“…ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών…” (Συνοδικό της Ορθοδοξίας)

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

“…ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών…”(Συνοδικό της Ορθοδοξίας)

Με αφορμή τα 1700 χρόνια από την σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, ας θεωρηθεί αυτή η τοποθέτηση ως ελάχιστη συμβολή στην τιμή προς τους Αγίους θεοφόρους 318 Πατέρες της Εκκλησίας μας που ορθοτόμησαν θεοπνεύστως και αλαθήτως.

Επιδίωξις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τους αιώνες είναι η ομολογία αφοσίωσής της, “εν αδιαλείπτω συνεχεία και συνεπεία”, κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας σε όλους τους Ιερούς Ναούς : “Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν. Ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών… “.

Στοιχούμενος με την παραπάνω διαβεβαίωση του ορθοδόξου πληρώματος, όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής Π. Μπούμης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος (1973), παρουσία και του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Νικολάου, κατά την εν Φαναρίω επίσκεψίν του, σε κοινό μήνυμά τους διακήρυξαν :

“Όθεν, βεβαιούμεν και ομολογούμεν το γεγονός, ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ο φορεύς της ευαγγελικής αληθείας, ως αύτη παρεδόθη εις ημάς υπό του Κυρίου διά των Αποστόλων, και διετυπώθη υπό των Αγίων Πατέρων και εθεμελιώθη διά των ομολογητών και μαρτύρων και αγίων, και επιστεύθη και εβιώθη πανταχού και πάντοτε και υπό πάντων των εις ευαρέστησιν του Κυρίου πιστευσάντων. Εν τη αδιακόπω φυλακή, εν συνεχεί ιερουργία και βιώσει του αρρήτου τούτου μυστηρίου και γεγονότος έγκειται η συντήρησις της Ορθοδοξίας και η ουσία της προσφοράς αυτής…

Οι Πατέρες ημών ώρισαν και ημείς πρεσβεύομεν και ευλαβούμεθα και τηρούμεν το όπερ παρελάβομεν πολίτευμα της Αγίας Εκκλησίας και την ιεράν αυτής ευταξίαν. Θεόσδοτον δεχόμενοι την κατά τόπον μεν αμερίστως μεριζομένην, εν δε τη ομοθύμω ομολογία της πίστεως και τη ευλαβεία της κανονικής τάξεως θαυμαστώς συγκροτουμένην ενότητα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, παραμένομεν πιστοί λειτουργοί και διάκονοι και θεματοφύλακες άγρυπνοι αυτής, αλλά και τηρηταί πιστοί του από των διπτύχων της Εκκλησίας ιερού πολιτεύματος”!

Αυτό σημαίνει, όπως σωστά υπογραμμίζει ο καθηγητής, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, ουδεμία παρέκκλιση θα πρέπει να ανεχθή μέχρι της Β’ Παρουσίας του Ιησού Χριστού. (Π. Μπούμη,” Δία μίαν κανονικήν πορείαν ενότητος”, Αθήναι 1994, σελ. 136 κ.εξ.)

Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία!

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

“Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία”!

   Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, χαίρετε.

Με αγαλλίαση, χαρά και καύχηση εν Κυρίω μας πλήρωσαν οι δύο τελευταίες γενέθλιες της Εκκλησίας μας ημέρες.

Δεν θα μακρυγορήσω. Μόνο έναν προβληματισμό θα καταθέσω. Κι αυτό γιατί αλλιώς θα με τύπτει η ιερατική μου, Ορθοδόξου – ελέω Θεού – ιερέως, συνείδησή μου.

Με θλίψη και προβληματισμό μεγάλο βιώνουμε  τελευταία τα γενόμενα στην Αδελφή (αυτή είναι αληθής Αδελφή Εκκλησία και όχι ψευδεπίγραφος!) Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου και ειδικότερα με στη Μητρόπολη της Πάφου.

Δεν επιθυμώ να καταθέσω προσωπική άποψη αφού θα πρόκειται περί σχολιασμού διοικητικών πράξεων μιάς άλλης Εκκλησίας. Προσευχή, βέβαια, γιά όλους τους εμπλεκομένους, όχι μόνο μπορώ αλλά και μου επιβάλλεται ως Ορθόδοξος κληρικός να κάνω. Επ’ αφορμή, όμως, κάποιων τοποθετήσεων θα ήθελα να καταθέσω 2 ερωτήματα.

Δύο ερωτήματα όχι ρητορικά. Αλλά πραγματικά και ουσιαστικά.

Πρώτον.

Η αποτείχιση μας είπαν ότι είναι αίρεση. Δεν κατάλαβα αν εννοήθηκε με την στενή ή την ευρεία έννοια. Μένω, όμως, στο ερώτημα.

Η αποτείχιση, ας πούμε, είναι αίρεση.

Ερωτώ προς πάσα κατεύθυνση.

Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση ή ευλογία;

Η γλώσσα που δεν βουτάγε στο μυαλό

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Η γλώσσα που δεν βουτάγε στο μυαλό

   Θυμάμαι όταν ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο, εκείνη η υπέροχη δασκάλα μας, είχε κολλήσει στον τοίχο πάνω από τον μαυροπίνακα ένα χαρτόνι στο οποίο είχε γράψει :  “Βουτάω τη γλώσσα στο μυαλό μου πριν μιλήσω”!

Πόσο σοφή κουβέντα αλήθεια!

Στις μέρες μας, δυστυχώς, πληθαίνουν οι άνθρωποι που δεν το κάνουν αυτό με συνέπεια να μη μπορούν να εκφρασθούν αντικειμενικά σωστά και ευρέως αποδεκτά.

Αφορμή γιά την παρακάτω τοποθέτηση υπήρξε ο θάνατος του Πάπα Φραγκίσκου καθώς και η εκλογή του νέου Πάπα Λέοντα ΙΔ και οι υπερβολές στις εκφράσεις εκκλησιαστικών προσώπων προς τα πρόσωπα και τις προσωπικότητες αυτών. Εκφράσεις παρεξηγήσιμες έως και εχθρικές προς την ηθική και δογματική διάσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ελπίζω ου κατ’ επίγνωσιν, αλλιώς θα ξεχάσουμε ό, τι μάθαμε από και μέσα στην Εκκλησία μας την οποία πολλοί λοιδωρούν και θεωρούν υποδεέστερη και οπισθοδρομικώτερη άλλων ομολογιών όπως η παπική.

Και εξηγούμαι.

Προ ολίγων ημερών έπεσαν στην αντίληψή μου δηλώσεις από διαφορετικά εκκλησιαστικά πρόσωπα σχετικά με την εκδημία του Πάπα Φραγκίσκου.  Έφριξε το πνεύμα μου και υπέστην τέτοια σύγχυση σε σημείο που πίστεψα προσωρινά πως ο γιαλός είναι στραβός τελικά!

Εξηγούμαι συν Κυρίω.

Πρώτη δήλωση.  Αρχιμανδρίτου, γέροντος, που αποκαλεί τον εκλιπόντα Πάπα Φραγκίσκο ως περίπου “μυστικό φιλορθόδοξο“, επικαλούμενος μάλιστα “εγκυρότατες πηγές” μέσα από τον διάλογο αλλά χωρίς να τις κοινοποιεί, πράγμα αρκούντως αντιδεοντολογικό για τόσο σοβαρά θέματα.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (VI)- Περί της εγκυρότητος του Βαπτίσματος των Λατίνων.

Στο άρθρο αυτό δείχνεται και η ευθύνη των Ρώσων, που παρουσιάζουν εαυτούς ως σωτήρες.

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ

 ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (VI)

Περί της εγκυρότητος του Βαπτίσματος των Λατίνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Δ’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ E’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Όταν επικαλούμαστε τους Ιερούς Κανόνες γιά να δείξουμε πως δεν υπάρχει έγκυρο βάπτισμα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πολλοί είναι αυτοί που μιλούν γιά “οπλοστάσια”, για φανατισμό και μισαλλοδοξία, γιά έλλειψη αγάπης προκειμένου να αποδυναμώσουν τα επιχειρήματά μας. Όμως, οι ίδιοι επικριτές μας προκειμένου να στηρίξουν τις δικές τους οικουμενιστικές και άλλες θεωρίες αρέσκονται να παραθέτουν σωρεία Ι. Κανόνων και μάλιστα ενίοτε και άσχετων με τα υπό συζήτηση θέματα.

Οι καθ’ ημάς θεολόγοι γιά να υπερασπιστούν την εγκυρότητα του παπικού “βαπτίσματος”, επικαλούνται τον ζ’ κανόνα της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Και καλώς.

Όμως, πώς γίνεται να θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος κανόνας έχει ισχύ σήμερα, ενώ αρνούνται να κάνουν υπακοή σε σωρεία κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές που αυτοί κάνουν στα διάφορα συνέδρια και τους διαλόγους;

Συγκεκριμένα, απορρίπτουν ή σχετικοποιούν τους : ι’, ια’, με’, μστ’, μζ’, ν,’ ξε’, ξη’, ο’, οα’ Αποστολικούς Κανόνες που έχουν επικυρωθεί από τον β’ της ΣΤ’ Οικουμενικής και τον α’ της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙV)

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙV)

Θεολογικές διατυπώσεις και “ενότητα της ποικιλίας”!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Οι Ρωμαιοκαθολικοί, όπως θα φανεί παρακάτω έχουν εξελίξει την τακτική “δολιοφθοράς” των θεολογικών και δογματικών όρων με την ποικιλία διατυπώσεων και την αναβάθμισή των όρων αυτών σε πολιτισμικές διαφορές! Και το χειρότερο όλων είναι ότι όπως φαίνεται έχουν πλήρη συνείδηση του τι κάνουν και γιατί.

Αυτό αποδεικνύεται από μιά παλαιότερη δήλωση του κοιμηθέντος καρδιναλίου J. Willebrands, Προέδρου, τότε, της Γραμματείας του Βατικανού γιά την ενότητα των Χριστιανών (Περιοδικό “Θεολογία”, τεύχος Β’, Απρ. – Ιουν. 1982, Μέρος Δ’, σελ. 433-445).

Ο Willebrands υποστήριξε την “αναγκαιότητα ανατολής νέας αποκαλυπτικής εποχής προκειμένου να καταστή δυνατή η επίτευξις της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, αι οποίαι έχουν κληθή να ζήσουν εις διαφορετικά ιστορικά και πολιτιστικά περιβάλλοντα. Αι Εκκλησίαι μας, ενώ έλαβαν την αυτήν πίστιν, ανέπτυξαν κατά διαφορετικούς τρόπους αυτόν τον χριστιανικόν πλούτον και η κληρονομία η οποία μας παρεδόθη υπό των Αποστόλων εγένετο δεκτή κατά ποικίλους τρόπους, συμφώνως προς την ποικιλίαν αντιλήψεως των τρόπων ζωής…

Δεν είναι, λοιπόν, εκπληκτικόν το γεγονός, ότι ωρισμέναι όψεις του αποκεκαλυμμένου μυστηρίου ήσαν ενίοτε πληρέστερον κατανοηταί και επαρουσιάζοντο κατά καλύτερον τρόπον από τους μεν παρά από τους δε, ούτως ώστε να πρέπει να θεωρήσωμεν αυτάς διαφόρους θεολογικάς διατυπώσεις, ως συμπληρωματικάς μάλλον ή ως αντιθέτους…δυνάμεθα να εμπλουτίσωμεν οι μεν τους δε και να αφεθώμεν να οδηγηθώμεν υπό του Πνεύματος προς ολόκληρον την αλήθειαν”!!!

