Ο κατήφορος συνεχίζεται, αλλ΄ οι Ποιμένες "αγρόν ηγόρασαν"!

Καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἐνῶ ἡ αἵρεση ἐπεκτείνεται, περιμένουν ἀκόμα τὸ ...«κοινὸ Ποτήριο» γιὰ νὰ Ἀποτειχιστοῦν! Κάποιοι δὲ ἄλλοι «Ὀρθόδοξοι», μετονόμασαν τὶς παραβάσεις τῶν Ἱ. Κανόνων σὲ «ἀσχήμιες» καὶ ...καθάρισαν!

Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσει καὶ ποῦ νὰ τελειώσει κανείς, μὲ αὐτὸ τὸ ἀτέλειωτο ἀλισβερίσι Παπικῶν καὶ «ὀρθοδόξων»; Ἐπίσημα θριαμβολογοῦσαν ἅπαντες οἱ ἀντι-Οἰκουμενιοστές, ὅτι τὶς συμπροσευχές, τὶς ἐξόρκισε τάχα ἡ Ἱεραρχία τὸ 2010, δίνοντας ἐντολὴ στὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας νὰ μὴ παραστεῖ σὲ συμπροσευχὲς στὴν Κύπρο. Κι ἂς ἔγραψε ὁ κ. Σαββᾶτος τὶς συμβουλές αὐτὲς τὶς ἔγραψε στὰ παλιά του ὑποδήματα καὶ συμπροσευχήθηκε!

Ζήτημα χρόνου ἦταν νὰ ἔρθουν οἱ συμπροσευχὲς καὶ στὸ σπίτι μας! Μετὰ τὸν Ἀρχιεπ. Χριστόδουλο, καὶ ἄλλοι κληρικοί, ἀκολουθούμενοι ἐπίσημα ἀπὸ φωτογράφους καὶ καμεραμάν, ὥστε νὰ ἀποθανατίσουν τὸ κατόρθωμά τους, προέβησαν στὴ Ρώμη σὲ προκλητικὲς συμπροσευχές.

Τὰ ὀνόματά τους: Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἱερὰ Σύνοδος (ἀπουσίαζαν, βέβαια, ἀλλὰ εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοί) καὶ οἱ: Ἐπίσκοπος Φαναρίου κ. Ἀγαθάγγελος, ὁ γραμματέας τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Διορθόδοξων καὶ Διαχριστιανικῶν Ζητημάτων, Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰγνάτιος Σωτηριάδης (ποὺ ἀνέβασε τὸ κασέ του στὴν προσπάθεια γιὰ Ἐπισκοποίησή του)!

 

Δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ τυπική, ἀπὸ εὐγένεια, κατ’ οἰκονομία, παρουσία σ’ ἕνα Παπικὸ Ναό, ὅπως δικαιολογοῦνται κάποιοι στοὺς ἀγνοοῦντες πιστούς. Πρόκειται γιὰ πλήρη, συνειδητή, παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν συμπροσευχή, ἀνταλλαγὴ δώρων, ἀσπασμῶν μὲ ἀμετανόητους αἱρετικούς.

Πόσους Ἱ. Κανόνες παρέβησαν ἄρα οἱ παραπάνω ἱερωμένοι; Σχολαστικισμοί, θὰ πεῖτε;  Δεῖτε ὅμως στὸ Βίντεο μετὰ τὸ 2 λεπτό (ἐδῶ). Οἱ τρεῖς Ἕλληνες ἱερωμένοι, δὲν παρακολουθοῦν μόνο τὴν προσευχὴ τῶν Παπικῶν, ἀλλὰ ψάλλουν καὶ οἱ ἴδιοι –ἀργὰ καὶ μεγαλόπρεπα– τὸ «Φῶς Ἰλαρόν» μέσα στὸν Παπικὸ ναό!!!

 Οἱ Πατέρες μιλοῦν γιὰ μολυσμό. Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ ὑψηλάχευνες τιμητὲς τῶν πάντων, ἂν αὐτὲς οἱ συμπροσευχὲς ἀποτελοῦν κατὰ τοῦς Ἁγίους Πατέρες θεάρεστο ἔργο ἢ ἀπ’ αὐτὲς προκύπτει μολυσμός;  Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ ὁ κακοποιῶν τοὺς Ἁγίους Πατέρες θεολόγος κ. Τελεβάντος, ποὺ μετονόμασε τὸ κρέας ψάρι, δηλαδὴ τὴν αἱρετικὴ πρακτικὴ τῶν συμπροσευχῶν σὲ «ἀσχήμιες» (πρὸς εὐόδωση τῶν κακόδοξων θέσεών του καὶ τοῦ ὀλέθριου ἔργου ποὺ «προσφέρει» στὴν Ἐκκλησία), ἂν οἱ προκλητικὲς καὶ συνειδητὲς πράξεις τῶν συμπροσευχῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος ἀποτελεῖ μιὰ ἁπλὴ «ἀσχήμια», ποὺ δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες;

