρος της εἶναι κατειλημμένος ἀπὸ τὸ Χριστό, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ νὰ κατοικήσει ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν προσπαθήσει, διότι δὲν χωράει, δὲν ὑπάρχει κενὴ θέση γι᾿ αὐτόν.

• Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ, μὲ τὴν κατανόηση καὶ βοήθεια θὰ σωθεῖ.

• Τὸ κακὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὶς κακὲς σκέψεις. Ὅταν πικραίνεσαι καὶ ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνο μὲ τὴ σκέψη, χαλᾶς τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει καὶ ἐπιτρέπεις στὸ διάβολο νὰ μεγαλώσει τὸ κακό. Ἐσὺ πάντοτε νὰ προσεύχεσαι, νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπὸ μέσα σου κάθε κακὸ λογισμό.

• Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ πρέπει ν᾿ ἀγαπήσει τὸ Χριστό, κι ὅταν ἀγαπήσει τὸ Χριστό, ἀπαλλάσσεται ἀπ᾿ τὸ διάβολο, ἀπὸ τὴν κόλαση καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο.

Η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία και το ανεκτίμητο έργο της

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ ΚΑΙ 

ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

      Η τουρκοκρατία ανέδειξε ένα νέο νέφος μαρτύρων, το ίδιο ηρωικό με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας. Είναι οι πολυπληθείς Νεομάρτυρες, οι οποίοι κοσμούν το εκκλησιαστικό στερέωμα ως αστέρες πολύφωτοι.  Ένα τέτοιο πολύφωτο αστέρι της μαύρης αυτής εποχής, για την Εκκλησία και το Έθνος μας, είναι και η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, της οποίας τη μνήμη εορτάζει στις 19 Φεβρουαρίου.

      Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 1522 από την επιφανή Οικογένεια των Μπενιζέλων και το κοσμικό της όνομα ήταν Παρασκευή. Οι ευσεβείς γονείς της Άγγελος και Σηρίγη, απόγονος της βυζαντινής οικογένειας των Παλαιολόγων, την ανάθρεψαν με ευσέβεια. Έμαθε τα πρώτα της γράμματα και σε ηλικία μόλις 14 την πάντρεψαν με τον πολύ μεγαλύτερό της άρχοντα των Αθηνών Ανδρέα Χειλά, χωρίς τη θέλησή της.  Ύστερα από τρία χρόνια χήρεψε κληρονομώντας μια τεράστια περιουσία. Παρά τις πιέσεις που δεχόταν να ξαναπαντρευτεί, αρνήθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο των γονέων της εκάρη μοναχή και έλαβε το όνομα Φιλοθέη. Το σπίτι της βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τα γραφεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, στην οδό Αγίας Φιλοθέης, στο οποίο συγκέντρωσε πολλές ευσεβείς κόρες της Αθήνας και το οποίο μετέβαλε με τον καιρό σε μοναστήρι, με καθολικό τον παρακείμενο ναό του Αγίου Ανδρέα.

     Γύρω στο 1571 ζήτησε από τον μητροπολίτη Αθηνών την αναγνώριση του Μοναστηριού της, στην οποία ζούσαν 150 μοναχές με ηγουμένη την Φιλοθέη. Πολλές από τις μοναχές ήταν εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες, τις οποίες είχε εξαγοράσει από τουρκικά χαρέμια.  Εκείνη την εποχή αρχίζει το μεγάλο πνευματικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό και εθνικό έργο της. Ξοδεύει αφειδώς τη μεγάλη πατρική και συζυγική της περιουσία, ανακουφίζοντας χιλιάδες ενδεείς της Αττικής και άλλων περιοχών.

Έτσι αλλάζει μία χώρα και η πίστη της...

«Λάδωμα» 1 δισ. δολλ. στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν USAID

 

Οὐάσιγκτων.– Τό ἕνα δισεκατομμύριο δολλάρια ἄγγιξαν τά κονδύλια τά ὁποῖα διοχετεύτηκαν στήν Ἑλλάδα τήν τετραετία τῆς κυβερνήσεως Μπάιντεν, ἀπό τήν ἁμαρτωλή Ὑπηρεσία Διεθνοῦς Ἀναπτύξεως τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς (USAID) καί τά παρακλάδια της, μέ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο τρόπο.

