Ο Οικουμενισμός δεν πειραματίζεται πια. Εδραιώθηκε και βασιλεύει, καθώς κλήρος και λαός πρόδωσαν και παρέδωσαν την Ορθοδοξία στην παγκόσμια αρένα..

Πλήρης αλλαγή του Ευαγγελίου: "Το να είσαι Χριστιανός είναι επίσης και ιδιαίτερα στον οικουμενισμό μια σχολή μάθησης ζωής... το σύνθημα του οικουμενισμού «ενότητα στη διαφορετικότητα» είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης «ενότητα στη διαφορετικότητα»". Και τί κάνουν οι αντιοικουμενιστικές δυνάμεις; Βρίσκονται σε κοβιντιανό οίστρο και οι υπέρ και οι κατά. Ευσεβής δεν είναι πια αυτός που πολεμάει την αίρεση, αλλά αυτός που δεν φοράει μάσκα ή αυτός που υπακούει στην Ι. Σύνοδο ακόμα κι αν μνημονεύει και αν αιρετίζει κι αν επιτρέπει και ανέχεται με την στάση του την οικουμενιστική προδοσία και την κατάργηση του Ευαγγελίου. Οι δε γέροντες κηρύττουν και ζητούν μάρτυρες κατά των μέτρων, αλλά κατά της αίρεσης ούτε οι ίδιοι αντιστέκονται ούτε τους άλλους συμβουλεύουν να αντισταθούν. Πότε θα καταλάβουμε, ότι όλα όσα συμβαίνουν είνια επακόλουθο της αίρεσης που διάβρωσε και κατήργησε κάθε ορθόδοξο ένστικτο;

Οικουμενιστικό συλλείτουργο για την εβδομάδα προσευχής για την χριστιανική ενότητα στον καθεδρικό ναό της Κολωνίας. Πού αλλού; Στην Γερμανία! Ποιός άλλος; Ο π. Κωνσταντίνος Μίρον με τις ευλογίες του μητροπολίτου Αυγουστίνου αλλά και όλων των Πατριαρχείων! 

Με ένα ειδικά φτιαγμένο αστέρι της προτεσταντικής αιρετικής ομάδας Herrnhuter, την οποία ύμνησε ο π. Κωνσταντίνος, ο ρωμαιοκαθολικός Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας ήταν ο χώρος για την τελετή με το σύνθημα: «Είδαμε το αστέρι του στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε» (Ματ 2:2).

«Μαθαίνουμε διαφορετικές προοπτικές στον οικουμενισμό, γνωρίζουμε διαφορετικές προσεγγίσεις στη θεολογία και στην άσκηση της πίστης. Και αν κοιτάξουμε προσεκτικά και ακούσουμε προσεκτικά, μαθαίνουμε για τις πολύ συγκεκριμένες εμπειρίες των άλλων», εξήγησε ο ορθόδοξος πρωτοπρεσβύτερος Radu Constantin Miron, πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας των Χριστιανικών Εκκλησιών στη Γερμανία (ACK) στην Προσευχή για την Ενότητα των Χριστιανών την Κυριακή στον Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας. Οικουμενικός Χριστιανισμός σημαίνει «εξοικείωση με το πλαίσιο των αδελφών και των αδελφών μας, όπου κι αν ζουν. Αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο με την ευκαιρία της Εβδομάδας Προσευχής για Χριστιανική Ενότητα», είπε ο Πρόεδρος του ACK π. Κωνσταντίνος. Το να είσαι Χριστιανός είναι επίσης και ιδιαίτερα στον οικουμενισμό "μια σχολή μάθησης ζωής".

Ἡ σύγχρονη λατρεία τῆς ὑγείας καί τό κάλεσμα σέ ἐπιφυλακή τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων

 

Ἡ σύγχρονη λατρεία τῆς ὑγείας καί τό κάλεσμα σέ ἐπιφυλακή τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων

Ιωάννης Λίτινας

Η νέα θρησκεία

   Χωρίς καμμία ἀμφιβολία ζοῦμε σέ καιρούς γενικῆς ἀποστασίας ἀπό τό θέλημα καί τήν λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Μέσα στήν πανσοφία Του ὅμως εὐδόκησε νά αποκαλυφθεί διά τῆς λεγομένης πανδημίας, ἡ καλά κρυμμένη, μεταξύ τῶν χριστιανῶν τοὐλάχιστον, προσκύνηση τοῦ εἰδώλου τῆς ὑγείας. Τῆς νέας, ἤ μᾶλλον παλαιᾶς, κοινῆς θρησκείας ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς.

   «Πάνω ἀπ’ ὅλα ὑγεία!»,  «Ὑγεία, καί τίποτ΄ ἄλλο!», «Σάν τήν ὑγεία δέν ὑπάρχει ἄλλο!», «Μόνο ὑγεία νά θέλεις!», «Ὑγεία πρῶτα ἀπ’ ὅλα», «Δέν ποθῶ ἄλλο ἀγαθό. Μόνο ὑγεία!», «Ἄν δέν ἔχεις ὑγεία, δέν ἔχεις τίποτα!», «Μόνο αὐτό εὔχομαι. Ὑγεία!» αὐτές εἶναι δυστυχῶς οἱ σύγχρονες ὁμολογίες ἀρνήσεως τῆς πίστεως στόν Χριστό πού καθημερινά ἐκπέμπονται ἀπό στόματα χριστιανῶν ὀρθοδόξων καί ὄχι μόνο.

