Όσιος Ιουστίνος: Mόνον ο άγιος είναι ο αληθινός διδάσκαλος και παιδαγωγός, αληθινός «διαφωτιστής»!

       

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979).

Άνευ των αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της αγιότητος.

Μόνον ο άγιος είναι ο αληθινός παιδαγωγός και διδάσκαλος· μόνον η αγιότης είναι το αληθινόν φως.

Η αληθινή παιδεία, ο αληθινός φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της αγιότητος· μόνον οι άγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι*.

Η αγιότης ζη και αναπνέει δια του φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω φωτί.

Αγιάζουσα η αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει.

Υπάρχει κάποια ταυτότης μεταξύ αγιότητος και φωτισμού. Η παιδεία εις την πραγματικότητα σημαίνει φωτισμόν, τον φωτισμόν δια του αγιασμού εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον είναι φορεύς και δημιουργός της αγιότητος και του φωτός και της γνώσεως.

Και οι άγιοι, επειδή είναι αγιασμένοι και φωτισμένοι δια του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο είναι και αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί.

Η αγιότης είναι η κατά χάριν ένωσις με τον Θεόν, δηλαδή η ένωσις με τον αιώνιον λόγον, με το νόημα της ζωής και υπάρξεως· εις τούτο δε ακριβώς έγκειται η πληρότης και η τελειότης της ανθρωπίνης προσωπικότητος και υπάρξεως.

Η τοιαύτη χαρισματική αγιότης είναι η ψυχή της παιδείας.

"Να μη φοβήσαι τις θλίψεις, αλλά την ολέθριον αίρεσιν"

            Νὰ μὴ φοβῆσαι τὶς θλίψεις, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ φοβῆσαι τὴν ὀλέθριον αἵρεσιν, διότι αὐτὴ εἶναι ποὺ μᾶς γυμνώνει ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη καὶ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστόν!

 

Στάρετς Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα

  «Νὰ φοβῆσαι τὸν Κύριον, παιδί μου. Νὰ φοβῆσαι μήπως ἀπολέσεις τὸν στέφανο ποὺ ἑτοιμάστηκε γιὰ σένα. Νὰ φοβῆσαι μὴν ἀποβληθεῖς παρὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τὴν αἰώνιαν κόλασιν. Στέκε ἀνδρείως εἰς τὴν πίστιν καὶ ἐὰν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπομένεις διωγμοὺς καὶ ἄλλες θλίψεις,διότι ὁ Κύριος θὰ εἶναι μαζί σου καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς θὰ βλέπουν μὲ χαρὰ τοὺς ἀγῶνες σου. Ὅμως ἀλλοίμονον στοὺς μοναχοὺς σ'αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ εἶναι δεμένοι μὲ ὑπάρχοντα καὶ πλούτη,οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς ''ἀγάπης'' καὶ τῆς ''εἰρήνης'' θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν στοὺς αἱρετικούς. Αὐτοὶ θὰ ἀποκοιμίζουν τὴ συνείδησή τους μὲ τὸ νὰ λένε...''Ἐμεῖς συντηροῦμε καὶ σώζουμε τὸ μοναστήρι καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συγχωρέσει''. 

Οἱ ταλαίπωροι καὶ τυφλοί,δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι διὰ μέσου της αἱρέσεως οἱ δαίμονες θὰ εἰσέρχονται στὸ μοναστήρι,τὸ ὁποῖον δὲν θὰ εἶναι τότε πλέον ἕνα ἅγιο μοναστήρι,ἀλλὰ γυμνοὶ τοῖχοι ἀπὸ ὅπου ἡ χάρις θὰ ἀποχωρεῖ»...

Οι Άγιοι συχαινόντουσαν και μισούσαν την αίρεση και δεν κοινωνούσαν με τους αιρετικούς!

1η Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἑρμηνιγγέλδου.

Στίχοι

Ἑρμηνίγγελδος ἐκπλυθεὶς βαφὴν πλάνης,

Σφαγὴν ὑποστάς, βάπτεται λύθρου κόχλῳ.

                                    

Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου

Οὗτος ὁ Ἅγιος, ἐγεννήθη μὲν ἀπὸ πατέρα καλούμενον Λιουβίγγελδον (ὅστις ἦτον ρήγας τῶν Οὐϊσιγότθων, ἢ ἔσω Γότθων, ἔχων τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου ὁμοῦ μὲ ὅλον τὸ ἔθνος του), ἐδιδάχθη δὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀπὸ τὸν Λέανδρον Ἐπίσκοπον τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ μαθῶν τὴν μεταβολὴν ταύτην τοῦ υἱοῦ του, βαρέως τοῦτο ὑπέφερεν. Ὅθεν καὶ ἐμεταχειρίζετο εἰς αὐτὸν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν διαφόρους κολακείας καὶ ὕβρεις. Ἀλλ’ ὁ υἱός του ἐπειδὴ ἐστέκετο εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀκλινὴς καὶ ἀσάλευτος, τούτου χάριν, ἐστερήθη μὲν ἀπὸ τὴν κληρονομίαν τοῦ πατρός του καὶ ἀπόκληρος ἔγινε. Δεθεῖς δὲ χείρας καὶ πόδας, ἐκλείσθη μέσα εἰς σκοτεινὴν φυλακήν. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ἡ τοῦ Πάσχα ἡμέρα, ἔστειλεν ὁ πατήρ του εἰς τὴν φυλακὴν τὸν ἱερέα τῶν Ἀρειανῶν, διὰ νὰ ἐπιχειρισθῆ νὰ πείση τὸν Ἑρμινίγγελδον, εἰς τὸ νὰ δεχθῆ νὰ κοινωνήση τὰ μυστήρια τῶν Ἀρειανῶν. Ἐκεῖνος δὲ δὲν ἐπείσθη, ἀλλὰ καὶ σιγχανθεῖς καὶ ἀποστραφεῖς αὐτόν, τὸν ἔστειλεν ὀπίσω ἄπρακτον.

Περὶ τοῦ Εἰκονοστασίου

 

Κόντογλου Φώτης

Περὶ τοῦ Εἰκονοστασίου καὶ τῆς ἐν αὐτῷ θέσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων

Τὸ εἰκονοστάσιον, κοινῶς τέμπλον, τοῦ ἱεροῦ ναοῦ χωρίζει τὸ Ἅγιον Βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως ναόν. Πρέπει δὲ νὰ εἶναι χαμηλόν, διὰ νὰ φαίνεται ἡ Θεοτόκος Πλατυτέρα, καὶ νὰ ἔχη τρεῖς θύρας, ἤγουν εἰς τὸ μέσον τὴν Ὡραίαν Πύλην, καὶ δύο πλαγίας μικρότερας θύρας. Νὰ ἔχη καὶ θυρίδας, εἰς τὰς ὁποίας νὰ μπαίνουν αἱ εἰκόνες, ζωγραφισμένες ἐπάνω εἰς σανίδι.