Ἐπρόκειτο γιά ποσόν τό ὁποῖο φιγουράρει στήν κορυφή τῆς λίστας τῆς USAID καί προφανῶς ἀπό τά ὑψηλότερα ποσά τά ὁποῖα διετέθησαν παγκοσμίως. Τό ποσόν εἶναι ἰλιγγιῶδες, διότι συμπεριλαμβάνει καί τήν περίοδο τῆς πανδημίας, κατά τήν ὁποία ἡ κυβέρνησις Μπάιντεν ἐπέδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τόν ἐπηρεασμό τῆς κοινῆς γνώμης, ὅπως προκύπτει καί ἀπό τίς ἐσωτερικές δαπάνες τοῦ διεθνοῦς ὀργανισμοῦ  βοηθείας τῶν ΗΠΑ. Ὡστόσο, τό ὕψος τῆς δαπάνης προεκάλεσε ἔντονο ἐνδιαφέρον καί στήν νέα ἀμερικανική κυβέρνηση καί διά τόν λόγο αὐτό ἐπιστρατεύθη γνωστός ἀπό τό παρελθόν Ἑλληνοαμερικανός, τῆς ἀπόλυτου ἐμπιστοσύνης τοῦ Προέδρου, ὥστε νά προσφέρει τίς γνώσεις του, εἰδικῶς εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τούς δημοσιογράφους καί τά ΜΜΕ. Συμφώνως πρός πληροφορίες καλά ἐνημερωμένων πηγῶν, ὁ συγκεκριμένος Ἑλληνοαμερικανός ἔχει ἤδη ξεκινήσει τήν ἔρευνά του καί ἐπικοινωνεῖ μέ πρόσωπα «κλειδιά» στήν Ἀθήνα.

Ο μεγάλος αδελφός της παραβολής του ασὠτου υιού κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας

Ας ρίξουμε μία ματιά όχι μονάχα στον άσωτο υιό αλλά και στον πρεσβύτερο αδελφό του και  και ας κοιτάξουμε μετά τους εαυτούς μας στον καθρέπτη!

• Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (4ος αιώνας)

Τον χαρακτηρίζει "άχαρι και αχάριστο" επειδή δεν αναγνωρίζει την αγάπη του Πατέρα.

Τον θεωρεί "υπερήφανο και φθονερό", αφού λυπάται για την αποκατάσταση του αδελφού του.

Βλέπει σε αυτόν ένα σύμβολο των Ιουδαίων που εναντιώθηκαν στη σωτηρία των εθνικών.

• Άγιος Αυγουστίνος (4ος-5ος αιώνας)

Τον περιγράφει ως "άνθρωπο της δικαιοσύνης, αλλά χωρίς αγάπη".

Θεωρεί ότι "συμβολίζει τον Ιουδαϊκό λαό, που δεν δέχτηκε τους αμαρτωλούς και τους εθνικούς".

Λέει ότι η στάση του δείχνει "έναν άνθρωπο που δεν κατανοεί τη χάρη του Θεού".

• Μέγας Βασίλειος (4ος αιώνας)

Αναφέρει ότι "ζει στον οίκο του Πατέρα, αλλά ως ξένος", γιατί δεν έχει την ίδια καρδιά.

Τον χαρακτηρίζει "εγωιστή και ανυπάκουο", αφού αρνείται να συμμετάσχει στη χαρά του Πατέρα.

Βλέπει ότι "ενώ δεν αμάρτησε εξωτερικά, μέσα του δεν είναι ενωμένος με τον Πατέρα".

Σηκώθηκα, μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία

                

ΈΝΑΣ αδελφός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

- Έπεσα, Πάτερ. Τί να κανω τώρα;

- Σήκω, του είπε με την χαρακτηριστική του απλότητα ο Άγιος Γέροντας.

- Σηκώθηκα, Αββά, μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία, ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.

- Και τί σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;

- Ως πότε; ρώτησε ο αδελφός.

- Εως ότου σε βρει ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο “όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε»; εξήγησε ο Γέροντας. Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.

ΈΝΑΣ νέος μοναχός εξομολογήθηκε σ’ έναν από τους Πατέρες πως οι λογισμοί του τον πολεμούσαν να γυρίσει πίσω στον κόσμο.

- Άσκοπα μένω στην έρημο, Αββά. Τίποτε δεν κάνω και σίγουρα δεν θα σωθώ.

Μέγας Αθανασίος, Τρόποι πρόνοιας του Θεού για να γνωρίζει ο άνθρωπος τον Θεόν

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου
Λόγος β’
Περί ενανθρωπήσεως

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=415668

12. Το χάρισμα του «κατ’ εικόνα» ήτο μόνον του αρκετόν, διά να γνωρίζη ο άνθρωπος τον Θεόν Λόγον και δι’ αυτού τον Πατέρα.

Επειδή όμως ο Θεός εγνώριζε την αδυναμίαν των ανθρώπων, επρονόησε και περί της αμελείας αυτών, ώστε, εάν αμελούσαν να γνωρίσουν μόνοι των τον Θεόν, να δύνανται διά των έργων της κτίσεως να μη αγνοούν τον δημιουργόν.

Επειδή όμως η αμέλεια των ανθρώπων επεκτείνεται ολίγον κατ’ ολίγον εις τα χειρότερα, και πάλιν ο Θεός επρονόησε δι’ αυτήν την αδυναμίαν των, και έστειλε τον νόμον και τους προφήτας, οι οποίοι ήσαν γνώριμοι εις αυτούς, ώστε και εάν διστάσουν να σηκώσουν το βλέμμα των εις τον ουρανόν, διά να αναγνωρίσουν τον ποιητήν, να έχουν την διδασκαλίαν εκ των πλησίον.

Διότι οι άνθρωποι δύνανται από τους συνανθρώπους των να μάθουν διά τα ανώτερα πράγματα.

