Σχόλια καὶ προβληματισμοὶ σχετικὰ μὲ τὴν ἐκθρόνηση τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ

Οι παρακάτω προβληματισμοί είναι και λογικοί και με επιχειρήματα κατοχυρωμένοι αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά, όπως πολλές φορές έχουμε κι εμείς επισημάνει, ότι η ασυνέπεια και η αδιάκριτη οικονομία μόνο προβλήματα και σκανδαλισμό μπορεί να προκαλέσουν. Το δε σχόλιο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου (στο ιστολόγιο «Εθνέγερσις») που με περίσσια έπαρση χαρακτήρισε το άρθρο «απαράδεκτο» αποδεικνύει ότι την διψυχία και την κοντή μνήμη του π. Αναστασίου.

Α.Τ.

Ὅσο γιὰ αὐτὴ τὴν γελοιότητα, ὅτι ἡ ἀποτείχιση εἶναι αἵρεση καὶ γιὰ ἄλλους παρασυναγωγὴ, ποὺ ἔτρεξαν νὰ χαρακτηρίσουν οἱ ἄσχετοι, ἀλλὰ κυρίως οἱ ἐμπλεκόμενοι Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποίοι γνωρίζουν πολὺ καλὰ τί λέει ὁ 15^ος κανόνας τῆς Α΄Β΄ Συνόδου, καταλαβαίνουμε τὸ γιατὶ ἔγιναν ὅλα αὐτά

Γράφει ὁ Πᾶνος 

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἐν Χριστῷ ἀδερφοί,

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ!

Μὲ ἀφορμὴ, ἀφ᾿ ἑνὸς τὰ ὅσα συνέβησαν καὶ ἔχουν γραφτεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἀπαράδεκτο καὶ συνάμα ἐξοργιστικὸ τρόπο ἐκθρονήσεως τοῦ Μητροπολίτου Πάφου ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου οἱ δηλώσεις τοῦ μητροπολίτου Τυχικοῦ μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου, ἀναγκαζόμαστε νὰ θίξουμε κάποια πράγματα, τὰ ὁποῖα μᾶς δημιούργησαν πολλὲς ἀπορίες καὶ προβληματισμοὺς, ὥστε νὰ προβληματιστοῦν καὶ ἄλλοι διότι τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο ξεκάθαρα καὶ ποὺ δυστυχῶς πολλοὶ ἔσπευσαν νὰ βγάλουν συμπεράσματα, εἴτε ὑπέρ τῆς μιᾶς πλευρᾶς εἴτε ὑπέρ τῆς ἄλλης καὶ αὐτὸ μόνο τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ αὐτοὺς ποὺ τὸ δημιούργησαν ἐξυπηρετεῖ καὶ κανέναν ἄλλο. 

Συστηματικὴ ἄρνηση τελέσεως μεικτῶν γάμων

Νὰ ξεκινήσω κατ᾿ ἀρχὴν μὲ τὴν Β΄ καταγγελία γιὰ «συστηματικὴ ἄρνηση τελέσεως μεικτῶν γάμων»ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Τυχικὸν Πάφου καὶ τὴν Μητρόπολη Πάφου, καθὼς καὶ «ἄρνηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος καὶ πιστοποιητικῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως, τὰ ὁποῖα τελέσθησαν καὶ ἐκδόθησαν ἀπὸ κανονικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες».

https://www.alphanews.live/cyprus/gi-aftous-tous-logous-xilosan-ton-tychiko-apo-tin-mitropoli-pafou/

Αὐτὴ ἡ καταγγελία, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίφαση μὲ τὰ ὅσα μᾶς πληροφορεῖ ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος στὸ τέλος κειμένου του ποὺ δημοσιεύσαμε καὶ ποὺ θὰ δώσω παρακάτω τὸν σύνδεσμο τῆς δημοσιεύσεως, ἀλλὰ τὸ ἴδιο παραδέχεται ὁ ἴδιος, ὁ τέως Μητροπολίτης Πάφου σὲ δήλωσή του ποὺ διάβασα, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φύλαξα τὸν σύνδεσμο τῆς δημοσιεύσεως.

Πόσο τραγικό είναι να διδάσκεις το ορθό και παράλληλα δια των πράξεων σου να το αρνείσαι!

Π. Παύλε, λέτε το του Παύλου: «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ’ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω», (Γλ. 1,8) και παράλληλα εσείς και ο μητροπολίτης σας συλλειτουργείτε και κοινωνείτε αποκαλώντας «ορθοτομούντες» τον λόγο του Θεού αυτούς που ο Παύλος αναθεματίζει. Δεν σας φοβίζει το ψέμα μπροστά στο φοβερό βήμα του Θεού; Εκτός αν για εσάς οι Οκουμενιστές ευαγγελίζουν σύμφωνα με τον Παύλο!!!

Ο προσωπικός μας αγώνας για τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου καταργεί το χρέος μας να ελέγχουμε την αίρεση και να αγωνιζόμαστε για την καταπολέμησή της;

 

Ο προσωπικός μας αγώνας για τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου καταργεί το χρέος μας να ελέγχουμε την αίρεση και να αγωνιζόμαστε για την καταπολέμησή της;

Εν Κυθήροις τη 27η Μαΐου 2025

   Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου- συγγραφέως -Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων

   Θεωρήσαμε χρέος μας να αναδημοσιεύσουμε στην παρούσα χρονική συγκυρία παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τον παραπάνω τίτλο (και με ημερομηνία 21.8.2024), με αφορμή πρόσφατη δημοσίευση υψηλόβαθμου κληρικού. Την αναδημοσιεύουμε παρά κάτω με μικρές προσθήκες και τροποποιήσεις.     

***

    Πριν από ένα μήνα περίπου, γύρω στα μέσα Ιουλίου ε.ε. (2024), η αγία μας Εκκλησία εόρτασε τη  μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν την Δ΄  Οικουμενική Σύνοδο, προβάλλοντας αυτούς ως πρότυπα προς μίμηση τόσο για την αγία και ενάρετη ζωή τους, όσον επίσης και για τους αντιαιρετικούς των αγώνες κατά της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού. Μετά από μερικές ημέρες, την δευτέρα Κυριακή του Οκτωβρίου, θα εορτάσει, συν Θεώ, τη μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, προβάλλοντας αυτούς για τους ίδιους ως άνω λόγους, ως πρότυπα προς μίμηση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι παρόμοιες εορτές έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας εκτός από τις δύο παραπάνω και άλλες δύο φορές, (σε ημέρες Κυριακών),  κατά την διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους, θέλοντας έτσι, μέσω των επανειλημμένων αυτών εορτών,  να επιστήσει την προσοχή προ του κινδύνου της αιρέσεως, η οποία από μόνη της έχει την δύναμη να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια.

    Ωστόσο σήμερα στην εποχή μας, εποχή γενικής αποστασίας και θρησκευτικού συγκρητισμού, οι αντιαιρετικοί αγώνες των αγίων Πατέρων μας κατανοούνται και ερμηνεύονται δυστυχώς με ένα τρόπο διαφορετικό, μ’ ένα τρόπο ξένο προς την παράδοση της Εκκλησίας μας. Καλλιεργείται σήμερα από κάποιους θεολογικούς κύκλους, ακόμη και από Επισκόπους, η ιδέα και η αντίληψη ότι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αγωνίστηκαν εναντίον των αιρετικών επειδή ακριβώς ήταν άγιοι. Είχαν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αρετής και αγιότητος και είχαν βιώσει τα δόγματα της πίστεως και ως εκ τούτου αυτοί και μόνοι ήταν άξιοι και ικανοί να διεξάγουν αντιαιρετικούς αγώνες. Εμείς σήμερα, ως αμαρτωλοί και εμπαθείς, μη έχοντες τα μέτρα της αγιότητός των, δεν είμαστε οι αρμόδιοι να ασκήσουμε έλεγχο προς την αίρεση και τους αιρετικούς, αλλά οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας προς τους εαυτούς μας. Να προσπαθούμε συνεχώς να βρισκόμαστε εν μετανοία, με σκοπό την  κάθαρση της ψυχής μας από τα πάθη. 

Θέλουν κάποιοι να δουν σημεία; Μέγιστο σημείο των καιρών μας: η σύγχυση! Τώρα με το θέμα των ταυτοτήτων.

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου 

Ἂν θέλει κάποιος νὰ διαπιστώσει, ποιά τρομερὴ σύγχυση ἐπικρατεῖ μὲ εὐθύνη τόσο τῶν ποιμένων ὅσο καὶ πολλῶν λαϊκῶν, δὲν χρειάζεται παρὰ νὰ κοιτάξει τὴν ἐπιχειρηματολογία στὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων. Δημοσιεύθηκε στὸ ἱστολόγιο «τας θύρας» (ἐδῶ) ἕνας σχολιασμὸς σὲ ἕνα κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν πατέρων γιὰ τὴν παραλαβὴ τῆς νέας ταυτότητας (ποὺ λάμπει διὰ τῆς ἀνωνυμίας τοῦ συγγραφέως, ποὺ ζητάει γενναιότητα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁ ἴδιος ὅμως κρύβεται γιὰ νὰ μὴν τὸν διώξουν). 