Ἡ δὲ θέσις τῶν Ἱερῶν εἰκόνων εἶναι αὕτη: Δεξιόθεν τῆς Ὡραίας Πύλης ἵσταται ἡ εἰκὼν τῆς Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης καὶ ἀριστερόθεν ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὴν θυρίδα ὁπού εὑρίσκεται παραπλεύρως τῆς Παναγίας ἐκ δεξιῶν, ἵσταται ἡ εἰκὼν τοῦ ἁγίου ἢ τῆς ἑορτῆς εἰς τὴν ὁποίαν ἀφιέρωται ὁ ναός, εἰς δὲ τὴν θυρίδα ὅπου εὑρίσκεται παραπλεύρως τοῦ Κυρίου, ἵσταται ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Εἰς τὰς ἄλλας θυρίδας τοποθετοῦνται αἱ εἰκόνες τῶν λοιπῶν ἁγίων. Ἡ τοιαύτη διάταξις τῶν εἰκόνων εἶναι κανὼν διὰ τὰς ὀρθοδόξους ἐκκλησίας.

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας Κρήτης για τις ταυτότητες

Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνῆλθε στό Ἡράκλειο στήν Τακτική κατ̉  Ὀκτώβριο Συνεδρία Της, σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 3 τοῦ Νόμου 4149/1961 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», στίς 17, 27 καί 30 Ὀκτωβρίου 2023, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εὐγενίου καί ἀσχολήθηκε μέ τά θέματα τῆς ἡμερήσιας διατάξεως.

1.Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης γιά τόν συνεχιζόμενο πόλεμο στή Μέση Ἀνατολή ἀποφάσισε νά ἀναπεμφθεῖ δέηση ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς, τήν Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2023, σέ ὅλες τίς Ἱερές Μονές καί τίς Ἐνορίες τῆς κανονικῆς Της δικαιοδοσίας.

2. Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης κατανοώντας τὴν εὐαισθησία καὶ τοὺς φόβους τοῦ ποιμνίου Της,  ὡς θεσμικὸς ἐκφραστὴς τῆς συνείδησης τοῦ πληρώματός Της, μελέτησε σὲ βάθος τὸ ὅλο θέμα τῆς ἔκδοσης τῶν νέων ταυτοτήτων, μὲ τὴ συνδρομὴ νομικῶν καὶ εἰδικῶν ἐπιστημόνων,  καί καλεῖ τούς πιστοὺς νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὴν Ἐκκλησία.

Καταγγελία Εστίας Πατερικών Μελετών στο ΕΣΡ για τη σειρά "φόνοι στο καμπαναριό"

  

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ «ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ»

Της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας, με την επωνυμία «ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ», που εδρεύει στο Μαρούσι Αττικής, επί της οδού Θέσπιδος αρ. 11

ΚΑΤΑ

Του τηλεοπτικού σταθμού με την επωνυμία Άλφα Δορυφορική Τηλεόραση ΑΕ και το διακριτικό τίτλο ALPHA, που εδρεύει στην Κάτω Κηφισιά Αττικής επί της οδού Βιλτανιώτη αρ. 36

Ο τηλεοπτικός σταθμός ALPHA προβάλλει σε ώρες υψηλής τηλεθέασης για όλες τις ηλικίες και συγκεκριμένα στις 21.00 κάθε Παρασκευή, μία σειρά μυθοπλασίας με τον τίτλο «φόνοι στο καμπαναριό» και υπότιτλο «μια θεϊκή κωμωδία», όπου η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα γυναικείο ορθόδοξο μοναστήρι, όπου συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα, με τα οποία διακωμωδείται ο θεσμός του μοναχισμού και οι χιλιάδες ορθόδοξοι μοναχοί και μοναχές ανά την Ελλάδα και τον κόσμο.

Επιπλέον, διακωμωδούνται σημαντικές πτυχές της ορθοδόξου πίστεως, όπως οι ιερές εικόνες, τα άγια λείψανα, οι ιερές ακολουθίες. Οι μοναχές παρουσιάζονται σαν να είναι αλλοπρόσαλλα άτομα που βλέπουν οράματα ή πιστεύουν σε λαϊκές δεισιδαιμονίες ασύμβατες με την ορθόδοξη πίστη, όπως η προστασία από τα σκόρδα.

Συμπαράσταση στον π. Στυλιανό Καρπαθίου.

Δεν ξεχνάμε τον αγωνιστή π. Στυλιανό Καρπαθίου.

Αγαπητοί ἀδελφοί,

τὴν Πέμπτη 2 Νοεμβρίου δικάζεται σὲ 2ο βαθμό (Συνοδικό δικαστήριο) ὁ γνωστός σὲ ὅλους μας π. Στυλιανός Καρπαθίου.

Ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ στὴν σκοτεινή περίοδο τῆς πανδημίας κράτησαν ὀρθή στάση καὶ διώκονται ἀκριβῶς γιὰ αὐτήν.

Μὲ τὸν π.Στυλιανό διαφωνήσαμε σε κρίσιμα εκλλησιολογικά θέματα, σχετικά με τη μνημόνευση του καθαιρετέου σχισματικού Αθηνών. Αὐτό δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ λησμονήσουμε τὸν ἀγώνα καὶ τὴν ὁμολογία του.

Το χρέος των πνευματικών ποιμένων.

Εκπληρώνουν όμως το χρέος τους οι σημερινοί ποιμένες;

''Eίμαι αχόρταγος, δεν θέλω λίγοι να σωθούν, αλλά όλοι''. 

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

«Με αυτούς τους τέσσερες τρόπους , που είπαμε, έχουν χρέος όλοι γενικά οι Χριστιανοί να βοηθούν στην σωτηρία του αδελφού τους, όπως τους παραγγέλλει ο θείος Απόστολος λέγοντας: "Γι’ αυτό να ενισχύετε και να βοηθήτε ο ένας τον άλλο, όπως άλλωστε και κάνετε"·

Εξαιρετικά όμως και εντελώς ιδιαίτερα οφείλουν με τους τέσσερες αυτούς τρόπους να βοηθούν στη διόρθωση των αμαρτωλών οι πνευματικοί ποιμένες και ηγούμενοι του λαού, οι οποίοι είναι οι άγιοι Πατριάρχες και Αρχιερείς και Ιερείς και Πνευματικοί Πατέρες και Διδάσκαλοι του θείου Ευαγγελίου και Καθηγούμενοι των ιερών μοναστηριών. Διότι σε αυτούς δόθηκε από τον Κύριο η εξουσία και η επιμέλεια το να οικοδομούν και να καταφυτεύουν τις ψυχές του ποιμνίου, που τους έχουν εμπιστευτεί, όπως είναι γραμμένο στον Ιερεμία: "Πρόσεξε· από σήμερα θα έχεις την εξουσία στα έθνη και στα βασίλεια να ξεριζώνεις και να γκρεμίζεις, να καταστρέφεις και να ερημώνεις, να κτίζεις και να φυτεύεις". Και αυτοί κυρίως πρέπει να αγρυπνούν για τη σωτηρία του λαού, διότι θα δώσουν λόγο γι’ αυτό την ημέρα της Κρίσεως, όπως λέει ο Παύλος: "Να ακολουθείτε πιστά και να υπακούετε στους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες. Διότι αυτοί αγρυπνούν για την σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στον Θεό".