Μετὰ ἀπὸ αὐτή, τί συμβουλεύουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές: μποροῦν οἱ πιστοὶ ἄνετα νὰ ἀποδέχονται ὡς πνευματικοὺς Πατέρες στὴν ἐνορία τους αὐτοὺς τοὺς «ποιμένες» καὶ νὰ κοινωνοῦν ἀπὸ τὰ χέρια τους;

Π.Σ.

Πηγή: ΔΟΓΜΑ | ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΡΩΜΗ | ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ

Στη Ρώμη βρίσκεται από σήμερα το πρωί πολυμελής αντιπροσωπεία της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό τον Γενικό Διευθυντή του οργανισμού, επίσκοπο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο προκειμένου
να έχει σειρά σημαντικών επαφών με ανώτατους παράγοντες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Η επίσκεψη που είναι η πρώτη αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Βατικανό μετά την εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου κρίνεται ως ιδιαίτερα σημαντική αφού έρχεται να επισφραγίσει μια πολύχρονη συνεργασία του κεντρικού ιεραποστολικού και εκδοτικού οργανισμού της Εκκλησίας της Ελλάδος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η συνάντηση που θα έχει με τον Πάπα Φραγκίσκο η ελληνική αντιπροσωπεία την ερχόμενη Δευτέρα ενώ θα έχει προηγηθεί συνάντηση με τον επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την ενότητα των Χριστιανών Καρδινάλιο Κοχ.

Σημειώνεται πως εκτός από τις εκδόσεις που στις οποίες έχει προχωρήσει από κοινού με το Βατικανό η Αποστολική Διακονία, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας σε στελέχη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από περίπου 60 χώρες .

Την ελληνική αντιπροσωπεία, εκτός από τον επίσκοπο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο απαρτίζουν, ο γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Διορθόδοξων και Διαχριστιανικών Ζητημάτων, Αρχιμανδρίτης κ. Ιγνάτιος Σωτηριάδης, ένας από τους πλέον γνωστούς ορθοδόξους κληρικούς στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Παπαθανασίου, που σήμερα στο πλαίσιο της επίσκεψης πραγματοποίησε ειδική ομιλία στο ινστιτούτο του Αγίου Αιγιδίου, με θέμα την προσωπικότητα του μακαριστού π. Ευσεβίου Γιαννακάκη και ο αρχιδιάκονος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών π. Επιφάνιος Αρβανίτης Στην αποστολή συμμετέχει και η Γενική Διευθύντρια θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας κα. Αντιγόνη Φαραγκουλιτάκη ως μέλος του Δ.Σ. της Αποστολικής Διακονίας και άλλα στελέχη από τους τομείς της Ιεραποστολής, των Εκδόσεων, του Διαδικτύου και των Ευρωπαϊκών Θεμάτων.

ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Η επίσκεψη της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ρώμη ξεκίνησε με προσκύνημα στη βασιλική του Αποστόλου Παύλου «εκτός των τειχών». Τον επίσκοπο Φαναρίου και τους συνεργάτες του, υποδέχθηκε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα ο ηγούμενος της αδελφότητας των Βενεδικτίνων μοναχών που ζει στη Βασιλική ο οποίος προσωπικά ξενάγησε την ελληνική αντιπροσωπεία στον τάφο του Αποστόλου Παύλου.

Ιδιαίτερα μεγάλη εντύπωση έκανε το γεγονός πως στην Βασιλική του Αγίου Παύλου μια από τις τέσσερις σημαντικότερες Εκκλησίες της Ρώμης, έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στο δεξιό κλίτος, το δώρο που είχε κάνει στον Ναό ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος μαζί με μαρμάρινη πλάκα στην οποία αναγράφεται «εικόνα αφιερωμένη από την Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεκέμβριος 2006».

 

Από Πατερική Παράδοση

Τήρηση και υπέρβαση του Νόμου!

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

 Ἀλλ' ἐκεῖνο, φησὶ, χάριτος μόνον ἦν. Διὰ γὰρ τοῦτο μάλιστα δίκαιος ἂν εἴης θαρρεῖν. Εἰ γὰρ ἔνθα χάρις ἦν μόνη, συνήργησεν, ἔνθα καὶ πόνους ἐπιδείκνυσθε, οὐ πολλῷ μᾶλλον συμπράξει; εἰ ἀργοῦντα ἔσωσεν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ἐργαζομένῳ βοηθήσει; Ἀνωτέρω μὲν οὖν ἔλεγον, ὅτι ἀπὸ τῶν ἀδυνάτων καὶ τοῖς δυσκόλοις ὀφείλεις θαρρεῖν· νυνὶ δὲ ἐκεῖνο ἐρῶ, ὅτι ἐὰν νήφωμεν, οὐδὲ δύσκολα ταῦτα ἔσται. Ὅρα γάρ· θάνατος πεπάτηται, διάβολος κατέπεσεν, ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας ἐσβέσθη, τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις ἐδόθη, ἡ ζωὴ εἰς ὀλίγον συνεστάλη, τὰ φορτικὰ ἐπιτέτμηται. Καὶ ἵνα μάθῃς ταῦτα καὶ διὰ τῶν ἔργων αὐτῶν, σκόπει πόσοι ὑπερηκόντισαν τὰ προστάγματα τοῦ Χριστοῦ· σὺ δὲ καὶ τὸ μέτρον αὐτὸ δέδοικας; Ποίαν οὖν ἕξεις ἀπολογίαν, ὅταν ἑτέρων ὑπὲρ τὰ σκάμματα πηδώντων, ὀκνῇς πρὸς τὰ νενομισμένα αὐτός; Σοὶ μὲν γὰρ παραινοῦμεν ἐλεημοσύνην διδόναι ἀπὸ τῶν ὄντων, ἕτερος δὲ καὶ τὰ ὄντα ἅπαντα ἀπεδύσατο· σὲ σωφρόνως ζῇν ἀξιοῦμεν μετὰ τῆς γυναικὸς, ἕτερος δὲ οὐδὲ ὡμίλησε γάμῳ· καὶ σὲ μὲν παρακαλοῦμεν μὴ βάσκανον εἶναι, ἕτερον δὲ ἔχομεν καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὲρ ἀγάπης ἐπιδιδόντα τὴν ἑαυτοῦ· καὶ σὲ μὲν παρακαλοῦμεν συγγνωμονικὸν εἶναι καὶ μὴ βαρὺν τοῖς ἁμαρτάνουσιν, ἄλλος δὲ ῥαπιζόμενος καὶ τὴν ἑτέραν ἔστρεψε σιαγόνα.

 Τί οὖν ἐροῦμεν, εἰπέ μοι; τί δὲ ἀπολογησόμεθα, μηδὲ ταῦτα ποιοῦντες, ἑτέρων τοσοῦτον ὑπερβαινόντων ἡμᾶς; οὐκ ἂν δὲ ὑπερέβησαν, εἰ μὴ πολλὴ τοῦ πράγματος ἦν ἡ εὐκολία. Τίς γὰρ τήκεται, ὁ φθονῶν τοῖς ἑτέρων ἀγαθοῖς ἢ ὁ συνηδόμενος καὶ χαίρων; τίς ὑποπτεύει πάντα καὶ τρέμει διηνεκῶς, ὁ σώφρων, ἢ ὁ μοιχεύων; τίς ἐν ἐλπίσιν εὐφραίνεται χρησταῖς, ὁ ἁρπάζων ἢ ὁ ἐλεῶν καὶ τῶν ἑαυτοῦ μεταδιδοὺς τῷ δεομένῳ; Ταῦτ' οὖν ἐννοοῦντες, μὴ ναρκῶμεν πρὸς τοὺς ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς δρόμους, ἀλλὰ μετὰ προθυμίας ἁπάσης ἀποδυσάμενοι πρὸς τὰ καλὰ ταῦτα παλαίσματα, ὀλίγον κάμωμεν χρόνον, ἵνα τοὺς διηνεκεῖς καὶ ἀμαράντους λάβωμεν στεφάνους· ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ὁμιλ. ΛΘ΄).

Παρά τις ειρωνείες και τους χλευασμούς, θα συνεχίσουμε...

«Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικάς ἐξηγήσεις μή παραδεχομένους ἀλλά παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τά ἐναντία· …καί φύγωμεν μᾶλλον ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως. Ὁ μέν γάρ ἐνδακών τό σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δέ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ,  ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς.

Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καί προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τά εὐσεβῆ καί σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι».

 (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ΕΠΕ, 10,356).

Δυστυχῶς, καθημερινῶς διαπιστώνουμε τὴν «ἀφάνταστη ἐλαφρότητα» τῶν Ἐπισκόπων καί τινων ἄλλων, ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς Παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐνῶ συνειδητὰ δὲν ἀσχολοῦνται πλέον μὲ τὴν αἵρεση, ἀσχολοῦνται, ὅμως, μὲ ὅσους τοὺς ὑπενθυμίζουν τὸ καθῆκον τους, νὰ ὁμολογοῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καί, ἐπίσης, νὰ συνιστοῦν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Τὸ αὐτὸ ποιοῦν καὶ τινες λαϊκοί, ποὺ βολεύονται μὲ αὐτὴν τὴν μορφὴ ἀγῶνος (τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς μὴ θυσίας) ποὺ διδάσκουν οἱ πνευματικοί τους Πατέρες,  καὶ ἀρκοῦνται στὸν χαρτοπόλεμο.

Ὡς ἐκ τούτου –ὅσο κι ἂν αὐτὸ κουράζει καὶ παρὰ τὴν λύπη, γιὰ τὴν ἐναντίωση ποὺ ἐπιδεικνύουν οἱ ἄλλοτε συναγωνιστές– θὰ συνεχίσουμε τὴ δημοσίευση κειμένων, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές (οἱ ὁποῖοι ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς) παρέχει μολυσμὸ καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.

Θὰ συνεχίσουμε νὰ ρωτᾶμε: Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἔχει ζωὴ δεκαετιῶν, ποὺ ἐπεκτείνεται ἁλματωδῶς, ποὺ μελετητὲς τῶν ἔργων τῶν ἡγετῶν της παρουσιάζουν συνεχῶς καὶ νέες πτυχές της, πού, πλέον, τὴν ἀνέχονται οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ πολλοὶ ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι, αὐτὴ λοιπὸν τὴν Παναίρεση, ποιοί Ὀρθόδοξοι τὴν ἀκολουθοῦν, τὴν ὑποστηρίζουν καὶ τὴν διδάσκουν;

Γιατί ἀρνοῦνται οἱ Ποιμένες νὰ τοὺς κατονομάσουν; Γιατί δὲν τοὺς ἐγκαλοῦν, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν ἐκδίωξή τους; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ καθῆκον τους; Μήπως δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν, ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ καὶ ποιοί οἱ Ὀρθόδοξοι, τί ἀνήκει ἀπὸ τὶς καθημερινὲς πράξεις μας καὶ τὰ πιστεύματά τους στὴν αἵρεση, καὶ τί ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη; Ἢ φοβοῦνται κάτι καὶ δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν;

Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἄλλοι, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀνακαλύψουν καὶ νὰ ἀνατρέψουν μόνο φιλοσοφικοθεολογικὰ τὶς ρίζες της, καὶ μὲ περισσή οἴηση εἰρωνεύονται ποικιλοτρόπως τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ μολυσμοῦ καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ συκοφαντοῦν ὅσους τὸ κάνουν, δίνοντας μονοσήμαντες ἑρμηνεῖες καὶ ἀλλοιώνοντας σκοπίμως καὶ ἀνεντίμως τὰ λόγια μας.

Στὴ σημερινὴ ἀνάρτηση θὰ παραθέσουμε κάποια ἁγιοπατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων ἐπισημαίνεται ἡ ἐπικινδυνότητα καὶ ἡ μολυσματικότητα τῆς αἱρέσεως, καὶ καταδεικνύεται ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Ἡ αἵρεση δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιπαρέλθουμε, ἐνδιαφερόμενοι ΜΟΝΟ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν παθῶν, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀτομικὴ σωτηρία μας, διότι αὐτὴ κατορθώνεται μόνο μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη· κι ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀλλοιώνεται, ἔστω καὶ ἐλάχιστα (πόσο μᾶλλον ἂν ἀλλοιώνεται συστηματικὰ καὶ πολυχρόνια), ὅταν ἀφήνεται νὰ μολύνεται ἀπὸ τὶς κακόδοξες διδασκαλίες καὶ πρακτικές, τὰ φρικτὰ ἀκούσματα καὶ θεάματα τῶν συνευρισκομένων ὡς ἀδελφῶν, τάχα, μελῶν τῶν «ἀδελφῶν» Ἐκκλησιῶν, τέλος, ὅταν ροκανίζεται μέχρι καταργήσεως ἐπισήμως τὸ Δόγμα περὶ «Μίας» Ἐκκλησίας, τὸ Δόγμα περὶ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ποὺ μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρέχει, τότε ὑποβαθμίζεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀκόμα, ὅταν δὲν ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες ποὺ διδάσκουν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, πόσο ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας;