   Ὡς γνωστόν, ἡ ΔΙΣ ἐπισήμως δι΄ ἐγκυκλίου [1] πρός τόν λαό ἀρνήθηκε τό μόνο καί τελειότατο ἀγαθό, τουτέστι τόν Θεόν [2], ἐξυψώνοντας στή θέση Του τήν ὑγεία ὡς τό «ὕψιστο ἀγαθό».

   Γιά χάρη τῆς ψευδοθεάς διαδοχικῶς ἀπαγορεύθη ἡ θεία λατρεία, σφραγίσθηκαν καί δόθηκαν ἐντολές ἀπολύμανσης τῶν ἱερῶν ναῶν θεωρούμενοι ὡς κοινοί μολυσματικοί χῶροι, ἀπαγορεύθη ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν σέ αὐτήν, ἐπεβλήθη χαμηλό ὅριο συμμετεχόντων,  «ἀποστάσεις ἀσφαλείας» στό μυστηριακό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας,  χρήση μασκῶν, ἀντισηπτικῶν, ἀντίδωρα σέ σακουλάκια μιᾶς χρήσεως καί ἀπομόνωση πιστῶν μέ συμπτώματα γρίπης.    

   Γιά χάρη τῆς ψευδοθεάς ἀπαγορεύθησαν οἱ λιτανεῖες, ἐπεβλήθη Πάσχα ἐγκλεισμοῦ μέ μετάληψη νεροῦ τοῦ ἁγιασμοῦ ἀντί τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἑπόμενη χρονιά διήμερη Ἀνάσταση μετά τῶν Ἑβραίων.  Κάποιες ἄλλες σύνοδοι Ἱεραρχῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐπέβαλλαν τήν ἀπολύμανση τῆς ἁγίας λαβίδος μέ ἀλκοολούχα διαλύματα μετά ἀπό κάθε μετάληψη πιστοῦ καί πρίν τήν ἐμβάπτισή της ἐκ νέου στό ἅγιο Ποτήριο, ἐνῶ ἄλλες ὑιοθέτησαν τίς πολλαπλές λαβίδες καί χρήση μαντηλιῶν ἤ πετσετῶν μιᾶς χρήσεως γιά κάθε κοινωνοῦντα τῶν ἁγίων μυστηρίων.

Τρεις Ιεράρχες - Στιγμές από τον πόνο και τις θλίψεις τους

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

          “Με εμπόδισαν να σου γράψω οι πολλές μου ασχολίες. Αλλά εκτός αυτού πυρετοί συνεχείς και λάβροι εξασθένησαν τόσο το σώμα μου και το αδυνάτησαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζω ότι εγώ ο ίδιος είμαι λεπτότερος  από τον εαυτό μου. Έπειτα με βρήκαν άλλοι πυρετοί, περιοδικοί, που επανελήφθησαν είκοσι φορές. Έτσι τώρα που γλύτωσα πλέον από όλα αυτά, αισθάνομαι τόσο εξαντλημένος και αδύναμος, όπως ένας ιστός αράχνης. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να περπατήσω. Το παραμικρό ρεύμα αέρος μου προκαλεί περισσότερη ανωμαλία από ό, τι η τρικυμία στους πλέοντας. Είμαι αναγκασμένος να μένω συνεχώς στο δωμάτιο,  κλεισμένος. Και να περιμένω την άνοιξη, αν φυσικά μπορέσω να ζήσω ως την άνοιξη και δεν με συντρίψει η αρρώστια που φωλιάζει στα σπλάχνα μου. Εάν με διασώσει ο Κύριος, θα σπεύσω να σε συναντήσω και να σε αγκαλιάσω με όλη μου την καρδιά. Μόνο προσευχήσου η ζωή μου να τακτοποιηθεί σύμφωνα με εκείνο, που είναι καλύτερο για την ψυχή μου”.

(επιστολή προς τον φίλο του αρχίατρο Μελέτιο)

Οι τρεις Ιεράρχες και η αίρεση

σχόλιο: Και όμως οι σημερινοί ιεράρχες θα μιλήσουν μεν για τους τρεις Ιεράρχες και την παιδεία, την διδασκαλία τους όμως ενάντια στην αίρεση θα την αποσιωπήσουν προσβάλλοντας έτσι και τους αγώνες των Αγίων και της Εκκλησίας. Ας αναρωτηθούμε ως αναγνώστες: Το παρακάτω απόσπασμα του κειμένου πόσο ταιριάζει στους σημερινούς ποιμένες;

"Εμπρός σ’ αυτόν τον κίνδυνο, που απειλούσε την Εκκλησία κατά την εποχή τους, όρθωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και πολέμησαν τις αιρέσεις από οπουδήποτε κι αν προέρχονταν αυτές...Και τι συνιστούσαν οι μέγιστοι οικουμενικοί Διδάσκαλοι στους πιστούς ως πρέπουσα συμπεριφορά έναντι των αιρετικών; Μήπως να φέρονται με αβρότητα και να τους συναναστρέφονται άφοβα, όπως κάμνουν ορισμένοι σύγχρονοι Ορθόδοξοι; Όχι βέβαια! Αντίθετα, συμβούλευαν διακοπή κάθε σχέσεως"

                               

της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης

Οι τρεις “μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος”, “τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου” και οι οικουμενικοί Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής. Με φλόγα ψυχής, με ιερό και αμείωτο ενθουσιασμό εργάσθηκαν, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου και την ψυχική καλλιέργεια των πιστών. Συγχρόνως με τα πύρινα κηρύγματά τους στηλίτευαν τις κοινωνικές αδικίες, την ασπλαχνία των πλουσίων και συνέβαλαν ουσιαστικά στην προστασία και ανακούφιση των αδυνάτων, των πτωχών και αναξιοπαθούντων συνανθρώπων. Μαζί με τα ιερά και λειτουργικά έργα τους φρόντιζαν και για την αντιμετώπιση των δυσκολιών και των προβλημάτων της καθημερινής ζωής των πιστών.