Γι’ αυτό λοιπόν αυτοί κυρίως και ιδιαίτερα έχουν χρέος να περπατούν οι ίδιοι, κατά μίμηση του Κυρίου, στις πόλεις και τα χωριά της επαρχίας τους ή στις ενορίες τους ή στα μοναστήρια τους, για να διδάσκουν πάντοτε και να διορθώνουν τους αμαρτωλούς. Διότι αυτοί είναι οι φύλακες εκείνοι, που στέκονται ημέρα και νύχτα στα τείχη της νοητής Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Αγίας Εκκλησίας, κηρύττοντας τον λόγο του Κυρίου χωρίς να σιωπούν, για τους οποίους σχετικά γράφει ο Ησαίας: "Πάνω στα τείχη σου έβαλα φρουρούς, Ιερουσαλήμ· ολημερίς και ολονυχτίς δεν πρέπει να σωπάζουν. Εσείς φρουροί, που όλα τα υπενθυμίζετε στον Κύριο, μην ησυχάζετε καθόλου".

Πρόσεχε, μὴν πάρουν τὰ μυαλὰ σου ἀέρα!

 

Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Ὄπτινα

Ἄκουσα, ὅτι ἡ οἰκογενειακή σας ζωή, τό σπίτι σας, δέν εἶναι ἔξω ἀπό ἀρρώστιες καί ἀπό ἄλλες λυπηρές καταστάσεις, καί λυπήθηκα πολύ. Καί παρακάλεσα τόν Κύριο, νά σᾶς ἐπισκεφθῆ μέ εὐσπλαχνία καί ἔλεος· καί νά θεραπεύσει τίς ἀσθένειές σας.

Τί νά κάμωμε;

Ἔτσι τό θέλησε ὁ Κύριος: νά μή περνάει ἡ πρόσκαιρη αὐτή ζωή χωρίς πίκρες καί θλίψεις.

* * *

Ἡ ἁγία Γραφή λέγει: «πᾶσα κεφαλή εἰς πόνον καί πᾶσα καρδία εἰς λύπην» (Ἠσ. 1,5). Δηλαδή: Δέν θά βρεῖς στόν κόσμο κεφάλι χωρίς σκοτοῦρες- καρδιά χωρίς πόνο καί στενοχώριες.

Καί αὐτό ἰσχύει ὄχι ἁπλά γιά κάθε ἄνθρωπο· ἀλλά καί γιά τούς ἁγίους!

Τι ενδιαφέρει κύριοι της «Ρομφαίας» τον ορθόδοξο, πότε εορτάζει την Αγία η, όπως την ονομάζετε, «Δυτική Εκκλησία»;

Προωθούν σιγά σιγά αλλά σταθερά την ένωση με τον παπισμό «στη Δυτική Εκκλησία τιμάται στις 9 Φεβρουαρίου και μάλιστα θεωρείται ως προστάτιδα των οδοντιάτρων»

30 Οκτωβρίου - Μάρτυς Απολλωνία και οι συν αυτή εν Αλεξανδρεία μάρτυρες

Η μνήμη της τιμάται στην Ελλαδική Εκκλησία, στις 30 Οκτωβρίου, σύμφωνα με σχετική Απόφαση (έτος 2000 μ.Χ.) της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ στη Δυτική Εκκλησία τιμάται στις 9 Φεβρουαρίου και μάλιστα θεωρείται ως προστάτιδα των οδοντιάτρων (μέχρι το έτος 1967 μ.Χ., την τιμούσαν και στον Ελλαδικό χώρο, οι οδοντίατροι, ως προστάτιδά τους. 

Έκτοτε καθιέρωσαν ως προστάτη τους τον Άγιο Αντίπα, Επίσκοπο Περγάμου - βλέπε 11 Απριλίου).

Η Αγία Απολλωνία μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια, λίγο πριν να ξεσπάσει ο διωγμός επί Δεκίου (248 – 249 μ.Χ.). 

Αναφέροντας ο ιστορικός Ευσέβιος (ο Καισαρείας) επιστολή του Αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας για τα γεγονότα που προηγήθηκαν του διωγμού του Δεκίου στην Αλεξάνδρεια, μνημονεύει την Αγία Απολλωνία, «τήν θαυμασιωτάτην πρεσβῡτιν παρθένον», η οποία έπεσε αυτοβούλως στην πυρά. 

Φτάσαμε στο σημείο ο όχλος να θέλει εκούσια σκλαβιά. Γιατί άραγε;

Της Χρυσούλας Μπουκουβάλα

Η ανάπτυξη της νεκροπολιτικής δημιουργεί κόσμους του θανάτου (deathworlds), ή «νέες και μοναδικές μορφές κοινωνικής ύπαρξης στις οποίες τεράστιοι πληθυσμοί υπόκεινται σε συνθήκες διαβίωσης που τους προσδίδουν το καθεστώς των ζωντανών-νεκρών».

Παρ’ όλη την επίθεση της διεθνούς εγκληματικής συμμορίας εναντίον των πολιτών της Δύσης, οι λαοί αδυνατούν να αντιδράσουν. Μήπως έχουν πέσει θύματα θανατηφόρας πολιτικής; Τι είναι η νεκροπολιτική και τι την χαρακτηρίζει; Ζoύμε κάτω από την επίδρασή της;

Τι μας διδάσκει τελικά η κρίση του κορωνοϊού, η άνοδος του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού, οι πολεμικές συγκρούσεις που ξεσπάνε από το πουθενά, η τρομοκρατία, η λογοκρισία και το πλανητικό στρατόπεδο συγκέντρωσης που επιδιώκεται από τη διεθνή εγκληματική συμμορία που έχει προκάλυμμα το Φόρουμ του Νταβός;

Ότι οι περισσότεροι δυτικοί άνθρωποι έχουν γίνει ηλίθιοι και δειλοί (δείτε πόσο μικρή απήχηση έχουν στις μεγάλες δυτικές μάζες όσοι καταγγέλλουν τη δυτική χούντα και πόσο τεράστια απήχηση έχουν οι ινσταγκράμερ πόρνες, οι τηλεπερσόνες του απόλυτου Τίποτε, και τα τηλεπαιχνίδια για αμόρφωτους και διανοητικά καθυστερημένους παίκτες).

Η διανοητική ανεπάρκεια του δυτικού ανθρώπου αντικατοπτρίζεται και στη διανοητική παρακμή των ίδιων των κυβερνώντων του, εφόσον πολίτες διανοητικά ανεπαρκείς τους ψήφισαν και τους επέτρεψαν να μπουν στα κοινοβούλια και εφόσον μόνο ηλίθιοι, ή διεφθαρμένοι ως το μεδούλι προδότες πολιτικοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα διεστραμμένων μεγιστάνων που στρέφονται εναντίον των συμφερόντων των πολιτών και των χωρών τους.

Πῶς ἡ Θεοτόκος ἔγινε ἔμπνευση ἑνὸς λαοῦ

«Εἶχε σηκώσει τὸν γιακὰ τῆς χλαίνης καὶ μὲ τὸ μάνλιχερ στὴ χούφτα, ὅπλο καὶ ραβδί, προχωροῦσε στὸ κάτασπρο χιόνι. Ἡ Παναγία “στρατηγός” στὸ μέτωπο τὸ 1940 καθοδηγοῦσε, προστάτευε τοὺς στρατιῶτες». Ὡς στρατηγὸ φαντάζονταν τὴν Παναγία οἱ λογοτέχνες, οἱ πολιτικοί ἀλλὰ καὶ οἱ στρατιωτικοὶ ποὺ μάχονταν στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, σὲ ἐπίσημα κείμενα τῆς ἐποχῆς.

Ἐκεῖ, στὴ μεγάλη μάχη τοῦ Ἔθνους, ἡ Παναγία περπατᾶ μὲ τοὺς στρατιῶτες, σώζει τραυματισμένους καὶ αἰχμαλώτους, πότε νοσοκόμα, πότε στρατηγὸς καὶ πότε παρηγορήτρια στὰ φτωχόσπιτα ποὺ ἔχαναν στὴν Πίνδο ἀγαπημένα πρόσωπα.

Ἡ μορφή της, τυπωμένη στὰ ἐπιστολικὰ δελτάρια, ἔκλεινε σὲ ἕνα μικρὸ κομμάτι χαρτιοῦ τὸν πόνο, τὴν ἐλπίδα, τὰ δάκρυα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1940. Τῆς χρονιᾶς ἐκείνης, ποὺ ἡ Τῆνος, λίγα μέτρα ἀπὸ τὸν Ναὸ τῆς Εὐαγγελιστρίας, ἔζησε τὴν πιὸ φρικτὴ ὄψη τοῦ πολέμου. Τότε, στὶς ὀκτώμισι τὸ πρωὶ τῆς 15ης Αὐγούστου, ἀνήμερα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Θεοτόκου στὸν ὅρμο τῆς Τήνου, ὅπου εἶχε καταπλεύσει γιὰ νὰ ἀποδώσει τιμὲς τὸ «εὔδρομον Ἕλλη», οἱ Ἰταλοὶ χτύπησαν μὲ τὸν πιὸ ὕπουλο τρόπο. Ἕνα ὑποβρύχιο τοῦ ἰταλικοῦ στόλου, τὸ «Ντελφίνο», τορπίλισε τὸ σημαιοστολισμένο πλοῖο. Διοικητὴς τῶν Δωδεκανήσων τότε ἦταν ὁ Ντὲ Βέκι, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐνημερώσει ψευδῶς τὸν Μουσολίνι, ὅτι στὴν θαλάσσια περιοχὴ μεταξὺ Τήνου καὶ Σύρου κινοῦνταν ἀγγλικὰ πλοῖα. Ἔτσι, τὸ ἰταλικὸ ὑποβρύχιο ἀνέλαβε νὰ δράσει χτυπώντας τὸ «Ἕλλη», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀφήσει πίσω συνολικὰ 10 νεκροὺς καὶ 29 τραυματίες. Ἕντεκα χρόνια ἀργότερα, ἡ ἰταλικὴ κυβέρνηση, ἀναγνωρίζοντας τὸ ἔγκλημα, ἔδωσε στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀποζημίωση τὸ καταδρομικὸ «Εὐγένιος Σαβοΐας», τὸ ὁποῖο μετονομάστηκε σὲ «Ἕλλη ΙΙ».

Ὁ τορπιλισμὸς τοῦ «Ἕλλη» εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα λαὸς καὶ πολιτικοὶ νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ψευδαισθήσεων, νὰ παραβλέψουν τὶς ὅποιες διαφορές τους καὶ νὰ ἑνωθοῦν κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια σημαία. Ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας, Γκράτσι, μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου, στὰ ἀπομνημονεύματά του διαπίστωνε: «Τὸ ἔγκλημα τῆς Τήνου εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι ἔκανε τὸ θαῦμα, νὰ δημιουργηθεῖ σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μία ἀπόλυτη ἑνότητα ψυχῶν. Μοναρχικοὶ καὶ βενιζελικοί, ὀπαδοὶ καὶ ἀντίπαλοί τῆς 4ης Αὐγούστου πείστηκαν, πὼς ἕναν μόνο ἀδυσώπητο ἐχθρὸ εἶχε ἡ Ἑλλάδα, τὴν Ἰταλία».

«ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Κυριακή Ζ΄ Λουκά – Κάποιες πτυχές του μυστηρίου του θανάτου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 8, 40-56]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-11-1997]    (Β 365)

     Ο Κύριος, αγαπητοί μου, επιστρέφει από την Γαλιλαία στην Ιουδαία. Και ο λαός Τον υποδέχεται με ενθουσιασμό, γιατί «ἦσαν», όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, « ἦσαν πάντες προσδοκῶντες αὐτόν». Τον περίμεναν με χαρά -το «προσδοκῶ», επί αγαθών πραγμάτων. Τον περίμεναν με χαρά. Τα πλήθη είχαν αναγνωρίσει την αξία της παρουσίας του Χριστού, έστω κι αν ακόμη δεν εγνώριζαν του Ποιος ήταν ο Ιησούς ως ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος.

       Ανάμεσα στο πλήθος ήταν κι ένας αρχισυνάγωγος, που το όνομά του ήταν Ιάειρος. Αυτός ήλθε, αφού γονάτισε μπροστά εις τον Ιησούν, και Τον παρακαλούσε να θεραπεύσει την δωδεκαετή θυγατέρα του, μονογενές παιδί, δεν είχε άλλο παιδί, που εκινδύνευε να πεθάνει. Κι ενώ ο Κύριος επορεύετο προς το σπίτι του Ιαείρου, κάποιος υπηρέτης του φθάνει λέγοντας ότι «Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου, μή σκύλλε τόν διδάσκαλον». «Η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς περισσότερο τον διδάσκαλον». Δηλαδή «να μην έρθει στο σπίτι, μην τον ενοχλείς».

     Μπορούμε να εννοήσομε, αγαπητοί μου, τα αισθήματα, την καρδιά του Ιαείρου, εκείνη την στιγμή; «Δεν πρόλαβε να πάει ο Κύριος; Δεν πρόλαβε να την θεραπεύσει; Πέθανε;…». Πολύ οδυνηρά αισθήματα πραγματικά. Επόμενον, λοιπόν, ήταν να κλονιστεί. Και τότε ο Ιησούς τού λέγει: «Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε καί σωθήσεται». «Μόνον να πιστεύεις και θα σωθεί». Αλήθεια, τι παρήγορος είναι αυτή η φωνή του Χριστού την ώρα εκείνη! : «Μὴ φοβοῦ». Όμως τι συνιστά αυτή η φράσις του Κυρίου; Τι ήθελε να πει; Να πιστεύει. Την πίστιν ήθελε να πει. Διότι ο Κύριος, όπως λέγει ο Μ. Αθανάσιος: «Τοῖς πιστεύουσιν ἐχαρίζετο (:Σε εκείνους που πίστευαν, εχαρίζετο) ἵνα τὴν πίστιν καὶ τὴν χάριν κατασχεῖν δυνηθῶσιν, γνώρισμα γὰρ τῆς προαιρέσεως τῆς ψυχῆς ἡ πίστις ἐστίν». Ώστε με την πίστιν να μπορέσουν να αποκτήσουν και την χάριν. «Δηλαδή αν θέλεις, ω Ιάειρε, να πάρεις την χάρη την δική μου, πρέπει να πιστεύεις. Και θα σου γίνει αυτό το οποίο θέλεις. Αλλά θα το πιστεύεις όμως. Θα πιστεύεις σε τι; Σε μένα. Προσέξτε: Σε μένα, στο θεανθρώπινο πρόσωπό μου». Και έτσι, αυτό είναι γνώρισμα, λέει ο Μέγας Αθανάσιος, της προαιρέσεως της ψυχής. Γιατί η πίστις είναι πράγματι ένα στοιχείο, ένα γνώρισμα της προαιρέσεως της ψυχής. Βλέπετε; Της προαιρέσεως της ψυχής. Όλα τα άλλα μπορεί να είναι αναγκαστικά, μπορεί να είναι… το μόνο που εκφράζει την προαίρεση είναι η πίστις.

      Ωστόσο ο Κύριος κατευθύνεται προς το σπίτι του Ιαείρου. Εκεί, κόσμος πολύς. Ο Ιάειρος ήταν επίσημον πρόσωπο. Ήτο αρχισυνάγωγος. Και όλο αυτό το συγκεντρωμένο πλήθος τι έκανε; «Ἔκλαιον καὶ ἐκόπτοντο». «Κόπτομαι» θα πει χτυπάω το στήθος μου, ξεριζώνω τα μαλλιά μου, κλαίω, οδύρομαι, ολοφύρομαι, ολολύζω. Όλα αυτά όταν πενθώ· και εκφράζονται όλα αυτά με το «κόπτομαι». Και ο Κύριος απευθυνόμενος στο πλήθος λέγει: «Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Παράξενος λόγος! Μέσα σε εκείνον τον κοπετόν, που υπήρχε, να ακουστεί η φωνή: «Μη κλαίτε. Και γιατί να μην κλαίτε; Γιατί δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Τι φυσικότερον, βεβαίως, του πένθους και των δακρύων; Αλλά ο Κύριος όταν είπε να μην κλαίουν, το είπε εν όψει της αναστάσεως του κοριτσιού. Το ίδιο είχε πει και εις την χήρα της Ναΐν. Εκεί «ἐξεκομίζετο», λέει, «ὁ νεκρός». Δηλαδή μετεφέρετο από το σπίτι εις το νεκροταφείον, εις τον τάφον. Δεν υπήρχε νεκροταφείο στους Εβραίους, με την έννοιαν που έχομε εμείς έναν τόπον περιγραμμένον. Όχι. Αλλά ήταν τα μνήματα, στους πολυπληθείς εκείνους βράχους που υπήρχαν. Έσκαβαν κι έβαλαν… μέσα εκεί. Θυμηθείτε τον τάφο του Χριστού. Ή ήταν, αν θέλετε, τεχνητός ο τάφος αυτός· είτε φυσικός είτε τεχνητός.

Ποιοί είναι αυτοί οι ...εχθροί του Κυρίου;

Οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω, οὐ φίλημά σοι δώσω καθάπερ ὁ Ἰούδας»

     Του Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

    Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο γεγονός, ὅτι πολλοὶ Χριστιανοί ἔχουν πιὰ ἀναγνωρίσει, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας· ἔχουν πιὰ καταλάβει, ὅτι οἱ ποιμένες δὲν στέκονται στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ τῶν εὐθυνῶν ποὺ φέρει ἡ θέση τους στὴν Ἐκκλησία· ἔχουν πιὰ διακρίνει, ὅτι λύκοι βαρεῖς καὶ δοῦλοι πονηροὶ λυμαίνονται τὸ ποίμνιο. Ἐνῶ ὅμως ἔχουν καταλάβει, διστάζουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως καὶ χρησιμοποιοῦν ὡς ἐλαφρυντικὸ γιὰ τὸν δισταγμό τους τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἔλλειψη κατήχησης ποὺ ὁμολογουμένως ἐπικρατεῖ. Ἔτσι σκεπτόμενοι καὶ κινούμενοι ἀπὸ τὴν ἀδιαμφισβήτητη καὶ δεδομένη εὐσέβειά τους συνεχίζουν νὰ ἐπισκέπτονται κάθε Κυριακὴ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ξεχνώντας ὅμως τὸ ἀκόλουθο σημαντικό:

Ἡ Θεία Λειτουργία πρώτη μᾶς διδάσκει, πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, δηλ. νὰ ἀποφεύγουμε τὴν κοινωνία μαζί τους. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο θέλω νὰ ἐκφράσω μερικὲς σκέψεις μου γιὰ τὸ συγκεκριμένο ὑψίστης σημασίας γιὰ τὴν σωτηρία μας —καὶ ὁμολογουμένως προσωπικὸ γιὰ τὸν καθένα μας— θέμα, προσεγγίζοντας κι ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιὰ τὴν ἀπὸ τους Πατέρες πολλάκις ἀναφερόμενη μόλυνση καὶ τὸ κατάκριμα ἀντὶ γιὰ τὴν Χάρη ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν κοινωνία μέ τοὺς αἱρετικούς.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Κυριακή Ζ΄ Λουκά -«Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμί»

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΛΟΥΚΑ [: Λουκά 8,41-56]

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

      σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ζ΄ Λουκά με θέμα:

«Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμί»[Ιερεμ.23,23]

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-11-1986]

      Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, μας διηγείται πώς ο Κύριος ανέστησε την θυγατέρα του Ιαείρου. Ενώ όμως ο Κύριος πήγαινε προς το σπίτι του Ιαείρου, συνέβη ένα άλλο θαυμαστό περιστατικό, που ήταν η θεραπεία μιας αιμορροούσης γυναικός.

      Η γυναίκα αυτή ήταν άρρωστη από δώδεκα χρόνια· και ξόδεψε όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς όμως θεραπεία. Και τώρα έρχεται και εγγίζει το κράσπεδο του ιματίου του Κυρίου μας, σε μια στιγμή που ο όχλος που Τον συνόδευε, κυριολεκτικά Τον συνέθλιβε. Και τότε ο Κύριος σταμάτησε και είπε: «Τίς ὁ ἁψάμενός μου;». «Ποιος είναι εκείνος ο οποίος με άγγιξε;» Και στη διαμαρτυρία των μαθητών ότι : «Κύριε, ο όχλος εδώ σε συνθλίβει, σε συμπνίγει, σε συνέχει· ερωτάς ποιος είναι εκείνος που σε άγγιξε;».Και ο Κύριος επέμενε: «ἥψατό μού τις(:Κάποιος με άγγιξε)· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ». «Γιατί εγώ», λέγει, «κατάλαβα γνωρίζω από μένα έφυγε κάποια δύναμις».

Κυριακή Ζ΄ Λουκά: Λόγος εις την ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου και εις την αιμορροούσαν

Κυριακή Ζ΄ Λουκά: Λόγος εις την ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου και εις την αιμορροούσαν (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.

Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: Η’ 41 – 56.

Τω καιρώ εκείνω, ήλθεν προς τον Ιησούν ανήρ ώ όνομα Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε, και πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού, ότι θυγάτηρ μονογενής ήν αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Εν δέ τω υπάγειν Αυτόν, οι όχλοι συνέπνιγον Αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος απο ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου Αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής. Και είπεν ο Ιησούς: τίς ο αψάμενός μου; Αρνουμένων δέ πάντων, είπεν ο Πέτρος και οι σύν αυτώ: επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου; Ο δέ Ιησούς είπεν: ήψατό μου τις’ εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού. Ιδούσα δέ η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε, και προσπεσούσα αυτώ δι’ ήν αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. Ο δέ είπεν αυτή: θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην. Έτι Αυτού λαλούντος, έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ, ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου, μή σκύλλε τον διδάσκαλον. Ο δέ Ιησούς ακούσας, απεκρίθη αυτώ λέγων: μή φοβού, μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Ελθών δέ εις την οικίαν, ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα, ει μή Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα. Έκλαιον δέ πάντες και εκόπτοντο αυτήν. Ο δέ είπε: μή κλαίετε, ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει. Και κατεγέλων Αυτού, ειδότες ότι απέθανεν. Αυτός δέ εκβαλών έξω πάντας και κρατήσας της χειρός αυτής, εφώνησε λέγων: η παίς, εγείρου. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν. Και εξέστησαν οι γονείς αυτοίς. Ο δέ παρήγγειλεν αυτοίς μηδενί ειπείν το γεγονός.