Τ Α   Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α :

«Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι διὰ τοὺς ἀπίστους, κατ' οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον. Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν· ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. Εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ' ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς· “Ὅπου γὰρ ἂν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν”. Πιστὸς μετὰ κατηχουμένου μήτε κατ' οἶκον προσευχέσθω· οὐ γὰρ δίκαιον τὸν μεμυημένον μετὰ τοῦ ἀμυήτου συμμολύνεσθαι. Εὐσεβὴς μετὰ αἱρετικοῦ μήτε κατ' οἶκον συμπροσευχέσθω· “Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;”. Πιστὸς ἢ πιστὴ δούλοις συναφθέντες ἢ ἀφιστάσθωσαν ἢ ἀποβαλλέσθωσαν».

(ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΑ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ, Constitutiones apostolorum (fort. compilatore Juliano Ariano): Book 8, chapter 34, line 12 - chapter 35, line 4).

«Ταῦτα ὁ τοῦ Θεοῦ θεράπων Νικηφόρος … παρεκάλει τῇ ζύμῃ μὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων, ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. "οὐ γάρ", ἔλεγε, "σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖς ἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν…"».

«Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως).

Ὁ Μ. Βασίλειος διδάσκει, πὼς ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ).

Ὅπως λοιπόν, οἱ ψυχικὰ μολυσμένοι μᾶς ἐπηρεάζουν καὶ μᾶς μολύνουν, ἔτσι καὶ οἱ ψυχικὰ ὑγιεῖς, οἱ κατὰ Θεὸν πορευόμενοι καὶ τὶς Ἐντολὲς τηροῦντες, οἱ ἅγιοι μᾶς παιδαγωγοῦν, μᾶς καθοδηγοῦν καὶ μᾶς ἁγιάζουν, ὅπως στὸ βίο ἄλλου ἁγίου διαβάζουμε: «Εἰ δέ τις σχήματι ἢ λόγοις τὸν Χριστὸν φιλοσοφεῖ, μὴ προσέχετε αὐτῷ. …Εἴ τις εὑρεθῇ πόθῳ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ ἐργαζόμενος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ συμφωνῇ τοῖς ἀγαθοῖς αὐτοῦ λόγοις, πάντοτε ἔχων καρδίαν συντετριμμένην κατευτελίζει ἑαυτὸν νυκτὸς καὶ ἡμέρας. Καὶ ὁ τοιαῦτα ποιῶν, οὗτος ἐν ἀληθείᾳ στήκει, καὶ τῷ τοιούτῳ προσκολληθήσεσθε καὶ ὡς πατέρα καὶ διδάσκαλον καὶ ἀδελφόν …ἑαυτοῖς προσλαμβανώμεθα… Ὁ γὰρ κολλώμενος ἁγίοις ἁγιασθήσεται.  Καὶ πάλιν· “Μετὰ ἀνδρὸς θυμώδους μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ λάβῃς βρόχους τῇ ψυχῇ σου”· “φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”.  Ἐὰν δὲ προσκολλᾶσαι, τῷ ἀγαθῷ καὶ συνετῷ προσκολλοῦ» (Callinicus Biogr., ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΥΠΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΡΟΥΦΙΝΙΑΝΑΙΣ).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς παραγγέλλει νὰ μὴ δίνουμε τὴν Θ. Μετάληψη στοὺς αἱρετικούς, οὔτε νὰ λαμβάνουμε τὴ δική τους: «Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μὴ λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι. “Μὴ δῶτε γὰρ τὰ ἅγια τοῖς κυσίν”, φησὶν ὁ Κύριος, “μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”, ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως» (Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, Περὶ τῶν ἁγίων καὶ ἀχράντων…μυστηρίων, κεφ. ιγ΄).

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης πάλι, λέγει ὅτι ἡ μετάληψη τῶν αἱρετικῶν εἶναι φάρμακο «μελαῖνον καὶ σκοτίζον» τὴν ψυχή: «ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον» (Ἐπιστ. κδ΄, Ἰγνατίῳ τέκνῳ, l. 9-10). Τέτοιο σκοτισμὸν δὲν ἔλαβε καὶ ὁ Ἰούδας, ἀφοῦ κοινώνησε κατὰ τὸ Μυστικὸν Δεῖπνο;

 Ὁ Μ. Βασίλειος πάλι, λέγει ὅτι ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ ἀδιαφορία στὰ θέματα ἐπικοινωνίας μαζί τους «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ»:

«Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν ...νὰ ἀπέχετε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ γνωρίζετε ὅτι ἡ εἰς αὐτὰ ἀδιαφορία μᾶς στερεῖ τὴν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ» [Ταῦτα οὖν παρακαλοῦμεν ...τῆς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς κοινωνίας ὑμᾶς ἀπέχεσθαι, εἰδότας ὅτι τὸ ἐν τούτοις ἀδιαφορεῖν τὴν ἐπὶ Χριστοῦ παρρησίαν ἡμῶν ἀφαιρεῖται] (Οὐρβικίῳ μονάζοντι, ἐπιστ. σξβ΄).

«Μὴ οὖν καθεσθῆτε μετὰ συνεδρίου ματαιότητος αὐτῶν, καὶ μὴ ἰχνηλατήσητε τρίβον διανοίας αὐτῶν. Οὐ διαφέρει γὰρ δαίμονι συνοικῆσαι, ἢ μετὰ ἀποστάτου ἀνδρὸς παρανόμου· ἐφορκιζόμενος γὰρ ὁ δαίμων, ὑποσταλεὶς φεύξεται, μὴ ἰσχύων μεῖναι ἔνθα Χριστὸς κατ' αὐτοῦ ὀνομάζεται» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Τοῦ ὁσίου Ἐφραῒμ διαθήκη).

«Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως· …φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους» ( Μεγας Φωτιος, ΕΠΕ 12, 400,31).

Ὁ ἅγ. Μάξιμος ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸ Παλάτι ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως τῶν Μονοθελητῶν γιά νά μήν ἔχη καμμία ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς (ἡ αἵρεση τότε, δὲν εἶχε ἀκόμα καταδικαστεῖ, καὶ ἄρα οἱ Ἐπίσκοποι ἦσαν ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ, ὅπως σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές)! Τήν ἐπικοινωνία δέ αὐτή τήν ἐθεωροῦσε μολυσμό τῆς ψυχῆς του. Γράφει ὁ βιογράφος του «καταλείπει μέν ἅπαντα, ψυχῆς ὥσπερ κοίνωσιν (μολυσμό) τό τοῖς τοιούτους ἀνεστράφθαι οἰόμενος».

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπὶ Βέκκου Ἁγιορεῖτες Πατέρες σὲ ἐπιστολή τους (πρίν φυσικά ὁ Βέκκος καθαιρεθεῖ) γράφουν: «Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα, διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς· ”ἔφης δε μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καταθαρρῶ· πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων”».

Αναγκαία ή υποχρεωτική η απομάκρυνση από αιρετικούς; ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΝΤΟΛΩΝ ΛΟΓΩ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥΣ;

Πηγή: "Πατερική Παράδοση"

Ἀπὸ σχόλιο στὴν ἀνάρτησή μας: «Ὄχι ἀντίδραση δικῆς μας ἐμπνεύσεως στὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἐφαρμογὴ τῆς στάσεως ποὺ μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι».

Τὸ Σχόλιο: Να σταματήσει, επιτέλους, αυτό το θέατρο! ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ! Όσο αποτειχισμένος είμαι εγώ, άλλο τόσο είστε κι εσείς! Η "αποτειχισή" σας είναι "μαϊμού". Μέχρι να αποτειχιστείτε στ' αλήθεια κλείστε, επιτέλους, το στόμα σας και σταματήστε να ασχολείστε με τους άλλους. Είναι πιό έντιμο».

Βασίλης Κερμενιώτης

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κύριε, Κερμενιώτη

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ

Μὲ ὅσα γράφεις, φαίνεται ὅτι ἀποδέχεσαι τὴν Ἀποτείχιση ὡς ὁδὸ πορείας σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Μόνο (κατὰ τὴν γνώμη σου) ἡ ἀποτείχισή μας εἶναι «μαϊμοῦ»!

Μέχρι τώρα μᾶς πολεμούσατε, ἐπειδὴ παρουσιάζαμε τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, ἡ ὁποία μιλᾶ γιὰ ὑποχρεωτικὴ Ἀποτείχιση, κι ὄχι προαιρετική, ὅπως ἰσχυρίσθηκαν κάποιοι, ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ὕστερα. Διότι (scripta manent, τὰ γραπτὰ μένουν), δεν θυμᾶμαι ἡ ὁμάδα τῆς «Συνάξεως τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν» (καὶ εἰδικὰ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ ὁποῖος ἐπαναλάμβανε ἀπὸ τὸ 2001 τὸ τροπάριο περὶ Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτούς, διότι αὐτὴ ἡ «κοινωνία» μᾶς μολύνει), δὲν θυμᾶμαι νὰ εἶπε κάπου ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση εἶναι «προαιρετική»! Προαιρετικὴ ἄρχισε νὰ γίνεται, ὅταν γιὰ κάποιους λόγους ἔγινε συνείδηση ὅτι δυσκολεύονταν πολλοὶ πνευματικοὶ νὰ τὴν ἀκολουθήσουν, ὁπότε πῶς νὰ προτρέψουν πρὸς τοῦτο καὶ τὸ λαό; Ἄρα, λοιπόν, τὸ ἐπιχείρημα περὶ προαιρετικῆς ἀποτειχίσεως (ὅταν ὑπάρχει διαπιστωμένη καὶ κραυγαλέα αἵρεση) ἦρθε μετά!

Δὲν μᾶς εἴπατε ὅμως, ἄν –πέρα ἀπὸ τὸ δίλημμα, ὑποχρεωτικὴ ἢ προαιρετική–, ἂν θεωρεῖτε ΑΝΑΓΚΑΙΑ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου γιὰ νὰ φύγει ἡ αἵρεση καὶ γιὰ νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν σωτήρια Ἐντολὴ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς («Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν...»). Καὶ δὲν ἀσχοληθήκατε μὲ αὐτὸ τὸ οὐσιαστικὸ σημεῖο, γιατί ἂν ἀποδεχθεῖτε ὡς ἀναγκαία τὴν ἀποτείχιση, ξέρατε ὅτι θὰ δεχθεῖτε τὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ εἶναι ἀναγκαία, γιατί οὔτε ἐσεῖς τὴν πραγματοποιεῖτε, οὔτε τοὺς ἄλλους ποὺ ἀποφάσισαν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν (ἔστω σὲ ἐπίπεδο «μαϊμοῦ») τοὺς ἀφήνετε ἥσυχους; Οὔτε ἐσεῖς «εἰσέρχεσθε (στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀποτειχίσεως), οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν».

(Τί εἶναι ἐκεῖνο, ἀλήθεια, ποὺ σᾶς δυσκολεύει καὶ σᾶς κάνει νὰ ἀσχολεῖστε μὲ ἐλάχιστους ἀδελφούς σας, ἐσεῖς οἱ πολλοί, ποὺ εἶστε κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη μεγάλων ὀνομάτων καὶ λόγιων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν; Γιατί μπαίνετε ἐπίμονα καὶ σχολιάζετε, σὲ ἕνα μικρὸ ἱστολόγιο;).

Κι ἂν ρωτήσετε, γιατί ἐμεῖς ἀσχολούμαστε μὲ ἐσᾶς, σᾶς ἀπαντοῦμε ὅτι τὸ κάνουμε γιατί ἀλλοιώνετε τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων, τὴν ὁμόφωνη στάση τους κατὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση, ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτούς, ἡ διακοπὴ Μνημοσύνου. Αὐτὴν τὴν θέση τὴν κατοχύρωσε θαυμάσια ὁ π. Εὐθύμιος στὰ βιβλία του. Τόσο κατοχυρωμένα μάλιστα, ὥστε ὅταν προσπάθησε νὰ τὴν ἀντικρούσει ἡ «προσφιλής» σας Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἔγινε ρεζίλι, τόσο, ὥστε νὰ μὴν ἀνταπαντήσει στὴν καταλυτικὴ κριτικὴ τοῦ π. Εὐθυμίου καὶ νὰ ἀναβάλλει τὴν Ἡμερίδα περὶ Ἀποτειχίσεως, ποὺ ἡ ἴδια προανήγγειλε! Ξέρω, ἐσεῖς τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου τὴν βρίσκετε «λίγη»! Παρότι στηρίζετε σὲ μελέτη δεκαετιῶν στοὺς Ἁγίους Πατέρες (στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ στὸν κόσμο) καὶ ἀκόμα σὲ μελέτη πλέον τῶν εἴκοσι χρόνων ἐπὶ τῶν ἔργων, ἰδίως, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Τόσο «λίγη» εἶναι ὅμως, ὥστε κανεὶς ἀπὸ τὴν «Σύναξη» δὲν θέλησε νὰ τὴν ἀντικρούσει. Θὰ πεῖτε ὅτι δὲν ἄξιζε. Ναί: «Ἀπορία ψάλτου, βήξ»!

