Πορφυρίτης
«Τά δεινά πού μᾶς θλίβουν εἶναι γνωστά ἔστω κι ἄν δέν τά διηγούμαστε ἐμεῖς τώρα, γιατί ἀπό καιρό ἔχουν ἀκουστεῖ σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη. Τά δόγματα τῶν Πατέρων ἔχουν καταφρονηθεῖ, οἱ Ἀποστολικές παραδόσεις ἔχουν ἐξουθενωθεῖ, στίς Ἐκκλησίες ἔχουν ἰσχύ ἐφευρήματα πολυμήχανων ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι τώρα πλέον τεχνολογοῦν, δέν θεολογοῦν, ἡ σοφία τοῦ κόσμου ἔχοντας ἀπωθήσει τό καύχημα τοῦ Σταυροῦ κατέχει πλέον τά πρωτεῖα.»[1].
Οἱ λύκοι οἱ βαρεῖς[2] πληθαίνουν στήν Ἐκκλησία μας. Ἄνδρες πού λαλοῦν διεστραμμένες διδασκαλίες[3] γιά νά ἀποκτήσουν ὀπαδούς, ἀποσπῶντας τους ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, τοῦ Χριστοῦ[4]. Εἰσάγουν καινοτομίες, λέγοντας στούς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς αὐτά πού θέλουν νά ἀκούσουν, σύμφωνα μέ τίς ἁμαρτωλές τους ἐπιθυμίες, χαϊδεύοντας τίς ἀκοές τους[5] καί ἐπικροτῶντας τά πάθη τους. Πῶς ἐπιτρέπουν αὐτές τίς κακοδοξίες αὐτοί πού εἶναι ταγμένοι νά φυλάττουν τήν Ἱερά Παρακαταθήκη τῆς Πίστεως; Πῶς οἱ ἴδιοι πρωτοστατοῦν σέ τέτοιες πνευματικές ἀκαθαρσίες; Τί περιμένουν, νά σκύψει ὁ Οὐρανός καί νά τούς ξυρίσει; Ἤ νά τούς ταπεινώσει ὁ θάνατος καί νά τούς βρεῖ στήν κολάσιμη κατάσταση τῆς αἱρέσεως, τῆς ἀμετανοησίας;
Ὁ κάθε ὀργανισμός (ἤ ὑπηρεσία ἤ ἐπιχείρηση ἤ λέσχη, κλπ) ἔχει τούς δικούς του κανονισμούς, ἐνίοτε αὐστηρούς. Τά στελέχη τοῦ ὀργανισμοῦ, εἶναι ὑποχρεωμένα νά ὑπακούουν καί νά τηροῦν τούς κανόνες λειτουργίας του. Ὅταν κάποιο στέλεχος δέν τηρεῖ τούς κανόνες αὐτούς, δημιουργῶντας προβληματικές καταστάσεις, ἀπολύεται ἐάν δέν συμμορφωθεῖ! Παρομοίως, ὅταν ἐρωτᾶται στέλεχος ὁποιουδήποτε ὀργανισμοῦ, γιά τήν πολιτική πού ἀσκεῖται στήν ἐργασία του, οὐδέποτε ἀπαντᾶ μέ τίς προσωπικές του ἀπόψεις.
