Ἡ «τρίτη διαθήκη» τῶν Οἰκουμενιστῶν.

«ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε»

  

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἔχει εἰπωθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ ἀμέτρητες φορές, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς διδάσκουν κατὰ τὸ λαϊκόν «ἄλλου παπᾶ εὐαγγέλιον». Ἕνα «εὐαγγέλιο» ποὺ ὄχι μόνο δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ διαστρέφει καὶ ἀντιτίθεται στὸν λόγο Του προετοιμάζοντας ἔτσι αὐτὸν ποὺ ὅλοι, Ἰουδαῖοι καὶ μή, θὰ δεχθοῦν ὡς νέο Μεσσία, ὅταν καὶ ὅποτε αὐτὸς ἔλθει: «ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰωάννου ε΄ 43). Δυστυχῶς ὅμως πολλοὶ Χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀρνοῦνται νὰ τὸ παραδεχθοῦν εἴτε γιατὶ ἀκόμα δὲν τὸ ἔχουν καταλάβει εἴτε γιατὶ τὸ οἰκουμενιστικὸ «εὐαγγέλιο» γέμει ὅρων ποὺ μαγεύουν τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ὅπως ἐλευθερία, δικαιώματα, ἱσότητα, ἑνότητα κλπ. ἢ τὸν κάνουν νὰ νιώθει μέρος τοῦ κόσμου τῆς νέας ἐποχῆς.

Ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ ἀπὸ ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο δὲν πρέπει ὅμως νὰ σταματοῦμε νὰ ἀναδεικνύουμε τὴν ὀλέθρια πλάνη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ «εὐαγγελίου» ἀποδεικνύοντας, ὅτι οἱ παραπάνω ὅροι δὲν ὑπάρχουν ὡς ὅροι καὶ ὡς νοηματικὲς ἑνότητες πουθενὰ στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πουθενὰ στὶς Διαθῆκες Του, Παλαιὰ καὶ Νέα, πουθενὰ στὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Ὅποιος διαβάζει τὶς Γραφὲς τὸ ἀνακαλύπτει αὐτὸ πολὺ γρήγορα.

Θὰ τὸ ἀποδειχθεῖ ὅμως καὶ μὲ τὸ παρακάτω πρόσφατο παράδειγμα.

Στὸ 4ο Διεθνὲς Συνέδριο τῶν Ἀρχόντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, σὲ μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του (Ἀθῆναι, 29 Μαΐου 2024) ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς (ἔτσι ὅπως τὰ ἀναφέρει ἡ ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου ἐδῶ):

Παρακλητικός Κανών εις τον Δεσπότη Χριστόν Υπέρ των μαθητών των υποκειμένων εις εξετάσεις--Προσευχή για φώτιση των μαθητών και καλά αποτελέσματα

Παρακλητικός Κανών εις τον Δεσπότη Χριστόν Υπέρ των μαθητών των υποκειμένων εις εξετάσεις

Ποίημα Αρχιμανδρίτου Ίωήλ Φραγκάκου

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Το Πατριαρχείο Μόσχας διακόπτει την κοινωνία με Ιεράρχες της Βουλγαρίας

Η διάσπαση στον ορθόδοξο κόσμο με ευθύνη των Οικουμενιστών αλλά και των αντιοικουμενιστών συνεχίζεται. Η Μόσχα τώρα διακόπτει την εκκλησιαστική κοινωνία και με την Εκκλησία της Βουλγαρίας, επειδή αυτή συλλειτούργησε με τους σχισματοαιρετικούς της Ουκρανίας. Έτσι δύο από τους αντιοικουμενιστές θεωρούμενα "παραδοσιακά" πατριαρχεία δεν θα έχουν κοινωνία μεταξύ τους, γεγονός που δείχνει σε ποιά τραγική κατάσταση βρίσκεται η Ορθοδοξία. Όλο αυτό δείχνει όμως και κάτι άλλο: Ότι η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας είναι πράξη της Εκκλησίας και επιβάλλεται σε θέματα Πίστεως και καταπάτησης των Ι. Κανόνων. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Ρώσους ότι διαπράττουν σχίσμα, ότι σχίζουν τον χιτώνα του Χριστού. Οι Ρώσοι το γνωρίζουν αυτό. Οι Έλληνες;

                                                                                                    Α.Τ.

