Η αρετή των γονέων ωφελεί τα παιδιά τους

Ευγενίου Βούλγαρη (1716-1806)  – «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ»

 

(Απόδοση: Θεοδόσης Σπεράντσας)

   Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε ο Διδάσκαλος του Γένους Ευγένιος Βούλγαρης. Με το κείμενο αυτό στους σημερινούς χαλεπέστατους καιρούς, σαν να ζει το σήμερα, αν και έζησε τον 18^ο αιώνα, απευθυνόμενος στους γονείς, διδάσκει διά της Αγίας Γραφής, παρηγορεί και τρέφει με ελπίδα συνάμα τις ψυχές που αγωνιούν για την ανατροφή των παιδιών τους. Μπαίνει στο κλίμα της εποχής και με διάκριση αρίστου διδασκάλου συμβουλεύει, δίχως ακρότητες, παρακινώντας το φιλότιμο του Ρωμιού, ώστε να παλέψει, να γίνει το παράδειγμα, για να μεταδώσει στους επιγόνους του το αληθινό νόημα της ζωής. Μια καλή ευκαιρία, για τους γονείς και τις νέες αποφάσεις για ανανέωση, τώρα με την έναρξη της νέας χρονιάς:

   Η θεία  Γραφή διαλαλεί θαυμάσια την δικαιοσύνη του Νώε: «ο Νώε ήταν άνθρωπος δίκαιος και τέλειος… ο Νώε είχε την συμπάθεια του Θεού… ο Θεός ήταν ευχαριστημένος από τον Νώε…». Για τα παιδιά του όμως, που τ΄ αναφέρει το καθένα με τ΄ όνομά του και για την γυναίκα του και τις νύφες του, που δεν τις ονοματίζει (Γεν.ε΄10,18 η΄ 16,18) τίποτε δεν λέει ο θείος λόγος, ούτε για την αρετή τους ούτε και για την δικαιοσύνη τους.

   Η σιωπή αυτή μπορεί να βάλει κάποιον σε υποψία, πως η φαμίλια του δεν ήταν όλως διόλου αμέτοχη στην μόλυνση που είχε τότε «κάθε πλάσμα με σάρκα» και «κάθε άνθρωπος». Και η υπόνοια αυτή δυναμώνει ακόμη περισσότερο και γίνεται πιθανή και εύλογη από την αναισχυντία που έδειξε κατόπιν στον πατέρα του ένα από τα παιδιά του, ο Χαμ. (Σημ: Μετά τον κατακλυσμό, όταν ο Νώε μεθυσμένος γυμνώθηκε, ο Χαμ είδε τη γύμνια του πατέρα του, γι αυτό και προκάλεσε την κατάρα του Νώε, λέγοντας ότι ο γιος του Χαναάν θα γινόταν χειρότερος και από τους δούλους των αδερφών του (Γένεση 9,20-27). Γι' αυτό το λόγο ο Χαμ δεν συμπεριλαμβάνεται μαζί με τ' αδέρφια του στην Κυριακή των Προπατόρων).

Ιστορικές αποδείξεις της Παπικής εχθροπραξίας κατά των Ορθοδόξων. Αυτά που αποκρύβουν σήμερα οι Οικουμενιστές!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΠΡΟΣ ΚΛΑΙΡΚΙΟ

ΑΒΡΑΑΜ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

    Εδιάβασα, ότι κατά το τέλος τού ιδ’ αιώνος, έτος 1405, ο πόλεμος των Σαρακηνών για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, ο οποίος υπεκινήθη από τους Λατί­νους, όχι μόνον έγινε αιτία πολλής καταστροφής για την Ανατολική Εκκλησία, αλλά και για τη Δυτική. Καθότι οι τότε Πάπες της Ρώμης» επειδή ευρήκαν την ευκαιρία να ενεργήσουν, για να μη τεθούν υπό την εξουσία κανενός, κινούσαν πάντα λίθον, ώστε να επιτύχουν να υποταχθούν σε αυτούς όλοι οι άλλοι. Διότι όσον ο πόλεμος παρετείνετο και οι χριστιανοί της Δύσεως κατέφευγον στην Ανατολή, τόσον oι Πά­πες επετίθεντο, καθώς μαρτυρεί ο Όθων Επίσκοπος Φρισιγένσης, και ο Αββάς Ουρσπεργένσης, οι οποίοι εξιστορούσαν τη βίαιη συμπεριφορά των Παπών. Τό­σα δε κακά προξένησε ο πόλεμος αυτός στην Δύση δια των επιβουλών των Παπών, ώστε ο Αντώνιος ο Κόκκος στην αρχή τού Δ’ βιβλίου της Θ’ εννάδος, να  ειπή ότι κατά την εποχή τού (Πάπα) Πασχάλη τού Β’ ο Φλουέντιος ο επίσκοπος της Ιταλικής πόλεως Φλω­ρεντίας, εβεβαίωνε χωρίς αμφιβολία, ότι εγεννήθη ο Αντίχριστος.

Εδιάβασα (ακόμη), ότι στην Ανατολή, με αφορμή δήθεν την ευσέβεια, προέβαλαν οι Πάπες Πατριάρ­χες στις Εκκλησίες και έπραξαν όσα άλλα ενόμιζαν ότι τους συνέφεραν, για να υποταχθούν οι Ορθόδοξοι στον ανομότατο ζυγό του Πάπα. Γι’ αυτό ο Ευγένιος ο Γ’ έλεγε: αυτός ο πόλεμος, αν και για τί­ποτε άλλο δεν ήταν ωφέλιμος, όμως μας ωφελεί, διότι βοηθεί να τοποθετηθούν Λατίνοι ποιμένες στις Εκκλησίες της Ανατολής. Αλλά και διότι όχι μόνον έβλαψαν την Εκκλησία της Ανατολής δι’ αυτού τού άνομου πολέμου, αλλά και την αυτοκρατορία. Διότι βλέποντας ο Ιννοκέντιος ο Γ την διχόνοια που είχε τότε το βασίλειο της Κωνσταντινουπόλεως, παρακί­νησε το στράτευμα, το οποίο ήταν έτοιμο για τον Συριακό πόλεμο, να στραφή κατά της Κωνσταντι­νουπόλεως˙ και αυτό το γράφει και ο Χωνιάτης.

Ένας διάλογος μεταξύ του άθεου Βολταίρου και του Ευγένιου Βούλγαρη.

Ο Βολταίρος, ένας μεγάλος Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής και άθεος, ζούσε την ίδια εποχή με τον μεγάλο σοφό κληρικό, αλλά και πιστό Έλληνα επιστήμονα Ευγένιο Βούλγαρη.

Συναντήθηκαν και οι δυο στ΄ ανάκτορα του αυτοκράτορα της Πρωσίας Φρειδερίκου του Μεγάλου. Ήσαν και οι δυο καλεσμένοι του. Εκεί λοιπόν, κατά την ώρα του δείπνου, ο Βολταίρος μπροστά στον αυτοκράτορα άρχισε να ειρωνεύεται τον Βούλγαρη για την πίστη του.

Ευγένιος Βούλγαρις: Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα και κηρύττω παντού το θαύμα της.

                                    

Η θαυματουργός εικόνα της «Παναγίας του Ακαθίστου» της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους.

Το απόστημα του σχολάρχη

Ο Ευγένιος Βούλγαρις διετέλεσε διευθυντής στην Αθωνιάδα σχολή το δεύτερο ήμισυ του 18ου αι. Στην ιερά μονή Διονυσίου ο σοφός αυτός άνδρας δοκίμασε τη θαυματουργική δύναμη της Παναγίας του Ακάθιστου, η οποία τον θεράπευσε από ένα οδυνηρό απόστημα.

Θα διηγηθώ, σημειώνει ο ίδιος, το θαύμα που έκανε σε μένα η Παναγία, για να της αποδώσω έτσι την ευγνωμοσύνη που της οφείλω. Δεν το γράφω για να υπερηφανευθώ ότι δέχτηκα τάχα θεία επίσκεψη, κι ούτε με πειράζει, αν θα με χαρακτηρίσουν ανόητο για τη διήγηση.

Το 1758, λοιπόν, ήμουν σχολάρχης στην Αθωνιάδα. Όταν ήρθε η άνοιξη, παρουσιάστηκε στο βάθος της αριστερής μου μασχάλης ένα επικίνδυνο απόστημα. Με ταλαιπωρούσε ένας ελαφρός πυρετός κι ένοιωθα εξάντληση. Το απόστημα διαρκώς μεγάλωνε και σκλήραινε. Όλο το κοίλωμα της μασχάλης και ο αριστερός μαστός είχαν σκληράνει σαν την πέτρα.

