Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πάθη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πάθη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ἡ χριστιανική ἀγάπη καί ἡ ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας... και η συνήθης πια απόκρυψη της αλήθειας !

Όλα ορθά αλλά, όπως όπως όλοι οι με την αίρεση συμβιβασμένοι ιερείς, έτσι και ο π. Σωτήριος λέει την μισή αλήθεια, άρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει από τον πιστό την αγαπολογία του Οικουμενισμού, παρόλο που την καταδίκασαν τόσοι και τόσοι Άγιοι. Έτσι ενώ ορθά καταδικάζει την ψευδή αγάπη, προς τα πάθη για να σώσει τους πιστούς, παράλληλα τους οδηγεί στην απώλεια, αφού αποκρύπτει την ολέθρια αγάπη προς τους αμετανόητους αιρετικούς και σχισματικούς, την οποία προωθεί ο Οικουμενισμός.                                                                            A.T.

άγ. Παΐσιος: «Μετὰ λύπης μουἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσειδὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική, οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει  
    
            

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας

Ἡ χριστιανική ἀγάπη καί ἡ ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας

Μιά ματιά στή σύγχρονη πραγματικότητα

Στίς μέρες μας γίνεται πολύς λόγος περί ἀγάπης, πολύ περισσότερο ἴσως ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή. Ὅλοι σχεδόν μιλοῦν γιά ἀγάπη. Ὡστόσο, ἡ ἔντονη ἀγαπολογία τῶν ἡμερῶν μας, οὔτε μέ τήν αὐθεντική ἀγάπη ἔχει κάποια σχέση, ὅπως θά δοῦμε, οὔτε μέ τά δεδομένα τῆς πραγματικότητας συνάδει. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό παντελῆ σχεδόν ἔλλειψη αὐτῆς τῆς ἀρετῆς. Τό βεβαιώνουν οἱ συνεχιζόμενοι μέ ἀμείωτη ἔνταση πόλεμοι, ἡ συστηματική ἐκμετάλλευση καί ἐξαθλίωση τῶν λαῶν, ἡ μαζοποίηση τῶν κοινωνιῶν, ἡ ἔξαρση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, ἡ ψυχρότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἀδιαφορία γιά τόν πλησίον καί πολλά ἄλλα. Ποιοῖ, ὅμως, ὁμιλοῦν σήμερα περί ἀγάπης καί μέ ποιόν τρόπο;

Ὁπωσδήποτε, ὁμιλεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, ὅπως πάντα, ἐπιχειρεῖ νά μεταφέρει τό μήνυμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ στόν σύγχρονο κόσμο. Ὁ Κύριος μίλησε γιά τήν «καινή (νέα) ἐντολή», πού ἔδωσε στόν κόσμο, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης (τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», Ἰω. 13,34). Σέ ἄλλη περίπτωση, ὅταν τόν ρώτησαν γιά τή μεγαλύτερη ἐντολή, εἷπε ὅτι πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι τό νά ἀγαπήσεις τόν Θεό μέ ὅλη σου τήν ὕπαρξη. Καί δεύτερη, ὅμοια μέ τήν πρώτη, εἶναι τό νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτό σου. Ἀπό αὐτές τίς δύο ἐντολές ἐξαρτῶνται «ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται» (Ματθ. 22, 35-40), δηλ. ὅλες οἱ ἄλλες ἐντολές ἤ ἀρετές. Σέ ὁλόκληρη τήν Καινή Διαθήκη καί σέ ἄλλα ἱερά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας συνεχῶς προβάλλεται ἡ ἀγάπη, ὡς κορυφαία χριστιανική ἀρετή.

Τὸ θεϊκὸ κάλλος τοῦ ἀνθρώπου

 

Τὸ θεϊκὸ κάλλος τοῦ ἀνθρώπου

Συχνὰ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἄνθρωπο εἶναι πλακωμένη ἀπὸ τὴν λάσπη τῶν ἡδονῶν καὶ τὸ κατράμι τῶν παθῶν, ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἦρα τῶν ἐπιθυμιῶν.

Γι’ αὐτὸ λέγεσαι ὀρθόδοξος χριστιανός, γιὰ νὰ καθαρίσεις ὅλα αὐτὰ πάνω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή σου καὶ νὰ λάμψει καὶ πάλι ἡ εἰκόνα ἐκείνη μὲ τὸ θεϊκὸ της κάλλος.

Ἂν τὸ καταφέρεις αὐτό, τότε θὰ ἀγαπήσεις τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία του γιατί ποτὲ δὲν θὰ ἐξισώσεις τὴν ἁμαρτία μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸ ἔγκλημα μὲ τὸν ἐγκληματία.

Πάντα θὰ ξέρεις νὰ ξεχωρίζεις τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλό, νὰ καταδικάζεις τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ σπλαχνίζεσαι τὸν ἁμαρτωλό.


ΟΜΟΛΟΓΙΑ και ΠΡΑΞΕΙΣ!

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ ὅσους νομίζουν, ὅτι ἀρκεῖ ἡ ὁμολογία κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ ἀμελοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τῶν ἀναλόγων πράξεων καὶ τὸν ἀγώνα ποὺ ἐπιφέρει αὐτή.


                    



Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὁ καιρὸς τῆς ἐπικράτησης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ζοῦμε, δὲν διακατέχεται ἀπὸ σύγχυση μόνο στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπικρατοῦν πολλὲς γνῶμες, ὡς πρὸς τὸ πῶς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ κανεὶς καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Ὁδηγὸς καὶ φανάρι σὲ αὐτὲς τὶς -λόγῳ τῆς σύγχυσης- δυσδιάκριτες ἀτραποὺς μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του.
Εἶπε ὁ Κύριος μας: «ὅποιος ὁμολογήσει μὲ ἐμένα, (ἢ μὲ τὴ δική Μου βοήθεια) ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ αὐτὸν ἐμπρὸς στόν Πατέρα μου στοὺς οὐρανούς» (Ματθ. 10, 32). Αὐτὸς ὁ λόγος ὁδηγεῖ ἀπὸ λάθος κατανόηση πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν, ὅτι ἀρκεῖ νὰ Τὸν ὁμολογήσουν μὲ τὰ λόγια χωρὶς νὰ χρειάζεται ἡ συνέχεια καὶ συνέπεια τῶν ἔργων. Δηλαδὴ ἐνῶ τὸν ὁμολογοῦν μὲ τὰ λόγια, Τὸν ἀρνοῦνται μὲ τὶς πράξεις τους. Καὶ σὲ περίπτωση ποὺ οἱ λόγοι συνοδευτοῦν ἀπὸ τὶς πράξεις, οἱ πράξεις αὐτὲς δὲν συμβαδίζουν μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ ἐπιφέρουν δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Τὸ γεγονός, ὅτι δυστυχῶς αὐτὸς ὁ τρόπος ὁμολογίας, ἰδίως σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ διωγμῶν, ὄχι μόνο δὲν ἐπιφέρει τὸ σωστὸ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ καὶ δὲν εἶναι θεάρεστος μᾶς τὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Ρωτάει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ποῦ λοιπόν, εἰπέ μου, θὰ κατατάξουμε αὐτοὺς ποὺ ὁμολογοῦν καὶ συγχρόνως ἀρνοῦνται τὸν Θεό; Μὲ τοὺς πιστούς; Μὲ τὰ ἔργα ὅμως τὸν ἀρνοῦνται. Μὲ τοὺς ἀπίστους; Ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσα τὸν ὁμολογοῦν... Ἀπὸ ποῦ θὰ διακρίνουμε τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν ἄπιστο τὸν φωτισμένο ἀπὸ τὸν ἀφώτιστο, μὲ ἄλλα λόγια, τὸν βαπτισμένο κατὰ Χριστὸν καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀβάπτιστο καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν διάβολο; Ὄχι ἀπὸ τοὺς λόγους, ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα, ὄχι ἀπὸ τοὺς τρόπους; Ἐὰν λοιπὸν κάποιος ἐξομοιώνεται σ’ αὐτὰ μὲ τοὺς ἀφώτιστους, ἂν καὶ λέγει, ὅτι εἶναι βαπτισμένος κατὰ Χριστόν, εἶναι σαφές, ὅτι δὲν ἔχει πάψει νὰ ἀνήκει στὴν συμμορία ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἀπόστολος λέγει: «Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι (δηλ. ὅτι τὸν γνωρίζουν), τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς, καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁμιλία μὲ θέμα τοὺς τυφλούς).

Ας μην καυχάται κανείς, πως μπορεί να αποκτήσει τις αληθινές χριστιανικές αρετές και να υπηρετήσει τον Θεό…

 


15 Μαρτί

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη
Αόρατος Πόλεμος

Κεφάλαιο ιβ’

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=394496

 

Τα πολλά θελήματα και οι επιθυμίες, που υπάρχουν στον άνθρωπο και η μάχη που υπάρχει ανάμεσά τους.

 

Γνώριζε ότι στον πόλεμο αυτό, δυο θελήσεις υπάρχουν μέσα μας αντίθετες αναμεταξύ τους η μία, του λογικού και γι αυτό λέγεται, θέλησις λογική, και ανώτερη η άλλη, της αισθήσεως και γι αυτό ονομάζεται, θέλησις αισθητική και κατώτερη, η οποία ακόμη πιο συνηθισμένα, ονομάζεται θέλησις άλογη, θέλησις διαθέσεως σάρκας και πάθους με την ανώτερη και λογική θέλησι επιθυμούμε όλα τα καλά και με την κατώτερη και παράλογη θέλησι, επιθυμούμε όλα τα κακά λοιπόν, όταν εμείς θέλουμε κανένα πράγμα με μόνον την αίσθησι, έως που δεν ταιριάζουμε με την ανώτερη και λογική θέλησι να το θέλουμε, δεν λογαριάζεται, ότι το θέλουμε στα αλήθεια.

Οπότε όλος ο αόρατος πόλεμος, πρώτα σε αυτό μένει, δηλαδή, στο να μη γέρνει η ανώτερη θέλησι στη κατώτερη. Γιατί, η λογική θέλησι, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη θέλησι του Θεού, που μένει πάνω της και σε εκείνη της αισθήσεως, που είναι κάτω της, πολεμείται πάντα και από τη μία και από την άλλη. Επειδή και κάθε μία από αυτές θέλει να την παρασύρη και να την υποτάξη στον εαυτό της (1).

Γι’ αυτό, μεγάλη δοκιμασία και κόπο, και μάλιστα στην αρχή, δοκιμάζουν εκείνοι, που συνήθισαν στο κακό, όταν αποφασίσουν να αλλάξουν την κοσμική και σαρκική τους ζωή και να παραδοθούν στην αγάπη και υπηρεσία του Θεού.

Γιατί, τις αντιθέσεις που δέχεται η λογική θέλησί τους, από την θέλησι του Θεού και από την θέλησι της αισθήσεως, οι οποίες μένουν από το ένα μέρος και από το άλλο και την πολεμούν, είναι τόσο δυνατές, που με μεγάλη δοκιμασία τις αισθάνονται, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει σε εκείνους, που συνήθισαν ήδη, ή στις αρετές ή στις κακίες και που αναπαύονται να ζουν ή σε εκείνες ή σε αυτές. Γιατί, οι μεν ενάρετοι, συμφωνούν εύκολα στην θέλησι του Θεού, οι δε κακοί, κλίνουν σε εκείνη της αισθήσεως, χωρίς καμία αντίθεσι (2).

Είναι αδύνατο να γίνουμε φίλοι του Θεού, τη στιγμή που στασιάζουμε εναντίον του με τα πάθη μας



Όλα τα πάθη και όλα τα πονηρά πνεύματα, έχουν στενή συγγένεια και συνδέονται μεταξύ τους. Ο συγγενικός και συνεκτικός τους δεσμός είναι η αμαρτία. Αν λοιπόν υποταχθείς σε ένα πάθος θα υποταχθείς και σε όλα τα υπόλοιπα. Αν αιχμαλωτιστείς από ένα πονηρό πνεύμα, με την αποδοχή των λογισμών που σου βάζει, θα γίνεις αιχμάλωτος όλων των πονηρών πνευμάτων. Με την ήττα σου, τα πνεύματα αυτά, σε παραδίνουν το ένα στο άλλο, σαν δούλο.Παρατήρησε τον εαυτόν σου και θα δεις, ότι αν νικήθηκες εκούσια από ένα πάθος, στη συνέχεια θα νικηθείς ακούσια, από κάποιο άλλο. Και θα νικιέσαι συνεχώς, μέχρι να μετανοήσεις ειλικρινά.Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Είναι αδύνατο να γίνουμε φίλοι του Θεού, τη στιγμή που στασιάζουμε εναντίον του με τα πάθη μας και ανεχόμαστε να πληρώνουμε φόρο στον τύραννο και φονέα των ψυχών διάβολο.
Όπως ο λόγος, που είναι κύριος των παθών, κάνει τις αισθήσεις όργανο της αρετής, έτσι και τα πάθη όταν επικρατήσουν στον λόγο κάνουν τις αισθήσεις κατάλληλες για την αμαρτία.

Τι δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι....

Ὅ,τι ἀγαπᾶ κάποιος ἀπὸ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, αὐτὸ καταβαραίνει τὸν νοῦ του καὶ τὸν δεσμεύει καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ σηκώσει κεφάλι.

                                           
Σὲ αὐτὸν τὸ σταθμὸ καὶ τὴ ροπὴ καὶ τὸ ζύγι τῆς κακίας δοκιμάζεται ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, Χριστιανοὶ τῶν πόλεων καὶ τῶν βουνῶν, τῶν μονῶν, τῶν ἀγρῶν ἢ τῶν ἐρήμων, ὅτι δελεαζόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ δικό του προσωπικὸ θέλημα, ἀγαπᾶ κάποιο πράγμα ἤ πάθος, καὶ δένεται σὲ αὐτὸ ἡ ἀγάπη του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν προσφέρεται ὅλη στὸν Θεό.


Ἄλλος ἀγάπησε κτήματα,
ἄλλος χρυσὸ ἢ ἄργυρο,
ἄλλος τὴν κοιλιά του ἤ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες,
ἄλλος τὴν κοσμικὴ σοφία γιὰ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων,
ἄλλος ἐξουσία, δόξα καὶ τιμές,
ἄλλος ὀργὴ καὶ μῆνιν,

Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Λόγος κατά των ομοφυλοφίλων

       Έχουν οι σημερινοί Ιεράρχες και γενικά Χριστιανοί περισσότερη αγάπη από τον άγιο Πατέρα της Εκκλησίας Κύριλλο;                         

   Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

Λόγος κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων

Εἰσαγωγή

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς ἀποκλειστικό Της σκοπό τή σωτηρία καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου, ψυχική καί σωματική [1], ὡς ὁμοίωση πρός τόν Χριστό ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μεταξύ τῶν πνευματικῶν μέσων πού ἡ Ἐκκλησία μετέρχεται εἶναι καί ὁ ἐν ἀγάπῃ ἔλεγχος, ἡ στηλίτευση· καί ἡ δριμύτητα τοῦ ἐλέγχου εἶναι εὐθέως ἀνάλογη τόσο μέ τήν ἀναισθησία καί πώρωση πού ἔχει νά ἀντμετωπίσει ἐκ μέρους τῶν ἁμαρτωλῶν, ὅσο καί μέ τήν ζημία πού ἐπαπειλεῖται ἀπό τήν ἁμαρτία [2].

Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας (376-444) τόν ὁποῖον παρακάτω δημοσιεύουμε σέ μετάφραση, ἀφορᾷ στή μεγάλη ἁμαρτία καί διαστροφή τῆς ἐνεργοῦς ὁμοφυλοφιλίας καί ἀμφι-φυλοφιλίας (“bisexuality”), μολονότι ἐπιγράφεται «Λόγος στηλιτευτικός κατά εὐνούχων» [3]. Συμφώνως πρός τήν εὐαγγελική διαίρεση τῆς «εὐνουχίας» ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Χριστό [4], ὑπάρχουν εὐνοῦχοι πού γεννήθηκαν ἔτσι, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού εὐνουχίσθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ πνευματικῶς εὐνοῦχοι, γιά τούς ὁποίους ἡ «ἀπενεργοποίηση» τῶν σαρκικῶν λειτουργιῶν εἶναι κατόρθωμα [5], ἐπιτηδευόμενο γιά τήν εἴσοδο στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ συγκεκριμένος λόγος τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου στρέφεται ἐναντίον ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τή σωματική δυσλειτουργία ἤ ἀναπηρία τοῦ εὐνουχισμοῦ τήν ἔστρεψαν ὄχι πρός τόν πνευματικό ἀγῶνα, ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως ἀδράνησαν οἱ γενετήσιες λειτουργίες τους, ἀλλά πρός τόν γυναικισμό καί τήν ἐκθήλυνση (κιναιδισμό, σοδομισμό, «ὁμοφυλο-φιλία») ἤ τήν πιό ἄνετη (λόγῳ ἀδυναμίας τεκνοποιήσεως) ἐπιτέλεση τῆς μοιχείας καί πορνείας [6] (πορνεία ὀνομάζεται ἐκκλησιαστικῶς, ἡ ἄνευ γάμου μείξη ἤ συμβίωση καί ὄχι μόνον ἡ ἀγοραία –δηλαδή ἐπί χρήμασι- σχέση) [7].

Οἱ κακὲς ἕξεις καὶ ἡ θεραπεία τους

 


Α’. Ἐξέτασε, ἀδελφέ, τὶς κακὲς ἕξεις καὶ συνήθειες ποὺ ἀπέκτησες μὲ τὴ ζωὴ ποὺ ἔκανες, ἂν εἶναι παλιές χρειάζεται περισσότερος κόπος γιὰ νὰ καταστραφοῦν, ἂν εἶναι καινούργιες λιγότερος· ὅπως ἕνα παλιὸ καὶ ἕνα μεγάλο δένδρο, περισσότερο κόπο χρειάζεται γιὰ νὰ κοπεῖ καὶ νὰ ξεριζωθεῖ ἀπὸ ἕνα νέο καὶ μικρό.

Β’. Ἐξέτασε τὶς θεραπεῖες ποὺ πρέπει νὰ χρησιμοποιήσεις γι’ αὐτὲς τὶς κακές σου ἕξεις καὶ συνήθειες, ἀπὸ τὶς θεραπεῖες αὐτὲς ἡ πρώτη εἶναι τὸ νὰ θέλεις νὰ διορθωθεῖς, ὄχι ἀμφιβάλλοντας ἀλλὰ ἀποφασιστικά. Διότι οἱ σωματικὲς ἀσθένειες μποροῦν νὰ θεραπευθοῦν καὶ χωρὶς τὴν θέλησή μας, οἱ ἀσθένειες ὅμως τῆς ψυχῆς, χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ θεραπευθοῦν. Διότι καὶ γι’ αὐτὲς χρειάζεται μία ἀποφασιστικὴ θέληση τοῦ ἀσθενῆ, γιὰ νὰ ἰατρευθεῖ καὶ νὰ χρησιμοποιήσει τὰ μέσα καὶ τὰ ὄργανα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶναι κατάλληλα γιὰ τὴ θεραπεία. Τὰ μέσα, λοιπόν, καὶ τὰ ὄργανα, τὰ ὁποῖα μπορεῖς νὰ χρησιμοποιήσεις γιὰ νὰ θεραπεύσεις τὶς κακές σου συνήθειες καὶ ἕξεις εἶναι ἐκεῖνα τὰ δυὸ τὰ ὁποῖα μᾶς φανέρωσε ὁ Κύριος, ὅταν ἐλευθέρωσε ἐκεῖνον ποὺ ἦταν δαιμονισμένος ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, λέγοντας «Τὸ γένος αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ βγεῖ μὲ κανένα ἄλλο μέσο παρὰ μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία» (Μάρκ. 9,29).

Σωτηρία και αμαρτία

           


Αγίου Ιωάννου
του Δαμασκηνού

Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους.
Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις είναι νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία, αίσθηση. Οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες: Όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση, αφή. Για αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες.
Ώστε αναγκαίο είναι να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά πάθη. Ψυχικές αρετές είναι πρώτα οι τέσσερις γενικότερες αρετές, οι οποίες είναι: Ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη, και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, χρηστότητα, αοργησία, Θεία Γνώση, ευφροσύνη, απλότητα, αταραξία, ειλικρίνεια, η χωρίς έπαρση διάθεση, η αφιλαργυρία, η συμπάθεια, ελεημοσύνη, μεταδοτικότητα, αφοβία, αλυπία, κατάνυξη, σεμνότητα, ευλάβεια, επιθυμία των μελλοντικών αγαθών, πόθος της Βασιλείας του Θεού και επιθυμία της Θείας Υιοθεσίας.
Σωματικές αρετές ή μάλλον εργαλεία των αρετών, που όταν γίνονται με γνώση κατά το Θέλημα του Θεού και μακριά από κάθε υποκρισία και ανθρωπαρέσκεια, κάνουν τον άνθρωπο να προκόβει στην ταπείνωση και την απάθεια, είναι οι εξής: Εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυπνία, ολονύκτια στάση στην προσευχή, συνεχής γονυκλισία, αλουσιά, χρήση ενός μόνου ενδύματος, ξηροφαγία, το να τρώει κανείς αραιά, να πίνει μόνο νερό, χαμαικοιτία, φτώχεια, ακτημοσύνη, αποφυγή περιποιήσεως (καλλωπισμού), αφιλαυτία, μόνωση, ησυχία, το να μην βγαίνει κανείς έξω, στέρηση, αυτάρκεια, σιωπή, το να κάνει κανείς εργόχειρο με τα χέρια του, και κάθε κακοπάθεια και σωματική άσκηση, και άλλα τέτοια, τα οποία όταν είναι το σώμα εύρωστο και ενοχλείται από τα σαρκικά πάθη είναι αναγκαιότατα και ωφελιμότατα. Όταν το σώμα είναι εξασθενημένο και έχει, με την Βοήθεια του Θεού, νικήσει τα πάθη, δεν είναι αναγκαία, γιατί η αγία ταπείνωση και η ευχαριστία τα αναπληρώνουν όλα.
Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ψυχικές και σωματικές κακίες, δηλαδή τα πάθη. Ψυχικά πάθη είναι η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια.
Από τα τρία αυτά σκοτίζεται το μάτι της ψυχής, δηλαδή ο νους, και κυριεύεται από όλα τα πάθη, τα οποία είναι:
Ασέβεια, κακοδοξία (δηλαδή η κάθε αίρεση), βλασφημία, θυμός,
οργή, πικρία, οξυθυμία, μισανθρωπία, μνησικακία, καταλαλιά, κατάκριση, λύπη χωρίς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονικία, ζήλια, φθόνος, κενοδοξία, υπερηφάνεια, υποκρισία, ψεύδος, απιστία, πλεονεξία, φιλοϋλία, εμπαθής προσκόλληση σε κάτι, σχέση με γήινα πράγματα, ακηδία, μικροψυχία, αχαριστία, γογγυσμός, οίηση, δολιότητα, αναίδεια, αναισθησία, κολακεία, υπουλότητα, ειρωνεία, διβουλία, συγκατάθεση σε αμαρτήματα του παθητικού μέρους της ψυχής και συνεχή μελέτη αυτών, περιπλάνηση των λογισμών, η μητέρα των κακών φιλαυτία και η ρίζα όλων των κακών η φιλαργυρία, κακοήθεια και πονηρία.

«Έρως έρωτι νικάται»!

Η αγάπη ως ουσία της Ασκητικής της Ορθοδοξίας

                 


Και λέει κανείς, γιατί άραγε σήμερα εμείς οι λιγότερο ασκητικοί χριστιανοί, μας πιάνει ένας τρόμος, όταν ακούμε για άσκηση; Και κάπως αισθανόμαστε άβολα. Γιατί μας έχει διαφύγει αδελφοί μου μια μεγάλη αλήθεια της πίστης μας….

