ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ... Άγίου Γρηγορίου Νύσσης

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά το τέλος της ζωής μας είναι ο θάνατος, διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια, δώσε απεριόριστη εξουσία στο φονιά, άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους, ας διασκεδάζει ο πλεονέκτης με τα ξένα, ας μη διακόπτει κανένας τον υβριστή, ας καταπατεί συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, γιατί και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος. O άλλος ας λέει όσα ψέματα θέλει, γιατί δεν υπάρχει κανένα κέρδος από την αλήθεια, κανένας να μην ελεεί το φτωχό, γιατί η ευσπλαχνία δεν έχει αμοιβή!

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε κρίση, κι αν δεν υπάρχει κρίση, χάνεται μαζί κι ο φόβος του Θεού. Kι όπου ο φόβος δεν σωφρονίζει, εκεί χορεύει ο διάβολος μαζί με την αμαρτία. Πολύ κατάλληλο γι’ αυτούς έγραψε ο Δαβίδ εκείνο τον ψαλμό: «Είπε μέσα του ο ανόητος· δεν υπάρχει Θεός· έχουν διαφθαρεί και μισήθηκαν για τις πράξεις τους» (Ψαλμ. 13,1).

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, είναι μύθος ο Λάζαρος κι ο πλούσιος και το φριχτό χάσμα και η ακατάσχετη φλόγα της φωτιάς και η φρυγμένη γλώσσα, η τόσο ποθητή σταγόνα του νερού και το βρεγμένο δάχτυλο του φτωχού (Λουκ. 16,19-31).

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Για την μοίρα μιας πόλης

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Κατά ειμαρμένης

Συνέχεια εδώ: https://www.pemptousia.gr/2025/02/agios-grigorios-nissis-gia-tin-mira-enos-pliou/

 

31. Τι δε θα έλεγες περί των πόλεων; Πότε νομίζουν ότι κυριαρχεί εις αυτάς η ειμαρμένη; Όταν αποφασίσουν την οίκησιν οι ενδιαφερόμενοι; Όταν υπολογίζουν την καταλληλότητα του τόπου ή όταν καταρτίζουν το σχέδιον η όταν φέρουν εις την εργασίαν τον σίδηρον ή εναποθέτουν τους λίθους ή συγκεντρώνουν τα υλικά; Τι από αυτά είναι η αρχή της ιδρύσεως;

32. Τι δε θα έλεγες διά το έθνος το οποίον κατεστράφη από τας συμφοράς κατά τον πόλεμον; Ποία ήτο η μοίρα ή από που έλαβε την αρχήν κατ’ αυτών και άλλους μεν αφόνευσεν, άλλους δε υπεδούλωσε δι’ αιχμαλωσίας; Πως ο Αννίβας ή ο Καίσαρ ή και ο εκ Μακεδονίας Αλέξανδρος, εις όλας τας χώρας, εις τας οποίας εξεστράτευσαν, επέφεραν ισοτιμίαν ειμαρμένης, τόσον υπερισχύοντες από εκείνην την ανάγκην, ώστε όλαι να υπο-βάλλωνται εις ισομετρίαν κακών;

33. Αλλά βεβαίως ότι είναι έξω πάσης λογικής το να νομίζεται ότι τας ειμαρμένας των πόλεων ως προς τας καταπτώσεις των σεισμών κάμνουν οι αστερισμοί, θα ηδύνατο να το ίδη κανείς από το εξής.

Ποίος δεν γνωρίζει ότι τα τοιαύτα πάθη της γης υφίστανται όχι μόνον εις τους κατοικουμένους τόπους, αλλά και εις τους ακατοικήτους; Όποιος εγνώρισεν ο ίδιος το όρος του Σαγγαρίου, το ευρισκόμενον εις την περιοχήν της Βιθυνίας ή ήκουσε περί αυτού, θα εύρη την αλήθειαν του λόγου, ότι όλη η κορυφή του καταπίπτουσα προς τας οδικάς διαβάσεις γίνεται φοβερόν θέαμα εις τους διαβάτας.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τὸ Νηστείας πέλαγος, ἐκπλεῦσαι γαληνῶς, καταξίωσόν με Χριστέ, κατευνάζων κύματα τῆς διανοίας μου, καὶ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς λιμένας ἐγκαθόρμισον. ( Τροπάριον ε' ωδής)

                  

Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.

Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τοὺς ἑνωμένους.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.

Ἡ προσευχὴ γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, παρηγοριὰ τῶν λυπημένων, χαρὰ γιὰ τοὺς χαρούμενους, παρηγοριὰ στοὺς πενθοῦντες, δόξα γιʼ αὐτοὺς πού ἔρχονται σὲ γάμο, γιορτὴ στὰ γενέθλια, σάβανο σʼ αὐτοὺς πού πεθαίνουν.

"Ρέων καὶ ἄστατος ὁ χρόνος..."!

                             

«Λογισώμεθα τοίνυν οἱ λογικοί, ὅτι παροδικὸς ὁ βίος ἡμῶν καὶ ρέων ὁ χρόνος ἄστατός τε καὶ ἄσχετος, ὥσπερ τι ρεῦμα ποταμοῦ, πᾶν τὸ ἐν αὐτῷ τυγχάνον ἐλαύνων πρὸς τὸ τῆς φθορᾶς τέλος»

 

(Γρηγορίου Νύσσης, Περὶ εὐποιΐας)

Φωνάζουν και οι πέτρες τα λόγια των Αγίων.

   

Αγ. Γρηγορίου Νύσσης, Ἀντιρρητικὸς Α΄ κατὰ Εὐνομίου ὡς ἀντίστοιχος γιὰ ὁμόλογους οἰκουμενιστὲς αἱρετικούς.

 Εορτὴ Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

 

Ὁ σκοπὸς τοῦ ἐλέγχου τῶν ἑκάστοτε αἱρετικῶν, πέρα ἀπὸ τὴν ἀναίρεση τῶν ὅποιων κακοδοξιῶν τους καὶ τὴν προστασία τοῦ ποιμνίου, εἶναι καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν διόρθωση-σωτηρία τοῦ αἱρετικοῦ. Ὡς ἐκ τούτου ὅσοι ζητοῦν σήμερα μὲ ὑποτιθέμενο ζῆλο ξυρίσματα καὶ ξυλοδαρμοὺς Οἰκουμενιστῶν κληρικῶν δὲν ἀκολουθοῦν τὸ νόημα τῶν Πατέρων. Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης πὼς ὁ ἀδελφός του (Μ. Βασίλειος) «τὸ στόμα τῆς εὐσεβείας… μὲ τὸν πλοῦτο τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν του σκορποῦσε ἀνεξέταστα ἀκόμα καὶ σὲ δόλιες ψυχὲς τὴ δωρεὰ τῆς σοφίας» (Γρηγορίου Νύσσης, Ἀντιρρητικὸς Α΄ κατὰ Εὐνομίου, σελ. 17).

Γι' αὐτὸ τὸν λόγο καὶ τὸν αἱρετικὸ Εὐνόμιο φρόντισε καὶ προσπάθησε νὰ τὸν θεραπεύσει. «Ἐξαιτίας τῆς ἔμφυτης συμπάθειάς του γιὰ τοὺς ταλαιπωρημένους, ἔνιωσε ὑπερβολικὴ λύπη γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου» καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο «ἐκπόνησε τὸν Ἀνατρεπτικὸ λόγο κατὰ τῆς αἵρεσης, ἀντίδοτο στὰ δηλητήρια τῆς κακίας, σκοπεύοντας μὲ τοῦτο νὰ κερδίσει πάλι καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴν Ἐκκλησία» (ὅπ. παρ., σελ. 19).

«Αὐτὸς ὅμως (ὁ Εὐνόμιος, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς σήμερα) σὰ νὰ τὸν χτύπησε φρενίτιδα ἀγριεύει μὲ τὸ γιατρό του, πολεμᾶ καὶ μάχεται καὶ θεωρεῖ ἐχθρός του αὐτὸν ποὺ ἀγωνιζόταν νὰ τὸν τραβήξει ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς ἀσεβείας. Κι αὐτὰ δὲν ἦταν ἔτσι ἁπλὲς φλυαρίες τῆς στιγμῆς σ’ ὅποιους τυχὸν συναντοῦσε, ἀλλὰ ἔστησε ἀνεπίγραφη στήλη αὐτῆς τῆς θλιβερῆς μανίας ἐναντίον του.

