Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ὁ νέος πατριάρχης Βουλγαρίας Δανιὴλ στὴν πρώτη του Θεία Λειτουργία ὡς πατριάρχης δὲν μνημόνευσε τοὺς ἀπὸ τὸν πάτρ. Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ὑποστηρικτές του ἀναγνωρισμένους ἀχειροτόνητους σχισματικοὺς Οὐκρανούς. Ἀντὶ αὐτῶν ὅμως μνημόνευσε τοὺς ἐξίσου ἀχειροτόνητους σχισματικοὺς Σκοπιανούς. Δυστυχῶς κανεὶς ἀπο τους λεγόμενους παραδοσιακούς, ἐνῶ πανηγύρισαν τὴν μὴ μνημόνευση τῶν Οὐκρανὼν σχισματικῶν, δὲν καταδίκασαν αὐτὴ τὴν ἐξίσου ἀντικανονικὴ πράξη. Γιατί ἀποτελεῖ αὐτὸ μία ἀντικανονικὴ πράξη; Πρῶτον διότι καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ σχισματικοὶ ἀναγνωρίζονται ἄνευ μετανοίας των καὶ ἄνευ ἐξετάσεως ἀλλαγῆς τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τους καὶ τῆς κανονικότητας τῶν χειροτονιῶν τους. Δεύτερον διότι ἡ ἀναγνώρισή τους γίνεται γιὰ πολιτικοστρατηγικοὺς λόγους καὶ ἔχει ὡς βάση τὸν καταδικασμένο συνοδικὰ ἐθνοφυλετισμό.
Ἡ ἀναγνώριση καὶ τῶν μὲν καὶ τῶν δὲ ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες δὲν ἐπιφέρει τίποτα ἄλλο παρὰ σύγχυση, διαστρέβλωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κανονικότητας, διχασμὸ καὶ αἰτία περαιτέρω σχισμάτων. Γιὰ τοὺς Οὐκρανοὺς σχισματικοὺς ἔχουν γραφτεῖ καὶ ἐπαναλαμβάνονται συνεχῶς πάρα πολλὰ ποὺ δείχνουν τὴν ἀντικανονικότητα τῆς ἀναγνώρισής τους. Ἐδῶ θὰ ὑπενθυμιστοῦν τὰ ἀντίστοιχα γιὰ τοὺς Σκοπιανούς.
Οἱ Σκοπιανοὶ (καὶ ἐδῶ θὰ ἀποδειχθεῖ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Βουλγάρων) ἀποτελοῦν σχίσμα πολλῶν δεκαετιῶν. Διαβάζουμε:
«1940: Οι Επισκοπές Ζλετόβου - Στρωμνίτσης, Αχρίδος - Βιτωλίων και η Μητρόπολη Σκοπίων αποτελούν επαρχία του Πατριαρχείου Σερβίας.
1941: Οι Γερμανοί εισβάλλουν στην περιοχή. Οι σέρβοι αρχιερείς των Σκοπίων αντικαθίστανται από Βουλγάρους.
Νοέμβριος 1944: Τα Σκόπια απελευθερώνονται. Οι βούλγαροι αρχιερείς απομακρύνονται. Οι ντόπιοι κληρικοί απαιτούν την αυτονομία της Εκκλησίας τους από τους Σέρβους.
Δεκέμβριος 1944: Ο στρατάρχης Τίτο δηλώνει ότι στόχος τους είναι η επανένωση «όλων των τμημάτων της Μακεδονίας που διασπάστηκαν το 1912-13 από τους ιμπεριαλιστές των Βαλκανίων».
Μάρτιος 1945: Η Κληρικολαϊκή Συνέλευση των «μακεδόνων ιερέων και λαϊκών» αποφασίζει «να ιδρυθεί Αρχιεπισκοπή Αχρίδος ως Μακεδονική (sic) Αυτόνομη Εκκλησία, η οποία δεν θα είναι υποταγμένη σε καμία τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Εκκλησία θα έχει εθνικούς Επισκόπους και εθνικό κλήρο που θα διαφυλάσσουν την ιδιαιτερότητα του μακεδονικού λαού».