Στὸν σχολιασμὸ αὐτόν  μεταξὺ ἄλλων γράφτηκαν καὶ τὰ ἑξῆς:  «Το να προβάλουμε την προαιρετικότητα ως «αυτονόητο» την ώρα που για εμάς τους Ορθοδόξους το ΟΧΙ είναι απόλυτο, είναι παράλογο και οξύμωρο.  Ως το άλας της ζωής εμείς οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να πείσουμε και τους άλλους, λόγω και έργω, να μην πάρουν την κάρτα του πολίτη και τον Προσωπικό Αριθμό, και όχι να χανόμαστε στις ψευτοεπιλογές και στα ψευτοδικαιώματα.Όταν με το καλημέρα ξεκινάμε με την «προαιρετικότητα» που αποτελεί δυσοίωνο συμβιβασμό, ο οποίος ήδη ξέρουμε ότι καταλήγει σε υποχρεωτικότητα, το θέμα το ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ πριν καν το ξεκινήσουμε. Και το σκοτώσαμε, όχι μόνο μεταξύ εκείνων που δεν ξέρανε και θα μπορούσανε να μάθουν, αλλά και μεταξύ των Ορθοδόξων οι οποίοι τώρα αρχίζουν να έχουνε δεύτερες σκέψεις.» 

Εἶναι πράγματι ἀπίστευτο. Τόσα χρόνια ποὺ δημοσιεύθηκαν πλῆθος κειμένων Ἁγίων, ποὺ ἀπεδείκνυαν τὴν ὑποχρεωτικότητα στὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ δή της Ἀποτείχισης ἀπὸ τὴν αἵρεση, κατηγορήθηκαν οἱ συγγραφεῖς ὡς ἀπόλυτοι, ἀκραῖοι καὶ ἐπιθετικοί, διότι, ὅπως ἔλεγαν καὶ λένε ἡ ἐφαρμογή της ἀποτείχισης εἶναι δυνητική, προαιρετική, ἐπιλογὴ καὶ δικαίωμα τοῦ καθενός. Τόσα χρόνια τὸ ἐπιχείρημα τῆς εὐθύνης ὅσων πολεμοῦν τὴν ὑποχρεωτικότητα ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων δὲν γινόταν δεκτό, διότι τάχα ἀπέκλειε τοὺς ἄλλους. Τώρα ὅλοι αὐτοὶ μιλοῦν σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων (γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει κανένας Ι. Κανόνας ἀπαγόρευσης ἀποδοχῆς τους) γιὰ ὑποχρεωτικότητα, εὐθύνη, ἀπόδειξη Ὀρθοδοξίας, οἱ δὲ Κελλιῶτες ἰσχυρίζονται, ὅτι ὅσοι πάρουν τὴν νέα ταυτότητα, χάνουν αὐτόματα τὴν Θεία Χάρη καὶ ἀρνοῦνται τὸ βάπτισμά τους. 

Ρωτοῦμε λοιπόν: Γιὰ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση τῆς ὁποίας πατέρας εἶναι πάντα ὁ διάβολος, τὴν χειρότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν αἵρεση τῶν ἐσχάτων χρόνων, τὸν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ κοινωνία τῆς ὁποίας σὲ μεταβάλλει ἀπὸ πιστὸ σὲ ζιζάνιο πρὸς ἀποκοπὴ καὶ σὲ τοποθετεῖ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας (ὅλα αὐτὰ εἶναι διδαχὲς τῶν Ἁγίων) δὲν ἰσχύει ἡ ὑποχρεωτικότητα ἀλλὰ ὁ δυνητισμὸς ἀπὸ σεβασμὸ στὴν βούληση τοῦ ἄλλου. Ἀντιθέτως γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ποὺ δὲν ἀποτελεῖ ὁμολογία Πίστεως, οὔτε σφράγισμα οὔτε ὑποταγὴ στὸν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος ἀκόμα δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ, ἰσχύει ἡ ὑποχρεωτικότητα καὶ ἡ εὐθύνη; Κι ἂν κάποιος ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ νέα ταυτότητα εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, τότε ἡ αἵρεση τί εἶναι; 

Ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση; 

Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς νέας ταυτότητας ἄρνηση τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Βαπτίσματος καὶ δὲν εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε., ἡ ἀναγνώριση βαπτίσματος σὲ κάθε εἴδους αἵρεση, ἡ ἀναγνώριση τῶν ἄλλων θρησκειῶν ὡς ὁδοὺς πρὸς τὸν Θεό; 

Εἶναι ἡ καταδίκη καὶ ἀποφυγὴ ὅσον πάρουν τὴν νέα ταυτότητα ὑποχρεωτική, ἀλλὰ ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ κάθε παναιρετικὸ Οἰκουμενιστὴ κληρικὸ ἢ ὅποιον τοὺς συγκαλύπτει προαιρετική; 

Ἀποδεχόμαστε αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς ὡς ὀρθόδοξους ἐπειδὴ εἶναι ἐναντίον τῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καταδικάζουμε τοὺς ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὴν αἵρεση ὡς φανατικούς; 

Εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ ἀποδέχεται τὴν αἵρεση (π.χ. οἱ Ἐπίσκοποι) καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση παρ' ὅτι γνωρίζει ὅτι πατέρας της εἶναι ὁ διάβολος, ἀλλὰ νὰ ἀρνεῖται τὴν νέα ταυτότητα, διότι εἶναι τοῦ διαβόλου; 

Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο μας προειδοποίησαν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ Ἅγιοι ὅτι σημεῖο τῶν καιρῶν θὰ εἶναι ἡ σύγχυση καὶ ὄχι ἡ ταυτότητα καὶ εἶναι τρομερὴ ἡ εὐθύνη ὅσων διχάζοντας τὸ ποίμνιο σπείρουν τὴν σύγχυση αὐτὴ καταδικάζοντας παράλληλα ὅσους δὲν τοὺς ἀκοῦν. 

Ὁ ἀγῶνας μας πρέπει νὰ ἀνήκει πρωτίστως καὶ κυρίως ἐναντίον τῆς παναιρεσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ πραγματικοῦ προδρόμου τοῦ Ἀντιχρίστου. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου. 

Και μετά αναρωτιέται κανείς, γιατί συμβαίνει, ό,τι συμβαίνει!

Το Παναιρετικό Π.Σ.Ε. το οποίο έχουν καταδικάσει ΟΛΟΙ οι Άγιοι και φωτισμένοι γέροντες των τελευταίων 70 χρόνων, συνεδριάζει στην Αθήνα με την φιλοξενία και συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος και τα εκκλησιαστικά ιστολόγια, που υποτίθεται τιμούν τους Αγίους, το ονομάζουν (με το αζημίωτο) «ιστορικό συνέδριο για την ενότητα της Εκκλησίας» (εδώ). Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα. Όμως το ίδιο ιστολόγιο σε παλαιότερο άρθρο, που είχε δημοσιεύσει έγραφε: «Η δε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επέτεινε την οικουμενιστική νοοτροπία πολλών ορθοδόξων, ώστε πια να θεωρείται «απόλυτος προορισμός» η ένωσή μας με την ετεροδοξία! Μάλιστα πολλοί φανατικοί θιασώτες της «Οικουμενικής Κινήσεως» έφτασαν στο σημείο να θεωρούν ως «επιβίωση της Ορθοδοξίας» την «ένωση των εκκλησιών»!»(εδώ). Μπορεί να μας πει το εν λόγω ιστολόγιο, τί τελικά ισχύει; 

Άλλα ιστολόγια απενοχοποιούν για λόγους, που μόνο αυτά γνωρίζουν, τον κεκοιμημένο πια Αλβανίας Αναστάσιο αναφέροντας ως δικαιολογία συμμετοχής του στο Π.Σ.Ε. «ότι εγώ δεν πήγα µόνος µου, αλλά έκανα υπακοή στην απόφαση της Εκκλησίας» (εδώ)!!!  Κι αυτό μάλιστα όταν το ίδιο το ιστολόγιο σε νεότερο άρθρο του καταδικάζει το Π.Σ.Ε. ως «ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΨΕΥΤΟΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» (εδω). Δηλ. Ο Αναστάσιος πήγε και παρέμεινε κα έγινε μάλιστα και πρόεδρος του «Παναιρετικού Συμβουλίου Ψευδοεκκλησιών» από υπακοή και χωρίς να γνωρίζει; Αν τότε είναι έτσι γιατί ο Αναστάσιος είχε πει «Δεν χρειάζεται να συγκρίνετε τις δικές μας κορυφές με τις χαράδρες των άλλων (οι μη ορθόδοξοι). Ο άλλος δεν είναι αναγκαστικά ο εχθρός ή ο κίνδυνος. Μπορεί να είναι για μας εμπλουτισμός (δηλ. η Ορθοδοξία χρειάζεται εμπλουτισμό)» (εδώ). Αυτά τα είπε από υπακοή στην Εκκλησία; Γιατί (εδώ) το Π.Σ.Ε λέει για τον Αναστάσιο: «Με την προσέγγιση της θρησκευτικής διπλωματίας, για την οποία πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αποδείχτηκε άριστος διπλωμάτης  της relationaldiplomacy»; Συμβαδίζουν αυτά με την διδασκαλία και την στάση των Αγίων; Δηλαδή η σημερινή Εκκλησία της Ελλάδος και ο κεκοιμημένος πια Αλβανίας Αναστάσιος έχουν δίκιο και ο π.χ. αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγ. Παΐσιος, ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος που καταδίκασαν ξεκάθαρα το Π.Σ.Ε. ως κέντρο της μεγαλύτερης αίρεσης στην ιστορία της Εκκλησίας έχουν άδικο; Συλλειτούργησε ο άγ. Ραφαήλ το 1453 από υπακοή στην Εκκλησία με τους Λατίνους; Αποδέχθηκε ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής από υπακοή στην Εκκλησία τον αιρετικό τόμο; Υπέγραψε ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός από υπακοή στην Εκκλησία την ένωση στην Φερράρα Φλωρεντία; 

