Αποφθέγματα από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

     Ο γε­ρω Ἰάκωβος Ἁ­γι­αν­να­νί­της, ὁ κοι­νῶς ἀ­πο­κα­λο­ύ­με­νος «Ἰ­α­κω­βά­κης», κα­ταγόταν ἀ­πό τά Βρύ­ου­λα τῆς Μ. Ἀ­σί­ας. Πῆ­γε γιά μο­να­χός στήν κα­λύ­βη τοῦ πα­πα Σάββα τοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ, στόν γέ­ρον­τα Ὀ­νο­ύ­φριο. Λένε ὅτι ἐρ­χό­ταν σέ δι­α­πλη­κτι­σμο­ύς μέ τόν Γέ­ροντά του, για­τί ἤ­θε­λε νά κά­νη 2.000 με­τά­νοι­ες καί δέν τόν ἄ­φη­νε. Με­τά ἀ­πό και­ρό ἀ­πε­φά­σι­σε ὁ γε­ρω Ὀ­νο­ύ­φριος νά κά­νη τήν κου­ρά του. Ἐ­νῶ εἶ­χαν γί­νει οἱ ἑ­τοι­μα­σί­ες καί ἦρ­θαν οἱ πα­τέ­ρες, ὁ Γέ­ρον­τας συ­ζη­τών­τας μέ τόν δό­κι­μο γιά τό ὄ­νο­μα δι­ε­φώ­νη­σαν. Ὁ δό­κι­μος ἤ­θε­λε νά τόν ὀ­νο­μά­ση Ἀ­να­στά­σιο, ἐ­νῶ ὁ Γέροντας ἤ­θε­λε νά τοῦ δώ­ση ἄλ­λο ὄ­νο­μα. Δέν συμ­φώ­νη­σαν, μα­ται­ώ­θη­κε ἡ κου­ρά καί ὁ δό­κι­μος ἔ­φυ­γε.Ὁ δό­κι­μος πῆ­γε στήν Ἁ­γί­α Ἄν­να στήν Κα­λύ­βη Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ στόν γέ­ρον­τα Ἰ­ω­σήφ, τόν  ψάλ­τη ἀ­πό τήν Μυ­τι­λή­νη. Ἐ­κεῖ ἔ­γι­νε ρα­σο­ευ­χή καί πῆ­ρε τό ὄ­νο­μα Ἰάκωβος. Οἱ πα­τέ­ρες τῆς συ­νο­δε­ί­ας ἦ­ταν ἁ­γι­ο­γρά­φοι καί ὁ π. Ἰάκωβος ἔ­μα­θε καί αὐ­τός. Κάποτε δι­α­πλη­κτί­σθη­κε μέ ἕ­ναν πα­ρά­δελφό του καί ἐ­κεῖ­νος χτύ­πη­σε τόν π. Ἰάκωβο μέ ἕ­να σα­νί­δω­μα εἰ­κό­νος στό κε­φά­λι. Ἔ­σπα­σε τό σα­νί­δι καί ἀ­πό τό­τε μερικοί θεωροῦσαν ὅ­τι κάτι ἔ­πα­θε. Αὐ­τά τά δύ­ο γε­γο­νό­τα σφρά­γι­σαν τήν ζωή του καί συ­χνά ἔ­λε­γε: «Γιά ἕ­να ὄ­νο­μα ἔ­χα­σα τήν κα­λο­γε­ρι­κή» καί «ἡ εἰ­κό­να ἔ­σπα­σε, τό κε­φά­λι δέν ἔ­σπα­σε», καί τά ἐ­πα­να­λάμ­βα­νε συ­χνά. Ποι­ός ξέ­ρει τόν πό­νο τῆς ψυ­χῆς του καί τόν θρῆ­νο του γιά τά ἀ­νω­τέ­ρω συμ­βάν­τα;