Την συνοψίζει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, σε τρείς λέξεις: «ἔρως ἔρωτι νικᾶται».

Ένας έρωτας λέει, νικιέται απο έναν άλλο, μεγαλύτερο έρωτα…

Τι είναι εκείνο, που μας κρατάει δεμένους με τα πάθη μας; Τα έχουμε ερωτευτεί!

Τα έχουμε αγαπήσει, μέσα στήν πτώση μας, μέσα στήν εμπάθεια μας, τα έχουμε σφιχταγγαλιάσει. Είμαστε ερωτευμένοι με τα πάθη μας, με την γαστριμαργία μας, με την πορνεία μας, με την υπερηφάνια μας, τον εγωισμό, την κενοδοξία μας και ολα αυτά…
Και πως θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε απο αυτά; Μόνο με επιταγές νομικού τύπου; Δεν πρέπει να είσαι κοιλιόδουλος; Δεν πρέπει να είσαι γαστρίμαργος; Δεν πρέπει να είσαι πόρνος, δεν πρέπει να είσαι υπερήφανος;
Καλά είναι και αυτά, αλλά εχω την αίσθηση οτι δεν είναι ικανά, να γεμίσουν τον άνθρωπο απο μια φιλότιμη διάθεση να πετάξει απο επάνω του αυτά τα πάθη…

Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», πού πρέπει νά τόν νικήσουμε

                


Ἤμουν πέντε χρονῶν παιδὶ στὸ χωριό μου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 καὶ χτύπησαν οἱ καμπάνες.
―Μάνα, λέω, γιατί χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες; 
Δακρυσμένη ἡ μητέρα μου λέει: 
―Ὁ Άγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. 
―Ποιό θαῦμα;
―Πήραμε τὴ Θεσσαλονίκη τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα τῆς μνήμης του!… 
Τί ἦταν ἡ Τουρκία μὲ τὴν Ἑλλάδα; Ἕνας Λυαῖος μὲ ἕνα Νέστορα. Καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Λυαῖος νικήθηκε. Καὶ ὅταν μπήκανε μέσα στὴν πόλι τὰ στρατεύματά μας, ἐψάλη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δοξολογία καὶ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Νά τὸ θαῦμα.
Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἔχει πάντα ἕναν ἄλλο πόλεμο, πιὸ ἰσχυρό.

"Όποιος γνωρίζει τήν αρρώστια του...": Πνευματικές συμβουλές (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

    

Ὅποιος γνωρίζει τήν ἀρρώστια του βρίσκεται στήν ἀρχή τῆς ταπεινώσεως. Ὁ Θεός ὑποφέρει ὅλες τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑποφέρει ὅμως ἐκεῖνον πού γογγύζει. Αὐτός πού εὐχαριστεῖ πάντοτε τόν Θεό γιά τ’ ἀγαθά καί τίς εὐεργεσίες πού τοῦ χαρίζει, δέχεται τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί στήν καρδιά του κατοικεῖ ἡ χάρη Του.
Ὅποιος ὑπερηφανεύεται, παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτει στή βλασφημία. Ὅποιος κομπάζει γιά τίς ἀρετές του, πάλι κατά παραχωρήση Θεοῦ πέφτει στήν πορνεία. Ὁ ἐγωιστής μπορεῖ νά πέσει σέ πολλές ἀκόμη σκοτεινές παγίδες τοῦ πονηροῦ.
Αὐτός πού δέν θυμᾶται καί δέν σκέφτεται τόν Θεό, κρατάει μίσος κατά τοῦ πλησίον. Ἀντίθετα ὅποιος θυμᾶται τόν Θεό, δέν μνησικακεῖ καί ἀγαπάει κάθε ἄνθρωπο. Ὅποιος βοηθάει τόν
ἀδικούμενο ἔχει σύμμαχο τόν Θεό. Ὅποιος βοηθάει τόν πλησίον, τόν βοηθάει ὁ Θεός. Ὅποιον κατηγορεῖ τόν ἀδελφό του, τόν ἀποστρέφεται ὁ Θεός. Ἐκεῖνος πού ἐλεεῖ τόν ἀδελφό του κρυφά, δείχνει φανερά στόν Θεό τή δύναμη τῆς ἀγάπης του. Αὐτός πού κάνει παρατηρήσεις στόν ἀδελφό του μπροστά σε ἄλλους, πραγματικά τόν ἐξουθενώνει καί τόν ἐμπαίζει. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιά τήν ψυχική ὑγεία τοῦ ἄλλου, φροντίζει πάντοτε νά γίνεται αὐτό μέ ἀγάπη. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ Θεός. Δοκιμάζει τόν ἄνθρωπο πάντοτε μέ ἀγάπη, προκειμένου νά θεραπευθεῖ ἡ ἔμψυχη εἰκόνα Του. Γιατί δέν παιδεύει τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά γιά νά τόν γιατρέψει.

Ὅποιος νικάει τά πάθη, νικάει τη θλίψη

Τα πάθη, οι αρρώστιες της ψυχής | Πεμπτουσία

Πῶς θὰ καταλάβουμε, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ ὄχι;

Νὰ, ὁρίστε πῶς. Ἂν στενοχωριέσαι γιὰ ὁτιδήποτε, αὐτὸ σημαίνει πὼς δὲν ἄφησες τὸν ἑαυτό σου ὁλόκληρο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρόλο ποὺ ἐξωτερικὰ φαίνεται ὅτι τὸ ἔκανες. Ὅποιος ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς δὲν στεναχωριέται γιὰ τίποτε! Ὅταν ὁ τέτοιου εἴδους ἄνθρωπος ἔχει κάποια ἀνάγκη, παρακαλάει τὸν Θεό. Ἄν δὲν πάρει αὐτὸ ποὺ ζητάει, μένει ἥσυχος, πράος σὰν νὰ τὸ πῆρε. Ἡ ψυχὴ ποὺ ἀφέθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τίποτε δὲν φοβᾶται. Δὲν φοβᾶται οὔτε τὶς ἀπειλές οὔτε τοὺς ληστὲς καὶ γιὰ ὅλα ὅσα τοῦ συμβαίνουν λέει:

Ἔτσι ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἀρρώστια, ὁ ἥσυχος ἄνθρωπος σκέφτεται, πὼς καὶ αὐτὴ ἡ ἀρρώστια θὰ μὲ βοηθήσει σὲ κάτι, μοῦ εἶναι χρήσιμη γιὰ κάτι, ἀλλιῶς δὲν θὰ μοῦ τὴν ἔστελνε ὁ Θεός. Ἔτσι φυλάγουμε τὴν ἠρεμία, τὴν γαλήνη καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μας.

Ἡ φύση τοῦ κακοῦ

 

Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦν γιὰ τὸ κακὸ μὲ τρεῖς ἔννοιες, μὲ ὀντολογικὴ ἔννοια, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας καὶ γιὰ τὸ φυσικὸ κακό.

Τὸ κακό δεν ἔχει ὀντολογικὴ ὕπαρξη. Είναι στέρηση τοῦ ἀγαθοὺ καὶ παρεκτροπή, ἀπὸ τὴν κατὰ φύση κατάσταση στὴν παρὰ φύση. Τίποτε ἀπὸ ὅσα ὑπάρχουν δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς κακό, γιατί ὅλα εἶναι κτίσματα τοῦ Τριαδι­κοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τὰ πάντα, χωρὶς Αὐτὸν τί­ποτε δὲν ἔγινε ἀπὸ ὅσα ἔχουν γίνει (Ἰω. ἀ’ 3) «ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα…τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται καὶ αὐτὸς ἐστὶ πρὸ πάντων καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε»· ὅλα συγκρατοῦνται δι’ αὐτοῦ (Κόλ. ἀ’ 16-17). Ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι καλὰ καὶ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του κακὸ. «Καὶ εἶδε ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γέν. α’ 31).

Ἂν ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ παρέμενε “κατὰ φύση”, ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ, δὲν θὰ ὑπῆρχε τὸ πρόβλημα τοῦ κακοῦ. Υπήρξε, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ “κατὰ φύση” καὶ προ­τίμησε τὴν “παρὰ φύση” κατάσταση. Ἐδῶ πρέπει νὰ ἀνα­ζητήσουμε τὸ κακό· ὄχι σὲ ὀντολογικὴ ὕπαρξη.

Ἡ κακία λοιπὸν εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ἀγαθό, ἀπὸ τὸ “κατὰ φύση”, ὅπως τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ φῶς. «Ἐφ’ ὅσον παραμένουμε στὴ φυσική μας κατά­σταση, εἴμεθα στὴν ἀρετή, ἂν ὅμως παρεκκλίνουμε ἀπὸ τὴ φυσική μας κατάσταση, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀρετή, πηγαίνουμε στὴν παρὰ φύση», λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, συνε­χίζοντας τὴ διδαχὴ τῶν προηγουμένων ἀπὸ αὐτὸν πατέρων. «Ἡ κακία δὲν εἶναι κάτι ποὺ ὑπάρχει… Τὸ κακὸ εἶναι στέ­ρηση τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ ὀφθαλμὸς κατεσκευάσθη. Ἡ τύφλω­ση, ὅμως, προέρχεται μὲ τὴν ἀπώλεια τῶν ματιῶν. Ὥστε ἐὰν ὁ ὀφθαλμὸς δὲν ἦταν ἀπὸ φθαρτὴ φύση, ἡ τύφλωση δὲν θὰ εἶχε θέση. Ἔτσι καὶ τὸ κακὸ, δὲν ἔχει ἰδία ὕπαρξη ἀλλ’ ἔρχεται κατόπιν στὶς ἀναπηρίες τῆς ψυχῆς» (Μ. Βασίλειος).

Τό μυστικό τῆς τέχνης γιά νά θεραπεύσουμε τίς νόσους τῆς ψυχῆς


                      

Το μυστικό της τέχνης για να θεραπεύσουμε τις νόσους της ψυχής

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Ο τρόπος θεραπείας μιας πνευματικής νόσου (αμαρτίας) διαφέρει πολύ από τον τρόπο θεραπείας των σωματικών παθήσεων.
Στη δευτέρα περίπτωσι, χρειάζεται προσοχή και αβρότης απέναντι του πονεμένου μέρους. Πρέπει να του βάλουμε χλιαρό νερό, μαλακά επιθέματα, καταπαραϋντικά κ.λ.π. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις πνευματικές παθήσεις. Αν έχης κάποια τέτοια αρρώστια, μην την καλομεταχειρίζεσαι, αλλά σταύρωσέ την. Μη της φέρεσαι με επιείκια, μη τη θωπεύεις. Αλλά κάμε ευθύς το αντίθετο απ’ ό,τι σου ζητεί. Αν μίσησες τον πλησίον σου, σταύρωσε ευθύς αυτό το πάθος, άρχισε ευθύς να αγαπάς με περισσότερη αγάπη και πάθος τον πλησίον σου. Αν έπεσες στο αμάρτημα της φιλαργυρίας, αγωνίσου ευθύς να γίνης γενναιόδωρος. Αν παρασύρθηκες από τον φθόνο, κάμε ευθύς την καρδιά σου καλόβολη.Αν έπεσες σε υπερηφάνεια, ευθύς ταπείνωσε τον εαυτό σου και γίνε χώμα να σε πατήσουν οι άλλοι. Αν φάνηκες λαίμαργος, αγωνίσου με τη νηστεία και κρατήσου στην εγκράτεια με υπομονή. Το μυστικό της τέχνης για να θεραπεύσουμε τις νόσους της ψυχής έγκειται στο να μη της λυπώμαστε καθόλου, αλλά να τις ξερριζώνουμε αμείλικτα.

Το στάδιο των αρετών άνοιξε. Αλλά ποιές είναι οι αρετές και ποιά τα πάθη;

ΟΙ 238 ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ 298 ΠΑΘΗ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΓΡΑΦΕΣ. (ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)


Κατάλογος των αρετών
Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής: Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό, σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή... ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας,

Ἐμφανίσεις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου

                             

τῆς Μαρίας Κορνάρου

Δὲν εἶναι μόνον ὁ κόσμος ποὺ πολεμᾶ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία περί ἀσκήσεως, ἀλλὰ πολὺ συχνὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ χριστιανοί. Ἄλλοτε μὲ τὸ νὰ τὴν ἀπαξιώνουμε, ἄλλοτε μὲ τὸ νὰ τὴν παρεξηγοῦμε ὡς τυπικότητα ἢ ἀκόμη καὶ κενοδοξία, ἄλλοτε μὲ τὸ νὰ θεωροῦμε τὸν ἐαυτό μας ἀδύναμο γιὰ νὰ κατορθώσει τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ στὴν ὁποία καλεῖ τὸν κάθε πιστὸ ἡ Ἐκκλησία. Μὲ τὴν ἀπαξίωση ὅμως αὐτῶν τῶν βιοτικῶν ἐντολῶν ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες, κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε κάθε εὐκαιρία γιὰ ἀγῶνα. Ἐπειδὴ ὅλα ὅσα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ σῶμα καὶ τὶς φροντίδες του εἶναι τὰ πάθη ποὺ εὔκολα τὰ ἐντοπίζουμε. Ἀκόμη πιὸ εὔκολα τὰ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὸν ἐαυτό μας –βλέπουμε, δηλαδή, ὅτι δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν ἀληθινή μας θέληση, ἀλλὰ εἶναι ἐντελῶς ξένα πρὸς αὐτὴν καὶ ἔτσι ἀξίζει νὰ καταπολεμηθοῦν. Ἡ συνηδειτοποίηση αὐτὴ καὶ ἡ μεγάλη προσπάθεια στὴν ὁποῖα μᾶς ὁδηγεῖ, ἀποτελοῦν ἀφορμὴ καὶ ἔναυσμα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι κάτι ἀντίστοιχο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ πάθη ποὺ πλήττουν μονάχα τὴν ψυχή μας. Αὐτὰ εἶναι πράγματι κρυμμένα μέσα στὴν καρδιά μας καὶ ἡ ἀποκήρυξή τους πολλὲς φορὲς μοιάζει ἀποκήρυξη τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἐαυτοῦ.