π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, ἀπὸ ὑπερασπιστὴς τῆς εὐσεβείας σὲ ὑπερασπιστὴ τῆς διψυχίας. Μία ἀπόδειξη καὶ παράλληλα ὑπεράσπιση τοῦ π. Παύλου Καλλίκα.

 

«Με γενναιότητα ξεκίνα κάθε ενάρετο έργο και μην προχωρήσεις σε αυτά με διψυχία». Είμαστε δίψυχοι, όταν έχουμε δισταγμό, άγχος, φόβο, αναβλητικότητα, παλιμβουλία. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἀκόμα δὲν στέγνωσε τὸ μελάνι ἀπὸ τὴν δήλωση ἀποτειχίσεως τοῦ π. Παύλου Καλλίκα καὶ ἐμφανίζονται οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς "ἀληθείας" γιὰ νὰ ἐπαναφέρουν τὸν π. Παῦλο στὸν "σωστὸ δρόμο". Ἔτσι γίνεται πάντα. Πρῶτος καὶ καλύτερος ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, ὁ ὑπεύθυνος ἐκλογικοῦ ἀγῶνος τῆς "Νίκης" ποὺ ἀπὸ "ἀγάπη στὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ" ἀπαγόρευε στοὺς Χριστιανοὺς νὰ ψηφίσουν ἄλλα κόμματα "γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτάνουν", μὴ λέγοντας ὅμως ὅτι ὁ γιός του κατέβαινε στὶς ἐκλογὲς μὲ τὴν Νίκη (ἐδῶ).

Ὁ π. Ἀναστάσιος,  λοιπόν, ἀνάρτησε στὸ ἱστολόγιο "τὰς Θύρας",  τὸ ἑξῆς σχόλιο (ἐδῶ): 

Όλα τα ζητήματα στην εκκλησιαστική ζωή εξαρτώνται από συγκεκριμένες προϋποθέσεις που έχει καθορίσει η Εκκλησία, που αν δεν πληρούνται υπάρχει σοβαρότατο πνευματικό πρόβλημα. Το αυτό συμβαίνει και με τη διακοπή του μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου: η Εκκλησία έχει καθορίσει στον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου (ΑΒ-15) επί Αγ. Φωτίου συγκεκριμένες περιοριστικά αναφερόμενες προϋποθέσεις για να μην θεωρηθεί η αποτείχιση σχίσμα, αλλά να είναι επαινετή.

4. Διερωτώμαι:

i. Ποια “αἵρεσιν παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην” κήρυξε ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς καμία!

ii. Κήρυξε την πιο πάνω αίρεση “επ’ εκκλησίας”, δηλαδή επίσημα, ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι!

iii. Κήρυξε την πιο πάνω αίρεση “γυμνή τη κεφαλή”, δηλαδή απροκάλυπτα, ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι!

iv. Είναι “ψευδεπίσκοπος” και “ψευδοποιμένας” ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι!

5. Εκφράζω το βαθύτατο σεβασμό, την εκτίμηση και τη συμπαράστασή μου στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ.

Θὰ ἀποδειχθεῖ λοιπόν, ὅτι ὁ π. Ἀναστάσιος ἐσκεμμένα καὶ συνειδητὰ γιὰ μία ἀκόμα φορὰ δὲν ὑπερασπίζεται ἀλλὰ κρύβει τὴν ἀλήθεια, χρησιμοποιόντας μάλιστα τὰ ἴδια του τὰ κείμενα:

α) Ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἰσχυρισμό, ὅτι ὁ Κυθήρων Σεραφεὶμ δὲν κηρύττει αἵρεση, ἄρα εἶναι παράνομη ἡ διακοπὴ μνημονεύσεως του. Ναί, ὁ Κυθήρων δὲν κηρύττει αἵρεση, ἀλλὰ μνημονεύει, κοινωνεῖ καὶ ἀναγνωρίζει ὡς "ὀρθοτομοῦντες" ὅσους κηρύττουν τὴν αἵρεση καὶ ἐφαρμόζει τὶς ἀποφάσεις τους. Εἴδατε π. Ἀναστάσιε, πουθενὰ δήλωση τοῦ Κυθήρων ὅτι ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε., μιᾶς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνήκει σ' αὐτό; Εἴδατε π. Ἀναστάσιε πουθενὰ ἀπὸ τὸν Κυθήρων δήλωση καταδίκης τόσο τῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν ποὺ τὶς πῆραν; διότι οἱ ἀποφάσεις δὲν παίρνονται ἀπὸ μόνες τους, οἱ ἄνθρωποι καὶ τὶς σχεδιάζουν καὶ τὶς ἐφαρμόζουν; Εἴδατε π. Ἀναστάσιε πουθενὰ ἀπὸ τὸν Κυθήρων δήλωση καταδίκης ὅσων κληρικῶν κοινωνοῦν μὲ τοὺς ουκρανοὺς καὶ σκοπιανοὺς σχισματικούς; Πουθενά!  Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ποὺ τὴν ξέρετε πολὺ καλὰ ἀναδεικνύει γι' αυτὸ τὸν λόγο τὸν Κυθήρων ἄξιο διακοπῆς τῆς μνημοσεύσεώς του:

Ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου, ἐπειδὴ δὲν τιμώρησε τὸν παρανομήσαντα ἱερέα Ἰωσήφ, ποὺ πάντρεψε τὸ μοιχειανικὸ ζεῦγος τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Στ΄ μὲ τὴν παλλακίδα Θεοδότη. Ἐπίσης, διέκοψε τὴν μνημόνευση καὶ τοῦ ἑπόμενου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρου Α΄, ἐπειδὴ ὑποχώρησε στὴν ἐπιθυμία τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου καὶ ἀποκατέστησε μὲ «σύνοδο», τὸν παρανομήσαντα καὶ αὐλοκόλακα ἱερέα Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ ἐπὶ τῆς βασιλίσσης Εἰρήνης. Ὑπενθυμίζω ὅτι καὶ οἱ δύο ἁγιοκατατάχθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν: Κήρυξαν αἵρεση οἱ δύο Ἅγιοι; Μὰ φυσικά, ὄχι! Ἦταν ὁ ἅγ. Θεόδωρος ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας ἐπειδὴ διέκοψε τὸ μνημόσυνό τους; Ἀντιθέτως μὲ ἐσᾶς ἦταν μέγας ὑπερασπιστής της. Ποῦ λοιπόν τὸ παράπτωμα τοῦ π. Παύλου;

Σχετικὰ μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἱεραρχία ποὺ ἀναγνωρίζει καὶ κοινωνεῖ μὲ τοὺς σχισματικούς, οὐκρανοὺς καὶ σκοπιανούς. Ἐσεῖς ὁ ἴδιος, ὅταν μιλούσατε γιὰ εὐσέβεια γράψατε (ἐδῶ):

Ἡ μὲν αἵρεση ἀλλοιώνει καὶ τελικὰ καταστρέφει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια, ἐνῶ τὸ σχίσμα προσβάλλει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Ἀμφότερες βέβαια οἱ καταστάσεις ὁδηγοῦν τοὺς ἐμπνευστὲς καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τους ἐκτὸς Ἐκκλησίας, στὴν ἀπώλεια. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ φράση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «τοῦ εἰς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν τὸ τὴν Ἐκκλησίαν σχίσαι οὐκ ἔλαττον ἐστὶ κακὸν»[2], ποὺ ὑποδηλώνει ὅτι ἡ προσβολή τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σοβαρότατο ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα. Μάλιστα, γιὰ νὰ τονίσει τήν σοβαρότητα τοῦ σχίσματος φτάνει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι «οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεόν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι… οὐδὲ μαρτυρίου αἷμα ταύτην, ἒφησε, δύνασθαι τήν ἁμαρτίαν ἐξαλείφειν»[3] . oὒτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν ἐξαλείφει τήν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος!

Ἄρα κατὰ τὰ λεγόμενα σας, οἱ ἱεράρχες ποὺ εἶναι "ἐμπνευστὲς καὶ ὁπαδοὶ τοῦ σχίσματος εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας"! Ὅταν κάποιος, ὅπως ὁ Κυθήρων, παρότι γνωρίζει, κοινωνεῖ καὶ μνημονεύει ἀνθρώπους πού, ἐσεῖς τὸ λέτε, εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, μπορεῖ νὰ μνημονεύεται ὡς ὀρθόδοξος; Μὰ φυσικά, ὄχι!

Στὸ ἴδιο κείμενο ἀναφερόμενος στὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ τοὺς "Ἰωαννίτες" λέτε καὶ τὰ ἀκόλουθα:

