Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ελπίδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ελπίδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Υπέροχο, για κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται στην ζωή: Τὸ ποτήριο τοῦ Χριστοῦ

Ἄν τό Ποτήριο σοῦ φαίνεται ἀφόρητο, ἀδυσώπητο, τότε ἀποκαλύπτει ὅτι παρόλο πού φέρεις τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνήκεις στόν Χριστό.  

                                         

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης

– Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του (Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ. Προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ , δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς. Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι» (Ψ. 115, 4)

Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στὸν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)

Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει νά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »

Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.

Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.

Από την απογοήτευση στην ελπίδα

Είναι εύκολο να λέμε:

  • Ο κόσμος δεν πάει καλά
  • Οι άλλοι μας δυσκολεύουν
  • Είναι αδύνατο ν’ αλλάξουμε

Όπως κι είναι εύκολο να κρίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων, να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, να επαναπαυόμαστε στα όποια καλά κάνουμε. Όπως ένας ασθενής που κωλυσιεργεί  τη θεραπευτική αγωγή που του ταιριάζει και του καθορίζουν, νομίζοντας πως ο χρόνος θα θεραπεύσει την ασθένειά του.

Αν «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», η αγιότητα χρειάζεται αποφασιστικότητα, ταπείνωση και πόθο, για να φέρει την ελευθερία από τα πάθη και να βιώσουμε την καρδιακή χαρά και ειρήνη.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας τον έχει ο Χριστός που νίκησε κάθε μορφή θανάτου κι όχι ο εαυτός μας που όζει θάνατο ακόμα και στα όποια καλά κάνουμε. Η συνειδητοποίηση αυτή χαρίζει ελπίδα, γιατί η δύναμη και η σταθερότητα βρίσκονται στο Χριστό που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» και μαζί Του κι όσοι στηριχτούν σ’ Αυτόν. Ο αγώνας που καλούμαστε να κάνουμε είναι για να καταθέσουμε τη θέληση και την επιθυμία μας κι όχι ν’ αντικαταστήσει τη Χάρη του Θεού.

Ὁμιλία περὶ ἐλπίδος

                        Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐκ φύσεως εἶναι ἐπινοητικοί, γιατί ἀπὸ φυσικοῦ τους ξέρουν μὲ τὴ λογική τους νὰ ξεχωρίζουν τὰ πράγματα καὶ νὰ εἶναι συνετοί. Καθένας ἀπ’ αὐτοὺς ἀφοσιώνεται στὴν καλλιέργεια τῆς γῆς, στὶς δουλειὲς τῶν μεταφορῶν, σὲ κάποια τέχνη, μὲ κάποια ἐλπίδα. Ὅλοι μὲ τὴν προσδοκία κάποιων ἀγαθῶν, ποὺ θὰ ἀποχτήσουν, ὑποφέρουν μὲ προθυμία κόπους, ἱδρῶτες, κινδύνους καὶ στενοχώριες.

Ὁ γεωργὸς ἀπὸ τὴν πολλὴ σωματικὴ καταπόνηση καμπουριάζει καὶ κρατώντας στὰ χέρια ὅπλο καὶ ἀλέτρι ὑποφέρει πρόθυμα τοὺς πάγους τοῦ χειμώνα καὶ τὰ τραύματα ἀπὸ τὰ χώματα καὶ τὰ ἀγκάθια, μὲ τὴν παρηγοριὰ ὅτι οἱ πόνοι αὐτοὶ θὰ τοῦ ἀποφέρουν καρποὺς ἀργότερα.

Αὐτὸς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὶς χερσαῖες μεταφορές, διαβαίνοντας ἀπὸ δύσβατα καὶ ἀπόκρημνα δρομολόγια, σὲ σκληρὰ ἐδάφη, ματώνοντας τὰ πόδια του, ὑπομένει γενναία τὸν ἱδρώτα ποὺ τὸν λούζει ἀπὸ τὴν κορυφὴ ὡς τὰ νύχια, φλεγόμενος ἀπὸ τὸν καύσωνα, μὲ δίψα καὶ πείνα, γιατί ἐλπίζει στὸ κέρδος ποὺ θὰ ἀποκομίσει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὁδοιπορία.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΑΡΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ – ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ

            ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ


                                    