Ιούνιος 1955: Το Πατριαρχείο Σερβίας παραχωρεί ειδικά δικαιώματα στα Σκόπια.
Αρχές Μαΐου 1958: Το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο της περιφέρειας των Σκοπίων αποστέλλει τα ονόματα 4 υποψήφιων Επισκόπων προς εκλογή στο Πατριαρχείο Σερβίας, το οποίο απορρίπτει το αίτημα καθώς είναι έγγαμοι.
Ιούλιος - Αύγουστος: Συνέρχεται στα Σκόπια «η Ολομέλεια του λεγομένου Συμβουλίου Πρωτοβουλίας διά την ίδρυση Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Μακεδονία, η οποία ασχολησθείσα την ρύθμισιν των εκκλησιαστικών πραγμάτων της Σερβικής Μακεδονίας έλαβε διαφόρους αποφάσεις». Οπως προστίθεται στο επίσημο έντυπο της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος της εποχής εκείνης, «η Ολομέλεια του λεγομένου Συμβουλίου Πρωτοβουλίας διεπίστωσεν ότι η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν εξεπλήρωσε τας υποχρεώσεις της, αίτινες απορρέουν εκ της συναφθείσης συμφωνίας μεταξύ του Συμβουλίου Πρωτοβουλίας και της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας σχετικώς προς την εκλογήν γηγενών επισκόπων διά τας επαρχίας της Μακεδονίας(…)».
15 Σεπτεμβρίου: Ενθρονίζεται νέος Πατριάρχης των Σέρβων ο Επίσκοπος Ζίτσης Γερμανός Τζόριτς, παρουσία του υπουργού Θρησκευμάτων Ραντοσάλεβιτς.
Οκτώβριος: Συνεδριάζει με τη συμμετοχή 203 κληρικών και λαϊκών η λεγόμενη «Μακεδονική Λαϊκο-εκκλησιαστική Συνέλευσις προς ρύθμισιν των εκκλησιαστικών πραγμάτων εις την Σερβικήν Μακεδονία» και αποφάσισε την «επανασύστασιν της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, η νέα αυτόνομος "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" να παραμείνη εν κανονική ενότητι μετά της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της οποίας ο Πατριάρχης αναγνωρίζεται και ως Πατριάρχης της "Μακεδονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας"».
Ο πρώτος Μητροπολίτης της Σερβικής Μακεδονίας φέρει τον τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Σκοπίων και Μητροπολίτης Μακεδονίας». Μερικές ώρες αργότερα Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται ο Επίσκοπος του Σερβικού Πατριαρχείου.
Νοέμβριος 1966: Οι Σκοπιανοί ενημερώνουν το Βελιγράδι ότι αποφάσισαν να ζητήσουν το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας τους. Κα μερικούς μήνες αργότερα ο Δοσίθεος συναντάται στο Βελιγράδι με τον Πατριάρχη Γερμανό, ο οποίος απορρίπτει τις διεκδικήσεις του.
17 Ιουλίου 1967: Η κληρικολαϊκή συνέλευση, αποτελούμενη από 4 Επισκόπους και 34 μέλη κληρικούς και λαϊκούς, αποφασίζει μονομερώς την ανακήρυξη του αυτοκεφάλου. Ο δε Δοσίθεος λαμβάνει από τον στρατάρχη Τίτο το Παράσημο της Γιουγκοσλαβικής Σημαίας.
14 Σεπτεμβρίου 1967: Η Σύνοδος της Σερβικής Ιεραρχίας χαρακτηρίζει τα Σκόπια «Σχισματική Θρησκευτική Οργάνωση» και ενημερώνει όλες της Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες υιοθετούν την απόφασή της» (εδώ).
Και
«Στα Σκόπια εκτός από την «αρχαιομακεδονική» ψευδοϊδεολογία και ψευδοϊστορία έχουν και μια ψευδοεκκλησία. Τη λεγόμενη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία – Αρχιεπισκοπή Οχρίδας», μια «Εκκλησία» που δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία εκτός από σχισματική φλερτάρει και προς την αίρεση, αφού αυτοπροσδιορίζεται ως «μακεδονορθοξία», ανακηρύσσει τοπικούς «Μακεδόνες» Αγίους και διαδίδει απίστευτες δοξασίες τύπου… ομάδας Έψιλον, όπως για παράδειγμα ότι όταν ο Θεός δημιούργησε τη Γη ήταν εκεί και ένας «Μακεδόνας» και άλλα τέτοια. Οι Σκοπιανοί δεν διαστρεβλώνουν μόνο την ελληνική ιστορία, διαστρεβλώνουν και τη χριστιανική θρησκεία.
Η σκοπιανή ψευδοΕκκλησία αρχικά υπαγόταν στο Πατριαρχείο Σερβίας, από το οποίο «ανεξαρτοποιήθηκε», πράξη που δεν αναγνώρισε καμία Ορθόδοξη Εκκλησία.
Πριν λίγους μήνες αυτή η ψευδοΕκκλησία, που κυριαρχείται από Βούλγαρους κληρικούς, πήγε και ζήτησε να υπαχθεί υπό το Πατριαρχείο Βουλγαρίας.
Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια ενέργεια υπονομεύει περαιτέρω τη σταθερότητα στα Βαλκάνια αλλά και την ενότητα της ίδια της Ορθοδοξίας, που ήδη ταλανίζεται από τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια του Πατριαρχείου Μόσχας.
Η βουλγαρική κυβέρνηση, που έχει υπερεκτιμήσει τον βαλκανικό της ρόλο, επειδή η χώρα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ της έχει γίνει σαφές ότι θα λειτουργεί βοηθητικά στην Ελλάδα στον νέο γεωπολιτικό σχεδιασμό, φαίνεται ότι διεκδικεί μεγαλύτερο ρόλο από όσο της αναλογεί και από όσο αντέχουν οι πλάτες της…
[Η Βουλγαρική Εκκλησία δέχθηκε ισχυρές πιέσεις από την κυβέρνηση για την Εκκλησία των Σκοπίων]…
Επιστρέφοντας τώρα στο σκοπιανό εκκλησιαστικό πρόβλημα, διαβάζουμε στο Βαλκανικό Περισκόπιο, ότι ο Σέρβος επίσκοπος της Μπάτσκα και καθηγητής ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, Ειρηναίος Μπούλοβιτς (Irinej Bulović) -τον βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία-, ισχυρίσθηκε ότι η Βουλγαρική Εκκλησία δέχθηκε να εισέλθει στη διαδικασία αναγνώρισης της λεγόμενης «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» των Σκοπίων, έπειτα από ισχυρές πιέσεις από την κυβέρνηση της Σόφιας …
Ωστόσο αποσαφηνίζει ότι δεν συμφωνούν όλοι οι Βούλγαροι ηγέτες με την ιδέα της έναρξης συνομιλιών της Βουλγαρικής Εκκλησίας με την ψευδοΕκκλησία των Σκοπίων.
Ο Βούλοβιτς υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίλυσης του εκκλησιαστικού ζητήματος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, παρά μόνο με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Για τον ίδιο, η ιδέα της «Μακεδονικής» Εκκλησίας των Σκοπίων να ξεκινήσει συνομιλίες με την Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι μια παιδική και ανόητη απόφαση, αντί να περιμένει την επίλυση της διαμάχης της με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία» (εδώ).
«Πίσω από την πρόκληση αυτή κρύβεται η άκρατη φιλοδοξία του Ρώσου Πατριάρχη Κυρίλλου να πάρει από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον τίτλο του «Οικουμενικού» και να καταστήσει τη Μόσχα «Τρίτη Ρώμη»!Βέβαια, η εθνοτική πολιτική που ακολουθεί ο Κύριλλος, με όπλο τον πανσλαβισμό, εξυπηρετεί την επεκτατική πολιτική του Κρεμλίνου. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι, όταν οι Σκοπιανοί είχαν ζητήσει από το Φανάρι την Αυτοκεφαλία από τη Σερβική Εκκλησία, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος την παραχώρησε με την προϋπόθεση στην ονομασία της νέας Εκκλησίας να μην περιέχεται ο όρος «Μακεδονία».
