Ἀπάντηση στὸν συγγραφέα- ἐπίδοξο «μνηστῆρα» τῆς θεολογίας τοῦ τευχιδίου «Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν  Πατέρων. 

 

                                                          Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 9//22.6.2025                         

Ἀπάντηση στὸν συγγραφέα- ἐπίδοξο «μνηστῆρα» τῆς θεολογίας

τοῦ  τευχιδίου «Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Ὑπὸ Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν Πατέρων.

Διαβάσαμε πρόσφατα τὸ νεοκυκλοφορηθὲν βιβλίο « Ἐκκλησία ἢ θάνατος» τοῦ Ἱερομονάχου Ἀντίπα. Ἀκολουθῶντας  τό: «ὅ,τι δημοσίως λέγεται, δημοσίως καὶ ἐλέγχεται» ἐπισημαίνουμε τὰ ἑξῆς  :

Μιᾶς καὶ ὁ ἀγαπητὸς Ἱερομόναχος ἀρχίζει μὲ λόγια τοῦ Ἅγιου Παϊσίου, θυμόμαστε καὶ ἐμεῖς, παλαιοτέρα,  ὅταν  ἕνας ὀνομαστὸς Γέροντας εἶχε δημοσιεύσει ἕνα βιβλίο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καλὴ ὥρα ὅπως τώρα, εἶχε πεῖ  -ὁ Ἅγιος Παΐσιος- : «αὐτὸς ἀνακατεύει στὸ βιβλίο του, μαρμελάδες μὲ μύξες». Αὐτὴ τὴν αἴσθηση ἔχουμε καὶ τώρα, διαβάζοντας τὸ  « Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Ἔχει σημεῖα στὸ κείμενο ποὺ εἶναι γλυκύτερα ἀπὸ πολλές ... «μαρμελάδες». Ἔχει λόγια, ποὺ κάνεις τὸ σταυρό σου καὶ λὲς «Δόξα σοι ὁ Θεός». Ὅσο προχωρᾶς, ὅμως, καὶ ξεδιπλώνεται ἡ σκέψη τοῦ συγγραφέα, ἀρχίζει ἡ καρδιὰ νὰ σφίγγεται καὶ νὰ ἔρχεται ἡ γεύση της «μύξας» καὶ μάλιστα  δυσώδους. Βλέπεις πλέον ξεκάθαρα ὅτι ὑπάρχει στὸ κείμενο στόχευση, παραποίηση καὶ ἀπόκρυψη θεμελιωδῶν στοιχείων τῆς Πίστεως.

Γιὰ παράδειγμα, ὁμιλεῖ γιὰ ὑπακοὴ καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία, ὡς τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Ποιός ἄραγε ἀντιλέγει; Περιγράφει τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ κάλλος τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός νὰ μὴ θαυμάσει; Πράγματι, ὁ κόσμος ὅλος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ γίνει Ἐκκλησία. Ἀναφέρει ἐξαίρετα χωρία, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν  Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, περὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα θαυμαστὰ καὶ ὡραῖα.

Στὴ συνέχεια, ξεδιπλώνεται καὶ μυκτηρίζει τοὺς «ζηλωτὲς τῶν πατρώων παραδόσεων». Φαίνεται ὅτι δὲν ἀποδέχεται τὸ Δ' Μακκαβαίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως καὶ οἱ προτεστάντες. Ἐκεῖ οἱ Μακκαβαῖοι μαρτύρησαν γιὰ τὶς πατρῶες  Ἱερὲς  παραδόσεις, καὶ μάλιστα τοῦ Νόμου. Οἱ σύγχρονοι ἔνθεοι πιστοὶ ὀνομάζονται ἐμπαικτικῶς - σύμφωνα μὲ τὴν «οἰκουμενιστικὴ» φρασεολογία του- «ὑπερζηλωτὲς ὀρθόδοξοι». 

