Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί μόνος του:
Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι.
Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο.
Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού.
Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε:
-«Σου χρωστάω ...την ζωή μου».
Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε:
-«θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση».
%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC.jpg)
Ἡ προσευχὴ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀπαγκιστρώνει ἀπὸ τὴν ἐξωτερική φύση κι ἀπὸ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, κρατᾶ τὴν ψυχὴ του ἀνοιχτὴ ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ποὺ δὲν προσεύχεται, μένει δέσμιος, ἐγκλωβισμένος στὸν σύνθετο μηχανισμὸ τῆς ἐξωτερικῆς φύσης καὶ τῶν ἐμπαθῶν ροπῶν· τῶν ροπῶν ποὺ κυριαρχοῦν μέσα του, ἀκόμα περισσότερο κι ἀπὸ τὴ φύση.
Ἡ προσευχή, ὡς αἴτημα-παράκληση, ἐξασφαλίζει τὴν ἐλευθερία ἀπέναντι στοὺς σύνθετους μηχανισμοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι ἐναρμονίζουν τοὺς νόμους τῆς φύσης μεταξύ τους. Μὲ τὸ αἴτημα-παράκλησή του, ὁ ἄνθρωπος ἐκδηλώνει τὴν πεποίθησή του, πὼς αὐτοὶ οἱ μηχανισμοὶ εἶναι ἁπλὰ ἐνδεχόμενα καὶ παράγονται ἀπό τὴν ἐλεύθερη παρέμβαση τοῦ ὑπέρτατου προσώπου ποὺ τοὺς δημιούργησε. Αὐτὴ ἠ πεποίθηση στηρίζεται πάνω στὸ γεγονὸς, πὼς ἀκόμη καὶ τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα μπορουν νὰ συνθέσουν ἐλεύθερα κάποιους μηχανισμοὺς φυσικῶν νόμων καὶ νὰ τοὺς κατευθύνουν πρὸς συγκεκριμένες στοχεύσεις τῆς ἐπιλογῆς τους.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
380. Ζης στο σπίτι του Θεού – σ’ αυτόν τον όμορφο κόσμο – και απολαμβάνεις όλες τις δωρεές της θείας αγαθότητος ελεύθερα. Ζης στο σπίτι του Θεου – την Εκκλησία -, σ’ αυτό δηλαδή το σύνολο των σωσμένων, και απολαμβάνεις όλες τις δωρεές της θείας χάριτος, που έχεις ανάγκη για τη σωτηρία σου.
Το ίδιο ελεύθερα λοιπόν να κάνης και συ το καλό στους άλλους, όσο βέβαια μπορείς.
Κάνε το καλό ακόμη και στους αχαρίστους και τους κακούς, ώστε να είσαι γνήσιο παιδί του Υψίστου (Λουκ. στ’ 35).
Άνοιγε το σπίτι σου στους φτωχούς, έχοντας υπ’ όψι ότι και συ ζης ελεύθερα στο σπίτι του Θεού, στον κόσμο του, καθώς και στο πνευματικό σπίτι, στην Εκκλησία, που σε προετοιμάζει για την αιώνιο ζωή.
Δίνε με χαρά και άφηνε τους άλλους να μετέχουν στο τραπέζι σου, ενθυμούμενος ότι και συ μετέχεις ελεύθερα στην τράπεζα του Κυρίου, με τη θεία κοινωνία (16 ’Απριλίου 1862).
Μέγας Αντώνιος: Αληθινά ενώ κάθεσαι στο σπίτι, κληρονόμησες αναπαυτικά τη Βασιλεία των Ουρανών!
Μέγας Αντώνιος.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Κάποια φορά την ώρα που ο άγιος Αντώνιος προσευχόταν στο κελί του, άκουσε μία φωνή που του έλεγε:
– Αντώνιε, δεν έφθασες ακόμη στο μέτρο του τάδε τσαγκάρη που ζει στην Αλεξάνδρεια.
Σηκώθηκε το πρωί, πήρε το ραβδί του και πήγε να τον βρει. Έφθασε σε κείνο το μέρος και μπήκε στο εργαστήριό του.
Εκείνος όταν τον είδε ταράχτηκε.
Του λέει λοιπόν ο Γέροντας:
– Μίλησέ μου για τις πράξεις σου.
Ο τσαγκάρης είπε:
– Δεν ξέρω να έχω κάνει ποτέ κάτι καλό, παρά μόνο, μόλις σηκωθώ το πρωί να καθίσω στο εργόχειρό μου, λέω ότι ολόκληρη η πόλη αυτή, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, μπαίνουν στη Βασιλεία του Θεού για τις ενάρετες πράξεις τους και ότι μόνο εγώ κληρονομώ την κόλαση για τις αμαρτίες μου. Το βράδυ πάλι λέω τα ίδια λόγια, πριν κοιμηθώ.
Τ’ άκουσε αυτά ο αββάς Αντώνιος και είπε:
– Αληθινά, σαν καλός χρυσοχόος, ενώ κάθεσαι στο σπίτι, αναπαυτικά κληρονόμησες τη Βασιλεία των Ουρανών. Εγώ όλο μου τον χρόνο τον περνώ στην έρημο, όμως, καθώς δεν έχω διάκριση, δεν σε έφθασα.
Απόσπασμα από το «Μέγα Γεροντικό», τόμος δ’, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου, «Το Γενέσιον της Θεοτόκου», Πανόραμα Θεσσαλονίκης.