Έτσι μιλούν οι πραγματικοί ήρωες: "Αυτός έχει µικρά παιδιά που δεν πρέπει να µείνουν ορφανά"!:

Οι πεσόντες μας και οι παρελάσεις

      

Με τον τίτλο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην Καθημερινή επιστολή της κ. Σταυρούλας Δουράκη-Ξανθάκου (που, όπως γνωρίζω από παλαιότερες επιστολές της, ζει στο Λονδίνο). Την αναδημοσιεύω γιατί είναι επίκαιρη από πολλές πλευρές.

     ‘«Σεβαστή µου µητέρα…». Έτσι άρχιζαν τα σύντοµα γράµµατα από το µέτωπο που έστελνε ο θείος µου ο Κώστας στη γιαγιά µου µε τα ταχυδροµικά δελτάρια. Ύστερα «ουδέν νεώτερον…» και τέλος το επίσηµο γράµµα που της έλεγε ότι ο γιος της πέθανε ηρωικά για την πατρίδα του, σε µια επικίνδυνη αποστολή για την οποία ο ίδιος δεν είχε κληρωθεί, παίρνοντας εθελοντικά τη θέση συστρατιώτη του, λέγοντας: «Αυτός έχει µικρά παιδιά που δεν πρέπει να µείνουν ορφανά». Το σώµα του έµεινε κάπου εκεί στα χιονισµένα βουνά της Αλβανίας, και η µητέρα του, µαζί µε την αδελφή του, τη µητέρα µου, έµειναν να αναρωτιούνται πώς ήταν οι τελευταίες του στιγµές και πώς θα αντιµετωπίσουν τον πόλεµο και την Κατοχή ολοµόναχες. Αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, είχε εφαρµόσει στην πράξη µε τον πιο τραγικό τρόπο αυτά που είχε µάθει όταν έκανε τη στρατιωτική του θητεία. Αυτός δεν ήταν ο όψιµος πατριώτης που θα υπηρετήσει είκοσι µόνο ηµέρες, εξαγοράζοντας το υπόλοιπο της θητείας του µε τα dollars του, ο «θείος από το Σικάγο» που ήρθε στην Ελλάδα να δείξει στους Έλληνες πώς ζουν οι προοδευτικοί άνθρωποι στις «πολιτισµένες» χώρες.

Ἡ Ἐκκλησία στὰ χαρακώματα. - Ὁ παπὰς τοῦ ’40

Ναζιστικὴ Κατοχή - μαρτυρίες πίστης καὶ θάρρους

Ὁ παπὰς τοῦ ’40

Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

«Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή. 

Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», πού πρέπει νά τόν νικήσουμε

                

Ἤμουν πέντε χρονῶν παιδὶ στὸ χωριό μου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 καὶ χτύπησαν οἱ καμπάνες.

―Μάνα, λέω, γιατί χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες; 

Δακρυσμένη ἡ μητέρα μου λέει: 

―Ὁ Άγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. 

―Ποιό θαῦμα;

―Πήραμε τὴ Θεσσαλονίκη τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα τῆς μνήμης του!… 

Τί ἦταν ἡ Τουρκία μὲ τὴν Ἑλλάδα; Ἕνας Λυαῖος μὲ ἕνα Νέστορα. Καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Λυαῖος νικήθηκε. Καὶ ὅταν μπήκανε μέσα στὴν πόλι τὰ στρατεύματά μας, ἐψάλη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δοξολογία καὶ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Νά τὸ θαῦμα.

Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἔχει πάντα ἕναν ἄλλο πόλεμο, πιὸ ἰσχυρό.

Μία φωτογραφία δείχνει περίτρανα τους λόγους του έπους και την νίκης

Στην ακόλουθη φωτογραφία διακρίνονται οι λόγοι του έπους και την νίκης του ΄40:

Η πίστη ότι με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας θα έρθει η νίκη, το θάρρος μπροστά στον ανώτερο εχθρό, η θυσία μάνας και γιου για την πατρίδα και το δίκαιο, η ταπείνωση και το σθένος που μόνο αυτή κατέχει και που τιμωρεί τον υπερήφανο, η επιβεβαίωση των λόγων του Παλαμά:

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. 

Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Επέτειος 28ης Οκτωβρίου. Το ηρωικό ΟΧΙ

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28^ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 28-10-2001] 

    Όσο περισσότερο ο χρόνος απομακρύνει τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τόσο περισσότερο σφαιρικά φαντάζουν στα μάτια μας. Έτσι, από την απόσταση 61 ολοκλήρων χρόνων, δηλαδή δύο τριακονταετίες, βλέπουμε τα γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940 καλύτερα. Αλήθεια, πέρασαν έξι δεκαετίες… Πόσο γρήγορα πέρασαν… Για ‘κείνους μάλιστα που τότε έζησαν τα γεγονότα και σήμερα έχουν κάποια ηλικία.

     28^η Οκτωβρίου 1940… Μια χρονολογία που τη χαρακτηρίζει ένα ηρωικό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ στο τελεσίγραφο του εχθρού για παράδοση. Είναι στο αίμα του Έλληνος να μη θέλει να παραδοθεί στον εχθρό. Σε όποιας μορφής εχθρό. Και το βλέπει κανείς αυτό ιστορικά. Και οι πρόγονοί μας είπαν εκείνο το περίφημο «Μολών λαβέ». Δηλαδή, «αφού έρθεις, πάρε τα αυτά που ζητάς. Εμείς δεν σου τα δίνουμε»· όταν ο τελευταίος αυτοκράτωρ, μαχόμενος, έπεσε στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, λέγοντας ότι του ήταν αδύνατον να παραδώσει την πόλη στον εχθρό, γιατί δεν του ανήκε· όταν το ’40 μας ζήτησαν οι εχθροί να παραδώσουμε την πατρίδα μας στα χέρια τους, εμείς τους είπαμε ΟΧΙ!

Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου- Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                      

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ [:Εβρ.9,1-7]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ [:Υπομνηματισμός των εδαφίων Εβρ. 9,1-14]

«Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν· σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος (:Ας βγάλουμε τώρα κάποιο συμπέρασμα για όσα είπαμε σχετικά με την ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης και ας τα διασαφηνίσουμε περισσότερο. Είχε βέβαια και η πρώτη Διαθήκη νόμους και λατρευτικές διατάξεις, καθώς κι ένα επίγειο θυσιαστήριο. Κατασκευάστηκε δηλαδή το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής, μέσα στο οποίο υπήρχε η λυχνία και η τράπεζα της προθέσεως και οι άρτοι που τοποθετούνταν πάνω σ’ αυτήν ως προσφορά στον Θεό. Και το πρώτο αυτό διαμέρισμα της σκηνής λεγόταν Άγια. Έπειτα, πίσω από το δεύτερο καταπέτασμα ήταν το μέρος της σκηνής που λεγόταν Άγια Αγίων. 

Στα Άγια των Αγίων υπήρχε ένα χρυσό θυμιατήριο και η Κιβωτός της Διαθήκης, που ήταν γύρω –γύρω καλυμμένη με χρυσάφι απ’ όλες τις πλευρές της. Μέσα στην κιβωτό αυτή υπήρχε μια χρυσή στάμνα που περιείχε από το περίφημο μάννα, καθώς επίσης και η ράβδος του Ααρών που είχε βλαστήσει θαυματουργικά, και οι θεοχάρακτες πλάκες της Διαθήκης. Πάνω από την κιβωτό υπήρχαν δύο χρυσά Χερουβίμ ένδοξα, που ανάμεσά τους εμφανιζόταν και μιλούσε ο Θεός. Αυτά σκέπαζαν με τα φτερά τους και σκίαζαν το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού που ονομαζόταν “ιλαστήριο”. Αλλά για όλα αυτά δεν είναι τώρα καιρός να μιλήσουμε με λεπτομέρειες)»[Εβρ.9,1-5]· [ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτου Τρεμπέλα].

Το μέγα θαύμα της Παναγίας στον Ορχομενό Βοιωτίας το 1943

   

Η πρώτη αναπαράσταση του θαύματος. Τμήμα από το λάβαρο που φτιάχτηκε και με χρήματα του Γερμανού αξιωματικού Όφμαν.

Το θαύμα

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν και αποχώρησαν από το συνασπισμό του Άξονα. Ο ιταλικός στρατός μέσα στην πόλη της Λιβαδειάς ξεπερνούσε τους 2.000, γιατί εκεί ήταν η βάση ανεφοδιασμού των κατοχικών δυνάμεων και οι αποθήκες ήταν γεμάτες με πολεμικό υλικό. Η συνθηκολόγηση βρήκε διχασμένες τις ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Όσοι αξιωματικοί ήταν φασίστες επεδίωξαν την παράδοσή τους στους Γερμανούς, ενώ οι πολέμιοι του Χίτλερ, όχι μόνο δεν παραδόθηκαν, αλλά προσχώρησαν στις δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μαζί με τον οπλισμό τους.

Γερμανική δύναμη παρέμεινε στην πόλη της Λιβαδειάς για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Με την άρνηση των Ιταλών να παραδώσουν τον οπλισμό τους, η περιφερειακή οργάνωση του Ε.Α.Μ. Ορχομενού θεώρησε ότι μπορούσε να επωφεληθεί. Γι΄ αυτό παρακίνησε τους ντόπιους να κινηθούν προς το σιδηροδρομικό σταθμό της Λιβαδειάς, όπου υπήρχε ιταλική φρουρά, για να πάρουν τα όπλα των Ιταλών.

Οι Ορχομένιοι φτάνουν στο σταθμό και ζητούν από τους Ιταλούς να τους παραδώσουν τον οπλισμό τους, γιατί σε αντίθετη περίπτωση μεγάλη δύναμη ανταρτών που βρισκόταν στο Τζαμάλι θα τους κτυπήσει. Η Ιταλική φρουρά βρίσκεται σε αμηχανία και δεν ξέρει τι να κάνει. Αποφασίζουν να έλθουν σε επαφή με το Ιταλικό Στρατηγείο και από εκεί τους δίνουν εντολή να παραδοθούν στους Γερμανούς, στους οποίους θα δώσουν και τον οπλισμό τους. Οι Ορχομένιοι φεύγουν άπρακτοι και γυρνούν στον Ορχομενό.

Οι Γερμανοί στο άκουσμα του γεγονότος εξοργίζονται και έξαλλοι από το θυμό τους, αποφασίζουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά τον Ορχομενό και τους κατοίκους του. Έτσι ο Γερμανικός στρατός κινείται προς τον Ορχομενό με τριπλή αποστολή:

Να ενεργήσει αναγνωριστικά και να ελέγξει αν στην περιοχή υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη ανταρτών, όση είχαν αναφέρει οι Ορχομένιοι στην Ιταλική φρουρά.

Λόγος του πολέμου η αποστασία του ανθρώπου

"Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν".

«Περί εμφανίσεως της Παναγίας και των δοθεισών μοι υπ’ Αυτής εντολών».

                                                           

Αριθ. Δ.Υ.

Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941

Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος

Προς Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα

«Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω υμίν, ότι χθες Κυριακήν, 2 Μαρτίου έ.έ. και περί ώραν 8ην μ.μ. μετέβην εις τι παρακείμενον του καταυλισμού 2ου Λόχου Τάγματος Υμών μικρόν ύψωμα απέχον περί τα 300 μέτρα, χάριν περιπάτου, αισθανθείς την ανάγκην κινήσεως. Μία μυστηριώδης δύναμις ωσάν να με ώθη προς τα εκεί. Ο αήρ έχει ήδη παύσει να φυσά και ο ουρανός ήτο αστερόης. Κατά την επιστροφήν μου εις την σκηνήν, δεν έχω αριθμήση 10 βήματα, ότε αιφνιδίως ενεφανίσθη εμπρός μου και μου ανέκοψε τον δρόμον μία γυνή μαυροφόρα έχουσα σεμνήν, την εμφάνισίν της. Το πρόσωπόν της διεκρίνετο χαρακτηριστικώς εις το βραδυνό ημίφως. Εις το θέαμα τούτο καταληφθείς εξ απροόπτου, κατ’ αρχάς εξεπλάγην, κατόπιν όμως αυτοστιγμεί συνήλθον εκ του τρόμου, επειδή εγνώριζον, ότι πολλάκις η Παναγία ενεφανίσθη είτε ως όραμα, είτε καθ’ ύπνον κατά τας πολεμικάς επιχειρήσεις του Στράτου μας.

Μας φοβίζουν οι ...επιπτώσεις...!

Ὅλοι μας ἀγαποῦμε τὴν διατύπωση ἀλλὰ μισοῦμε τὸ περιεχόμενο. Ὅλοι μας ζητοῦμε καὶ ἐκτιμοῦμε τὰ ὄμορφα λόγια, ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ μποῦμε στὴν διαδικασία νὰ ἐμβαθύνουμε πραγματικὰ τὸ νόημα τους καὶ ξεχνοῦμε, ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ κάνουμε πράξη αὐτό, τὸ ὁποῖο περιέχουν. 

Διατυπώνουμε συχνὰ τὰ λόγια τοῦ Οἰδίποδα «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ», λατρεύοντας αὐτὴν τὴν ὑπέροχη παρήχηση, ἀλλὰ παραβλέπουμε τὴν φοβερὴ τραγικότητα τῆς προσωπικῆς τύφλωσης, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτήν.

Διατυπώνουμε συχνὰ τὴν λέξη αἵρεση, ἀλλὰ δὲν νιώθουμε τὴν δυσωδία, ποὺ βγάζει τὸ περιεχόμενό της. Γιατὶ ἂν τὴν νιώθαμε, δὲν θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε καμία σχέση μ᾽ αὐτή.

