Ο πατρ. Βαρθολομαίος δεν έχει σταματήσει να καινοτομεί και να διδάσκει αλλότρια της ορθοδόξου πίστεως. Ό,τι λέει, είναι διαποτισμένο από το πνεύμα του Οικουμενισμού, της Εκκοσμίκευσης και της κοσμικής δόξας. Τώρα ξαναχτύπησε ως «πράσινος πατριάρχης» με ένα «πράσινο» κήρυγμα λέγοντας τα εξής απίστευτα: «Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὄχι μόνο ἕνωσή μας μέ τόν Θεό καί τούς ἄλλους, ἀλλά καί πρόσληψη τροφῆς, ἀποδοχή καί καταξίωση τοῦ φυσικοῦ μας περιβάλλοντος, ἐνσωμάτωση τῆς ὕλης καί ὄχι χρήση τῆς ὕλης. Ἡ ἱερότητα πού συνοδεύει αὐτή τή στάση, τό θεῖο ρῖγος πού διαπερνᾶ αὐτή τή σχέση, εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς Τεχνολογίας καί ἡ ἀπάντηση στό οἰκολογικό μας πρόβλημα. Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι καί γι᾿ αὐτόν τόν λόγο ὅ,τι καλύτερο ἔχει νά προσφέρῃ ἡ Ὀρθοδοξία στόν σύγχρονο κόσμο».
Τίποτα από αυτά που λέει αυτός ο μέγας αιρετικός (και ο προς αγιοκατάταξη «Άγιος» των Οικουμενιστών Περγάμου Ζηζιούλας) δεν είναι η Θεία Κοινωνία. Ποτέ Πατέρας ή Άγιος της Εκκλησίας μας δεν είπε τέτοιες βλασφημίες. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι ούτε ενσωμάτωση της ύλης ούτε απάντηση στο οικολογικό πρόβλημα, ούτε προσφορά στον σύγχρονο κόσμο. Η Θεία Μετάληψη, ή Θεία Κοινωνία, ή Θεία Ευχαριστία είναι το κέντρο της εκκλησιαστικής μας ζωής. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει χριστιανισμός. Όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε την σύναξη των πιστών γύρω από το κοινό Ποτήριο της Θείας Μεταλήψεως, καθώς η Θεία Κοινωνία είναι για τα πιστά μέλη της Εκκλησίας και όχι για όλο τον κόσμο (αιρετικό ή άπιστο) ή το περιβάλλον. Πρόκειται για το «φάρμακο της αθανασίας και αντίδοτο κατά του θανάτου» (κατά τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο), που η Εκκλησία πιστεύει ακλόνητα, ότι είναι το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, στο οποίο έχει μεταβληθεί μυστηριωδώς το ψωμί και το κρασί «Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Η γαρ σάρξ μου αληθώς έστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς έστι πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ». (Κατά Ιωάννην 6,53-56). Όταν ο άνθρωπος μεταλαμβάνει, κατακλύζεται η ύπαρξή του από τον Χριστό. Αλλά μόνο ο αξίως μεταλαμβάνων αξιώνεται των παραπάνω δώρων. Ο αναξίως μεταλαμβάνων δεν παίρνει ζωή αιώνιο, αλλά κρίμα και φωτιά που καίει, «άνθραξ τους αναξίως φλέγων» όπως ομολογεί η προσευχή της Θείας Μεταλήψεως και γίνεται ανάξιος της Βασιλείας.
Ποιός όμως θα σταματήσει τον Βαρθολομαίο να βλασφημεί και να καινοτομεί; Αυτοί που τον μνημονεύουν ως ορθοτομούντα και κοινωνούν μαζί του ως «ἀπάντηση στό οἰκολογικό μας πρόβλημα»;
Α.Τ.
Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη για την Αρχή της Ινδίκτου: Η Θεία Κοινωνία είναι η αποδοχή και καταξίωση του φυσικού μας περιβάλλοντος
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ο επονομαζόμενος και «πράσινος» Πατριάρχης για τις πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει σε παγκόσμιο επίπεδο για την προστασία του περιβάλλοντος, στο μήνυμά του για την πρώτη ημέρα της Ινδίκτου, του νέου εκκλησιαστικού έτους που ξεκινά από 1ης Σεπτεμβρίου, εκφράζει αρχικά την ικανοποίηση του για την απήχηση που έχουν οι οικολογικές πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου όχι μόνο στον Χριστιανικό κόσμο αλλά και στο πολιτικό, τον επιστημονικό και την κοινωνία μας γενικότερα με επίκεντρο τη νεολαία.
Στο μήνυμα του ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρεται στη μεγάλη οικολογική καταστροφή που προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, τονίζοντας πως πρέπει άμεσα να σταματήσει ο πόλεμος και να αρχίσει ο διάλογος.
“Ενώπιον όλων αυτών των προκλήσεων” συνεχίζει ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας “η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία συνεχίζει τον αγώνα της υπέρ της ακεραιότητος της δημιουργίας, γνωρίζοντας ότι η μέριμνά της διά το φυσικόν περιβάλλον δεν είναι μία πρόσθετος δράση στη ζωή της, αλλά ουσιαστική έκφραση και πραγμάτωση αυτής, ως προέκτασις της Θείας Ευχαριστίας . Αυτή υπήρξε και η τιμαλφεστάτη παρακαταθήκη του εισηγητού της οικολογικής θεολογίας μακαριστού Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου“.
Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Εὐδοκίᾳ τοῦ Ἀρχηγοῦ καί Τελειωτοῦ τῆς πίστεως ἡμῶν, εἰσερχόμεθα σήμερον εἰς τό νέον ἐκκλησιαστικόν ἔτος καί ἑορτάζομεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις, διά τριακοστήν πέμπτην φοράν, τήν Ἡμέραν προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.
Χαιρόμεθα διά τήν ἀπήχησιν τῶν οἰκολογικῶν πρωτοβουλιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὄχι μόνον εἰς τόν χριστιανικόν κόσμον, ἀλλά καί εἰς ἄλλας θρησκείας, εἰς κοινοβούλια καί πολιτικούς, εἰς τόν χῶρον τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, τῆς ἐπιστήμης, τῶν οἰκολογικῶν κινημάτων καί τῆς νεολαίας. Οὕτως ἤ ἄλλως, ἡ οἰκολογική κρίσις, ὡς παγκόσμιον πρόβλημα, μόνον μέ παγκόσμιον εὐαισθητοποίησιν καί κινητοποίησιν δύναται νά ἀντιμετωπισθῇ.
Ἐκφράζομεν ἐπίσης τήν ἱκανοποίησιν μας, ἐπειδή ἔχει ὁριστικῶς κατανοηθῆ ἡ ἄμεσος συνάφεια οἰκολογικῶν καί κοινωνικῶν προβλημάτων, καί δή τό γεγονός ὅτι ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος θίγει πρωτίστως τούς πτωχούς τῆς γῆς. Ὁ συνδυασμός περιβαλλοντικῶν καί κοινωνικῶν δράσεων ἀποτελεῖ ἐλπίδα διά τό μέλλον, ἐφ᾿ ὅσον μόνον τότε ὑπάρχει βιώσιμος ἀνάπτυξις καί πρόοδος, ὅταν μεριμνῶμεν συγχρόνως διά τήν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας καί τήν προστασίαν τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι τονίζεται σήμερον ἡ ἀναγκαιότης μιᾶς «οἰκολογικῆς διευρύνσεως» τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Γίνεται μάλιστα λόγος περί «τετάρτης γενεᾶς» δικαιωμάτων, ὁμοῦ μετά τῶν ἀτομικῶν καί πολιτικῶν, κοινωνικῶν καί πολιτισμικῶν καί τῶν δικαιωμάτων ἀλληλεγγύης, ἡ ὁποία ἀναφέρεται εἰς τήν ἐξασφάλισιν τῶν περιβαλλοντικῶν προϋποθέσεών των. Ὁ ἀγών διά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοήσῃ τό γεγονός ὅτι αὐτά ἀπειλοῦνται ὑπό τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, ὑπό τῆς ἐλλείψεως ποσίμου ὕδατος, εὐφόρου ἐδάφους καί καθαρᾶς ἀτμοσφαίρας, καί γενικώτερον ὑπό τῆς «περιβαλλοντικῆς ὑποβαθμίσεως». Αἱ ἐπιπτώσεις τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως ὀφείλουν νά ἀντιμετωπίζωνται ἐξόχως εἰς τό ἐπίπεδον τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι αὐτονόητον ὅτι αὐτά, εἰς ὅλας των τάς πτυχάς καί διαστάσεις, ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστον ἑνότητα καί ὅτι ἡ προστασία των εἶναι ἀδιαίρετος.
Εἰς αὐτήν τήν συνάφειαν ἀνήκει καί ἡ ἀντιμετώπισις τῶν δεινῶν, τά ὁποῖα προεκάλεσεν ἡ ἐπίθεσις τῆς Ρωσσίας κατά τῆς Οὐκρανίας καί συνδέονται μέ φοβεράς οἰκολογικάς καταστροφάς. Κάθε πολεμική ἐνέργεια εἶναι καί πόλεμος κατά τῆς κτίσεως, εἶναι μία σοβαρωτάτη ἀπειλή κατά τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ ρύπανσις τῆς ἀτμοσφαίρας, τῶν ὑδάτων καί τοῦ ἐδάφους ἀπό τούς βομβαρδισμούς, ὁ κίνδυνος πυρηνικοῦ ὁλοκαυτώματος, ἀπελευθερώσεως ἐπικινδύνου ἀκτινοβολίας ἀπό τούς πυρηνικούς σταθμούς παραγωγῆς ἠλεκτρικῆς ἐνεργείας, ἡ καρκινογόνος σκόνη τῶν βομβαρδισμένων κτιρίων, ἡ καταστροφή τῶν δασῶν καί ἡ ἀχρήστευσις καλλιεργησίμων ἀγροτικῶν ἐκτάσεων, ὅλα αὐτά μαρτυροῦν ὅτι ὁ λαός καί τό οἰκοσύστημα τῆς Οὐκρανίας ὑπέστησαν καί συνεχίζουν νά ὑφίστανται ἀνυπολογίστους ἀπωλείας. Ἐπαναλαμβάνομεν γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ: Νά τερματισθῇ ἀμέσως ὁ πόλεμος καί νά ἀρχίσῃ ὁ εἰλικρινής διάλογος.
Ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν τῶν προκλήσεων, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία συνεχίζει τόν ἀγῶνα της ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς δημιουργίας, ἐν ἐπιγνώσει ὅτι ἡ μέριμνά της διά τό φυσικόν περιβάλλον δέν εἶναι μία πρόσθετος δρᾶσις εἰς τήν ζωήν της, ἀλλά οὐσιαστική ἔκφρασις καί πραγμάτωσίς αὐτῆς, ὡς προέκτασις τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἰς ὅλας τάς μορφάς καί διαστάσεις τῆς καλῆς μαρτυρίας της ἐν τῷ κόσμῳ. Αὐτή ὑπῆρξε καί ἡ τιμαλφεστάτη παρακαταθήκη τοῦ εἰσηγητοῦ τῆς οἰκολογικῆς θεολογίας μακαριστοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου.
Τιμῶντες τήν μεγάλην προσφοράν του, κατακλείομεν τό παρόν Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου μέ ὅσα ἔγραψε περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὡς ὁλιστικῆς ἀπαντήσεως εἰς τά σύγχρονα περιβαλλοντικά προβλήματα: «Στή Θεία Λειτουργία ὁ φυσικός καί ὑλικός κόσμος καί ὅλες οἱ αἰσθήσεις μετέχουν σέ μία ἑνότητα ἀδιάσπαστη. Δέν ὑπάρχει ἀντίθεση μεταξύ ὑποκειμένου καί ἀντικειμενικῆς πραγματικότητος, δέν ὑπάρχει ἡ κατακτητική στάση τοῦ ἀνθρώπινου λόγου ἀπέναντι στόν κόσμο πού τόν περιβάλλει. Ὁ κόσμος δέν κεῖται ἔναντι, δέν (εἶναι) ἀντικείμενον τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά προσλαμβάνεται καί κοινωνεῖται.
Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὄχι μόνο ἕνωσή μας μέ τόν Θεό καί τούς ἄλλους, ἀλλά καί πρόσληψη τροφῆς, ἀποδοχή καί καταξίωση τοῦ φυσικοῦ μας περιβάλλοντος, ἐνσωμάτωση τῆς ὕλης καί ὄχι χρήση τῆς ὕλης. Ἡ ἱερότητα πού συνοδεύει αὐτή τή στάση, τό θεῖο ρῖγος πού διαπερνᾶ αὐτή τή σχέση, εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς Τεχνολογίας καί ἡ ἀπάντηση στό οἰκολογικό μας πρόβλημα. Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι καί γι᾿ αὐτόν τόν λόγο ὅ,τι καλύτερο ἔχει νά προσφέρῃ ἡ Ὀρθοδοξία στόν σύγχρονο κόσμο».
Πηγή
.jpg)