Η θεωρία της Εξελίξεως κάτω από το Φως των Αγίων.

Ἡ «θεανθρώπινη λογικὴ» τῶν Πατέρων, διατυπωμένη ἐδῶ καὶ αἰῶνες, (χωρὶς νὰ ἔχουν στὰ χέρια τους τὰ ἐπιστημονικὰ καὶ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα τῶν συγχρόνων ἐπιστημόνων), παραμένει ἀκατάλυτη καὶ ἀπρόσβλητη ἀπὸ τὶς ποικίλες διατυπώσεις καὶ ἀνασκευὲς τῶν θεωριῶν τῆς Ἐξελίξεως, ὅσων ἕως τώρα ἔχουν διατυπωθεῖ.

Οἱ Πατέρες (συγκεκριμένα ἐδῶ ὁ ἅγιος Μάξιμος) λέγουν ὅτι «θὰ ἀποτελοῦσε ἀδυναμία τοῦ Θεοῦ ἡ σταδιακὴ δημιουργία κάποιου εἴδους» καὶ έπίσης γράφει ὅτι ἀποκλείεται «κάθε δυνατότητα χρονικῆς προΰπαρξης τοῦ σώματος, καθὼς τὰ μέρη τῆς σύνθετης φύσης τοῦ ἀνθρώπου δημιουργήθηκαν ἀκριβῶς τὸ ἕνα γιὰ τὸ ἄλλο. Ἡ οὐσίωση τῶν ὄντων εἶναι παντελῶς ἀνεπίδεκτη κάθε προσθήκης καὶ ἔλλειψης».

Αὐτὲς οἱ θέσεις τῶν «Πατέρων γιὰ τὴν σταθερότητα τῶν εἰδῶν»κρίνει οὐσιαστικὰ καὶ τὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως καὶ θὰ πρέπει οἱ καθηγητὲς θεολόγοι τῶν σχολείων νὰ τὶς γνωρίσουν, ὥστε ὄχι μόνο νὰ μὴν ὑποχωροῦν στὶς ἐπιθέσεις συναδέλφων (οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν νὰ ἀντιτάξουν παρὰ «θεωρίες» ἐπιστημόνων ποὺ ἀναθεωροῦνται ἀπὸ ἑπόμενες ἐπιστημονικὲς «θεωρίες!), ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ περιπίπτουν σὲ συμβιβαστικὲς θέσεις, ὅπως: «δὲν ἀποκλείεται ὁ Θεὸς νὰ ἔδωσε “πνοὴν ζωῆς” σὲ κάποιο πίθηκο ἢ ἄλλο ζῶο ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε πρὶν δημιουργήσει»!

Παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κ. Ζάχου, Ἡ Χαμένη Οἰκειότητα, Ἡ Οἰκολογικὴ Κρίση ὑπὸ τὸ Φῶς τῆς σκέψης τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ σελ. 222-226. (Τὸ ἀρχικὸ σκίτσο ἀπὸ τὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Κωστώφ).

Αν θέλουμε πράγματι να τιμούμε τους αγ. Πατέρες, πρέπει να μην ακυρώνουμε την διδασκαλία τους.

Αν πρέπει να αποφεύγουμε τα αιρετικά ακούσματα, όπως μας διδάσκει ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης, πόσο μάλλον πρέπει να αποφεύγουμε τα συλλείτουργα με τους Οικουμενιστές; 

Δυὸ κείμενα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης.

                                

                            "Ὁ βίος ὁμόδοξος, καὶ ὁ τρόπος ὁμόζηλος".

Ἄν, πρέπει νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ αἱρετικούς, γιὰ νὰ μὴν μολυνόμαστε ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τους, πόσο μᾶλλον ἀπὸ τὰ συλλείτουργα μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, γιὰ νὰ μὴ μολυνόμαστε κοινωνοῦντες μαζί τους; 

Διότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, γνῶστες τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας καὶ θεραπευτὲς τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, δίδασκαν καὶ συμβούλευαν προληπτικά, πὼς πρέπει νὰ βουλώνουμε τὰ αὐτιά μας καὶ νὰ φεύγουμε τροχάδην, ὅσο πιὸ μακριὰ μποροῦμε, ὥστε νὰ μὴ μολυνθεῖ ἡ ἀκοή μας καὶ ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὴν «κοινωνία» μὲ τὶς κακόδοξες ἰδέες τῶν βλασφήμων αἱρετικῶν.

Κι ὅμως, οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, εἴτε διδάσκουν ὅτι ἀπὸ  «ἱεραποστολικὴ» ἀγάπη πρέπει νὰ συνομιλοῦμε καὶ νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ Παπικοὺς καὶ προτεστάντες, εἴτε ἀμνηστεύουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι καὶ διδάσκουν κακοδοξίες, καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς καταδικασμένους Παπικούς-Προτεστάντες.

Οἱ Ἅγιοι διδάσκουν ὅτι ἀκόμα καὶ νὰ ἀκοῦμε αἱρετικὲς διδασκαλίες μολυνόμαστε, κι αὐτοὶ ἐπιτρέπουν τὶς κοινὲς προσευχές. Οἱ Ἅγιοι δὲν διενοοῦντο νὰ ἐπιτρέψουν τὴν παρουσία κάποιου αἱρετικοῦ στὴν Θ. Λειτουργία καὶ φρικιοῦσαν καὶ μόνο στὴ σκέψη ὅτι ἦτο δυνατὸν νὰ συλλειτουργήσουν μὲ κάποιον αἱρεσιάρχη, καὶ παρακαλοῦσαν τὸ θεὸ νὰ πεθάνουν, παρὰ νὰ ὑποστοῦν αὐτὸ τὸ μολυσμό, καὶ οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι χαίρονται γιὰ τὰ (ἡμι-)συλλείτουργα μὲ τὸν Πάπα (ποὺ διὰ τοῦ Filioque βλασφημεῖ κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος), οἱ δὲ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς κοινωνοῦν μὲ τὸν ἀκοινώνητο πλέον Πατριάρχη καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες!

"Αιρετικοί ήσαν (έκ των προτέρων και ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ), όσοι δεν συμφωνούσαν με την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου και δεν είχαν κοινωνία μαζί του"!

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ- 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 

Ο άγιος Γρηγόριος, τον οποίο τιμά η Εκκλησία μας, ήταν πραγματικά ένα μεγάλο πνευματικό ανάστημα.

                                    

Όταν διαβάζη κανείς τα έργα του, χαίρεται την ευρύτητα της σκέψεώς του, την γονιμότητα της διδασκαλίας του, αλλά, κυρίως και προ παντός, την μεγάλη του ευαισθησία. Ασχολείται με θέματα πολύ δύσκολα, και όμως δεν αφίσταται της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

Στον άγιο Γρηγόριο Νύσσης συναντούμε την διδασκαλία ότι το βαθύτερο έργο της Εκκλησίας είναι η θεραπεία του ανθρώπου, που επιτυγχάνεται μέσα από την κάθαρση, και ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση. Βέβαια, και άλλοι Πατέρες αναλύουν αυτήν την πραγματικότητα, αλλά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης επιχειρεί λεπτομερή ανάλυση. Στο έργο του “εις τον βίον Μωϋσέως”, το οποίο είναι υπόδειγμα θεολογικού λόγου, κάνει θαυμάσιες προεκτάσεις και παρατηρήσεις.

Γενικά, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αδελφός του Μ. Βασιλείου, ασχολήθηκε με θέματα τα οποία ήταν δυσεπίλυτα για το ανθρώπινο πνεύμα. Η μεγάλη του ευαισθησία, που φαίνεται στις συνομιλίες που είχε με την αδελφή του Μακρίνα, πριν εκείνη κοιμηθή, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τον θάνατό της, όπως και η στάση του απέναντι στον χωρισμό από την αδελφή του, κάνει τρομερή εντύπωση. Ήταν πραγματικά μεγάλος θεολόγος, αλλά και αρκετά ευαίσθητος πνευματικός πατέρας.

Η αξία της μεγάλης του προσωπικότητος αναγνωρίστηκε από όλη την Εκκλησία. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, Μ. Βασιλείου, που έγινε το 379, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ανέλαβε διάφορες εκκλησιαστικές πρωτοβουλίες για την κατοχύρωση της ορθοδόξου πίστεως έναντι των Χριστολογικών αιρέσεων της εποχής του.

Εἰς τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου

                                Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ̒ΕΠΙΣΩΖΟΜΕΝΗ᾽ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΧΩΡΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

1.-. Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς καί ἀναστρέφεται πρόσφορα μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει. Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ τούς ἄνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τή νεότητα, ὑποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα. Γίνεται τό ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπό τή ζωή μας πού νά εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτή τή χάρη. Ποιά δυνατή προσευχή γίνεται, πού δέν ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή ὁ Δαβίδ; Ποιά εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρίς νά τή χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ; Αὐτό μποροῦμε νά τό διαπιστώσομε καί τώρα· ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καί γι᾿ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, ὁ προφήτης μέ τή συνεισφορά του τήν ἔκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ᾿ αὐτήν τήν εὐφροσύνη ἀπό τούς ψαλμούς. Στόν ἕνα ψαλμό σέ προτρέπει νά γίνεις πρόβατο πού τό ποιμαίνει ὁ Θεός καί δέ στερεῖται ἀπό κανένα ἀγαθό· καί χόρτο νά βοσκήσει καί νερό νά πιεῖ καί τροφή καί μάντρα καί δρόμος καί ὁδηγία καί τά πάντα γίνεται ὁ καλός ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τή χάρη του σέ κάθε ἀνάγκη.

2.-. Μέ ὅλα αὐτά διδάσκει τήν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νά γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μέ τήν ὀρθή κατήχηση στίς θεῖες βοσκές καί πηγές τῶν διδαγμάτων γιά νά συνταφεῖς μαζί του μέ τό βάπτισμα στό θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) καί νά μή φοβηθεῖς αὐτόν τό θάνατο· γιατί αὐτός δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά σκιά καί ἀποτύπωμα θανάτου.

Ας βιαστούμε, "Ρέων ὁ χρόνος..."!

                                     

  
«Λογισώμεθα τοίνυν οἱ λογικοί, ὅτι παροδικὸς ὁ βίος ἡμῶν καὶ ρέων ὁ χρόνος ἄστατός τε καὶ ἄσχετος, ὥσπερ τι ρεῦμα ποταμοῦ, πᾶν τὸ ἐν αὐτῷ τυγχάνον ἐλαύνων πρὸς τὸ τῆς φθορᾶς τέλος» (Γρηγορίου Νύσσης, Περὶ εὐποιΐας)

Πηγή

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης κονιορτοποιεῖ τὴν αἱρετικὴ οἰκουμενιστικὴ διδασκαλία περὶ Πρωτείου.

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς κύριες κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐκφρασμένη ἀπὸ τὸν πνευματικό τους ἰνστρούκτορα («μέγα της εποχής μας θεολόγο», ὅπως αὐτοὶ τὸν ὀνομάζουν) Περγάμου Ζηζιούλα, εἶναι ἡ βλάσφημη θεωρία περὶ Πρωτείου τοῦ Πατρὸς στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ συνεπῶς περὶ Πρωτείου καὶ στὴν Ἐκκλησία (στὴν Δύση τὸν Πάπα καὶ στὴν Ἀνατολὴ τὸν πατριάρχη Κων/πόλεως).

Στὶς 23 Φεβρουαρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου ὁ Περγάμου Ζηζιούλας ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱεραρχίας, εἰσήγαγε (μέχρι σήμερα ἀτιμώρητα) τὴν «εἰδωλολατρικὴ» ἔννοια τῆς ἀναλογίας μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, μὲ σκοπιμότητα τὴν δικαιολόγηση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα καὶ φυσικὰ τοῦ Βαρθολομαίου! Ἡ θέση αὐτὴ μὲ εὐθύνη τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων παγιώθηκε πιὰ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους καὶ ἀκυρώνει τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μᾶς ἐδίδαξε, λοιπόν, ὁ Ζηζιούλας τὴν κακόδοξη βασικὴ θεωρία τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμιση» καὶ Πρωτεῖο:

«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγ. Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεῖ πηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε. Ἡ αἰτιότητα εἶναι βασικὸ στοιχεῖο τῆς Ἑτερότητος. Ἡ Ἑτερότητα στὴν Ἁγία Τριάδα δὲν ἀναδύεται ἔτσι φυσικά, αὐτομάτως. Ὑπάρχει ἕνα πρόσωπο, πρέπει νὰ προέρχεται ἐλεύθερα. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ εἰσάγουμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὴ τὴν αἰτιότητα, εἰσάγουμε Ἱεραρχία» (ἐδῶ).

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Ο Μεγάλος Καππαδόκης Πατέρας

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

        Οι Καππαδόκες Πατέρες είναι οι θεμελιωτές της Θεολογίας της Εκκλησίας μας, διότι κατόρθωσαν να διατυπώσουν με ακρίβεια το ορθόδοξο δόγμα, το οποίο είναι συνώνυμο με τη σωτηρία μας. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης, μια πραγματικά μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία του 4^ου μ. Χ. αιώνος, ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στη διατύπωση των σωστικών αληθειών της χριστιανικής μας πίστεως.

        Γεννήθηκε το 332 στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και ήταν αδελφός του Μ. Βασιλείου. Από την ευσεβή οικογένειά του είχε πάρει τις πνευματικές του καταβολές και την ισχυρή πίστη του στο Θεό. Στο ευλογημένο σπίτι, της αγίας αυτής οικογένειας, κυοφορήθηκε μια σειρά μεγάλων αγίων της Εκκλησίας μας (Μ. Βασίλειος, άγιος Γρηγόριος, αγία Μακρίνα (γιαγιά), αγία Μακρίνα (αδελφή), αγία Εμμέλεια (μητέρα), άγιος Ναυκράτιος (αδελφός), κλπ). Για τα νεανικά του χρόνια δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε. Φαίνεται ότι σπούδασε στην Καισάρεια και ένας από τους δασκάλους του υπήρξε ο αδελφός του Βασίλειος. Σπούδασε ρητορική και φιλοσοφία, η οποία τον έθελγε από μικρό. Διακρίνονταν για την ευφυΐα του και την φιλομάθειά του. Ως δασκάλα του θεωρούσε ο ίδιος και την αδελφή του Μακρίνα, η οποία τον δίδαξε αρετή και άσκηση.

Η ευαισθησία των αγίων απέναντι στην αίρεση & το σχίσμα (Γρηγόριος Νύσσης, Ευσέβιος Καισαρείας)

σσ. οι σημερινοί "ομολογητές" από ευαισθησία δημοσιεύουν (άκουσον άκουσον) ευχές για μετανοημένους εμβολιασμένους ανώνυμα (με τον τίτλο ιερομόναχος!!!) αλλά στο θέμα της αιρέσεως και του σχίσματος κάνουν Οικονομία ή κοινώς ποιούν την νήσσαν άνευ ευχών και ανάγκη μετανοίας! 

                         

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ (+394)

«Σε αυτήν την πίστη που ο Θεός παρέδωσε στους αποστόλους, δεν κάνουμε ούτε αφαίρεση, ούτε παραλλαγή, ούτε προσθήκη. Γνωρίζουμε με ακρίβεια ότι όποιος τολμά να μεταβάλλει τους θείους λόγους με σοφιστικούς δόλους, αυτός έρχεται από τον πατέρα του τον διάβολο…Γιατί ό,τι λέγεται αντίθετα στην αλήθεια είναι ψεύδος και οπωσδήποτε όχι αλήθεια» (Γρηγορίου Νύσσης, ΕΠΕ 3,487).

ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ (+339)