Ἡ μετάλλαξη ἢ ἀλλιῶς ἡ οὐνιτοποίηση τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Τὸ στόμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή : «Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι;». Ὁ πρῶτος, μετὰ τὴν πτώση τῆς Βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης, τὸ 1453, Πατριάρχης τοῦ γένους Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Γενάδιος Β΄Σχολάριος, ἔγκαιρα, πρὶν τὴν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς ἅλωσης, προειδοποιοῦσε καὶ καυτηρίαζε τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ ὁποία ἔλαβε, ἐπίσημα, ἀρχὴ μὲ τὴν ἀπόφαση καὶ συμφωνία τῆς ψευδοσυνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-39) καὶ συντελέστηκε στὴν πράξη μὲ τὸ θεομίσητο «συλλείτουργο» ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν στὶς 12-12-1452 στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, στὸν «ὀφθαλμὸ τῆς Οἰκουμένης», στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ μαθητὴς τοῦ «Ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας» Ἁγίου ἐπισκόπου Ἐφέσου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀνήρτησε, στὴν θύρα τοῦ μοναχικοῦ Κελλίου του, ἔγγραφο τοῦ ὁποίου τὸ κείμενο ἄρχιζε ὡς ἑξῆς : «Ὦ ἀνόητοι (Κωνσταντίνου) Πολῖτες.…».

Σήμερα, οἱ ταπεινοὶ Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες, χωρὶς ἐνδιασμούς, μποροῦμε νὰ ποῦμε:

«Ὦ ἁπλοϊκοὶ, ἐκ τῶν γνωστῶν Ἁγιορειτῶν διοικούντων Μοναχῶν, ποιός μετάλλαξε τὸν νοῦν σας καὶ ἀντὶ νὰ περιφρουρεῖτε τὰ μεγάλα καὶ σωτηριώδη (τὴν Πίστη καὶ τὴν Παράδοση), παραδίδετε ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαῖα ὅπλα τῆς μάχης ἐναντίον τῶν «ἐφευρημάτων καινοτόμων ἀνθρώπων» (Μ.Βασίλειος). Τὸ ὅπλον αὐτὸ εἶναι τὸ Αὐτοδιοίκητον τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅπου ὑπάρχει διοικητικὴ ἐξάρτηση, τὸ ἐξάρτημα ἀργὰ ἢ γρήγορα, μετὰ ἀπὸ πιέσεις καὶ διωγμούς, ἀφομοιώνεται στὸ φρόνημα καὶ στὴν πράξη μὲ τὴν Διοίκηση, ὅπως ὑποστηρίζει καὶ ὁ μεγάλος ὁμολογητής, ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης : «Οἷον τὸ ἆρχον καὶ τὸ ἀρχόμενον πέφυκε γίνεσθαι», ( P.G.99, 16330).

ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ…

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 1//14.6.2023. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς τοῦ Ὁμολογητοῦ.

Ἡ Ἠρωδιάδα, δηλαδὴ ἡ δοτὴ ντόπια κρατικὴ ἐξουσία καὶ ἡ σχεδὸν σύνολη παρατρεχάμενη πολιτικὴ ἠγεσία, κατὰ τίς 10 τρέχοντος μηνὸς Ἰουνίου, ἐξεμάνη, διέρρηξε τὰ ἱμάτια ἑαυτῆς καὶ περιεφέρετο στοὺς δρόμους καὶ τίς ρῦμες τῆς Ἀθήνας, ὡς ἀγυιοπαιδίσκη, ἀλλοπαρμένη (ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς σαρκολατρείας), γυμνὴ (ἀπὸ αἰδῶ καὶ τσίπα), φωνασκοῦσα, ἀσχημονοῦσα, γαυριωμένη, βακχευομένη καὶ ἀλαζονευομένη.

Ἀναφερόμαστε στὶς κατ' ἔτος ἐπαναλαμβανόμενες ἐκδηλώσεις τῆς αἰσχύνης, τοῦ ὑπερφίαλου ἐγωϊσμοῦ, καὶ τῆς «ὑπερηφάνειας» στὶς σύγχρονες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, τίς μιμήτριες τῶν Σοδόμων καὶ Γομμόρας, τίς ὁποῖες «ὁ Θεὸς τεφρώσας καταστροφὴ κατέκρινεν ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικῶς» (Πέτρ.Β΄- Β,5) καί «οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται» (Ἰούδα, στίχ.13).