Ὁ 3ος Ψαλμός

1. Ὁ 3ος ψαλμός μᾶς μιλάει γιά ἕναν ἄνθρωπο πιστό στόν Θεό, ὁ ὁποῖος θρηνεῖ καί στενάζει, γιατί βλέπει πολλούς οἱ ὁποῖοι τόν θλίβουν καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του. Στόν πόνο του δέ αὐτόν καταφεύγει στόν Θεό καί τοῦ λέγει: «Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοί ἐπανίστανται ἐπ᾽ ἐμέ» (στίχ. 1). Οἱ ἐχθροί ὅμως τοῦ ψαλμωδοῦ μας ἐδῶ τόν θλίβουν ἀκόμη περισσότερο, γιατί τοῦ εἰρωνεύονται τήν πίστη του στόν Θεό. Τοῦ λέγουν: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» (στίχ. 3). Σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Τί κουράζεσαι; Σταμάτα νά προσεύχεσαι, δέν σέ ἀκούει ὁ Θεός.

2. Ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας ὅμως, πιστεύει δυνατά στόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί δέν κλονίζεται ἀπό ὅσα εἰρωνικά τοῦ λέγουν. Πιστεύει ὅτι ὁ Θεός θά τόν βοηθήσει καί θά τόν δοξάσει. Γι᾽ αὐτό καί τόν ἀκοῦμε νά λέγει: «Σύ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καί ὑψῶν τήν κεφαλήν μου» (στίχ. 4). Γιά τήν πολεμική τῶν ἐχθρῶν του μέχρι τώρα ὁ ποιητής μας ἦταν ταπεινωμένος καί εἶχε σκυμμένο τό κεφάλι του. Ἀλλά ἡ πίστη του τόν δυναμώνει καί ἔχει βέβαιη τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά τόν δικαιώσει καί θά τόν κάνει νά περπατάει μέ ὑψωμένο τό κεφάλι. Αὐτό σημαίνει τό «δόξα μου καί ὑψῶν τήν κεφαλήν μου», πού εἶπε.
3. Ἡ πίστη ὅμως αὐτή τοῦ ποιητοῦ μας, ὅτι θά τόν βοηθήσει ὁ Θεός, δέν εἶναι ἕνα πρόχειρο ἐνθουσιαστικό συναίσθημα, ἀλλά στηρίζεται σέ γεγονότα. Θυμᾶται ὅτι στόν παρελθόν καί ἄλλοτε τόν κατηγοροῦσαν καί τόν ἔθλιβαν ἄνθρωποι, ἀλλά τότε κατέφυγε μέ πίστη στόν ἅγιο Ναό τοῦ Θεοῦ, πού βρίσκεται στό ὄρος Σιών, καί ὁ Θεός τόν βοήθησε. Καί μέ αὐτήν τήν ὡραία ἀνάμνηση ὁ ποιητής μας λέγει: «Φωνῇ μου πρός Κύριον ἐκέκραξα καί ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ» (στίχ. 5). Ἔ, λοιπόν! Ὅπως παλαιά ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή του καί τόν ἔσωσε, ἔτσι θά τόν σώσει καί τώρα. Δέν θά τόν ἐγκαταλείψει.

Ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μας

 

Στὴν παραμικρὴ ἀκαθαρσία τῆς καρδιᾶς, στὸ παραμικρὸ φύτρωμα τοῦ σπόρου της ἁμαρτίας, μὲ προτρέπει νὰ καθαριστῶ, νὰ διώξω τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ψυχή μου. Ἀλλά, ἀλίμονο, καὶ ὁ σατανᾶς εἶναι παρών. Κάθε στιγμὴ εἶναι ἕτοιμος νὰ μὲ καταπιεῖ. Μὲ διεκδικεῖ ἀπὸ τὸν Θεό.

Οἱ πρωτόπλαστοι, στοὺς ὁποίους ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶχε φθαρεῖ ἀκόμη ἀπό την ἁμαρτία, εἶχαν νοῦ φωτεινό, ὁ ὁποῖος χωρὶς κόπο γνώριζε ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν γύρω του. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦταν το φῶς τῶν σκέψεών τους. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ πρώτη γνώση τους. Ἡ καρδιά τους ἦταν πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὰ πλάσματά Του. Γι’ αὐτὸ ἦταν μακάριοι. Οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ζοῦσαν μὲ τὸν Θεό, ἀνέπνεαν μὲ τὸν Θεό, εὐημεροῦσαν μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Θεὸς εἶναι σὲ κάθε στιγμὴ πιὸ κοντά μου ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο. Εἶναι πιὸ κοντὰ μου ἀπ’ ὅ,τι τὰ ροῦχα μου, ὁ ἀέρας, τὸ φῶς! Μέσα σ’ Αὐτὸν ζῶ ψυχικὰ καὶ σωματικά, μ’ Αὐτὸν ἀναπνέω, σκέφτομαι, αἰσθάνομαι, κρίνω, μιλάω, ἐνεργῶ. Πρέπει νὰ τοποθετῶ ἔτσι τὸν ἑαυτό μου, ποὺ τίποτα νὰ μὴν ἀναγκάσει τὸν Θεὸ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου, τίποτα νὰ μὴν ἐμποδίζει τὸ ἔργο Του…Όταν, ὅμως, ἁμαρτάνω ἢ ἔχω ἐμπάθεια γιὰ κάποιον, τότε βρίσκομαι μακριά Του, ὄχι τοπικὰ ἀλλὰ πνευματικά. Καὶ ὅσο πιὸ μακριὰ Του βρίσκομαι, τόσο περισσότερο ἐγκαταλείπομαι ἀπὸ τὴ χάρη Του.

Η ελπίδα μας

                                            


Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μέ κάποια ἐλπίδα. Ἀλλά ὅταν παύει ἡ ζωή, ἀφανίζεται καί ἡ ἐλπίδα. Καί αὐτό συμβαίνει, γιατί ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ἐλπίδες οἰκοδομοῦνται στό ἐπίπεδο τοῦ κόσμου καί ἀδυνατοῦν νά ὑπερβοῦν τό φράγμα τοῦ θανάτου. Ἡ χριστιανική ὅμως ἐλπίδα, πού θεμελιώνεται στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, διασκελίζει τό φράγμα τοῦ θανάτου καί εἰσχωρεῖ στήν ὄντως ζωή. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος διακρίνει τούς ἀνθρώπους σέ δύο μεγάλες κατηγορίες: στούς Χριστιανούς, πού ὄντως ἔχουν ἐλπίδα, καί στούς «μή ἔχοντας ἐλπίδα».
Ἡ χριστιανική ἐλπίδα εἶναι ἀσφαλής καί ἀδιάψευστη. Μέ αὐτήν προγεύεται, ἀλλά καί ἀναμένει ὁ πιστός τήν πλήρη δικαίωση τῆς πίστεώς του, χωρίς νά φοβᾶται καμία διάψευση, οὔτε τόν ἴδιο τόν θάνατο, γιατί καί αὐτός νικήθηκε μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά διατηρεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος τήν ἐλπίδα του ἀσφαλή στήνπαροῦσα ζωή, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀβεβαιότητα καί τή διάψευση, ὀφείλει νά κινεῖται μέ τόλμη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ταυτόχρονα ὀφείλει νά γίνεται «συνδημιουργός» τῆς ζωῆς του μέ τήν χάρη καί τό προνόμιο πού ἔχει ὡς ἄνθρωπος νά εἰκονίζει τόν Δημιουργό του.

Ποτέ μην τα παρατάς… Πίστεψέ το

           

Απλά. Να στο πω απλά: Μην τα παρατάς. Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, ο,τιδήποτε είναι καλό, ο,τιδήποτε κάνει την καρδιά σου αληθινά χαρούμενη, να το κυνηγήσεις.Μην το παρατάς. Τόσο απλά. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αφήνουμε το χρόνο να κυλάει άσκοπα. Αδιάφορα.Είχες μια ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα πιο όμορφα; Μην την αφήσεις να χαθεί! Για όνομα του Θεού! Ακόμη κι αν όλα είναι εναντίον σου, πάλεψέ το. Μ’ακούς;Η ελπίδα είναι πάντα εδώ. Και περιμένει να της χαμογελάσουμε. Γιατί εκείνη πάντα μας χαμογελάει απ’την απέναντι άκρη. 

Έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πη: “Έμεινα μόνος μου!”

Ας μην απελπι­ζόμαστε· Ο Θεός είναι μαζί μας. Ως κόρην οφθαλμού Του ο Κύριος διαφυλάσσει τον λαό Του, δηλαδή τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οι οποίοι Τον αγαπούν με όλη τους την καρδιά και αγωνίζονται να τηρούν τις εντολές Του.