Η Ελλαδική Εκκλησία έκανε δεκτή την Αυτοκεφαλία υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής του παραπάνω όρου.
Δυστυχώς όμως η εξέλιξη της υπόθεσης εξυπηρέτησε μόνο τον σκοπιανό μεγαλοϊδεατισμό… Οι ιεράρχες την γειτονικής χώρας ακύρωσαν κάθε έννοια εκκλησιαστικής τάξης χάριν του εθνικισμού, τον οποίο τους φούντωσαν Ρώσοι και Σέρβοι! Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμίσουμε ότι οι Ρώσοι, ενώ δεν αποδέχονται την Αυτοκεφαλία στους Ουκρανούς, για να παίξουν τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια εμφανίζονται ένθερμοι θιασώτες της Αυτοκεφαλίας των Σκοπιανών!
Επιπλέον, η υπόθεση αυτή βάζει μια επικίνδυνη «εκκλησιαστική φωτιά» στο ήδη βεβαρημένο -από άποψη εθνικισμού- κλίμα στα Βαλκάνια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ονομασία που θέλει να αποκτήσει η Σκοπιανή Εκκλησία, εκτός από το Φανάρι και την Αθήνα, αντιδρά και η Εκκλησία της Βουλγαρίας.
Η ένσταση της Σόφιας έγκειται στον όρο «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος», καθώς θεωρεί ότι αυτός ο τίτλος τής ανήκει ιστορικά. «Αρχιεπισκοπή Πρώτης Ιουστινιανής, Αχρίδων και πάσης Βουλγαρίας» ήταν η πρώτη ονομασία της Βουλγαρικής Εκκλησίας.
Μπορεί στην πατρίδα μας το θέμα να μην υπάρχει επί της ουσίας στην επικαιρότητα, στη Βόρεια Μακεδονία όμως το θέμα έχει λάβει μεγάλες πολιτικές διαστάσεις.
Με τη Μόσχα να φροντίζει συχνά πυκνά να «ρίχνει λάδι στη φωτιά», ο μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Αντώνιος, «υπουργός Εξωτερικών» της Ρωσικής Εκκλησίας, σε πρόσφατη επίσκεψή του στη Βόρεια Μακεδονία, ενώπιον του Σκοπιανού Αρχιεπισκόπου Στεφάνου, μιλούσε συνεχώς για «Μακεδονική Εκκλησία»» (εδώ).
Ὅπως βλέπουμε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐνέργειες τίποτα δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν Πίστη, τὸ Δόγμα, τὴν ἀγάπη στὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοπραξία, τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀντιθέτως ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς φιλοδοξίες του πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ πατριάρχου Κυρίλλου, μὲ τὶς μεγαλομανεῖς γεωπολιτικὲς βλέψεις Η.Π.Α. καὶ Ρωσίας, μὲ τὶς ἐθνοφυλετικες ἰδεολογίες Βουλγαρίας καὶ Σκοπίων ποὺ βρίσκονται πάλι σὲ ἔξαρση καὶ φυσικὰ μὲ τὸ οἰκουμενιστιτὸ πνεῦμα, ποὺ διακατέχει τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς καὶ καταργεῖ κάθε ἐκκλησιαστικὴ κανονικότητα καὶ δογματική. Ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι βλέπουν εὐσέβεια, κανονικότητα, παράδοση καὶ ἀντίσταση στὴν ἀναγνώριση τῶν Σκοπιανῶν ἀπὸ τὸν νέο πατρίαρχη Βουλγαρίας Δανιηλ πλανοῦνται καὶ πλανοῦν. Δυστυχῶς γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὰ πράγματα χειροτερεύουν ὅλο καὶ περισσότερο, διότι κανεὶς δὲν ἐφαρμόζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία γιὰ τέτοιες περιπτώσεις ποὺ βασιλεύει ἡ αἵρεση, ἡ πλάνη καὶ τὸ σχίσμα.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