Ήτο δυνατόν να σηκώσουν αυτοί το βλέμμα εις το μεγαλείον του ουρανού και, αφού κατανοήσουν την αρμονίαν της κτίσεως, να γνωρίσουν τον ηγεμόνα αυτής τον Λόγον του Πατρός, ο οποίος διά της προνοίας του πες όλων γνωρίζει εις όλους τον Πατέρα.

Και διά τούτο κινεί τα πάντα, διά να γνωρίζουν όλοι τον Θεόν δι’ αυτού. Ή εάν και τούτο τους ήτο κουραστικόν, ηδύναντο να συναναστρέφωνται τους αγίους και με την βοήθειαν αυτών να γνωρίσουν τον δημιουργόν των πάντων Θεόν, τον Πατέρα του Χριστού, και ακόμη ότι η θρησκεία των ειδώλων είνε αθεΐα και γεμάτη ασέβεια.

Ήτο επίσης δυνατόν εις αυτούς να είχον γνωρίσει τον νόμον και να παύσουν να κάνουν κάθε παρανομίαν, και να ζήσουν βίον ενάρετον. Διότι δεν ήτο μόνον διά τους Ιουδαίους ο νόμος, ούτε δι’ αυτούς μόνον εστέλλοντο οι προφήται (αλλ’ εστέλλοντο προς τους Ιουδαίους και εδιώκοντο από τους Ιουδαίους)· ήσαν όμως ιερόν διδασκαλείον, διά να γνωρίση όλη η οικουμένη τον Θεόν.

Συμμετοχή τοῦ Σεβ. Ν. Ἰωνίας κ. Γαβριήλ στή «Διαχριστιανική Ακολουθία του Λόγου» παπικῆς ἐνορίας

Ενορία Αγίου Λουκά Ηρακλείου Αττικής (σ.σ. παπικῆς ἐνορίας). Εβδομάδα προσευχής για την ενότητα των χριστιανών 2025

Την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025 στις 7 το απόγευμα η Ενορία του Αγίου Λουκά, με την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση του Εφημερίου π. Javier, οργάνωσε και πραγματοποίησε μία Διαχριστιανική Ακολουθία του Λόγου, «Το πιστεύεις αυτό;», στην Ενοριακή Αίθουσα «Άγιος Ιωσήφ» στο πλαίσιο της Εβδομάδας Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών 2025.

Την εκδήλωση στήριξε και τίμησε με την παρουσία του ο Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών Σεβασμιότατος π. Θεόδωρος Κοντίδης.

Επίσης, κλήθηκαν και παρέστησαν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος κ.κ. Γαβριήλ από την Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Πάστορας κ. Αλέξανδρος Πιπιλιός από την Ευαγγελική Εκκλησία. Τον Μητροπολίτη Γαβριήλ συνόδευαν οι Ιερείς π. Ιγνάτιος και π. Εμμανουήλ.

Παρών στην εκδήλωση και ο Δήμαρχος Ηρακλείου Αττικής κ. Νικόλαος Μπάμπαλος με την σύζυγό του.

Η Αίθουσα ήταν κατάμεστη από Αδελφές του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως και λαϊκούς τόσο από την Ενορία του Αγίου Λουκά, όσο και από άλλες Ενορίες της Εκκλησιαστικής μας Επαρχίας.

Στα Σάλωνα σφάζουν... την Ορθοδοξία! Ο Επίσκοπος Σαλώνων Ιγνάτιος μέλος του Τάγματος των Ναϊτών.

                                              

Ο «Μέγας Πνευματικός Προστάτης της Μεγάλης Επικράτειας της Ελλάδος», Θεοφιλέστατος ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Σαλώνων κ.ΙΓΝΑΤΙΟΣ.

Στο περιοδικό «Ναϊτικά Νέα»[1], τεύχους Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 2024, αριθμ. φύλου 90, του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών[2] διαβάζουμε ότι «Ο Μέγας Πνευματικός Προστάτης της Μεγάλης Επικρατείας της Ελλάδος, Θεοφιλέστατος ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Σαλώνων κ.ΙΓΝΑΤΙΟΣ, εκπροσώπησε τον Αρχιεπίσκοπο ΑΘΗΝΩΝ και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο και την ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ της Ελλάδος στον Αγιασμό του ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ Του Ύπατου Πατριαρχείου της Αρμενικής Αποστολικής Ορθόδοξου Εκκλησίας…».

Για να καταλάβουμε… Ένας επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος[3] είναι μέλος του Τάγματος των Ναΐτών, και παρέστη σε «αγιασμό αγίου μύρου» αιρετικών ως εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β’ και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος !!

Απλά πράγματα και ξεκάθαρα: Εάν αυτά που σας λέω συμφωνούν με ό,τι λέγουν οι Αγ. Πατέρες, να τα ακολουθήσετε!

        

Ἀλήθεια, τὸ πιστεύετε;

 

Ἀλήθεια, τὸ πιστεύετε;

Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

  Ἡ «Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» ἔχει ὁριστεῖ ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) στὸ βόρειο ἡμισφαίριο γιὰ τὶς 18-25 Ἰανουαρίου, στὸ διάστημα ἀνάμεσα σὲ δύο ἑορτὲς τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ, τῆς ὁμολογίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ τῆς μεταστροφῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γιὰ τὸ νότιο ἡμισφαίριο ἔχει ἐπικρατήσει ἡ Πεντηκοστή, ἡ ὁποία ἐκφράζει τὴν ἐπιθυμητὴ ἑνότητα ποὺ δηλώνεται μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».

Σύμφωνα μὲ  τὸ ἱστολόγιο τοῦ ΠΣΕ «oikoumene.org» τὸ ἑκάστοτε θέμα, οἱ ἑορτασμοὶ τῆς ἑβδομάδας καὶ τὰ λειτουργικὰ κείμενα προετοιμάζονται ἀπὸ μία ὁμάδα τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης, σὲ κάποια περιοχὴ τοῦ κόσμου, καὶ ὑποβάλλονται σὲ ἐπεξεργασία σὲ μία κοινὴ διεθνῆ συντακτικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ ΠΣΕ καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἔπειτα δημοσιεύονται ἀπὸ τὸ Παπικὸ συμβούλιο γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνότητας τῶν χριστιανῶν καὶ τὸ ΠΣΕ.

Φέτος οἱ προετοιμασίες ἔγιναν ἀπὸ τὴ μοναστικὴ κοινότητα Bose στὴ βόρεια Ἰταλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχὲς ποὺ ἀνήκουν σὲ διάφορες χριστιανικὲς ὁμολογίες. Ὡς βασικὸ σύνθημα τῆς φετινῆς «Ἑβδομάδας Προσευχῆς…» ἔχει ἐπιλεγεῖ τὸ «πιστεύεις τοῦτο;», παρμένο ἀπὸ τὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Μάρθα μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Λαζάρου, τὸν ἀδελφό τῆς Μάρθας. Ὁ Χριστὸς μετὰ ἀπὸ ἀποκάλυψη ποὺ τῆς κάνει, λέγοντας «ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» τῆς θέτει τὸ ἐρώτημα «πιστεύεις τοῦτο;» Καὶ ἀπαντᾶ ἡ Μάρθα «ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.» (Ἰω. 11, 25-27). Τὸ σύνθημα αὐτὸ προφανῶς ἔχει ἐπιλεγεῖ μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τῶν 1700 ἐτῶν τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ 325 μ.Χ., ὅπου συντάχθηκε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο συμπληρώθηκε κατὰ τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο τὸ 381 μ.Χ. Τὸ σύνθημα αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ἀρκετὲς φορὲς στὴν ἀκολουθία τῆς οἰκουμενιστικῆς συμπροσευχῆς, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ στὴ δομὴ της πιστὰ τὴ δομὴ τῆς Θείας Λειτουργίας χωρὶς ὅμως προσφορὰ τῶν θείων δώρων, χωρὶς ἀναφορά, ἀνάμνηση, ἐπίκληση καὶ φυσικὰ χωρὶς Θεία Κοινωνία, χωρὶς δηλαδὴ τὸ «κοινὸν ποτήριον». Σύμφωνα μὲ  δήλωση τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Βαρθολομαίου δὲν εἶναι  ἀκόμα ἕτοιμα  τὰ  πρά­γματα γι’ αὐτό, στὸ ὁποῖο, ὅμως, ὡς ἔκφραση τῆς πλήρους ἑνότητας, ἐνατενίζουν πάντες οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

  Ὑπάρχει, ὡστόσο, ὅπως τονίζει τὸ κείμενο τῆς συμπροσευχῆς, ἤδη ἡ κοινὴ πίστη ὅλων. Ρητὰ ἀναφέρει: «Πρὸ 1700 ἐτῶν οἱ χριστιανοὶ πάλευαν μὲ ζητήματα τῆς πίστης. Οἱ διαμάχες τελικά τούς ἐπέτρεψαν νὰ διακηρύξουν τὴν πίστη τους μὲ τὰ λόγια τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς Νίκαιας. Σήμερα, ὡς χριστιανοὶ ἀπὸ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς καὶ ὁμολογίες, συγκεντρωνόμαστε, γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὴν κοινή μας πίστη. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνάμεσά μας.» Ἀκολουθεῖ ἡ ἀπάντηση ὅλων τῶν συμμετεχόντων: «Ἦταν. Εἶναι. Καὶ πάντα θὰ εἶναι».

Τὶ εἶναι τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε γιὰ τὸν Κύριο;

 

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.

Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.

Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει: Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν πιάσει τούς ἁγίους ἀποστόλους. Καί τούς ἔδωσαν «τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους»! Καί τούς ἔδιωξαν. Καί οἱ ἀπόστολοι ἔφυγαν γεμᾶτοι χαρά! (Πράξ. 5,41).

Τήν χαρά αὐτή, δέν τούς τήν προκάλεσε τό ξύλο! Αὐτό μόνο πόνο προκαλεῖ. Ὄχι εὐχαρίστηση. Ὄχι χαρά. Αὐτό ὅμως πού δέν τό κάνει τό ξύλο, τό κάνει ἡ πίστη στόν Χριστό. Γιατί ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἐπάνω ἀπό τήν φύση· ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί γι’ αὐτό τό ξύλο πού ἔφαγαν γιά χάρη Του, ἔγινε μέσα τους αἰτία καύχησης καί πηγή χαρᾶς.

Γιατί ἡ ψυχὴ μοιάζει μὲ τὴ μυλόπετρα;

Ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος

Ὁ Ἀββᾶς Κασσιανὸς ταξιδεύει στὴν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἀββᾶ Μωυσῆ καὶ τὸν ρωτᾶ γιατί ἡ ψυχὴ μοιάζει μὲ μυλόπετρα.

Αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ ἐργασία τὴν καταλαβαίνουμε καλύτερα ἂν παρομοιάσουμε τὴν ψυχὴ μὲ μία μυλόπετρα, τὴν ὁποία γυρίζει τὸ ρεῦμα τοῦ νεροῦ συνεχῶς γύρω ἀπὸ τὸν ἄξονά της, καὶ ἡ ὁποία ποτὲ δὲν σταματάει νὰ γυρίζει ἐνόσῳ τὸ νερὸ τρέχει. Ἀλλὰ ὁ μυλωνὰς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ ἀλέσει σιτάρι, βρώμη ἢ ζιζάνια. Ὁ μύλος ὑποχρεώνεται νὰ ἀλέσει ὅ,τι τοῦ ρίχνει ὁ μυλωνᾶς.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μπαίνει ἡ ψυχὴ σὲ κίνηση ἀπὸ τοὺς χειμάρρους τῶν πειρασμῶν ποὺ τὴν κατακλύζουν καὶ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῶν λογισμῶν.

Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ψυχή, μὲ τὸν ἀγώνα της καὶ μὲ τὴν προσοχή της, φροντίζει γιὰ τὸ εἶδος τῶν λογισμῶν ποὺ πρέπει νὰ δέχεται ἢ νὰ ἀπορρίπτει. Διότι, ὅπως εἴπαμε παραπάνω, ἐὰν διαρκῶς φέρνουμε στὴ μνήμη μας τὶς Θεῖες Γραφὲς καὶ ἂν ἀνεβάζουμε τὸ νοῦ μας ψηλά, ὥστε νὰ ἀσχολεῖται μὲ πνευματικὰ πράγματα καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν τελειότητα καὶ τὴ μέλλουσα μακαριότητα, ἑπόμενο εἶναι ὅτι ἀπ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἐνασχόληση τοῦ νοῦ μας, θὰ μᾶς ἔρχονται καὶ πνευματικοὶ λογισμοί. Καὶ αὐτοὶ οἱ λογισμοὶ θὰ κάνουν τὸν νοῦ νὰ ἐντρυφᾶ σὲ ὅ,τι εἶχε πρὶν μελετήσει.

Όλα αυτά συμβαίνουν, διότι δεν υπάρχει ούτε συνέπεια ούτε πραγματικό ομολογιακό φρόνημα.

Εκκλησιαστικό πραξικόπημα εις την Μεγαλόνησο – Στο Βατικανό ο Γεώργιος για να φέρει την κάρα του Αποστόλου Παύλου – Παραμερίζει τον Τυχικό.

Τό σχόλιό μας Παρουσιάζουμε το παρακάτω άρθρο από το ιστολόγιο τας θύρας με το σχολιασμό του ιστολογίου, ο οποίος παρά την ορθότητα του είναι δυστυχώς ελλειπής. Διότι αν ήταν παντελώς σωστός δεν θα άφηνε ασχολίαστο το γεγονός, ότι ο Πάφου Τυχικός, παρότι κατά των αιρέσεων και των σχισμάτων, παρεβρέθηκε σε αρχιερατικό συλλείτουργο στις 30. 07. 2024 στο οποίο μνημονεύτηκε ο ψευδεπίσκοπος Επιφάνιος Ουκρανίας (εδώ). Επίσης ενώ ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, όπως λέει ο σχολιασμός του "Τας Θύρας", "κινείται έξω από τα όρια της Εκκλησίας " Ο Τυχικός είχε δηλώσει ότι "Είναι ευτύχημα ότι σε τέτοιους καιρούς αναταραχής και κινδύνων έχουμε έναν Αρχιεπίσκοπο ανάλογου ήθους και φρονήματος" (εδώ). Θα επαναλάβουμε αυτό που η Εκκλησία πάντα δίδασκε και διδάσκει. Ό,τι κακό στους χώρους Της συμβαίνει, όταν δεν υπάρχει συνέπεια και ομολογιακό φρόνημα κι αντί αυτού κυριαρχούν τακτικισμοί και η δικαιολογία μίας κακώς εννοούμενης Οικονομίας. Ευχόμαστε φυσικά κι εμείς, μακάρι ο Πάφου Τυχικός να σταθεί στο ύψος του.

σ.σ. Τας Θύρας: Το άρθρο του philenews αναφέρει ότι ο Πανιερώτατος Πάφου Τυχικός θεωρεί τον πάπα αιρετικό. Να υπενθυμίσουμε στο philenews ότι αυτή είναι η θέση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι όπως παρουσιάζεται από τα μέσα ενημερώσεως φαίνεται σα να είναι μία προσωπική άποψη του Μητροπολίτη, πράγμα το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ. Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό να σημειώσουμε ότι άξιο σχολιασμού δεν είναι η γνωστή θέση της Εκκλησίας την οποία εκφράζει και ο Μητρ. Πάφου αλλά η θέση του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου, ο οποίος έχει δώσει εύλογες αφορμές να μας κάνει να πιστεύουμε ότι κινείται έξω από τα όρια της Εκκλησίας με αυτά που πιστεύει. Η μεταφορά της κάρας του Αποστόλου Παύλου (που ούτε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε αν θα φέρουν την κάρα του), συνοδευόμενη από αμετανόητους στην Πίστη αιρετικούς, δεν έχει τίποτε καλό να προσφέρει παρά την ψευδαίσθηση μίας επιφανειακής ψευτοενότητας που θα παρασύρει τους συναισθηματικούς και τους αδαείς. Θα οδηγήσει δε σε συμπροσευχές τις οποίες οι Κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν. Εν αντιθέσει με άλλους ο Πανιερώτατος Τυχικός έχει αίσθηση της ευθύνης του απέναντι στο ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος και φροντίζει να το κρατήσει μακριά από τους πνευματικούς κινδύνους. Είθε ο Κύριος να τον ενδυναμώνει και να τον φωτίζει.

"Όχι το τι κάνουμε, το τι ίσως λέμε, αλλά το γιατί κάνουμε ή λέμε κάτι έχει σημασία"

Αρετές που πετάς σε παλιοκάλαθο!

 

    «Το καλόν ούκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται. Αν πηγαίνης εις την εργασίαν από φόβον η αν κάμνης υπομονήν από εντροπήν η αν σιωπάς από θυμόν και υπερηφάνειαν, αν πηγαίνης εις την υπηρεσίαν με γογγυσμόν και όχι με ευχαρίστησιν, αν πηγαίνης εις την ακολουθίαν με αμέλειαν και ανορεξία, αυτές τις αρετές που γίνονται χωρίς ευχαρίστησι και καλή διάθεσι τις πετάς μέσα σ’ ένα παλιοκάλαθο» (όσιος Άνθιμος ο εν Χίω*).

   Οι χριστιανοί πολύ συχνά γινόμαστε «περίεργοι» άνθρωποι. Περίεργοι με την έννοια ότι μας διαφεύγει το πιο κύριο στοιχείο της χριστιανικής πίστεως: το βάθος και η καρδιά του ανθρώπου. Ο Κύριος ήδη απαρχής της Δημιουργίας του ανθρώπου, πολύ περισσότερο μετέπειτα με τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, κατεξοχήν δε με τον ερχομό Του ως άνθρωπος στον κόσμο τούτο, μας έδειξε ότι το ζητούμενο από Αυτόν για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς τα έργα του και η επιφάνεια εν γένει των ενεργειών του, αλλά το κίνητρο που υπάρχει πίσω από αυτά, η «καρδιά» που ωθεί το κάθε τι στην πορεία της ζωής του. «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»!

    Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα το αρχικό περιστατικό της ανθρώπινης ιστορίας με τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τον Κάιν και τον Άβελ; Και οι δύο προσφέρουν θυσία προς τον Θεό, αλλά μόνον η προσφορά του Άβελ ευλογείται από Εκείνον. Γιατί; Διότι κίνητρό της ήταν η άδολη αγάπη του Άβελ που πρόσφερε στον Θεό ό,τι καλύτερο είχε - η θυσία του Κάιν ήταν αναμειγμένη με εγωισμό και με συμφέρον, εξ ου και απορρίπτεται. Και από τους Προφήτες της Π. Διαθήκης ακούγεται ο λόγος του Κυρίου: «Έλεος θέλω και ου θυσίαν», την αγάπη σου θέλω, άνθρωπε, την καρδιά σου και όχι αυτό που υλικά μου προσφέρεις. Κι ακόμη: «Αποστρέφω το πρόσωπό μου από τις θυσίες σας, γιατί τα χέρια σας στάζουν αίμα από τις αδικίες σας»! Είναι περιττό βεβαίως να μνημονεύσουμε τον ίδιο τον Κύριο, γιατί ο κάθε λόγος Του και η κάθε ενέργειά Του ήταν ακριβώς ένα «μαστίγωμα» της φαρισαϊκής ηθικής που εξαντλείτο μόνο στο «φαίνεσθαι» και όχι στην καθαρότητα της καρδιάς. «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…!» Αρκεί ίσως η υπενθύμιση της χήρας γυναίκας, η οποία επαινέθηκε από τον Ίδιο, γιατί ενώ έδωσε ό,τι πιο πενιχρό υπήρχε προς ελεημοσύνη, ένα «δίλεπτον», εν αντιθέσει προς τους Φαρισαίους που έδιναν πολλά, το έδωσε με την καρδιά της – έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Μεγαλομάρτυρας ὁ Τήρων

                                   

Τήρων, ὁ δηλῶν ἀρτίλεκτον ὁπλίτην,

Θεῷ πρόσεισιν, ἀρτίκαυστος ὁπλίτης.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ πυρὶ Τήρωνα πυρὶ φλεγέθουσιν.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀμάσεια στὴ Μαύρη Θάλασσα, ποὺ ὀνομαζόταν Χουμιαλὰ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 – 311 μ.Χ.) καὶ Μαξιμίνου (305 – 312 μ.Χ.). Ὀνομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στὸ στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδὴ τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπὸ τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.

Διαβλήθηκε στὸν πραιπόσιτο ὡς Χριστιανὸς καὶ κλήθηκε σὲ ἐξέταση. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ χωρὶς δισταγμό. Ὁ διοικητὴς Βρίγκας δὲν θέλησε νὰ προχωρήσει στὴν σύλληψη καὶ τιμωρία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀλλὰ τὸν ἄφησε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. Πίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θὰ ἄλλαζε καὶ θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μεγαλομάρτυς, ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στὴν πίστη του, ἀλλὰ ἔκαψε καὶ τὸ ναὸ τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας, μετὰ τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καὶ ρίχθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες σὲ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.

Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στὸ ἁγιότατο Μαρτύριό του, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν περιοχὴ τοῦ Φωρακίου ἢ Σφωρακίου, τὸ Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τὸν ὀρθόδοξο λαὸ ἀπὸ τὰ μιασμένα εἰδωλόθυτα, τὰ ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπὸ ἄγνοια νὰ φάει.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.

Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα! ἐν τῇ πηγῇ τῆς φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόδωρος ἠγάλλετο· πυρὶ γὰρ ὁλοκαυτωθείς, ὡς ἄρτος ἡδύς, τῇ Τριάδι προσήνεκται. Ταῖς αὐτοῦ ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.

Πίστιν Χριστοῦ ὡσεὶ θώρακα, ἔνδον λαβὼν ἐν καρδίᾳ σου, τὰς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησας Πολύαθλε, καὶ στέφει οὐρανίῳ, ἐστέφθης αἰωνίως ὡς ἀήττητος.

Μεγαλυνάριον.

Δῶρον πολυτίμητον καὶ τερπνόν, ἀθλήσας προσήχθης, τῷ δοξάσαντί σε λαμπρῶς· ὅθεν ἐδωρήθης, θερμότατος προστάτης, τῇ Ἐκκλησίᾳ πάσῃ, Τήρων Θεόδωρε.

http://www.synaxarion.gr/gr/m/2/d/17/sxsaintlist.aspx

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς: Ὁμιλία εἰς τὴν Κυριακὴν τοῦ Ἀσώτου

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἰδού εὐαγγέλιο πού ἀφορᾶ στό νοῦ καί τό σῶμα τοῦ καθενός μας. Εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς εὐσπλαχνίας. Εἶναι ἡ θαυμαστή παραβολή τοῦ Σωτῆρος, στήν ὁποία ἀπεικονίζεται ὁλόκληρη ἡ ζωή μας. Ἡ δική μου, ἡ δική σου, τοῦ καθενός ἀνθρωπίνου ὄντος ἐπάνω στήν γῆ. Ὅλους τούς ἀφορᾶ τό σημερινό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ὅλους.

Ὁ ἄνθρωπος! Αὐτός ὁ θεϊκός πλοῦτος ἐπάνω στήν γῆ! Κύτταξε τό σῶμα του, τό μάτι, τό αὐτί, τήν γλώσσα. Τί θαυμαστός πλοῦτος. Τό μάτι! Ὑπάρχει τίποτε πιό τέλειο πού νά ἠμπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἐπινοήσῃ σ’ αὐτόν τόν κόσμο; Κι ὅμως, τό μάτι αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ Κύριος, ὅπως καί τήν ψυχή καί τό σῶμα. Ἡ ψυχή μάλιστα εἶναι ὁλόκληρη ἐξ οὐρανοῦ. Ὁποῖος πλοῦτος! Τό σῶμα! Θαυμαστός θεῖος πλοῦτος πού σοῦ δόθηκε γιά τήν αἰωνιότητα καί ὄχι μόνο γιά τήν πρόσκαιρη αὐτή γήινη ζωή. Καί ψυχή δοσμένη γιά τήν αἰωνιότητα.

Ἀκούσατε τί εὐαγγελίζεται ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα. «Τό δέ σῶμα τῷ Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 6, 13). Ὁ Κύριος ἔπλασε τό ἀνθρώπινο σῶμα γιά τήν αἰώνια ζωή, γιά τήν ἀθανασία, γιά τήν καθαρότητα. Τό ἔπλασε γιά τήν αἰώνια ἀλήθεια, γιά τήν αἰώνια δικαιοσύνη καί γιά τήν αἰώνια ἀγάπη: ὅπως τό σῶμα, ἔτσι καί τήν ψυχή. Ὅλα αὐτά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀνεκδιήγητα καί μεγάλα καί πλούσια, καί –τό πιό σπουδαῖο– ἀθάνατα καί αἰώνια δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς ὅμως οἱ ἄνθρωποι τί κάνομε μ’ ὅλα αὐτά τά δῶρα; Τί οἰκοδομοῦμε μέ αὐτά; Παραδίδουμε τό σῶμα στίς ἡδονές καί στά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καί τήν ψυχή στούς ἀκαθάρτους λογισμούς, τίς ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες, τίς ἀκάθαρτες ἡδονές. Διά τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, φεύγουν ἀπό τό Θεό, φεύγουν «εἰς χώραν μακράν». Τίνος εἶναι αὐτή ἡ «μακρυνή χώρα;»

Ἀκούσατε ποῦ ὁ ἄσωτος υἱός βόσκει χοίρους. Στήν χώρα τοῦ διαβόλου. Στήν χώρα, ὅπου ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία πάνω στόν ἄνθρωπο διά τῶν παθῶν, διά τῶν ἁμαρτιῶν, καί τόν κρατάει σέ φρικτή τρέλλα, στόν παραλογισμό καί τήν παραφροσύνη.

Λοιπόν, ἡ ἁμαρτία; Κάθε ἁμαρτία εἶναι τρέλλα. Καί ὁ ἄνθρωπος θά εἶναι πάντα μέσα σ’ αὐτή τήν τρέλλα, μέχρις ὅτου συναντηθῆ μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Καί θά συναντηθῇ μέ τήν μετάνοια.

Κυριακή του Ασώτου - Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, «Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [: Λουκ.15,11 – 32]

Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, «Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

 

    Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (διότι μέσω αυτής «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν (:ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε)» [Πράξ. 17,28])· και μάλιστα σε τούτον τον καιρό έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό, για να υπάρξει κοινή ωφέλεια και για να ευεργετηθούν οι αστέρες που πρόκειται να ανατείλουν από την κολυμβήθρα [: όσοι κατηχούμενοι επρόκειτο σε λίγο να βαπτιστούν]. Καθώς και αυτοί μέσω αυτής θα λάμψουν και εμείς μέσω αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε· αυτή δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας σε μας αντί κληρονομίας.

      Ας πούμε, λοιπόν, περί της μετανοίας, αυτά ακριβώς που είπε ο Χριστός, ο Δεσπότης και φιλάνθρωπος Υιός του φιλάνθρωπου Πατρός, ο μόνος γνήσιος ερμηνευτής της πατρικής Ουσίας. Ας αναπτύξουμε όλη την παραβολή για τον Άσωτο, για να μάθουμε από αυτήν πώς πρέπει να προσεγγίζουμε τον Απροσπέλαστο και πώς να ζητούμε συγχώρηση των αμαρτιών μας.

    «Ἄνθρωπός τις (: ένας άνθρωπος)», λέγει , «εἶχε δύο υἱούς (: είχε δύο γιους)». Ο Σωτήρας εδώ ομιλεί όχι με τρόπο που να παρουσιάζει ευδιάκριτα τα δόγματα της χριστιανικής πίστης, αλλά με παραβολές. Γι’ αυτό και για τον Πατέρα Του ομιλεί σαν για κάποιον άνθρωπο, όπως και για τους δούλους, ομιλεί σαν να είναι τέκνα, για να δείξει την στοργή του Θεού προς τους ανθρώπους. «Κάποιος άνθρωπος», λέγει, «είχε δύο υιούς». Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Είναι ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγοριάς. Ποιοι γνωρίσματα είχαν αυτοί οι δύο υιοί; Αντιπροσωπεύουν ο ένας τους δικαίους και ο άλλος τους αμαρτωλούς. Ο ένας γιος αντιπροσωπεύει αυτούς που τηρούσαν τα θεία προστάγματα και ο άλλος γιος, ο άσωτος, αυτούς που παρέβαιναν τις δεσποτικές εντολές. 

    «Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί (: Και είπε ο νεότερος από αυτούς στον πατέρα του)». Και ποιος είναι αυτός ο νεότερος υιός; Αυτός που έχει αστάθεια γνώμης  και παρασύρεται εδώ και εκεί από τους φρέσκους πρωινούς ανέμους της νεότητας. Και εκ φύσεως μεν αναγνώρισε Αυτόν που τον έπλασε ως Πατέρα, αλλά από την κακή του προαίρεση δεν απέδωσε την πρέπουσα τιμή σε Αυτόν που τον δημιούργησε. Και λέγει: «Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας (: Πατέρα, δώσε μου το ανάλογο μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει)». Καλώς ζήτησε από τον Θεό τον θεϊκό πλούτο, αλλά κακώς δαπάνησε όσα έλαβε. «Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον (: και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο του γιους την περιουσία)». Και έδωσε σε αυτούς, ως Κτίστης, όλη την κτίση. Παρείχε σε αυτούς σώματα και λογικές ψυχές, ώστε από τον ορθό λόγο καθοδηγούμενοι να μη διαπράττουν τίποτε παράλογο. Όρισε σε αυτούς τον νόμο Του, τον φυσικό και τον γραπτό, σαν ένα θείο παιδαγωγό, ώστε από τον νόμο παιδαγωγούμενοι, να εφαρμόσουν τη βούληση του Νομοθέτου.