                             


Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Σίγουρα η Ορθοδοξία έχει εμφανισθεί με όλη της την δύναμη στους Αγίους, αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι φέρουμε αυτό το όνομα ανάξια. Η ζωή μας δεν ανταποκρίνεται στο ύφος και το πλήρωμα της πίστης μας και αυτό βέβαια ήταν που ταλάνιζε τον Μοτοβίλωφ, τον έμπιστο του Άγ. Σεραφείμ.
«Κάποτε», γράφει εκείνος στα αξιοσημείωτα απομνημονεύματά του, «ήμουν σε μεγάλη θλίψη, καθώς σκεφτόμουν τι θα γινόταν η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αν το κακό της εποχής μας απλωνόταν όλο και περισσότε­ρο. Γιατί ήμουν πεπεισμένος ότι η Εκκλησία μας βρισκόταν σε εξαιρετικό κίνδυνο από την αυξανόμενη σαρκική διαφθορά και εξίσου, αν όχι ακόμη περισσότερο, από την πνευματική ασέβεια λόγω των άθεων σχισματικών ομάδων οι οποίες απλώνονταν παντού από τους σύγχρονους σοφιστές. Ήθελα πάρα πολύ να ξέρω τι θα μου έλεγε ο π. Σεραφείμ για αυτό.

«Κατά την διάρκεια της μακράς και λεπτομερούς συνομιλίας σχετικά με τον Άγιο Προφήτη Ηλία, όπως ανέφερα παραπάνω, μου είπε μεταξύ άλλων: “Όταν ο Ηλίας ο Θεσβίτης παραπονέθηκε στον Κύριο για τον Ισραήλ ότι όλοι είχαν κλίνει γόνυ στον Βάαλ και είπε στην προσευχή του ότι αυτός μόνος, ο Ηλίας, είχε μείνει πιστός στον Κύριο και ότι αποζητούσαν πλέον να του αφαιρέσουν την ζωή, τι του απάντησε ο Κύριος; Και καταλείψεις εν Ισραήλ επτά χιλιάδας ανδρών, πάντα γόνατα, α ουκ ώκλασαν γόνυ τω Βάαλ (Γ’ Βασιλ. 19:18). Και έτσι, εάν στο βασίλειο του Ισραήλ το οποίο είχε αποσκιρτήσει από το βασίλειο του Ιούδα, που είχε παραμείνει πιστό στον Θεό, και είχε φθάσει σε πλήρη διαφθορά, είχαν απομείνει ακόμη επτά χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι ήταν πιστοί στον Κύριο, τι να πούμε για την Ρωσία; Νομίζω ότι στο βασίλειο του Ισραήλ δεν υπήρχαν τότε πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι. Και πόσοι υπάρχουν στην Ρωσία τώρα”;

Ο λόγος του αγίου Ιωάννη της Σανγκάης για το Πάσχα, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα.

Μετά τη δοκιμασία, η αλήθεια λάμπει φωτεινότερα


Καλύτερα να υποφέρουμε, μένοντας στην αλήθεια και ζώντας μια δίκαιη ζωή, παρά να απολαμβάνουμε μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή (βλ. Εβρ.11,25).

Αυτός είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον οποίο εκφώνησε το πρώτο του Πάσχα στη Σανγκάη το 1935. Δυστυχώς, το αυθεντικό κήρυγμα δε σώθηκε, έφτασε σε εμάς η μετάφρασή του στα αγγλικά, χάρη στο οποίο ετοιμάσαμε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Λειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί ΤουμπαμπάοΛειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί Τουμπαμπάο

Χριστός Ανέστη. Είθε να μη μείνει κανένας άπιστος!

Όταν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του Κυρίου, ότι Εκείνος ήρθε για να δώσει τη ζωή Του για τη σωτηρία του κόσμου (βλ. Μτθ. 20,28), τότε η πίστη των μαθητών Του κλονίστηκε.

Ξέχασαν τα λόγια Του, ότι μετά τα Πάθη Του, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.

Με θλίψη, οι μαθητές του Χριστού έλεγαν: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ» (Λκ. 24, 21). Φαινόταν ότι το σκοτάδι νίκησε το φως για πάντα, το σκοτάδι της αμαρτίας νίκησε το Φως της Αλήθειας. Όμως την ίδια στιγμή, όταν ήταν προφανές ότι οι εχθροί του Χριστού νίκησαν, ο Χριστός στην πραγματικότητα είχε ήδη ανατρέψει τα θεμέλια του Κάτω κόσμου και ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε από τον τάφο.

Έτσι, ο Κύριος συχνά επέτρεπε και στην Εκκλησία Του να περνάει από διάφορες δοκιμασίες, κατά τις οποίες, βέβαια, φαινόταν ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της. Ωστόσο, ύστερα από αυτές τις δοκιμασίες, η νικηφόρα αλήθεια έλαμψε ακόμα πιο πολύ!

Ο Κύριος συχνά επέτρεπε στην Εκκλησία Του να περνάει από τέτοιες δοκιμασίες, κατά τις οποίες φαινόταν, βέβαια, ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της.

Ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας

Τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας στεροῦνται ἐκεῖνοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ποὺ ἀπέκτησαν ἁμαρτωλὰ πάθη, μέσῳ τῶν ὁποίων ἦρθαν σὲ κοινωνία μὲ τὸν σατανᾶ, διαλύοντας τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Τὰ πάθη εἶναι ἁμαρτωλὲς συνήθειες τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔγιναν σὰν φυσικὲς ἰδιότητές της ἀπὸ τὴ μακροχρόνια καὶ συχνὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Τέτοιες εἶναι ἡ γαστριμαργία, ἡ μέθη, ἡ πορνεία, ἡ ἀπρόσεκτη ζωή, ποὺ συνδέεται μὲ τὴ λήθη τοῦ Θεοῦ, ἡ μνησικακία, ἡ σκληρότητα, ἡ φιλαργυρία, ἡ λύπη, ἡ ἀκηδία, ἡ ὀκνηρία, ἡ ὑποκρισία, τὸ ψεῦδος, ἡ κλοπή, ἡ ὀργή, ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἄλλα.

Καθένα ἀπὸ τὰ πάθη, ὅταν ἐγκατασταθεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλοιώνοντας τὸν χαρακτῆρα του καὶ ρυθμίζοντας τὴ διαγωγή του, τὸν κάνει ἀνίκανο γιὰ πνευματικὴ τέρψη στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό. «Μὴν ἔχετε αὐταπάτες», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἔχουν θέσῃ οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτρες οὔτε μοιχοὶ οὔτε θηλυπρεπεῖς οὔτε ἀρσενοκοῖτες οὔτε πλεονέκτες οὔτε κλέφτες οὔτε μέθυσοι οὔτε ὑβριστὲς οὔτε ἅρπαγες» (Α’ Κορ. 6:9-10). «Εἶναι ὁλοφάνερο ποιά εἶναι τὰ ἁμαρτωλὰ ἔργα: εἶναι ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, ἡ ἠθικὴ ἀκαθαρσία, ἡ αἰσχρότητα, ἡ εἰδωλολατρία, ἡ μαγεία, οἱ ἔχθρες, οἱ φιλονικίες, οἱ ζήλιες, οἱ θυμοί, οἱ διαπληκτισμοί, οἱ διχόνοιες, τὰ σχίσματα, οἱ φθόνοι, οἱ φόνοι, οἱ μέθες, οἱ ἀσωτίες καὶ τὰ παρόμοια. Σᾶς προειδοποιῶ, ὅπως σᾶς προειδοποίησα καὶ ἄλλοτε: ὅσοι κάνουν τέτοια πράγματα, δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ… Ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τίς ἐπιθυμίες του» (Γαλ. 5:19-21, 24).

«Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με...''

Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ''Σέ ὅλες τις δυσκολίες σου, και στις πιο μεγάλες πτώσεις σου να θυμᾶσαι την κραυγή αὐτῆς τῆς ἁγίας ἑβδομάδος, που ἔχει τήν δύναμι να σε ἀναστήσῃ: «Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με...''


[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ »Νοερά Προσευχή – Κύριε Ιησού Χριστέ Ελεησόν με»]

''Αυτός που ελπίζει...''


''Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, βαδίζει ήρεμος στον αγώνα της ζωής του, και διανύει τον δρόμο αυτό δίχως το άγχος των μεριμνών..."

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
(Το γνώθι σ' αυτόν σελ. 161 Τόμος Ε')


Ελπίδα και απελπισία

 


Α. Εισαγωγή

Πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι. Άλλοτε πάλι, εξαιτίας κάποιων καταστάσεων και συνθηκών, όλα μας φαίνονται μάταια και απελπιζόμαστε. Η απελπισία όμως εκείνο το οποίο θα προσφέρει, είναι να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Ιδιαίτερα δε εμείς οι χριστιανοί δεν είμαστε όπως «οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσ. 4, 13), γιατί έχουμε ελπίδα μας τον ίδιο τον Θεό.

Β. Η απελπισία

Προτού αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο, επιβάλλεται κατ’ αρχήν να δώσουμε ένα ορισμό του τι είναι απελπισία και εν συνεχεία, του τι είναι η ελπίδα. Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης μας στην ελεημοσύνη και αγαθοσύνη του Θεού, με άλλα λόγια η απώλεια της πίστης μας στην Θεία πρόνοια, που συνέχει, φροντίζει και συντηρεί την κτίση και τον κόσμο ολόκληρο. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η απελπισία είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας. Οι συνέπειες της απελπισίας οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία. Η απελπισία κατά τους Πατέρες χαρακτηρίζεται ως δαιμονική διάθεση, που οδηγεί στην καταστροφή. Η απελπισία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του διαβόλου. Ο διάβολος μπορεί να πιστεύει και να φρίττει, όμως δεν ελπίζει, διότι απομακρύνθηκε από τον Θεό και παγιώθηκε στην κακία.

Αιτία της απελπισίας είναι η απομάκρυνση από τον Θεό και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος διακόψει τον δεσμό με τον Θεό, τότε ακόμη και με την παραμικρή αφορμή, μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή του η απογοήτευση και η απελπισία. Όταν ο άνθρωπος δεν ασκείται πνευματικά, όπως θα έπρεπε να ασκείται και κυρίως όταν παραλείπει την προσευχή, τότε εύκολα απομακρύνεται από τον Θεό και χάνει την ελπίδα του σε Αυτόν.

Ομιλία Ιερού Χρυσοστόμου περί ελπίδος


τοῦ Μιχάλη Μιχαλακοπούλου

(Είναι γνωστό το Λατινικό DUM SPIRO SPERO, δηλαδή όσο αναπνέω, ελπίζω. H ελπίδα συνεπώς διαρκεί όσο και η ζωή. Εάν επομένως η ελπίδα είναι θεμελιακό στοιχείο για τη ζωή του ανθρώπου, απαραίτητο για την επιβίωσή του πάνω στη γη, θα μπορούσε να λεχθεί και το αντίστροφο, δηλαδή DUM SRERO SPIRO, που σημαίνει όσο ελπίζω, ζω. Άρα ζωή χωρίς ελπίδα είναι σαν να μην υπάρχει ζωή; Ελπίζω, άρα υπάρχω, άρα ζω;

Το περιεχόμενο της έννοιας της ελπίδας περιλαμβάνει ευχές, επιθυμίες, όνειρα και προσδοκίες, ευνοϊκά αποτελέσματα, αίσιες εκβάσεις και όσα ο άνθρωπος θεωρεί καλά και αγαθά. Για τα αντίθετά τους η ελπίδα διατυπώνεται ως ευχή για αποτροπή.

Στις χαλεπές μέρες που ζούμε, που ζούνε όλοι οι λαοί, η ελπίδα έχει απομείνει σαν έσχατο καταφύγιο, σαν έσχατο μέσο, ή σαν έσχατο «εργαλείο» για να κρατηθεί όρθια η ανθρωπότητα και να μην καταρρεύσει «αμαχητί».

Περί ελπίδος στόν Θεό καί περί υπομονής



 


«Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»( Ψαλμ. 145,3 )

     Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους, ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. 
     Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές, και μεριμνά για σένα. Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα.
     Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό, αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές.
     Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή.

     Η ελπίδα, όπως και η πίστη, υποβάλλονται σε μεγάλη δοκιμασία. Στις δυστυχίες είναι απαραίτητη η υπομονή, ώστε να μην αναζητήσουμε λύτρωση από τη δυστυχία με τρόπο ανάρμοστο, αλλά να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να περιμένουμε από Εκείνον το έλεος ή τον βοηθό στην υπομονή ή το λυτρωτή από τη δυστυχία.