Τραγελαφικό! Αναρωτιούνται αν ο μητρ. Περιστερίου έθεσε εαυτόν εκτός Εκκλησίας, αλλά συνεχίζουν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του και με τους ομοίους του. Που το είδαν ως θεολόγοι αυτό γραμμένο;

 «Γρηγόριε, Γρηγόριε, τι με διώκεις;»!

Ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος εἰς τὰς ἐργασίας τῆς CEC τὸν Δεκέμβριον 2024, εἰς τὴν Βαρσοβίαν, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συνδιοργανώνει μὲ τοὺς Λατίνους ἐπιστημονικά συνέδρια (καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴν Οὐνιτῶν), συν­εργάζεται μὲ αἱρετικούς, σχισματικοὺς καὶ παπαδίνες καὶ εἰσάγει εἰς τὴν Μητρόπολιν Περιστερίου τοὺς ἀχειροτονήτους σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας.

Μήπως ὁ Μητρ. Περιστερίου ἔθεσε τὸν ἑαυτόν του ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

«ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΕ, ΤΙ ΜΕ ΔΙΩΚΕΙΣ;»!

Νίτσε: «Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός. Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός. Καὶ ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε».

Κάποιοι, μερικοὶ μεγαλοσχήμονες ρασοφόροι.

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

  Ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα δέν ἐξαντλεῖται σέ ἕναν διοικητικό ρόλο κοσμικοῦ τύπου, ὁπότε καί δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, καθώς ἀποκλειστικά κριτήριά της εἶναι ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιο καί ἡ ἀγάπη: ἡ ἀλήθεια, ὅπως αὐτή πηγάζει ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τό δίκαιο, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς θεόπνευστους ἱερούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Τά τρία αὐτά, ἐν ἀπολύτῳ συμπνοίᾳ, ἀποτελοῦν τήν ἑνιαία βάση πού ἀναπτύσσεται καί λειτουργεῖ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἀπαράβατη τήρηση τῶν τριῶν αὐτῶν συνίσταται ἄλλωστε -ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου- ὁ φρικτός ὅρκος πού δίνει ὁ μέλλων ἐπίσκοπος ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου.

  Ἡ τρέχουσα ὅμως ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀποδεικνύει τό πόσο αὐτό πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύη ὡς πρός τήν ἐπισκοπική διακονία εἶναι τελείως διαφοροποιημένο ἀπό τήν ἀκολουθούμενη πράξη, ἀφοῦ τίς περισσότερες φορές ἀποκλειστικό κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἀποτελοῦν οἱ ἑκάστοτε σκοπιμότητες, πού καθορίζουν τίς ἀντίστοιχες διοικητικές ἀποφάσεις. Ἔτσι ὅμως, ἡ ἐκκλησιολογία θρυμματίζεται, οἱ αἰώνιοι στῦλοι τῶν ἱερῶν κανόνων σωριάζονται, ἡ εὐχαριστιακή σύναξη πληγώνεται καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σκανδαλιζόμενος διαμαρτύρεται, καί ἡ διαμαρτυρία αὐτή ὑψώνεται ὡς κραυγή ἀπογνώσεως εἰς τά ὦτα τοῦ Κυρίου.

Δέν θά ἔπρεπε ἡ Δ.Ι.Σ. νά εἶχε κατονομάσει τόν Σεβ. Γρηγόριον;

  Ἡ ἐγκύκλιος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τόν ὁποῖο εἶχε ἀπομακρύνει μέ ἀπόφασή του ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος καί ἡ ὁποία ἔχει κατασκανδαλίσει τό ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως (καί ὄχι μόνον), σέ μία πρώτη ἀνάγνωση χαροποίησε τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, ἡ μή συμμόρφωση τοῦ Μητροπολίτου Γρηγορίου μέ τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ὅπως αὐτό ἐπαληθεύεται ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν πιστῶν τῆς Μητροπόλεως, οἱ ὁποῖοι καταγγέλλουν ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος δέν ἔχει εἰσέτι ἀποκατασταθῆ στήν θέση του, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καί τῆς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἐπιβεβαίωσε τούς φόβους ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτή ἦταν ἀποτέλεσμα σκοπιμοτήτων καί ὄχι ἀπόφαση ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας, σκοπιμότητες ὅμως πού γεννοῦν πολλά ἐρωτήματα…

Κυριακή της Ορθοδοξίας. Για μία ακόμα φορά οι "ορθόδοξοι" Ποιμένες την γιόρτασαν αν-Ορθόδοξα και άνευ ομολογίας!

               

τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἱστοσελίδες ποὺ ἐνημερώνουν μὲ ρεπορτάζ καὶ ἑκατοντάδες φωτογραφίες γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις στὶς διάφορες Μητροπόλεις γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀποκαλύπτει τὴν ἑξῆς τραγικὴ πραγματικότητα:

Οὔτε ἕνας Μητροπολίτης ἢ Ἐπίσκοπος (Για τὸν Πειραιώς δὲν μιλοῦμε, διότι ἀπὸ τὴν μία μιλάει γιὰ Οἰκουμενισμό, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη στέλνει ψηφιδωτὲς εἰκόνες στὸν Πατριάρχη καὶ συμπορεύεται μαζί του στὸ Οὐκρανικό) βρέθηκε, οὔτε ἕνας νὰ ἐπισημάνει ὅτι: γιορτάζουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο γιὰ νὰ τιμήσουμε τοὺς Ὁμολογητὲς Πατέρες, ἀλλά κυρίως γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε σὲ παρόμοιες καταστάσεις ἔχοντάς τους ὡς πρότυπο ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· καὶ ἐπίσης ὁδηγὸ κυρίως γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων ποὺ συνιστοῦν τὴν σύγχρονη ἡγεσία τῆς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΣ Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς βλ. π.χ. ἐδῶ, ἐδῶ. ἐδῶ, ἐδῶ, ὁ δὲ Κυθήρων Σεραφεὶμ (ἐδῶ) τεχνηέντως μιλάει γιὰ μασονία, σιωνισμό, μαρξισμό, ἀλλὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς πρωτεργᾶτες του δὲν τοὺς ἀναφέρει, διότι γνωρίζει ὅτι ἀν τὸ κάνει θὰ ἐρωτηθεῖ: Τότε γιατὶ κοινωνεῖς μαζί τους;

Κάποιοι δὲ "ἱερεῖς τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας" μιλοῦν γιὰ ὁμολογία, γιὰ τὸν ἐπίσκοπό τους ὅμως ποὺ συμπροσεύχεται μὲ παπικούς, δὲν βγάζουν λέξη καὶ αὐτὸ τὸ θεωροῦν εὐσέβεια.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δείχνει ὅμως, ὅτι κανεὶς πραγματικὰ εὐσεβὴς ἱερέας καὶ ἀρχιερέας δὲν ἀποφάσισε νὰ συμφωνήσει ἢ συμβιβάστηκε μὲ τὴν αἵρεση ἔστω καὶ κατ’ οἰκονομία καὶ δὲν ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του ἢ συμφώνησε διὰ σιωπῆς σὲ κάποιο αἱρετικὸ κείμενο (βλ. π.χ. Κολυμπάρι, Π.Σ.Ε.). Ἀντιθέτως ὅλοι διέκοψαν κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐδῶ τοὺς Εἰκονομάχους (πρέπει καὶ πάλι νὰ τονισθεῖ: πρὶν τὴν συνοδική τους καταδίκη) καὶ ἔφθασαν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ παραιτηθοῦν τῆς ἀρχιερωσύνης τους, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς ποὺ κάνουν τὰ πάντα γιὰ μὴν χάσουν τὸν θρόνο τους.

Δὲν ἔλεγαν ἄλλα καὶ ἔκαναν ἄλλα, οὔτε ἀπέκρυτπαν ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποιός εἶναι αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀποφευκτέος. Ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ ὕψιστο ἔγκλημα γιὰ κληρικὸ ἀποδεικνύει ὁ λίβελλος τοῦ 1464 πρὸς τὸν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σωφρόνιο Α΄ στὸν ὁποῖο δήλωναν τὴν μετάνοιά τους φιλενωτικοὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι εῑχαν ἀποδεχθεῖ τὴν ἕνωση μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (βλ. Κολυμπάρι, Π.Σ.Ε.) γράφει: "μετά πάσης μου γνώμης καί προαιρέσεως ἐπί μάρτυρι τῷ θεῷ καί τοῖς ἁγίοις ἀγγέλοις καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, ὁμολογῶ καρδίᾳ καί στόματι χωρίς τινός ὑποκρύψεως καί τοῦ ἄλλα μέν φρονεῖν, ἄλλα δέ λέγειν, καί φρονῶ καθώς ὁμολογεῖ ἄνωθεν ἡ ἁγία καθολική ἐκκλησία τῶν Γραικῶν" (Αρχιμ. Νεκταρίου Δ. Καρσιώτη, Η Σύνοδος Φερράρας -Φλωρεντίας από της υπογραφής του όρου ενώσεως έως και της καταργήσεως αυτού, Αθήνα 2020, σελ. 482f.).

«Αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξε» καὶ ἡ τραγωδία τοῦ Ο.Τ.

Ἡ τραγωδία, κύριοι του Ο.Τ., εἶναι, ὅτι, ἐνῶ μιλᾶτε γιὰ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας καὶ τὴν ἀνάγκη μιμήσεώς τους, ὄχι μόνο δὲν τοὺς μιμεῖστε οὔτε στὸ ἐλάχιστο, ἀλλὰ καὶ κατηγορεῖτε ὅσους προσπαθοῦν νὰ τοὺς μιμηθοῦν. Καὶ ἀντί, ὅπως τότε ἐκείνοι νὰ διακόψετε, τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, ἐσεῖς συνεχίζετε νὰ κοινωνεῖτε ἐν γνώσει σας καὶ παρὰ τἰς τόσες βλασφημίες μὲ τοὺς σύγχρονους (παν)αιρετικούς, ἐπαναλαμβάνοντας δεκαετίες ὁλόκληρες(!!!) μὲ κάποιες παραλλαγὲς τὸ ἴδιο ἐρώτημα: "Μὲ πόση ἐπιείκεια καὶ ἀνοχὴ μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση;" τὸ ὁποῖο μὲ τὴν στάση σας ἀπαντᾶτε ἤδη πρὶν τὸ θέσετε: "ἄχρι καιροῦ" τοὐτέστιν "ὅσο μᾶς συμφέρει"!

Α.Τ.

Η Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ τῶν Νηστειῶν, ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἀφιερωμένη στὸ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, τὸ 843, ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ βυζαντινὴ αὐτοκράτειρα καὶ ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας, Θεοδώρα καὶ τοῦ τερματισμοῦ τῆς εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία συντάραξε τὴν Ἐκκλησία γιὰ ἕνα καὶ πλέον αἰώνα.

Κοσμικοὶ ἄρχοντες, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλάμ, θέλησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν κατάργηση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀπὸ τὴ θεία λατρεία. Ἀλλὰ ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐκκλησιαστικὴ αὐτοσυνειδησία ἀντιστάθηκε μὲ σθένος, ἀναδεικνύοντας πλῆθος ὁμολογητῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787) ἀποφάνθηκε πὼς ὁ εἰκονισμὸς δὲν εἶναι εἰδωλολατρία, ὅπως ἰσχυρίζονταν οἱ εἰκονομάχοι, ἀλλὰ ἡ τιμὴ πρὸς τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες, ὑπερβαίνει τὴν ὕλη καὶ διαβαίνει στὸ τιμώμενο πρόσωπο.

Ἀναγκαῖος ὁ ἔλεγχος τῶν σκανδάλων

Συμφωνούμε με την μόνη διαφορά, ότι ο λεκτικός έλεγχος πρέπει να συνοδεύεται από τις προβλεπόμενες από τους Ι. Κανόνες πράξεις. Δεν είναι δημοσιογράφοι οι Χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, ούτε μπορεί η ατιμωρησία να φέρει κάτι καλό.

 

Ἀναγκαῖος ὁ ἔλεγχος τῶν σκανδάλων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Συχνὰ ἀκοῦμε στοὺς θρησκευτικοὺς κύκλους, ἀλλὰ καὶ σὲ ἱερατικὲς συνάξεις καὶ συναντήσεις, νὰ γίνεται λόγος γιὰ διάφορα σκάνδαλα μὲ πρωταγωνιστὲς κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ μὲ μοναχοὺς ποὺ γιὰ κάποιο λόγο δραστηριοποιοῦνται στὸν κόσμο ἢ ὑπηρετοῦν στὰ μετόχια τῶν μοναστηριῶν τους.

  Πολλοὶ διατυπώνουν τὴν ἄποψη ὅτι τὰ σκάνδαλα πρέπει νὰ ἐλέγχονται ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους καὶ νὰ μὴ καλύπτονται. Νὰ μὴ παραπλανᾶται ὁ κόσμος. Εἶναι ἀναγκαία ἡ κάθαρση κι ἂς παρουσιάζει πολλὲς δυσκολίες. Μερικοὶ ἐπίσης βλέπουν τὸ θέμα καὶ ἀρνοῦνται τὸν ἔλεγχο γιὰ «πνευματικοὺς» λόγους. Νὰ μὴ σκανδαλιστοῦν περισσότεροι, ὑποστηρίζουν.

  Προτοῦ νὰ δώσουμε ἀπάντηση στὸν προσβληματισμὸ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, θὰ ἀναφέρουμε δύο περιστατικὰ πού μᾶς ἄφησαν ἀρνητικὴ ἐντύπωση.

Ο Ορθόδοξος Τύπος συνεχίζει το έργο του: Την διαστρέβλωση των λόγων των Αγίων για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Από πότε, π. Διονύσιε, το «απόφευγε τον αιρετικό ως λύκο» του αγ. Χρυσοστόμου, ερμηνεύεται με «ύψωσε την φωνή σου και έλεγξε, αλλά συνέχισε να κοινωνείς μαζί του, αποκαλώντας τον ορθοτομούντα την Αληθείαν»; Πως φθάσετε σε τέτοια ερμηνεία;  Έχετε καταντήσει χειρότεροι από τον Προκρούστη, (πετσο)κόβωντας και τραβώντας τα λόγια των Αγίων για να δικαιολογήσετε την αγιοπατερικώς αστήρικτη στάση σας!

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ ΕΧΘΡΟΝ ΜΑΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ βλέπει κανεὶς κληρικοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ μὴ ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ αἱρετικὸς πάπας εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς πίστεώς μας. Δυστυχῶς, τὸν ἔχουν συν­ηθίσει καὶ δὲν ἐνοχλοῦνται, ἀφοῦ καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου διατηροῦν ἀδελφικὲς σχέσεις μαζί του. Πολλοὶ ἐπίσης πιστεύουν ὅτι ὁ Πάπας μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ πολλὰ θέματα, γιατί εἶναι ἀρχηγὸς τοῦ κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι Ὁ Πάπας ποτὲ δὲν βοήθησε τοὺς Ὀρθοδόξους. Πάντα σχεδίαζε τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ προσπαθοῦσε νὰ τὸ πετύχει, ἄλλοτε μὲ τὴν προβατόσχημη οὔνια (καθολικοὶ μὲ ἔνδυμα ὀρθοδόξου) καὶ ἄλλοτε μὲ πολιτικὲς καὶ οἰκουμενιστικὲς μεθόδους.

Στὴν ἐποχή μας ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης  Βαρθολομαῖος συνεργάζεται στενὰ μὲ τὸν Πάπα ὄχι γιὰ νά λύσουν τὶς δογματικὲς διαφορές, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς ἐνταφιάσουν καὶ νὰ καλλιεργήσουν ἁρμονικὲς σχέσεις μὲ τρόπο προκλητικὸ καὶ ἀπαράδεκτο. Συμπροσεύχονται, κὰνουν κοινὲς δηλώσεις, ἀνησυχοῦν ὑποκριτικὰ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου, συνευφραίνονται καὶ πιστεύουν ὅτι ὁσονούπω θὰ πετύχουν μία ἐξωτερικὴ καὶ φαινομενικὴ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, χωρὶς νὰ ἀλλάξει κάτι. (σσ. Αυτά τα λέτε εδώ και δεκαετίες!!! Κι εσείς τί κάνετε; Τίποτα απολύτως. Συνεχίζετε απλώς να τελείτε χρέη δημοσιογράφου για τον Ο.Τ. επαναλαμβάνοντας το «θα» και ξεπερνώντας κάθε πολιτικό). Δὲν σκέπτονται καθόλου τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν παπικῶν στὴ Μία Ἐκκλησία μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια. Οἱ ἡμέτεροι οἰκουμενιστὲς ἔχουν πάθει ἀμνησία καὶ τὰ βλέπουν ὅλα ρόδινα. Ὅμως «σχεδιάζουν χωρὶς τὸν ξενοδόχο».