Πονούσα φοβερά. Δεν μπορούσα όχι μόνο να σταθώ, μα ούτε να καθίσω, να ξαπλώσω, να κοιμηθώ η να αναπνεύσω ελεύθερα. Ένοιωθα απογοήτευση και προτιμούσα τον θάνατο από τη φοβερή εκείνη ταλαιπωρία.

Μερικοί φίλοι με συμβούλευαν να νοσηλευθώ σε νοσοκομείο της Χίου, της Σμύρνης η της Θεσσαλονίκης. Κάθε όμως μετακίνηση ήταν δύσκολη και επικίνδυνη.
Πάνω στην απελπισία μου μαθαίνω ότι κάποιος Διονυσιάτης μοναχός Νικηφόρος είναι ειδικός στο να χειρουργεί αποστήματα. Παίρνω την απόφαση να τον επισκεφθώ. Με βάλανε με πολύ κόπο σε μία μικρή βάρκα, κι αφού κάναμε τον περίπλου του Άθωνα φθάσαμε στη μονή Διονυσίου.

Ο π. Νικηφόρος εξέτασε προσεκτικά το απόστημα και μου είπε:
– Έχε θάρρος. Τη θεραπεία όμως να την περιμένεις από τον Τίμιο Πρόδρομο, τον προστάτη της μονής. Εγώ μόνο σαν Βοηθός του θα σου χρησιμεύσω.

Συγχρόνως έβαλε στο πονεμένο μέρος μαλακτικά, για να μαλακώσουν τη σκληρότητά του. Μέσα μου φούντωσε η ελπίδα ότι με τη δύναμη του Τιμίου Προδρόμου θα με θεράπευε.
Ο π. Νικηφόρος μου έβαζε χίλια δυό καταπλάσματα. Και τι δεν επινοούσε! Χόρτα, ρίζες, φύλλα, φρούτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Το απόστημα όμως ούτε υποχωρούσε ούτε μαλάκωνε. Αντίθετα, χειροτέρευε.

Τότε ο γέροντας αποφάσισε να με χειρουργήσει. Ήθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα, η οποία, καθώς έλεγε, ήταν μεγάλη σαν ρεβίθι. θα βύθιζε λοιπόν στο βάθος το μαχαίρι και, βγάζοντας τη ρίζα που ήταν η αρχή του κακού, σύντομα θα εξαφανιζόταν και όλο το απόστημα.

Εγώ όμως φοβήθηκα την τόλμη του χειρουργού. Απόστημα που δεν είχε ωριμάσει δεν έπρεπε και να χειρουργηθεί. Γι’ αυτό αρνήθηκα την επέμβαση.

Έτσι ο π. Νικηφόρος απελπίστηκε για τη θεραπεία μου, ενώ εγώ για τη ζωή μου.

Απογοητευμένος τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα της ευσπλαχνίας, και την ικέτευα επίμονα με δάκρυα να μου γίνει ιατρός και θεραπευτής.

– «Βλέψον ιλέω όμματί σου και έπισκεψαι την κάκωσιν ην έχω», θρηνούσα με χαμηλή φωνή.

Ύστερα γυρίζω στους παρόντες και τους λέω:

– Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι της Θεοτόκου του Ακαθίστου, και αφήστε με μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της.

Πράγματι, με πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ενώ ο παπάς έψαλλε για χάρη μου τη μεγάλη Παράκληση, εγώ διαρκώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, κι αφού έβρεξα το έδαφος με τα δάκρυά μου, ικέτευσα θερμά και είπα:

– Μη μ’ αφήσεις, Μητέρα, να χαθώ. Σταμάτησε τη συμφορά μου. «Πάντα γαρ δύνασαι ως μήτηρ ούσα του τα πάντα ισχύοντος Θεού».

Αυτό ήταν! Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα και βγήκα χαρούμενος από το παρεκκλήσι. Με τη βοήθεια ενός αδελφού και του μπαστουνιού μου ανέβηκα στο κελί μου και κοιμήθηκα επί τέλους όλη τη νύχτα – εγώ, που πέρασα τόσες νύχτες άυπνος από τους πόνους.

Το πρωί ήμουν ήρεμος. Το απόστημα σε λίγο μαράθηκε και εξαφανίστηκε.

Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα και κηρύττω παντού το θαύμα της.

Πηγή