Μέλημα όμως και ενδιαφέρον ανύστακτο, μαζί με τις άλλες ιερές απασχολήσεις τους, είχαν και τη διατήρηση της πίστεως και την προφύλαξη των πιστών από παραχαράξεις της διδασκαλίας του θεόπνευστου Ευαγγελίου. Όπως φαίνεται από τα θαυμάσια συγγράμματά τους, συχνά μιλούσαν για τις αιρέσεις και τους αιρετικούς, που με τη σατανική έμπνευσή τους επιχειρούσαν να αλλοιώσουν την Πίστη και να διαστρέψουν το περιεχόμενο του ιερού Ευαγγελίου, με αποτέλεσμα την αιώνια καταστροφή των πιστών.

Εμπρός σ’ αυτόν τον κίνδυνο, που απειλούσε την Εκκλησία κατά την εποχή τους, όρθωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και πολέμησαν τις αιρέσεις από οπουδήποτε κι αν προέρχονταν αυτές.

Τα πνευματικά όμως βέλη τους δεν τα έστρεφαν εναντίον των ανθρώπων, αλλά της αιρέσεως που αυτοί δίδασκαν και διέδιδαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος: “Τω λόγω διώκω, ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπον αποστρέφομαι, αλλά την πλάνην μισώ και επισπάσασθαι βούλομαι” (ΕΠΕ 37, 296).

Δηλαδή: Χρησιμοποιώ ως άλλο όπλο τον λόγο και τον στρέφω όχι εναντίον των ανθρώπων, που είναι θύματα της αιρέσεως, αλλά εναντίον της αιρέσεως. Την αίρεση και πλάνη μισώ και με τον αγώνα μου ποθώ να αποσπάσω από τη διαβολική πλάνη τους ανθρώπους που έχουν παρασυρθεί.

Για τους καθοδηγούς όμως των αιρετικών δεν δίσταζαν να γράψουν και τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να τους αντιληφθούν και να ξεφύγουν από τις πλεκτάνες τους. Έτσι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ονομάζει τους αιρετικούς “βαρείς λύκους… ληστάς και κλέπτας… αρπάζοντας αρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντας”. Σαν άλλοι σκληροί και άγριοι λύκοι, δηλαδή, και σαν ληστές και κλέφτες ορμούν εναντίον των πιστών, για να αρπάξουν τη λεία τους και να καταφάγουν τις ψυχές τους. Είναι “δεινοί θήρες… ημών μη φειδόμενοι”. Είναι τρομερά θηρία που δεν μας λυπούνται (ΕΠΕ 2, 156, 242).

Η παιδεία στους Τρεις Ιεράρχες

Τοῦ Γ.Δ. Μπαμπινιώτη

Οι τρεις Ιεράρχες, διαθέτοντας οι ίδιοι ευρύτατη παιδεία, ήταν φυσικό, περισσότερο από όλους τους άλλους Πατέρες της Εκκλησίας, να συλλάβουν τη σημασία της Παιδείας για τον άνθρωπο και μάλιστα για τον «νέο άνθρωπο» της εποχής τους, τον χριστιανό άνθρωπο.

Κι επειδή γι’ αυτούς Παιδεία δεν σημαίνει … κατάκτηση γνώσεων αλλά καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής, ως κύριος σκοπός της Παιδείας προσδιορίζεται η αγωγή των νέων παιδιών: «Τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών φαίνεται μοι, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον ζώον και ποικιλώτατον», θα πει ο Γρηγόριος (Ε.Π.Μ.35,325).

Βεβαίως το «άνθρωπον άγειν», η ανθρωπαγωγή, ας νεολογίσουμε, δεν μπορεί στη σύλληψη των Πατέρων της Εκκλησίας παρά να είναι χριστοκεντρική. Σκοπός της αγωγής είναι: «ομοιωθήναι Θεώ κατά το δυνατόν ανθρώπου φύσει. Ομοίωσις δε ουκ άνευ γνώσεως, η δε γνώσις ουκ εκτός των διδαγμάτων», διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος (Ε.Π.Μ. 32,69Β).

Για τους Τρείς Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, ουσία της παιδείας είναι η αγωγή και δεν νοείται αγωγή χωρίς «πνευματικά μαθήματα» και «επιμέλεια ψυχής»: «Ότι των οικείων αμελούμεν παίδων, και των μεν κτημάτων αυτών επιμελούμεθα, της δε ψυχής αυτών καταφρονούμεν, εσχάτης ανοίας πράγμα»(Ε.Π.Μ. 51,327), προειδοποιεί ο Χρυσόστομος.

Αν κάτι χαρακτηρίζει την παιδεία μας σε ευρωπαϊκό ίσως επίπεδο είναι ότι εξακολουθεί και σήμερα να μας διαφεύγει η ουσία, που ήταν και είναι η αγωγή ψυχών.

Οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες ως μέγιστοι Θεολόγοι και προστάτες της Ελληνικής παιδείας

Υπό Κων/νου Παπαχριστοδούλου πτ. Θεολογίας, Καθηγητού Μουσικής, πρωτοψάλτου 

«Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς, τής Εκκλησίας τά μεγάλα προπύργια, οι στύλοι τής ευσεβείας, ο τών πιστών εδρασμός, τών αιρετιζόντων η κατάπτωσις, οι ποιμάναντες τόν λαόν, Χριστού θείοις δόγμασι»

Η Εκκλησία μας, μέσα από ένα πλήθος θαυμάσιων ύμνων, αξιοποιεί όλο το μεγαλείο της λόγιας ελληνικής γλώσσας, προσπαθώντας να αποδώσει το μέγεθος και την αξία των τριών ιεραρχών που σήμερα εορτάζουμε. Τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιερό Χρυσόστομο και τον Θεολόγο Γρηγόριο. Σπάνια η Εκκλησία δίνει απλόχερα τόσους και τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς και επίθετα. Μέγα, έχει ονομάσει μόνο τον άγιο Αντώνιο, τον ασκητή της ερήμου. Ιερό, μόνο τον άγιο Αυγουστίνο ενώ Χρυσόστομο κάνεναν άλλο στην ιστορία της. Επίσης Θεολόγους ονόμασε μόνο άλλους δύο εκτός του αγίου Γρηγορίου. Τον απόστολο Ιωάννη και το Συμεών το νέο Θεολόγο. Οι τρεις όμως ιεράρχες εκτός από μεγάλοι πατέρες, ιεράρχες και άγιοι ονομάζονται και διδάσκαλοι. Η Εκκλησία μας δίδει αυτό τον τίτλο μόνο στους  πατέρες εκείνους που διέπρεψαν και σε συγγραφικό έργο η διάσταση του οποίου είναι αμιγώς διδακτική. 

Και οι τρείς ιεράρχες σημάδεψαν με την παρουσία, το έργο και τις γραφές τους τον 4ο και 5ο αιώνα. Τις απαρχές δηλαδή της  Εκκλησιαστικής ιστορίας. Με όχημα την πλούσια ελληνική τους παιδεία και οδηγό το άγιο Πνεύμα μπόρεσαν να θεμελιώσουν την πίστη και την ορθή και σώζουσα χριστιανική διδασκαλία. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του έργου τους πρέπει να ταξιδέψει νοερά στις ταραγμένες εκείνες εποχές. Η Εκκλησία ταράζεται από αιρετικούς. Αμφισβητείται ο Τριαδικός Θεός, η σάρκωση του Υιού και Λόγου, η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος ως τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Οι πατέρες της Εκκλησίας καλούνται να δογματίσουν, να μιλήσουν στο λαό για την ορθή πίστη, να οριοθετήσουν και να περιχαρακώσουν την διδασκαλία της Εκκλησίας. Πολλές φορές οι σημερινοί άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν τον αγώνα αυτό τον πατέρων. Δίνουν αρνητική σημασία στη λέξη δόγμα και θεωρούν την πίστη στα δόγματα της Εκκλησίας δυναστεία της ανθρώπινης ελευθερίας. Δεν είναι δυνατό να κατανοήσουν γιατί πατέρες όπως οι τρείς ιεράρχες μπορεί να έδιναν και το αίμα τους για μία λέξη. Ακόμη και για ένα γράμμα. Για το ότι ο Υιός πρέπει να είναι «ομοούσιος» και όχι «ομοιούσιος» με τον Πατέρα.

Άλλα λένε οι Ἀγιοι, άλλα οι ιερείς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, όταν οι ιερείς ως μισθωτοί συνδικαλίζουν αντί ως ποιμένες να ομολογούν.

Αφού διαμαρτυρήθηκαν για να εξασφαλίσουν τον μισθό τους, τώρα που πήραν τα "άσπρα" υποκλίνονται στον εργοδότη τους: "είναι προτιμότερο να μην διοικείσαι από κανέναν, παρά να διοικείσαι από κακό άρχοντα" λέει ο Χρυσόστομος, να κάνουμε υπακοή στο διεφθαρμένο κράτος και στους οικουμενιστές και εκκοσμικευμένους δεσπότες λένε οι ιερείς/δημόσιοι υπάλληλοι.

Ανακοινωθέν Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (22-12-2021)

Τάδε λέγει Κύριος• δι᾿ ὑμᾶς διαπαντός τό ὄνομά μου βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι”(Ησ.52,5)

Βαρύς, καταγγελτικός και πάντοτε επίκαιρος ο λόγος του προφήτου Ησαΐου ο οποίος καλεί σε σωφρονισμό και νουθεσία όλων ημών των κληρικών οι οποίοι είτε με τις πράξεις μας είτε με τις παραλείψεις μας οδηγούμε την ευρύτερη κοινωνία σε σκανδαλισμό και προβάλλουμε μια διαστρεβλωμένη εικόνα του ρόλου του κληρικού και της αποστολής του στην κοινωνία.

Από την έναρξη της πανδημίας του Covid-19, ως Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος, αγωνιστήκαμε αφενός μεν να βοηθήσουμε και να διευκολύνουμε το έργο των κρατικών αρχών για τον περιορισμό της πανδημίας με συμβουλές και νουθεσίες προς το λαό του Θεού, αφετέρου δε με επιστολές και υπομνήματα σε διαφόρους αρμοδίους φορείς εκφράσαμε ευθαρσώς τον σκεπτικισμό μας σχετικά με την αναστολή λειτουργίας των Ιερών Ναών όταν αυτό συνέβη. Δεν μείναμε απαθείς. Αντιπροτείναμε μέτρα, καυτηριάσαμε πρακτικές, καυτηριάσαμε συκοφαντικά δημοσιεύματα που απέδιδαν ευθύνες για εξάπλωση της πανδημίας στη λατρευτική ζωή και αρνηθήκαμε τα κατ’ επιλογήν περιοριστικά μέτρα που επεβλήθησαν. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.

Όμως μετά βαθυτάτης λύπης η οποία μετουσιώνεται σε αγανάκτηση, καθημερινά παρακολουθούμε εμβρόντητοι στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως καταγγελίες για Κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδος οι οποίοι αφίστανται της ποιμαντικής τους δράσης και από ιατροί ψυχών μετατρέπονται σε ιατροί σωμάτων εξάγοντας αυθαιρέτως πορίσματα περί της φύσεως της πανδημίας, του τρόπου ανακοπής της και το κυριότερο περί της θεραπείας των πασχόντων. Οι συγκεκριμένες καταγγελίες δεν είναι μόνο δημοσιογραφικού χαρακτήρα αλλά πολλές φορές προέρχονται και από συγγενείς θανόντων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο τάδε Κληρικός ή ο τάδε Πνευματικός υποκατέστησε τον ιατρό και έβγαλε γνωμοδότηση εάν πρέπει ο πιστός να προβεί σε συγκεκριμένες ιατρικές πράξεις που του συνέστησαν οι θεράποντες ιατροί του. Φευ!

π. Σεραφείμ Ζήσης, «Πώς πρέπει να διορθώνουμε τους αδελφούς, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη»

-https://www.youtube.com/watch?v=xIkXgPRXtCQ Katihisis

Κάθε χρόνο το ακούμε, αλλά δεν θέλουμε ούτε να το καταλάβουμε ούτε να το κάνουμε πράξη!

Κάθε χρόνο το ακούμε, αλλά δεν θέλουμε ούτε να το καταλάβουμε ούτε να το κάνουμε πράξη! Έτσι ούτε τους Αγίους τιμούμε, ούτε τις Γραφές τηρούμε, αλλά συνεισφέρουμε με την απραξία μας στην αύξηση και επιδείνωση των σαπρών μελών και καταστάσεων στην Εκκλησία. Όσοι δε μιλούν για την Αγία Γραφή λόγω Κορονοϊού, τα μεν τηρούν τα άλλα αναιρούν, διαστρέφοντας έτσι το Ευαγγέλιο, καταδικάζοντας παράλληλα αυτούς που τους το υπευνθυμίζουν.

Από την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου στον απόστολο της εορτής των Τριών Ιεραρχών

Ίσως όμως μας πει κάποιος ότι υπάρχει και τρίτο κακό, το να είναι ο αρχηγός κακός. Το ξέρω και εγώ, και όχι μόνο δεν είναι μικρό το κακό αυτό, αλλά είναι πολύ χειρότερο και από την αναρχία· και είναι προτιμότερο να μην διοικείσαι από κανέναν, παρά να διοικείσαι από κακό άρχοντα· διότι αυτός πολλές φορές σώθηκε, αλλά πολλές φορές και κινδύνευσε, ενώ ο άλλος οπωσδήποτε θα κινδυνεύσει, οδηγούμενος στα βάραθρα.

    Πώς λοιπόν ο Παύλος λέγει: «Να υπακούτε στους πνευματικούς προϊσταμένους σας και να υποτάσσεστε τελείως σε αυτούς»; Αφού είπε προηγουμένως: «ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν (:να αναλογίζεστε και  να μελετάτε το άγιο και θεάρεστο τέλος της ζωής και της ενάρετης συμπεριφοράς τους, και να μιμείστε την πίστη τους)»[Εβρ.13,7], κατόπιν πρόσθεσε: «να υπακούτε και να υποτάσσεστε στους προϊσταμένους σας». «Τι λοιπόν θα συμβεί», αναρωτιέται ίσως κάποιος, «όταν είναι κακός και δεν τον υπακούμε;». «Κακός», πώς το εννοείς; Εάν είναι τέτοιος εξαιτίας της πίστεως, απόφευγέ τον και απομακρύνσου από αυτόν, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κι αν ακόμη είναι άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό· εάν όμως είναι κακός ως προς την ιδιωτική του ζωή, μην ασχολείσαι με αυτήν. Και αυτό δεν το λέγω εγώ, αλλά το παίρνω από τη θεία Γραφή.

Α.Τ.

Εορτή Τριών Ιεραρχών - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο.

 

ΕΟΡΤΗ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ [: Eβρ. 13, 17-25]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο(:Να υπακούτε στους πνευματικούς προϊσταμένους σας και να υποτάσσεστε τελείως σε αυτούς· διότι αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία των ψυχών σας, καθώς θα δώσουν λόγο στον Χριστό για τις ψυχές σας. Να τους υπακούτε, για να ενθαρρύνονται με την υπακοή σας, ώστε να επιτελούν το έργο τους αυτό με χαρά και όχι με στεναγμούς. Άλλωστε δεν σας συμφέρει να στενάζουν εξαιτίας σας οι πνευματικοί σας προεστοί, επειδή ο Θεός θα σας τιμωρήσει γι'αυτό)»[Εβρ.13,17]

    Η αναρχία παντού είναι κακό και αιτία πολλών συμφορών και αρχή της αταξίας και της συγχύσεως, κυρίως όμως στην Εκκλησία είναι πάρα πολύ επικίνδυνη, διότι και η εξουσία της Εκκλησίας είναι μεγαλύτερη και υψηλότερη. Όπως δηλαδή αν σκοτώσεις τον αρχηγό του χορού, θα διαλυθεί ο χορός και ως προς τα μέλη του και ως προς την τάξη, και αν αρπάξεις τον στρατηγό από τη στρατιωτική φάλαγγα, δεν θα υπάρχει ευρυθμία και τάξη στην παράταξη και επίσης, αν αφαιρέσεις τον κυβερνήτη από το πλοίο, θα καταβυθίσεις το σκάφος, έτσι και εάν απομακρύνεις τον ποιμένα από το ποίμνιο, όλα θα τα ανατρέψεις και θα τα καταστρέψεις.

