Ευτυχώς που τελικά δεν έγινα ιερέας
Γράφει ο Βασίλης Ξεσφίγγης
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω παπάς.
Πρώτη φορά το λέω αυτό.
Δεν το προχώρησα επειδή δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω τον πόνο που νιώθω στις κηδείες.
Γιατί συμπάσχω και η ψυχολογία μου γίνεται κομμάτια.
Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό σε καθημερινή βάση λοιπόν.
Πριν περίπου δυο μήνες όμως είδα ένα όνειρο, και πριν έναν μήνα ξανά το ίδιο όνειρο.
Και τις δυο φορές ίδιο και απαράλλαχτο.
Είχα γίνει λέει πάπας, φορούσα ράσα είχα γένια.
Ένιωσα ένα βάρος τεράστιο και μεγάλη στενοχώρια για το αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ εγώ ο αμαρτωλός σε ένα τέτοιο αξίωμα.
