Ἡ ἐκλογὴ τῶν κληρικῶν στὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων καὶ "ὁ πονηρὸς τύπος" σήμερα.

Συμπεράσματα ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ἀποστολικὴ περικοπὴ (Πράξ. 6, 1-7) τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων.

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἔχουν ἤδη γραφθεῖ ἀπὸ πράγματι φωτισμένους ἀνθρώπους πολλὰ γιὰ τὴν τραγικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία σχετικὰ μὲ τὴν ἐκλογὴ κληρικῶν, ἰδιαίτερα τῶν Ἐπισκόπων. Φυσικά, ἐκλογὲς ἀναξίων κληρικῶν, ἰδίως ἐπισκόπων, ὑπῆρχαν πάντα. Σήμερα ὅμως ἡ πτώση ἔχει ξεπεράσει κάθε ὅριο καὶ σκανδαλίζει τόσο πολύ, ὥστε ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος νὰ ἐπισημαίνει σὲ ὁμιλίες του καὶ νὰ ἀναρωτιέται μὲ λύπη ἀλλὰ καὶ ἱερὸ θυμό: 

«Το 328 απέθανε ο αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας και όλος ο λαός ζήτησαν αρχιεπίσκοπο τον Μέγαν Αθανάσιον. Έτσι γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι η εκλογή του έγινε «ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντός, οὐ κατὰ τὸν ὕστερον νικήσαντα πονηρὸν τύπον»· δηλαδή η εκλογή του έγινε με την ψήφο του λαού, παντός του λαού –είδατε;- και όχι, λέγει, γιατί -επρόλαβε και αυτήν την πονηράν μέθοδον ο άγιος Γρηγόριος, ποια πονηράν μέθοδον;- τόν πονηρόν, λέει, ὕστερον νικήσαντα πονηρὸν τύπον. Και ποιος είναι ο πονηρός τύπος; Να εκλέγουν τον επίσκοπον μόνον μερικοί… Όχι. Ο Μέγας Αθανάσιος εξελέγη με την ψήφο και του λαού παντός και του κλήρου- και σε ηλικία μόλις τριάκοντα τριών ετών (ἐδῶ)… Σήμερα στην εκλογή ενός Επισκόπου, έχει συμμετοχή το Άγιον Πνεύμα; ».

Ὁ δὲ ἀείμνηστος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης βροντοφωνοῦσε ἀπὸ τὸ βιβλίο του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 95, 97, 99):

Α) «Ενώ η Πολιτεία υπό την πίεση των φιλελευθέρων αρχών του Ευαγγελίου διοικείται δημοκρατικώς και έκαστος πολίτης, έστω αν στιλβώνη υποδήματα εις την πλατείαν της πόλεως, έχει το δικαίωμα να εκλέγη τον άρχοντα που θα διοικήση τον τόπον του, αντιθέτως η Εκκλησία διοικείται – ας το επαναλάβωμεν – απολυταρχικώτατα. Φίμωτρα παντού. Πάσα ιδέα ελευθερίας εξηφανίσθη…

Αποθνήσκει επίσκοπος; ο λαός δεν ερωτάται δια τον διάδοχόν του. ο νέος επίσκοπος θα εκλεγή εν αγνοία Κλήρου και Λαού της επαρχίας».

Β) «Ο τρόπος αυτός της άνευ συμμετοχής κλήρου και λαού εκλογής επισκόπου χαρακτηρίζεται παρά Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας ως ο πονηρότατος τύπος εκλογής και αποτελεί θανάσιμον έγκλημα κατά της προόδου της Εκκλησίας».

Γ) «Ψήφω κλήρου και λαού», πρέπει να εκλέγεται ο Επίσκοπος. Παν άλλο είδος εκλογής, κατά το οποίον ο λαός αγνοείται, αποτελεί φανεράν εκτροπήν από την αρχαίαν παράδοσιν και αναίσχυντον καταπάτησιν των δικαιωμάτων των πιστών τέκνων της Εκκλησίας» (ἐδῶ).

Αὐτὲς οἱ ἐπισημάνσεις καὶ ἡ ἄφοβη κριτικὴ τῆς σημερινῆς καταπάτησης τῆς Ἱ. Παράδοσης (ἀκόμα μία μέσα στὶς πολλές) ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς φωτισμένους αὐτοὺς κληρικοὺς ἐπειδὴ γνώριζαν τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση καὶ πίστευαν σ’ αὐτήν, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀφοβία. Γνώριζαν ὅτι μὲ αὐτὴν ἰδίως τὴν καταπάτηση ἡ Ἐκκλησία θὰ γεμίσει μὲ μισθωτοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ θὰ προδώσουν, ὅ,τι παρέλαβαν, καὶ δὲν θὰ φροντίσουν τὸ ποίμνιο, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος.

Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε καλύτερα ἂς δοῦμε τὶς ἐπισημάνσεις ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ἀποστολικὴ περικοπή (Πράξ. 6, 1-7) τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων (ἐδῶ) καὶ ἂς βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας. Γράφει ὁ Ἅγιος:

«Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» Και πρόσεχε ότι αναθέτουν την εκλογή στον λαό και αναδεικνύουν εκείνους που ήταν από όλους αρεστοί και από όλους διατυπώνονταν καλές μαρτυρίες… Ούτε πάλι αν και βέβαια μπορούσαν οι ίδιοι να εκλέξουν, εμπνεόμενοι από το Άγιο Πνεύμα, κάνουν αυτό, αλλά μάλλον ενισχύουν τη γνώμη τους με την μαρτυρία των πολλών. Άλλωστε το να ορίσουν μεν τον αριθμό και να χειροτονήσουν για την κάλυψη αυτής της ανάγκης ήταν δικό τους έργο, την εκλογή όμως των ανδρών αναθέτουν σε εκείνους, για να μην φανούν ότι αυτοί χαρίζονται σε κάποιους και τους προωθούν· (σήμερα άναθέτουν τὴν ἐκλογή στὴν κάλπη τῶν συμφερόντων καὶ τῆς Σιμωνίας καὶ ἐκλέγονται κατά τον Καντιώτη «ΣΦΟΥΓΓΟΚΟΛΑΡΙΟΙ». Καὶ φυσικὰ δὲν ἐκλέγονται γιὰ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὸν εὐαγγελισμό στὴν διάδοση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ὑπεράσπιση τῆς Ἀλήθειας, ἀλλὰ τρέχουν ἀπὸ τράπεζα σὲ τράπεζα καὶ ἀπὸ γιορτὴ σὲ γιορτή ὄχι μόνο Χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ Μασόνων, Μουσουλμάνων, αἱρετικῶν, πολιτικῶν, διεθνῶν ὀργανισμῶν καὶ ἡ λίστα δὲν ἔχει τέλος).

«Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά. Δεν το κάνουν αυτό μόνοι τους, αλλά προηγουμένως απολογούνται στο πλήθος. Έτσι και σήμερα έπρεπε να γίνεται.«Ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν (: και εμείς θα αφοσιωθούμε και θα αφιερωθούμε αποκλειστικά στην προσευχή και στη διακονία του κηρύγματος)» [Πράξ. 6,4]. Και στην αρχή και στο τέλος απολογούνται. «Θα αφοσιωθούμε» έλεγαν, και όχι απλώς ως έτυχε, αλλά «θα αφοσιωθούμε αποκλειστικά στο κήρυγμα» (σήμερα ὄχι μόνο δὲν ἀπολογοῦνται στὸ ποίμνιο ἀλλὰ ζητοῦν πρωτεῖα καὶ ἀπόλυτη ὑποταγή, βάζοντας παράλληλα ἐγκάθετους (ποὺ τοὺς χαρίζουν καὶ τιμητικοὺς τίτλους) νὰ κατηγοροῦν, νὰ ἀπειλοῦν καὶ νὰ τρομοκρατοῦν, ὅποιον ἀντισταθεῖ. Ὅσο γιὰ τὴν ἀφοσίωση τους στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ κήρυγμα, μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ κλάψουμε ἀντὶ νὰ σχολιάσουμε).