     Είναι λοιπόν μεγάλο κακό η αναρχία και αιτία καταστροφής, αλλά όχι μικρότερο κακό είναι και η ανυπακοή των υπηκόων· το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και εδώ. Διότι ο λαός που δεν υπακούει στον άρχοντά του μοιάζει με εκείνον που δεν έχει άρχοντα, και ίσως χειρότερα· καθόσον εκεί και συγχωρούνται για την αταξία τους, ενώ εδώ όχι μόνο δεν συγχωρούνται, αλλά και τιμωρούνται. Ίσως όμως μας πει κάποιος ότι υπάρχει και τρίτο κακό, το να είναι ο αρχηγός κακός. Το ξέρω και εγώ, και όχι μόνο δεν είναι μικρό το κακό αυτό, αλλά είναι πολύ χειρότερο και από την αναρχία· και είναι προτιμότερο να μην διοικείσαι από κανέναν, παρά να διοικείσαι από κακό άρχοντα· διότι αυτός πολλές φορές σώθηκε, αλλά πολλές φορές και κινδύνευσε, ενώ ο άλλος οπωσδήποτε θα κινδυνεύσει, οδηγούμενος στα βάραθρα.

Εορτή Τριών Ιεραρχών - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                        

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ [:Ματθ. 5,14-19]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων(:Εσείς οι μαθητές μου είστε το πνευματικό αλάτι των ανθρώπων της γης (επειδή με το παράδειγμα και την διδασκαλία σας έχετε την δυνατότητα να νοστιμεύετε τη ζωή των ανθρώπων και να προλαβαίνετε την ηθική σαπίλα)· εάν όμως το αλάτι χάσει αυτήν την ιδιότητά του, με τι άλλο θα αλατιστεί, ώστε να αποκτήσει πάλι την ουσία και δύναμή του; Δεν έχει πλέον καμία αξία και σε τίποτε άλλο δεν χρειάζεται, παρά να πεταχτεί στον δρόμο και να καταπατείται από τους ανθρώπους. Εάν λοιπόν και εσείς χάσετε την ηθική σας δύναμη, δεν θα γίνετε μόνο άχρηστοι, αλλά και θα περιφρονηθείτε από τους ανθρώπους)»[Ματθ.5,13].

    Παρατήρησε, αγαπητέ μου, μετά από πόσες εντολές στην επί του όρους ομιλία Του ο Κύριος καθόρισε την αμοιβή των ουρανίων αγαθών[Ματθ.5,12: «Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς(:Να χαίρεστε και να γεμίσετε από αγαλλίαση, διότι η ανταμοιβή σας στους ουρανούς θα είναι μεγάλη και ανυπολόγιστη)»]. Και δεν το έκανε τυχαίως, αλλά για να δείξει ότι δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέλθει στον αγώνα αυτόν εκείνος που δεν είναι εφοδιασμένος με όλες εκείνες τις αρετές και δεν έχει υποστεί την απαιτούμενη δοκιμασία. Για τον λόγο αυτό μεταβαίνει προοδευτικά από την προηγούμενη στην επόμενη εντολή μέσω των μακαρισμών και μας υφαίνει σαν κέντημα μία χρυσή σειρά εντολών· διότι ο ταπεινός θα λυπηθεί και θα πενθήσει ολόψυχα και για τις δικές του αμαρτίες. Όποιος πενθεί, θα είναι και πράος και δίκαιος και ελεήμονας. Ο ελεήμονας και δίκαιος και πράος θα είναι και ταπεινός και καθαρός στην ψυχή του. Ο τελευταίος αυτός θα είναι και ειρηνοποιός. Και όποιος θα έχει κατορθώσει όλα αυτά, θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και κινδύνους και δεν θα χάσει την ψυχραιμία του όταν κακολογείται και όταν υφίσταται αναρίθμητα δεινά.

     Αφού λοιπόν τους έδωσε τις παραινέσεις που έπρεπε, πάλι τους ανακουφίζει και τους αναπαύει με τους εγκωμιασμούς που ακολουθούν. Επειδή οι εντολές ήσαν υψηλές και πολύ ανώτερες από αυτές της Παλαιάς Διαθήκης, για να μην ανησυχούν και να μη χάσουν το θάρρος τους οι μαθητές και να μη διερωτώνται: «Πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτά τα κατορθώματα;», άκουσε τι λέγει: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς(:Εσείς οι μαθητές μου είστε το αλάτι της γης [επειδή με το παράδειγμα και τη διδασκαλία σας έχετε την δυνατότητα να νοστιμεύετε την ζωή των ανθρώπων και να προλαμβάνετε την ηθική σαπίλα])». Έτσι κάνει γνωστό ότι δίνει αυτές τις εντολές κατ’ ανάγκη. «Διότι», λέγει, «η διδασκαλία σας θα αποβλέπει στη ζωή όχι των μεμονωμένων ατόμων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας· επειδή δεν σας στέλνω, όπως απέστειλα τους προφήτες, σε δύο ή δέκα ή είκοσι πόλεις, ούτε σε ένα έθνος, αλλά στην ξηρά και τη θάλασσα και σε ολόκληρη την οικουμένη, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση».

     Από τη φράση «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς»  προκύπτει πως εννοεί ότι έχασε τα λογικά του όλο το ανθρώπινο γένος και ότι έπαθε σήψη εξαιτίας των αμαρτιών του. Για τον λόγο αυτό επιζητεί να έχουν αυτοί αυτές τις αρετές, οι οποίες είναι απολύτως απαραίτητες και ωφέλιμες για όσους προορίζονται να αναλάβουν τη νουθεσία των πολλών. Πραγματικά, ο πράος και συνετός και ελεήμονας και δίκαιος δεν περιορίζει την αρετή στον εαυτό του μόνο, αλλά ετοιμάζει τις καλές αυτές πηγές να τις διοχετεύσει και προς ωφέλεια άλλων ανθρώπων. Επίσης, ο καθαρός στην ψυχή και ο ειρηνοποιός και ο καταδιωκόμενος για τους αγώνες του υπέρ της αλήθειας ρυθμίζει τον βίο του σύμφωνα με το κοινό συμφέρον. «Μη νομίσετε λοιπόν, λέγει, ότι καλείστε σε συνηθισμένους αγώνες, ούτε ότι η διδασκαλία σας θα αναφέρεται σε μικροπράγματα».

Η ταπείνωση του επισκόπου! (Εξαιρετικό δίδαγμα)

Όταν διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες, τότε καταλαβαίνουμε πόσο απομακρυνθήκαμε πια από την Ορθοδοξία, και οι ποιμένες και ο λαός που ακολουθεί τέτοιους ποιμένες!

 

Κάποτε ένα Επίσκοπος έπεσε σε μια μεγάλη αμαρτία. Την άλλη μέρα ήταν γιορτή. Επρόκειτο να λειτουργήσει σε μια Εκκλησία που πανηγύριζε και θα συγκεντρωνόταν ολόκληρη η πόλη…
Μόλις μπήκε στην εκκλησία ο Επίσκοπος, ανέβηκε στον άμβωνα, φανέρωσε μπροστά στο πλήθος την αμαρτία του, έβγαλε το ωμόφορό του, το σύμβολο της αρχιεροσύνης, το έδωσε στον Διάκονό του, και είπε με πολλή συντριβή, δυνατά, για να ακουστεί απ’ όλους:
– Ύστερα από μια τέτοια αμαρτία, δεν μπορώ να είμαι Επίσκοπός σας. Διαλέξτε κάποιον άλλον να σας ποιμαίνει, να σας λειτουργεί, να σας εξομολογεί.
Και έκανε να κατέβει από τον άμβωνα, για να φύγει. Ο κόσμος όμως που τον αγαπούσε, τον εμπόδισε.

«Ἡ ἀλήθεια δεν εἶναι πάντοτε με τούς πολλούς»

                                       

Ὅποιος σκέφτεται:«Σάν λίγοι νά μείναμε· οἱ ἄλλοι εἶναι πάρα πολλοί», καί ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτό καί λέει: «Ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί νά κάνουμε καί ἐμεῖς», δέν εἶναι στήν ἀλήθεια.

Σ᾿ αὐτά τά θέματα δέν ἔχει πλειοψηφίες, ὅπως τό τόνιζαν οἱ πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.

«Ἡ ἀλήθεια –λέει– δέν εἶναι πάντοτε μέ τούς πολλούς». Μερικές φορές μπορεῖ νά εἶναι μέ τούς πολύ λίγους, μπορεῖ νά εἶναι μέ ἕναν!

 Στά χρόνια τῶν αἱρέσεων κάπως ἔτσι παρουσιάστηκε μερικές φορές τό πράγμα. Μιά μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων ἔμεινε πιστή στήν Ὀρθοδοξία. 

 

Ὅταν πῆγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε πατριάρχης ἐκεῖ, πολύ ἐλάχιστους ὀρθόδοξους χριστιανούς βρῆκε. Ὅμως, δέν σκέφτηκε: «Ἄς πάω καί ἐγώ μέ τούς πολλούς». Έμεινε με τήν ἀλήθεια".

 +π. Συμεών Κραγιοπούλου

πηγή

Aπό που προέρχεται το γκρίζο χρώμα του εμβολίου της BioNTech;

Aπό που προέρχεται το γκρίζο χρώμα του εμβολίου της BioNTech; Άρθρο της εφημερίδας του Βερολίνου (Berliner Zeitung, εδώ) με ερωτήσεις τεσσάρων κορυφαίων χημικών.

Τέσσερις διάσημοι επιστήμονες γράφουν μια επιστολή στον ιδρυτή της BioNTech Ugur Sahin: Jörg Matysik, Καθηγητής Αναλυτικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Gerald Dyker, Καθηγητής Οργανικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Ρουρ στο Μπόχουμ. Andreas Schnepf, Καθηγητής Ανόργανης Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen. Martin Winkler, Καθηγητής Μηχανικής Υλικών και Διεργασιών στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών της Ζυρίχης. Οι καθηγητές διατυπώνουν την επιστολή τους, που είναι στη διάθεση της Berliner Zeitung, με σκόπιμα καλοπροαίρετο τρόπο. Ενδιαφέρονται θεμελιωδώς για την τεχνολογία mRNA. Γράφουν: «Βρίσκουμε πολύ συναρπαστική τη δυνατότητα σταθεροποίησης του mRNA με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εμβολιασμούς. Καταλαβαίνουμε,

Είναι σημαντικό για αυτούς «τόσο για τη γενική δημόσια υγεία όσο και για μια επιτυχημένη χημική και φαρμακευτική βιομηχανία», σύμφωνα με τους καθηγητές. Ο Jörg Matysik εξηγεί σε συνέντευξή του στην Berliner Zeitung: «Με την τεχνολογία mRNA, η BioNTech χρησιμοποιεί μια πολλά υποσχόμενη αλλά και πολύ περίπλοκη τεχνολογία. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί με επιτυχία στο μέλλον, για παράδειγμα, στη θεραπεία του καρκίνου. Λόγω της πιθανώς καλής αναλογίας κινδύνου-οφέλους, ένας καρκινοπαθής μπορεί επίσης να συμφωνήσει σε μια πειραματική θεραπεία.» Ωστόσο, η κατάσταση είναι διαφορετική με το εμβόλιο κατά του Covid-19. Matysik: "Ως χημικοί, δεν έχουμε την εντύπωση ότι αυτό το προϊόν μπορεί επί του παρόντος να χρησιμοποιηθεί ως μαζικό εμβόλιο."

Ἡ ἐκκλησιολογική στρέβλωση τῆς παρουσίας μας στό Π.Σ.Ε.

    Κι ὅμως οὐδεὶς Μητροπολίτης ἀρχιμανδρίτης, ἡγούμενος καὶ θεολόγος ἀπαιτεῖ ‒ἔστω καὶ τώρα‒ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν

 

Η καλούμενη «εκκλησιολογική βάση» λειτουργίας του Π.Σ.Ε.

 

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 

Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στη Romfea.gr (3/12/2021), το οποίο τιτλοφορείται «Μεσσηνίας: «Ο οικουμενικός ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και η συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο ΠΣΕ», αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

«Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ήδη για μια δεκαετία (1938-1948), είχε να αντιμετωπίσει ένα ουσιαστικό ερώτημα, το οποίο ετίθετο κατ’ επανάληψη από τους Ορθοδόξους–μέλη, και το οποίο αφορούσε τη φύση και την εκκλησιολογική βάση λειτουργίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Το 1950, στη Δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής, στο Τορόντο του Καναδά, δόθηκε η απάντηση, με το κείμενο: “Η Εκκλησία, οι Εκκλησίες και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών”, το οποίο μέχρι σήμερα αποτελεί το πλέον υπεύθυνο κείμενο περί της φύσης και της εκκλησιολογικής ταυτότητας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, ενώ η Α΄ Γενική Συνέλευση του Άμστερνταμ (1948) το είχε θέσει επίσημα ως ερώτημα». 

Στη Δήλωση του Τορόντο, δόθηκε όμως η απάντηση που αφορούσε τη φύση και την εκκλησιολογική βάση λειτουργίας του λεγόμενου Π.Σ.Ε.; Μπορούμε να ομιλούμε για εκκλησιολογική βάση; Και μόνη η ονομασία «εκκλησιολογική βάση» στα πλαίσια του συνονθυλεύματος του Π.Σ.Ε., με την πνιγηρή παρουσία τόσων αιρετικών κοινοτήτων και ομάδων, αποτελεί εκκλησιολογική στρέβλωση. Αποτελεί όντως η Δήλωση του Τορόντο, το πλέον υπεύθυνο κείμενο περί της φύσης και της εκκλησιολογικής ταυτότητας του Π.Σ.Ε.; Μπορούμε επίσης να ομιλούμε για «εκκλησιολογική ταυτότητα του Π.Σ.Ε.; 

«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν...».

Ἀγαπητέ, Χριστιανὸς εἶ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ; Τήρησον τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ σωθήσῃ· γέγραπται γάρ· ὅτι ἐπ' ἀληθείας καταλαμβάνομαι, ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ' ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν.

Εἰ δὲ βούλει καὶ ἐπὶ τὸν ἀκριβῆ βίον τῶν μοναχῶν ἐλθεῖν, ὅπως καὶ τῶν κρειττόνων ἐπιτύχῃς, ἐὰν μὴ θῇς ἐν τῷ λογισμῷ σου, ὅτι ἤδη μετέστης τοῦ βίου τούτου, καὶ ἡγήσῃ τὸν κόσμον τοῦτον καὶ τὴν δόξαν αὐτοῦ, ὥσπερ σκηνὴν καταλελυμένην, οὐ δύνασαι νικῆσαι τὰ πάθη τὰ γήϊνα καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας, αἵτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκὸς καὶ ἀπώλειαν· ἀψευδὴς γὰρ ὁ εἰπών·

εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὑτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὁ γὰρ θέλων τὴν ψυχὴν αὑτοῦ εὑρεῖν, ἀπολέσει αὐτήν· ὁ δὲ ἀπολέσας αὐτὴν ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος, ἐὰν ὅλον τὸν κόσμον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὑτοῦ ζημιωθῇ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὑτοῦ;

Οὐ γάρ ἐστι κόπος βαλεῖν θεμέλιον, ἀλλὰ τὸ ἐκτελέσαι τὴν οἰκοδομήν. Ὅσῳ γὰρ ὑψοῦται ἡ οἰκοδομή, τοσούτῳ πλείω κόπον παρέχει τῷ οἰκοδομοῦντι, ἄχρι τῆς τελειώσεως τοῦ ἔργου. Ἀκούσωμεν τῆς σωτηριώδους φωνῆς τῆς λεγούσης·