π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν και η νέα γενεά. ( Κυριακή Δ΄ Νηστειών)

 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΛΑΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΩΦΟΝ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ»

                                [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 28-3-1993] 

(Β277)                                      

     Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας άγει την τετάρτην Κυριακήν των Νηστειών. Σε αυτήν την Κυριακή προβάλλει το πρόσωπον του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, συγγραφέως του βιβλίου «Κλίμαξ», για να μας θυμίσει ότι σκαλί- σκαλί πρέπει να ανεβαίνουμε την κλίμακα των αρετών. Αλήθεια, μια Σαρακοστή γίνεται κλίμακα ανοδικής πορείας; Τίθεται το ερώτημα. Ή μένουμε μόνο σε μια τυπική νηστεία, που πολλές φορές μας καλλιεργεί μια κρυφή υπερηφάνεια; Μάλιστα είναι μια ευκαιρία, μια που έγινε λόγος αν δεν έχουμε γνωρίσει αυτό το θαυμάσιον βιβλίον της «Κλίμακος» μέχρι τώρα, ευκαιρία να το γνωρίσουμε, να το προσεγγίσουμε. Είναι θαυμάσιο βιβλίο.

     Ακόμη η Εκκλησία μας προβάλλει και την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία ενός δαιμονιζόμενου νέου, που έγινε ευθύς μετά την κάθοδο του Κυρίου μας από το όρος Θαβώρ, μετά τη Μεταμόρφωση. Και εκείνος ο ταλαίπωρος πατέρας αυτού του δαιμονιζόμενου παιδιού, λέγει στον Κύριον: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε(:έφερα τον υιόν μου σε σένα), ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν(:τον ρίχνει κάτω), καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται(:γίνεται αναίσθητος)». Πρόκειται για μια φρικτή περιγραφή δαιμονιζόμενου ανθρώπου και μάλιστα νέου ανθρώπου. Αλλά ταυτόχρονα προβάλλεται και η ιστορία ενός γονιού που πάσχει ένεκα του δαιμονιζομένου παιδιού του. Το παιδί δαιμονισμένο. Ο γονιός σε απόγνωση. Αλλά ας προσεγγίσουμε να δούμε αυτά τα δύο τραγικά πρόσωπα.  Το παιδί, ο νέος, είχε δαιμόνιο· που η συμπεριφορά του τον καθιστούσε άλαλον και κωφόν. Ούτε άκουγε το παιδί, ούτε λαλούσε. Όχι ότι δεν άκουγε και δεν λαλούσε αλλά όταν δαιμονίστηκε, ούτε άκουγε ούτε λαλούσε. Είχε λοιπόν πνεύμα άλαλον και κωφόν. Εκ του αποτελέσματος κρίνουμε το δαιμόνιον πώς ενεργεί. Και το αποκαλούμε έτσι.

Προσωπολατρεία!

                                

Προσωπολατρεία!

Ὁ Πνευματικός εἶναι ὄργανο

________________________________

γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στόν Νυμφίο Χριστό

________________________________

 καί ὄχι ὁ Νυμφίος Χριστός!

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός -ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ 

  Ἕνα μεγάλο λάθος στό ὁποῖο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναῖκες λόγῳ πλουσιώτερου συναισθηματικοῦ κόσμου, ἀλλά καί ἄντρες κυρίως γιά τά «πρωτεῖα» στά διακονήματα), εἶναι νά ἀγωνίζονται νά ἀρέσουν στόν Πνευματικό σάν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν Χριστό καί Θεό!

    Ἔτσι, ἡ προσωπολατρεία ὕπουλα εἰσβάλλει στήν καρδιά τους, δίνοντας ἕνα μεγάλο κομμάτι ὑπαρξιακοῦ της χώρου στό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ (ἕνα εἶδος ἀρρωστημένης ἀγάπης) καί δέν φθάνουν νά ἀγαπήσουν πραγματικά, ἀνυπόκριτα καί ὁλοκληρωτικά ποτέ τόν Χριστό!

      Ἐνδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί νά τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, εἴτε ἄθελά τους γιατί δέν τήν διέκριναν ἐγκαίρως ἤ καθόλου (κακῶς βέβαια, ἀλλά ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί), εἴτε γιατί πέφτουν σέ κενοδοξία καί φιλαρέσκεια (μή γένοιτο). Καί βέβαια τέτοιες καταστάσεις, δημιουργοῦν πρόσφορο ἔδαφος γιά ἀνώφελες ἤ ἐπιζήμιες ἀντιζηλεῖες καί ἀνταγωνισμούς μέσα σέ κοινόβια, ἀδελφότητες καί ἀνάμεσα σέ πνευματικά ἀδέλφια, γιά διαβάλματα, κατηγορεῖες, συκοφαντίες, ψέμματα κι ἄλλα ἐμετικά, πού εἰσχωροῦν ἀκόμη καί μέσα στά ἐξομολογητήρια, προκειμένου νά ἐπηρρεάσουν γνῶμες καί συναισθήματα Πνευματικῶν, ὥστε νά «κατακτηθεῖ» ὑστερόβουλα ἡ ἀγάπη τους! Αὐτός ὁ ἀποπροσανατολισμός ὅμως, ἀπό τό τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κι ἀπό τήν ἀνόθευτη πνευματική ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια, διαλύει κάθε πνευματικό κόπο ἀπ' ὅποιον κι ἄν προέρχεται καί χαροποιεῖ ἰδιαίτερως τόν διάβολο, τόν πατέρα τοῦ μίσους καί ὄχι τῆς ἀγάπης, τοῦ ψεύδους καί ὄχι τῆς ἀλήθειας καί τῆς διάσπασης καί ὄχι τῆς ἑνότητας.  «Ἐκ τοῦ καρποῦ τό δένδρον γιγνώσκεται» (Ματθ. ιβ΄ 33)…

Ο Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με παπικούς και προωθεί τον οικουμενισμό με πρόσχημα την Ουκρανία. Και οι δικοί μας "ειδικοί" μιλούν κι αυτοί με πρόσχημα την Ουκρανία, μη πράττοντες (κι αυτοί) το ορθόν, αλλὰ συνεχίζουν να κοινωνούν με αυτούς που καταδικάζουν!

 

 

ΑΓΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΑΓΓΡΩΝ

Ο ἅγιος Ὑπάτιος δὲν ἔφερε τίτλους, δὲν εἶχε λαμπρὲς σπουδές. Εἶχε ἐνάρετο βίο καὶ λαμπρή, ἀκλόνητη πίστη ποὺ ἀποδεικνύονταν μὲ ἀκόμα λαμπρότερα ἔργα. Προπάντων πολέμησε τὴν αἵρεση καὶ ἔδωσε τὴν ζωή του σ' αὐτὸ τὸν πόλεμο. Αὐτὰ δηλ. ποὺ λείπουν σήμερα ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς τῶν τίτλων καὶ τῶν λόγων. 

Άγιος Υπάτιος Επίσκοπος Γαγγρών

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ 

Θεολόγου -Καθηγητού

Ιδιαίτερη τιμητική θέση κατέχουν στην Εκκλησία μας οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι πήραν μέρος στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος αποφάνθηκαν για τη σώζουσα ορθόδοξη πίστη μας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Υπάτιος Επίσκοπος Γαγγρών, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και διακρίθηκε ως φλογερός πρόμαχος της Ορθοδοξίας. Επί πλέον αξιώθηκε και της θαυματουργίας.

