Ο "Ορθόδοξος Τύπος" ανακάλυψε ξαφνικά: Τό Πατριαρχεῖον ἰσοπεδώνει Ἀποστολικόν Κανόνα.

Ο δεύτερος γάμος των κληρικών γίνεται ήδη πράξη!

σσ. Μα, κύριοι του Ο.Τ., τώρα ανακαλύψατε ότι το πατριαρχείο καταργεί τους αποστολικούς Κανόνες και γενικά τους Κανόνες της Εκκλησίας; Τώρα ανακαλύψατε ότι οι αιρετικές αποφάσεις του Κολυμπαρίου εφαρμόζονται πιστά από την Εκκλησία συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος; Αλλά κι εσείς καταργείτε και κανόνες και την αγιοπατερική παράδοση. Διότι επιμένετε να αρκείσθε στην δημοσιογραφία αντί να εφαρμόσετε κι εσείς την αγιοπατερική (και ιεροκανονική) διδασκαλία της διακοπής κοινωνίας με τους αιρετικούς.

 

   Θλιβερὸν τὸ φαινόμενον τῆς ἰσοπεδώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Ἰσοπεδώνονται ἀποστολικοὶ κανόνες, κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καρποὶ Πνεύματος Ἁγίου. Τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ρητὰ ὁ Ἀποστολικὸς Κανὼν δηλώνει ὅτι «ὁ δυσὶ γάμοις συμπλακεὶς μετὰ τὸ βάπτισμα, ἢ παλλακὴν κτησάμενος, οὐ δύναται εἶναι Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος, ἢ ὅλος τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ», τὸ πατριαρχεῖον, ἐπειδὴ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀνώτερον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, χορηγεῖ ἄδειαν εἰς πρεσβύτερον νὰ νυμφευθῆ διὰ δευτέραν φοράν, ζώσης τῆς πρεσβυτέρας. Ἡ ἐκκοσμίκευσις εἰς τὸ μεγαλεῖον της, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνθρώπινον σωματεῖον καὶ ὄχι Θεανθρώπινος ὀργανισμός, τὸ ὁποῖον ἱκανοποιεῖ πάθη καὶ ἀδυναμίας, διὰ αὐτὸ ἔχει καταργήσει τὴν ἄσκησιν καὶ τὴν νηστείαν.  

  Συμφώνως πρὸς δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ τῆς 28ης Ἰουλίου:

Επειδή τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος περί ελευθερίας: Η ελευθερία του χριστιανού ως προνόμιο και ευθύνη

                                Ο Παύλος αισθάνεται ελεύθερος ακόμη κι όταν βρίσκεται στη φυλακή

Ιωάννης Καραβιδόπουλος

Το θέμα της δικαιώσεως του ανθρώπου με την πίστη στον Ιησού Χριστό και της ελευθερίας κυριαρχεί στην προς Γαλάτας επιστολή του Απ.Παύλου από την οποία είναι παρμένο το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής, το οποίο είναι σε μετάφραση το εξής:

«Αδελφοί, ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; ‘Οχι βέβαια! Γιατί, αν ό,τι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. ‘Εχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου» (Γαλ. 2,16- 20).

Ο Μύθος της Ορθοδόξου Μαρτυρίας εις τους διαλόγους με αλλοδόξους

Του Ιωάννη Κορναράκη,

Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 22 Δεκ 2006.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=500

Στο φύλλο του «Ο. Τ.» της 17-11-06 δημοσιεύθηκε κείμενο με τίτλο: «Η επικοινωνία με τους αλλόδοξους δυνατότητα ορθοδόξου μαρτυρίας».

    Το εν λόγω κείμενο στηρίζει και προβάλλει τη συμμετοχή των ορθοδόξων στους διαχριστιανικούς διαλόγους με το γνωστό επιχείρημα ότι η επικοινωνία μας με τους αλλοδόξους αποτελεί μοναδική ευκαιρία προσφοράς, εκ μέρους μας, της μαρτυρίας της ορθοδόξου αληθείας, την οποία η Εκκλησία μας κατέχει!

    Πρόκειται, σήμερα, για έναν ισχυρισμό, ο οποίος στηρίζεται στην κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία η επικοινωνία μας αυτή επιβάλλεται ως μονόδρομος μιας τέτοιας προσφοράς, εφόσον είναι λογικό να δεχθούμε ότι, εάν δεν συναντηθούμε εν διαλόγω με τους αλλοδόξους αδελφούς μας, δεν μπορούμε να τους πληροφορήσουμε πειστικά για τον πλούτο των αληθειών της πατερικής μας παραδόσεως και γενικά για την ορθοδοξία της πίστεώς μας!

    Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν πράγματι, σήμερα, ένα πειστικό επιχείρημα για τη συμμετοχή της Εκκλησίας μας σε τέτοιους διάλογους, εάν υπήρχαν όντως οι όροι και οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα καθιστούσαν πραγματοποιήσιμο ένα τέτοιο έργο μαρτυρίας της ορθοδόξου πατερικής διδασκαλίας στους πλανεμένους αλλοδόξους αδελφούς μας!

    Εντούτοις, σήμερα, πολλοί παράγοντες, ποικίλης φύσεως, αποδεικνύουν ουτοπικό έναν τέτοιο ισχυρισμό ή μέθοδο επικοινωνίας μας με τους αλλοδόξους, με στόχο την ανάπτυξη της ιεραποστολικότητας της Εκκλησίας σε χώρους διαχριστιανικών διαλόγων, στους οποίους κυριαρχεί το οικουμενιστικό πνεύμα, της αλλοτριώσεως της χριστιανικής πίστεως από τα στοιχεία της αγιοπνευματικής-χαρισματικής της δυναμικής! Έτσι κάτω από τις προϋποθέσεις και τους όρους, υπό τους οποίους οι διάλογοι αυτοί πραγματοποιούνται σήμερα, το επιχείρημα της αναγκαιότητος αναπτύξεως ιεραποστολικότητος της Εκκλησίας στους εν λόγω χώρους, ως ουτοπικό, αποτελεί μύθο.