«Επομένως δεν γινόταν στην τύχη οι προσευχές, αλλά γινόταν με πολλή προσοχή· και αυτό όπως και το κήρυγμα έτσι τελούνταν· διότι τα περισσότερα με τις προσευχές τα κατόρθωναν. Και έτσι ρυθμιζόταν τα πνευματικά, έτσι στέλνονταν σε περιοδείες, έτσι παρέδωσαν το κήρυγμα της πίστης» (σήμερα ὄχι οἱ προσευχὲς δὲν γίνονται μὲ πολλὴ προσοχή, ὄχι μόνο δὲν τηροῦνται οὔτε κἂν τὰ τυπικά, ἀλλὰ καταπατοῦνται ὅλοι οἱ Ἱ. Κανόνες, ἐκτὸς φυσικὰ αὐτῶν ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν Ὑποταγὴ στὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν ἐξουσία του).

«Και εξέλεξαν διακόνους όχι απλώς πνευματικούς, αλλά «πλήρεις πνεύματος καί σοφίας», για να δηλωθεί έτσι ότι χρειάζονταν μεγάλη ευσέβεια και αυτοκυριαρχία για να υποφέρει κανείς τις κατηγορίες των χήρων. Διότι ποιο είναι το όφελος, όταν δεν κλέβει κανείς μεν, αλλά καταστρέφει τα πάντα; Ή είναι θρασύς και οργίζεται;» (σήμερα ὅμως καὶ κλέβουν καὶ καταστρέφουν τὰ πάντα. Ὅσο γιὰ τὴν θρασύτητα πολλῶν ἱερέων καὶ Ἐπισκόπων ἂς δεῖ κάποιος τὶς δηλώσεις τους μόνο τὴν περίοδο τοῦ Κορονοϊοῦ καὶ ἂς τρομάξει).

Ὁ χριστιανὸς ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του. Πρέπει ὅμως νὰ μὴν ξεχνᾶμε, ὅτι κι ἐμεῖς ὡς πιστοὶ ἔχουμε τεράστιες εὐθύνες, διότι μολονότι γνωρίζουμε ὅλα αὐτά, δὲν ἀντιδροῦμε καὶ τὸ κακὸ προχωρᾶ καὶ αὐξάνει. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει.

Χριστός ἀνέστη!

Διδαχή γιά τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν καί γιά τή νέκρωση τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος

Ἁγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, ἀσκητικές ὁμιλίες

Τό Ευαγγέλιο μᾶς μίλησε σήμερα γιά τόν ἆθλο τῶν ἁγίων γυναικῶν πού ἀκολουθοῦσαν τόν Κύριο στά χρόνια τῆς επίγειας παρουσίας Του καί πού εἶχαν παραβρεθεῖ στά παθήματά Του, στή σταύρωση καί στήν ταφή Του. Ἡ ταφή εἶχε γίνει τό βράδυ τῆς Παρασκευῆς. Ὅταν ή κακία τῶν Ἰουδαίων ξεχύθηκε σάν τήν πύρινη λάβα τῆς φλογοβόλας Αἴτνας ἐναντίον ὄχι μόνο τοῦ Κυρίου ἀλλά καί ὅλων τῶν μαθητῶν Του, τότε οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι ἀναγκάστηκαν νά κρυφτοῦν ἤ νά παρακολουθοῦν ἀπό μακριά τά γεγονότα. Μόνο ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία πάντοτε «διώχνει τόν φόβο», εἶχε παρασταθεῖ ἀδιάλειπτα στόν Διδάσκαλό του ὡς τό τέλος.

Μετά τή σταύρωση τοῦ Κυρίου, ἕνας κρυφός μαθητής Του κρυφός, ἐπειδή ἦταν μέλος τοῦ ἰουδαϊκού Συνετ δρίου καί φοβόταν τά ὑπόλοιπα μέλη, ὁ Ἰωσήφ, νικά ξαφνικά όλο τον φόβο, ὅλους τούς δισταγμούς, ὅλες τίς ἀναστολές, πού τόν συγκρατούσαν ως τότε, καί πηγαίνει στον Πιλάτο, τον ψυχρό καί σκληρόκαρδο Πιλάτο πηγαίνει καί τοῦ ζητάει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πιλάτος προστάζει νά τοῦ τό δώσουν. Κι ἐκεῖνος τό παίρνει καί τό ἐνταφιάζει εὐλαβικά.

Τό Εὐαγγέλιο παρουσιάζει τή λήψη καί τόν ἐνταφιασμό τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου ἀπό τόν Ἰωσήφ σάν μιά πράξη μεγαλόψυχη, ἀνδρεία. Καί, πράγματι, τέτοια ήταν. Ἕνα μέλος τοῦ Συνεδρίου ἐναντίωνεται στο Συνέδριο, πού εἶχε διαπράξει τή θεοκτονία, εναντιώνεται σ ̓ ὁλόκληρη τήν Ἱερουσαλήμ, πού εἶχε συμπράξει στη θεοκτονία, καί κατεβάζει ἀπό τόν Σταυρό τό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, πού θανατώθηκε από ανθρώπους. Τό και τεβάζει καί τό φέρνει σ' ἕναν κῆπο, κοντά στις πύλες τοῦ τείχους τῆς πόλης. Ἐκεῖ, στην έρημιά καί τήν ἡσυχία, κάτ τω ἀπό τή σκιά τῶν δένδρων, σ' ἕνα καινούργιο μνήμα λαξευμένο σε βράχο, τοποθετεί τό σῶμα μέ τό ὁποῖο ἐξαγοράστηκαν τά σώματα καί οἱ ψυχές ὅλων τῶν ἀν- θρώπων, ἀφοῦ πρῶτα τό ἄλειψε μέ αρώματα καί τό τύλιξε σ' ἕνα ὁλοκάθαρο σεντόνι, ὅπως τυλίγεται, πρίν ταφεῖ, ἕνας ἀμύθητος θησαυρός. Στόν ἐνταφιασμό ἔλαβε μέρος κι ἕνα ἄλλο μέλος τοῦ Συνεδρίου, ὁ Νικόδημος, πού κάποτε εἶχε ἐπισκεφθεῖ νύχτα τόν Κύριο, ἀναγνωρίζοντάς Τον ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ κύλη σε μιά μεγάλη πέτρα κι ἔκλεισε τήν εἴσοδο τοῦ μνήματος, ὁ Ἰωσήφ ἔφυγε. Τό Συνέδριο παρακολουθοῦσε τίς κινήσεις του. Μετά την αναχώρησή του, λοιπόν, φρόντισαν νά σφραγίσουν τήν ταφόπετρα καί νά βάλουν φρουρά μπροστά στον τάφο. Ἔτσι, ὁ ἐνταφιασμός τοῦ Κυρίου εἶχε καί τῶν ἐχθρῶν Του τή μαρτυρία.

Αγ. Απόστολος Ιάκωβος Ζεβεδαίου

                       

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Στον κύκλο των δώδεκα μαθητών του Χριστού υπήρχε και ένας στενότερος κύκλος τριών μαθητών, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννου. Αυτοί οι τρείς βρισκόταν πιο κοντά στον Κύριο και απολάμβαναν περισσότερο της εμπιστοσύνης Του. Ένας λοιπόν από αυτούς ήταν ο απόστολος Ιάκωβος.