Οἱ ἐνάρετοι κληρικοὶ καὶ ὁ πιστὸς λαὸς θὰ ἀντιδράσουν δυναμικά. Ἡ ἀντίσταση εἶναι δεδομένη. Αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ένα επιχείρημα του γέροντος Γαβριηλ που απευθύνεται σε όλους όσους βλέπουν μόνο το δέντρο και όχι το δάσος.

Στην συμπληρωματική του επιστολή προς τον σύλλογο «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» ο γέρων Γαβριήλ εκφράζει ένα επιχείρημα, που απευθύνεται σε όλους όσους ασχολούνται με δευτερεύοντα θέματα, το ύψιστο όμως θέμα της αντιμετώπισης της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού το αγγίζουν ελάχιστα, διότι αυτό απαιτεί (όλοι το γνωρίζουν) την διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς. Το επιχείρημα αυτό είναι υψίστης σημασίας αν θέλουμε να μιλούμε για ευσέβεια και συνέπεια στα θέματα Πίστεως και έχει εκφραστεί κι από εμάς πολλές φορές. 

Όλη η επιστολή του γέροντος Γαβριήλ εδώ

Ὁ συγκεκριμένος σύλλογος, ὁ ὁποῖος διενεργεῖ τήν συλλογήν τῶν ὑπογραφῶν, ἐνδεχομένως ἐστενοχωρήθησαν γιά ὅσα ἔγραψα· ὅμως ἄς μοι συγχωρήσουν καί τήν ἔκφρασιν τοῦ ἑξῆς παραπόνου: κατά τά πρόσφατα ἔτη τῆς ἐπωφελοῦς δραστηριότητός τους χάριν τῆς Πατρίδος, τόσο στό περιοδικόν τους, ὅσο καί γενικώτερα, ἀποφεύγουν νά ἐκφράσουν δημοσίως τήν ἀντίδρασίν τους σέ ὅσα αἱρετικά καί πρόξενα ἐκκοσμικεύσεως λέγονται καί πράττονται δημοσίως ἀπό ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι σημείου νά κατηγοροῦνται ἀπό σκανδαλιζομένους ἀδελφούς – ἀδίκως βέβαια, ὅτι συμφωνοῦν μέ τούς ἐκπροσώπους αὐτούς. Ἡ ἀπόδοσις τοῦ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας στούς αἱρετικούς, κατά τήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου (2016) ὑπῆρξε παρωνυχίς, ἄν ἐξετασθῆ ὑπό τό φῶς τῶν ἀγώνων τοῦ Μ. Ἀθανασίου γιά τήν «κεραίαν» τοῦ Συμβόλου τῆς Νικαίας; Ἡ ἐπίσημος ὑπεράσπισις καί υἱοθέτησις ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν τῶν αἱρετικῶν κειμένων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (2007) καί τοῦ Πουσάν (2013) πού ἔθεσαν σέ ἴσην μοίραν εὐθύνης ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους καί τούς αἱρετικούς γιά τήν «διαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας» εἶναι λεπτομέρεια; Τό αἱρετικόν δόγμα τῆς Μοναρχίας τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖον ἐξεφράσθη μέ τήν παρέμβασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τήν ἐπί αἰῶνας ξένην δικαιοδοσίαν τῆς Οὐκρανίας καί τήν πρόκλησιν τεραστίου, ἱστορικῶν διαστάσεων, σχίσματος εἶναι ἐλάχιστον θέμα; Ἐλησμονήσαμεν, ὅτι καί τό αἱρετικόν δόγμα τῆς Μοναρχίας τοῦ Πάπα τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἐξεφράσθη ἐν πρώτοις μέ τήν ἐκκλησιαστικήν εἰσβολήν του στήν Ἐκκλησίαν τῆς Βουλγαρίας ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Μ. Φωτίου; Ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν Ἐσταυρωμένων ἀπό τάς Ἐκκλησίας, ἡ μετατροπή τῶν Ναῶν εἰς χώρους συναυλίας, ἡ ἀμφισβήτησις τῆς ἰσχύος τῆς θείας Χάριτος ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς πανδημίας καί ἄλλα πολλά καί ἰσοβαρῆ ἁμαρτήματα ἀσεβείας τῶν διοικούντων τήν Ἐκκλησίαν, εἶναι θέματα πού δέν ἀφοροῦν στούς Ρωμηούς καί τήν Ρωμηοσύνην, ἡ ὁποία πρωτίστως χαρακτηρίζεται ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν Ὀρθοπραξίαν; Καί ἠμπορεῖ ἡ Ρωμηοσύνη τῶν ἀληθῶν Ρωμηῶν νά εἶναι ἑνωμένη μέ τήν ἀποθρασυνομένην πλάνην, μέ τήν αἵρεσιν καί τούς ἀμετανοήτους ὑπηρέτας των, ὅταν τό μόνον εἶδος εἰρήνης πού ἀπορρίπτει ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ εἰρήνη μέ τούς ἐχθρούς Του; (Ματθ. 10, 34-36 καί Γαλ. 1, 8.9)

Στο ίδιο έργο θεατές.

Οι αντιοικουμενιστές συνεχίζουν να μιλούν για αίρεση, για μόλυνση, για ασέβεια και συνεχίζουν να μένουν στα λόγια φέρνοντας την γνωστή δικαιολογία της αποφυγής υπερβολών. Το ότι η στάση τους δεν έχει επιφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως η αίρεση καλπάζει, δεν τους ενδιαφέρει διόλου!

Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων

 

Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων – 1ον

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας παραδόθηκε μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ διαδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στὴν οἰκουμένη. Ὡστόσο χρειάζεται ἡ ὑπεράσπισή της, γιατί ὑπάρχουν οἱ ἀσεβεῖς καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὴ νοθεύσουν. Ἀναφερόμαστε στοὺς ἀνθρώπους τῶν μικρῶν κοινωνιῶν, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται καὶ διαπιστώνουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν πολεμίων τῆς πίστης. Πολλοὶ μάλιστα ἀγνοοῦν τὰ κίνητρα τῶν ἀσεβῶν καὶ δὲν ἀνησυχοῦν, στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε, γιὰ τὴν ἐπικίνδυνη δραστηριότητά τους.

  Οἱ ἀσεβεῖς παραποιοῦν καὶ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστης, γιὰ νὰ βροῦν «ἐπιχειρήματα», προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀκόλαστη καὶ ἀνήθικη ζωή τους. Ἐπικαλοῦνται μερικὲς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐπιδιώκουν τὴν κάλυψη τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἐνῶ τὰ πάθη τους εἶναι σὲ πλήρη ἱκανοποίηση. Δὲν ἔχουν ἱερὸ καὶ ὅσιο. Μειώνουν μὲ τρόπο προκλητικὸ τὴν πνευματικὴ ἀξία βασικῶν ἐντολῶν τῆς πίστης. Θέλουν μία θρησκευτικότητα χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα, συμβιβασμένη μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο! Δὲν ἐπιλέγουν τὸ στενὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἔμπρακτης πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης. Ἐπιλέγουν τὴν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἱκανοποιοῦν τὰ ἀκόρεστα πάθη τους καὶ ζοῦν μέσα στὴν «εὐτυχία» τοῦ νὰ τρῶν, νὰ πίνουν καὶ νὰ διασκεδάζουν. Ὅσα πνευματικὰ καὶ θεῖα δὲν γνωρίζουν, τὰ ἐπικρίνουν καὶ τὰ ἀπορρίπτουν, «ἐνῶ ὅσα γνωρίζουν μὲ τὶς φυσικές τους αἰσθήσεις, μὲ τὰ ἔνστικτα καὶ τὶς ὀρέξεις τους, σὰν τὰ ζῶα ποὺ δὲν ἔχουν λογική, τὰ κάνουν, γιὰ νὰ διαφθείρουν καὶ νὰ καταστρέφουν τοὺς ἑαυτούς τους», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας τὸν 10ο στίχο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Ἀδελφοθέου, ποὺ ἀναφέρεται στοὺς ψευδοδιδασκάλους, οἱ ὁποῖοι «καθυβρίζουν ἐκεῖνα ποὺ ξεπερνοῦν τὴν ἀντίληψή τους· κι ἐκεῖνα ποὺ ξέρουν ἀπὸ ἔνστικτο, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα, κι αὐτὰ ἀκόμα τοὺς ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή».

  Στὴν παραπάνω ἐπιστολὴ καὶ συγκεκριμένα στοὺς στίχους 12-13 καὶ 16-19, γίνεται ἀναφορὰ στοὺς ἀσεβεῖς καὶ στοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ στὴν ἐποχή μας, ποὺ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔχουν αὐξηθεῖ ἀνησυχητικά.

  Οἱ ἀσεβεῖς συμμετέχουν πρόθυμα στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὶς διάφορες ἐκδηλώσεις τοῦ ποιμαντικοῦ της ἔργου. Εἶναι «σπιλάδες, συνευωχούμενοι ἀφόβως». Μολύνουν καὶ βεβηλώνουν. Θέλουν νὰ διαψεύδουν τὶς κακὲς πληροφορίες καὶ νὰ διαλύουν τὶς εἰς βάρος τους ἀρνητικὲς ἐντυπώσεις στὴν κοινωνία. Ἀποτελοῦν βρώμικες κηλίδες στὸν καθαρὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο.

  Οἱ ἀσεβεῖς θέλουν νὰ τοὺς προσφέρουν καὶ ὄχι νὰ προσ­φέρουν οἱ ἴδιοι. «Ποιμαίνουν ἑαυτούς». Δὲν ἔχουν συναίσθηση καὶ ντροπή.

  Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι εἶναι «νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμενοι». Εἶναι σύννεφα χωρὶς νερό, ποὺ οἱ ἄνεμοι τὰ μετακινοῦν συνεχῶς, ἀλλάζοντάς τους σχήματα καὶ κατευθύνσεις. Τὰ ὅσα λένε εἶναι πλάνα καὶ ὑπαγορεύονται ἀπὸ τὰ πάθη τους. Ὑπηρετοῦν μόνο τὰ συμφέροντά τους καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ κοινωνικὴ προσφορά.

Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων – 2ον

Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι ξεκίνησαν ὡς χριστιανοί, ἀλλὰ στὴ συν­έχεια ἀρνήθηκαν τὴν ὀρθὴ πίστη, δὲν τήρησαν τὶς ἐντολὲς καὶ πέθαναν πνευματικά. Παρομοιάζονται μὲ «δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα (μία φορὰ πρὶν νὰ πιστέψουν καὶ ἄλλη μία μετὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὸ Χριστό), ἐκριζωθέντα». Εἶναι δέντρα χωρὶς φύλλα καὶ φυσικὰ χωρὶς καρπούς, ποὺ ξεράθηκαν καὶ ξεριζώθηκαν καὶ κατέληξαν στὴ φωτιά.

Οἱ διαστροφεῖς τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ εἶναι «κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας». «Οἱ καρδιὲς τους συνταράσσονται ἀπὸ ἁμαρτωλὰ πάθη, γι’ αὐτό καὶ ξεβράζουν ἀπὸ μέσα τους ὡς ἀφρὸ ἀηδιαστικὸ τὶς αἰσχρές τους  πράξεις ποὺ προκαλοῦν ντροπὴ» (Π. Ν. Τρεμπέλας).

Οἱ διαστροφεῖς τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχουν σταθερὴ πνευματικὴ πορεία. Περιπλανῶνται ἐδῶ κι ἐκεῖ, χωρὶς νὰ τοὺς ἔχουν ἐμπιστοσύνη οἱ ἄνθρωποι. Εἶναι κακοὶ ὁδηγοί, «ἀστέρες πλανῆται». Ξέφυγαν ἀπὸ τὴν τροχιά τους καὶ κινοῦνται ἐλεύθερα καὶ ἀκανόνιστα. Σὲ αὐτοὺς ἔχει ἐπιφυλαχθεῖ ὡς αἰώνια τιμωρία τὸ ζοφερὸ σκοτάδι.

Οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ γογγύζουν, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴ συμπάθεια τῶν συνανθρώπων τους καὶ στὴ συνέχεια νὰ τοὺς προσ­ελκύσουν στὶς αἱρετικὲς δοξασίες καὶ ἀπαράδεκτες ψευδοδιδασκαλίες. Μεμψιμοιροῦν (παραπονοῦνται συνεχῶς γιὰ τὴν τύχη τους), ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους δείχνοντας ὑποκριτικὸ ἐνδιαφέρον. Καταφέρονται ἐ­ναν­τίον τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν πονηρὲς ἐπιθυμίες. Τὰ λόγια τους εἶναι ὑπερήφανα, ὑπερβολικά, ἀλλὰ καὶ ὑποκριτικά, ὅταν ἐκφράζουν θαυμασμὸ γιὰ πρόσωπα, ποὺ φέρουν ἀξιώματα, «ὠφελείας χάριν».

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐπικίνδυνοι στὴν Ἐκκλησία, γιατί προκαλοῦν διαιρέσεις καὶ σχίσματα. Ἡ ἐπικοινωνία μαζί τους εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀπέρριψε τοὺς κανόνες τῆς λογικῆς καὶ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν ζωὴ καὶ συμπεριφορά, παραδίδει τὸν ἑαυτὸ του σ’ ὅλα τὰ πάθη, καὶ δὲν γίνεται πλέον μόνο θηρίο, ἀλλὰ ἕνα πολύμορφο καὶ πολυμήχανο τέρας, καὶ δὲν ἔχει οὔτε τὸ ἐλαφρυντικὸ ὅτι εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του τέτοιος· γιατί ὅλη ἡ κακία του εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης ἐκλογῆς»1.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὸν Τίτο ὅτι «τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀκολουθεῖ πλανημένες διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μιὰ δυὸ φορές, κι ἂν δὲν ἀκούσει ἄφησέ τον, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι αὐτὸς ἔχει πιὰ διαστραφεῖ κι ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτὸ του»2. Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης συμβουλεύει: «Ὅταν κάποιος κήρυκας σᾶς ἐπισκέπτεται καὶ δὲν διδάσκει αὐτὴ τὴ διδαχὴ (τοῦ Κυρίου), μὴ τὸν βάζετε στὸ σπίτι σας καὶ μὴ τὸν καλωσορίζετε, γιατί ὅποιος τὸν καλωσορίζει συμμετέχει στὰ πονηρά του ἔργα»3.

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπίσης τονίζει ὅτι πάρα πολὺ δύσκολα ἐγκαταλείπουν τὴν αἵρεση οἱ αἱρετικοί: «Οὔτε ὁ Αἰθίοπας θὰ ἀλλάξει ποτὲ τὸ δέρμα του οὔτε ἡ λεοπάρδαλη τὶς πολύχρωμες κηλίδες της οὔτε ἐκεῖνος ποὺ ἀνατράφηκε μὲ διεστραμμένα δόγματα μπορεῖ νὰ ἀποτινάξει τὸ κακό τῆς αἵρεσης».4

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσεβῶν καὶ τῶν αἱρετικῶν πρέπει νὰ γίνεται χωρὶς ἐπικίνδυνες ὑπερβολές. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς αἱρετικοὺς μὲ ἡμερότητα: «Τέτοιος εἶναι ὁ δικός μας πόλεμος· δὲν κάνει τοὺς ζωντανοὺς νεκρούς, ἀλλὰ ζωοποιεῖ τοὺς νεκρούς, γιατί διακρίνεται ἀπὸ τὴν ἡμερότητα καὶ τὴ μεγάλη ἐπιείκεια. Γιατί δὲν πολεμῶ μὲ ὑλικὰ ὅπλα, ἀλλὰ καταδιώκω μὲ τὸ λόγο, ὄχι τὸν αἱρετικό, ἀλλὰ τὴν αἵρεση· δὲν ἀποστρέφομαι τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ μισῶ τὴν πλάνη καὶ θέλω νὰ τὸν ἀποσπάσω ἀπ’ αὐτή».5

Σημειώσεις:

1. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Α΄, Ἀθήνα 1993, σελ. 693-694. 2. γ΄ 10-11. 3. Β΄ Ἰωάν. 10-11. 4. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Α΄, Ἀθήνα 2002, σελ. 312. 5. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Α΄, Ἀθήνα 1993, σελ. 401-402.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

Όταν ο αείμνηστος π. Αυγουστίνος Καντιώτης προειδοποιούσε τον πατρ. Βαρθολομαίο ότι θα του κόψει το μνημόσυνο, όπως έκανε με τον Αθηναγόρα.

Και άλλοι έχουν προειδοποιήσει τον Βαρθολομαίο ότι, αν προχωρήσει, θα του κόψουν το μνημόσυνο, αλλά, όταν αυτός τους αγνόησε επιδεικτικά και προχώρησε με τεράστια βήματα, αυτοί έκαναν πως δεν είδαν και συνεχίζουν να τον μνημονεύουν σφυρίζοντας σιγανά. Αυτοί μάλιστα θεωρούνται ακόμα εκφραστές του αντιαιρετικού αγώνα.

 Αυγουστίνος Καντιώτης

Τότε αφού ο Οικουμενισμός και υπάρχει και επικίνδυνος είναι, εσείς γιατί δεν καταδικάζετε τους Οικουμενιστές και κοινωνείτε μαζί τους;

Οικουμενισμός και Αντιοικουμενισμός (Αντίκρουση ισχυρισμού ότι ο Οικουμενισμός είναι «ανύπαρκτος» ή «ακίνδυνος»)

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 30η Σεπτεμβρίου 2024 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

(Αντίκρουση ισχυρισμού ότι ο Οικουμενισμός είναι «ανύπαρκτος» ή «ακίνδυνος»)

      Το Γραφείο μας, στα 13 χρόνια της λειτουργίας του, μεταξύ των εκατοντάδων ανακοινώσεών του, συνέταξε και δημοσίευσε μια πληθώρα ανακοινώσεων και για το Οικουμενισμό, έχοντας την βεβαιότητα, μέσα από ενδελεχείς έρευνές μας και πάνω απ’ όλα τις γνώμες συγχρόνων αγίων, ευλαβών γερόντων και σύγχρονων επιφανών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, ότι είναι αίρεση, παναίρεση και μάλιστα το πλέον δαιμονικό κακόδοξο σύστημα στην δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν απορρίπτει τίποτε και δεν απολυτοποιεί τίποτε! Όλα είναι σχετικά. Δέχεται κάθε θρησκευτική πίστη ως μέρος της αλήθειας και η αλήθεια βρίσκεται στον συγκερασμό. Η ουσία και η δομή του είναι ο συγκρητισμός.