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

---

Συνεδρίασε σήμερα, Πέμπτη 30 Μαΐου 2024 η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ιερά Μονή Αγίου Δανιήλ, υπό την προεδρία του Πατριάρχη Μόσχας κ. Κυρίλλου.

Κατά την διάρκεια της Συνεδρίασης τα Μέλη της Ιεράς Συνόδου ασχολήθηκαν με την συμμετοχή Αρχιερέων της Εκκλησίας της Βουλγαρίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας στην Πατριαρχική και Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στο Καθολικό της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Βαλουκλή την Κυριακή των Μυροφόρων, 19 Μαΐου 2024.

Περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετά τῶν ἑτεροδόξων

          

ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ*

τοῦ μακαριστοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ἀρχιμανδρίτου

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄν εὑρεθῆ ἐνώπιον προτάσεως περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἤ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετά τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νά ἀρνηθῆ καί συζήτησιν κἄν περί τοῦ θέματος.

Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νά ἀποκλεισθῆ παντί σθένει καί πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπήν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἤ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤ δέν πιστεύομεν.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πεποιθυία ὅτι αὕτη καί μόνη εἶνε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, τό Ταμεῖον τῆς Χάριτος, τό Ἐργαστήριον τῆς Σωτηρίας, ἐνδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί τῆς εἰς αὐτήν ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, ἀδιαφορεῖ ὅμως τελείως περί τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῶν ζητημάτων, ἐν ὅσῳ οὗτοι μένουν ἐν τῇ πλάνῃ.

Έχουν ξεπεράσει κάθε όριο με τεράστια ευθύνη όσων ακόμα τους μνημονεύουν.

Το τρισάγιο σε Άγιο συνιστά κανονικό παράπτωμα για το οποίο δεν μίλησε κανείς!

                    

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Ποιός να το περίμενε ότι το 2024, 103 χρόνια ακριβώς, από την αγιοκατάταξη του Αγίου Γρηγορίου του Ε ´,Πατριάρχου Κων/πολεως στις 8 Απριλίου του 1921, ότι θα ευρίσκετο Ιεράρχης του Φαναρίου και μάλιστα ο Αρχιεπίισκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, Πρόεδρος Επαρχιακής Συνόδου, να διαβάσει εν γονυκλισία την αρχιερατική συγχωρητική ευχή τρισαγίου ενώπιον της μαρμαρόγλυπτης Λάρνακας του Αγίου Γρηγορίου στη Μητρόπολη των Αθηνών.

Είναι σα να φορά κανείς βατραχοπέδιλα και να προσπαθεί να ανέβει στην Ακρόπολη.

Δύο τινά συμβαίνουν: Ή δεν ξέρει ότι στους Αγίους δεν κάνουμε τρισάγια (οπότε πρέπει να ξανά καθίσει στα θρανία) ή ήθελε να δείξει στους φίλους του τους Τούρκους ότι ο ίδιος δεν αναγνωρίζει ως Άγιο και Ιερομάρτυρα τον απαγχονισθέντα από τους βαρβάρους γείτονες μας Πατριάρχη. Και αυτό είναι χειρότερο!

Με ποιό μέτρο άραγε αναζητούμε, ώστε να μετρήσουμε και να ζυγίσουμε την απαράδεκτη και αυθαίρετη αυτή ενέργεια του Ελπιδοφόρου;

Με το μέτρο της Θεολογικής επιστήμης; Το χάσαμε το μέτρο,πρέπει να σκίσουν τα πτυχία τους όλοι οι θεολόγοι,αφού η ενέργεια του Αμερικής αναιρεί την επιστήμη της Θεολογίας. Και απλούς πιστούς να ρωτήσεις,όχι μόνο φοιτητές ή καθηγητές θεολογίας,θα σου απαντήσουν ότι οι Άγιοι δεν χρήζουν νεκρωσίμων ευχών, αφού ευρίσκονται ήδη σε θέωση,εν σκηναίς Αγίων και Δικαίων,οπότε περιττόν εστί να αιτείται η Εκκλησία τη συναρίθμησή τους στους ως άνω.