Καταγόταν από την πόλη της Βησθαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιός του Ζεβεδαίου (Ματθ.4,21. Μαρκ.1,19.3,17. Λουκ.5,10) και της Σαλώμης (Ματθ.20,20.Μαρκ.15,40.16,1). Ήταν δε μεγαλύτερος αδελφός του αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου (Μαρκ.5,37). Το επάγγελμά του ήταν ψαράς, ασχολούνταν με την αλιεία στη μεγάλη και πλούσια σε αλιεύματα λίμνη Γεννησαρέτ. Μαζί του είχε τον αδελφό του Ιωάννη και τον πατέρα του. Απ’ ότι φαίνεται είχε δική του εύρωστη αλιευτική επιχείρηση, δικό του πλοίο και απασχολούσε πολλούς εργάτες. Συνεργάτης του στην επιχείρηση ήταν και ο Πέτρος (Λουκ.5,10).

Ανήκε σε ευσεβή οικογένεια, η οποία σέβονταν τις θρησκευτικές παραδόσεις και ασκούσαν τα νενομισμένα. Ο ίδιος είχε βαθειά ευσέβεια και πολύ έντονη την προσδοκία της έλευσης του Μεσσία. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού, αυτός και ο αδελφός του Ιωάννης, «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά τω μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μαρκ.1,20).

Τι δουλειά έχουν Επίσκοποι και Αγιορείτες στο "Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών"; Μήπως την ίδια μ' αυτἠ που έχει ο Βαρθολομαίος στο Νταβός;

Πριν δύο χρόνια συμμετείχαν οι μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεος (ναι, ο "ευσεβής" που υποτίθεται θα υπεράσπιζε την Εκκλησία στο Κολυμπάρι) με τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο και τον Ν. Ιωνίας Γαβριήλ (εδώ). Τώρα ο Καρπασίας Χρυσόστομος και ο ηγούμενος Σιμωνόπετρας Ελισσαίος.

Όταν είσαι επίσκοπος και αντί να μιλήσεις για τον Χριστό μιλάς για τον φονταμενταλισμό, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Καρπασίας Χριστοφόρος και Ηγούμενος Σιμωνόπετρας Ελισσαίος στο «Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών»!

Τόσες αρρώστιες υπάρχουνε σήμερα, πνευματικές αρρώστιες, ηθικές αρρώστιες, αλλά ο επίσκοπος Καρπασίας της Εκκλησίας της Κύπρου θεωρεί ότι μόνο μία αρρώστια είναι τόσο σημαντική που αξίζει να αναφερθεί στο νεοταξικό ετήσιο παρτάκι του «οικονομικού φόρουμ των Δελφών»: ο φονταμενταλισμός! Μόνο και μόνο ο τίτλος της ομιλίας πρόδιδε προς τα πού θα κατευθυνθεί ο ομιλητής πριν καν ανοίξει το στόμα του: «Ο Φονταμενταλισμός στην νέα πραγματικότητα».

Ποιά είναι αυτή η «νέα πραγματικότητα»; Την γνωρίζει ο επίσκοπος Καρπασίας; Είναι έτσι φτιαγμένη η πρόταση αυτή, όπου το δεύτερο σκέλος ορίζει το πρώτο, η «νέα πραγματικότητα» δηλαδή ορίζει τί είναι «φονταμενταλισμός» και τί δεν είναι. Κι ας είναι αυτή η «νέα πραγματικότητα» υπό κατασκευή. Κι ας χτίζεται δηλαδή αυτήν την στιγμή δια της βίας και της άνωθεν επιβολής δίχως την δική μας συγκατάθεση. Και έρχεται ο επίσκοπος αυτός, που ντροπιάζει το αξίωμα που του έχει δώσει η Εκκλησία, να διευκολύνει αυτήν την διαδικασία περιγράφοντας στην ουσία ως «φονταμενταλισμό» οτιδήποτε αντιτάσσεται σε αυτήν την «νέα πραγματικότητα».

Εἰς τὴν Κυριακὴν τῶν Μυροφόρων

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

῞Οπου λέγεται καί ὅτι πρώτη ἡ Θεοτόκος εἶδε τόν Κύριο μετά τήν ἀνάστασί του ἐκ νεκρῶν

Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου ᾿Αδάμ πού καταβροχθίσθηκε ἀπό τόν θάνατο λόγω τῆς ἁμαρτίας καί διά τοῦ θανάτου ἐπαλινδρόμησε πρός τήν γῆ ἀπό τήν ὁποία ἐπλάσθηκε. ῞Οπως λοιπόν ἐκεῖνον στήν ἀρχή δέν τόν εἶδε κανείς ἄνθρωπος νά πλάττεται καί παίρνη ζωή, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε κανείς ἄνθρωπος ἐκείνη τήν ὥρα, μετά δέ τήν λῆψι τῆς πνοῆς ζωῆς μέ θεῖο ἐμφύσημα πρώτη ἀπό ὅλους τόν εἶδε μιά γυναῖκα, διότι μετά ἀπό αὐτόν πρῶτος ἄνθρωπος ἦταν ἡ Εὔα· ἔτσι τόν δεύτερο ᾿Αδάμ, δηλαδή τόν Κύριο, ὅταν ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς, κανείς ἄνθρωπος δέν τόν εἶδε, ἀφοῦ δέν παρευρισκόταν κανείς δικός του καί οἱ στρατιῶτες πού ἐφύλασσαν τό μνῆμα ταραγμένοι ἀπό τόν φόβο εἶχαν γίνει σάν νεκροί, μετά δέ τήν ἀνάστασι πρώτη ἀπό ὅλους τόν εἶδε μιά γυναῖκα, ὅπως ἀκούσαμε νά εὐαγγελίζεται σήμερα ὁ Μάρκος.διότι, λέγει, “ὅταν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀναστήθηκε τό πρωί τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, παρουσιάσθηκε πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή”.

Φαίνεται βέβαια σαφῶς ὅτι ὁ εὐαγγελιστής εἶπε καί τήν ὥρα κατά τήν ὁποία ἀναστήθηκε ὁ Κύριος, δηλαδή πρωί, καί ὅτι παρουσιάσθηκε πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή καί ὅτι ἐφάνηκε ἀκριβῶς τήν ὥρα τῆς ἀναστάσεως. Δέν λέγει ὅμως ἔτσι, ὅπως θά φανῆ ἄν ἐξετάσωμε προσεκτικώτερα τά πράγματα. διότι λίγο παραπάνω καί αὐτός σέ συμφωνία μέ τούς ἄλλους εὐαγγελιστάς λέγει ὅτι αὐτή ἡ Μαρία ἦλθε καί προηγουμένως μαζί μέ τίς ἄλλες Μυροφόρες στόν τάφο, καί ἀφοῦ τόν εἶδε ἀδειανό ἀπῆλθε. ῞Ωστε ὁ Κύριος ἀναστήθηκε πολύ ἐνωρίτερα ἀπό τό πρωί πού τόν εἶδε. ᾿Επισημαίνοντας δέ καί τήν ὥρα ἐκείνη, δέν εἶπε ἁπλῶς πρωί, ὅπως ἐδῶ, ἀλλά πολύ πρωί· ἑπομένως ὡς ἀνατολή ἡλίου ἐκεῖ ἐννοεῖ τό ἀμυδρό φῶς πού προτρέχει στόν ὁρίζοντα, τό ὁποῖο δηλώνοντας καί ὁ ᾿Ιωάννης λέγει ὅτι ἦλθε τό πρωί, ὅταν ἀκόμη ἦταν σκοτεινά ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή στό μνημεῖο καί εἶδε τήν πέτρα σηκωμένη ἀπό τό μνημεῖο.

Μοναχοί που κάνουν εκθέσεις ζωγραφικής. Γιατί άραγε; Η εκκοσμίκευση του Αγίου Όρους με τις ευλογίες του Βαρθολομαίου δεν έχει σταματημό.

Μετά τους οδηγούς και διαγωνισμούς μαγειρικής, μετά τους οδηγούς και διαγωνισμούς οινοποιίας, μετά την εικονική πραγματικότητα, τώρα οι εκθέσεις ζωγραφικής, !!! Πείτε μας, σεβαστοί πατέρες του Αγίου Όρους, έκαναν ο άγ. Λάζαρος ο Ομολογητής, ο όσ. Αλύπιος ο Εικονογράφος, ο Μανουήλ Πανσέληνος, ο όσ. Νείλος ο Μυροβλήτης και όλοι οι φωτισμένοι εικονογράφοι, ιδιαίτερα οι μοναχοί, εκθέσεις ζωγραφικής και ζωγράφιζαν τον πατριάρχη για να τον κολακέψουν; Αυτά παραλάβατε από τους αγίους προκατόχους σας; 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε έκθεση ζωγραφικής του Ιερομ. Λουκά Ξενοφωντινού

Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος παρέστη την Τρίτη, 25 Απριλίου, το απόγευμα, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής με έργα του Αγιορείτου Ιερομονάχου Οσιοτ. Λουκά Ξενοφωντινού, στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Πόλεως.

Τον Παναγιώτατο υποδέχθηκε η Ευγεν. Γενική Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη κ. Γεωργία Σουλτανοπούλου, μαζί με το δημιουργό των έργων π. Λουκά, ενώ στα εγκαίνια παρέστησαν Ιεράρχες, κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές και πολλοί προσκεκλημένοι.

Ο Παναγιώτατος συνεχάρη τον π. Λουκά, ο οποίος είναι και διακεκριμένος Αγιογράφος, για την ευαισθησία και την εξαιρετική καλλιτεχνική αποτύπωση των Ιερών Μονών, των Μοναχών και των φυσικών τοπίων του Αγίου Όρους στα έργα του.

Τρισάγιος ύμνος - Όσοι εις Χριστόν - καλκούτα, Ινδία

 

Κορίτσια που μεγάλωσαν στο Ορθόδοξο ορφανοτροφείο στην Καλκούτα ψέλνουν τον Τρισάγιο ύμνο στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και στα Μπεγγάλι (Τοπική γλώσσα της δυτικής Βεγγάλης). Το ορφανοτροφείο δημιουργήθηκε από το Philanthropic Society of the Orthodox Church και λειτουργεί από το 1999.

Πηγή

Κυριακή των Μυροφόρων – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την εκλογή των επτά Διακόνων

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ [: Πράξ. 6, 1-7]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

  [υπομνηματισμός των χωρίων Πράξ. 6, 1-7] 

     «Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν (: τις ημέρες αυτές, ενώ αυξανόταν ο αριθμός των πιστών, οι Εβραίοι Χριστιανοί που ήταν από ξένα μέρη και γι’ αυτό μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, άρχισαν να γογγύζουν εναντίον των ντόπιων Εβραίων Χριστιανών, που μιλούσαν την αραμαϊκή γλώσσα. Τα παράπονα αυτά προέκυψαν, διότι οι χήρες των ελληνόφωνων Ιουδαίων Χριστιανών που δεν ήταν ντόπιοι, παραμελούνταν στην καθημερινή περίθαλψη και υπηρεσία της διανομής τροφών και ελεημοσυνών)» [Πράξ. 6,1].

     «Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις  (:κατά τις ημέρες αυτές)» [Πράξ. 6,1]. Ποιες ημέρες εννοεί; Όταν συνέβαιναν αυτά, όταν μαστιγώνονταν, όταν απειλούνταν, όταν αυξανόταν ο αριθμός των μαθητών, τότε «άρχισαν να γογγύζουν». Ίσως μάλιστα να συνέβηκε αυτό από το πλήθος, διότι δεν είναι δυνατό στο πλήθος να υπάρχει ακρίβεια και τελειότητα. Δεν εννοεί οπωσδήποτε τις ημέρες εκείνες, αλλά συνηθίζει η Γραφή, και τα μέλλοντα να συμβούν να τα αναφέρει σαν να συνέβησαν, και  γι' αυτό μίλησε έτσι. «῾Ελληνιστές» νομίζω ότι ονομάζει εκείνους που ομιλούν την ελληνική γλώσσα· διότι αυτοί μιλούσαν ελληνικά, αν και ήταν εβραίοι. Να και άλλη δοκιμασία· πόσο μάλλον και εσύ, αν θέλεις να εξετάσεις, θα διαπιστώσεις ότι από την αρχή οι πόλεμοι γίνονται και από μέσα και από έξω.

Κυριακή των Μυροφόρων – Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ [: Μάρκ. 15, 43-16, 8]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ,

ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΙΣ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ

   [υπομνηματισμός των χωρίων: Ματθ. 27, 57-66 και Ματθ. 28, 1-10]

   «Ὀψίας δὲ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπὸ Ἀριμαθαίας, τοὔνομα Ἰωσήφ, ὃς καὶ αὐτὸς ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· οὗτος προσελθὼν τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τὸ σῶμα. καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ, καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ, καὶ προσκυλίσας λίθον μέγαν τῇ θύρᾳ τοῦ μνημείου ἀπῆλθεν (: όταν προχώρησε το δειλινό, ήλθε κάποιος άνθρωπος πλούσιος που καταγόταν από την Αριμαθαία και ονομαζόταν Ιωσήφ, που κι αυτός υπήρξε μαθητής του Ιησού. Αυτός πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Τότε ο Πιλάτος διέταξε να του δοθεί το σώμα. Κι αφού ο Ιωσήφ πήρε το σώμα, το τύλιξε σε καθαρό και αμεταχείριστο σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούριο μνημείο, το οποίο είχε σκαλίσει στον βράχο. Κι αφού κύλισε ένα μεγάλο λίθο στη θύρα του μνημείου, την έκλεισε με τον λίθο αυτόν κι έφυγε)»[Ματθ. 27, 57-60].

     Αυτός είναι ο Ιωσήφ, ο οποίος προηγουμένως κρυβόταν. Τώρα όμως, μετά τον θάνατο του Χριστού, έδειξε μεγάλη τόλμη. Διότι ούτε ασήμαντος ήταν, ούτε από εκείνους που μένουν απαρατήρητοι, αλλά ένας από τα μέλη του Συνεδρίου [πρβλ.  Λουκ. 23,51: «Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι Ἰωσήφ, βουλευτὴς ὑπάρχων καὶ ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος· οὗτος οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν- ἀπὸ Ἀριμαθαίας πόλεως τῶν Ἰουδαίων, ὃς προσεδέχετο καὶ αὐτὸς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (: και ιδού, παρουσιάζεται τότε ένας άνθρωπος που λεγόταν Ιωσήφ και ήταν βουλευτής, δηλαδή μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου,άνθρωπος καλοκάγαθος και ενάρετος. Αυτός δεν είχε συμφωνήσει με την απόφαση που πήραν τα μέλη του συνεδρίου εναντίον του Ιησού, ούτε με τα μέτρα και τις πράξεις που έκαναν για να εξασφαλίσουν την επικύρωση και την εκτέλεση της αποφάσεως. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν ήταν από την πόλη των Ιουδαίων Αριμαθαία. Είχε πιστέψει στο κήρυγμα του Ιησού για τη βασιλεία του Θεού και περίμενε κι αυτός μαζί  με τόσους άλλους μαθητές τη βασιλεία αυτή)»], και πολύ επιφανής.

Οι προθέσεις Φαναρίου και Βατικανού σε δύο σοβαρά ζητήματα

Οι βεβαιώσεις περί κοινού εορτασμού του Πάσχα (ενάντια στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής) και ένωσης με τους Παπικούς πληθαίνουν. Και αντί για αντίδραση περιοριζόμαστε σε αναφορές και θεολογικές επισημάνσεις για το θεαθήναι. Μετά θα είναι όμως αργά.

Οι προθέσεις Φαναρίου και Βατικανού σε δύο σοβαρά ζητήματα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Τις προθέσεις του Φαναρίου και του Βατικανού σε δύο σοβαρά ζητήματα παρουσιάζουν με εκτενές κοινό κείμενό τους στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro, στις 22 Απριλίου 2023 (σελίς 17), ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Γαλλίας Δημήτριος (Πλουμής) και ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος της Ναντέρ Ματιέ Ρουζέ (Matthieu Rouge).

            Τα δύο ζητήματα που έθεσαν οι δύο αξιωματούχοι είναι ο κοινός εορτασμός του Πάσχα και η ένωση των Εκκλησιών. Η επιχείρηση υλοποίησής τους είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέα προβλήματα στην ήδη πληγωμένη ενότητα  της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ως ευκαιρία  υλοποίησης του κοινού εορτασμού του Πάσχα ο Μητροπολίτης Γαλλίας και ο Επίσκοπος της Ναντέρ βλέπουν το 2025, που είναι η επέτειος των 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, κατά την οποία ορίστηκε ο τρόπος καθορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα και που η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Ρωμαιοκαθολικοί θα εορτάσουν το Πάσχα στην ίδια ημερομηνία, 20 Απριλίου. Την ένωση των Παπικών με την Ορθόδοξη Εκκλησία οι δύο κληρικοί την τοποθετούν αργότερα, το 2054, κατά την 1000ετή επέτειο από του Σχίσματος.

            Στο κείμενο του Figaro  οι δύο κληρικοί γράφουν, μεταξύ άλλων, για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα: « Ένας διάλογος επί του κοινού εορτασμού του Πάσχα έλαβε χώρα το 2017 στο Χαλέπι, υπό την αιγίδα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών. Προτάθηκε τότε να επανέλθουν όλοι οι χριστιανοί στις αρχές της Συνόδου της Νικαίας, δηλαδή να εορτάζεται το Πάσχα την Κυριακή, που ακολουθεί την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία, που βασίζεται στον μεσημβρινό, που διέρχεται από τα Ιεροσόλυμα. Η πρόταση θα επετύγχανε μια ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα, που δεν θα ήταν ούτε αυτή των καθολικών και των προτεσταντών, ούτε των ορθοδόξων, αποφεύγοντας έτσι την ευθυγράμμιση ενός μέρους των χριστιανών στο καλαντάρι των άλλων. Μια τέτοια απόφαση θα προκαλούσε βεβαίως αναστάτωση στους χριστιανούς που έχουν ήδη το προγραμματισμένο ημερολόγιό τους, αλλά θα συνιστούσε ένα εξαιρετικό σημείο ενότητας, ευεργετικό κατ’ αλήθεια για την ειρήνη του κόσμου όλου». Υπονοείται ότι οι Ορθόδοξοι προσδιορίζουν το Πάσχα με το παλαιό - ιουλιανό ημερολόγιο, ενώ οι καθολικοί και οι προτεστάντες με το διορθωμένο γρηγοριανό, το οποίο προτείνουν να εφαρμοστεί και στον νέο προσδιορισμό του Πάσχα. 

Αγίου Νικολάου Αχρίδος: Τι είναι η πνευματική ζωή

• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Στον εργαζόμενο που ρωτάει τι είναι η πνευματική ζωή

Μόνο η πνευματική ζωή είναι η αληθινή ζωή, όλα τα υπόλοιπα είναι ύλη. Και το σώμα μας ύλη είναι, χώμα δανεισμένο από τη γη. Χώμα, νερό, φωτιά και αέρας -από αυτά τα τέσσερα στοιχεία είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο σώμα. Είναι τόσο επιδέξια και θαυμαστά δομημένο που δεν μπορεί να περιγραφεί μήτε και να εκφραστεί. Και πάλι όμως, το σώμα είναι μονάχα ένα πράγμα, δεν είναι ζωή, όπως το όχημα δεν είναι ο ταξιδιώτης και το κλουβί δεν είναι το πουλί.

Τι είναι τότε η ζωή; Η Αγία Γραφή του Θεού το εξηγεί σαφέστατα στην πρώτη της σελίδα: και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν (Γεν. 2, 7).

Γνωρίζεις καλά τι σημαίνουν τούτα τα λόγια, άμεσα και έμμεσα; Άμεσα λοιπόν, έφτιαξε ο Θεός από το χώμα το σώμα και έμμεσα, από τον Εαυτό Του φύσηξε μέσα του πνοή ζωής. Έτσι ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή. Φαινομενικά λοιπόν ο άνθρωπος είναι ύλη αλλά με πνοή ζωής μέσα της, η οποία προέρχεται άμεσα από τον Δημιουργό.

Η υπερευαισθησία στην πνευματική ζωή

                              

Ο υπερευαίσθητος χριστιανός μοιάζει με έναν πολεμιστή χωρίς πανοπλία γιατί η πολλή ευαισθησία τον αποδυναμώνει και τον αφήνει εκτεθειμένο στις διαθέσεις του πονηρού! Λογισμοί εξ αριστερών εισχωρούν πιο εύκολα γιατί κάμπτονται οι αντιστάσεις και ο διάβολος βρίσκει χώρο να αλωνίζει αφού πέφτουν οι άμυνες! 

Ό,τι και να μας πει μας πείθει γιατί η ευαισθησία μάς κάνει μαλακούς, ευκολόπιστους και αγαθούς. Οι αγωνιστές του Χριστού πρέπει να έχουμε θάρρος, γενναίο φρόνημα, αποφασιστικότητα και πυγμή… πνεύμα και όχι συναίσθημα πάντα, και φυσικά πίστη στον Αναστημένο Χριστό! Να αισθανόμαστε, να συναισθανόμαστε, να μην αδιαφορούμε αλλά με διάκριση και με λίγη αναισθησία που κάποιες φορές θα μας γλιτώσει από τις παγίδες στις οποίες εντέχνως πάει να μας ρίξει ο διάβολος! 

Άλλωστε ο εχθρός στο ευάλωτο σημείο χτυπάει… θυμήσου και τον Αχιλλέα! Γι’αυτό αν υπάρχει μια τρύπα μέσα μας από την οποία εισβάλλει ο εχθρός μας και αυτή ονομάζεται υπερευαισθησία ας πάμε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουμε λίγη αναισθησία όπως έλεγε ο Άγιος Παίσιος! Αν εγώ τσακώθηκα με τον άνδρα μου και λυπηθώ τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ να ξανασηκωθώ είναι σοβαρό πνευματικό ολίσθημα! Αν πάλι απολύθηκα και με πήρε από κάτω από τη στενοχώρια μου και κλείστηκα στον εαυτό μου και έπαθα κατάθλιψη και έχασα την πίστη μου οφείλεται στο ότι παρασύρθηκα από την ευαισθησία μου και δε διαχειρίστηκα πνευματικά αυτή την κρίση!

Ο σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι απόκτηση του Αγίου Πνεύματος-Διάλογος με τον Μοτοβίλωφ

            

Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ 

Τον Σεπτέμβριο του 1831 ο γαιοκτήμων Νικόλαος Μοτοβίλωφ, ο οποίος ήταν βαρειά ασθενής, θεραπεύθηκε θαυματουργικά με την προσευχή του οσίου Σεραφείμ.

Μετά την θεραπεία του ο Μοτοβίλωφ έγινε πολύ τακτικός επισκέπτης της μονής. Κατά την διάρκεια μίας συνομιλίας του με τον όσιο Σεραφείμ, τέλη Νοεμβρίου του 1831, ευτύχησε να τον δει καταγλαϊσμένο από τη Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η χριστιανική ζωή πρέπει να γίνει ζωή εν Αγίω Πνεύματι.

Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριό του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της μονής Ντιβιέγιεβο, όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα:

* * *

Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη· η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθίσω δίπλα του σ’ ένα πεσμένο κορμό δένδρου.

«Ο Κύριος μού αποκάλυψε», μου είπε, «ότι στην παιδική σας ηλικία επιθυμούσατε να μάθετε ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σας συμβούλευαν να εκκλησιάζεσθε, να προσεύχεσθε, να κάνετε καλές πράξεις, διότι σε αυτά, σας έλεγαν, συνίσταται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Αυτή η απάντηση όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποιήσει. Όντως η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, όπως και όλη η χριστιανική άσκηση είναι καλά καθ’ εαυτά. Αλλά ο σκοπός τής ζωής μας δεν είναι μόνο να εκπληρώσουμε αυτά, διότι αυτά είναι μόνο μέσα. Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το καλό έργο που έχει γίνει από αγάπη προς τον Χριστό φέρει τους καρπούς τού Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα με αυτά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας».

Αγώνας για την απόκτηση της προσευχής

            

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος 

Μάθε να προσεύχεσαι με τον δικό σου τρόπο. Στη βραδινή προσευχή μας, για παράδειγμα, τι λέμε; Ευχαριστούμε τον Θεό για την ημέρα που πέρασε και για καθετί καλό ή κακό που μας βρήκε· μετανοούμε για τα αμαρτήματα που διαπράξαμε και υποσχόμαστε να τα επανορθώσουμε· τέλος, παρακαλούμε τον Κύριο να μας προστατεύει στη διάρκεια του ύπνου. Όλα αυτά, λοιπόν, να τα λες στον Θεό με τον νου και την καρδιά σου.

Στην ορθρινή προσευχή, πάλι, τι λέμε; Ευχαριστούμε τον Κύριο για τον ευεργετικό ύπνο και την αφύπνισή μας· ζητάμε τη βοήθειά Του για τα έργα της ημέρας· και Τον βεβαιώνουμε πως όλα θα τα κάνουμε για τη δόξα Του. Και αυτά να Του τα λες με τον νου και την καρδιά σου.

Στην προσευχή, τόσο το πρωί όσο και το βράδυ, να αναφέρεις τις ανάγκες σου, εσωτερικές και εξωτερικές, λέγοντας στον Κύριο σαν παιδί: «Δες, Κύριε, την ασθένεια και την αδυναμία μου! Βοήθησέ με και θεράπευσέ με!». Έτσι να προσεύχεσαι, δοξολογώντας, ευχαριστώντας και ικετεύοντας τον Θεό με δικά σου λόγια, μετά τις προσευχές που διαβάζεις από το Προσευχητάρι.

Τις προσευχές αυτές που περιέχονται στο Προσευχητάρι, σε συμβουλεύω να τις μελετάς με προσοχή κάπου-κάπου, στον ελεύθερο χρόνο σου, επιδιώκοντας την πληρέστερη και σαφέστερη δυνατή κατανόησή τους. Από την προσεκτική αυτή μελέτη θα γεννιούνται στον νου σου ιερές σκέψεις και στην καρδιά σου άγια αισθήματα, που θα αναζωογονούνται την ώρα της προσευχής, συγκρατώντας την προσοχή σου και θερμαίνοντας την καρδιά σου.

Ἐπικίνδυνος ἐμμονὴ Ἐπιστασίας καὶ Ἱ. Κοινότητος γιὰ ἔξοδο Ἐφεστίου Εἰκόνος «Ἄξιόν Ἐστιν» ἐν ὄψει ἐκλογῶν.

 

                                                                                                                              Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 14//27.4.2023.

                                                                                                                                                   Ἑβδομάδα τῶν Μυροφόρων.

                       

                                                                                                                                           

                                                               

 

                                                                                                              «Ἄριστη σοφία εἶναι νὰ μὴν ἐνεργεῖ κανεὶς ἐσφαλμένα στὴν (ἀ)κατάλληλη εὐκαιρία ποὺ παρουσιάζεται».

                                                                                                                                       ( Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας )1

                     Χριστὸς Ἀνέστῃ

                                      Ἀληθῶς Ἀνέστῃ

 

Πρὸ ἡμερῶν, τὸ Σάββατο 9//22 Ἀπριλίου τρέχοντος ἔτους, ἀνακοινώθηκε ἡ διάλυση τῆς Βουλῆς, ἐνῶ ἡ βουλὴ ( ἡ θέληση ) τῆς Ἐπιστασίας καὶ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος ἐπιμένει σκανδαλωδῶς στὴνἀπόφαση τῆς ἐξόδου τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος ἐκτὸς Ἁγίου Ὄρους- χωρὶς ἰδιαίτερα ἐπείγοντα ἀποχρῶνταλόγον- καί συγκεκριμένα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ 3 - 15 Μαΐου (νέο ἡμερολόγιο), σὲ προεκλογική περίοδο, γεγονός ἀπαράδεκτο ἕως βλάσφημο... Νὰ ἐργαλειοποιεῖται κάθε τί ἱερὸ καὶ ὅσιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἐν γένει τῆς Ὀρθοδοξίας-Ρωμηοσύνης γιὰ κοσμικοὺς λόγους ….στήριξη πολιτικοῦ συστήματος, πολιτικῶν κομμάτων διαφόρων χρωμάτων καὶ τοποθετήσεων....

Γιατί τόση σπουδή; Ποιά «ἰδανικὴ»2 συγκυρία εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία διασφαλίζει τὴν ὁμαλὴ διαμονὴ τῆς Σεπτῆς Εἰκόνος στὸ κέντρο τῆς πολιτικῆς ἀντιπαλότητας, τῶν πολιτικῶν διεργασιῶν, ζυμώσεων καί διαξιφισμῶν ; Ποιὲς τιμὲς «ἀρχηγοῦ κράτους» θὰ Τῆς ἀποδωθοῦν, ἀφοῦ δὲν θά ὑπάρχει κυβέρνηση ; Ὦ τῆς ἀφροσύνης !!!

Ποιός θὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ Τὴν ὑποδεχθεῖ ; Ἡ δεδηλωμένη ἄθεος πρόεδρος Σακελλαροπούλου; Ὁποῖος εὐτελισμός!! Τί θὰ πεῖτε «σ' αὐτοὺς ποὺ καταχλευάζουν τὰ δικά μας»3 καὶ μάλιστα αὐτὴν τὴν τόσο τεταμένη περίοδο ; Ἀφοῦ ἀπαγορεύονται τὸ προεκλογικὸ αὐτὸ διάστημα οἱ συγκεντρώσεις, οἱ πιστοὶ δὲν θὰ ἐμποδιστοῦν νὰ παρίστανται στὴν ἐκεῖ ἔλευσὴ Της ; Ἐξορίσθηκε ἡ σωφροσύνη ;

Θὰ ξαναζήσουμε ἡμέρες εὐτελισμοῦ τῆς πίστεως μας, ὅπως τὴν ἀποφράδα ἐκείνη, ὅπου ὁ πρώην πρωθυπουργὸς καθήμενος σταυροπόδι, σὲ στάση καφενείου καὶ ὕφος ἀλητήριον, ἐντός (!!!) τοῦΜητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν, βεβηλώνοντας μὲ τὴν πρόκληση αὐτὴ τὸν Ἅγιο τόπο τοῦ Ναοῦ καὶεἰρωνευόμενος ζῶντας καὶ νεκροὺς ;

Πῶς μοναστήρια τὰ ὁποῖα «διύλιζαν τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ.23,24), αὐτὰ ποὺ ἀπαγόρευαν τὴν φιλοξενία, τίς Ἱερὲς λιτανεῖες, τίς Θεῖες Λειτουργίες, ἀκόμα καὶ στὴν ὕπαιθρο, ὅπως π.χ. στὴν κορυφὴ τοῦ Ἰεροῦ Ἄθωνος ΚΑΙ στὶς 6 (18) Αὐγούστου 2022, ἐνῶ ἕνα (!!!) μῆνα ἀργότερα, ὦ τῆς ὑποκρισίας (!!!), τὸν Σεπτέμβριο ἐπέτρεψαν γιὰ τὴν Κομοτηνὴ ἔξοδο τῆς θαυματουργοῦΕἰκόνος, ἐνῶ μὲ κομπασμὸ παρίσταντο καὶ οἱ ἴδιοι. Τὸ ἴδιο θὰ ἐπαναληφθεῖ τώρα, στὴν καρδιὰ τῆςπρωτεύουσας τῶν μερικῶν ἑκατομμυρίων ψυχῶν!!! Πόσο ταιριάζει σὲ κάποιου τέτοιου εἴδουςσυμπεριφορές τό τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ : «μεστοὶ ἐστε ὑποκρίσεως», ( Ματθ.23,28).

«Βεβαρημένο σῶμα, κατάστασι φρίκης, πονοκέφαλος» εἶναι κάποια συμπτώματα ποὺ βασανίζουν τὸν ἀκηδιαστὴ μοναχό, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. «Μόλις ὅμως στρωθῇ ἡ τράπεζα ἀναπηδᾷ ὁ μοναχὸς αὐτὸς ἀπὸ τὸ στρῶμα» (Κλῖμαξ, Λόγος ΙΓ΄, Περὶ ἀκηδίας, παρ.5). Τώρα μάλιστα, στή.... «νέα ἐποχὴ» τῶν τοιούτων μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀναπηδοῦν ἀπὸ τὴν ραστώνη τους μόλις ἀκούσουν φιέστες, γιορτὲς καὶ πανηγύρια, γίνονται ἔνθερμοι διαφημιστές, ὑποστηρικτὲς καὶ διαπρύσιοι ὑπερασπιστές τους.

Μια επιστολή υπόδειγμα για τους συγχρόνους Επισκόπους, μήπως εντραπούν γιατί έπαυσαν στην πράξη να είναι Επίσκοποι!

Μία ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Κυρίλλου, ποὺ σὰν νὰ γράφτηκε γιὰ τοὺς σύγχρονους Μητροπολίτες καὶ λοιποὺς ποιμένες. Φωτοτυπεῖστε την καὶ στεῖλτε την μὲ δική σας ἐπιστολὴ ἢ e-mail στὸν Ἐπίσκοπό σας, στὸν παπά σας. Ἡ ποιμαντική ευαισθησία του ἁγίου Κυρίλλου, ἴσως κάποιους προβληματίσει!

Ἐπιστολὴ ἁγίου Κυρίλλλου Ἀλεξανδρείας πρὸς κάποιον ζηλωτὴ περὶ Νεστορίου

                                                        

"Γνωρίζω τὴν εἰλικρινῆ σου ἀγάπη καὶ δὲν ἀγνοῶ τὸν ζῆλο. Καὶ ἐὰν ἔγραφα σὲ κάποιους ποὺ δὲν γνωρίζουν τὶς θέσεις καὶ τὸν χαρακτῆρα μου, θὰ ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήσω πολλὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τοὺς πείσω ὅτι μὲ ὑπερβολικὸ τρόπο ἐπιδιώκω τὴν εἰρήνη καὶ δὲν εἶμαι φίλος οὔτε τῶν ἐρίδων, οὔτε τῶν ἀντιμαχιῶν. Ἀντίθετα ἐπιθυμῶ ἐκ καρδίας καὶ νὰ ἀγαπῶ ὅλους καὶ νὰ ἀγαπῶμαι ἀπὸ ὅλους. Ἐπειδὴ λοιπὸν γράφω πρὸς ἄνθρωπο ποὺ μὲ γνωρίζει καλά, θὰ ἐκθέσω τὶς θέσεις μου μὲ λίγα λόγια· ὅτι δηλαδή, ἐὰν ἔπρεπε, γιὰ νὰ μὴν λυπήσω κάποιον ἀδελφό, νὰ ἀνεχθῶ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀγόγγυστα τὴν ἀφαίρεση ἰδικῶν μου πραγμάτων ἢ χρημάτων, θὰ τὸ ἔκανα μὲ εὐχαρίστηση, γιὰ νὰ μὴ φανῆ ὅτι τοποθετῶ πάνω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τὰ χρήματα.

Ὅμως, ἐπειδὴ τώρα δὲν πρόκειται γιὰ χρήματα, ἀλλὰ ὁ λόγος εἶναι γιὰ θέματα Πίστεως, καὶ ἔχουν σκανδαλισθεῖ ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες σὲ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία (γιατὶ δὲν ὑπάρχει κάποιος, ἀπὸ ὁποιαδήποτε πόλη ἢ χώρα κι ἂν προέρχεται, ποὺ νὰ μὴ διερωτᾶται, τί πράγματα εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται [ὅτι διδάσκει ὁ Νεστόριος] καὶ ποιά καινούργια κακόδοξη διδασκαλία στὶς Ἐκκλησίες διαδίδεται), [πές μου σὲ παρακαλῶ], ἐμεῖς, στοὺς ὁποίους ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεὸς τὴν εὐθύνη νὰ διδάσκουμε ἀκαινοτόμητο τὸ Εὐαγγέλιο, τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἐμεῖς τοὺς ὁποίους τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ μᾶς καταδικάσουν οἱ πιστοὶ ποὺ διδάχτηκαν καὶ κατηχήθηκαν ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ὅλα τὰ μυστήρια [τῆς Πίστεως], προβάλλοντας ὡς δικαιολογία [ἐὰν ἐλεγχθοῦν, γιατὶ δὲν πίστευαν ὀρθά], ὅτι ἀκολούθησαν καὶ διατήρησαν τὴν πίστη ποὺ ἀπὸ μᾶς διδάχθηκαν. Καὶ ἐὰν τοὺς διαφυλάξαμε καὶ διδάξαμε ὀρθὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, θὰ πάρουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ μισθὸ καὶ θὰ μάλιστα θὰ ἀκούσουμε καὶ θείους ἐπαίνους. Ἐὰν ὅμως, δὲν διαφυλλάξαμε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν διδάξαμε διαστρεβλωμένη, τότε, δὲν θὰ τιμωρηθοῦμε, ριπτόμενοι στὶς φλόγες τῆς κολάσεως;

Υπενθύμιση από το 2016. Τι δεν καταλαβαίνεις για όσα συμβαίνουν σήμερα; Γιατί δεν αντιδράς;

Ο Πατριάρχης Μόσχας ως προετοιμασία για την Ένωση των Εκκλησιών  έχει ήδη υπογράψει (όπως ο πατριάρχης Βαρθολομαίος) με τον Πάπα ΚΟΙΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ για το ΠΡΩΤΕΙΟ και τη ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ 

                     

TO ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2016 ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ  (ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ) ΥΠΟΓΡΑΨΑΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟ ROME REPORTS ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ Ο ΠΑΠΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ  ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝ. Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ ΣΤΑ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΗΜΕΙΑ.

3 ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ
ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΩΜΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΟΤΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΜΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΟΤΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΜΗΣ....ΠΡΕΠΕΙ...ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ..ΟΧΙ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ..ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ..ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ..(ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΣΤΗ ΚΡΗΤΗ..ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΠΙΚΟΣ).

Η παρεμπόδιση της αιρετικής δραστηριότητος είναι έργο αγάπης, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή

                 

Πολύ συχνά στα θέματα της Πίστεως και της προασπίσεώς της, προβάλλεται -συνήθως από νεωτεριστές, όπως λ.χ. τους οικουμενιστές κ.α.- το επιχείρημα αφ' ενός της «αγάπης» προς τους καινοτόμους, τους αιρετικούς, τους αιρετίζοντες Ορθοδόξους κ.λπ., αφ' ετέρου δε της «αποφυγής της κατακρίσεώς» τους. Σκοπός αλλά και επιτυγχανόμενο αποτέλεσμα της προβολής αυτού του επιχειρήματος είναι η άμβλυνση των αποστάσεων μεταξύ των «χριστιανικών ομολογιών» και των θρησκειών.

Η παρούσα μελέτη, θα προσπαθήσει να προσεγγίσειλίγο πιο προσεκτικά (όχι πλήρως, αλλά πάντως το κατά δύναμιν βαθύτερα) το θέμα τούτο της αγάπης προς τους αιρετικούς και πώς αυτή νοείται, πάντοτε βάσει αντιπροσωπευτικών διδασκαλιών, οι οποίες απηχούν τη διαχρονική φωνή της Εκκλησίας μας, την «consensus Ecclesiae», δηλ. την «ομοφωνία της Εκκλησίας».

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ» ήτοι

Περί αγάπης και αληθείας προς τους αιρετικούς

Η πεποίθηση της Εκκλησίας, όπως προκύπτει από αυτά που μας παρέδωκαν όλοι οι φίλοι του Θεού, οι Άγιοι, είναι ότι αγάπη χωρίς την αλήθεια δεν νοείται, διότι αγάπη εν τω ψεύδει δεν είναι αληθής αγάπη, αγάπη εκ Θεού. Πρέπει παραλλήλως τόσο να διαφυλάσσεται η αγάπη, όσο και να προφυλάσσεται η αλήθεια, «και την αγάπην φυλάττεσθαι και την αλήθειαν εκδικείσθαι».

1. Εισαγωγή: Η αληθής αγάπη της Εκκλησίας και η ψευδής αγάπη («αγαπισμός») της Νέας Εποχής

Η κατά Χριστόν αγάπη διαφέρει από την κοσμική αγάπη

Η ψευδής αγάπη των αντιθέων.

2. Η Καινή Διαθήκη περί αληθείας και αγάπης, συνοπτικώς.Σκοπός της αληθείας η σωτηρία του πλησίον.

Η αλήθεια ως κοινή Πίστη είναι παράγων συνδετικός των πιστών.

Η αγάπη και η αλήθεια παράλληλα χαρίσματα.

Την αλήθεια πάντοτε και αναποφεύκτως θα την πολεμεί το κακό.

3. Η εξωτερική ειρήνη προϋποθέτει την εσωτερική ειρήνη, και η εσωτερική ειρήνη προϋποθέτει τα ευσεβή δόγματα.

4. Είναι προτιμότερος ο επαινετός πόλεμος για την αλήθεια της Πίστεως, από τη συνθηκολόγηση με την αίρεση.

5. Οι Άγιοι Πατέρες περί της σχέσεως αγάπης και θεοσεβείας.

6. Η παρεμπόδιση της αιρετικής δραστηριότητος είναι έργο αγάπης, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον ΟμολογητήΣχόλιο του οσίου Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς επί των λόγων του Αγίου Μαξίμου

7. Σύγχρονες μαρτυρίες περί της αληθείας και της αγάπης

8. Η παρασιώπηση της αληθείας είναι έλλειψη αγάπης προς τους πλανωμένους αιρετικούς

9. Η κριτική κατά των αιρέσεων, επειδή ενέχει αγάπη, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται, καθώς λέγουν οι Άγιοι, να είναι εμπαθής

10. Που μας οδηγεί, τελικώς, ο αγαπισμός της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (βασικές αρχές του New Age)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(όλες οι εμφάσεις στα κείμενα είναι δικές μας)

1. Εισαγωγή: Η αληθής αγάπη της Εκκλησίας και η ψευδής αγάπη («αγαπισμός») της Νέας Εποχής.

Ο Θεός είναι αγάπη και όσοι αγαπούν τον Θεόν πρέπει να αγαπούν και τους αδελφούς των: «ο Θεός αγάπη εστί [...] και ταύτην την εντολήν έχομεν απ' αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού»[i] · αυτή είναι μία βασική εντολή της Καινής Διαθήκης του Κυρίου και Θεανθρώπου και Παντοκράτορος Χριστού, η οποία υφαίνει όλη την πνευματική μας ζωή γύρω από την διπλή αγάπη, πρώτα προς τον Θεό και έπειτα προς τον πλησίον. «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται»[ii].

Η κατά Χριστόν αγάπη διαφέρει από την κοσμική αγάπη.

Όμως η χριστιανική αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, ως σταδιακή μετοχή στην άκτιστη θεϊκή ενέργεια της αγάπης, δεν ενεργείται κατά τον τρόπο που ενεργείται η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων του κόσμου τούτου, όπως άλλωστε και η ειρήνη του Χριστού δεν είναι καθώς η ειρήνη του κόσμου αυτού: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν»[iii]. Όπως η ειρήνη του Χριστού δεν είναι η εγκόσμια ειρήνη, έτσι και η αγάπη Του, όπως την περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, είναι διαφορετική της διανθρώπινης, διότι αυτή έχει χαρίσματα υπερφερή, δεν διακόπτεται ποτέ και από τίποτε και δεν ζητεί το συμφέρον της, ούτε επηρεάζεται από τα ανθρώπινα πράγματα: «η αγάπη [...] ου ζητεί τα εαυτής [...] πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»[iv]. Περαιτέρω, ο αποστολικός λόγος μας τονίζει ότι η αγάπη των πιστών πρέπει να είναι άνευ υποκρίσεως, δηλαδή αληθής· «η αγάπη ανυπόκριτος· αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ»[v].

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γράφει πολύ χαρακτηριστικώς : «Αυτό είναι το κεφαλαιωδέστερο του τρόπου ζωής μας, αυτό είναι το γνώρισμα, το να μη προσέχουμε μόνο στα δικά μας, αλλά και τα μέλη μας τα διεστραμμένα να τα διορθώνουμε και να τα καταρτίζουμε· αυτό είναι μέγιστο δείγμα της πίστεως· ‟Εν τούτω γνώσονται πάντες, λέγει, ότι μαθηταί μου εστέ, εάν αγαπάτε αλλήλους". Αλλά τη γνήσια αγάπη δεν τη δείχνει το κοινό γεύμα, ούτε η απλή προσφώνηση, ούτε η κολακεία στα λόγια, αλλά το να διορθώσει κανείς και να βάλει στόχο το συμφέρον του πλησίον, το να σηκώσει αυτόν που έπεσε, να δώσει χέρι σε αυτόν που είναι πεσμένος και έχει αμελήσει την σωτηρία του και το να επιδιώκει πριν από τα δικά του αγαθά το καλό του πλησίον. Αυτό είναι της γνήσιας αγάπης»[vi].

Η ψευδής αγάπη των αντιθέων.

Η αδικία

 

Οι Άγιοι είναι ξεκάθαροι: Οι Οικουμενιστές είναι άσχετοι με την ορθόδοξη πίστη και κλέπτες της Αλήθειας του Χριστού!

 

Πολλοί άσχετοι με κάθε πίστη λένε πως τάχα θέλουν την ένωση όλων των θρησκειών: «Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωσις των θρησκειών.

Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν’ αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν! Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της.

Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι’ αυτούς.

Αλλά τις αλήθειες Του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας.

Η πίστη Του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ό,τι θέλομε»!

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Επιστολές»)