Η σύζυγος του Πόντιου Πιλάτου, η γυναίκα που τόλμησε να υψώσει φωνή στην πιο κρίσιμη δίκη της Ιστορίας

                                

27 Οκτωβρίου Μνήμη της Αγίας Πρόκλας συζύγου του Πιλάτου

Λίγοι γνωρίζουν ότι στις 27 Οκτωβρίου η Εκκλησία τιμά τη μνήμη μιας από τις πιο παράδοξες Αγίες του Χριστιανισμού: της Αγίας Πρόκλας, συζύγου του Πόντιου Πιλάτου.

Το όνειρο-προειδοποίηση στον Πιλάτο

Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:19) διαβάζουμε την ανατριχιαστική φράση, τη μοναδική βιβλική αναφορά στο πρόσωπό της:

«Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ βήματος ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ λέγουσα· Μηδὲν σοὶ καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ’ ὄναρ δι’ αὐτόν.»

(Όταν ο Πιλάτος καθόταν στο δικαστικό βήμα, η γυναίκα του τού έστειλε μήνυμα: “Μην κάνεις τίποτε εναντίον αυτού του αθώου ανθρώπου· πολύ υπέφερα σήμερα στ’ όνειρό μου εξαιτίας του.”)

Αν και ο Ευαγγελιστής την αναφέρει ανώνυμα ως «ἡ γυνή αὐτοῦ», η Εκκλησιαστική Παράδοση διέσωσε το όνομά της.

Η πρώτη γραπτή καταγραφή του ονόματος «Πρόκουλα» (Procula) προέρχεται από το απόκρυφο «Ευαγγέλιο του Νικοδήμου» (4ος αι.), το οποίο θεωρείται πως κατέγραψε μια ζωντανή προφορική παράδοση.

                    

Μια ευρύτερη παράδοση την ταυτίζει με την Κλαυδία Πρόκουλα, φερόμενη ως κόρη της Ιουλίας και εγγονή του αυτοκράτορα Αυγούστου. Ωστόσο, η ιστορική έρευνα αντιμετωπίζει αυτόν τον ισχυρισμό με μεγάλη επιφύλαξη, θεωρώντας τον πιθανότατα «μύθευμα».

Δεν υπάρχουν αξιόπιστες πηγές για νόθο παιδί της Ιουλίας και η προώθηση του Πιλάτου στο αξίωμά του φαίνεται πως οφείλεται στον ισχυρό Σηιανό, όχι σε συζυγικούς δεσμούς.

Η πραγματική τέχνη: O Γιάννης Τσαρούχης και η «Παναγία της Νίκης»

                        

Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο σπουδαίος ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, κρατώντας την “Παναγία της Νίκης”, τη συγκλονιστική εικόνα που ζωγράφισε ενώ βρισκόταν στο Αλβανικό Μέτωπο.

Ο Γιάννης Τσαρούχης στρατεύθηκε το 1939 και υπηρέτησε στο Κούτσι, στην Αλβανία.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε αναλάβει τη δημιουργία καμουφλάζ στρατιωτικών εγκαταστάσεων και στολών, ενώ δεν σταμάτησε ούτε τότε να ζωγραφίζει, δημιουργώντας προσωπογραφίες των φαντάρων που πολεμούσαν με σθένος τους Ιταλούς.

Την ιστορία της Παναγίας της Νίκης είχε αφηγηθεί στο βιβλίο «Μαρτυρίες ’40-’41» του Κ. Χατζηπατέρα.

Όπως είχε αποκαλύψει, η ιδέα του πίνακα προήλθε όταν άκουσε κατά τη διάρκεια του συσσιτίου έναν φαντάρο να περιγράφει ότι είχε δει όραμα με την Παναγία.

Ο ανθυπασπιστής είχε αναφέρει ότι αρχικά την πέρασε για κάποια Αλβανή κατάσκοπο και ύψωσε το ρεβόλβερ του για να την πυροβολήσει, όμως τότε η γυναίκα ύψωσε την παλάμη της και του είπε:

«Μη χτυπάς, έχω να σου πω κάτι: τη Λαμπρή θα είσαστε σπίτι σας».

Ο Διοικητής αποφάσισε να χτίσει μια εκκλησία για την Παναγιά στο σημείο που του υπέδειξε ο φαντάρος και ζήτησε από τον Τσαρούχη να ζωγραφίσει τις τοιχογραφίες.

Αυτή η παρέλαση ως τιμή της γυναίκας ουδέποτε επαναλήφθη…

 

ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗ!!

Το πολιτικό κατεστημένο ΔΕΝ επέτρεψε τέτοιο γεγονός.

ΔΕΝ ετίμησε τις γυναίκες που έδωσαν και το υστέρημά τους στον αγώνα και στερήθηκαν την παρουσία των αγαπημένων τους συντρόφων.

ΔΕΝ πήραν καμία σύνταξη, ΔΕΝ έτυχαν τιμών ιδιαιτέρων. Ξέχασε η Πολιτεία και τους άνδρες τους…….

Την φωτογραφία έστειλε από το Σικάγο ο τριπολιτσιώτης Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, τ. αξιωματικός του Πυροβολικού, και σήμερα παππούς με αρκετά εγγόνια, και με ευλογημένο χέρι γιατί αγιογραφεί όλες τις ελληνικές εκκλησίες, ψέλνει, έχει γιο παπά, είναι ευτυχής, μένει σταθερός στην Πίστη και αισθάνεται ΕΛΛΗΝΑΣ.

(ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΤΡΙΠΟΛΗ 1946, ΧΗΡΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ 1940)

Πῶς ἡ Θεοτόκος ἔγινε ἀδιαμφισβήτητα ἔμπνευση ἑνὸς λαοῦ

    

«Εἶχε σηκώσει τὸν γιακὰ τῆς χλαίνης καὶ μὲ τὸ μάνλιχερ στὴ χούφτα, ὅπλο καὶ ραβδί, προχωροῦσε στὸ κάτασπρο χιόνι. Ἡ Παναγία “στρατηγός” στὸ μέτωπο τὸ 1940 καθοδηγοῦσε, προστάτευε τοὺς στρατιῶτες». Ὡς στρατηγὸ φαντάζονταν τὴν Παναγία οἱ λογοτέχνες, οἱ πολιτικοί ἀλλὰ καὶ οἱ στρατιωτικοὶ ποὺ μάχονταν στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, σὲ ἐπίσημα κείμενα τῆς ἐποχῆς.

Ἐκεῖ, στὴ μεγάλη μάχη τοῦ Ἔθνους, ἡ Παναγία περπατᾶ μὲ τοὺς στρατιῶτες, σώζει τραυματισμένους καὶ αἰχμαλώτους, πότε νοσοκόμα, πότε στρατηγὸς καὶ πότε παρηγορήτρια στὰ φτωχόσπιτα ποὺ ἔχαναν στὴν Πίνδο ἀγαπημένα πρόσωπα.

Ἡ μορφή της, τυπωμένη στὰ ἐπιστολικὰ δελτάρια, ἔκλεινε σὲ ἕνα μικρὸ κομμάτι χαρτιοῦ τὸν πόνο, τὴν ἐλπίδα, τὰ δάκρυα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1940. Τῆς χρονιᾶς ἐκείνης, ποὺ ἡ Τῆνος, λίγα μέτρα ἀπὸ τὸν Ναὸ τῆς Εὐαγγελιστρίας, ἔζησε τὴν πιὸ φρικτὴ ὄψη τοῦ πολέμου. Τότε, στὶς ὀκτώμισι τὸ πρωὶ τῆς 15ης Αὐγούστου, ἀνήμερα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Θεοτόκου στὸν ὅρμο τῆς Τήνου, ὅπου εἶχε καταπλεύσει γιὰ νὰ ἀποδώσει τιμὲς τὸ «εὔδρομον Ἕλλη», οἱ Ἰταλοὶ χτύπησαν μὲ τὸν πιὸ ὕπουλο τρόπο. Ἕνα ὑποβρύχιο τοῦ ἰταλικοῦ στόλου, τὸ «Ντελφίνο», τορπίλισε τὸ σημαιοστολισμένο πλοῖο. Διοικητὴς τῶν Δωδεκανήσων τότε ἦταν ὁ Ντὲ Βέκι, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐνημερώσει ψευδῶς τὸν Μουσολίνι, ὅτι στὴν θαλάσσια περιοχὴ μεταξὺ Τήνου καὶ Σύρου κινοῦνταν ἀγγλικὰ πλοῖα. Ἔτσι, τὸ ἰταλικὸ ὑποβρύχιο ἀνέλαβε νὰ δράσει χτυπώντας τὸ «Ἕλλη», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀφήσει πίσω συνολικὰ 10 νεκροὺς καὶ 29 τραυματίες. Ἕντεκα χρόνια ἀργότερα, ἡ ἰταλικὴ κυβέρνηση, ἀναγνωρίζοντας τὸ ἔγκλημα, ἔδωσε στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀποζημίωση τὸ καταδρομικὸ «Εὐγένιος Σαβοΐας», τὸ ὁποῖο μετονομάστηκε σὲ «Ἕλλη ΙΙ».

Ὁ τορπιλισμὸς τοῦ «Ἕλλη» εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα λαὸς καὶ πολιτικοὶ νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ψευδαισθήσεων, νὰ παραβλέψουν τὶς ὅποιες διαφορές τους καὶ νὰ ἑνωθοῦν κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια σημαία. Ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας, Γκράτσι, μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου, στὰ ἀπομνημονεύματά του διαπίστωνε: «Τὸ ἔγκλημα τῆς Τήνου εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι ἔκανε τὸ θαῦμα, νὰ δημιουργηθεῖ σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μία ἀπόλυτη ἑνότητα ψυχῶν. Μοναρχικοὶ καὶ βενιζελικοί, ὀπαδοὶ καὶ ἀντίπαλοί τῆς 4ης Αὐγούστου πείστηκαν, πὼς ἕναν μόνο ἀδυσώπητο ἐχθρὸ εἶχε ἡ Ἑλλάδα, τὴν Ἰταλία».

Τῆς Ἁγίας Σκέπης - 28η Ὀκτωβρίου. Στενὸς ὁ σύνδεσμος πατρίδος καὶ θρησκείας.

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης

Ἐθνικὴ ἑορτή, ἀγαπητοί μου, ἀνάμνησις μεγάλων γεγονότων τῆς νεωτέρας ἱστορίας μας ποὺ ἐδόξασαν τὸ ὄνομα τῆς πατρίδος μας στὸν κόσμο. Ἐνῷ μικρὰ καὶ μεγάλα ἔθνη ἔτρεμαν κάτω ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονος καὶ ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στὶς ψυχές, ἡ μικρή μας χώρα ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ διὰ τοῦ στόματος τοῦ πρωθυπουργοῦ της νὰ πῇ τὸ ἱστορικὸ «Ὄχι», τὸ ὁποῖο δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἐπανάληψις τοῦ «Μολὼν λαβέ» στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν.

* * *

Ἀλλὰ γιὰ μᾶς δὲν εἶνε μόνο ἐθνική, συγχρόνως εἶνε καὶ θρησκευτικὴ ἑορτή. Ἄλλοι λαοὶ ξεχωρίζουν τὴ θρησκεία ἀπὸ τὸ ἔθνος· σ᾽ ἐμᾶς ἔθνος καὶ θρησκεία, πίστι καὶ πατρίδα, εἶνε ἀρρήκτως συνδεδεμένα, ἑνωμένα ὅπως τὸ νύχι μὲ τὸ κρέας. Ἀνέκαθεν ὁ Ἕλληνας, φύσις θρησκευτική, συνέδεε τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς πατρίδος μὲ τὴν ἄνωθεν βοήθεια· κι ὅταν μὲν νικοῦσε, εὐχαριστοῦσε τὸ Θεό· ὅταν πάλι εἶχε περιπέτειες, ζητοῦσε τὴ βοήθεια του.

Ἐὰν θελήσω ν᾽ ἀνατρέξω στὴν ἱστορία μας καὶ νὰ παρουσιάσω δείγματα τοῦ στενοῦ αὐτοῦ συνδέσμου, θὰ μακρύνῃ ὁ λόγος, καὶ δὲν θέλω σήμερα νὰ τὸ κάνω. Θέλω ἁπλῶς νὰ τονίσω, ὅτι δὲν νοεῖται ἐθνικὴ ἑορτὴ τῶν Ἑλλήνων χωρὶς θρησκευτικὸ περιεχόμενο.

Ὡς ἀπόδειξι τοῦ συνδέσμου μεταξὺ πίστεως καὶ πατρίδος ἀναφέρω ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἱστορία μας ἕνα μόνο γεγονός. Θαυμάζουν ὅλοι τὸν Παρθενῶνα καὶ ἔρχονται ἀπὸ παντοῦ νὰ τὸν δοῦν στὴν Ἀκρόπολι, ποὺ ὄντως μένει ὡς ἕνα ἀριστούργημα. Λίγοι ὅμως, καὶ Ἕλληνες ἀκόμη, γνωρίζουν γιατί κτίστηκε ὁ Παρθενών. Ὁ Παρθενὼν λοιπὸν κτίστηκε μετὰ τὶς νίκες ἐναντίον τῶν Περσῶν στὸ Μαραθῶνα (490), τὸ «Μολὼν λαβέ» στὶς Θερμοπύλες (480), καὶ τὶς Πλαταιές (479 π.Χ.) . Ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στοὺς θεούς της ἡ φυλὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ ἰδίως οἱ Ἀθηναῖοι γιὰ τὴ νίκη κατὰ τῶν βαρβάρων ὕψωσαν τὸ μνημεῖο αὐτό, ποὺ δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἔκφρασι πίστεως τοῦ ἔ θνους αὐτοῦ σὲ ὑπερκόσμιες δυνάμεις.

Τέτοιος ἦταν ἀνέκαθεν ὁ δεσμός, ὁ κρίκος ποὺ συνδέει πατρίδα καὶ θρησκεία. Ἔσπασες τὸν κρίκο αὐτόν; δὲν ὑπάρχει Ἑλλάς, ὁ λαὸς αὐτὸς θὰ καταντήσῃ συρφετὸς ἀνάξιος νὰ γράψῃ χρυσὲς σελίδες στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου.

Η ειδωλολατρία της αθεΐας.

                                

Έχω τη γνώμη πως κατά βάθος δεν υπάρχουν κατά κυριολεξία άθεοι και άπιστοι, και μόνο κατ' επίφαση εμφανίζονται έτσι! Κι αυτό γιατί οι εμφανιζόμενοι ως άθεοι και θεό έχουν και πιστεύουν σ' αυτόν. Με την διαφορά ότι ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός Θεός που όλοι εμείς οι άλλοι ομολογούμε και πιστεύουμε. Αυτό όμως δεν τους καθιστά στην κυριολεξία άθεους. 

Ποιός είναι ο θεός των «αθέων» και «άπιστων»;

Ο «Άνθρωπος», ο εαυτός τους! 

Δόγμα της αθεΐας είναι: «Θεός στον άνθρωπο, ο άνθρωπος!».

Είναι λάθος λοιπόν να πιστεύουμε πως υπάρχουν άθεοι! Δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν ποτέ. 

Είχε δίκαιο ο G. Chesterton όταν έλεγε: «Όταν κάποιος παύει να πιστεύει στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτε. Πιστεύει σε οτιδήποτε!». 

Η πολυθεΐα των αθέων είναι ανεξάντλητη. Πιστεύουν σε όλα τα άλλα εκτός από τον Θεό. Προπάντων όμως πιστεύουν στον εαυτό τους. Όλοι αυτοί οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι ως άθεοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ειδωλολάτρες. Είναι λάθος να πιστεύομε πως καταργήθηκε η ειδωλολατρία. Δεν καταργήθηκε, μεταλλάχθηκε, άλλαξε προσωπείο, «εξανθρωπίσθηκε», με την έννοια ότι απαρνήθηκε τα εκτός του ανθρώπου είδωλα, τα χειροποίητα, και έμεινε πιστή σε ένα και μόνο, που είναι το κυριώτερο αλλά και το πιο φοβερό απ' όλα τ' άλλα, στον «άνθρωπο»! 

Ζητούμε επιτέλους κάθαρση! «Ποιός είναι Κανονικὸς καὶ ποιος Αντικανονικός;».

"Εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδείς Ιεράρχης ευρεθήσεται κανονικός από ρύπου αντικανονικότητος”.

Δημοσιεύουμε από εδώ το παρακάτω κείμενο του Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, ενός αληθινού Ιεράρχου (τότε υπήρχαν ακόμα άξιοι ποιμένες)  που διέκοψε μαζί με τον Καντιώτη την μνημόνευση του πατρ. Αθηναγόρα λόγω της οικουμενιστικής του δραστηριότητας, σε έγγραφό του με ημερομηνίαν 12 Ιανουαρίου 1974, απευθυνόμενος στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα: «Ποιός είναι Κανονικὸς καὶ ποιος Αντικανονικός;». Στο κείμενο αυτό φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αντικανονικότητα βασανίζει εδώ και πολύ καιρό την Εκκλησία της Ελλάδος, ιδιαίτερα στο θέμα εκλογής επισκόπων. Άρα όλοι αυτοί οι επίσκοποι που κατηγορούν, όπως ο Φλωρίνης στο παρακάτω βίντεο, κληρικούς και πιστούς για θέματα Πίστεως και κανονικότητας θα πρέπει να έχουν συνεχώς στο μυαλό τους το λαϊκό: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. ΟΙ δε πιστοί το του Χρυσοστόμου: «Εἴ που τήν εὐσέβειαν παραβλαπτομένην ἴδοις, μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείᾳς, ἀλλ᾽ ἵστατο γενναίως ἕως θανάτου… τήν ἀλήθειαν μηδαμοῦ προδιδούς».

«Αλλά σας ερωτώ, άγιοι αδελφοί· Είμεθα όντως και απολύτως κανονικοί ημείς; Έχομεν άσπιλον κανονικότητα; Απαντώ στεντορείως: ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!

»Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, πρώτον, διότι ως και εις πρόσφατα τηλεγραφήματά μου ετόνισα, όλοι φέρομεν εν εαυτοίς προπατορικόν αμάρτημα αντικανονικότητος, αμέσως ή εμμέσως, εκ της Ιεραρχίας, την οποίαν εδημιούργησεν η αντικανονική πενταμελής αριστίνδην σύνοδος του 1922, η οποία ανέδειξεν Αρχιεπίσκοπον τον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, και μάλιστα διά τριών μόνον ψήφων.

Ἁρματωμένος τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ

Κόντογλου Φώτης

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης

Μεθαύριο εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, πλὴν ἰδιαίτερα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ εἶναι κ’ ἡ πατρίδα του. Ἐκεῖ θὰ γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, ἐπειδὴ γιορτάζουνε τὰ ἐγκαίνια τῆς φημισμένης ἐκκλησιᾶς του, ποὺ κάηκε στὰ 1917 καὶ τώρα εἶναι πάλι ξανακαινουργιευμένη ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία τοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας.

H πρώτη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἕνα χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα τῆς χριστιανοσύνης, χτισμένη ἑκατὸ χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὰ 313 μ.X., ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ κάηκε ὕστερα ἀπὸ 300 χρόνια καὶ ξαναχτίσθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε Λέοντας ὁ Σοφός. Αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ καὶ κάθε ἄλλη πληροφορία γιὰ τὸ χτίριο, γιὰ τὰ ψηφιδωτὰ ποὺ στολίζουνε τοὺς τοίχους, γιὰ τὶς τοιχογραφίες, μπορεῖ κανένας νὰ τὰ μελετήσει καταλεπτῶς σ\’ ἕνα χρήσιμο βιβλίο ποὺ ἔγραψε τελευταία στὴν ἁπλὴ γλῶσσα ὁ ξεχωριστὸς βυζαντινολόγος Ἀνδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης.

O ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δύο παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ\’ οἱ δύο ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἅρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἁρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πόχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δύο αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι’ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεωργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι\’ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι’ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.

Πρὸς στήριξη ὅσων ἀγωνίζονται ἐννόμως ἐνάντια στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Στὰ στιχηρὰ τοῦ ἁγ. Δημητρίου τῆς σημερινῆς Κυριακῆς βλέπουμε ὅτι τὰ δύο πρῶτα εἶναι ἀφιερωμένα στὸ πόλεμο τῶν πιστῶν κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ στὶς προσευχές τους νὰ τοὺς λυτρώσει μὲ τὶς πρεσβείαις του ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὶς συμφορὲς ποὺ τοὺς βασανίζουν. Διότι οἱ πιστοὶ λόγω τοῦ ἀγῶνος τους κατὰ τῶν αἱρετικῶν διώκονται, αἰχμαλωτίζονται, καταφεύγουν σὲ σπήλαια καὶ στὰ βουνά, περιφέρονται ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ὥστε νὰ μὴν μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς.

Αὐτὰ τὰ στιχηρὰ δίνουν θάρρος στοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἀρνούμενοι τὴν αἵρεση ὑψώνουν τεῖχος καὶ ἀποτειχίζουν τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τὰ στιχηρὰ δίνουν θάρρος διότι ἀποδεικνύουν, ὅτι σὲ καιροὺς αἱρέσεως ἡ Ἐκκλησία πάντα ἔτσι ἀντιστεκόταν, οἱ δὲ πιστοὶ προτιμοῦσαν νὰ πηγαίνουν στὰ ὄρη καὶ στὰ σπήλαια παρὰ στοὺς ναοὺς ποὺ εἶχαν ὑπὸ τὴν κατοχή τους οἱ αἱρετικοί. Μάλιστα σήμερα οὔτε αἰχμαλωτιζόμαστε οὔτε διωκόμαστε οὔτε πέρνουμε τὰ βουνὰ καὶ τὰ ὄρη. Ἄρα σὲ σύγκριση μὲ τοὺς τότε Χριστιανοὺς τὸ μόνο κοινὸ εἶναι ἡ ἔλλειψη ἱερέων. Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶλλον λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας δὲν ὑποφέρουμε σχεδὸν τίποτα. 

Αὐτὰ τὰ στιχηρὰ ἐλέγχουν ὅμως παράλληλα ὅλους ὅσους ἰσχυρίζονται ὅτι πολεμοῦν τὴν αἵρεση κοινωνώντας παράλληλα μαζί της καὶ μνημονεύοντας τοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ὡς ὀρθοτομοῦντες, χωρίς νὰ κακοπαθοῦν (βλ. τὸν σημερινὸ Απόστολο) κατηγορώντας μάλιστα ὅσους δὲν τοὺς μιμοῦνται καὶ προτιμοῦν νὰ ἀντισταθοῦν ὡς ἀκραίους καὶ ἄνευ ἐπίγνωσης ζηλωτές, ἐνῶ ἡ Ἐκκκλησία τοὺς ἀναφέρει στοὺς ὕμνους Tης ὡς πράγματι πιστούς.

Καὶ γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῆς Ἐκκλησίας καλοῦμε τὸν ἀναγνώστη νὰ συγκρίνει τὰ στιχηρὰ τῆς ἑορτῆς μὲ τὴν ἀκόλουθη περιγραφὴ τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Μ. Βασιλείου γιὰ τὴν κατάσταση τῶν πιστῶν ποὺ ἀπέφευγαν νὰ λειτουργοῦνται ἐκεῖ ποὺ βρίσκονταν οἱ Αρειανοί:

"Τοῦτο τὸ ποίμνιον ἦν, ὅτε μικρόν τε καὶ ἀτελὲς ἦν... ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διεῤῥιμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν" (ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος P. G. 36, 460)

«Κεφάλαιον δέ τοῦ κακοῦ οἱ λαοί, τοὺς τῶν προσευχῶν καταλιπόντες οἴκους ἐν ταῖς ἐρήμοις συνάγονται θέαμα ἐλεεινόν, γυναῖκες καὶ παιδία καί γέροντες καὶ οἱ ἄλλως ἀσθενεῖς ἐν ὄμβροις λαβροτάτοις καὶ νιφετοῖς καί ἀνέμοις καὶ παγετῷ τοῦ χειμῶνος, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν θέρει ὑπὸ τὴν φλόγα τὴν τοῦ ἡλίου, ἐν τῷ ὑπαίθρῳ ταλαιπωροῦντες. Καὶ ταῦτα πάσχουσι διὰ τὸ τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μὴ καταδέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 242, Τοῖς Δυτικοῖς, ΕΠΕ 2, 28).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Στιχηρὰ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου

Ἦχος πλ.α'

Χαίροις ἀσκητικῶν

Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους, συμπαθοῦς ἐπισκέψεως· καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ' ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου, συνεχῶς διαμείβοντες, καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτειρον οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν, παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν καθ' ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Στιχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον.

Ἦχος πλ.α'

Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους, συμπαθοῦς ἐπισκέψεως· καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ' ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου, συνεχῶς διαμείβοντες, καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτειρον οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν, παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν καθ' ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Για όσους νομίζουν ότι η ιστορία στα Γάδαρα είναι παραμύθι: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΜΙΩΝ ΧΑΝΙΩΝ.

Η απίστευτη ιστορία για τον μαζικό δαιμονισμό των κατοίκων 14 χωριών της Κρήτης που κράτησε για πολλά χρόνια και έληξε μετά από πολύχρονους εξορκισμούς στις 30.10.1936

                        

Τα Κεραμιά είναι μια περιοχή νοτίως της πόλης των Χανίων Κρήτης, στους βόρειους πρόποδες των Λευκών Ορέων, όπου αποτελούνται από μια ομάδα χωριών (Γερολάκκος, Δρακόνα, Κάμποι, Κατωχώρι, Κοντόπουλα, Μαλάξα, Λούλος, Παναγιά, κ.α.) που σήμερα ανήκουν -ως δημοτικό διαμέρισμα- στο Δήμο Χανίων.

Κάποτε, γύρω στο τέλος του 18ου αι., έγινε μία μεγάλη ιεροσυλία στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων στο Ακρωτήρι, βορειο­ανατολικά από τα Χανιά. Πέντε βοσκοί Κεραμιανοί που δούλευαν στο μοναστήρι, έκλεψαν τιμαλφή, δώρα και χρυσία, «θησαυρούς» του μοναστηριού. Μετά την πράξη τους εγκατέλειψαν τη μονή φεύγοντας μαζί με τα κλοπιμαία στα βουνά των Λευκών Ορέων αρνούμενοι παράλληλα κάθε κατηγορία.

Όταν ο ηγούμενος με 8 ιερομονάχους διαπίστωσε την κλοπή, ρώτησε τους κατοίκους του χωριού Παναγιά να αποκαλύψουν τους κλέφτες. Αυτοί όμως αρνήθηκαν.

Τότε ο ηγούμενος και οι ιερομόναχοι ακυρώνοντας την εντολή του Κυρίου "μην καταράσθε" και χωρίς κανένα πνεύμα αγάπης έκαναν το αδιανόητο.

Επακολούθησε στην μικρή πλατεία του χωριού αφορισμός -κάτι που φυσικά συνηθιζόταν στην εποχή της Τουρκοκρατίας- για αυτούς που διέπραξαν την κλοπή, αλλά τώρα και για όσους γνώριζαν και δεν μαρτυρούσαν. Μόνο που τώρα ο αφορισμός δεν αφορούσε μόνο τους ζώντες αλλά ήταν για ΕΠΤΑ ΓΕΝΕΕΣ!!! Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιών μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων. Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Υπήρχε δε δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περίοδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμένοι! Γίνονταν απίθανα πράγματα.

Ψυχασθένεια και Δαιμονισμός

                                         Δαιμονισμός

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Δαιμονισμός είναι η κατάσταση στην οποία ένα άτομο βρίσκεται υπό τον έλεγχο μοχθηρού υπερφυσικού όντος. Οι περιγραφές περιλαμβάνουν απώλεια μνήμης ή προσωπικότητας, μυϊκούς σπασμούς ή αδυναμία. Περιγραφές αναφέρουν πρόσβαση σε μυστικά άλλων, ομιλία αγνώστων γλωσσών, αλλαγή στη φωνή, την έκφραση, τη δομή του προσώπου, εμφάνιση αμυχών, δαγκωματιών ή τραυματισμών και υπερφυσική δύναμη. Ο δαιμονισμένος χάνει κάθε δυνατότητα αυτοελέγχου, ώσπου να ελευθερωθεί, συνήθως με εξαναγκασμό μέσω της διαδικασίας εξορκισμού. Στη διάρκεια του δαιμονισμού παρατηρείται απώλεια μνήμης, διαταραχές προσωπικότητας, λιποθυμίες και άλλα, τα οποία μοιάζουν με κρίσεις επιληψίας, γι’ αυτό συχνά υπάρχουν διαμάχες μεταξύ επιστήμης και εκκλησίας πάνω στο θέμα αυτό.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Από την αρχαιότητα οι λαοί είχαν να κάνουν με κακόβουλα πνεύματα που έμπαιναν στα σώματα τους και προκαλούσαν διάφορες ασθένειες. Κάθε πολιτισμός είχε αναφορές για καταλήψεις από δαιμονικά όντα και τελετουργικά εξορκισμού. Βαβυλώνιοι, Ακκάδιοι, Ασσύριοι, Ινδοί, ήταν εξοικειωμένοι με το φαινόμενο και ανέπτυσσαν τρόπους καταπολέμησης, όπως προσευχές και ξόρκια. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν περιστατικά «εθελοντικής» κατάληψης, μιας που οι πιστοί καλούσαν τους θεούς να μπουν μέσα τους. Ιέρειες του Απόλλωνα εισέπνεαν φύλλα βοτάνων για να μπει ο θεός μέσα τους και να δώσει τους χρησμούς του. Οι πρωτόγονοι πίστευαν πως τα πνεύματα έκλεβαν ανθρώπινες ψυχές φέρνοντας κακοτυχία. Οι σαμάνοι αναλάμβαναν να βρουν το χαμένο πνεύμα του ανθρώπου και να διώξουν το κακό. Στη διάρκεια της κατάληψης οι ιερείς αναλάμβαναν να διώξουν τα κακά πνεύματα απο τους δαιμονισμένους με διάφορους τρόπους προκαλώντας πόνο, πολλές φορές μαστιγώνοντας τους ανθρωπους.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Για την επιστήμη, οι αντιδράσεις ενός «δαιμονισμένου» συχνά ταυτίζονται με συμπτώματα ψυχικών ασθενειών, από απλές ημικρανίες έως και σχιζοφρένεια! Έτσι, κατά τις επιληπτικές κρίσεις οι ασθενείς μπορεί να αισθανθούν την παρουσία Θεού, δαιμόνων, αγγέλων, της Παναγίας, ανάλογα με το γνωστικό τους υπόβαθρο, να νιώσουν ότι μία οντότητα εκβιάζει τις κινήσεις τους (παροδική έλλειψη προσωπικότητας), κ.α. Εντονότερε; εμπειρίες «ψευδοδαιμονισμού» βιώνουν όσοι πάσχουν από σχιζοφρένεια, όπως ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις, παράνοια και βίαιη συμπεριφορά. Σύμφωνα με έρευνες [Pitman (1983)], μία κληρονομική χημική ανισορροπία στην εγκεφαλική φαιά ουσία επιτρέπει σε πρωτόγονες ενστικτώδεις ορμές, που υπό φυσιολογικές συνθήκες καταπιέζονται από τα ανώτερα νοητικά κέντρα του εγκεφάλου, να εκδηλωθούν.

Και τί θα συμβεί, όταν όχι μία πόλη αλλά μία ολόκληρη χώρα έχει αρνητική στάση απέναντι στον Χριστό;

                                

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά: Η αρνητική στάση μιας πόλεως (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

(Λουκά 8, 26-39)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 22-10-2000]

Ο Κύριος, αγαπητοί μου, μαζί με τους μαθητάς Του κατέπλευσε με πλοιάριο απέναντι από τη Γαλιλαία, ανατολικά, στην περιοχή των Γεργεσηνών. Τα Γέργεσα ή Γάδαρα, ήταν πόλις της Δεκαπόλεως της Παλαιστίνης και κατοικούσαν εκεί κυρίως Έλληνες. Μη σας κάνει εντύπωση. Λέγεται μάλιστα ότι αυτοί οι Έλληνες εκεί ήσαν επίγονοι εκ των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι γνωστό πού πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος και το στράτευμά του έμεινε σκορπισμένο από δω και από εκεί, εγκατεστάθησαν οι άνθρωποι κ.λπ. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή των κατοίκων ήταν απρόσεκτη· αφού μάλιστα έτρεφαν χοίρους, πράγμα που απαγορευόταν βεβαίως στους Εβραίους. Έτσι ακόμη μπορούμε να κατανοήσουμε και την παρουσία δαιμονιζομένων ανθρώπων.

Ωστόσο η πόλις αυτή έδειξε μία αρνητική στάση στον Κύριό μας. Και μάλιστα ζήτησαν να απομακρυνθεί ο Κύριος από την πόλη τους, να φύγει. Ευγενώς μεν, αλλά να φύγει. Και ευγενώς διότι εφοβούντο από ό,τι είδαν. Είναι μία θλιβερή στάση που διαρκώς επαναλαμβάνεται στην Ιστορία και γι’ αυτό πρέπει να σταθεί για μας παράδειγμα, για μας τους Έλληνες, ένα παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο Κύριος διερχόταν την έρημο της περιοχής των Γεργεσηνών, όταν κάποια στιγμή είδαν μπροστά τους κάποιον άνθρωπο από εκείνη την πόλη. Ήταν σαφώς δαιμονισμένος άνθρωπος. Πρέπει ωστόσο να διακρίνουμε -και θα ήταν μεγάλο λάθος αν δεν το διακρίναμε- τον δαιμονισμό από την τρέλα. Άλλο είναι ο τρελός και άλλο ο δαιμονισμένος. Θυμάμαι κάποτε που είχα επισκεφτεί εγώ ένα δαιμονισμένο νέο στο σπίτι του, μου είπε τι έχω μέσα στην τσάντα μου, στον χαρτοφύλακά μου. Και τι βιβλίο είχα και στη σελίδα εκείνη την σελίδα τι έγραφε! Ο τρελός αυτά δεν τα ξέρει. Τα ξέρει όμως ο δαιμονισμένος άνθρωπος, διότι του υπαγορεύεται ό,τι νομίζει ο διάβολος και συνεπώς έτσι μας δίνει την εικόνα αυτή.

«ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΖΕΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΣ ΟΡΘΑ;» π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά

                                              

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ [:Γαλ.1,11-19]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 21-10-1990] [Β241]

Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, εις την προς Γαλάτας επιστολή του, που ανεγνώσθη προηγουμένως, μας δίδει την ευκαιρία να κάνομε μερικές σκέψεις οικοδομητικές. Η αιτία που έγραψε την επιστολή αυτή ήταν ότι μερικοί εξ Ιουδαίων Χριστιανοί, μετά από την αποχώρηση του Παύλου από τις εκκλησίες της Γαλατίας – η Γαλατία ήταν μία μεγάλη περιοχή, επαρχία ήτο της Μικράς Ασίας- άρχισαν αυτοί να καταρρακώνουν το κύρος του το αποστολικόν και να τονίζουν και να λέγουν ότι «για να γίνεις Χριστιανός, πρέπει προηγουμένως να περάσεις από τον Ιουδαϊσμόν· να τηρήσεις και να τηρείς τις νομικές διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης και ιδιαιτέρως μάλιστα την περιτομήν». Δηλαδή να μετέλθει κανείς την περιτομή. Να περιτμηθεί. Αυτό θα πει «να περάσει από τον Ιουδαϊσμόν», και κατόπιν να περάσει στον Χριστιανισμόν.

Ο Απόστολος Παύλος, όταν έμαθε τι αυτοί δίδασκαν και πώς συνετάρασσαν την Εκκλησία της Γαλατίας, τις εκκλησίες της Γαλατίας, έστειλε αυτή του την επιστολή. Και ήθελε να πει ότι ο Κύριος που είπε εις τον Πέτρον να διδάσκει εις τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, ο ίδιος Κύριος είπε και εις τον Παύλον να διδάσκει τους ειδωλολάτρας, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να περάσει κανείς από τον Ιουδαϊσμόν. Αυτός είναι ο κύριος σκοπός που εγράφη η προς Γαλάτας επιστολή.

Και για να δείξει ότι δεν υπάρχει διάστασις μεταξύ του Παύλου που κηρύσσει μη περιτομήν και του Πέτρου που κηρύσσει στους Ιουδαίους- δεν εκήρυσσε την περιτομή, αλλά στους Χριστιανούς τους εκ περιτομής, δεν υπάρχει καμία διαφορά και ότι υπήρχε αγαθή συνεργασία, γράφει στην επιστολή του τα εξής: «Ἒπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε». Λέγει ότι ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα μετά τρία χρόνια, μετά από την επιστροφή του εις τον Χριστόν, εκεί βρήκε τον Πέτρον, του περιέγραψε τα της ιεραποστολής του και έμεινε κοντά του 15 ημέρες. Πιο κάτω γράφει στην επιστολή του:

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                            

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 8, 26-39]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ  ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

     «Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;

(:και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, Τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έβγαιναν από τα μνήματα που υπήρχαν εκεί, στα οποία ευχαριστιούνταν να κατοικούν. Ήταν και οι δύο επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι˙ τόσο, ώστε να μην μπορεί κανείς να περάσει απ’ τον δρόμο εκείνο. Και ξαφνικά απ’ τον φόβο τους κραύγασαν δυνατά και είπαν: “Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσεις;”)» [Ματθ.8, 28-29].

    Επειδή ο κόσμος θεωρούσε τον Ιησού ακόμη ως έναν απλό άνθρωπο, ήρθαν τώρα οι δαίμονες και ανακηρύσσουν τη θεότητά Του. Και αυτοί που την τρικυμισμένη πρώτα και τώρα, έπειτα από την εντολή Του, ησυχασμένη θάλασσα, δεν την άκουγαν που μαρτυρούσε με την απότομη γαλήνευσή της την ομολογία του Δημιουργού της, άκουγαν τους δαίμονες που κραύγαζαν αυτά, που ακριβώς και εκείνη κραύγαζε με τη γαλήνη της. Κι έπειτα, για να μη θεωρηθεί ότι η διακήρυξη αυτή των δαιμόνων απέβλεπε στην κολακεία του Ιησού που λίγο πριν με ένα πρόσταγμά Του είχε επιβληθεί στα στοιχεία της φύσης και είχε κοπάσει την τρικυμία, φωνάζουν δυνατά, βασιζόμενοι στην πείρα τους και λέγουν: «Ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ομολογούν την έχθρα τους προς τον Κύριο, για να μη θεωρηθεί ύποπτη κολακείας η παράκλησή τους· γιατί δέχονταν αόρατα χτυπήματα και τους έδερνε χειρότερη από όσο την θάλασσα τρικυμία κι ένιωθαν να τρυπιούνται και να καίγονται και να παθαίνουν αθεράπευτα κακά και από την παρουσία Του μονάχα.

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά – Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                      

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ [: Γαλ. 1,11-19]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

   «Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ (:σας γνωστοποιώ, λοιπόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιο που σας κήρυξα δεν αποτελεί ανθρώπινη επινόηση· διότι όχι μόνο οι υπόλοιποι απόστολοι, αλλά κι εγώ δεν το παρέλαβα ούτε το διδάχθηκα από κάποιον άνθρωπο, αλλά το παρέλαβα με αποκάλυψη του Θεού, ο Οποίος απευθείας μου φανέρωσε και μου αποκάλυψε τον Κύριο Ιησού)» [Γαλ. 1,11-12].

    Πρόσεξε ότι με κάθε τρόπο υποστηρίζει αυτό θερμώς, ότι έγινε μαθητής του Χριστού, όχι με την μεσολάβηση ανθρώπου, αλλά αφού ο Ίδιος αυτοπροσώπως τον έκρινε άξιο να αποκαλύψει σε αυτόν όλη την αλήθεια. Και ποια απόδειξη υπάρχει για όσους απιστούν, Παύλε, ότι ο Θεός σου αποκάλυψε αυτοπροσώπως, και όχι διαμέσου κάποιου άλλου, εκείνα τα απόρρητα μυστήρια; «Η μεταστροφή μου από την προηγούμενη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν», λέγει· «διότι αν εκείνος που ενήργησε την αποκάλυψη δεν ήταν ο Θεός, δεν θα δεχόμουνα τόσο ακαριαία μεταβολή· διότι εκείνοι μεν οι οποίοι διδάσκονται από ανθρώπους, όταν είναι διακαείς και φανατικοί στα αντίθετα, χρειάζονται χρόνο και επινοητικότητα πολλή για να πενθούν· εκείνος όμως ο οποίος μεταβλήθηκε τόσο ακαριαία και ανένηψε και σε αυτό ακόμη το αποκορύφωμα της μανίας στο οποίο βρισκόταν καταδιώκοντας τους Χριστιανούς, είναι ολοφάνερο ότι επειδή αξιώθηκε θεϊκής οράσεως και διδασκαλίας, για τον λόγο αυτόν αμέσως επανήλθε στην τέλεια υγεία».

     Για τον λόγο αυτόν αναγκάζεται να διηγηθεί την προηγούμενη του μεταστροφή και καλεί αυτούς ως μάρτυρας των όσων έγιναν· «διότι για το ότι μεν ο μονογενής Υιός του Θεού με έκρινε άξιο για να με καλέσει ο ίδιος αυτοπροσώπως από τον ουρανό, εσείς δεν γνωρίζετε- διότι πώς είναι δυνατόν, εφόσον δεν ήσασταν παρόντες; Αλλά το ότι ήμουν φανατικός διώκτης το γνωρίζετε · διότι μέχρι και εσάς διαδόθηκε ο φανατισμός μου, αν και ήταν μεγάλη η απόσταση μεταξύ Παλαιστινίων και Γαλατών· ώστε δεν θα έφθανε τόσο μακρά η φήμη εάν αυτά που συνέβησαν δεν γίνονταν με τόση πολλή και ανυπόφορη σε όλους υπερβολή».

Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος και ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς για τους κληρικούς των καιρών που ζούμε και την στάση που πρέπει να κρατήσουμε ως πιστοί (βίντεο)

Η Ὀρθοδοξία δὲν φοβᾶται νὰ λέει τὴν ἀλήθεια. Δεῖτε τὴν συμφωνία τῶν συμβουλῶν πραγματικῶν ποιμένων. Καί ἐάν αὐτά συνέβαιναν καί ἴσχυαν τὴν δεκαετία τοῦ 80, σκεφθεῖτε τί ἰσχύει καί τί συμβαίνει σήμερα ἐν ἔτει 2025.  

                                        

Αἱ αἱρέσεις εἶναι σχέδια διαβόλου

Για μία ακόμα φορά τραγικός Ο.Τ. Γράφει στο άρθρο του τις εντολές των Αγίων σε καιρό αιρέσεως: "Αν εἶναι τέτοιος ἐξ αἰτίας τῆς Πίστεως, ἀπόφευγέ τον καὶ ἀπομακρύνσου ἀπ’ αὐτόν, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κι ἄν ἀκόμη εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό." και παράλληλα εμποδίζει κάθε προσπάθεια εφαρμογής των εντολών αυτών. Εκτός αν για τον Ο.Τ. ο Οικουμενισμός τελικά δεν είναι αίρεση.

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Αἱ αἱρέσεις εἶναι σχέδια διαβόλου

  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιπλήττει τοὺς Κορινθίους (Α΄ Κορ. ια΄ 17-18), λέγοντας:

  «Τοῦτο δὲ παραγγέλλων οὐκ ἐπαινῶ, ὅτι οὐκ εἰς τὸ κρεῖττον, ἀλλ’ εἰς τὸ ἧττον συνέρχεσθε. Πρῶτον µὲν γὰρ συνερχοµένων ὑµῶν ἐν ἐκκλησίᾳ ἀκούω σχίσµατα ἐν ὑµῖν ὑπάρχειν καὶ µέρος τι πιστεύω». (: Ἡ παραγγελία δὲ αὐτή, ποὺ πρόκειται νὰ σᾶς κάµω, δὲν εἶναι πρὸς ἔπαινόν σας. Διότι συναθροίζεσθε ὄχι διὰ τὸ καλύτερον, διὰ νὰ ὠφελῆτε δηλαδὴ καὶ οἰκοδοµῆτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀλλὰ συναθροίζεσθε διὰ τὸ χειρότερον, δηλαδὴ διὰ νὰ βλάπτεσθε πνευµατικῶς. Διότι πρῶτον µέν, ὅταν συναθροίζεσθε εἰς σύναξιν ἐκκλησιαστικήν, ἀκούω ὅτι µεταξύ σας ὑπάρχουν διαιρέσεις φατριαστικαί, καὶ ἕνα µέρος ἀπὸ ὅσα ἀκούω, τὸ πιστεύω»).

  Πόσο ἐπικίνδυνο εἶναι στὶς συνάξεις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν νὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσα καὶ ἄνθρωποι αἱρετικοὶ ἤ σχισματικοί.

• Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διευκρινίζει:

  «Τί λοιπὸν θὰ συμβῆ, λέγει ὅταν εἶναι κακὸς (ὁ πνευματικὸς προϊστάμενος) καὶ δὲν τὸν ὑπακοῦμε; Κακός, πῶς τὸ ἐννοεῖς; Ἄν εἶναι τέτοιος ἐξ αἰτίας τῆς Πίστεως, ἀπόφευγέ τον καὶ ἀπομακρύνσου ἀπ’ αὐτόν, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κι ἄν ἀκόμη εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό. Ἄν ὅμως εἶναι κακὸς ὡς πρὸς τὴν ἰδιωτική του ζωή, μή ἀσχολεῖσαι μ’ αὐτήν».

Ο σύγχρονος Ομολογητής Επίσκοπος Ράσκας – Πριζρένης Αρτέμιος. Κείμενα που ξεκαθαρίζουν πολλές διαστρεβλώσεις περί του ποιμένος αυτού.

Από το ιστολόγιο pantocrator.home.blog 

Μικρό αφιέρωμα σε έναν γενναίο, σύγχρονο διωκόμενο Ομολογητή Επίσκοπο. Τον Επίσκοπο Ράσκας – Πριζρένης Αρτέμιο (Ραντοσάβλιεβιτς), τον και μαθητή του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Θα παρουσιάσουμε ένα σύντομο κείμενο του Επισκόπου και μικρή συλλογή αναφορών σε αυτόν, ενδεικτική των διώξεων που υφίστανται οι Κληρικοί και Μοναχοί που αντιστέκονται στη λαίλαπα του Οικουμενισμού και των Δυτικών – Παπικών βλέψεων.

Ευχόμαστε να ενισχύει και φυλάσσει ο Κύριος και αυτόν και τους συναγωνιστές του στον ομολογιακό αγώνα τους και να φωτίσει έστω τους ελάχιστους εναπομείναντες Ορθόδοξους Ιεράρχες της πατρίδας μας να υψώσουν φωνή ομολογίας ενάντια στον Οικουμενισμό και τις λοιπές κακοδοξίες και βλασφημίες των ημερών μας.

Για δε τους λυκοποιμένες, καλή μετάνοια ευχόμαστε όπως και σε όλον τον κόσμο, των εαυτών μας συμπεριλαμβανομένων.

Επισκόπου Ράσκας – Πριζρένης Αρτεμίου

ΣΗΜΕΙΩΜΑ[1]

Γιατί με διώκουν

7-2-2010

Με κατηγορούν αναποδείκτως ότι κάνω σχίσμα στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία (επίσκοπος Γρηγόριος, νυν Ερτζεγοβίνης),
 ότι έχω οργανώσει απόπειρα δολοφονίας του γραμματέα μου (επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς), 
για οικονομικές καταχρήσεις (Μητροπολίτης Ιωάννης και άλλοι),
 για μη σεβασμό της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (Μητροπολίτης Αμφιλόχιος, Πατριάρχης Ειρηναίος), για…

Εγώ όμως το μόνο που επιθυμούσα και επιθυμώ είναι ο σεβα­σμός των ιερών κανόνων, του Καταστατικού Χάρτη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, των κανονικών αρμοδιοτήτων του Επισκόπου και του απαραβιάστου των δικαιωμάτων του, τα οποία μου καταπα­τούν εδώ και πέντε χρόνια. Ήθελα να μου απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα, αμφιβολίες, ασάφειες…


Αντί αυτού, ελάμβανα μόνο αποφάσεις, παραγγελίες, διατάγμα­τα, εντολές, οι οποίες παραβίαζαν τόσο την κανονική τάξη της Ορθο­δόξου Εκκλησίας όσο και τα δικαιώματά του ως κανονικού Επισκόπου.


Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης τιμά τον «αφορισμένο» Νικόλαο Σωτηρόπουλο

   

Ψηφιοποίηση: katanixi.gr

«Στην κυριακάτικη Θεία Λειτουργία ήταν το τιμώμενο πρόσωπο. O Άγιος τον παρακάλεσε να κηρύξει το λόγο του Θεού»

Ὁ Ἅγιος τιμᾶ τὸν ἀδίκως καὶ ἀντικανονικῶς ἀφορισθέντα ὁμολογητὴ θεολόγο-ἱεροκήρυκα Νικόλαο Σωτηρόπουλο

Ὁ θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, μετὰ τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκε γιὰ τὴν γνωστὴ ὀρθόδοξη καὶ ὁμολογιακὴ στάση του, ἐπισκέφτηκε τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο. Ὁ Ἅγιος μὲ πατρικὴ στοργὴ τὸν ἀγκάλιασε λέγοντας:

«-Νῖκο μου, Νῖκο μου, Νῖκο μου». Καὶ τὸν ἀσπάστηκε «ἐν φιλήματι ἁγίῳ». 

Τὴν ἑπόμενη μέρα στὴν κυριακάτικη Θεία Λειτουργία ἦταν τὸ τιμώμενο πρόσωπο. Ἐκκλησιάστηκε ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Βήματος καὶ στὸ «μετὰ φόβου…» κοινώνησε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἁγίου πρῶτος. Μετὰ ὁ Ἅγιος τὸν παρακάλεσε νὰ κηρύξει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Γέροντας τὸν ἄκουγε χαμογελῶντας. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔγινε ἀντανάκλαση στὸν ὁμιλητὴ τῆς ὁμολογιακῆς καὶ θεολογικῆς χάριτος ποὺ ὑπῆρχε στὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ λόγια τοῦ κηρύγματος εἶχαν Χάρη Θεοῦ. Στὸ τέλος ὁ Ὅσιος τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὸ κήρυγμά του.

Θερμή συνάντηση Σιμωνόπετρας Ελισσαίου με τον βασικό χρηματοδότη του ΨευδοΚιέβου.

Ερώτηση: Οι απλοί πιστοί Ορθόδοξοι γίνονται δεκτοί με τέτοια θερμή αγκαλιά;

Κατά την επίσκεψη του ΨευδοΚιέβου στο προδομένο Περιβόλι της Παναγίας είδαμε τον Αντρέι Ματσόλα, επιχειρηματία ζυθοποιό, να σφιχταγγαλιάζεται με τον ηγούμενο της Σίμωνος Πέτρας Ελισσαίο. Ο Αντρέι Ματσόλα μαζί με τον αδελφό του Ρόμαν Ματσόλα, βουλευτή στον συνασπισμό του Πέτρο Ποροσένκο, έκανε διεισδυτικές ενέργειες στο Άγιον Όρος τουλάχιστον από το 2013. Υπάρχουνε στοιχεία τα οποία εμφανίζουν τον Ματσόλα – παλαιότερα βασικό χορηγό του ψευδοπατριαρχείου Κιέβου του Φιλάρετου και σήμερα του Επιφάνιου Ντουμένκο- να «ευεργετεί» Μονές του Αγίου Όρους! Δείτε εγκαρδιότητες. Δείτε χαρές και πανηγύρια.

Τους ψευτοκληρικούς συνόδευαν ο Μιλήτου Απόστολος και ο πολιτικός διοικητής Αλκιβιάδης Στεφανής. Οι παραβάτες αντήλλαξαν δώρα και τέλεσαν προσευχή δοξολογίας στον κύριο ναό της Μονής. Ο Ελισσαίος έβγαλε τα ιερά λείψανα της Μονής και ο ΨευδοΚιέβου φωτογραφήθηκε να τα ασπάζεται.

Εδώ μας έφτασε η χλιαρή στάση των Μονών που αρνούνται να πάρουν σαφή θέση στο Ουκρανικό σχίσμα που δημιούργησε ο Βαρθολομαίος. Να αναλογιστούν την κατάσταση στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάποτε υπήρχαν κάποιοι επίσκοποι που αγαπούσε ο Θεός. Τώρα οι εντός των τειχών ρασοφόροι εργάτες του κακού τους ξεδόντιασαν και μείναν καναδυό που φοβούνται και να μιλήσουν.