Με το μέτρο της λογικής να ζυγίσουμε την ενέργεια του Αμερικής; Δεν εξηγείται με τη ΛΟΓΙΚΗ να ζητά γονυκλινώς από τον Κύριο ψυχών και σωμάτων να κατατάξει εν σκηναίς Αγίων τον… Άγιο.

Με το μέτρο της Χριστιανικής Παράδοσης να ζυγίσουμε την ενέργειά του; Ανά τους αιώνες

η Εκκλησία μας αναπέμπει ενώπιον των λειψάνων των κεκοιμημένων χριστιανών νεκρώσιμα τρισάγια και επικηδείους προσευχάς και ενώπιον των λειψάνων των Αγίων αναπέμπει δεήσεις…

Τι συμβαίνει τελικά με τον Αμερικής; Τι τρικυμία έχει στον εγκέφαλο;

Πού μπορεί να βρισκόταν ο νους του τη στιγμή εκείνη που κατευθύνθηκε ενώπιον της Λάρνακας του Αγίου για να του διαβάσει «τρισάγιο»;

Που έτρεχε ο λογισμός του για να κάνει ελαφρά τη καρδία αυτή την πατάτα και μάλιστα με διεθνή ανά τον κόσμο τηλεοπτική αναμετάδοση της ΕΡΤ;

 Άξιον απορίας γιατί τόσοι κληρικοί της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που συλλειτούργησαν μαζί του δεν τον φρέναραν,κανείς δεν

σκέφτηκε το αυτονόητο; Ότι στον Άγιο δεν διαβάζουμε συγχωρητική ευχή; Όλοι μαζί ταξίδευαν άραγε εκείνη τη στιγμή;Ο π. Θωμάς Συνοδινός πήγε να το σώσει εκ των υστέρων επικαλούμενος την παρουσία  εντός του Μητροπολιτικού ναού, των Λειψάνων δύο Αγίων όπως είπε,του Αγίου Γρηγορίου του Ε ´ και της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, αλλά ήταν ήδη αργά.

Μήπως όμως δεν φταίει απόλυτα ο Ελπιδοφόρος; Θα δώσουμε απάντηση στην ερώτηση αυτή αν κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες έγινε η νέα αυτή αυθαιρεσία του.

Συνετελέσθη σε Μητροπολιτικό Ναό που δεν του ανήκει αλλά λειτουργούσε ως παρεπιδημών στη Μητρόπολη των Αθηνών, φιλοξενούμενος του Προκαθημένου των Αθηνών. Και εδώ τίθεται το μέγιστο ερώτημα,είχε ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ότι θα προβεί σε αυτή την ενέργεια;

Υπήρχε κάποιο πρωτόκολλο για την παρουσία του Αμερικής στη Μητρόπολη; Γνώριζε ο Αθηνών τι επρόκειτο να πράξει ο Αμερικής στην καθέδρα του; Αν όχι κακώς!

 Μήπως η Εκκλησία της Ελλάδος αποδεικνύεται ξέφραγο αμπέλι όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει; Αυτό αποδεικνύεται, αφού είναι η δεύτερη φορά που αυθαιρετεί ο Αμερικής στην Ελλάδα  και κάνει ό,τι γουστάρει, αδιαφορώντας για τον επιχώριο επίσκοπο,όπως ακριβώς έπραξε στη Γλυφάδα με τη βάπτιση.

Και τις δύο φορές μάλιστα χωρίς καμία συνέπεια. Ακριβώς τα ίδια έπραξε και εκεί, προχώρησε σε αγιαστικές πράξεις άνευ αδείας του επιχωρίου επισκόπου, ή μάλλον για την ακρίβεια είχε άδεια από τον επιχώριο ποιμενάρχη και στις δύο περιπτώσεις να ιεροπράξει  και αυτός έπραξε άλλα αντί άλλων. Ούτε τον Σεβ.Γλυφάδας είχε ενημερώσει για τους «γονείς» της βάπτισης, ούτε τον  Αρχιεπίσκοπο Αθηνών για τη συγχωρητική ευχή στον Άγιο. Και βεβαίως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

Αφού γνώριζαν τι είχε προηγηθεί με τον Αμερικής και βοά ακόμη η Εκκλησία της Ελλάδος, όφειλαν  να γνωρίζουν  τι θα έπραττε στη Μητρόπολη Αθηνών, συνεπώς φέρει και η Εκκλησία της Ελλάδος ευθύνη για την αθεολόγητη πράξη του. Είναι πλέον επιβεβλημένο η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να λάβει θέση μετά και το δεύτερο ατόπημα- αυθαιρεσία του Αμερικής στο εκκλησιαστικό έδαφός της και να του απαγορεύσει άλλη ιεροπραξία στο μέλλον, άλλως όταν ανέχεσαι τις παρανομίες και παραβάσεις κάποιου στο χώρο σου, απλά είσαι συνεργός του.

Η λέξη αμετροέπεια είναι πολύ πτωχή για να χαρακτηρίσει τη νέα αυθαιρεσία του Αμερικής Ελπιδοφόρου στην Ελλάδα, το μόνο βέβαιο είναι ότι «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»

Και το πιο θλιβερό ακόμη είναι ότι δεν άνοιξε κανείς το στόμα του, ούτε Ιεράρχης, ούτε πανεπιστημιακός καθηγητής της Θεολογίας να καυτηριάσει την αδολεσχία του! Όλοι εσιώπησαν! Όλοι πλην εμού…. Και ποιος είμαι εγώ; Κουνούπι στο μάτι ελέφαντα. Αλλά δεν θα σιωπήσω! Άλλωστε  όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας: και που είσαι ακόμη; Το βαρέλι δεν έχει πιάσει πάτο ακόμη! Κοντεύει!

ΠΗΓΗ

Άγιος Ισαάκιος Δαλμάτων ο Ομολογητής

    

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Μια πολύ δύσκολη εποχή για την Εκκλησία μας υπήρξε ο 4ος αιώνας, κατά τον οποίο δεινοπάθησε από την φοβερή αίρεση του αρειανισμού. Το δυστύχημα ήταν ότι υποστηρικτές της αιρέσεως καταστάθηκαν και κάποιοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, καταδιώκοντας τους Ορθοδόξους. Την περίοδο αυτή αναδείχτηκαν μεγάλοι Πατέρες και ομολογητές, οι οποίοι αντέκρουσαν την κακοδοξία και αγωνίστηκαν για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ισαάκιος ο Ομολογητής και ηγούμενος της Μονής Δαλμάτων.

Δε γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του αγίου Ισαακίου. Καταγόταν από τα μέρη της Συρίας και γεννήθηκε στα τέλη 3ου ή στις αρχές του 4ου αιώνα. Ήταν ενάρετος άνθρωπος και ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο από τα νεανικά του χρόνια. Μάλιστα αξιώθηκε να γίνει ηγούμενος της περίφημης Μονής Δαλμάτων και ζούσε με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και μελέτη των Αγίων Γραφών και των συγγραμμάτων των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Διακρίνονταν για την βαθειά του προσήλωση στην ορθόδοξη πίστη, η οποία είναι συνώνυμη με τη σωτηρία, σε αντίθεση με την πλάνη και την αίρεση, η οποία οδηγεί στην απώλεια.

Στα χρόνια που βασίλευε στην Ανατολή ο αυτοκράτορας Ουάλης (364-378), αναγκάστηκε να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Βρισκόμαστε στην εποχή που η αίρεση του Αρείου, η οποία αρνούνταν τη Θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και φυσικά το δόγμα της Αγίας Τριάδος, παρά την καταδίκη της από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325), βρισκόταν σε έξαρση. Όπως είναι γνωστό ο Ουάλης υπήρξε φανατικός οπαδός και υποστηρικτής του αρειανισμού και καταδίωκε με μίσος τους Ορθοδόξους. Είχε φτάσει δε στο σημείο να κλείσει το μεγαλύτερο μέρος των ορθοδόξων ναών, ώστε να μη μπορούν να ασκήσουν τις λατρευτικές τους ανάγκες.