      Είναι γεγονός πως εδώ και έναν σχεδόν αιώνα ο Οικουμενισμός είναι παρών και στην Εκκλησία μας, ως τάσεις και περιρρέουσες απόψεις από συγκεκριμένα και συχνά επώνυμα και υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, χωρίς ωστόσο να προχωρήσουν σε πλήρη αποδοχή και θεσμοθέτησή τους. Το γεγονός αυτό, όπως είναι φυσικό και υγιής αντίδραση μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, έγειρε και συνεχίζει να εγείρει αντιδράσεις, «βαπτίζοντας» οι θιασώτες του Οικουμενισμού, τους αντιδρώντες ως «αντιοικουμενιστές». Και το χειρότερο: εκτοξεύουν εναντίον τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, όπως «συντηρητικούς», «σκοταδιστές», «ακραίους», «φανατικούς», «φονταμενταλιστές», κλπ! Χρησιμοποιούν δυστυχώς τις ίδιες «ετικέτες» με τους προωθητές της σύγχρονης εφιαλτικής Woke ατζέντας, σε όποιον διαφωνεί και αντιτίθεται στις ιδέες και τους στόχους της.

Ὁ «ἀκραῖος» κυρ Φώτης Κόντογλου

Μία ὀφειλόμενη ἀπάντηση στὴν ἐπαναμβανομένη διδασκαλία τοῦ π. Πέτρου Χίρς, ὅτι ὁ ζηλωτισμὸς εἶναι ἴδιος μὲ τὴν αἵρεση καὶ ὅτι σὲ καιροὺς αἱρέσεως πρέπει νὰ ἀκολουθεῖται ἡ "βασιλικὴ ὁδός";

Φώτης Κόντογλου: «Λένε κάποιοι ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἕνας φανατικός, ἕνας καθυστερημένος ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται ἐκτὸς τῆς πραγματικότητος, (γιατὶ πραγματικότης γιὰ πολλοὺς πραγματικοὺς ἀνθρώπους τῆς θρησκείας εἶναι ὅ,τι εἶναι πραγματικότης γιὰ τὸν ὑλικὸν ἄνθρωπον, γιὰ τὸν ἐπιστήμονα, κι ὄχι ἡ μία καὶ αἰώνια πραγματικότητα, ἡ ἀμετασάλευτη. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς χριστιανὸς μὴ ἔχων ὧδε μένουσαν πόλιν (Ἑβρ. 13:14). Ἐμένα λοιπὸν μὲ ἔχουν γιὰ ζηλωτή» («Οἱ λίθοι κεκράξονται», περ. Κιβωτός, ἀρ. φ. 8, (1952), σ. 320).

Ἂν ἐξετάσει κανεὶς προσεκτικὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία πολλῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἢ τῶν λεγομένων «ἀντιαθηναγοριστῶν» μία ἀπὸ τὶς πιὸ τραγικὲς διαπιστώσεις ποὺ θὰ κάνει, εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἐπιχειρηματολογία τους σὲ μερικὰ σημεῖα δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ αὐτὴν τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς παραποιοῦν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν «Οἰκονομία» τους, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς στηρίζουν ἐμμέσως πλὴν σαφέστατα τὴν δεσποτοκρατία, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν δέχονται τὸν διάλογο καὶ ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς χαρακτηρίζουν –αὐθαίρετα καὶ ἄνευ πατερικῶν ἐπιχειρημάτων– τοὺς διαφωνοῦντες μὲ αὐτοὺς ὡς ἀκραίους, ἐξαπολύοντας παράλληλα κατηγορίες ποὺ παίρνουν τὸν χαρακτῆρα τῆς συκοφαντίας, ἔτσι κάνουν καὶ αὐτοὶ οἱ ἀντιοικουμενιστές.

Τρανὸ παράδειγμα τῶν παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ π. Πέτρος Χίρς, ὁ ὁποῖος γυρνάει ἀπὸ ἡμερίδα σὲ ἡμερίδα, ἀπὸ ὁμιλία σὲ ὁμιλία καὶ ἐπαναλαμβάνει ἐδῶ καὶ χρὀνια τὰ ἴδια, παρόλο ποὺ αὐτὰ ἔχουν πολλάκις μὲ τρανταχτὰ ἐπιχειρήματα ἀποδειχθεῖ ὡς λανθασμένα καὶ ἀντιορθόδοξα. Τί ἐπαναλαμβάνει, τὸ ἀκούσαμε καὶ πάλι σὲ πρόσφατη ὁμιλία του (ἐδῶ) μὲ τίτλο «Ἡ ἑνότητα τῶν ἄκρων, Φυλετισμοῦ, Ζηλωτισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ»: Ὅτι σὲ καιροὺς αἱρέσεως πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν βασιλικὴ ὁδὸ καὶ ὅτι ὁ ζηλωτισμός (ὁ π. Πέτρος πονηρὰ δὲν χωρίζει τὸν καταδικαστέο οὐ κατ’ ἐπίγνωση ἀπὸ τὸν ἐπαινετέο κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτή) εἶναι ἄκρο ἴδιο μὲ τὴν αἵρεση.

Γιατὶ τὸ κάνει αὐτὸ ὁ κατὰ τὰ ἄλλα σεβαστὸς π. Πέτρος; Διότι ἔτσι διατηρεῖ τὴν θέση του, προσκαλεῖται ὡς ὁμιλητής (δίνει μεγάλη σημασία σ’ αυτά ὁ π. Πέτρος) καὶ παίρνει πόστα σὲ ἐκκλησιαστικὲς σχολές. Πῶς ἀλλιῶς ἐξηγεῖται τὸ γεγονός, ὅτι ὁ π. Πέτρος ἔχει υπογράψει τρεῖς (!!!) Ὁμολογίες Πίστεως ποὺ περιέχουν τὴν ἀπειλή, ὅτι ἂν οἱ Οἰκουμενιστὲς συνεχίσουν τὸ ἔργο τους, θὰ διακόψει μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ὑπογράψαντες τὸ μνημόσυνό τους καὶ δὲν τήρησε οὔτε μία φορὰ τὴν ὑπογραφή του; Πῶς ἀλλιῶς ἐξηγεῖται τὸ γεγονός, ὅτι ὁ π. Πέτρος καταδικάζει ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὅσους ἀναγνώρισαν τοὺς οὐκρανοὺς σχισματικοὺς ὡς Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸν δεσπότη του μητρ. Πειραιῶς Σεραφείμ, ποὺ ἔσπευσε νὰ τοὺς ἀναγνωρίσει καὶ νὰ συλλειτουργήσει μαζί τους, τὸν ἔχει στὸ ἀπυρόβλητο (τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Μαικήνα τοῦ π. Πέτρο μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου); Πῶς ἀλλιῶς ἐξηγεῖται τὸ γεγονός, ὅτι ὁ π. Πέτρος θεωρεῖ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀλλὰ καὶ ὄσους τὸν καιρὸ τοῦ Κορονοϊοῦ ἔκλεισαν τὶς Ἐκκλησίες καὶ ἀπαγόρευσαν τὰ Μυστήρια ὀρθῶς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ αἱρετίζουν, καὶ παράλληλα συνεχίζει νὰ τοὺς μνημονεύει ὡς ὀρθοτομοῦντες τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπορίας μὴ ἄξιον καὶ καταδεικτικὸν τῆς ἀνακολουθίας τοῦ π. Πέτρου.

Σὲ παλαιότερη ἀντιπαράθεση εἶχα παρουσιάσει στὸν π. Πέτρο τὸν π. Σεραφεὶμ Ρόουζ ὡς «ἀκραῖο» (ἐδῶ), τὸν ὁποῖο ὁ π. Πέτρος συνεχῶς ἐπικαλεῖται καὶ συνεχῶς διαστρεβλώνει.

Ἀκολουθεῖ ὁ μακαριστὸς κὺρ Φώτης Κόντογλου. Ὁ Φώτης Κόντογλου δὲν ἦταν οὔτε πατέρας, οὔτε διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Πόνεσε ὅμως καὶ ὑπέφερε γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ κυριότερο: Δὲν μάσησε τὰ λόγια του, δὲν σιώπησε καὶ προπάντων ἦταν συνεπής. Οἱ λόγοι του, τὰ γραπτά του ἦταν προφητικὰ καὶ παραμένουν ἐπίκαιρα, μιᾶς καὶ ἀπὸ νωρὶς κατάλαβε ποὺ ὁδηγοῦνταν τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα. Καὶ φυσικὰ σήμερα ὁ κὺρ Φώτης θὰ χαρακτηριζόταν «ἀκραῖος».

Ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος: «Λένε κάποιοι ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἕνας φανατικός, ἕνας καθυστερημένος ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται ἐκτὸς τῆς πραγματικότητος, (γιατὶ πραγματικότης γιὰ πολλοὺς πραγματικοὺς ἀνθρώπους τῆς θρησκείας εἶναι ὅ,τι εἶναι πραγματικότης γιὰ τὸν ὑλικὸν ἄνθρωπον, γιὰ τὸν ἐπιστήμονα, κι ὄχι ἡ μία καὶ αἰώνια πραγματικότητα, ἡ ἀμετασάλευτη. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς χριστιανὸς μὴ ἔχων ὧδε μένουσαν πόλιν (Εβρ 13:14)). Ἐμένα λοιπὸν μὲ ἔχουν γιὰ ζηλωτή» («Οἱ λίθοι κεκράξονται», περ. Κιβωτός, ἀρ. φ. 8, (1952), σ. 320).

Ὡς πρὸς τὸ θέμα, λοιπόν, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πτώσης Της ἢ μὴ λέγει ὁ κυρ Φώτης στὸ βιβλίο του «Ἀσάλευτο Θεμέλιο» 1993, στὸ πρώτο κεφάλαιο μὲ τίτλο «Οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία:

«Πάντα σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα χειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι, τὸ ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴν θρησκεία καὶ ποὺ γι’ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μονάχα πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴ θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι “τῷ πνεύματι ζέων“ ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴν θείαν μυσταγωγίαν μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζει μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἱερουργώντας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Ἐνῶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρη τοὺς ἐκκλησιαζομένους, τοὺς παγώνει ἡ ἀπονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες...

Ἐπειδή, λοιπόν, λείψανε, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μας οἱ ἱερωμένοι ποὺ ἔχουν φωτιὰ μέσα τους, ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βραδυπορῆ ἀσυγκίνητη καὶ ἀδιάφορη γιὰ ὅσα ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνδιαφέρουν ζωηρά, ἀδιάφορη γιὰ τὸ ὅτι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ ἀπὸ τὰ καμώματα μερικῶν ἱερωμένων, ἀδιάφορη γιὰ τὴν παραμόρφωση τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, ἀδιάφορη γιὰ τὰ τέκνα της ποὺ τὴν ἀρνοῦνται, γιὰ νὰ πυκνώσουν τὶς τάξεις τῶν αἱρετικῶν, μὲ κίνδυνο  αὐτὴ ἡ αἱμοραγία της νὰ καταντήση θανάσιμη γι’ αὐτήν...

Ἡ θεραπεία βρίσκεται στὰ χέρια της καὶ εἶναι ἡ κάθαρσή της ἀπὸ στοιχεῖα κακὰ καὶ ἀνάξια γιὰ τὴν ὕψιστη ἀποστολή τους... Τότε θὰ λείψει αὐτὸ τὸ θανατερὸ μούδιασμα, ποὺ τὴν κατέχει σήμερα κι ἡ ἀπίστευτη ἀδιαφορία της γιὰ ὅσα τὴν ἀφοροῦν, ἀκόμα καὶ γιὰ ζητήματα ζωῆς καὶ θανάτου γι’ αὐτήν. Οἱ καλοὶ ἐκπρόσωποί της θά στέκονται ἀνύστακτοι φρουροί της, ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ σ’ αὐτοὺς θὰ ἀναπαύεται ἡ γεραρὰ Μητέρα τους, καὶ τότε θὰ λάμψει τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως... Ἀλλά “ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν“.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἔχει ὑπηρέτες ποὺ νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι σ’ αὐτὴ καὶ ἕτοιμοι γιὰ θυσίες, κατὰ τὸ ματωμένο ὑπόδειγμα τοῦ σταυρωμένου ἀρχηγοῦ της.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ὑπηρετῆται καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ ψυχὲς ἡρωϊκές, ποὺ νὰ εἶναι ἕτοιμες ὄχι μόνο γιὰ θυσίες ὑλικὲς καὶ σωματικές, ἀλλὰ καὶ γιὰ πνευματικές, ποὺ εἶναι ἴσως οἱ πιὸ δύσκολες. Τέτοιες θυσίες εἶναι τὸ νὰ ταπεινώνεται ὁ ἕνας μπροστὰ στὸν ἄλλο, τὸ νὰ μὴ λογαριάζη τὸ συμφέρον του, τὸ νὰ βάζη τὸ καλὸ καὶ τὴν προκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπάνω ἀπὸ τὴν δική του, τὸ νὰ θυσιάζεται ὡς ὁ καλὸς ποιμὴν γιὰ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κ.τ...

Πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ὁ μόνος φύλακας. Ἂν φανοῦμε ἀνάξιοι νὰ ἔχουμε αὐτὸν τὸν θησαυρό, θὰ τὸν χάσουμε, θὰ τὸν πάρη ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅπως ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό Του, τὸν παλαιὸ καιρό, ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους».

Καὶ ἀλλοῦ δείχνοντας τί εἴδους ποιμένες κατέχουν σήμερα τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα:

«διότι δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωὴν αὐτῶν ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμώνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Σεῖς εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου «ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν» (Ἰω. ι’, 12). Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε. Καὶ ἅπαξ εἶσθε οἱ δοῦλοι τοιούτων κυρίων, εἶσθε ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀπειλεῖτε τὰ πιστὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ τὰ ἀναγκάσητε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν». Πηγή: «Ἀντιπαπικά», ἐκδόσεις «Όρθοδόξου Τύπου», 1993.

Πρὶν ἀπὸ τριάντα χρόνια, λοιπόν, ὁ Φώτης Κόντογλου, γράφει, ὅτι ἂν οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας –γιατὶ γι’ αὐτοὺς μιλάει– δὲν φανοῦν ἀντάξιοι τῆς ἀποστολῆς τους, δὲν θυσιαστοῦν, δὲν δώσουν σῶμα καὶ ψυχὴ γιὰ τὴν προστασία τοῦ ποιμνίου καὶ τῆς Ἀλήθειας, δὲν ἀπομονώσουν τὰ κακὰ καὶ νοσηρὰ στοιχεῖα ποὺ προκαλοῦν θανάσιμη αἱμοραγία στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, δὲν προστατεύσουν τὴν ἁγιοπατερικὴ παράδοση καὶ διδασκαλία –πράγματα ποὺ ὅλα σήμερα, δυστυχῶς, ἐπαληθεύονται–, ἡ Ἐκκλησία θὰ παρθεῖ ἀπὸ τὰ χέρια αὐτῶν τῶν ἀναξίων καὶ θὰ δοθεῖ ἀλλοῦ. Μάλιστα καταλήγει νὰ διαπιστώσει, ὅτι οἱ σημερινοὶ ποιμένες εἶναι μισθωτοί. Τὸ ἀκοῦνε αὐτὸ οἱ μισθωτοὶ κάτοχοι ἀξιωμάτων, τίτλων καὶ πρωτείων τιμῶν; Θὰ παρθεῖ ἀπὸ τὰ χέρια αὐτῶν τῶν ἀναξίων καὶ θὰ δοθεῖ ἀλλοῦ.

Ἀκραῖος καὶ ὁ Φώτης Κόντογλου; Σχισματικὸς καὶ ὁ Φώτης Κόντογλου; Ἀρνητὴς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἐπισκόπων ὁ Φώτης Κόντογλου; Τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του ὁ Φώτης ὁ Κόντογλου; Μάλιστα ὁ Φώτης Κόντογλου χρησιμοποιεῖ πιὸ σκληρὲς ἐκφράσεις ἀπὸ τὴν μόλυνση μέσῳ τῆς κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ὑποτιθέμενοι «ἀκραῖοι»: «θανάσιμη αἱμοραγία», «θανατερὸ μούδιασμα». Καὶ κυρίως μιλάει γιὰ κάθαρση καὶ ὄχι γιὰ «Οἰκονομία», γιὰ χριστέμπορους, στυγνοὺς ἐπαγγελματίες ἱερεῖς καὶ ὄχι γιὰ εὐσεβεῖς, τοὺς ὁποίους ἀναζητεῖ καὶ δὲν βρίσκει, διότι ἂν ὑπῆρχαν δὲν θὰ ἔγραφε πρὶν ἀπὸ τόσα χρόνια «ἔλειψαν».

Καὶ εἶχε δίκιο! Πόσο πραγματικὰ ὄχι μόνο ἔλειψαν ἀλλὰ καὶ λείπουν πραγματικοὶ (ἀρχι)ἱερεῖς, ἀλλὰ καὶ πιστοὶ ἔτοιμοι γιὰ πραγματικὲς θυσίες καὶ πραγματικοὺς ἀγῶνες! Πόσο ἄδικο ἔχει ὁ «γεμάτος διάκριση» π. Πέτρος. Πόσο δίκιο εἶχε ὁ «ἀκραῖος» κυρ Φώτης ὁ Κόντογλου!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου