ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Α’ – Ἡ θεόθεν κλήση στήν Χριστιανική πίστη ἑνός Μουσουλμάνου

Γεν­νή­θη­κε τό 1926 σ᾽ ἕ­να νη­σί τῆς Δω­δε­κα­νή­σου. Ὅ­λη τήν παι­δι­κή ἡ­λι­κί­α τήν ἔ­ζη­σε παί­ζοντας μέ τά χρι­στι­α­νό­παι­δα, ἐ­νῶ ὁ ἴ­διος ἦ­ταν Μου­σουλ­μά­νος. Τίς πα­ρα­μο­νές τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν γι­ορ­τῶν μα­ζί μέ τά παι­διά τοῦ χω­ριοῦ ἔ­τρε­χε στά κά­λαντα παί­ζοντας μέ τήν φλο­γέ­ρα του. Τό σπί­τι πού ἔ­με­ναν ἦ­ταν ἕ­νας σταῦ­λος. Ἐ­κεῖ τή νύ­χτα τῆς πα­ρα­μο­νῆς τῶν Χρι­στου­γέν­νων –με­τά τά κά­λαντα– καί ἀ­φοῦ εἶ­χε ξα­πλώ­σει γιά νά κοι­μη­θῆ, αἰ­σθά­νε­ται νά ἀ­νοί­γη ἡ πόρ­τα καί μπρο­στά του νά ἐμ­φα­νί­ζε­ται ὁ Χρι­στός. Φο­ροῦ­σε ἄ­σπρο χι­τῶ­να, τό πρό­σω­πό του ἦ­ταν χα­μο­γε­λα­στό καί τοῦ εἶ­πε: «Ἦρ­θα γιά σέ­να, εἶ­σαι δι­κό μου παι­δί» καί ἐ­ξα­φα­νί­στη­κε. Τό ἴ­διο ἐ­πα­να­λή­φθη­κε τίς ἑ­πό­με­νες δυ­ό νύ­χτες.

Ὁ μι­κρός ἦ­ταν τό­τε πε­ρί­που δε­κα­τρι­ῶν χρό­νων. Βρέ­θη­κε μπρο­στά στό δί­λημ­μα, ἄν θά τό πῆ ἤ ὄ­χι καί σέ ποι­όν. Ὕ­στε­ρα ἀ­πό σκέ­ψη ἀ­πο­φά­σι­σε νά τό πῆ στόν πρό­ε­δρο τοῦ χω­ριοῦ, ἕ­να σε­βά­σμιο ἡ­λι­κι­ω­μέ­νο ἄν­δρα, τόν μπαρ­μπα–Νι­κό­λα. Πῆ­γε στό σπί­τι του, τοῦ δι­η­γή­θη­κε ὅ­λη τήν ἱ­στο­ρί­α καί ἀ­μέ­σως ζή­τη­σε νά τόν βα­φτί­σουν. Ὁ πρό­ε­δρος μέ χα­μό­γε­λο τοῦ ἀ­πάντη­σε: «Τό σκέ­φτη­κες, παι­δί μου, κα­λά;». Ὁ μι­κρός τοῦ ἀ­πάντη­σε: «Ναί, τό σκέ­φτη­κα, θέ­λω νά μέ βα­φτί­σε­τε».

Ὁ πρό­ε­δρος τό­τε τοῦ ἐ­ξή­γη­σε ὅ­τι αὐ­τό θά ἦ­ταν δύ­σκο­λο λό­γῳ τοῦ ὅ­τι ἦ­ταν ἀ­νή­λι­κος καί οἱ γο­νεῖς του θά μπο­ροῦ­σαν νά ἀντι­δρά­σουν. Στό τέ­λος τοῦ εἶ­πε: «Ἂν, παι­δί μου, σέ ἔ­χη φω­τί­σει τό­σο ὁ Χρι­στός καί τό ἐ­πι­θυ­μῆς τό­σο πο­λύ, κά­νε ὑ­πο­μο­νή νά φθά­σης στή νό­μι­μη ἡ­λι­κί­α. Τό­τε νά τό ζη­τή­σης καί θά τό ἀ­πο­λαύ­σεις».

Ασκητές μέσα στον κόσμο Α’ – Ἀντιμισθία ἐλέους πρός τούς κεκοιμημένους

    

Ἀντι­μι­σθί­α ἐ­λέ­ους πρός τούς κε­κοι­μη­μέ­νους 

Μία νο­σο­κό­μα σέ με­γά­λο Νο­σο­κο­μεῖ­ο τῶν Ἀ­θη­νῶν, ἡ Ἀ., δι­η­γή­θη­κε στόν π. Συ­με­ών τόν Ἁ­γιο­­ρεί­τη πού ἐγκα­τα­βιώ­νει στήν Καλ­λιά­γρα: «Εἶ­χα σκλή­ρυν­ση κα­τά πλά­κας καί ἤ­μουν στά πρό­θυ­ρα τῆς πα­ρα­λύ­σε­ως. Οἱ για­τροί μοῦ ἔ­δω­σαν ἕ­να μῆ­να ἄ­δεια. Ἐ­νῶ ἤ­μουν ξα­πλω­μέ­νη στό κρεβ­βά­τι ἀλλά ξύ­πνια, βλέ­πω τήν Πα­να­γί­α νά μοῦ λέ­γη: «Ἀ., σή­κω ἐ­πά­νω, εἶ­σαι κα­λά πλέ­ον. 

»Ση­κώ­θη­κα καί τήν ἄλ­λη μέ­ρα πῆ­γα στήν δου­λειά μου στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο. Οἱ για­τροί ὅ­ταν μέ εἶ­δαν τά ἔ­χα­σαν. Μέ ἐ­ξέ­τα­σαν καί μέ βρῆ­καν ὑ­γι­ῆ». 

Ὁ π. Συ­με­ών ρώ­τη­σε τήν Ἀ., σέ ποι­ό τμῆ­μα ἐρ­γά­ζε­ται.

Ασκητές μέσα στον κόσμο Α’ – Τόν κοι­νώ­νη­σαν οἱ ἅ­γιοι Ἀ­νάρ­γυ­ροι

 

Τόν κοι­νώ­νη­σαν οἱ ἅ­γιοι Ἀ­νάρ­γυ­ροι 

Δι­ή­γη­ση Στυ­λια­νοῦ…: «Στίς 27‒9‒2001 ἔ­πα­θα ἕ­να βα­ρύ ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο (θρομ­βω­τι­κό) καί τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι ἦ­ταν σέ πλή­ρη ἀ­κι­νη­σί­α. Ὁ λό­γος μου ἦ­ταν ἀρ­γός καί ὄ­χι στα­θε­ρός. Ἔ­μει­να στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο δέ­κα μέ­ρες καί ὕ­στε­ρα πῆ­γα στό σπί­τι. Κα­τά τό τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου τοῦ ἰ­δί­ου ἔ­τους ἄρ­χι­σα νά ση­κώ­νω­μαι καί νά κυ­κλο­φο­ρῶ μέ μπα­στού­νι. 

»Στίς 9‒1‒2002 καί ἐ­νῶ ἔ­κα­να ἀντι­πη­κτι­κή ἀ­γω­γή, πα­θαί­νω τό δεύ­τε­ρο ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο καί ταυ­τό­χρο­να πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Πά­λι τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι μέ­νουν χω­ρίς κί­νη­ση. Οἱ για­τροί λέ­νε ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α γι­ά μέ­να. Μ᾽ αὐ­τή τήν ἀ­γω­γή δέν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται ὁ θρόμ­βος πού προ­κά­λε­σε τό ἐγ­κε­φα­λι­κό καί τήν πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Βρί­σκο­μαι καί πά­λι στό ΑΧΕΠΑ στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου.