Ο Αυγουστίνος Καντιώτης βροντοφωνάζει από το εγγύς παρελθόν – «Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!

«Ὄχι μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο ζυγό, πίθηκος καὶ ἄγγελος ὄχι μαζί. Χωρισμός»

 Ο Φθιώτιδος Συμεών σε συνέντευξή του (εδώ) επαινώντας τον αρχιεπ. Ιερώνυμο ως «πατέρα της καταλλαγής και της «συναλληλίας»»(!!!) λέει όχι στο ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους, όχι γιατί νοιάζεται τόσο πολύ για την πορεία του ελληνικού κράτους (αν νοιαζόταν, δεν θα επαινούσε τον αρχιεπ. Ιερώνυμο και δεν θα συναινούσε στους εκάστοτε ασεβείς πολιτικούς) αλλά γα να μην χάσει τα προνόμια του. Αυτό το αποδεικνύει ξεκάθαρα ο παρακάτω λόγος του αειμνήστου π. Αυγουστίνου.

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης – «Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!»

 

ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;
ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΠΟΛΙΙΤΙΚΟΥΣ;
Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!

Aπο τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία,
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ὤ, πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας μὲ τέτοια ἀντικανονικὴ ἀντιχριστιανικὴ νομοθεσία, αὐτοὶ ποὺ κάποτε, ἐμπρὸς σὲ χιλιάδες λαοῦ ποὺ ἐπευφημοῦσε, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ἀετὸ ὡρκίστηκαν, πὼς θὰ εἶνε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ πρώτη φορὰ ἐλάμβανε μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις ἐκ τῶν ὁποίων πρώτη ὁ μασονισμός, ἐξέδωσε διαφόρους νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ὁ ἱεράρχης ἐκεῖνος ἐπρότεινε, σύσσωμη ἡ Ἱεραρχία ἐπειγόντως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν Κυβέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ Κράτος νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξή μας πίστι καὶ ὁμολογία βρίσκεται ἐν διωγμῷ, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία.

Αὐτὰ ἔλεγε ἡ ἀείμνηστη ἐκείνη φωνή. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ Συνέδριο τῶν Θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ Κράτος χέρια καὶ πόδια, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε θερμὴ ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τῆς ἁρμοδιότητός τους γιὰ νὰ σπάσουν ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου

Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου
από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι//
ταχύ επάκουσόν μου// πρόσχες
τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

   

Ακούστε τή θαυμάσια μελωδία τού στίχου τούτου, αυτή τήν κραυγή πού ξαφνικά γεμίζει τήν εκκλησία "...ότι θλίβομαι!" - καί θά καταλάβετε τό σημείο από τό οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: τό μυστηριώδες μίγμα τής ελπίδας μέ τήν απογοήτευση, τού φωτός μέ τό σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στό τέλος.
Στέκομαι μπροστά στό Θεό, μπροστά στή δόξα καί στήν ομορφιά τής Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ' αυτή, ότι δέν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στό σκοτάδι καί στή λύπη τής αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι"!
Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί νά μέ βοηθήσει σ' αυτή τή θλίψη, ότι μόνον σ' Αυτόν μπορώ νά πώ "πρόσχες τή ψυχή μου". Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι τό απελπισμένο κάλεσμα γιά τή θεία βοήθεια.

Παρερμηνεία εις τα περί ‘’μοναρχίας του Πατρός’’ δίδει επιχειρήματα εις τον Παπισμόν.

 Πως λέγεται αυτός που παρερμηνεύει τα δόγματα και παραμένει αμετανόητος στην κακοδιδασκαλία του; Αιρετικός! Τί διδάσκει η Εκκλησία μας για τους αιρετικούς; Ότι πρέπει να καταδικαστούν συνοδικώς και να αποκόπτονται από το σώμα της Εκκλησίας. Οι δε Χριστιανοί δεν πρέπει  να κοινωνούν μαζί τους πριν και μετά την καταδίκη τους. Ιδού η λύση του προβληματισμού σας, κ. Χαραλάμπους!
                      
                                     

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Έχουν δυστυχώς προβληθεί απαράδεκτες δογματικές παρερμηνείες, για να προσδοθεί άλλη χροιά στα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου. Είναι αλήθεια ότι τέτοιες παρερμηνείες είναι πρωτόγνωρες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν οι Παπικοί πρόβαλλαν τέτοιες απαράδεκτες δογματικές παρερμηνείες, η Εκκλησία σίγουρα θα τις ανασκεύαζε. 

Μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων παρερμηνειών είναι και αυτή που πρόβαλε ο νυν Σεβασμιώτατος Αμερικής Ελπιδοφόρος, τότε Μητροπολίτης Προύσης.

Σε κείμενο ημερομηνίας 8 Ιανουαρίου 2014, που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Αναστάσιος, το οποίο τιτλοφορείτο ‘’Primus sine paribus : Απάντησις εις το περί πρωτείου κείμενον του Πατριαρχείου Μόσχας’’, του νυν Αρχιεπισκόπου Αμερικής, τότε Μητροπολίτου Προύσης, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., όπου κατεγράφοντο μεταξύ άλλων τα εξής : ‘’Παλαιόθεν και συστηματικώς η Εκκλησία εξέλαβε το πρόσωπον του Πατρός ως τον Πρώτον («η μοναρχία του Πατρός») της κοινωνίας των προσώπων της Αγίας Τριάδος’’. 

Και κάτωθεν του εν λόγω κειμένου η παραπομπή με αρ. 9 καταγράφει τα εξής : [‘’Ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον‘’, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εις τον Τρίτον Θεολογικόν του Λόγον (ΒΕΠΕΣ,59, σ.239). Η έννοια της μοναρχίας συνάδει προς την «τάξιν θεολογίας» (Θεολογικός Πέμπτος, σ.279). Η Παναγία Τριάς δεν αποτελεί μίαν ομοσπονδίαν προσώπων. Ο Θεολόγος των Πατέρων ομιλεί περί μοναρχίας και πρωτείου του Θεού και Πατρός].

Αδύνατον γαρ μαρτυρείσαι περί του Χριστού, εάν...

                            

                             Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις

Η Μετάνοια

                                          


Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Πρόλογος

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής. Η αναγνώριση της αμαρτωλότητός μας, ο πόνος επειδή πικράναμε το Θεό, η απόφαση για μιαν αλλαγή και η καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.

Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος άρχισαν το κήρυγμά τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει. Μόνο με τη μετάνοια ένας μεγάλος ληστής «λήστεψε» ακόμα και τον παράδεισο.

Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Βέβαια, δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση εκείνων που ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν τίποτα το αμαρτωλό, ή εκείνων που αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως, επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του πνευματικού, όπως η θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξη ορίζει. Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών χριστιανών, που αρκούνται σε άλλα «θρησκευτικά καθήκοντα» ή σε μια συμμετοχή στο ιεραποστολικό έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με Γέροντες, χωρίς καμιά διάθεση να «φυλάξουν οδούς σκληράς». Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.

Η αδιαφορία μας για μιαν αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα από την ενασχόληση με τη ζωή και τα σφάλματα των άλλων.

Είθε τα πολλά παραδείγματα μετάνοιας, που αναφέρει πιο κάτω ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, να μας ανανεώσουν το ζήλο για μια πραγματική μετάνοια. Είθε να μας βοηθήσουν στο να επισημαίνουμε και να εξομολογούμαστε χωρίς καμιάν επιφύλαξη ή συγκάλυψη ή δικαιολογία όλες τις μυστικές αρρώστιες, τις πληγές και τα πάθη που λυμαίνονται την ψυχή μας, για την καθαρότητα της οποίας έχυσε το αίμα Του ο Κύριος. Είθε, τέλος, η μικρή ντροπή, που δοκιμάζουμε μπροστά στον πνευματικό, να μας απαλλάξει από την απέραντη ντροπή μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους κατά την ώρα της Κρίσεως.

Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων ο Κατηχητής

Ο Άγιος Κύριλλος γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα το 315. Χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος και επίσκοπος Ιεροσολύμων από τον αρειανό επίσκοπο Καισαρείας Ακάκιο, επειδή τασσόταν με τους «ομοιουσιανούς». Αμέσως μετά την χειροτονία του ανέλαβε την υποστήριξη των δογμάτων της Νικαίας, πράγμα πού τον έφερε σε ρήξη με τον Ακάκιο και συνετέλεσε στο να εξοριστεί τρεις φορές το 357, το 360 και το 367. Η τρίτη εξορία έγινε από τον αυτοκράτορα Ουάλεντα και διάρκεσε 11 έτη. Έλαβε μέρος στην Β΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 381.
Επί της επισκοπείας του ο Ιουλιανός ο παραβάτης κατέστρεψε τη Μονή του Αγίου Ιλαρίωνα και άλλες εκκλησίες και άρχισε να οικοδομεί τον Ναό Σολομώντα. Οι Ιουδαίοι επαναστατούσαν και κατεδίωκαν τους χριστιανούς. Οι ίδιοι οι Χριστιανοί, λόγω διαφόρων κατηγοριών, δεν τον ανεγνώριζαν σαν επίσκοπό τους. Ο Γρηγόριος Νύσσης επισκέφτηκε τους Αγίους Τόπους με σκοπό να μεσολαβήσει, αλλά απέτυχε. Κατόρθωσε τελικά να επιβληθεί ο Άγιος Κύριλλος με την αγαθότητά του και την προσήνειά του.

Αὐτό εἶναι ἡ ἁγία νηστεία! Εἶναι ἕνας τεράστιος προβολέας, ὁ ὁποῖος στέκεται στόν δρόμο τῆς ζωῆς μας.

             


Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Νά νικοῦμε τήν ἁμαρτία ὄχι χάριν τοῦ ἄλλου, ἀλλά χάριν ἡμῶν τῶν ἰδίων. Διότι, νά ξέρῃς, ἡ κάθε ἁμαρτία σου εἶναι πολεμιστής τοῦ διαβόλου.
Κάθε ἁμαρτία πού ἐσύ ἀγαπᾶς, πού κρατᾶς μέσα σου –φανερά ἤ κρυφά, τό ἴδιο κάνει– εἶναι τό δόρυ τοῦ διαβόλου, ἀήττητο φοβερό ὅπλο. Ἀήττητο βέβαια ὅσο δέν ἀποτραβιέσαι ἀπό αὐτήν καί ὅσο δέν νοιώθεις ὅτι ἡ ἁμαρτία πού κάνεις, στήν πραγματικότητα σέ θανατώνει, σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς, ὅποια καί ἄν εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τό μίσος π.χ., σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς. Ὁ θυμός, ἡ σκληροκαρδία, ἡ φιλαργυρία, ὅλα αὐτά εἶναι ὅπλα, φοβερά ὅπλα τοῦ διαβόλου, τά ὁποῖα σοῦ δίνει στά χέρια καί ἐσύ σκοτώνεις τόν ἑαυτό σου.

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά ἀναγκάσῃ κανέναν ἀπό ἐμᾶς νά ἁμαρτήσῃ. Μπορεῖ μόνο νά προτείνῃ τήν ἁμαρτία. Μπορεῖ νά σοῦ προσφέρῃ τό ξίφος γιά νά σκοτώσῃς τόν ἑαυτό σου. Ὁ ἴδιος δέν μπορεῖ νά σέ φονεύσῃ. Ὁ Θεός δέν τοῦ δίνει αὐτή τήν δύναμι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ δεχθῇς ἀπό αὐτόν τό ξίφος, ἄν δεχθῇς π.χ. τήν φιλαργυρία ἤ τόν θυμό ἤ τήν ζήλεια ἤ τήν πονηριά, τήν καταλαλιά, τήν κλοπή, νά!, τότε πῆρες στά χέρια σου τό ξίφος καί τό καρφώνεις στήν καρδιά σου.

Το στάδιο των αρετών

Το στάδιο των αρετών άνοιξε, όσοι θέλουν ν' αγωνισθούν ας εισέλθουν...



Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα, οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.

Έντιμη νηστεία δεν είναι εκείνη που αποφεύγει μόνο τις τροφές, μα εκείνη που φυγαδεύει και τις αμαρτίες.
Νηστεύεις; Απόδειξε το δια των έργων σου. Πώς; Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια, ξεκόβοντας από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα. Να νηστεύουν τα μάτια και όλες οι αισθήσεις...

Σεβ. Περιστερίου, Ἀποδομητής τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως

 

Περιστέρι 11/3/2024

Πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Γρηγόριο

Σεβασμιώτατε,

Παρῆλθε χρόνος πολὺς ἀπὸ τότε ποὺ ἀναστατώσατε καὶ σκανδαλίσατε τοὺς πιστούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας μὲ τὴν ἀπόφασή σας νὰ ἀφαιρέσετε τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα τῶν Ἱερῶν Ναῶν τοῦ Περιστερίου.

Καὶ παρ’ ὅλον ὅτι καὶ ἐπιστολὲς λάβατε ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Περιστερίου, μὲ σεβασμὸ στὴν ἱερωσύνη σας καὶ πολλὴ εὐγένεια, μὲ τὴν παράκληση νὰ ἀνακαλέσετε τὴν ἀπόφασή σας αὐτὴ καὶ πολλὲς ὑπῆρξαν οἱ δημοσιεύσεις στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο ἀπὸ Θεολόγους, ποὺ τοποθετήθηκαν κατὰ τῆς ἐνέργειάς σας αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δύο συνεπισκόπους σας (ἐφησυχάζοντας), ἐσεῖς ἐπιμένετε στὴν ἀπόφασή σας αὐτὴ -χωρὶς νὰ φαίνεται διάθεση νὰ κάνετε ἕνα βῆμα πίσω- μὲ πεῖσμα (ἀποφεύγουμε νὰ ἀναφερθοῦμε στὸν βαρὺ χαρακτηρισμὸ ποὺ ἔχει δοθεῖ στὸ πεῖσμα σας αὐτό).

Μὴ ὑποτιμᾶτε τὴ νοημοσύνη μας!

Ἔχουμε καταλάβει ποῦ τὸ πάτε…

Ἔχετε ἀναλάβει (ἴσως ἐργολαβικὰ) νὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀντοχὴ (στὴν πίστη) τοῦ πιστοῦ λαοῦ στὴν πόλη μας μὲ τὴν ἀπομάκρυνση , κατ’ ἀρχήν, τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ στὴ συνέχεια, ἂν πάει καλὰ τὸ πρῶτο ἐγχείρημα μὲ χλιαρὲς ἢ καὶ καθόλου ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν, νὰ προχωρήσετε καὶ στὸ δεύτερο, δηλαδὴ τὸ ξήλωμα τῶν τέμπλων, ποὺ ἤδη τὸ ἔχετε προαναγγείλει!!)

«Γιατί; Γιατί ὅλα αὐτά;» ρωτάει ὁ ἁπλὸς πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ.

Η συγγνώμη

Μέσω αὐτοῦ τοῦ  ἱστολογίου θέλω νὰ ζητήσω συγγνώμη σὲ ὅσους μὲ κάποιο ἀπὸ τὰ κείμενά μου πλήγωσα, σκανδάλισα, ἀδίκησα καὶ ἔθιξα ἀδίκως. Τὸ μόνο ποὺ μπορῶ ὡς φταίχτης νὰ πῶ εἶναι, ὅτι τίποτα ἀπὸ αὐτά δὲν ἔγινε ἀπὸ κακία, ἀλλὰ εἴτε ἀπὸ ἔλλειψη διάκρισης, εἴτε ἀπὸ  ἀνθρώπινη ἀδυναμία καὶ σίγουρα ἀπὸ πνευματικὴ πτώχεια. Ἐλπίζω νὰ μὲ συγχωρέσετε ὅλοι καὶ  εὔχομαι καλὴ Σαρακοστὴ καὶ κάθε στέφανο στὸ λαμπρὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν. 
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου         

                                    

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πολλὲς φορὲς μιλοῦμε γιὰ τὴν μετάνοια, τὴν θεία ἐξομολόγηση, τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη. Ὅλα αὐτὰ εἶναι πολὺ σημαντικὰ καὶ ἀπαραίτητα, μένουν ὅμως χωρὶς σημασία, ἐὰν δὲν δεχθοῦν τὴν κορωνίδα τῶν πρακτικῶν ἐκφράσεών τους, τὴν συγγνώμη. Ἡ συγγνώμη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀληθινὴ μετάνοιά μας.
Ἡ συγγνώμη εἶναι ὁ καταπέλτης ποὺ συντρίβει τὸ πανίσχυρο τεῖχος τοῦ ἐγωισμοῦ μας καὶ τὸ παράθυρο, ποὺ φέρνει φῶς καὶ φρέσκο ἀέρα στὴν ψυχή μας. Ἡ συγγνώμη ἀποδεικνύει τὴν πίστη μας καὶ τὴν ἀπεριόριστη προσπάθειά μας νὰ γίνουμε μιμητὲς Χριστοῦ. Τέλος, ἡ συγγνώμη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό, γιατί ὅπως μᾶς συγχωρεῖ αὐτός, ἔτσι συγχωροῦμε καὶ ἐμεῖς τὴν εἰκόνα του, τοὺς ἀνθρώπους.

Περί συγχωρήσεως

                                   

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

– Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συγχωρήσω εὔκολα τοὺς ἄλλους.

– Ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ συγχωρῆ ὁ Χριστός;

– Πῶς δὲν θέλω, Γέροντα;

– Τότε, γιατί κι ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς τοὺς ἄλλους; Αὐτὸ πρόσεξέ το πολύ, γιατί στενοχωρεῖ τὸν Χριστό. Εἶναι σὰν νὰ σοῦ χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα κι ἐσὺ νὰ μὴ θέλεις νὰ χαρίσης στὸν ἄλλον ἑκατὸ δηνάρια. Νὰ λὲς μὲ τὸν λογισμό σου: «Πῶς ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος μὲ ἀνέχεται συνέχεια, καὶ ἀνέχεται καὶ συγχωρεῖ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, κι ἐγὼ δὲν συγχωρῶ μία ἀδελφή;».

Μία μέρα ἦρθε στὸ Καλύβι ἕνα παιδὶ ποὺ ἤξερα ὅτι εἶχε παρεξηγηθεῖ μὲ κάποιον καί, ἐνῶ ἐκεῖνος τοῦ ζητοῦσε νὰ τὸν συγχωρέση, αὐτὸς δὲν τὸν συγχωροῦσε. Κάποια στιγμή μοῦ λέει: «Κάνε προσευχή, Γέροντα, νά μὲ συγχωρέση ὁ Θεός». «Θὰ κάνω προσευχή, τοῦ λέω, νὰ μὴ σὲ συγχωρέση ὁ Θεός». Ἀλλὰ ἐκεῖνο πάλι μοῦ εἶπε: «Θέλω, Γέροντα, νὰ μὲ συγχωρέση ὁ Θεός». «Ἂν δὲν συγχωρέσης, εὐλογημένε, ἐσὺ τοὺς ἄλλους, τοῦ εἶπα τότε, πῶς θὰ σὲ συγχωρέση ἐσένα ὁ Θεός;».

Τι είναι η Σαρακοστή

Ἡ Σαρακοστὴ εἶναι ἡ προετοιμασία μας γιά τὴν ἐπιστροφὴ, τὴν δική μας «διάβαση», τὸ «Πάσχα» μας στὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή


                    

π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν

Ὅταν κάποιος ξεκινάει γιὰ ἕνα ταξίδι θὰ πρέπει νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ εἶναι ἕνα πνευματικὸ ταξίδι ποὺ προορισμός του εἶναι τὸ Πάσχα, ἡ Ἑορτὴ Ἑορτῶν». Εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν «πλήρωση τοῦ Πάσχα, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ Ἀποκάλυψη». Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε μὲ τὴν προσπάθεια νὰ καταλάβουμε αὐτὴ τὴ σχέση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴ Σαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα, γιατὶ αὐτὴ ἀποκαλύπτει κάτι πολὺ οὐσιαστικὸ καὶ πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή μας.

Ἄραγε εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι τὸ Πάσχα εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ μία γιορτή, πολὺ πέρα ἀπὸ μία ἐτήσια ἀνάμνηση ἑνὸς γεγονότος ποὺ πέρασε; Ὁ καθένας πού, ἔστω καὶ μία μόνο φορά, ἔζησε αὐτὴ τὴ νύχτα τὴ σωτήριο, τὴ φωταυγὴ καὶ λαμπροφόρο, ποὺ γεύτηκε ἐκείνη τὴ μοναδικὴ χαρά, τὸ ξέρει αὐτό.

Ἀλλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ χαρά; Γιατί ψέλνουμε στὴν ἀναστάσιμη λειτουργία: νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια; Μὲ ποιά ἔννοια ἑορτάζομεν -καθὼς ἰσχυριζόμαστε ὅτι τὸ κάνουμε- θανάτου τὴν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν...;

Ελέησόν με τον παραπεσόντα!

Η Ελληνική Κιβωτός και τα Σκουλίκια που την τρώνε (ΠΕΡΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΩΝ)

"Κρίμα στην Ελλάδα!"

 ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ - 13 Ιουλίου 1965 - ERT.GR


ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΤΡΩΝΕ (ΠΕΡΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΩΝ)

ΕΙΔΩΝ – ΕΙΔΩΝ σκουλήκια κατατρώνε την καημένη την Ελλάδα, τη γέρικη Κιβωτό που μέσα της κατάφυγε η αλήθεια του Χριστού και γλύτωσε από τον κατακλυσμό. Μέσα σε κείνη την άλλη, την παλιά την Κιβωτό, κλείστηκε ο Νώε κ’ οι λιγοστοί δίκαιοι και γλυτώσανε από το πνίξιμο, μέσα σε τούτη τη νέα Ελ­ληνική Κιβωτό γλυτώσανε οι χριστιανοί οι αληθινοί, έχοντας μαζί τους τα σύμ­βολα της αρχαίας λατρείας του Χριστού, που βαστά ανάλλαχτη από τον καιρό των Αποστόλων ίσαμε σήμερα. Και κλειδοκράτορας στάθηκε η ελληνική Ορθό­δοξη Εκκλησία μας, «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Το πνεύμα του Χριστού διατηρήθηκε αχάλαστο, απλό και βαθύ, πονεμένο και γεμάτο ελπίδα, ταπεινό με εγκαρτέρηση, μ’ εκείνο το μυστικό φέγγος που δεν υπάρχει σε άλλο τίποτα, παρεκτός μόνο στο Ευαγγέλιο. Μοναχά η Ορθοδοξία βάσταξε σαν ακριβό θησαυρό την αρχαία πα­ράδοση, δίχως να ξεφύγει καθόλου από το πνεύμα του Χριστού. Αυτό το πνεύμα δεν το νοιώθει κανένας με το μυαλό, αλλά με την καρδιά. Όποιος γνώρισε αληθινά την ειρήνη του Χριστού και την πνευματική ευωδία του, νοιώθει καθαρά πως μονάχα το πνεύμα της Ορθοδοξίας έχει ανταπόκριση με το πνεύμα του Χριστού και του Ευαγγελίου, καθώς και όσα βγήκανε από την Ορθοδοξία.

Οι αγιασμένες τέχνες της εκφράσανε σωστά κι’ αληθινά το πνεύμα που είναι κλεισμένο μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο, χωρίς να το παραμορφώσουνε, όπως έγινε αλλού, που το πήρανε για ένα βιβλίο σαν τ’ άλλα βιβλία και το εικονογραφήσανε οι ζωγράφοι και το τραγουδήσανε οι ποιητές κ’ οι μουσικοί, κάνοντας έργα βγαλμένα από την επιδεξιοσύνη και τη φαντασία των ανθρώπων, αλλά όχι από την ευσέβεια και από τα δάκρυα της κατάνυξης, όπως γίνηκε στους τεχνίτες της Ορθοδοξίας.

Οι ζωγράφοι και οι μουσικοί της Δύσης δε φτιάξανε έργα άγια κι αποκαλυπτικά, αλλά σαρκικά και επιδεικτικά, αταίριαστα με το πνεύμα του Χριστού. Ο χαρακτήρας αυτών των έργων είναι ειδωλολατρικός, επειδή αυτοί που τα φτιάξανε δεν είχανε ντυθεί την πύρινη στολή της πίστεως και δεν είχανε μπει μέσα από το Καταπέτασμα του Ναού: «ου χρησιμεύει γαρ εις εκείνην την πόλιν των ά­γιων νεκρά ψυχή, μη φέρουσα φωτεινόν και θεϊκόν πνεύμα» (Άγιος Μακάριος Αιγύπτιος). Ο χαρακτήρας του Ευαγγελίου αποτυπώθηκε πιστά στα έργα της Ορθοδόξου Αγιογραφίας, της υμνωδίας και της μουσικής που έκανε το Βυζάντιο. Η καρδιά θερμαίνεται από το θησαύρισμα του Ευαγγελίου με κάποια θέρμη πνευματική που δεν μοιάζει με τίποτ’ άλλο.

Ο ιερέας, οι μασκαράδες και η μετάνοια (αληθινή ιστορία)

            

«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς με μιας αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινής τους φύσης;
Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαϊδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γί­νεται περισσότερο.
Γιατί τις προάλλες ήταν Τσικνοπέμπτη καί γέμισε ή πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δέν ξεμυτίζει από τό σπίτι του».
Αυτά σκεφτότανε ό παπα-Θανάσης, καθώς έμπαινε στό σπίτι του γυρνώντας από τόν ναό.
– ’Α, παπαδιά μου, τό κακό παράγινε! Ο Θεός νά μας συγχωρέσει, είπε στή γυναίκα του, μόλις μπήκε μέσα. Εκείνη τόν κοίταξε μέ κατανόηση.

Κυριακή της Τυροφάγου - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                                


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ [: Ρωμ. 13, 11-14 και 14,1-4]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ


«Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι (: ας κάνουμε λοιπόν τα έργα αυτά της αγάπης, ακούραστοι και χωρίς αναβολή, γνωρίζοντας σε ποιον καιρό ζούμε. Ζούμε σε εποχή που απαιτεί επειγόντως την άσκηση της αρετής· διότι είναι πλέον ώρα να σηκωθούμε από τον ύπνο της αμέλειας, που μας κάνει δυσκολοκίνητους στο καλό)» [Ρωμ. 13,11].

Αφού υπέδειξε όλα όσα έπρεπε ο Παύλος, τους παρακινεί πάλι προς την εκτέλεση των αγαθών από το πιο επείγον. «Γιατί ο καιρός της Κρίσεως», λέγει, «είναι πολύ κοντά», όπως ακριβώς έγραφε και στους Κορινθίους, ότι «ὁ καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν ἐστιν (: ο καιρός της ζωής αυτής είναι πολύ μικρός και λιγοστός)» [Α΄ Κορ. 7,29]· και στους Εβραίους πάλι, «ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ (: δείξτε υπομονή διότι πολύ λίγος χρόνος μένει ακόμη και ο Κύριος που περιμένουμε να έλθει και πάλι, θα έλθει και δεν θα αργήσει)» [Εβρ. 10,37]. Αλλά εκεί τα έλεγε αυτά για να τονώσει εκείνους που κοπίαζαν και για να τους παρηγορήσει για τους ιδρώτες για τους διαδοχικούς πειρασμούς, ενώ εδώ για να ξυπνήσει εκείνους που κοιμούνταν· καθόσον αυτός ο λόγος μας είναι χρήσιμος και για τα δύο.

Τι όμως σημαίνει αυτό που λέγει: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι (: είναι ώρα να σηκωθούμε από τον ύπνο)»; Δηλαδή, κοντά είναι η ανάσταση, κοντά η φοβερή κρίση, κοντά η ημέρα που καίγεται σαν φούρνος, και πρέπει πλέον να απαλλαγούμε από την αδιαφορία. «Νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν (: διότι τώρα η ημέρα της δευτέρας παρουσίας που θα σημάνει την πλήρη απολύτρωση των πιστών, είναι πλησιέστερη σε μας παρά τότε που πιστέψαμε. Εάν λοιπόν τότε δείξαμε ζήλο και δραστηριότητα, πολύ περισσότερο πρέπει να το δείξουμε και τώρα)» [Ρωμ. 13,11]. Βλέπεις ότι παρουσιάζει σε αυτούς τώρα την ανάσταση; «Γιατί καθώς περνάει ο χρόνος», λέγει, «ξοδεύεται ο καιρός της παρούσας ζωής, ενώ έρχεται πιο κοντά ο καιρός της μέλλουσας ζωής. Εάν λοιπόν είσαι προετοιμασμένος και έχεις κάνει όλα όσα διέταξε, η ημέρα γίνεται για σένα σωτηρία, εάν όμως συμβαίνει το αντίθετο, δεν είναι ακόμη».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ [:Ματθ.6,14-21] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

                        

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ [:Ματθ. 6,14-21]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[...] Ἔπειτα, ὅπως εἶπα παραπάνω, θέλοντας ὁ Κύριος νὰ δείξει ὅτι περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη ἀποστρέφεται καὶ μισεῖ τὴ μνησικακία καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα ἐπιδοκιμάζει τὴν ἀρετὴ τῆς συγχωρητικότητας ποὺ εἶναι ἀντίθετη στὴν κακία αὐτή, καὶ ἀμέσως μετὰ τὴν παράδοση τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, ὑπενθύμισε πάλι τὸ κατόρθωμα αὐτό, ὁδηγῶντας τὸν ἀκροατὴ στὴν τήρηση τῆς ἐντολῆς αὐτῆς καὶ μέσῳ τῆς ἐπικείμενης τιμωρίας ἀπὸ τὴν παράβασή της καὶ μέσῳ τῆς καθορισμένης ἀμοιβῆς ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ σὲ αὐτήν. «Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν (:Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχετε ὑπόψη σας ὅτι, ἂν καὶ ἐσεῖς συγχωρεῖτε μὲ ὅλη σας τὴν καρδιὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ ἔκαμαν σὲ σᾶς οἱ ἄλλοι)», λέγει, «ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος (:καὶ ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας ἁμαρτήματα)· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν (:ἐὰν ὅμως δὲν δώσετε συγχώρηση στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ ἁμαρτήματά τους ἀπέναντι σὲ σᾶς, τότε οὔτε ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τίς δικές σας ἁμαρτίες πρὸς Αὐτόν)» [Ματθ. 6,14-15].

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν πάλι ἀνέφερε τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸν Πατέρα, ὥστε καὶ μὲ αὐτὰ νὰ συγκρατήσει τὸν ἀκροατή, ἐὰν ἐπρόκειτο, μολονότι κατάγεται ἀπὸ τέτοιον Πατέρα, νὰ μεταβληθεῖ σὲ θηρίο καί, παρὰ τὴν κλήση του στὸν οὐρανό, νὰ ἔχει φρόνημα γήινο, βιοτικὸ καὶ ὑλιστικό· διότι δὲν πρέπει βέβαια νὰ γίνουμε παιδιὰ Του διὰ τῆς χάριτος μόνο, ἀλλὰ καὶ μὲ τίς πράξεις μας. Καὶ τίποτε δὲν μᾶς ἐξομοιώνει τόσο μὲ τὸν Θεό, ὅσο τὸ νὰ παρέχουμε τὴ συγγνώμη μας στοὺς πονηροὺς καὶ σὲ ὅσους μᾶς ἀδικοῦν· ὅπως ἀκριβῶς λίγο πρωτύτερα εἶχε διδάξει, ὅταν ἔλεγε ὅτι «ὁ ἥλιος ἀνατέλλει καθημερινὰ καὶ γιὰ τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς ἀγαθούς» [Ματθ. 5,45: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς. ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους (:Ἐγὼ ὅμως σᾶς λέω νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὔχεστε στὸν Θεὸ τὸ καλὸ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ σᾶς καταριοῦνται, νὰ εὐεργετεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς μισοῦν καὶ νὰ προσεύχεστε γιὰ χάρη ἐκείνων ποὺ σᾶς μεταχειρίζονται ὑβριστικὰ καὶ περιφρονητικὰ καὶ σᾶς καταδιώκουν ἄδικα, ἀκόμη κι ὅταν ὁ διωγμός τους αὐτὸς σᾶς γίνεται γιὰ τίς θρησκευτικές σας πεποιθήσεις. Γιὰ νὰ μοιάσετε ἔτσι καὶ νὰ γίνετε παιδιὰ τοῦ Πατέρα σας ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς· διότι καὶ Αὐτὸς τὸν ἥλιο, ποὺ εἶναι δικός Του, τον ἀνατέλλει χωρὶς διακρίσεις σὲ πονηροὺς καὶ καλούς, καὶ βρέχει τὴ βροχή Του σὲ δικαίους καὶ ἀδίκους)»].

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν καὶ σὲ κάθε αἴτημα τῆς προσευχῆς μας μᾶς προτρέπει νὰ προσευχόμαστε ἀπὸ κοινοῦ γιὰ ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας λέγοντας: «Πάτερ ἡμῶν» καὶ «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·» καὶ «δὸς ἡμῖν τὸν ἄρτον» καὶ «ἂφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν» καὶ «μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν» καὶ «ῥῦσαι ἡμᾶς». Παντοῦ μᾶς παροτρύνει νὰ χρησιμοποιοῦμε πάντοτε τὸν πληθυντικὸ ἀριθμό, γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ μας οὔτε ἴχνος ὀργῆς. Γιὰ πόση λοιπὸν τιμωρία θὰ ἦταν ἄξιοι, ὅσοι ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὄχι μόνο δὲν συγχωροῦν οἱ ἴδιοι τοὺς συνανθρώπους τους, ἀλλὰ ἐπικαλοῦνται καὶ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐκδικηθοῦν τοὺς ἐχθρούς τους καὶ ἐκτελοῦν μὲ διαμετρικὰ ἀντίθετο τρόπο τὸν νόμο αὐτὸ καὶ μάλιστα τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς κάνει τὸ πᾶν καὶ χρησιμοποιεῖ κάθε μέσο, ὥστε νὰ μὴν ἐρχόμαστε σὲ συγκρούσεις μεταξύ μας;

Ἐπειδή, δηλαδή, ρίζα ὅλων τῶν ἀγαθῶν εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀφανίζοντας ὅλα ὅσα τὴν φθείρουν, ἀπὸ κάθε πλευρὰ μᾶς συνενώνει μεταξύ μας καὶ μᾶς συνδέει τὸν ἕνα μὲ τοὺς ἄλλους· διότι δὲν ὑπάρχει κανένας, πραγματικὰ δὲν ὑπάρχει κανένας, οὔτε πατέρας, οὔτε μητέρα, οὔτε φίλος, οὔτε ὁποιοσδήποτε ἄλλος ποὺ νὰ μᾶς ἔχει ἀγαπήσει τόσο, ὅσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς δημιούργησε. Καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀποδεικνύεται πάρα πολὺ ξεκάθαρα καὶ ἀπὸ τίς καθημερινὲς εὐεργεσίες Του, καὶ ἀπὸ τίς ἐντολὲς ποὺ μᾶς δίδει. Ἄν τώρα μοῦ ἀναφέρεις τίς λῦπες καὶ τίς ὀδύνες καὶ τὰ δεινὰ τῆς ζωῆς, σκέψου σὲ πόσα γίνεσαι ἀντίθετος στὸ θέλημά Του καθημερινὰ καὶ δὲν θὰ ἀπορήσεις πλέον ἂν σὲ βροῦν περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ δεινά· πιὸ πολὺ θὰ ἀπορήσεις καὶ θὰ καταπλαγεῖς ἂν δοκιμάσεις καὶ κάποιο καλό. Τώρα ὅμως στὴν περίπτωση τῶν συμφορῶν βλέπουμε αὐτὲς ποὺ θὰ μᾶς βροῦν μελλοντικά, δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅμως τίς καθημερινὲς παραβάσεις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀγωνιοῦμε καὶ ταρασσόμαστε. Μιᾶς ἡμέρας τὰ ἁμαρτήματα ἂν τὰ ὑπολογίζαμε λεπτομερῶς καὶ μὲ ἀκρίβεια, τότε θὰ καταλαβαίναμε καλὰ γιὰ πόσα δεινὰ θὰ ἤμασταν ὑπεύθυνοι.

Καὶ ἀφοῦ παραλείψω τὰ ἄλλα, δηλαδὴ τὰ ἰδιαίτερα πλημμελήματα τοῦ καθενός, ἂς ἀναφέρω ἐνδεικτικὰ αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα ἐδῶ στὴν ἐκκλησία ποὺ εἴμαστε συγκεντρωμένοι, ἂν καὶ βέβαια δὲν γνωρίζω σὲ ποιό συγκεκριμένο ἁμάρτημα ἔπεσε ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς. Εἶναι ὅμως τόσο μεγάλη ἡ ἀφθονία τῶν πλημμελημάτων μας, ὥστε καὶ ἐκεῖνος ἀκόμη ποὺ δὲν τὰ γνωρίζει ὅλα μὲ ἀκρίβεια, νὰ μπορεῖ νὰ ἀναφέρει μερικὰ ἀπὸ αὐτά. Ποιός λοιπὸν ἀπὸ σᾶς δὲν ἔδειξε ραθυμία κατὰ τὴν προσευχή; Ποιός δὲν ἀπογοητεύθηκε; Ποιός δὲν ἔδειξε κενοδοξία, ποιός δὲν κακολόγησε τὸν ἀδελφό του, οὔτε καὶ δέχθηκε πονηρὴ ἐπιθυμία; Ποιός δὲν ἀπηύθυνε ἀκόλαστα βλέμματα, δὲν θυμήθηκε μὲ μῖσος καὶ ὀργὴ τὸν ἐχθρό του καὶ δὲν ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ φουσκώνει ἀπὸ ἐγωισμό;

*ἐκ της ἀκολουθίας τοῦ Ὃρθρου τῆς ἡμέρας, Παρασκευῆ τῆς Τυρινῆς*



                

Ἰδοὺ μετανοίας ἡ καλλονή, ψυχὰς μεταπλάττει, τῆς νηστείας προσαγωγή· ταύτῃ νηφαλέως εἰσελθόντες, καὶ τῶν πταισμάτων πιστοὶ λύσιν λάβωμεν.

Ὥσπερ ὄρθρος προκύψασα, νῦν ἡ τῆς νηστείας χάρις προβάλλεται, μετανοίας τὸν καιρὸν ἡμῖν, ὀφλημάτων σκότος διαλύοντα.

Διαθρέψωμεν πένητας, ἔλεον ἐλέῳ ἀντιλαμβάνοντες, καὶ νηστείας θείῳ ὕδατι, ψυχικὰς κηλῖδας ἀποπλύνωμεν.

Ἡ τῆς νηστείας χάρις σήμερον, ἡλιακὰς ἀκτῖνας, πᾶσι προβάλλεται, προκαθαίρουσα τὴν ζόφωσιν, τὴν ἐκ τῆς ἁμαρτίας, οἱ συσχεθέντες πάθεσι, ποικίλοις ἐν χαρᾷ, προσελθόντες δεξώμεθα τὸ δῶρον φιλοφρόνως. Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε βοῶντες, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Πικρῶς τρυγήσας ὁ Πρωτόπλαστος, ἐν Παραδείσῳ πάλαι, βρῶσιν παράλογον, ἀπερρίφη καὶ κατάκριτος, τῆς τρυφῆς ἐξεβλήθη, ἀλλ' ἐπὶ ξύλου, ἥλοις προσπαγείς, τὸ πονηρὸν γραμματεῖον, προσήλωσας τῆς αὐτοῦ ἁμαρτίας· διό σου τὴν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν, ἀνυμνολογοῦμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας,

Νόμον νηστείας ἀπωσάμενοι, τῆς ἁμαρτίας, βόθρῳ, κατωλισθήσαμεν, καὶ νηστείας ἐδεήθημεν, τῆς νῦν εἰσαγομένης, ἥν περ Οἰκτίρμον, χάριν διανύουσιν ἡμῖν, οὐρανόθεν κατάπεμψον, καὶ εἰρήνην πλουσίαν. Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε βοῶσι, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Καταπιπτόντων ἐπανόρθωσις, ἁμαρτωλῶν μεσῖτις, ξένων ἀνάψυξις, λυπουμένων ἡ παράκλησις, Παναγία Παρθένε, τὴν τῆς ψυχῆς μου λύπην διασκέδασον ἁγνή, καὶ παράκλησιν ἄνωθεν, ἐκ Θεοῦ μοι δοθῆναι, δυσώπει μελῳδοῦντι προθύμως, σὲ ὑπερυψοῦντι, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἰδοὺ ὁ φωτοφόρος ἦλθε καιρός, ἡ ἁγία ἡμέρα, ἐπέλαμψε, τὰ σκοτεινά, πάθη σου ἀπόφευγε, ὦ ψυχή, καὶ τὰς αὐγὰς ὑπόδεξαι, τὰς καθοδηγούσας σε πρὸς τὸ φῶς, κατάνυξιν ὡς οἶνον, πίνουσα ἐπευφραίνου, καὶ ἡδονῶν τὴν μέθην μίσησον.

Ὡς ὄντως ἀγαθώτατος ὁ καιρός, τῆς νηστείας Χριστέ, ὅν περ δέδωκας, πᾶσι πιστοῖς, εἰς ἁμαρτημάτων ἀποτροπάς, καὶ ἱλασμὸν σωτήριον, καὶ τῶν χαρισμάτων ὑποδοχήν, ἐν ᾧ σε δυσωποῦμεν, μετόχους Σωτὴρ πάντας, τῶν ἀγαθῶν σου ἡμᾶς ποίησον.

Ημάρτομεν παραβᾶντες τὰς ἐντολάς σου καὶ τῆς ὁδοῦ τῶν θείων διαταγῶν σου πόρρω ἐξενεύσαμεν πάντες, φιλάνθρωπε, δι᾽ ἀμελείας. ἀλλ᾽ ὡς οἰκτίρμων ἀνακάλεσαι ἔκ πλάνης τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Και το όνομα αυτής, εξουσιομανία!

 Συναντιέται με τους αιρετικούς για να κατηγορήσει τους Ορθόδοξους

Επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) συνεδριάζει στην Κωνσταντινούπολη, φιλοξενούμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.





Οικουμενικός Πατριάρχης: Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια «Τρίτη Ρώμη». Υπάρχει μόνο η και η Νέα Ρώμη-ΚωνσταντινούποληΣτην πολυδιάστατη σημασία του διαχριστιανικού και του διαθρησκειακού διαλόγου, αλλά και στον εν εξελίξει πόλεμο στην Ουκρανία, αναφέρθηκε η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, υποδεχόμενος στο Φανάρι, την Τετάρτη, 13 Μαρτίου 2024, τον Γενικό Γραμματέα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) Αιδεσιμ. Πάστορα Δρα Jerry Pillay, Καθηγητή, μαζί με τους συμμετέχοντες στην Permanent Committee on Consensus & Collaboration, του διεθνούς αυτού διεκκλησιαστικού οργανισμού.

Η Επιτροπή, της οποίας συμπρόεδροι είναι ο Γέρων Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ και η Προτεστάντης κ. Sally Dyck, και απαρτίζεται από 14 μέλη εκ των οποίων 7 είναι Ορθόδοξοι, συνεδριάζει τις ημέρες αυτές στην Πόλη, φιλοξενούμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στον χαιρετισμό του, ο Παναγιώτατος, δήλωσε υπερήφανος γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ, το 1948, και εξέφρασε την ικανοποίησή του για το έργο της Μόνιμης αυτής Επιτροπής, ενθαρρύνοντας τα μέλη της να συνεχίσουν την αποστολή τους σε διαφανή και ανοιχτό διάλογο με τους άλλους.

Χαράσσονται βαθιά


Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι. Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσονται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνονται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού, που υπάρχει στην ψυχή, ξεχύνεται και σ’ όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως

Πηγή