Πέρα ἀπὸ τὰ βιβλία, ὅμως, τοῦ π. Εὐθυμίου, καὶ πρὶν συνδεθῶ μὲ αὐτόν, δημοσιεύτηκε τὸ βιβλίο «Ἡ Πατερικὴ Στάση στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους», τὸ ὁποῖο μὲ ἑκατοντάδες χωρία μιλᾶ γιὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὴν ἀπομάκρυνση (ἀποτείχιση) ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, κατὰ τὴν ἐπιταγὴ τοῦ ἀπ. Παύλου: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον ...παραιτοῦ». Τότε τὸ διαβάσατε καὶ εἴχατε πεῖ: «αὐτὸ τὸ βιβλίο πρέπει νὰ τὸ μοιράσουμε στοὺς φοιτητὲς τῶν δύο θεολογικῶν σχολῶν»! Τώρα, τὶς Πατερικὲς θέσεις ποὺ παρουσιάζει τὸ βιβλίο αὐτὸ (ἀποσυνδέοντας τὸ ἀπὸ τὸν συγγραφέα του, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐσᾶς παρεξέκλινε) τὶς ἀποδέχεσθε ἀκόμα;

Πρόσεξε, ὅμως, μιὰ σκέψη, ποὺ ἴσως βοηθήσει νὰ καταλάβετε τὴν πλάνη σας, ἀφοῦ νομίζω ὅτι ἐκεῖ σκοντάφτετε. Ἄλλο τὸ ξεκαθάρισμα, ποιά εἶναι ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως (ποὺ ἀναμφισβήτητα εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς) καὶ ἄλλο ἡ δυνατότητα, ἡ ἀντοχή, τὸ κουράγιο, ἡ ἑτοιμότητα κάθε πιστοῦ νὰ τὴν ἐφαρμόσει.

Πράγματι, δὲν εἶναι ἕτοιμος ὁ κάθε πιστὸς νὰ ἐφαρμόσει κάποια πράγματα· εἴτε λόγω ὀλιγοπιστίας, εἴτε ἄγνοιας, εἴτε κακῆς πληροφόρησης, εἴτε οἰκογενειακῶν ὑποχρεώσεων, εἴτε καθοδηγήσεως ἀπὸ πνευματικοὺς ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὰ ἐπὶ δεκαετίες κηρύγματα τῶν Οἰκουμενιστῶν περὶ Ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ ὑπακοῆς στὸν Ἐπίσκοπο (τὸν Οἰκουμενίζοντα ἐν προκειμένῳ) κ.ἄ.

Ἄλλο ὅμως ἡ ἀδυναμία μου νὰ ἐφαρμόσω κάτι, καὶ ἄλλο ἡ κακόδοξη προσπάθεια, ἐπειδὴ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐφαρμόσω, νὰ τὸ βγάζω λάθος! Γιατί ἔτσι βγάζω λάθος τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ διὰ πολλῶν μίλησαν γιὰ ἀπομάκρυνση ἄμεση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Καὶ γιὰ νὰ σᾶς λύσω μιὰ ἀπορία σας: γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς «Συνάξεως» δὲν ἀσχολοῦνται μαζί μας· γιατὶ μᾶς ἔδωσαν τὴν «εὐλογία» τους, ὅταν προσωπικὰ τοὺς ἀποκάλυψα στὴν «Σύναξη» τῆς Γατζέας τὴν ἀπόφασή μας νὰ ἀποτειχιστοῦμε. Γιατὶ μᾶς εἶπαν ὅτι κι αὐτοὶ βρίσκονται στὸν ἴδιο δρόμο. Θέμα χρόνου ἦταν καὶ ἡ δική τους ἀποτείχιση. Ἐπειδή, ὅμως, στὴ συνέχεια, δὲν θέλησαν γιὰ τοὺς λόγους τους νὰ βαδίσουν τὸ δρόμο, ποὺ ἕως τότε δίδασκαν ὡς τὸν ἀναγκαῖο καὶ ἐπιβεβλημένο μπροστὰ στὶς ραγδαία ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπέτρεψαν σὲ κάποιους «φίλους τους» νὰ διαβάλλουν τὴν προσπάθειά μας, καὶ ἀνέχτηκαν νὰ μοιρασθεῖ στὴ «Σύναξή» τους ἡ κακόδοξη καὶ κατάπτυστη μελέτη τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς διὰ τῆς ὁποίας (οὔτε λίγο, οὔτε πολύ) μᾶς κατασυκοφαντοῦσε.

Εὔχομαι ὁ ἑορταζόμενος αὔριο –καὶ ἀποτειχισθείς– ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, νὰ μᾶς φωτίζει ὅλους νὰ ἀποδεχόμαστε καὶ νὰ βαδίζουμε τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων. Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀκούσουμε κάθε καλοπροαίρετη κριτική σου.

Σημάτης Παναγιώτης