Ὅλοι μας ἀγαποῦμε τὴν διατύπωση ἀλλὰ μισοῦμε τὸ περιεχόμενο. Ὅλοι μας ζητοῦμε καὶ ἐκτιμοῦμε τὰ ὄμορφα λόγια, ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ μποῦμε στὴν διαδικασία νὰ ἐμβαθύνουμε πραγματικὰ τὸ νόημα τους καὶ ξεχνοῦμε, ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ κάνουμε πράξη αὐτό, τὸ ὁποῖο περιέχουν.
Διατυπώνουμε συχνὰ τὰ λόγια τοῦ Οἰδίποδα «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ», λατρεύοντας αὐτὴν τὴν ὑπέροχη παρήχηση, ἀλλὰ παραβλέπουμε τὴν φοβερὴ τραγικότητα τῆς προσωπικῆς τύφλωσης, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτήν.
Διατυπώνουμε συχνὰ τὴν λέξη αἵρεση, ἀλλὰ δὲν νιώθουμε τὴν δυσωδία, ποὺ βγάζει τὸ περιεχόμενό της. Γιατὶ ἂν τὴν νιώθαμε, δὲν θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε καμία σχέση μ᾽ αὐτή.
Διατυπώνουμε συχνὰ τὸν ὅρο «Οἰκουμενισμός», ἀλλὰ δὲν βλέπουμε τὸν ἐχθρὸ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν ὅρο. Ἂν τὸν βλέπαμε, θὰ μισούσαμε κάθε τί, ποὺ ἔχει σχέση μ᾽ αὐτόν, θὰ εἴχαμε ἐπιλέξει, τί στάση πρέπει νὰ ἔχουμε ἀπέναντί του. Ἡ ἀνάγκη ἐπιλογῆς ὅμως, ποὺ ἐπιφέρει τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ ὅρου, μᾶς φοβίζει, γιατὶ ξέρουμε καὶ τὶς ἐπιπτώσεις, ποὺ ἐπιφέρει καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἐμβαθύνουμε.