Διατυπώνουμε συχνὰ τὸν ὅρο «Οἰκουμενισμός», ἀλλὰ δὲν βλέπουμε τὸν ἐχθρὸ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν ὅρο. Ἂν τὸν βλέπαμε, θὰ μισούσαμε κάθε τί, ποὺ ἔχει σχέση μ᾽ αὐτόν, θὰ εἴχαμε ἐπιλέξει, τί στάση πρέπει νὰ ἔχουμε ἀπέναντί του. Ἡ ἀνάγκη ἐπιλογῆς ὅμως, ποὺ ἐπιφέρει τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ ὅρου, μᾶς φοβίζει, γιατὶ ξέρουμε καὶ τὶς ἐπιπτώσεις, ποὺ ἐπιφέρει καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἐμβαθύνουμε.

Τότε, σεβασμιώτατε, γιατί δεν μιμείστε τον Άγιο, αλλά πράττετε τα αντίθετα, απ΄ όσα κηρύττετε κοινωνώντας και στηρίζοντας όλα τα έργα της ανομίας;

Πατρών: «Η αγνότης του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, έλεγχος στην εποχή της σαρκολατρείας»

Τα παρακάτω τα λέει ο μητρ. Πατρών, που έκλεισε ναούς και απαγόρεψε τα Μυστήρια για λόγους μολύνσεως, αναγνώρισε αχειροτόνητους σχισματικούς, κοινωνεί με την αίρεση, διώκει ιερείς, και συνεργάζεται με ανίερους πολιτικούς.

Περί τῆς ἁγνότητος καί ψυχοσωματικῆς καθαρότητος τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, μίλησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, στόν Ἑσπερινό, στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Μποζαϊτίκων Πατρῶν, ὃπου ἐχοροστάτησε.

Ἀνεφέρθη στήν μυροβόλο ζωή τοῦ Μεγαλομάρτυρος καί στίς πληγές τοῦ μαρτυρίου του, στήν μυροβλυσία καί στά θαύματα πού ἐπιτελοῦνται διά πρεσβειῶν του σέ ὃσους ἀσπάζονται μετά πίστεως θερμουργοῦ τά ἱερά Λείψανά του.

Ἐν συνεχείᾳ, ἒκαμε λόγο γιά τόν ναό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι τό ἀνθρώπινο σῶμα: «Ὑμεῖς ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος» (Β' Κορ. στ'.16) καί ἀλλοῦ: «Ἢ δέν γνωρίζετε, ὃτι τό σῶμα σας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού κατοικεῖ μέσα σας... καί ἑπομένως δέν ἀνήκετε στόν ἑαυτό σας;... Σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεός πληρώνοντας τό τίμημα. Νά δοξάζετε, λοιπόν, τόν Θεό μέ τό σῶμα σας καί μέ τό πνεῦμα σας, πού ἀνήκουν σ' Ἐκεῖνον... (Α' Κορ. στ΄ 19-20).

DINK– Η εχθρική στα παιδιά αλλά φιλική στα ζώα μεταμοντέρνα... "οικογένεια"

 Η μόδα των DINK που εξαπλώνεται στον κόσμο – Ποια είναι η νέα μορφή οικογένειας

Η μόδα των DINK που εξαπλώνεται στον κόσμο – Ποια είναι η νέα μορφή οικογένειας

«Είναι σχεδόν “πολυτέλεια” να μπορεί κάποιος να κάνει παιδιά στις μέρες μας»

Ένας νέος όρος κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αυτός είναι το DINK, ή αλλιώς Dual income, no kids, που αναφέρεται σε ζευγάρια που συγκατοικούν, έχουν δύο εισοδήματα αλλά δεν έχουν παιδιά. Μια παραλλαγή του DINK είναι το DINKWAD, ζευγάρια με διπλό εισόδημα χωρίς παιδιά – αλλά με σκύλο.

Πρόκειται για μια τάση που βρίσκεται σε άνοδο, καθώς οι χαμηλά αμειβόμενοι millennials (γεννημένοι μεταξύ 1981 – 1996) και Gen Zers (γεννημένοι μεταξύ 1997 – 2012) ονειρεύονται απλώς μια άνετη ζωή, καθώς αποκλείονται όλο και περισσότερο από παραδοσιακά ορόσημα, όπως η ιδιοκτησία σπιτιού ή ακόμη και ο γάμος. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι το να μην κάνεις παιδιά αποδίδει στην αποταμίευση.

Σύμφωνα με στοιχεία από το businessinsider.com, τα ζευγάρια χωρίς παιδιά έχουν υψηλότερα καθαρά έσοδα από όλους τους άλλους τύπους οικογενειών. Τα καθαρά έσοδα ενός ζευγαριού χωρίς παιδιά είναι περίπου 399.000 δολάρια – περισσότερα από 100.000 δολάρια ό,τι ήταν το 2019, σύμφωνα με την έρευνα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ για τα οικονομικά των καταναλωτών. Εν τω μεταξύ, τα ζευγάρια με παιδιά – τα οποία είναι δεύτερα σε υψηλότερα καθαρά έξοδα από όλους τους τύπους οικογενειών – έχουν καθαρά έσοδα 250.600 δολάρια, σύμφωνα με την Έρευνα για τα Οικονομικά των Καταναλωτών.

Αυτή η παρέλαση ως τιμή της γυναίκας ουδέποτε επαναλήφθη…

ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗ!!

Το πολιτικό κατεστημένο ΔΕΝ επέτρεψε τέτοιο γεγονός.

ΔΕΝ ετίμησε τις γυναίκες που έδωσαν και το υστέρημά τους στον αγώνα και στερήθηκαν την παρουσία των αγαπημένων τους συντρόφων.

Δώστε μου άναν άγιο!

 Τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου

(†) Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι»

                       (Λευϊτ. 20,7,26 = Α΄ Πέτρ. 1,16)

  Εορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἄντρες γυναῖ­κες καὶ παιδιά. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει κάθε μέρα ἑορτή, κάποιον ἅγιο ἑορτάζει. Τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε μέρες ἔχει τὸ ἔτος, τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε ἑορτὲς ὑπάρχουν. Καὶ ἄλλοτε μὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, ἄλλοτε ἑ­­ορτάζουν δύο, ἄλλοτε τρεῖς, ἄλ­λοτε σαράντα, ἄλ­λοτε ἑκατό, ἄλλοτε χίλιοι, ἄλλοτε δυὸ χιλιάδες – τρεῖς χιλιάδες ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Εἶ­νε δη­λαδὴ ἀμέτρητοι σὰν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ.

   Μεταξὺ τῶν ἁγίων, σὰν ἀστέρι πρώτου μεγέ­θους, λάμπει στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ ποῦμε γιὰ τὸν ἅγιο Δημήτριο ἂς ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα, τί εἶνε ἅγιος; Ἅγιος θὰ πῇ καθαρός, καθα­ρὸς ἀπὸ κάθε μο­λυσμό, μο­λυσμὸ ἁμαρτίας, γιατὶ αὐτή εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἀκαθαρσία.

    Οἱ ἅ­γιοι εἶνε καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτία σὲ σχετι­­κὸ βα­θμό· στὸν ἀπόλυτο βαθμὸ ἕνας μό­νο εἶ­νε καὶ λέ­γεται ἅγιος ἐπὶ τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρω­πος Ἰησοῦς Χριστός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰ­ησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀ­μήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπολύτως Ἅγιος.

   Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄν­θρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλό­γεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος. Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅ­γιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄ­κουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅ­γιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδό­μοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγ­γελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε.