Πῶς νὰ ἀποφεύγουμε τὸ κακὸ καὶ νὰ πράττουμε τὸ καλὸ

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος 

«Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθὸν» (Ψαλμὸς 33:15)

Σ’ αὐτὰ τὰ λόγια συμπυκνώνονται ὅλες οἱ προσπάθειες ποὺ πρέπει νὰ καταβάλλουμε ἐδῶ στὴ γῆ, στὴ χοϊκὴ γῆ καὶ μὲ τὸ χοϊκό, φυσικὸ σῶμα μας.

Τί νόημα πρέπει νὰ ἔχει ὁ μόχθος μας, ποῦ ν’ ἀποσκοπεῖ;

Στὴν ἀπόκτηση δύο συνηθειῶν: πρῶτον, ν’ ἀποφεύγουμε τὸ κακὸ καὶ δεύτερον, νὰ κάνουμε τὸ καλό.

Σχετικὰ μὲ τὸ τί εἶναι καλὸ καὶ τί κακό μᾶς πληροφορεῖ μὲν ἡ συνείδησή μας, ἐν μέρει ὅμως καὶ ὄχι ξεκάθαρα, διότι εἶναι σκοτισμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία· ἀπεναντίας ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μᾶς μιλάει πλήρως καὶ ὁλοκάθαρα γι’ αὐτὸ ποὺ εἶναι καλὸ καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι κακό.

Ἀδελφοί, τί ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Χριστός μας;

Τί θὰ πεῖ πνευματικὴ φτώχεια;

                                    Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι

Τί θὰ πεῖ πνευματικὴ φτώχεια; Ὅλοι σας ἔχετε δεῖ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι φτωχοὶ κι ἄποροι. Γιὰ νὰ περιγράψουμε τὴν πνευματικὴ φτώχεια λοιπὸν ἂς ἐξετάσουμε πρῶτα τὴν ὑλικὴ φτώχεια, ὥστε ἀπὸ τὰ ὅμοια νὰ φτάσουμε σὲ μιὰ σωστὴ ἐξήγηση.

Ἄπορος, ὅπως τὸ λέει κι ἡ λέξη, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει τίποτα.

Ὅ,τι μπορεῖ νὰ ἐλπίζει πὼς θὰ λάβει θὰ ἔρθει μόνο ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνία τῶν ἄλλων. Οὔτε ἕνα κομμάτι ψωμὶ γιὰ νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα του δὲν ἔχει ἢ κάτι γιὰ νὰ ξεδιψάσει τὴ δίψα του, ποὺ τὸ ἔχουν ἄφθονο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Δὲν θὰ εἶχε κατάλυμα γιὰ νὰ βάλει μέσα τὸ κεφάλι του, ἂν κάποιος δὲν τοῦ ἔδινε χρήματα γιὰ νὰ περάσει τὴ νύχτα του. Δὲν θὰ εἶχε τίποτα νὰ ντύσει τὴ γύμνια του ἂν κάποιος φιλεύσπλαχνος δὲν τὸν λυπόταν καὶ δὲν τοῦ ἀγόραζε ροῦχα.

Κι ἂν κάποιος ἀπ’ αὐτοὺς ἔχει κάποια ροῦχα, αὐτὰ εἶναι παλιά, λερωμένα, κουρελιασμένα, τελείως ἄχρηστα, ποὺ καμιὰ φορᾷ δὲ θὰ ἤθελες οὔτε νὰ τ’ ἀγγίξεις. Ὅλοι τὸν περιφρονοῦν καὶ τὸν κοροϊδεύουν λὲς κι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ σκουπίδια, μὲ ἀκαθαρσίες, ἂν καὶ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ κάποιοι φτωχοὶ μπορεῖ νὰ λάμπουν ὅπως ὁ χρυσὸς στὸ χωνευτήρι. Πᾶρε σὰν παράδειγμα τὸ Λάζαρο τοῦ εὐαγγελίου.

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία...

                                             

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία και την απώλεια, η μετάνοια και η οργή του Θεού. Αφού μετάνοια αληθινή δεν υπάρχει, μένει η οργή του Θεού και το έλεός Του.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Πηγή

Χριστιανισμός, η ταυτότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού

Χριστιανισμός, η ταυτότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού

Στην Ενωμένη Ευρώπη μπορείς να είσαι άθεος, βουδιστής ή μουσουλμάνος, αλλά αν γεννήθηκες και μεγάλωσες εδώ, οι χριστιανικές αξίες είναι και δικές σου. Είτε σου αρέσει είτε όχι...(Αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι)

Μανώλης Κοττάκης

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτές τις ημέρες τη συζήτηση για τον ρόλο της Εκκλησίας στις εκλογές και τα χριστιανικά κόμματα, η οποία έχει προσλάβει έναν χαρακτήρα συνωμοτικό, λες και πρόκειται περί παρθενογενέσεως, και διερωτώμαι:

-Είναι ή δεν είναι ο χριστιανισμός αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητας του ευρωπαϊκού πολιτισμού;

-Συζητήθηκε ή όχι να γίνει μνεία στον χριστιανισμό στο προοίμιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος το 2005;

-Εχουν ή δεν έχουν τα μεγάλα συντηρητικά κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και της Αμερικής σχέση με το Θείο; Στη Βίβλο δεν ορκίζεται ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος;

-«Χριστιανοδημοκρατικό» δεν ονομάζεται το κορυφαίο κόμμα της Γερμανίας;

-Με το σύνθημα «Είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή» δεν εξελέγη η Τζόρτζια Μελόνι, πρωθυπουργός της Ιταλίας;

-Τον στίχο «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία» δεν περιέχει ο ύμνος της παράταξης που χρόνια έχουμε να ακούσουμε σε συγκεντρώσεις της;

Η αληθινή αγάπη για τον Χριστό.

 

 

Πηγή

Μπροστὰ στὸν ἑαυτό μας

του αειμνήστου 'Ιωάννη Κορναράκη, Ὅμότιμου Καθηγητή Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ πρόοδος τῆς ψυχολογίας τοῦ ἀσυνειδήτου (Βάθους) ὑπῆρξε ἀναμφίβολα πολυσήμαντη. Ὅμως εἶναι γεγονὸς, ὅτι κάθε ἀντικειμενικὸς ἐρευνητὴς ἠμπορεῖ νὰ παραλεχθεῖ σὰν βασικὴ κατεύθυνση τῆς ψυχολογίας αὐτῆς τὴν ἀποκάλυψη τῆς ποιότητος καὶ τοῦ περιεχομένου τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος.

Ἤδη ἔγινε λόγος γιὰ τὴν σπηλιὰ τῶν ἐνστικτικῶν τεράτων, ποὺ ἡ ψυχολογία τοῦ Βάθους ἀπεκάλυψε. Ἀλλὰ δὲν πρόκειται μόνο γιὰ «τέρατα» ποὺ ἐνσαρκώνουν ἁπλῶς ἀνθρώπινα πάθη. Κάθε ἀνθρώπινο, ὅσο «ἀπάνθρωπο» κι ἂν εἶναι, μένει ἀνθρώπινο. Τὰ ἀνθρώπινα πάθη, ὅπως τὰ γνώριζε ὁ ἄνθρωπος πρὸ τῆς ἐμφανίσεως τῆς ψυχολογίας τοῦ Φρόυδ, ἤσαν πάντοτε στὰ μέτρα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καὶ ποταπότητος. Σὰν πάθη, ἤσαν πάντοτε μιαρὰ καὶ μισητά ἀλλὰ ἤσαν ἁπλῶς ἀνθρώπινα πάθη, γιατί εἶχαν τὴν αἰτία τους στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία.

Ἡ ψυχολογία τοῦ Βάθους, καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ψυχανάλυση, προχώρησε πέρα ἀπὸ τὸ βυθὸ τῶν ἀνθρώπινων παθῶν, σὲ στρώματα ποὺ φιλοξενοῦν (σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῆς ψυχολογίας αὐτῆς) ἕναν ἀσύλληπτο βόρβορο ἠθικῆς ἀκαθαρσίας καὶ ρυπαρότητας. Πρόκειται γιὰ τοὺς ψυχαναλυτικοὺς ἰσχυρισμοὺς «περὶ τῆς δομικῆς λειτουργίας τῶν αἰμομικτικῶν τάσεων ποὺ ἐμφωλεύουν σὲ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή». Καί, ἄσχετα βέβαια ἂν εἶναι ἢ δὲν εἶναι εὔκολη ἡ ἐξουδετέρωση τῶν Ἰσχυρισμῶν αὐτῶν καὶ ἀκόμη ἄσχετα ἀπὸ τὸν ἀποτροπιασμὸ μὲ τὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀντιδρᾶ κανεὶς ἐναντίον μίας τέτοιας γενικεύσεως τῆς αἰμομικτικῆς βδελυρότητας, ἡ ψυχαναλυτικὴ αὐτὴ ἑρμηνεία ὁρισμένων συγγενικῶν σχέσεων ἔχει ἕνα νόημα πέρα ἀπὸ κάθε ἐπιστημονικὴ δικαίωση ἢ ἀπόρριψη. Ἔχει τὸ νόημα, ὅτι δημιουργεῖ ἕνα ἀφάνταστα ἐσωτερικὸ ρῆγμα στὴ βάση τῆς ἀξιοπρέπειας τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ποὺ ὅμως στὸ τέλος-τέλος πρέπει νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐποικοδομητικά.

Το λαμπρό παράδειγμα ενός χριστιανού επιστήμονα που θα έπρεπε να ήταν πρότυπο για τους σημερινούς επιστήμονες. Αν γνώριζε την Ορθοδοξία σίγουρα θα ήταν Ορθόδοξος!

 

Pascal, μία διὰ Χριστὸν ἰδιοφυία

Ο Blaise Pascal ήταν μαθηματικός, φυσικός, συγγραφέας καὶ φιλόσοφος. Γεννήθηκε τὸ 1623 στὸ Clermont τῆς Γαλλίας. Ἀπὸ μικρὸς ἐμφάνισε δείγματα ἰδιαίτερης εὐφυίας καὶ ἐφευρετικότητας, τὰ ὁποία ἀντιλήφθηκε γρήγορα ὁ πατέρας του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναλάβει ἀποκλειστικὰ ὁ ἴδιος τὴ μόρφωσή του. Ἀπὸ τὰ τρία του, μόλις, χρόνια ὁ Pascal ἔμεινε χωρὶς μητέρα, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 12 μέχρι τῶν 30 περίπου ἐτῶν ἔκανε πολυ σημαντικὲς ἀνακαλύψεις στον χῶρο τῶν μαθηματικῶν καὶ τῆς φυσικῆς.

Τὸ ἀξιοθαύμαστο φαινόμενο «Pascal» δὲν περιορίζεται στὸν χῶρο τῶν μαθηματικῶν καὶ τῆς φυσικῆς. Ο Pascal ἀποτελεί προτυπο για κάθε χριστιανὸ ἐπιστήμονα τῆς ἐποχῆς μας. Διέθετε κάποιες ἀρετὲς ποὺ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ ὑψηλὰ διανοητικὰ προσόντα τοῦ ἀπέδιδαν καρπούς, ὄχι μόνο σὲ ἐπιστημονικό, ἀλλὰ κυρίως σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Παρακάτω θὰ διαπιστώσουμε τὸ πνευματικὸ μεγαλεῖο ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἐπιστήμονες τοῦ 17ου αιώνα μέσα ἀπὸ τὰ λόγια της ἀδερφῆς του, Gilberte Perier, ποὺ τὸν ζοῦσε καθημερινά.

Ἀρχικά, ὁ Pascal εἶχε ἐπιβάλει στὸν ἑαυτὸ τοῦ διάφορους κανόνες, ὥστε νὰ μὴν παρασύρεται ἀπό τη ματαιοδοξία καὶ τὴ φιλαργυρία. Χαρακτηριστικὸ εἶναι πὼς φοροῦσε μία σιδερένια ζώνη γεμάτη ἀκίδες, ὥστε κάθε φορᾶ ποὺ εἶχε λογισμοὺς ματαιοδοξίας νὰ δίνει ἀγκωνιὲς στὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ διπλασιάσει τὸν πόνο τῶν ἀκίδων, μὲ συνέπεια νὰ θυμᾶται τὸ καθῆκον του. Ἐπιπλέον, ὁ ἴδιος ἦταν θεληματικά φτωχός καὶ λιτός στη ζωή του.

Άλλος ένας Άγιος, από τους αναρίθμητους Αγίους, που καταδεικνύει με τον βίο του την Αποστασία των σημερινών Χριστιανών..

Αγ. Ισαάκιος Δαλματών ο Ομολογητής

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Μια πολύ δύσκολη εποχή για την Εκκλησία μας υπήρξε ο 4ος αιώνας, κατά τον οποίο δεινοπάθησε από την φοβερή αίρεση του αρειανισμού. Το δυστύχημα ήταν ότι υποστηρικτές της αιρέσεως καταστάθηκαν και κάποιοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, καταδιώκοντας τους Ορθοδόξους. Την περίοδο αυτή αναδείχτηκαν μεγάλοι Πατέρες και ομολογητές, οι οποίοι αντέκρουσαν την κακοδοξία και αγωνίστηκαν για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ισαάκιος ο Ομολογητής και ηγούμενος της Μονής Δαλμάτων.

Δε γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του αγίου Ισαακίου. Καταγόταν από τα μέρη της Συρίας και γεννήθηκε στα τέλη 3ου ή στις αρχές του 4ου αιώνα. Ήταν ενάρετος άνθρωπος και ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο από τα νεανικά του χρόνια. Μάλιστα αξιώθηκε να γίνει ηγούμενος της περίφημης Μονής Δαλμάτων και ζούσε με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και μελέτη των Αγίων Γραφών και των συγγραμμάτων των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Διακρίνονταν για την βαθειά του προσήλωση στην ορθόδοξη πίστη, η οποία είναι συνώνυμη με τη σωτηρία, σε αντίθεση με την πλάνη και την αίρεση, η οποία οδηγεί στην απώλεια.

«Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης

Πικρές αλήθειες!

«Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης

Ο κυνικός λαός ενδίδει στην ύλη μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα: «Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Μανώλης Κοττάκης

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας. Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να ονομάζεται «αποφράς», επιτρέψτε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχώρησαν το Σάββατο το απόγευμα ο Σύλλογος Επιστημόνων Χαλανδρίου «Ευριπίδης» και ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.

Εχουμε, άραγε, αναρωτηθεί γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα διεξάγονται φιέστες στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί γίνονται αναπαραστάσεις της Αλώσεως στην τουρκική τηλεόραση; Εχουμε συνειδητοποιήσει γιατί τόσο πολύ πανηγυρίζουν οι γείτονες που μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε τζαμί; Να σας πω!

Η αναπαράσταση της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης συνιστά ομολογία. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που δεν ήταν δικό τους. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που ανήκε σε άλλους και τους ήταν ξένο. Τόσο ξένο, που όταν το απέκτησαν για να δημιουργήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντέγραψαν πλήρως την δομή τη Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τόσοι αιώνες πέρασαν από τότε και, εκτός από πολυκατοικίες και κανάλια στον Βόσπορο, οι γείτονες δεν άφησαν το παραμικρό αποτύπωμα στην Κωνσταντινούπολη. Δεν παρήγαγαν πολιτισμό.

Ἡ ἅλωση τῆς Κων/πολης: Μία ἱστορία προδοσίας, ἀλλὰ κυρίως ἀποστασίας, ὅπως σήμερα. Ποιός δὲν βλέπει τὴν δεύτερη ἅλωση;

                               

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Κάθε χρόνο στὶς 29 Μαΐου θυμόμαστε τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, τὴν κατάλυση τῆς ὀρθόδοξης βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ τιμοῦμε τοὺς ἡρωϊκὰ πεσόντες γιὰ τὴν ὑπεράσπισή της.

Καὶ κάθε χρόνο τὴν ἴδια ἡμερομηνία μιλοῦμε γιὰ τὴν προδοσία τῆς Δύσης, γιὰ τὴν διπροσωπία τῶν Λατίνων, γιὰ τὴν ἀγριότητα τῶν Τούρκων, γιὰ τοὺς θρύλους, ὅπως «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικά/δικιά μας θα, 'ναι», ἀναπολοῦμε περασμένα μεγαλεῖα καὶ ἀναζητοῦμε τὴν ἐπανάκτησή τους.

Αὐτὸ ποὺ δὲν κάνουμε κάθε χρόνο εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῶν δικῶν μας λαθῶν, ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἅλωση καὶ θὰ ὁδηγοῦν πάντα σὲ ἅλωση, ἂν δὲν ἀλλάξουμε στάση καὶ τρόπο ζωῆς.

Διότι ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἔπεσε ὄχι κυρίως λόγῳ τῶν Φράγκων, τῶν Λατίνων, τῆς Δύσης, τῶν Τούρκων κλπ., ἀλλὰ κυρίως λόγῳ τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς παρακμῆς, τῶν ἐμφυλίων διαμαχῶν, τῆς ἀλλαγῆς πολιτικοῦ ἐνδιαφέροντος ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ στὴν Δύση, τῆς παραμέλησης τοῦ στρατοῦ καὶ τῆς φύλαξης τῶν συνόρων, τῆς θυσίας τῶν ὁσίων καὶ ἱερεῶν στὸν βωμὸ τοῦ χρήματος καὶ τῆς διαφθορᾶς. Γιὰ ὅλα αὐτὰ δὲν χρειάζεται νὰ δώσουμε πηγὲς καὶ βιβλιογραφικὲς ἀναφορές. Εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους. Καὶ φυσικὰ δὲν ἀρκεῖ οὔτε σώζει ἕνα σὲ λίγο καιρὸ ὅλα θ' ἀλλάξουν.

Ἡ ὀρθόδοξη Ρωμυλία ἔπεσε ὅμως κυρίως λόγῳ τῆς ἀποστασίας τοῦ λαοῦ της ἀπὸ τὸν Θεό. Λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ διαφθορᾶς τοῦ κλήρου καὶ τῶν μοναχῶν (ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀναφερθεῖ, ὅτι τὰ μοναστήρια γέμισαν μοναχοὺς ὄχι γιὰ τὴν Πίστη ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ στράτευσης καὶ ὑπεράσπισης τῆς αὐτοκρατορίας).

Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος – Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν (ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως)

Τότε θυσία, σήμερα Πρέσπες! Μακάρι και οι σημερινοί πολιτικοί να μιλούσαν στο λαό με το ίδιο φρόνημα και με την ίδια αυτομεμψία. 

Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου Λογοθέτου Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ

Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

Ἐμεῖς μέν, εὐγενέστατοι Ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλὸς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ Ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῶν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τὸν Ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλὰ μᾶλλον ὅπερ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.

Το Πάσχα και η Ένωση

Ο "Σωτήρ" παρουσιάζει, ως να είναι μία ακόμη εφημερίδα, τις ενέργειες των Οικουμενιστών ένα βήμα πριν την ένωση και αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει συγγνώμη, που με την στάση του της διαλλακτικότητας και ανεκτικότητας επέτρεψε στην αίρεση να προχωρήσει, τελειώνει το άρθρο του με την πρόταση "ας λείπουν τέτοια πειράματα"!!! Αν το έγραφε αυτό ο Σωτήρ έστω την δεκαετία του 80 ίσως υπήρχε κάποια κατανόηση. Να το γράφει όμως τώρα που η οικουμενιστική κίνηση όχι μόνο πείραμα δεν είναι, αλλά επικυρώθηκε και συνοδικά στο Κολυμπάρι, αποτελεί κοροϊδία εις βάρος της Πίστεως. Λες και ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ θα ακούσουν τον "Σωτήρα".

 

     Τὸ ἔτος 2025 ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα θὰ γίνει τὴν 20ὴ Ἀπριλίου. Τὴν ἴδια ἡμέρα συμπίπτει αὐτὴ τὴ χρονιὰ ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἡ σύμ­­πτωση αὐτὴ ἔχει προκαλέσει συζητήσεις ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρό, μὲ βασικὸ σκεπτικὸ ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας, ὥστε στὸ ἑξῆς Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ἑορτάζουμε κάθε χρόνο τὸ Πάσχα μαζί.

    Μία κάπως ἐπισημότερη διαβούλευση γιὰ τὸ ζήτημα ἔφερε στὸ φῶς ὁ δημοσιο­γράφος κ. Γ. Παπαθανασόπουλος, δημοσιοποιώντας τὸ περιεχόμενο τοῦ κοινοῦ κειμένου ποὺ ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Δημήτριος καὶ ὁ κ. Ματιὲ Ρουζέ (Matthieu Rougé), Ρωμαιοκαθολι­κὸς ἐπίσκοπος τῆς Ναντὲρ τῆς Γαλλίας, δημοσίευσαν στὴν ἐφημερίδα «Le Fi­garo» στὶς 22 τοῦ περασμένου Ἀπριλίου («aktines.blogspot.com» 27-4-2023).

ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Αυτό είναι της Ευσεβείας το μυστήριο για το οποίο εμείς σήμερα μιλάμε αλλά δεν το κατανοούμε!           

  

20 Μαΐου 325 η Α' Οικουμενική Σύνοδος.

O αριθμός των αγίων Πατέρων της Νίκαιας 318 αποδίδεται στην ελληνική αρίθμηση ως ΤΙΗ. Το μεν Τ εικονίζει το σημείο του Σταυρού , τα δε γράμματα ΙΗ το υπέρ παν ευλογημένο όνομα του Ιησού. Το Συναξάρι τους λέει ότι όταν συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί έφεραν στα σώματα τους τα στίγματα των παθών και των βασάνων τα οποία έλαβαν στους διωγμούς. Άλλοι στα χέρια, άλλοι στα πρόσωπα,άλλοι στο σώμα,άλλοι είχαν εγκαύματα , πληγές, ακρωτηριασμούς ,άλλων η κακουχία ήταν ζωγραφισμένη στην παρουσία τους και ο βασιλεύς Κωνσταντίνος ασπάζονταν με ευλάβεια τα τεκμήρια της αγιότητας τους σαν τα πολυτιμότερα κοσμήματα. Οι άγιοι Πατέρες δεν ήταν μόνο ιεράρχες και θεολόγοι ακριβεστατοι ,αλλά και πράγματι μάρτυρες για τον Χριστό και ήταν θεοφοροι όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά και μιμητές του ίδιου του Χριστού στα πάθη και τους βασανους.Η αξιοπιστία του λόγου τους ήταν ασφαλής και μόνο από την παθοφόρα όψη τους και οχι από την ξερή ομολογία των χειλέων τους.

Πηγή

Κυριακή αγίων 318 Πατέρων Α’ Οικουμενικής Συνόδου (Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

"Άραγε είναι ωφέλιμο, όταν η Εκκλησία εξαρτάται από τέτοια κρατική εξουσία, το ότι εξαναγκάζεται να δεχτεί κάτι που δεν θέλει; Ασφαλώς όχι". Τί κι αν το λέει ο Άγιος; Εμείς σήμερα τ' αντίθετα λέμε και πράττουμε.

Την Κυριακή πριν από τη μεγάλη ημέρα της Πεντη­κοστής, η Αγία Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των αγίων Πατέρων της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι η Οικουμενική Σύνο­δος και ποια σημασία είχε η πρώτη Οικουμενική Σύνο­δος.

Οι άγιοι απόστολοι είπαν στους επισκόπους να διε­ξαγάγουν Εκκλησιαστική Σύνοδο, δηλαδή συνέδριο επισκόπων, οι οποίοι από κοινού έπρεπε να αποφασί­σουν για τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Ορίστηκε να συγκαλούνται συχνά τέτοιες Σύνοδοι, δύο φορές το χρόνο. Έτσι γινόταν, και τέτοιες τοπικές Σύνοδοι συγκαλούνταν για τη λύση των όχι πολύ σημαντικών ζητη­μάτων.

Όμως η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε λόγω της τεράστιας σπουδαιότητας ενός προβλήματος, που όμοιό του δεν είχε συμβεί στην ιστορία της Εκκλησίας. Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ήταν ένα μεγάλο γεγονός στην ιστορία της Εκκλησίας, γιατί συγκλήθηκε για την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου, για την οποία ο μακάριος Ιερώνυμος είπε το εξής: «Ο Άρειος ήταν μία σπίθα, όμως κατέκαψε σχεδόν όλη την οικουμένη». Βλέπετε τι ήταν αυτό!

Η αίρεση του Αρείου και η Α' Οικουμενική Σύνοδος

 "η Σύνοδος τούτο νοούσα καλώς ομοούσιον έγραψεν, ίνα την τε των αιρετικών κακοήθειαν ανατρέψωσι"! Σήμερα όμως, τί κάνουν οι Επίσκοποι; Όχι μόνο δεν ανατρέπουν την κακοήθειαν των αιρετικών, αλλά και την υποστηρίζουν με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ΑΠΡΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ειρήνης Αρτέμη

Πτ. Θεολογίας -Φιλολογία Πανεπιστημίου Αθηνών

Mphil Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

υπ. διδάκτορος Θεολογίας  Πανεπιστημίου Αθηνών

Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου[1]. Το πρόβλημα που βασάνιζε τον Άρειο ήταν η αΐδια - αιώνια γέννηση του Θείου Λόγου. Δίδασκε, λοιπόν, ότι ο Υιος δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός[2]. Δημιουργήθηκε από το Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω»[3]. Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού[4]. Ως κτίσμα, λοιπόν, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα[5], αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός[6], ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από το Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην»[7].

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος και η «Σύνοδος» του Κολυμπαρίου

                            

του Πορφυρίτη

Σήμερα ἑορτάζουμε τήν ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων. Οἱ πολύπαθοι Ἅγιοι Πατέρες, φέροντες τά στίγματα τῶν μαρτυρίων ὑπέρ τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, στέκουν μέ τό παράδειγμά τους ὁδοδείκτες ἁγιοσύνης καθώς καί πραγματικῆς Συνοδικότητας. Ἐντύπωση προκαλοῦν τά θαυμαστά σημεῖα πού ἔλαβαν χώρα στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, καταδεικνύοντας τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἔναντι στήν μισητή αἵρεση.

Ἐντύπωση βέβαια, προκαλεῖ καί ἕνα θαυμαστό γεγονός, (θά τό ἀναφέρουμε παρακάτω) τό ὁποῖο διατρανώνει τήν διαφορά καί τήν ποιότητα τῆς πρώτης Αὐτῆς Συνόδου, ἀπό τήν «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου, στήν ὁποία ἀσυναίσθητα ὀλισθαίνει ὁ νοῦς μας. Φυσικά, τότε, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, εἶχε σπεύσει νά μᾶς διευκρινίσει, καθησυχάζοντάς μας, ὅτι «ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος δέν εἶναι ἕνα «ἀκριβές ἀντίγραφον» τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων» καί ὅτι: «Ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι ἡ πιστή ἀντιγραφή ἤ ἀκόμη ἡ πανομοιότυπη ἐπανάληψη πρακτικῶν τοῦ παρελθόντος εἶναι ἀπαραίτητα γιά κάθε ἐκκλησιαστική πρωτοβουλία καί προσπάθεια. Ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἐνεργεῖ μόνο σέ μία ἐποχή. Παραμένει ὁ καθοριστικός ὁδηγός τῆς Ἐκκλησίας στή ροή τοῦ χρόνου. Ἡ Ἐκκλησία ὑπενθυμίζει: «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε...»[1].

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου- Ο Ιερός Χρυσόστομος για την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ [:Ιω. 17,1-13]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε (:αυτά είπε ο Ιησούς στους μαθητές Tου και έπειτα σήκωσε τα μάτια Tου στον ουρανό και είπε: “Πατέρα, ήλθε η ώρα που η σοφία Σου όρισε για να πάθω και να θυσιαστώ. Δέξου τη θυσία του Πάθους μου και δόξασε τον Υιό Σου και ως προς την ανθρώπινη φύση Του˙ για να σε δοξάσει και ο Υιός Σου με την απολύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη θυσία Του αυτή και με την αιώνια αρχιερατική μεσιτεία Του που θα ακολουθήσει μετά από αυτήν”)» [Ιω. 17,1].

    «Ὅς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ (:Εκείνος που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, Εκείνος που θα αγωνιστεί να τηρήσει όλες τις εντολές και να διδάξει την τήρησή τους στους ανθρώπους)», λέγει ο Κύριος, «οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (:αυτός θα ανακηρυχτεί μέγας στη βασιλεία των ουρανών)» [Ματθ. 5,17]. Και πολύ ορθά· διότι το να εκφράζει κανείς φιλόσοφες σκέψεις με τα λόγια είναι εύκολο, ενώ το να παρουσιάζει με έργα αυτά που λέγει, είναι γνώρισμα ανθρώπου γενναίου και μεγάλου.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Οι ετεροδιδασκαλούντες (Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου)

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

[:Πράξεις 20, 16-18 και 28-36]

  Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

« ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΝΤΕΣ»

 εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 11-6-1989]  (Β217)                                     

   Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, επιστρέφει από την περιοδεία του στην Ελλάδα κατευθυνόμενος προς Ιερουσαλήμ. Το ταξίδι του ήτο δια θαλάσσης. Σε κάποια λιμάνια σταθμεύει, για να δει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πώς πηγαίνουν οι Εκκλησίες που είχε ιδρύσει. Εστάθμευσε και εις την Μίλητον. Δεν πήγε εις την Έφεσον, διότι δεν έμενε χρόνος, αλλά μετεκάλεσε, δηλαδή εκάλεσε από την Έφεσον τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, για να τους δει για λίγο, ακριβώς για να μη χρονοτριβήσει, επειδή εβιάζετο να πάγει εις τα Ιεροσόλυμα και να προλάβει την εορτήν της Πεντηκοστής. Η συνάντησίς του αυτή με τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, έμεινε ιστορική. Και είναι μία από τις ένδοξες σελίδες της Καινής Διαθήκης από πλευράς ποιμαντικής, αλλά και διότι εκεί εις ό,τι διημείφθη και είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, εκεί και ξεδιπλώθηκε η απέραντη ψυχή του Παύλου, σε ένα ανείπωτο ουράνιο μεγαλείο.

      Είναι μία αθάνατη όντως ποιμαντική σελίδα αυτή της Καινής Διαθήκης. Μια σελίδα γραμμένη όντως από το Πνεύμα το Άγιον. Θα μείνουμε σε ό,τι ειπώθηκε, μόνο σε ένα βαρυσήμαντο σημείον, το οποίον αποτελεί και ένα κεντρικόν μέρος, κεντρικό σημείο της όλης του αυτής ομιλίας. Αναφέρεται στο θέμα ότι μετά την αναχώρησή του θα εισορμούσαν «λύκοι βαρεῖς», δηλαδή αιρετικοί εις το ποίμνιον της Εκκλησίας της Εφέσου και θα το κατεσπάρασσαν. «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο (:Διότι γνωρίζω τούτο, λέγει), ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς (:Μετά την εδώ άφιξίν μου κι όταν θα αναχωρήσω, θα εισέλθουν λύκοι βαρείς)εἰς ὑμᾶς (:στην Εκκλησία της Εφέσου), μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου (:δεν θα λυπώνται καν το ποίμνιο, όταν θα το κατασπαράσσουν) καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν (:Αλλά και κάποιοι από σας που με ακούτε τώρα, θα σηκωθούν και θα αρχίσουν να ομιλούν πράγματα ανορθόδοξα, διεστραμμένα, με σκοπό να αποσπούν τους μαθητάς και να τους κάνουν οπαδούς των). Διὸ γρηγορεῖτε (:Γι'αυτό μένετε ξύπνιοι, μένετε άγρυπνοι και προσέχετε και τον εαυτόν σας και το ποίμνιο που σας ενεπιστεύθη ο Κύριος)».  

Να σταματήσει ΤΩΡΑ ο σεξουαλικός εκμαυλισμός των παιδιών μας. ΌΧΙ στη ψυχολογική κακοποίηση τους!

Αθήνα, 26 Μαΐου 2023

 

Από «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»

   
   Με θλίψη πληροφορηθήκαμε το περιστατικό ψυχολογικού βιασμού ολόκληρης τάξης Δημοτικού σχολείου και ιδιαιτέρως ενός εκ των μαθητών, από το περιεχόμενο ταινίας σεξουαλικού- ομοφιλοφυλικού περιεχομένου που προβλήθηκε στα πλαίσια εφαρμογής του σχολικού προγράμματος Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης(1).
   Χρόνια τώρα το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»(2) προειδοποιεί για τις καταστροφικές συνέπειες των προγραμμάτων «Συμπεριληπτικής Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης» στις ψυχές και στα σώματα των παιδιών.
   Η υπόσχεση πως η «δεξιότητα» αυτή θα βοηθήσει τα παιδιά να καλλιεργήσουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις και να προλάβουν σχετικές δυσάρεστες καταστάσεις αποτελεί συνειδητή παραπλάνηση των γονέων και των παιδιών τους εκ μέρους της πολιτείας.

Τι θα ΄λεγε σήμερα ο άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, που τα σχολεία μεταμορφώθηκαν από χώρο παιδείας σε χώρο μετάδοσης της διαστροφής;

Αθήνα: Δασκάλα έβαλε σε 10χρονους μαθητές ερωτική ταινία μεταξύ εφήβων αγοριών σε δημοτικό σχολείο.        

«Οι γονείς του αγοριού που έκαναν την καταγγελία είναι εκπαιδευτικοί και αναστατώθηκαν όταν είδαν το παιδί τους να επιστρέφει από το σχολείο, την περασμένη εβδομάδα σε άθλια κατάσταση. Το παιδάκι ήταν σε κατάσταση σοκ, έκανε εμετούς και η ψυχολογική του κατάσταση ήταν ταραγμένη.

Την οργή των γονέων έχει προκαλέσει η κίνηση μιας δασκάλας σε Δημοτικό σχολείο της Αθήνας να προβάλει στους 10χρονους μαθητές της, ταινία ερωτικού περιεχομένου μεταξύ αγοριών στην εφηβεία.

Η υπόθεση αποκαλύφθηκε όταν ένας από τους μαθητές της δασκάλας επέστρεψε στο σπίτι του σε άθλια ψυχολογική κατάσταση κι ανέφερε στους γονείς του, όλα όσα είχαν συμβεί την ώρα του μαθήματος. Αναστατωμένοι οι γονείς από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση του παιδιού τους, κατήγγειλαν την κίνηση της δασκάλας και ο δικηγόρος της οικογένειας, Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς που ανέλαβε την υπόθεση, μιλάει στο protothema.gr

«Οι γονείς του αγοριού που έκαναν την καταγγελία είναι εκπαιδευτικοί και αναστατώθηκαν όταν είδαν το παιδί τους να επιστρέφει από το σχολείο, την περασμένη εβδομάδα σε άθλια κατάσταση. Το παιδάκι ήταν σε κατάσταση σοκ, έκανε εμετούς και η ψυχολογική του κατάσταση ήταν ταραγμένη. Οι γονείς προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχει συμβεί με το παιδί τους κι όταν τον ρώτησαν, αυτός τους είπε:

«Το κίνημα Woke είναι μία θρησκεία χωρίς συγχώρεση»

    

Από πού προέρχεται ο γουοκισμός και ποια είναι τα θεμέλιά του; Ο Γάλλος φιλόσοφος Jean-François Braunstein που εξετάζει αυτά τα ερωτήματα στο δοκίμιό του «La Religion Woke», συγκρίνει το κίνημα αυτό με την αναβίωση των ευαγγελιστών προτεσταντών, πριν από 200 χρόνια. Κατά τον Braunstein, η woke ιδεολογία έχει αναπτύξει θρησκευτικά χαρακτηριστικά: προσπαθεί ν’ απαντήσει στην έλλειψη μιας ανώτερης αλήθειας που χαρακτηρίζει τη σημερινή μετα-θρησκευτική κοινωνία.

Η επιρροή της woke ιδεολογίας φαίνεται ότι φτάνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Από την εταιρεία Ντίσνεϊ, που καλεί τους λευκούς υπαλλήλους της να προβληματιστούν σχετικά με τα «λευκά προνόμιά» τους, μέχρι τους ακτιβιστές που καθορίζουν το ακαδημαϊκό περιβάλλον των πανεπιστημίων, κυνηγώντας καθηγητές της «παλιάς σχολής», ή τον πολλαπλασιασμό των μαθημάτων με θέμα τον «αντιρατσισμό».

Ο Braunstein προειδοποιεί: «Στο όνομα της καταπολέμησης των διακρίσεων, μια νέα πνευματική τρομοκρατία αναδύεται στις δυτικές κοινωνίες». Το κίνημα αυτό ανατρέπει όλα τα συνήθη πλαίσια σκέψης και στόχος του είναι «να αποδομήσει τη δυτική πολιτιστική και επιστημονική κληρονομιά, η οποία κατηγορείται ότι είναι δομικά σεξιστική, ρατσιστική και αποικιοκρατική».

Μήνυση κατά του Περιστερίου Γρηγορίου από τον πρώην Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιο για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου.

Υπενθυμίζουμε (όχι για πρώτη φορά) στον πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ότι ο εκκλησιαστικός τρόπος καταπολέμησης φαινομένων, όπως του Περιστεριού δεν είναι η μήνυση, δηλ. η στρακαστρούκα εντυπωσιασμού, αλλά η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας και η συνοδική καταδίκη του κακοδοξούντος, αν δεν μετανοήσει και ανακαλέσει. Του υπενθυμίζουμε, τι έπραξε ο συνονόματός του μακαριστός Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, διαβάζοντας σε άρθρο εφημερίδος (!!!), τί αιρετικά και ανορθόδοξα είχε πει ο τότε πατρ. Αθηναγόρας. Είχε μάλιστα πει: «Διατί αγνοεί ο γνωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία των Ορθοδόξων συνειδήσεων ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ». Ο Περιστερίου δεν είναι υπόλογος μόνο για το θέμα του Σταυρού, αλλά κυρίως για τον ακραίο Οκουμενισμό που διδάσκει και προωθεί.

                                                                                                          Α.Τ.

                            

«Αναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ».

Και πάλι …..ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ KAI ME TO ΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ….

ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ Νο 14

«Θέλουμε να αγιάσουμε και δεν μας αφήνουν…», λέγει η σοφή λαϊκή παροιμία! Κι’ εμείς θέλουμε να ησυχάσουμε και να κοιτάξουμε την καλλιέργεια του είναί μας για την σωτηρία της ψυχής μας, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ! Διάφορα επώνυμα πρόσωπα, ήτοι Πολιτικοί, Πανεπιστημιακοί, Δημοσιογράφοι, Εκπρόσωποι των Κομμάτων με τις πράξεις των, με τα λόγια των και με τις δηλώσεις των προδίδουν την αμώμητον πίστιν μας και παρά ταύτα ……παραμένουν ανενόχλητοι! Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ καθίσταται ΤΡΑΓΙΚΗ, όταν σκεφθούμε, ότι στο παιχνίδι αυτό τώρα πια μετέχουν και μερικοί Αρχιερείς, οι οποίοι εξ ορισμού ΕΙΝΑΙ -πρέπει να είναι-ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ! Δηλ. υπερασπισταί της αμωμήτου Πίστεώς μας! Αντί αυτού -δυστυχώς- εμφανίζονται ως ΕΚΡΙΖΩΤΕΣ και ΠΟΛΕΜΙΟΙ της Ορθοδοξίας μας! 

Και ενώ κάποιοι ρασοφόροι και λαϊκοί ασχολούνται εργολαβικά μόνο με τα εμβόλια, οι αποδείξεις του καιρού της Αποστασίας αυξάνονται τερατωδώς!

Κατά μέσω όρο ένας παιδεραστής αντιστοιχεί σε 148 θύματα!!!

 Κατά μέσω όρο ένας παιδεραστής αντιστοιχεί σε 148 θύματα. Δηλαδή δύναται να διαπράξει 148 φορές στη ζωή του το ίδιο αδίκημα αυτό δείχνουν σύγχρονες ψυχιατρικές έρευνες. Οι οποίες μεταξύ των άλλων καταλήγουν ότι η παιδεραστία διακρίνεται σε αναπτυξιακή και επίκτητη και ότι δεν ισχύει αυτό που η ίδια επιστήμη πρέσβευε μέχρι πρότινος ότι μια πράξη παιδεραστίας οφείλεται σε διαταραχή ελέγχου παρορμήσεων ότι ο θύτης χάνει τον αυτοέλεγχό του λόγω ανάλογων ερεθισμάτων. Και σε αυτό το πόρισμα κατέληξαν γιατί οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει ένα κοινό μοτίβο δράσης που σημαίνει ότι είναι αδικοπραξίες εκ προμελέτης και συνειδητές ενέργειες.. Οι έρευνες επίσης δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδεραστών είναι λευκοί άντρες παντρεμένοι και υψηλά ιστάμενοι. Βέβαια οι έρευνες δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικές γιατί διεξήχθησαν μόνο σε καταδικασμένους για ανάλογες πράξεις. Επίσης στο εξωτερικό ευρέως χρησιμοποιείται η απεικονιστική εγκεφάλου ως τεκμήριο για την παιδοφιλία και παιδεραστική δράση κάποιου. Όταν στον ύποπτο δείχνουν π.χ μια σοκολάτα δεν κοκκινίζει ο εγκέφαλος όταν όμως του δείξουν παιδικό πρόσωπο ακόμη και σε διαφήμιση ο εγκέφαλος εμφανίζεται κατακόκκινος που σημαίνει διέγερση.. Οι παιδόφιλοι δε διεγείρονται μόνο στο γυμνό παιδικό αλλά ακόμη απλά και σ΄ένα παιδικό πρόσωπο….

”Μιας Ένωσης στην οποία θα μπορεί ο καθένας να είναι ο εαυτός του και να αγαπάει όποιον θέλει, χωρίς φόβο αντιποίνων και διακρίσεων.”

Ursula von der Leyen (Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)

Εἰς τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου

                                Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ̒ΕΠΙΣΩΖΟΜΕΝΗ᾽ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΧΩΡΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

1.-. Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς καί ἀναστρέφεται πρόσφορα μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει. Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ τούς ἄνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τή νεότητα, ὑποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα. Γίνεται τό ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπό τή ζωή μας πού νά εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτή τή χάρη. Ποιά δυνατή προσευχή γίνεται, πού δέν ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή ὁ Δαβίδ; Ποιά εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρίς νά τή χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ; Αὐτό μποροῦμε νά τό διαπιστώσομε καί τώρα· ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καί γι᾿ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, ὁ προφήτης μέ τή συνεισφορά του τήν ἔκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ᾿ αὐτήν τήν εὐφροσύνη ἀπό τούς ψαλμούς. Στόν ἕνα ψαλμό σέ προτρέπει νά γίνεις πρόβατο πού τό ποιμαίνει ὁ Θεός καί δέ στερεῖται ἀπό κανένα ἀγαθό· καί χόρτο νά βοσκήσει καί νερό νά πιεῖ καί τροφή καί μάντρα καί δρόμος καί ὁδηγία καί τά πάντα γίνεται ὁ καλός ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τή χάρη του σέ κάθε ἀνάγκη.

2.-. Μέ ὅλα αὐτά διδάσκει τήν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νά γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μέ τήν ὀρθή κατήχηση στίς θεῖες βοσκές καί πηγές τῶν διδαγμάτων γιά νά συνταφεῖς μαζί του μέ τό βάπτισμα στό θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) καί νά μή φοβηθεῖς αὐτόν τό θάνατο· γιατί αὐτός δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά σκιά καί ἀποτύπωμα θανάτου.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σε οικουμενιστική συμπροσευχή και συνλιτάνευση "λειψάνων" με παπικό Αρχιεπίσκοπο

Αλλά εμείς κάνουμε ακόμα οικονομία περιμένοντας την ένωση των εκκλησιών, ενώ αυτή έχει ήδη γίνει.

Το Σάββατο, 6 Μαΐου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, κατά τη δεύτερη ημέρα της επίσημης επίσκεψής Του στο Σαλέρνο της Ιταλίας, παρέστη στην Ευχαριστιακή Σύναξη στον Καθεδρικό Ναό της πόλης, προς τιμήν του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου, επί τη ανακομιδή των λειψάνων του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σαλέρνο παρέδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη τμήμα του ιερού λειψάνου του Αποστόλου Ματθαίου, που φυλάσσεται στον Καθεδρικό Ναό.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του κατά την θερμή υποδοχή που του επεφύλαξαν οι τοπικές αρχές υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρχει διάλογος μεταξύ μεταξύ θρησκειών, πολιτισμών, ιδεολογιών και οικονομικών συστημάτων προκειμένου να καταπολεμηθεί το φαινόμενο του Φονταμενταλισμού.

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Η σημασία της εορτής της Αναλήψεως του Χριστού

    

Ποια είναι λοιπόν η σημερινή εορτή της Αναλήψεως; Είναι μεγάλη και αξιοσέβαστη, αγαπητέ μου, και υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική, και είναι αντάξια της γενναιοδωρίας του Θεού που την καθιέρωσε.

Γιατί σήμερα συμφιλιώθηκε τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τὸ Θεό. Σήμερα διαλύθηκε ἡ παλιὰ ἐχθρότητα καὶ τερματίστηκε ὁ μακροχρόνιος πόλεμος. Σήμερα ἐπανῆλθε στοὺς ἀνθρώπους μία ἀξιοθαύμαστη εἰρήνη, τὴν ὁποία ποτὲ στὸ παρελθὸν δὲν περίμεναν οἱ ἄνθρωποι.

Γιατί ποιὸς ἤλπιζε πὼς ἐπρόκειτο νὰ συμφιλιωθεῖ ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο, ὄχι γιατί θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν ὁ Κύριος νὰ μισήσει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιατί ὁ ἄνθρωπος, ὁ δοῦλος, ἦταν ἀπρόθυμος. Ὄχι γιατί ὁ Κύριος ἦταν ἄσπλαχνος, ἀλλὰ γιατί ὁ δοῦλος ἦταν ἀχάριστος. Θέλεις νὰ μάθεις μὲ ποιὸν τρόπο ἐξοργίσαμε τὸν φιλάνθρωπο καὶ ἀγαθὸ Κύριό μας; Γιατί εἶναι σωστὸ νὰ μάθεις τὴν αἰτία τῆς παλιᾶς ἔχθρας μας, γιὰ νὰ θαυμάσεις τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὅταν δεῖς πὼς μᾶς τίμησε ἐνῶ ἤμασταν ἐχθροὶ καὶ ἀντίπαλοί Του, καὶ γιὰ νὰ μὴ νομίσεις πὼς ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ ὀφείλεται σὲ δικά μας κατορθώματα, καὶ γιὰ νὰ μάθεις τὸ μέγεθος τῆς χάρης καὶ τῆς εὐεργεσίας Του καὶ νὰ μὴν πάψεις ποτὲ νὰ Τὸν εὐχαριστεῖς γιὰ τὶς ἄπειρες δωρεές Του.[…]

Καὶ γιὰ νὰ καταλάβεις πὼς δὲν μισοῦσε τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀλλὰ ἀπεχθανόταν τὴν ἀνθρώπινη κακία. Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Θὰ ἐξαφανίσω τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔπλασα, ἀπ’ τὸ πρόσωπο τὴ γής», λέει στὸν ἄνθρωπο: «Εἶναι καιρὸς ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔλθει σὲ Μένα». Ἐὰν μισοῦσε τὸν ἄνθρωπο, δὲ θὰ συζητοῦσε μαζί του. Τώρα ὅμως βλέπεις ὄτι ο Κύριος ὄχι μόνο δὲν θέλει νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ ἀπείλησε νὰ κάνει, ἀλλὰ καὶ ὅτι δίνει ἐξηγήσεις στὸν δοῦλο Του καὶ συζητᾶ μαζί του σᾶ νὰ εἶναι ἰσότιμος φίλος Του καὶ τοῦ λέει ποιὲς εἶναι οἱ αἰτίες τῆς καταστροφῆς ποὺ πρόκειται νὰ γίνει, ὄχι γιὰ νὰ μάθει ὁ ἄνθρωπος τὶς αἰτίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς κάνεις γνωστὲς στοὺς συνανθρώπους του κι ἔτσι νὰ τοὺς κάνει πιὸ προσεκτικούς. Ἀλλὰ ὅπως εἴπαμε καὶ προηγουμένως, τόσο κακὴ διαγωγὴ δείξαμε οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ παλιά, ὥστε λίγο ἔλειψε νὰ μᾶς ἐκδιώξει ὁ Θεὸς κι ἀπ’ τὴ γῆ.

Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την Ανάληψη του Κυρίου

 

1. Γιατί έγινε η Ανάληψη μετά από 40 μέρες και όχι αμέσως μετά την Ανάσταση;

Ο αρχηγός της ζωής, που έλυσε τα δεσμά του θανάτου με την Ανάστασή του, συναναστράφηκε με τους μαθητές του επί σαράντα ημέρες και επιβεβαίωσε σ’ αυτούς την Ανάστασή του με πολλές αποδείξεις. Δεν ανέβηκε στους ουρανούς την ίδια ημέρα που αναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αμφιβολίες και ερωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοί από τους άπιστους θα μπορούσαν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η Ανάσταση δεν ήταν παρά ένα ακόμη από τα όνειρα ευσεβών πόθων που γρήγορα έρχονται και πιο γρήγορα παρέρχονται. Για αυτό ακριβώς έμεινε ο Χριστός σαράντα ολόκληρες ημέρες στη γη, και εμφανίστηκε επανειλημμένα στους μαθητές του, και τους έδειξε τις ουλές από τα πληγές του, τους μίλησε για τις προφητείες που εκπλήρωσε με την ζωή και τα πάθη του ως άνθρωπος, και μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.

2. Γιατί έφαγε ο αναστημένος Χριστός ψητό ψάρι και μέλι;

Στο σημερινό Ευαγγέλιον της Εορτής ακούμε ότι ζήτησε και έφαγε ο Χριστός «ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου», δηλ. ένα κομμάτι από ψητό ψάρι και από κηρύθρα με μέλι (Λουκ. 24:42). Γιατί αναφέρεται η λεπτομέρεια αυτή; Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η λεπτομέρεια αυτή είχε πολύ σπουδαία αλληγορική σημασία. Όσον αφορά στο ψάρι, γνωρίζουμε ότι αν και ζει μέσα στην αλμυρή θάλασσα, το σώμα του δεν είναι αλμυρό, αλλά γλυκό. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός, που έζησε μέσα στην ‘αλμυρή θάλασσα της αμαρτίας’ του κόσμου τούτου, «αμαρτίαν ουκ εποίησε, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού», δηλ. δεν έκανε καμιά αμαρτία, ούτε ξεστόμισε τίποτε το δόλιο (Ησ. 53:9). Επίσης, ο Χριστός παρέμεινε πιο άφωνος και από το ψάρι όταν υπέστη το σωτήριο πάθος του και δέχτηκε τα ανήκουστα εκείνα βασανιστήρια και ακατανόμαστους υβρισμούς. Όσον αφορά στο μέλι και στο κερί, γνωρίζουμε ότι το μέλι είναι γλυκό και το κερί φωτιστικό, γι’ αυτό και θεωρούνται σαν σύμβολα της πνευματικής ηδονής και του φωτισμού που μεταδίδει στους πιστούς ο Χριστός μετά την Ανάστασή του. Επίσης, συμβολίζουν, το μεν πρώτο την θεραπεία της μεγάλης πίκρας της αμαρτίας την οποίαν συμβολίζει η χολή που του δόθηκε στο πάθος του, το δε δεύτερο, την διάλυση του πυκτού σκοταδιού της αμαρτίας την οποία συμβολίζει το σκοτάδι που έγινε κατά την σταύρωσή του.

Σεβ. Θυατείρων: Τιμὴ ἡ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικοὺς

     Δύο ἐσφαλμέναι ἀναγνώσεις τῆς τελετῆς στέψεως τοῦ Βασιλέως Καρόλου ἐκυριάρχησαν: πρῶτον, ἡ κοσμικὴ-πολιτική, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ συμμετοχὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀρχιεπισκόπου θεωρεῖται ἐπιτυχὴς διπλωματικὰ καὶ δεύτερον, ἡ θρησκευτικὴ (ὄχι ἐκκλησιαστική), ὅπου ἑωρτάσθη τὸ γεγονὸς ὡς νὰ ἐπρόκειτο δι’ Ὀρθόδοξον ἀξιωματοῦχον. 

Ὁ Κάρολος τῆς Ἀγγλίας ὅμως ἀφ’ ἑνὸς παραμένει κεφαλὴ τῶν Ἀγγλικανῶν, ἀφ’ ἑτέρου ὁ ἴδιος ἐζήτησε κατὰ τὴν τελετὴν νὰ δηλώση ὅτι θὰ ὑπερ­ασπίζεται «κάθε πίστη» (ὄχι τὴν ἀληθινὴν ἢ τὴν Ὀρθόδοξον). Δίδαγμα: οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου εἶναι ἐθισμένοι εἰς τὸ νὰ «προσκυνοῦν» τόν Καίσαρα μαζὶ μὲ αἱρετικοὺς κληρικοὺς ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς πρεσβεύη ὅ,τι ἀντίκειται εἰς τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιον (ἂς ἐνθυμηθῆ κανεὶς προσευχὴν, τὴν ὁποίαν ἀπηύθυνεν ὁ Ἀμερικῆς διὰ τὸν Μπάϊντεν, τὸν καθιερώσαντα μῆνα διὰ τοὺς ὁμοφυλοφίλους). Συμφώνως πρός ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς:

Η Κατάλυση κατά την εορτή της Αποδόσεως του Πάσχα

Νικόλαος Γεωργαντώνης, Θεολόγος

Ο θεσμός της νηστείας είναι αρχαίος. Πρωτοεμφανίζεται ως εντολή του Θεού στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τη Γένεση[1]. Παρακούοντας αυτή την εντολή οι Πρωτόπλαστοι εισήλθαν στην αμαρτία και τη φθορά. Η νηστεία δεν υπάρχει ως αυτοσκοπός στον πιστό, αλλά χρησιμοποιείται ως μέσο αγωγής του ανθρώπου. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα νηστείας στην Παλαιά Διαθήκη[2] που δείχνουν ότι δεν είναι μια ξένη παράδοση πρός την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή η παράδοση συνεχίζεται και στην Καινή Διαθήκη με τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό να δίνει αυτό το παράδειγμα[3]. Η νηστεία πρέπει όμως να συντελείται υπό μερικές προϋποθέσεις και όχι να γίνεται όπως στην περίπτωση του Φαρισαίου[4] με επίδειξη και περηφάνια, αλλά με ταπείνωση, χωρίς να το γνωρίζει κανείς[5].

Η ανθρώπινη αδυναμία κατανοείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και έγκειται στην διάκριση του πνευματικού πώς θα εφαρμοστεί από τον καθένα ό,τι έχει θεσπιστεί. Δεν είναι όλοι ίδιοι με τα ίδια προβλήματα και πάθη. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό ο κάθε πιστός να έχει έναν έμπειρο πνευματικό. Χωρίς οδηγό δεν μπορεί κανείς να φτάσει ασφαλώς στον Θεό. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν κανόνες τους οποίους ο πιστός ακολουθεί με τις νουθεσίες του πνευματικού του. Το Πηδάλιο δεν είναι ένα βιβλίο δικαίου αλλά, όπως φανερώνεται από τ’ όνομά του, κατευθύνει τους πιστούς στη σωτηρία. Με βάση αυτά που ειπώθηκαν, θα γίνει μια αναφορά στην τάξη της νηστείας όπως υπάρχει στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία κατά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου και συγκεκριμένα για την εορτή της Αποδόσεως του Πάσχα.

Καρδία ἐλεήμων

 

            

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος

                                                         (Ὁμιλία 81)

«Τί ἐστι καρδία ἐλεήμων;

«Καρδία ἐλεήμων ἐστὶ καῦσις

ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως,

ὑπὲρ ἀνθρώπων

καὶ τῶν ὀρνέων

καὶ τῶν ζώων

καὶ τῶν δαιμόνων

καὶ ὑπὲρ παντὸς κτίσματος.

Καὶ ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καὶ τῆς θεωρίας

ῥέουσιν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ δάκρυα.

Καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καὶ σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης

καὶ συνεχούσης τὴν καρδίαν

καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καρτερίας

σμικρύνεται ἡ καρδία αὐτοῦ

καὶ οὐ δύναται βαστάσαι ἢ ἀκοῦσαι ἢ ἰδεῖν

βλάβην τινὰ ἢ λύπην μικρὰν

ἐν τῇ κτίσει γινομένην.

Διὰ τούτο

ὑπὲρ τῶν ἀλόγων

καὶ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας

καὶ ὑπὲρ τῶν βλαπτόντων αὐτῶν

ἐν πάσῃ ὥρᾳ εὐχὴν μετὰ δακρύων προσφέρει

τοῦ φυλαχθῆναι αὐτοὺς καὶ ἱλασθῆναι αὐτούς.

Ὁμοίως καὶ ὑπὲρ φύσεως τῶν ἑρπετῶν

ἐκ τῆς πολλῆς ἐλεημοσύνης

τῆς κινουμένης ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ

ἀμέτρως κατὰ τὴν ὁμοιότητα τοῦ Θεοῦ».

Τι είναι μια σπλαχνική καρδιά;