Δηλαδή, να εμπλουτήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, επί παραδείγματι για το Φιλιόκβε, θεωρώντας την παπική ερμηνεία ως διαφορετική διατύπωση, συμπληρωματική της μίας και μόνης αλήθειας που μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος, δοξολογώντας το Άγιο Πνεύμα που μας χάρισε αυτήν την ιστορική και πολιτισμική ιδιαιτερότητα στην ερμηνεία του δόγματος της εκπορεύσεως του Αγ. Πνεύματος και έχοντας υποβιβάσει την μία αλήθεια του Χριστού, που δεν διαιρείται, σε μία πιθανή εκδοχή εκ των δύο και να περιμένουμε την καθοδήγησή μας σε ολόκληρη την αλήθεια. Ποιανού την αλήθεια; Του Τάγκαλου και όχι του Κυρίου, κατά τον άγιο Παΐσιο.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙΙ)

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙΙ)

Περί αθέμιτων τακτικών του Βατικανού στους θεολογικούς διαλόγους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Στους διαλόγους “αγάπης”, όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν, έχουν εξ αρχής προκύψει μείζωνος σημασίας θεολογικές, δογματικές, εκκλησιολογικές διαφορές – διαφορές και όχι διαφορετικές ερμηνείες! – όπως το Φιλιόκβε, το “Πρωτείο” και το “Αλάθητο”.

Στην ενότητα αυτή θα φανερωθούν κάποιες απ’ αυτές τις τακτικές και ο καθένας ας βάλει το μυαλό του να δουλέψει για να φτάσει σε ασφαλή συμπεράσματα γιά το πόσο πολύ μας “αγαπούν” οι Ρωμαιοκαθολικοί αλλά και να διαπιστώσει την ενδοτική, συχνά, γραμμή των Ορθοδόξων που μετέχουν στους διαλόγους αυτούς.

Ο αείμνηστος καθηγητής Κ. Δ. Μουρατίδης είχε προ πολλών ετών επισημάνει την πλεκτάνη του Βατικανού “προς παγίδευσιν και άλωσιν της Ορθοδοξίας”. Γράφει σχετικά πως “την αλήθεια αυτή άλλωστε διακήρυξε εσχάτως ο Πάπας και εις την Κωνσταντινούπολιν επί τη λήψει αποφάσεως προς έναρξιν του θεολογικού διαλόγου. Διεκήρυξε δηλαδή το παπικόν αλάθητον την 30/11/1979 μετά το πέρας της τελεσθείσης Θείας Λειτουργίας εν τω Πανσέπτω Καθεδρικώ Ναώ της Ορθοδοξίας” (Περιοδικό” Κοινωνία”, Απρ. – Ιουν. 1980, τευχ. 2,” Η αλήθεια διά τον Θεολογικόν Διάλογον”, σελ. 145).

Άλλη σοβαρή μαρτυρία δίνει ο μακαριστός Μητροπολίτης Περιστερίου κυρός Χρυσόστομος σχετικά με τη Μικτή Επιτροπή Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών της Συνόδου της Ρόδου.

Ο Μητροπολίτης φανερώνει πως “το έναυσμα διά την αλλαγήν του ευνοϊκού κλίματος εδόθη…διά της ανταποκρίσεως της εγκρίτου εφημερίδος International Herald Tribune εις την οποίαν ανεφέροντο απόψεις τινές του προκαθημένου της Ρ/Κ Εκκλησίας Πάπα Ιωάννη – Παύλου Β’…και δη επί του καιρίου θέματος της παπικής εξουσίας και του αλαθήτου του επισκόπου Ρώμης…εφέρετο ως τονίζων, ότι το πρωτείον του Πάπα είναι αρχαιότατον, ομοίως και το δόγμα περί του αλαθήτου…το Βατικανόν απέφυγε να διαψεύση την περί ης ο λόγος είδησιν διά τον απλούστατον και μόνον λόγον ότι εγράφησαν υπό του Πάπα… “.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙ) – Σχίσμα ή αίρεσις οι Ρωμαιοκαθολικοί; Έχουν ή όχι την Θεία Χάρη;

Αιρετικοί λοιπόν οι παπικοί και άνευ μυστηρίων και χάριτος. Άρα όσοι κοινωνούν, συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται μαζί τους καταργούν την εκκλησιαστική διδασκαλία και γίνονται εχθροί της Εκκλησίας. Με αυτούς δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία, διότι τότε γινόμαστε ίδιοι.

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ 

ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Μετά τις παραπάνω αναγκαίες διευκρινίσεις, ας δούμε πιό αναλυτικά τα κρίσιμα σημεία στον μεταξύ μας διάλογο.

Σημείο 1ο.
Σχίσμα ή αίρεσις οι Ρωμαιοκαθολικοί;
Έχουν ή όχι την Θεία Χάρη;

   Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης διακηρύσσει πως “δεν υπάρχει χάρις, δεν υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας. Καμμία άλλη χριστιανική ομολογία, εκτός της Ορθοδόξου, δεν μπορεί να οδηγήση τον άνθρωπο στην τελειότητα της χριστιανικής ζωής, στον αγιασμό, στην αιωνιότητα διότι οι άλλες κατέχουν ‘την αλήθειαν εν αδικία’ (Ρωμ. 1, 18), ενόθευσαν την αλήθεια με τη σοφιστεία και το ψεύδος, και έτσι δεν κατέχουν τα μέσα της χάριτος γιά την ανακαίνιση του ανθρώπου. Αυτά τα έχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μόνη αγία και άμωμος (Εφεσ. 5, 27)… Είναι πλάνη να θεωρούμε συγκαταβατικά όλες αυτές τις ομολογίες σαν αληθινά χριστιανικές. Γιατί αυτό αποτελεί περιφρόνηση της αυθεντικής πίστεως και δεν είναι μικρότερο κακό από την απόλυτη απιστία” (“Ο ουρανός στη γη”, Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2004, σελ. 31).

Ακόμη πιό καθαρά ο άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, σημειώνει πως “οι Λατίνοι προσθέσαντες στο Σύμβολο τη φράση γιά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, προξένησαν στην Εκκλησία τη μεγαλύτερη βλάβη από όλους τους εχθρούς της, γιατί διήρεσαν τα μέλη του Χριστού…η έκπτωσις στην πίστη και η εξ αιτίας αυτής απώλεια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, είχε σαν συνέπεια να προχωρήσουν οι Λατίνοι σε πλήθος καινοτομιών… Η εναντίον του Αγίου Πνεύματος βλασφημία των Λατίνων συνετέλεσε ώστε να χάσουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και όλα σ αυτούς να είναι αχαρίτωτα” (Δ. Κ. Κυρατσού, Μητροπολίτου Δράμας, “Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και η Δύση – Η λατινική Εκκλησία και οι καινοτομίες της”, Διατριβή επί διδακτορία Τμήματος Ποιμαντικής ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 30 κ.εξ.).

Όλα αχαρίτωτα, λοιπόν, στους Λατίνους!

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (Ι)

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (Ι)

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Μιά πρόσφατη ανταλλαγή αναρτήσεων μεταξύ του Αντιαιρετικού Γραφείου της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς και του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου Νάξου, Πάρου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου κ. Νικολάου στο aktines.blogspot.com έγινε αφορμή να παρουσιαστεί το παρόν κείμενο που συντάχθηκε πριν 18 χρόνια με άλλη αφορμή. Συγκεκριμένα, η αφορμή εκείνη ήταν η προσφώνηση Ορθοδόξου Επισκόπου προς τον τότε Πάπα Βενέδικτο 16ο, κατά την επίσκεψη στη Ρώμη, των υποτρόφων του Θεολογικού Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας στις 24 Φεβρουαρίου 2006: “Ο ομιλών… πρωτάκουσε γιά Σας… τον διαπρεπή θεολόγο, τον άνθρωπο που ζούσε μόνος με τον Θεό, τον φίλο της Ορθοδοξίας…”! (Περιοδικό “Εκκλησία”, Μάρτιος 2006, σελ. 193)

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία γιά τις επικείμενες, προγραμματιζόμενες κοινές εκδηλώσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών (δεν χρησιμοποιώ τον όρο “Παπικών” αφού διαμαρτύρεται ο Αρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος κι εγώ δεν επιθυμώ να ξεκινήσω επιθετικά) το επόμενο έτος (2025) επί τη ευκαιρία των 1.700 ετών από την σύγκληση στη Νίκαια της Βιθυνίας, της Α Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ., και πολλά γράφονται περί κοινού εορτασμού του Πάσχα, περί του “Κοινού Ποτηρίου”, περί “Αδελφών Εκκλησιών” και περί “Οικουμενισμού” με τη χάρη του Χριστού μας επιθυμώ να καταθέσω την Αλήθεια έτσι όπως την διδάχθηκα από τον μακαριστό Πνευματικό μου Πατέρα, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Κοσμά, τον μακαριστό εν σαρκί Πατέρα μου Αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο Ηλία Στεφόπουλο, τον επίσης μακαριστό αρχιμανδρίτη π. Νεκτάριο Κοτζιά, Σχολάρχη της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και μετέπειτα Προέδρου του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ι. Ν. Αγ. Δημητρίου Αμπελοκήπων όπου και υπηρέτησα επί 15ετία, τους μακαριστούς, τέλος, καθηγητές μου στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, του π. Γεωργίου Μεταλληνού και του Ιωάννη Κορναράκη.

Τι απαντούμε σε έναν αιρετικό όταν μας ρωτάει «Που το λέει αυτό η Γραφή;»

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Τι απαντούμε σε έναν αιρετικό όταν μας ρωτάει «Που το λέει αυτό η Γραφή;»

Το ερώτημα είναι σύνηθες και με αυτό έχουν έρθουν αντιμέτωποι όσοι αδελφοί μας διεξάγουν αντιαιρετικό αγώνα. Ένα συχνό ερώτημα από προτεστάντες (έχει γίνει σλόγκαν πλέον) το οποίο αναφέρεται σε αμφισβήτηση των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Επειδή λοιπόν πολλοί μας ρωτούν, απαντάμε συνοπτικά.

Η Αγία Γραφή δεν έπεσε από τον ουρανό στα κεφάλια των ανθρώπων!

Δεν είναι ένα βιβλίο που έστειλε ο Θεός τυπωμένο στους ανθρώπους.

Η Αγία Γραφή διαμορφώθηκε και δημιουργήθηκε από την Εκκλησία του Χριστού. Και μάλιστα για 300 ολόκληρα χρόνια ΔΕΝ υπήρχε!

Η Εκκλησία χρειάσθηκε σχεδόν 300 χρόνια για να αναγνωρίσει πλήρως ποια Βιβλία ανήκουν στην Καινή Διαθήκη. Τις δύο πρώτες γενεές μετά από τον θάνατο του Αποστόλου Ιωάννη, η Εκκλησία ακόμα δεν είχε συμφωνήσει ευρύτερα για την κανονικότητα των Βιβλίων Πράξεις, Προς Εβραίους, Ιακώβου, Πέτρου Α’ και Β’, Ιωάννου Α, Β, Γ, Ιούδα, και Αποκάλυψη – δηλαδή 10 από τα 27 Βιβλία! Επίσης, κάποιες εκκλησίες πίστευαν πως το Α’ Κλήμεντος ήταν Γραφικό, καθώς και η «Διδαχή» και το «Ποιμήν» του Ερμά. Και όμως, τότε, τους επόμενους δύο αιώνες, η Εκκλησία μελετούσε, προσευχόταν, και συζητούσε για όλα αυτά τα βιβλία. Έφθασε το τέλος του 4ου αιώνα, και η Εκκλησία τελικά συμφώνησε επί του Κανόνα της Καινής Διαθήκης που γνωρίζουμε σήμερα.