ΑΠΟ ΤΟ 2015 ΕΧΟΥΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΟΤΙ Η ΕΝΩΣΗ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ!

Ὅτι ἡ «Ἕνωσις» τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει γίνει μεταξὺ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων τὸ γνωρίζουν ὅλοι οἱ ὀνομαζόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατέρες, κληρικοὶ καὶ μοναχοί.

Ἰδιαίτερα ὁ «ὈρθόδοξοςΤύπος» (ἡ ναυαρχίδα τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) τὸ ἕχει ἐπιβεβαιώσει πολλὲς φορές, στὴν προκειμένη τὸ 2015 καὶ συνεχίζει νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια (συλλείτουργα, συμπροσευχές, καταπάτηση Ἱ. Κανόνων κλπ.) μέχρι σήμερα

Καὶ παρόλα αὐτά, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς συνεχἰζουν νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς προδότες τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀρνοῦνται νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’ αὐτοὺς καὶ παρασύρουν μαζί τους καὶ τὸ ποίμνιο!

Καὶ τί συνιστοῦν; «Ἀδέλφια µας ἀγρυπνεῖτε!»!!! Σὲ ἁπλὰ ἑλληνικά: «κρατᾶτε τὸ φανάρι» τῆς προδοσίας! Καλύψτε τοὺς προδότες "ἄχρι καιροῦ"!

Καὶ παρὰ τὴν ἀπόλυτη συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων ἰδίαίτερα στὸ θέμα τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Παπισμὸ γιὰ τὴν ἀναγκαία γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀπομάκρυνση ἀπ' ὅλους αὐτούς, μὲ τὸν καθησυχαστικὸ λόγο τους οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διδάσκουν:

Μὴ φοβᾶσθε. Δὲν παθαίνετε τίποτα, ἂν διδάσκεσθε, καὶ ἐπικοινωνεῖτε, καὶ κοινωνᾶτε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς!

Τραγέλαφος!

Ἡ  δημοσίευση τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ἀπὸ τὸ 2015:

Παπικὸς καρδινάλιος εἰς ἀναστάσιµον ὀρθόδοξον θείαν Λειτουργίαν!

Συζήτηση μέ ἕναν φοιτητή Ἰατρικῆς

            Θεοδωρόπουλος Ἐπιφάνιος, Πρεσβύτερος(+)

Ἀφήγησι πνευματικοῦ του τέκνου, τό ὁποῖο ἔμενε κοντά στό διαμέρισμα τοῦ Γέροντα:

Μιά μέρα δέχθηκα κάποιον φοιτητή τῆς Ἰατρικῆς καί δέν θυμᾶμαι ἀπό ποιά ἀφορμή συζητούσαμε γιά θέματα τῆς Ἐκκλησίας. Κάποια στιγμή κτυπάει τό κουδούνι. Ἀνοίγω καί βλέπω τόν Γέροντα.

– Παιδί μου, ἔχει χαλάσει τό τηλέφωνό μου. Μπορῶ νά τηλεφωνήσω ἀπό τό δικό σου;

– Εὐχαρίστως, Γέροντα. Περᾶστε.

Τηλεφώνησε καί μετά ἐγώ, ἐκμεταλλευόμενος τήν εὐκαιρία, λέω:

– Γέροντα, ἐδῶ συζητᾶμε μέ τόν φίλο μου καί μοῦ ἔχει θέσει ἕνα ἐρώτημα, στό ὁποῖο νομίζω ὅτι πρέπει νά ἀπαντήσετε καλύτερα ἐσεῖς. Τό ἐρώτημα εἶναι τό ἑξῆς: Ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί ἀδιαφορεῖτε λίγο-πολύ γιά τά προβλήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Συνέχεια μιλᾶτε γιά τήν αἰώνιο βασιλεία. Αἰώνιος βασιλεία ἐδῶ, αἰώνιος βασιλεία ἐκεῖ, ἐνῶ ὁ κόσμος ἔχει τόσα προβλήματα.

Ὁ Γέροντας τόν κοίταξε μέ τό διαπεραστικό του βλέμμα καί τοῦ λέει:

– Παιδί μου, γιά νά μή μιλᾶμε ἀφηρημένα, γιά πές μου ἕνα πρόβλημα τῆς παρούσης ζωῆς, γιά τό ὁποῖο δέν ἔχει δώσει ἀπάντησι ἡ Ἐκκλησία.

Κουίζ για μη δυνατούς λύτες: Τι δουλειά έχει ο υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. στο συνέδριο αρχόντων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, όταν μάλιστα την διάλεξη συντόνισε η κ. Ελισαβετ Προδρόμου που ήταν παρούσα και στο Κολυμπαρι.

 Στο Συνέδριο των Αρχόντων ο πρ. Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo

Στο 4ο Διεθνές Συνέδριο των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου που πραγματοποιείται από 26-28 Μαΐου 2024, στην Αθήνα, με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και τη θρησκευτική ελευθερία, μίλησε σήμερα, Τρίτη 28 Μαΐου, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Mike Pompeo.

Ο κ. Pompeo έγινε θερμά δεκτός από το Συνέδριο – το οποίο σήμερα συνέχισε τις εργασίες του στο Ζάππειο – και ο ίδιος μίλησε από καρδιάς, εξαίροντας τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο.

Πριν τον Mike Pompeo, μίλησε στο Συνέδριο η Γενική Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης Δρ. Δέσποινα Χατζηβασιλείου-Τσοβίλη. Ακολούθησε εκτενής συζήτηση, την οποία συντόνισε η Δρ Ελισάβετ Προδρόμου, από το Πανεπιστήμιο Tufts, όπου διευθύνει την Πρωτοβουλία για την Θρησκεία, το Δίκαιο και την Διπλωματία.

Η Οικονομία των "ευσεβών" της εποχής εκείνης δεν ήταν θεάρεστη και όμως σήμερα το ίδιο λάθος συνεχίζεται χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής!

«Στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν χιλιάδες ευσεβείς αλλά η Πόλις θα περιέλθει στα χέρια των Τούρκων διότι ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ την κατάσταση. Δεν διαμαρτύρονται, δεν αντιδρούν, δεν αγωνίζονται.» [Ιωσήφ Βρυέννιος]

-https://www.youtube.com/watch?v=smkv2Vh8DMM 

Ο ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΙΟΣ (1350-1431) ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ… ΣΗΜΕΡΑ

«Είμαστε ανίκανοι να υπερασπιστούμε το όνομα του Θεού όταν αυτό βλασφημείται, όταν θα έπρεπε να πεθάνουμε γι’ Αυτόν» Ιωσήφ Βρυέννιος 

Είναι πολλοί που βλέποντας την σημερινή κατάσταση του ελληνισμού με την υπόταγή του σε μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση, με την πολιτική διαφθορά, την ηθική διαστροφή της κοινωνίας να νομιμοποιείται και την θλιβερή κατάπτωση του ιερατείου, να θεωρούν ότι βρισκόμαστε σε μια ανάλογη εποχή προ της αλώσεως της Βασιλίδας.

Το παρακάτω είναι ένα πραγματικά αξιόλογο κείμενο του μοναχού Ιωσήφ Βρυέννιου, που περιγράφει την πνευματική και ηθική παρακμή των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης μερικά χρόνια πριν την Άλωση, με πολλά… επίκαιρα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση για την σημερινή εποχή της μεγάλης κρίσης.

«Αν η εικόνα των τιμωριών, που μας επιβάλλει ο Θεός, προκαλεί αμηχανία και σύγχυση, ας αναλογισθούμε τους παραλογισμούς μας και τότε θα εκπλαγούμε γιατί ακόμη δε μας κτύπησε κεραυνός.

Δεν υπάρχει καμιά μορφή διαστροφής που να μην έχουμε διαπράξει σ΄ όλη μας τη ζωή. Αυτές δε είναι οι αποδείξεις:

Βαπτιστήκαμε άλλοι δι’ απλής και άλλοι δια τριπλής κατάδυσης, και έγινε επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, σε άλλους μία και σε άλλους τρεις φορές.

Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία; Σχολιασμός των άρθρων πολιτικού περιεχομένου που εμφανίζονται στα χριστιανικά ιστολόγια.

Τον τελευταίο καιρό και μάλιστα προ των εκλογών στα χριστιανικά ιστολόγια έχουν πληθύνει υπέρμετρα τα κείμενα με πολιτικό περιεχόμενο εναντίον κυρίως της κυβέρνησης. Τα κείμενα αυτά -παρόλο το ορθόν του περιεχομένου τους- ξεχνούν ότι το αντιχριστιανικό έργο στην χώρα μας υπηρετείται όχι μόνο από την νυν κυβέρνηση, αλλά από όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις μετά την Βαυαροκρατία  και είναι αποτέλεσμα προπάντων της μετά τον Β’ Π.Π. εξάρτησης της χώρας μας από την Δύση, μία εξάρτηση που δεκαετίες ολόκληρες λόγω της υλικής ευημερίας που επέφερε και υπό τον κίνδυνο του επίσης άθεου Κομμουνισμου ήταν δεκτή από όλους μας. Και επειδή ακριβώς ήταν δεκτή, την αποδεχθήκαμε λίγο πολύ όλοι μας, την στηρίξαμε με την ψήφο μας και ακολούθως δεν αντιδράσαμε ως έπρεπε στην σταδιακή αποχριστιανοποίηση της χώρας μας. Χάσαμε εθνικά εδάφη, χάσαμε την εθνική κυριαρχία, χάσαμε τις αξίες που χαρακτήριζαν τον λαό μας, η Εκκλησία έχανε όλο και περισσότερο από το κύρος και την επιρροή της στην κοινωνία και παρόλα αυτά τα ίδια κόμματα που ευθύνονταν για την πτώση αυτή, συνέχιζαν να είναι το ένα διαδεχόμενο το άλλο στην κυβέρνηση. Έτσι ευθυνόμαστε όλοι μας, ιδιαίτερα σήμερα που, παρότι κυριαρχεί η αίρεση και η εκκοσμίκευση στην Εκκλησία και οι Επίσκοποι πρωτοστατούν στην προδοσία, εμείς αντί να δείξουμε τον δρόμο αντιδρώντας πρώτα σε αυτόν τον τομέα, εφαρμόζοντας τους Ι. Κανόνες και την αγιοπατερική διδασκαλία διακόπτοντας την κοινωνία μαζί τους και εκβιάζοντας την συνοδική τους καταδίκη (αν δεν μετανοήσουν), πετάμε στην μπάλα στην εξέδρα, και ασχολούμαστε με σημαντικά μεν αλλά για την σωτηρία της ψυχής μας δευτερεύοντα θέματα, ζητώντας την διακοπή κοινωνίας, ω του παραλόγου, όχι με τους επισκόπους, αλλά με την κυβέρνηση, όταν μάλιστα εναλλακτικές σωτήριες πολιτικές λύσεις απουσιάζουν παντελώς. Έτσι τίποτα δεν αλλάζει και τα πράγματα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο.  Σχολιάζουμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο όχι για να αθωώσουμε την πράγματι άθεη και προδοτική κυβέρνηση, αλλά για να δείξουμε ότι και στην εποχή της αλώσεως τα ίδια συνέβαιναν και για τους φωτισμένους ανθρώπους του Θεού την κυρία ευθύνη  την φέρει ο λαός, που ξέφυγε από την θεάρεστη πορεία του. Έχουμε τους πολιτικούς που αξίζουμε και -μην το ξεχνάμε- εδώ και δεκαετίες ψηφίζαμε.

                                                                                                          Α.Τ.

«ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο… Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της » 

Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία;

          (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)

«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν.Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἰερ. 5,1-2,5,7,16)

Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.

Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα , καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης. Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων. Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.) .

Eορτή της Μεσοπεντηκοστής – Υπομνηματισμός της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                              

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ [: Ιω. 7,37-52 και 8,12]

 

YΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος 

(: Κατά την τελευταία και επισημότερη από τις άλλες ημέρες της εορτής [της Σκηνοπηγίας] στάθηκε όρθιος ο Ιησούς και με δυνατή φωνή είπε: ‘’Εάν κανείς αισθάνεται πόθο και δίψα, όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά, αλλά για πνευματικά και αιώνια, για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έλθει κοντά Μου μέσω της πίστεως και ας πίνει την αλήθεια που προσφέρω, για να ικανοποιηθούν έτσι οι πλέον μύχιοι και ευγενείς πόθοι του. Εκείνος που πιστεύει σε Εμένα,  σύμφωνα με τους λόγους της Γραφής, θα γίνει αστείρευτη πνευματική πηγή· και από την καρδιά και τα βάθη της ψυχής του θα αναβλύζουν ποταμοί από ολόδροσο τρεχούμενο νερό, για να ξεδιψά όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και όλοι όσοι έρχονται σε επικοινωνία με αυτόν’’)» [: Ιω.7 , 37-38].

     Εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται για να ακούσουν το θείο κήρυγμα και είναι προσεκτικοί στα θέματα της πίστης, πρέπει να επιδεικνύουν τον έντονο πόθο όσων διψούν για να ξεδιψάσουν και ανάλογη επιθυμία να ανάπτουν μέσα τους, διότι έτσι θα μπορέσουν να συγκρατήσουν με ασφάλεια όσα λέγονται. Άλλωστε και οι διψασμένοι, όταν πάρουν στα χέρια τους ένα ποτήρι με νερό, το πίνουν με μεγάλη προθυμία και τότε πια σβήνουν τη δίψα τους και ησυχάζουν.

Μεσοπεντηκοστὴ

Φουντούλης Ἰωάννης

 

Σὲ λίγους πιστοὺς εἶναι γνωστὴ ἡ ἑορτή, μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀσχοληθοῦμε τώρα. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ μερικοὺς ἄλλους χριστιανούς, ποὺ ἔχουν ἕνα στενότερο σύνδεσμο μὲ τὴν Ἐκκλησία μας, οἱ περισσότεροι δὲν γνωρίζουν κἄν τὴν ὕπαρξί της. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκκλησιάζονται κατ’ αὐτὴ καὶ οἱ περισσότεροι δὲν ὑποπτεύονται κἄν ὅτι τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μία μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς.

Καὶ ὅμως κάποτε ἡ ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνέτρεχαν κατ’ αὐτὴ στὸν μεγάλο ναὸ πλήθη λαοῦ. Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ ἀνοίξη τὴν Ἔκθεσι τῆς Βασιλείου Τάξεως (1) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου γιὰ νὰ ἰδῆ τὸ ἐπίσημο τυπικό τοῦ ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τὴν Μεσοπεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 903 στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου στὴν Κωνσταντινούπολι, μέχρι δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ς΄ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903) . Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, ποὺ καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καὶ καθορίζει μὲ τὴν γνωστὴ παράξενη βυζαντινὴ ὁρολογία, πῶς ὁ αὐτοκράτωρ τὸ πρωὶ τῆς ἑορτῆς μὲ τὰ ἐπίσημα βασιλικά του ἐνδύματα καὶ τὴν συνοδεία του ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸ ἱερὸ παλάτιο γιὰ νὰ μεταβῆ στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου, ὅπου θὰ ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία. Σὲ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν πατριάρχη, καὶ βασιλεὺς καὶ πατριάρχης εἰσήρχοντο ἐπισήμως στὸν ναό. Ἡ θεία λειτουργία ἐτελεῖτο μὲ τὴν συνήθη στὶς μεγάλες ἑορτὲς βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ὁ αὐτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στὸ ὁποῖο παρεκάθητο καὶ ὁ πατριάρχης. Καὶ πάλι ὁ βασιλεὺς ὑπὸ τὶς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «Εἰς πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς χρόνους ὁ Θεὸς ἀγάγοι τὴν βασιλείαν ὑμῶν» καὶ μὲ πολλοὺς ἐνδιαμέσους σταθμοὺς ἐπέστρεφε στὸ ἱερὸ παλάτιο.