Γεννήθηκε στην Κιλικία της Μ. Ασίας και έζησε την εποχή που βασίλευε ο Μ. Κωνσταντίνος (307-337) και ο γιος του Κωνστάντιος (337-361). Επειδή διακρίνονταν για τη μεγάλη πίστη του, τον ενάρετο βίο του και τον ζήλο του για την Ορθοδοξία, η Εκκλησία τον κάλεσε να την υπηρετήσει. Τον ανέδειξε Επίσκοπο των Γαγγρών της Παφλαγονίας. Αφότου ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο σημείωσε αξιόλογη ποιμαντική δράση. Κατόρθωσε να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο των πιστών και να προσελκύσει πλήθος ειδωλολατρών στην Εκκλησία. Ο Θεός του έδωσε επίσης και το χάρισμα της θαυματουργίας. Γιάτρευε αρρώστους ανθρώπους και ζώα. Είχε την ικανότητα να αποδιώχνει τα βλαβερά έντομα και τρωκτικά, ιδιαίτερα τους ασπάλακες (τυφλοπόντικες), οι οποίοι κατέστρεφαν τις σοδιές των φτωχών γεωργών, σώζοντας έτσι από την πείνα το λαό της περιοχής του. Ακόμα και το θαλασσινό νερό μετέβαλλε σε πόσιμο!

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: Πλάση, παράβαση και εξορία του Αδάμ

I. Ο Κύριος καταδικάζει τον Αδάμ και την Εύα. II. Εξορία από τον Παράδεισο. Βυζαντινό μωσαϊκό στο Palatine Chapel στο Παλέρμο, 12ος αι.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «Βίβλος των ηθικών»

1 Όσα λοιπόν έπρεπε ν’ απολογηθούμε και να ειπούμε προς εκείνους που αντιτίθενται σ’ εμάς και προς τις πικρές φλυαρίες τους, με τις όποιες παρασύρεται κάθε τι που θα προσπέσει σ’ αυτές, έστω κι αν είναι κάτι από τα πολυτιμότερα, είναι αρκετά και σύμφωνα με την ευόδωση που ο Λόγος πρόσφερε στον λόγο, ώστε η ευδρομία του λόγου και των ευστόχων βολίδων του να μη προέρχεται από εμάς, άλλα άνωθεν και από το σύμμαχο Πνεύμα, από το όποιο ευοδώνονται τα επιτεύγματα όλων.

Τώρα χρειάζεται, σταματώντας την διαφωνία μ’ εκείνους, να ιδούμε, να εξετάσομε και να σκεφθούμε ποια είναι αυτά που μας εχάρισε ο θεός, υπακούοντας στον θείο Παύλο, ποιος είναι ο πλούτος της αγαθότητός του προς εμάς, που μας εχάρισε από την αρχή της κτίσεως, ποια η πλάση μας και πώς παρεβήκαμε την εντολή που μας εδόθηκε άνωθεν και εξεπέσαμε από εκείνα τα αθάνατα αγαθά· ποιος είναι ο σημερινός βίος και ποιος είναι ο κόσμος αυτός, κάτω από τον όποιο και μετά τον όποιο το παν βλέπεται κινούμενο, και ποια είναι εκείνα που θα δεχθούν έπειτα εμάς τους προσκυνητές της Τριάδος.

 

2 Θ’ αρχίσω από εδώ, θέτοντας ως αρχή του λόγου τον Θεό.

α. Μερική φυσιολογία για την κτίση του κόσμου και την πλάση του Αδάμ.

Ο Θεός δεν έδωσε μόνο τον παράδεισο, όπως θα ενόμιζαν μερικοί, στους πρωτοπλάστους ευθύς εξ αρχής, ούτε εδημιούργησε άφθαρτον μόνον εκείνον, αλλά πολύ περισσότερο παρήγαγε πριν από εκείνον όλη την γη, αυτήν που κατοικούμε εμείς, και όλα όσα ευρίσκονται σ’ αυτήν, και όχι μόνον αυτά, αλλά και τον ουρανό και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν σε πέντε ημέρες· κατά την έκτη ημέρα έπλασε τον Αδάμ και τον κατέστησε κύριο και βασιλέα όλης της ορατής κτίσεως.

Τι φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες

Ρωτήθηκαν οι δαίμονες από τον Άγιο Ιωάννη, το Βοστρηνό, που είχε εξουσία από το Θεό πάνω στα πονηρά πνεύματα, ποια πράγματα φοβούνται περισσότερο από την Εκκλησία κι εκείνοι απάντησαν:

Το Βάπτισμα, την Θεία Κοινωνία και το Σταυρό που έχουν οι Χριστιανοί κρεμασμένο στον τράχηλό τους.

Φρίττουν, λοιπόν, και τρέμουν οι δαίμονες τη δύναμη που πηγάζει από τον αγιασμένο με το Αίμα του Χριστού, Τίμιο Σταυρό. Σκεφτείτε, αδελφοί, ότι έχουμε όπλο κατά του διαβόλου, που τον καίει και φεύγει.

Ας το εκμεταλλευτούμε προσβλέποντας, όχι σε έναν Σταυρό-είδωλο, αλλά σε Εκείνον που έχει σχέση και αναφορά με το πρόσωπο του Κυρίου, χάρη σε Αυτό αποκτά δύναμη και από εκεί απορρέει η ευλογία.

Άγιος Ιωάννης συγγραφέας της Κλίμακος

Ἐπὶ κλίμαξι κλίμακας πυκνῶς, Πάτερ,
Τὰς σὰς ἀρετὰς θείς, ἔφθασας πόλου μέχρι.
Χαῖρεν Ἰωάννης τριακοστῇ ἐξαναλύων.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας γεννήθηκε πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία. Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση. Πήγε στο Όρος Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη. Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι’ αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης. Μετά το θάνατο του ηγούμενου της Μονής και κατόπιν απαιτήσεως των αδελφών δέχθηκε να γίνει Ηγούμενος της ιεράς Μονής Σινά για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί πάλι στην έρημο και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 606 μ.Χ. και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την «Κλίμακα» και τον «Λόγον προς τον Ποιμένα».

Μετὰ τὸν Ποῦτιν ἀνακηρύσσεται ὀρθόδοξος καὶ μαχητὴς κατὰ τῆς Ν.Τ.Π. ὁ Κύριλλος Μόσχας

                 

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Δὲν ὑπάρχει σήμερα νοήμων ὀρθόδοξος πιστὸς ποὺ νὰ μὴν γνωρίζει ὅτι ἡ Δύση εὐθύνεται γιὰ τὰ δεινὰ τοῦ κόσμου τούτου. Ὅταν λέμε Δύση ἐννοοῦμε τὸν δυτικὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν φιλοσοφία του καὶ βέβαια τὸν δυτικὸ χριστιανισμὸ τῶν πολυπληθῶν αἱρέσεων, δηλ. δὲν ἑρμηνεύουμε γεωγραφικὰ τὸν ὅρο, διότι π.χ. ἡ Ἰαπωνία ἀνήκει πιὰ πολιτισμικὰ στὴν Δύση, ἀλλὰ γεωγραφικὰ στὴν Ἀνατολή. Ἔτσι καὶ ὁ μπολσεβικισμὸς καὶ ὁ σοσιαλισμός, ὅπως ὁ καπιταλισμὸς καὶ ὁ νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι μηδενιστικὰ συστήματα ποὺ ἀναπτύχθηκαν ἀπὸ καὶ ἀνήκουν στὴν Δύση, ἀνεξαρτήτως ποὺ ἐφαρμόστηκαν π.χ. τὰ πρῶτα δύο κυρίως στὴν Ρωσία.

Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἀνατολὴ διώχθηκε καὶ ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ Δύση (Η.Π.Α., Ἀγγλία, Γερμανία κλπ.) καὶ ἀπὸ τὴν μπολσεβιστικὴ Ρωσία.

Δυστυχῶς ὅμως ὅλα αὐτὰ σήμερα δὲν παίζουν ρόλο, καθὼς ἡ σύγχυση ἔχει ἐπηρεάσει σημαντικὰ τὴν σκέψη τῶν Ὀρθοδόξων. Μετὰ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ Ποῦτιν καὶ παρὰ τὶς ἀποδείξεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο (ἐδῶ) σὲ ὑπέρμαχο καὶ ὑπερασπιστὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τώρα ἐμφανίζονται σὲ ὀρθόδοξα ἱστολόγια κείμενα ποὺ ἐμφανίζουν τὸν Κύριλλο «ἅγιο». Τὰ ἱστολόγια αὐτὰ δὲν λαμβάνουν ὑπόψη οὔτε κἂν ὡς ἀντίλογο ἢ ὑποψία ἀλήθειας, ὅποια ἐπιχειρήματα παρουσιάζονται ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν ξεκάθαρη ρωσολατρικὴ στάση τους. Διαβάζουμε στὸ ἱστολόγιο τῆς «Φαίης» «τὰς θύρας» (ἐδῶ), ποὺ φαίνεται νὰ εἶναι σὲ ἀδιάκριτο οἶστρο ρωσολατρείας:

Τρανή απόδειξη του γιατί συμβαίνει, ό,τι συμβαίνει

Ω, της υποκρισίας! Εκδίδουν βιβλίο εναντίον του σχίσματος, ενώ παράλληλα κοινωνούν με όσους το αναγνωρίζουν, και μάλιστα με τον κύριο υπαίτιο πατριάρχη Βαρθολομαίο, όντες έτσι στην πραγματικότητα συμμέτοχοι του σχίσματος και της αδικίας! Είναι δυνατόν να θεωρούμε μία τέτοια φαρισαϊκή στάση θεάρεστη;

Στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας διαβάζουμε:

“Ο επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στο βιβλίο του αποτίμησε την εισβολή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εκκλησιαστική ζωή της Ουκρανίας.

Κυκλοφόρησε η ρωσική μετάφραση του βιβλίου «The Ukrainian Church Question» ενός από τους πιο έγκυρους ιεράρχες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. ιστοσελίδα doktorantura.ru.

Το βιβλίο περιέχει άρθρα που γράφτηκαν από τον Μητροπολίτη Σεραφείμ κατά την περίοδο 2018-2020 ως απάντηση σε γεγονότα στην εκκλησιαστική ζωή της Ουκρανίας. Τα χρόνια αυτά σημαδεύτηκαν από την έναρξη μιας κρίσης στις διορθόδοξες σχέσεις, αιτία της οποίας ήταν η εισβολή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εκκλησιαστική ζωή της Ουκρανίας. Το απόγειο αυτής της παράνομης παρέμβασης ήταν η μη κανονική χορήγηση από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο του «τόμου της αυτοκεφαλίας» σε μια ομάδα Ουκρανών σχισματικών στις 6 Ιανουαρίου 2019.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Ἡ ἐλευθερία τοῦ Σταυροῦ»

 

Πατὴρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος

…Θά προσεγγίσουμε στοιχειωδῶς τό κείμενο τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καί τό προσεγγίζουμε προσωπικῶς, εἰδικά γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο, γιατί ἐκφράζει τή βαθιά πορεία τοῦ κάθε πιστοῦ, μπροστά στόν κάθε σταυρό πού σηκώνει [κάθε μέρα] μπροστά του. Εἶναι μιά πορεία βαθιά ἐσωτερική, θά λέγαμε πού ἀναλύει τόν ἑαυτό του καί ταυτόχρονα ἐκφράζει τόν κάθε ἄνθρωπο πού μέ κάποιο τρόπο ἔτσι ἤ ἀλλιῶς σηκώνει μεγάλους ἤ μικρούς σταυρούς στή ζωή του. Ν᾽ ἀκούσουμε τήν πορεία αὐτοῦ τοῦ κειμένου πραγματικά, γιά νά ὠφεληθοῦμε…βαθύτατα γι᾽ αὐτή τήν προσωπική σταυρική μας πορεία, πού τή ζοῦμε μέσα στό γεγονός τῆς Ἐκκλησίας.

Τό πρῶτο σημεῖο πού τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ἐγώ ἔχω μονάχα ἕνα καύχημα. Τό καύχημα τοῦ Σταυροῦ! Προσέξτε το, ἐδῶ εἶναι ἕνα πολύ βαθύ ξεκαθάρισμα. Ζοῦμε μέσα σέ δεκάδες προκλήσεις γιά νά καυχόμαστε, γιά ὁποιεσδήποτε ἐπιτυχίες μας, γιά ὁποιαδήποτε ἀξιώματα πού ἀποκτήσαμε καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιλέγει ἕναν ἄλλο τρόπο, μυστικό τρόπο, ἀλλά τόν τρόπο! Τόν τρόπο πού πραγματικά θεραπεύει. Διαλέγει ἕνα καύχημα. Τά καυχήματα μέ τά ὁποῖα εἴμαστε φορτωμένοι εἶναι δεκάδες τέτοια, μᾶς τά φόρτωσε ὁ κόσμος. Καί ἐμεῖς πολλές φορές παραληροῦμε μέσα ἐκεῖ ἤ πολλές φορές ἀγανακτοῦμε ἤ πολλές φορές ζητᾶμε δικαιώσεις. Καί ξεχάσαμε τό πρωτογενές μέγεθος, πού θά μᾶς κάνει πραγματικά ἐλεύθερους, αὐτό τό καύχημα τοῦ σταυροῦ! Θά λέγατε δέν τό θέλουμε. Χάσατε τήν εὐκαιρία νά ἀποκτήσετε τά πρῶτα βήματα καί τούς πιό οὐσιαστικούς βηματισμούς, γιά τή βαθιά σας προσωπική ἐλευθερία, πού ἄν ἐσεῖς ἐλευθερωθεῖτε, θά ἐλευθερώσετε καί τόν κόσμο πού εἶναι πλάι σας. Εἶναι λοιπόν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού τό θεωρεῖ καύχημα, ἕνα καύχημα ἔχει μόνο.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΡΙΤΗ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022

                             Ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐπίσκοπος Ἀρεθουσίων

 Ἐπαγρυπνήσας πρῶτα πολλαῖς αἰκίαις,

Ὕπνωσε Μᾶρκος, θεῖον εἰρήνης ὕπνον

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337 – 361 μ.Χ.) καὶ τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.). Ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀρεθουσίων. Τὸ ἔτος 341 μ.Χ. συμμετεῖχε στὴν Σύνοδο τῆς Ἀντιόχειας. Στὰ Πρακτικὰ μάλιστα αὐτῆς, διασώζεται «Ἔκθεσις Πίστεως Μάρκου Ἀρεθουσίων». Τὸ ἑπόμενο ἔτος συμμετεῖχε στὴν ἀντιπροσωπεία Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία μετέβη στὰ Τρέβηρα γιὰ νὰ συναντήσει τὸν αὐτοκράτορα Κώνσταντα. Τὸ ἔτος 343 μ.Χ. ἔλαβε μέρος στὴν Σύνοδο τῆς Φιλιππουπόλεως καὶ τὸ ἔτος 351 μ.Χ. στὴν Σύνοδο τοῦ Σιρμίου, ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Φωτεινό, Ἐπίσκοπο Σιρμίου, ὡς ὀπαδὸ τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου Ἀγκύρας, Μαρκέλλου. Τὸν συναντᾶμε, ἐπίσης, στὴν Σύνοδο τῆς Σελευκείας τῆς Ἰσαυρίας, τὸ ἔτος 358 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ἀναδείχθηκε μεγάλος διώκτης τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ὁδήγησε μὲ τὸν φιλόθεο βίο καὶ τὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμά του πολλοὺς Ἐθνικοὺς στὴν ἀληθινὴ πίστη. Μὲ τὴν προτροπή του δὲ οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν Ἐθνικῶν, γκρέμισαν ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναό. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Ἅγιο ἢ νὰ δώσει ἀποζημίωση γιὰ τὸν κατεστραμμένο ναὸ ἢ νὰ τὸν ξαναοικοδομήσει. Γι’ αὐτό, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν σύλληψη πολλῶν Χριστιανῶν γιὰ τὸ συγκεκριμένο γεγονός, παρουσιάσθηκε μόνος του στὶς ἀρχὲς ποὺ τὸν καταδίωκαν, τὸ 363 μ.Χ.

Τὸ μαρτύριο καὶ τὰ βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα ὑπέστη ὁ Ἅγιος Μάρκος, χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸν Θεοδώρητο Κύρου ὡς πραγματικὴ τραγωδία. Νὰ πῶς περιγράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου: «Ὁδηγοῦσαν τὸν γέροντα Ἐπίσκοπο, τὸν ἐθελοντὴ ἀθλητή, διὰ μέσου τῆς πόλεως καὶ σὲ ὅλους ἦταν σεβαστὸς γιὰ τὴν πολιτεία του, πλὴν τῶν διωκτῶν καὶ τυράννων, ποὺ ἀγωνίζονταν πῶς νὰ ὑπερβάλλουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὴν θρασύτητα κατὰ τοῦ πρεσβύτου. Τὸν ἔσυραν διὰ μέσου πλατειῶν, τὸν ὠθοῦσαν πρὸς ὑπονόμους, τὸν ἔσυραν ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ γένια. Δὲν ὑπῆρχε μέλος τοῦ σώματός του ποὺ νὰ μὴν ὑπέστη μαζὶ μὲ τὶς κακώσεις καὶ ταπείνωση. Τὸν ὕψωναν μετέωρο ἀπὸ τὰ πόδια καὶ μὲ τὶς μυτερὲς γραφίδες ἔκαναν παιχνίδι τους τὴν τραγωδία. Τοῦ τρυποῦσαν τὰ αὐτιά… Τὸν κρέμασαν ψηλὰ μέσα σὲ δίχτυ καὶ τὸν ἄλειψαν μὲ μέλι καὶ ἁλάτι. Οἱ σφίγγες καὶ οἱ μέλισσες τὸν κεντοῦσαν, ἐνῷ τὸ καταμεσήμερο ὁ ἥλιος μὲ τὶς καυστικές του ἀκτίνες αὔξανε τὴν φλόγωση».

Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΥΦΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 σσ. Και εσείς πώς κοινωνείτε με τους δαιμονικούς αποκρυφιστές και πως τους χαρίζετε ψηφιδωτές εικόνες; Εμπαίζετε τον Θεό και το ποίμνιό Του!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ

 ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28η Μαρτίου 2022

Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΥΦΗ ΤΟΥ

 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

    Ο Οικουμενισμός είναι το πλέον δαιμονικό σύστημα στην δισχιλιόχρονη ιστορία της εκκλησίας μας. Δεν είναι απλά μία αίρεση πλάι στις υπάρχουσες χιλιάδες, αλλά ένα συνονθύλευμα αιρέσεων που εμπερικλείει και ανακεφαλαιώνει όλες τις πλάνες του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν υπάρχει πλάνη και κακοδοξία του παρελθόντος, που να μην συμπεριλαμβάνεται στις ολέθριες και σατανικές δοξασίες του. 

Το πλέον παράδοξο είναι ότι ο Οικουμενισμός δεν απορρίπτει τίποτε, αλλά και δεν ανάγει τίποτε σε μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη παγίδα: Να πνιγεί, να εξαφανιστεί η Μία και μοναδική αλήθεια - Χριστός της Εκκλησίας μας μέσα στον κυκεώνα του ψεύδους. Ο πατήρ του ψεύδους, ο διάβολος, το πρώτο και μέσο και τελευταίο κακό, όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να πλήξει καίρια την Εκκλησία με τις διάφορες αιρέσεις, επινόησε στους εσχάτους καιρούς που ζούμε αυτή την παναίρεση, με την συνέργεια δε των σκοτεινών δυνάμεων του Διεθνούς Σιωνισμού και της Μασονίας, επιχειρεί εδώ και ένα αιώνα να ξεθεμελιώσει την Εκκλησία του Χριστού, με απώτερο στόχο να ματαιώσει το θείο σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου.  

    Μεγάλοι και αγιασμένοι γέροντες της εποχής μας ομοφώνως μαρτυρούν και διακηρύσσουν ότι όντως ο Οικουμενισμός έχει σαφώς δαιμονική προέλευση και υφή.  Ο νεοφανής άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς στο μνημειώδες έργο του «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» σημειώνει: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις». 

Ἀλήθειες ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς ἀρχιοικουμενιστοῦ

                            

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου π. Κων/νος Ράντου Μίρον εἶναι πασίγνωστος γιὰ τὶς οἰκουμενιστικές του πεποιθήσεις καὶ πράξεις. Πρόεδρος τῆς Ἐργασιακῆς Ὁμάδας Ἐκκλησιῶν (ACK) τῆς Γερμανίας μὲ πλούσιο ἔργο στὴν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὴν κατάργηση τῶν Ἱ. Κανόνων, στὶς συμπροσευχὲς καὶ στὴν ἀναγνώριση παντὸς εἴδους αἱρετικοῦ ὡς «Ἐκκλησία». Πρόσφατα ἔδωσε μία συνέντευξη, στὴν ὁποία ὅπως κάθε αἱρετίζων κληρικός, μέσα στὰ ψέματα εἶπε καὶ κάποιες ἀλήθειες. Παρουσιάζω τὴν συνέντευξη (πηγὴ ἐδῶ) σχολιάζοντας κάποιες ἀπὸ αὐτές:

«Πού βρίσκεται σήμερα ο οικουμενισμός στη Γερμανία;

Radu Constantin Miron: Ως ACK, τα τελευταία χρόνια έχουμε διαμορφωθεί κυρίως από τη διεύρυνση των οικουμενικών οριζόντων. Εστιάζουμε περισσότερο στα HKK, τις «μικρές εκκλησίες σε αυτή τη χώρα». Οι Ελεύθερες Εκκλησίες, οι Ορθόδοξες και οι Αγγλικανοί είναι όλες εκκλησίες που κάποτε ήταν δυσδιάκριτες όταν επρόκειτο για οικουμενισμό ή όταν οι εκκλησίες εκφράστηκαν δημόσια. Το γεγονός ότι ένας ορθόδοξος επανεξελέγη πρόεδρος του ACK δείχνει ότι κάτι έχει αλλάξει. (σσ. Ὁ π. Κων/νος δηλώνει ἐδῶ ξεκάθαρα χωρὶς κάποιο φόβo -ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πιὰ συνοδικὸ ἔργο στὴν Ὀρθοδοξία ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τέτοιες αἱρετικὲς θέσεις, ὑπάρχουν μόνο γραφεῖα παραγωγῆς χαρτοπολέμου κατὰ τῶν αἱρέσεων- τὶς οἰκουμενιστικές του πεποιθήσεις καὶ τὴν ἐκκλησιολογική του αἱρετικὴ θέση: Πολλὲς ἐκκλησίες, μία ἀπὸ αὐτὲς καὶ ἡ ὀρθόδοξη, ἡ ὁποία συγκαταλέγεται στὶς «δυσδιάκριτες». Αὐτὰ γιὰ ὅσους δηλώνουν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς πέθανε καὶ ἐτάφη ἢ ὅτι δὲν ὑπάρχει ὡς ὅρος ἢ κάνουν «Οἰκονομία» περιμένοντας τί;).

Τι συζητήσατε μαζί στο Wittenberg;

Μιλήσαμε για την Ουκρανία. Σε μια δήλωση που εγκρίθηκε ομόφωνα, προσπαθήσαμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Περάσαμε ομόφωνα μια δήλωση ότι μια θεολογική αιτιολόγηση του πολέμου στην Ουκρανία έρχεται σε αντίθεση με μια δέσμευση στον Ιησού Χριστό. Γιατί απογοητευόμαστε όταν ανακαλύπτουμε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή: κάποιος θα ήθελε να παρακινήσει έναν πόλεμο θρησκευτικά. Και έτσι η γενική μας συνέλευση είναι επίσης υπέρ αυτών που δεν επιτρέπεται ή δεν μπορούν να πουν αυτές τις αλήθειες: τους ομοπίστους μας στη Ρωσία.

Είναι και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία μέλος του ACK;

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι ξεχωριστό μέλος του ACK. Ανήκει όμως στο Συνέδριο των Ορθοδόξων Επισκόπων στη Γερμανία και, ως μέρος του OBKD, είναι μέλος του ACK. Θα μπορούσε κανείς να το συγκρίνει με μια επισκοπή της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία είναι επίσης μέλος του ACK ως μέλος της Διάσκεψης των Γερμανών Επισκόπων. Στην περίπτωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ωστόσο, συμβαίνει από το 2018 να μην στέλνει πλέον εκπροσώπους στο OBKD και στο ACK. Εκείνη την εποχή υπήρχε διαμάχη μεταξύ της Μόσχας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης για την αναγνώριση της αυτοκέφαλης εκκλησίας στην Ουκρανία. Είναι λοιπόν το πρόβλημα που βιώνουμε τώρα και στην πολιτική: η Μόσχα δεν θέλει μια ουκρανική εθνική εκκλησία, όπως το ρωσικό κράτος δεν θέλει ένα ουκρανικό κράτος (σσ. Ὁ π. Κων/νος λέει ἐδῶ μία ἀλήθεια τὴν ὁποία παραδόξως καὶ ἀντιεκκλησιαστικῶς οἱ ἀντιοικουμενιστὲς δὲν παραδέχονται: Οἱ Ρῶσοι ὡς μέλος τῆς «Συνέδριο των Ορθοδόξων Επισκόπων στη Γερμανία και, ως μέρος του OBKD, είναι μέλος του ACK» δηλ. ὁ κοινωνῶν μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς εἶναι κι αὐτὸς οἰκουμενιστής. Διότι ἀλλιῶς γιατὶ κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεση; Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ, δηλ. τὸ πῶς τοὺς βλέπουν οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενιστές, ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους, λέγοντας δῆθεν ὅτι ἔτσι τοὺς πολεμοῦν, ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Ρῶσοι πολεμοῦν τὸν Οἰκουμενισμό, ὅσοι δὲν δέχονται τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἔσται»).

Πώς αντιμετωπίζετε τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σε αυτή τη χώρα;

Λαμβάνουμε πολλές επιστολές και κλήσεις που λένε ότι η ROC πρέπει να αποβληθεί από τα οικουμενικά σώματα. Θεωρούμε ότι αυτή είναι λάθος μέθοδος, όχι μόνο γιατί είναι καταπατητική, αλλά και γιατί οικουμενισμός σημαίνει πάντα συζήτηση, διάλογο και μεσολάβηση διαφορετικών απόψεων. Εκτός από το ερώτημα πώς μπορεί να μιλήσει η Εκκλησία στη Ρωσία, οι ντόπιοι συνομιλητές μας μπορούν να συμβάλουν στην ανταλλαγή και την κατανόηση. Προσωπικά, είμαι πάντα επιφυλακτικός στο να δίνω συμβουλές από το ασφαλές καταφύγιο της ελευθερίας (σσ. Ὁ π. Κων/νος λέει καὶ πάλι ξεκάθαρα, ὅτι οἱ Ρῶσοι εἶναι μέλη τῆς Οἰκουμενιστικῆς κοινότητας).

Ένα άλλο θέμα: μια από τις εκκλησίες που έχει βρει τον δρόμο της προς το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών τα τελευταία χρόνια είναι η Νεοαποστολική Εκκλησία.

Είναι μια από τις όμορφες και ευχάριστες εξελίξεις που η Νεοαποστολική Εκκλησία εμπλέκεται πολύ συγκεκριμένα και πολύ αποτελεσματικά στον οικουμενισμό. Δεν μπορώ να κρίνω πώς είναι τα πράγματα μέσα στο ΝΑΚ. Αλλά οι επαφές σε ομοσπονδιακό επίπεδο και το επίπεδο των περιφερειακών ACK είναι πολύ ευχάριστες και εξαιρετικές. Η Νέα Αποστολική Εκκλησία έχει μόνο την ιδιότητα του φιλοξενούμενου στο ACK: αλλά ως φιλοξενούμενος είναι ένα πολύ πιστό και ενεργό μέλος του ACK (σσ. Τρομερό! Μία ἐπισήμως στοὺς ὀρθόδοξους καταλόγους αἱρέσεων καταγεγραμένη αἵρεση θεωρεῖται ἀπὸ τὸν π. Κων/νο «Ἐκκλησία». Ἀκόμα καὶ ὁ δημοσιογράφος, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, ἀπορεῖ. Οἱ ἡμέτεροι ἐπίσκοποι ὅμως ὄχι μόνο δὲν ἀποροῦν, ἀλλὰ καὶ ὑποστηρίζουν τέτοιες ἐνέργειες. Οἱ δὲ ἀντιοικουμενιστὲς ἔχουν πάξει ἐδῶ καὶ καιρὸ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν αἵρεση. Θέμα τους εἶναι μόνο τὸ ἐμβόλιο καὶ ὁ Ποῦτιν, διότι γι’ αὐτὰ τὰ θέματα δὲν χρειάζεται ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἔτσι προκαλοῦν σύγχυση στὸ ποίμνιο).

Και τι γίνεται με τις θεολογικές διαφορές;

Με τη δημοσίευση του κατηχητικού του ΝΑΚ ξεκαθαρίστηκαν κάποιες παρεξηγήσεις και έγιναν κάποιες διευκρινιστικές διαδικασίες που καθιστούν δυνατή μια προσέγγιση. Υπάρχει ειδικό υλικό στις διδασκαλίες του ΝΑΚ που είναι νέο ή ξένο προς τις άλλες εκκλησίες, αλλά νομίζω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο εκεί (σσ. Γιὰ τὸν  π. Κων/νο, ὅπως καὶ γιὰ κάθε οἱκουμενιστὴ οἱ θεολογικὲς διαφορὲς εἶνια παρεξηγήσεις, λάθη τοῦ παρελθόντος ποὺ μὲ «κάποιες διευκρινιστικές διαδικασίες» μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν).

Ποια είναι η άποψη του ACK για την ολομέλεια του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών τον Αύγουστο στην Καρλσρούη;

Στη Βιτεμβέργη ακούσαμε μια διάλεξη του Marc Witzenbacher, του συντονιστή του γραφείου της Καρλσρούης. Μας εξήγησε την τρέχουσα κατάσταση της προετοιμασίας. Το ACK θα εκπροσωπηθεί καλά στην Καρλσρούη. Όχι βέβαια στο ίδιο το πρόγραμμα της συνέλευσης που έχει τεράστια θεματολογία. Αυτό όμως που θα φανεί στη χώρα θα είναι η Οικουμενική Ημέρα της Δημιουργίας. Κεντρικό στοιχείο σε αυτό είναι η συμμετοχή του ACK: Την 1η Σεπτεμβρίου θα γίνει κεντρική λειτουργία με ορθόδοξο ιεροκήρυκα στην Schlossplatz της Καρλσρούης. Σε αυτό θα ξεκαθαρίσουμε επίσης όλο το φάσμα του οικουμενισμού για τους αντιπροσώπους της γενικής συνέλευσης και θα προσφέρουμε στις γερμανικές εκκλησίες την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τα θέματα και τους αντιπροσώπους της γενικής συνέλευσης».

Ποιός εὐθύνεται γιὰ ὅλα αὐτά; Φυσικὰ ὅλοι μας ποὺ ἀντὶ ἑνωμένοι νὰ πολεμήσουμε τὴν αἵρεση, λειτουργοῦμε διασπαστικὰ καὶ παρουσιάζοντας τὸν ἑαυτό μας ὡς αὐθεντίες, ποὺ ἀπαιτοῦν ἔνταξη στὴν ὁμάδα τους, καταργοῦμε κι ἐμεῖς τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ ἀκόμα πιὸ πολὺ εὐθύνονται οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοί, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μοναχοί, καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ μένουν στὰ λόγια, μὴ πράττοντας ἀπολύτως τίποτα, καὶ ἐπιτρέπουν σὲ τέτοιους λυκοποιμένες νὰ κατασπαράζουν τὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου, ποὺ σκέφτεται, ὅτι ἀφοῦ δὲν ἀντιδρᾶ ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ ἄλλες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, τότε καλῶς πράττει καὶ λέγει ὁ π. Κων/νος καὶ ὁ κάθε ὅμοιός του.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Mέσω του ξύλου ασπαζόμαστε και προσκυνάμε εκείνον που σταυρώθηκε με τούτο το μέσο!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

85. Του αυτού [του Αγίου Λεοντίου Νεαπόλεως της νήσου Κυπρίων Προς Ιουδαίους], από τον πέμπτο λόγο

Ξανά μας περιπαίζουν για τον τίμιο σταυρό και την παράσταση των θεοτύπωτων εικόνων και την προσκύνηση, ονομάζοντας μας οι αθεότατοι ειδωλολάτρες και ξυλόθεους.

Αν λοιπόν είμαι ξυλόθεος, όπως λες, εσύ άθεε, θα είμαι πάντως και πολύθεος.

Κι αν ήμουνα πολύθεος, θα έπρεπε να ορκίζομαι και να λέω· μα τους θεούς, όπως κι εσύ βλέποντας ένα μοσχάρι έλεγες· «Αυτοί είναι οι θεοί σου, Ισραήλ».

Άλλα δεν θα αξιωθείς να τ’ ακούσεις τούτο από χριστιανικά στόματα, αλλά συνηθίζεται η
μοιχαλίδα και άπιστη συναγωγή να διασύρει την ευπρεπέστατη Εκκλησία του Χριστού.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ «σταυρὸς» τῶν (Ἀντι)Οἰκουμενιστῶν

 

Φιλιππησίους 3, 18: «Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν συνήθιζε νὰ καυχιέται γιὰ τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα: «Κηρύσσουμε Χριστόν ἐσταυρωμένο, ποὺ εἶναι στοὺς Ἰουδαίους, λόγῳ τῆς ἀπιστίας των στὸ σωτηριῶδες πάθος, σκάνδαλο. Στούς Ἕλληνες δὲ εἶναι μωρία, διότι, λόγῳ τῆς ἀπιστίας τους πρὸς τὶς θεῖες ἐπαγγελίες, δὲν προτιμοῦν τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα. Σ᾽ ἐμᾶς δὲ τοὺς καλεσμένους ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι θεία δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία» (Μετάφρ. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στὴν Α’ Κορ. 1, 23), «Ἐγὼ ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς φυσικὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός» (Γαλ. 2, 20).

Καὶ καυχιόταν δικαίως γιὰ τὸν Σταυρό, γιατὶ ὁ Σταυρὸς ἀπὸ ὄργανο θανάτου ἔγινε -μέσῳ τῆς Σταύρωσης τοῦ Κυρίου μας- σύμβολο δόξας τοῦ Υἰοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὄργανο σωτηρίας καὶ νίκης, στολίδι τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀσφάλεια, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καλούμαστε γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρῶτα νὰ γίνουμε μιμητὲς Χριστοῦ καὶ νὰ ἀναλάβουμε ἐλευθέρως καὶ προθύμως τὸν Σταυρὸ ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ διότι «ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. (Ματθ. 37-38). Καλούμαστε να ταπεινωθοῦμε γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε, νὰ στερηθοῦμε, νὰ ἐμπαιχθοῦμε, νὰ περιφρονηθοῦμε, νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ διωχθοῦμε γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ συσταυρωθοῦμε μὲ Αὐτόν.

Ο Ζωηφόρος Σταυρός: Της Ευσεβείας το Αήττητον Τρόπανιον

(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

Φθάσαμε, με τη χάρη του Θεού, στην Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, κατά την οποία προβάλλεται ο Τίμιος Σταυρός για προσκύνηση, για να αντλήσουμε από αυτόν δύναμη, να συνεχίσουμε ως την Ανάσταση, τον πνευματικό μας αγώνα. Να συνέρθουμε από την κόπωση των προηγούμενων ημερών και να αντικρούσουμε νικηφόρα τις λυσσώδεις επιθέσεις του διαβόλου εναντίον μας αυτή την ιερή περίοδο, ο οποίος πασχίζει να μας ματαιώσει τον αγώνα μας. Κι αυτό διότι, ο Τίμιος Σταυρός είναι το μεγάλο μας όπλο κατά του διαβόλου και των παγίδων του. Είναι το μεγάλο τρόπαιο νίκης κατά των αντιθέων δυνάμεων και η παρηγοριά κάθε πονεμένου.

Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική μας πίστη, κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών Χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η Θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία της για τη ζωή της Εκκλησίας.

Νέα έκδοση εκκλησιολογικής μελέτης

                                   

Εκδόθηκε και κυκλοφορεί η εκκλησιολογική μελέτη του διδάκτορος θεολογίας Βασιλείου Τουλουμτσή με τίτλο: «Το Εκκλησιολογικό πλαίσιο και οι προϋποθέσεις αποδοχής των αιρετικών σύμφωνα με τα Πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου - Η πίστη ως θεμέλιο ενότητας της Εκκλησίας» (Αθήνα 2022).

Περιγραφή:

«εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τὴν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες»

Η Εκκλησία, ήδη από την εμφάνιση των πρώτων διασπαστικών αιρετικών κινήσεων, που θέλησαν να επιβληθούν με κύρος στην διαμορφωμένη εκκλησιαστική ζωή, βρέθηκε πολλάκις στη θέση να ασκήσει οικονομία και να θεραπεύσει τα γενόμενα εκκλησιαστικά τραύματα, όπου φυσικά αυτό ήταν δυνατόν. Ο τρόπος θεραπείας, όμως, ποτέ δεν ήταν αόριστος, όσον δε αφορά στις περιπτώσεις που η Εκκλησία άσκησε οικονομία, αυτή σε κάθε περίπτωση ερχόταν να ενεργήσει λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν την πλήρωση συγκεκριμένων εκκλησιολογικών και δογματικών κριτηρίων, τα οποία λειτουργούσαν ως η απαραίτητη εκκλησιολογική βάση.

Η αποδοχή και η εκκλησιαστική αποκατάσταση όσων εικονομάχων επισκόπων δήλωσαν μετάνοια, έγινε κάτω από καθεστώς συγκεκριμένων εκκλησιολογικών προϋποθέσεων, που αν δεν υπήρχαν, τότε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για πράξη αποδοχής.

(Φωτογραφία από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κεντρική Διάθεση:

Εκδόσεις Κυριακίδη (Παναγίας Δεξιάς 7, τηλ. 2310 200 376).

Η στάση των Παπικών κατά το 1821

 

Γράφει η Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος – Θεολόγος

Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες, πού βρίσκονταν στήν Ἑλ­­λάδα, ἔπαιξαν πολυποίκιλο ρόλο. Σύμ­­φω­να μέ ὅλους τούς ἀπομνημονευ­μα­­­το­γρά­φους καί τούς ἱστορικούς τοῦ Ἀ­γώνα «οἱ λατινόδοξοι ἰδίᾳ τῶν νήσων τοῦ Αἰ­γαίου Πελάγους, ὄχι μόνον δέν ἐβοήθησαν τόν ἀγώνα, ἀλλά ἀντεῖ­πον (=πρό­βαλαν ἀντιρρήσεις) καί ἀντέπραξαν κατ’ αὐτοῦ».

Ὁ ἐπισημότερος ἱστορικός τοῦ Ἀ­γώνα, Σπ. Τρικούπης, γράφει γιά τό ξέσπασμα τῆς Ἐπανάστασης: «Μόναι αἱ καρδίαι τῶν τοῦ δυτικοῦ δόγματος Ἑλ­λήνων ἐκώφευσαν. Ἐφάνη κατά τήν περίπτωσιν ταύτην ὑπό τήν μορφήν τοῦ δόγματος τούτου ὅλη ἡ ἀσχημοσύνη τοῦ φανατισμοῦ προτιμήσαντος τήν ἡ­μισέ­ληνον τοῦ σταυροῦ καί τήν δουλεί­αν τῆς ἐλευθερίας».

Τήν τριετία 1822-1825 ἔγιναν ἔντονες προσπάθειες, προκειμένου οἱ πολιτικοί ἡγέτες τῆς Ἑλλάδας νά προσεγ­γί­σουν τόν παπικό θρόνο, γιά νά βοη­θή­σει στήν ἀναγνώριση τῆς Ἐπανάστασης ἀ­πό τή Δύση. Μέ αὐτή τήν προ­ο­πτική ἔ­φθασαν ἀντιπρόσωποί μας μέ μυστική ἀποστολή στό Συνέδριο τῆς Βερόνας, τό ὁποῖο τελικά δέν τούς ἀ­ποδέχθηκε. Γιά τόν ἴδιο σκοπό ἔστειλαν πολλά κείμενα στόν πάπα, τοῦ ὁ­ποίου ὁ ἀντιπρόσωπος συμμετεῖχε στό Συνέδριο τῆς Βερόνας, ἀλλά ὁ πάπας δέν ἀνταποκρίθηκε στίς ἐκκλήσεις.

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «Να πετάξουμε τα βαρίδια της Εκκλησίας»!

 

Δυστυχώς δεν υπάρχει σύνοδος να πετάξει τα σχισματικά κι αιρετικά οικουμενιστικά βαρίδια από την εκκλησία. Και πώς να υπάρξει, όταν οι εναντίον γράφοντες κοινωνούν με αυτούς που γράφουν εναντίον τους;

 

Ὁ μακαριστὸς Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Δοχειαρίου Γρηγόριος εἰς ἀνύποπτον χρόνον τὸ 2014 εἶχε τονίσει τὰ ἑξῆς «προφητικὰ» λόγια εἰς Οὐκρανοὺς ἐπισκέπτας: «Νὰ καταλάβουν ὅτι ἂν θέλουνε νὰ κάνουνε δικό τους Κράτος, δικό τους Βασίλειο, πρέπει νὰ διώξουνε τοὺς Ἀμερικάνους ἀπὸ ἐκεῖ. Καὶ σὰν χώρα νὰ ἀκουμπάει καλύτερα στοὺς ὁμοδόξους καὶ ὁμοεθνεῖς Ρώσσους. Ἄν ἐξακολουθήσετε νὰ ἐπιτρέπετε στὴν Ἀμερικὴ νὰ μπαίνει στὴν μέση τῆς χώρας σας, στὴν χώρα τῆς Οὐκρανίας, εἰρήνη δὲν θὰ ἐπέλθει ποτέ. Καὶ νὰ μὴν σφάζεστε μεταξύ σας. Γίνεται ἀδελφὸς νὰ σκοτώνει ἀδελφό; Κι ἐμεῖς τὴν παρακολουθοῦμε μὲ πάρα πολὺ πόνο καὶ μὲ πολλὲς προσευχὲς προσπαθοῦμε νὰ βοηθήσουμε αὐτὸν τὸν λαὸ τῆς Οὐκρανίας, στὸν ὁποῖον ἐμεῖς ἡ Μονὴ Δοχειαρίου ὀφείλουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη».

 «Κλιμάκιο τῆς κρατικῆς ἀσφάλειας βρίσκεται στό Ἅγιο Ὄρος σέ συνεργασία μέ Ἀμερικανούς γιά “ἐκκαθάριση” του ἀπό Ρώσους μοναχούς»;

ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: «ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»!

Αἱ ἐξελίξεις διαμορφώνουν τό πλέον κρίσιμον σταυροδρόμι εἰς τήν σύγχρονον πορείαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κρίνεται ἡ ἰδία ἡ συνέχειά του, ἐάν δηλαδή θά συνεχίση νά στοιχῆται εἰς τήν Οἰκουμενικήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Κυριακή Γ΄Νηστειών - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                             

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ[:Εβρ.4,14-16 και 5, 1-6]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

   […] Όμως ο απόστολος Παύλος δεν αναθέτει τα πάντα στον ιερέα, αλλά ζητάει και τη δική μας συνδρομή, και εννοώ την ομολογία της πίστης. «Ἒχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας (:αφού λοιπόν, σύμφωνα και με όσα είπαμε, έχουμε μεγάλο Αρχιερέα, ο οποίος έχει πλέον διασχίσει τους ουρανούς και μπήκε στον τόπο της αιώνιας αναπαύσεως, στην ουράνια βασιλεία Του όπου μας περιμένει, τον Ιησού δηλαδή, ο οποίος δεν είναι ένας απλός άνθρωπος αλλά και ο Υιός του Θεού, ας κρατούμε καλά την ομολογία της πίστεώς μας προς Αυτόν)»[Εβρ.4,14].Ποια ομολογία εννοεί; Ότι υπάρχει ανάσταση, ότι υπάρχει ανταπόδοση, ότι υπάρχουν άπειρα αγαθά, ότι ο Χριστός είναι Θεός, ότι η πίστη είναι ορθή. Αυτά ας ομολογήσουμε, αυτά ας κρατάμε σταθερά. Και ότι αυτά είναι αληθινά, φαίνεται από το ότι ο αρχιερέας είναι μέσα. Επομένως ας ομολογήσουμε, αυτά ας κρατάμε σταθερά. Και ότι αυτά είναι αληθινά, φαίνεται από το ότι ο αρχιερέας είναι μέσα. Επομένως ας ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε πέσει. Αν και τα πράγματα δεν είναι κοντά, εμείς όμως ας ομολογήσουμε· αν ήταν πριν από λίγο, ήταν ψέμα. Ώστε και αυτό είναι αληθινό, το ότι μετατίθενται.

      Καθόσον και ο αρχιερέας μας είναι μέγας· «οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν(:και μην περάσει ποτέ από τον νου μας ότι, αφού Αυτός είναι τώρα στους ουρανούς, δεν θα δείξει ενδιαφέρον για μας· διότι δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπαθήσει στις ηθικές και φυσικές αδυναμίες μας, επειδή τάχα δεν γνωρίζει τα όσα μας συμβαίνουν ή επειδή υψώθηκε τόσο πολύ)»[Εβρ.4,15]. «Δεν αγνοεί», λέγει, «τα δικά μας, όπως πολλοί αρχιερείς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν αυτούς από το ποίμνιό τους που βρίσκονται σε θλίψεις, αλλά ούτε ότι υπάρχει ποτέ θλίψη. Γιατί στην περίπτωση των ανθρώπων είναι αδύνατο να γνωρίζει την ταλαιπωρία εκείνου που υποφέρει αυτός που δεν τη δοκίμασε και δεν την αισθάνθηκε. Τα πάντα υπέφερε ο δικός μας αρχιερέας. Γι' αυτό λοιπόν πρώτα υπέφερε και ύστερα ανέβηκε στον ουρανό, για να μπορεί να δείχνει συμπάθεια».

    «πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας(:αλλά έχουμε Αρχιερέα ο οποίος έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς με όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να δοκιμαστεί η ανθρώπινη φύση. Έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς εξ ολοκλήρου όμοια με εμάς, χωρίς όμως να υποπέσει σε καμία αμαρτία)». Πρόσεχε πως και παραπάνω ανέφερε τα «παραπλησίως(:με παρόμοιο τρόπο)», και εδώ το «καθ᾿ ὁμοιότητα (:σύμφωνα με την ομοιότητά Του με εμάς)». Δηλαδή διώχθηκε, φτύστηκε, κατηγορήθηκε, χλευάστηκε, συκοφαντήθηκε, αποπέμφθηκε, στο τέλος σταυρώθηκε. «πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας(:έχουμε Αρχιερέα ο οποίος έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς με όλους τους τρόπους που μπορεί να δοκιμαστεί η ανθρώπινη φύση. Έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς εξ ολοκλήρου όμοια με εμάς, χωρίς όμως να υποπέσει σε καμία αμαρτία)». Εδώ και κάτι άλλο υπαινίσσεται, ότι ήταν δυνατό να υποφέρει χωρίς να αμαρτήσει και να βρεθεί σε θλίψεις. Ώστε και όταν λέγει «ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς(:με σάρκα η οποία έμοιαζε μόνο, αλλά δεν ήταν και πραγματική σάρκα της αμαρτίας)»[Ρωμ.8,3], δεν εννοεί αυτό, ότι είχε ομοίωμα σάρκας, αλλά ότι ανέλαβε σάρκα. Γιατί λοιπόν είπε «ἐν ὁμοιώματι»; Μιλούσε για αμαρτωλή σάρκα, αφού ήταν όμοια με τη δική μας σάρκα· γιατί στη φύση ήταν η ίδια με τη δική μας, στην αμαρτία όμως δεν ήταν η ίδια.

      «Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν(:αφού λοιπόν τέτοιος είναι ο Αρχιερέας μας ας πλησιάζουμε με θάρρος και άφοβη εμπιστοσύνη στον βασιλικό Του θρόνο, από τον οποίο πηγάζει η χάρη. Ας πλησιάζουμε σε Αυτόν για να λάβουμε συγχώρηση για τις αμαρτίες μας και για να βρούμε εύνοια και δωρεές που θα μας δώσουν άμεση  βοήθεια σε κάθε κρίσιμη ώρα πειρασμού)»[Εβρ.4,16].

    Ποιον εννοεί «θρόνον τῆς χάριτος»; Τον βασιλικό θρόνο, για τον οποίο λέγει: « Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου(: είπε ο Κύριος και Θεός μου προς τον Κύριο και Θεό μου, προς τον Μεσσία: ‘’Κάθισε στα δεξιά του θρόνου μου και εγώ θα θέσω όλους τους εχθρούς σου ως υποπόδιο των ποδών Σου’’)» [Ψαλμ.109,1]. Σαν να έλεγε: «ας πλησιάζουμε με θάρρος, γιατί έχουμε αναμάρτητο αρχιερέα, που κατανικάει την οικουμένη»· γιατί λέγει : «Θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον(:αλλά έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Και με τη νίκη μου αυτή εξασφάλισα και για σας τον θρίαμβο και τη δόξα)»[Ιω.16,33]. Γιατί αυτό σημαίνει το να πάθει τα πάντα, αλλά να είναι καθαρός από αμαρτίες. «Αν εμείς», λέγει, «είμαστε αμαρτωλοί και Αυτός αναμάρτητος, πώς να πλησιάζουμε με θάρρος; Γιατί είναι θρόνος χάριτος, όχι θρόνος κρίσης τώρα.  Γι' αυτό ας πλησιάζουμε με θάρρος», λέγει, «για να λάβουμε έλεος, όπως ζητάμε».  Το πράγμα είναι γενναιοδωρία και δωρεά βασιλική.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Κυριακή Γ΄ Νηστειών

 

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Κυριακή Γ΄ Νηστειών- Ο Σταυρός, το θεμέλιον της σωτηρίας

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Ο  ΣΤΑΥΡΟΣ, ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

            [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 10-3-1991] (Β243)                                       

           Σήμερα η Εκκλησία μας σεβασμιώτατε, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει την προσκύνησιν του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Το Συναξάριον της ημέρας αναφέρει ότι ευρισκόμεθα εις το μέσον της πορείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ο κόπος από την άσκησιν είναι αρκετός και φανερός, ώστε η Εκκλησία μας, τρίτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, προβάλλει, όπως λέγει το Συναξάριο, εις ημάς, ως βοήθημα κραταιότατον, τον Πανάγιον Σταυρόν, την χαράν του κόσμου, των πιστών την δύναμιν, των δικαίων το στήριγμα και των αμαρτωλών την ελπίδα, ίνα ευλαβώς Αυτόν κατασπαζόμενοι, λάβωμεν χάριν και δύναμιν προς τελείωσιν του θείου της νηστείας αγώνος.

     Αλλά γιατί ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού είναι η χαρά, είναι η δύναμις, το στήριγμα και η ελπίδα πάντων; Διότι αποτελεί το θεμέλιον της σωτηρίας μας. Από τον Τίμιον Σταυρό του Χριστού πηγάζει η Εκκλησία· και όλα εκείνα τα μυστήρια τα οποία την συνιστούν: το Βάπτισμα, η Θεία Ευχαριστία και όλα τα άλλα μυστήρια. Συνεπώς ο Τίμιος Σταυρός είναι το θεμέλιον της Εκκλησίας.