Ὅπως πολὺ συνοπτικὰ εἴδαμε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος οὐδέποτε ἀποδέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῶν συνόδων Δρυὸς καὶ Κωνσταντινουπόλεως ποὺ τὸν καθαίρεσαν καὶ ἀφόρισαν. Τὴν ἰδία στάση τήρησε καὶ μέρος τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀρνήθηκε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς διαδόχους του. Ἔτσι δημιουργήθηκε στὴν Βασιλεύουσα τὸ “σχίσμα” τῶν Ἰωαννιτῶν. Καὶ ὅμως ὁ Ἰωάννης ἀντὶ νὰ ἐπιπλήξει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴ ”σχισματικὴ” τους συμπεριφορὰ τοὺς ἐπαινεῖ ἰδιαιτέρα καὶ τοὺς ἐνθαρρὺνει νὰ τὴν συνεχίσουν! Ὅμως, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴς τῆς κανονικῆς τάξεως, ὁ διαπρύσιος κήρυκας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας καὶ σφοδρὸς πολέμιος τοῦ σχίσματος νὰ ἐπαινεῖ καὶ οὐσιαστικὰ νὰ ἐνθαρρύνει τὸ “σχίσμα” τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν;... Εὔστοχα ἐπισημαίνει ὁ μελετητὴς τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς καὶ ἐκφραστὴς τοῦ χρυσοστομικοῦ ἤθους, πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, ἀναφερόμενος στὴ χρυσοστομική ἑρμηνεία τοῦ Παύλειου «ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα» (Ἐφεσ. 4, 4)[49]: «Πιστεύει ὁ αὐθεντικὸς ἑρμηνευτὴς τοῦ Παύλου, … ὅτι καλῶς ὁ Ἀπόστολος μετὰ τὸ “ἓν σῶμα” ἔθεσε καὶ τὸ “ἓν πνεῦμα”, γιὰ νὰ δείξει ὅτι … δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶναι κανεὶς ἐνσωματωμένος στὴν Ἐκκλησὶα, στὸ “ἓν σῶμα”, χρειάζεται νὰ ἔχει καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτὸ ἰσχύει … ὄχι μὲ τοὺς αἱρετικοὺς… ἀλλὰ μὲ ὅσους Ὀρθοδόξους ἀνήκουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἔχουν ὅμως τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι φίλοι τῶν αἱρετικῶν».

Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν: Ὅταν κάποιος δὲν καταδικάζει ἀλλὰ κοινωνεῖ καὶ συμπροσεύχεται μὲ ἀποδεδειγμένους Οἰκουμενιστὲς καὶ ὁπαδούς τους, εἶναι "φίλος τῶν αἱρετικῶν". Ἄρα κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Χρυσοστόμου, ποὺ ΕΣΕΙΣ παραθέσατε δὲν ἀπαγορεύεται ἡ μνημόνευσή τους; Ποῦ λοιπόν τὸ παράπτωμα τοῦ π. Παύλου; Καὶ ἀντίθετα μὲ τὸν Ἅγιο ἀντὶ ἐσεῖς οὺς ἐπαινέσετε ἰδιαιτέρα καὶ νὰ ἐνθαρρύνετε νὰ τὴν συνεχίσει, ἐσεῖς ἐπιπλήτετε τὸν π. Παῦλο. Νὰ καταγγείλετε λοιπόν, δίπλα στὸν ἅγ. Θεόδωρτο τὸν Στουδίτη καὶ τὸν ἅγ. Ἰωάννη ὡς ἐχθρὸ τῆς ἀλήθειας!

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν δῆθεν ρητορικό σας ἐρώτημα Είναι “ψευδεπίσκοπος” και “ψευδοποιμένας” ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι! ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, δηλ. ἐσεῖς ὁ ἴδιος, σᾶς ἀναιρεῖ (εἶναι νὰ κλαίει κανείς, ποὺ φθάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν εἶναι δίψυχος). Λέτε λοιπόν συνεχίζοντας στὸ παραπάνω κειμενό σας:

Μὲ ἂλλα λόγια, γιὰ τὸν Ἰωάννη, σὲ σχίσμα βρίσκονται ὅσοι περιφρονοῦν καὶ ἐνεργοῦν ἀντίθετα μὲ τὴν κανονικὴ τάξη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀκόμα καὶ ὅταν ἔχουν μὲ τὴν ἀνοχὴ ἢ τὴν συνεπικουρία τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ὑψηλὴ θέση στὴν Ἱεραρχία καὶ ἀναγνωρίζονται ὡς ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες. Ἀντίθετα, δὲν εἶναι σχισματικοὶ ἀλλὰ κανονικὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἂξια τιμῆς καὶ σεβασμοῦ ὅσοι ὑπακούουν, σέβονται, τιμοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κανονικὴ τάξη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ὀλίγοι ἢ βρίσκονται σὲ διάσταση καὶ δὲν κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς ἔχοντες τοὺς θρόνους ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικὰ εἶναι «ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι» (κανόνας 15ος Πρωτοδευτέρας).

Ἔλεος, πάτερ! Δὲν εἶναι ἡ θεολογία ἡ κλίνη τοῦ Προκρούστη ὅπου κόβουμε καὶ τραβάμε κατὰ τὸ δοκοῦν. Τὸ λέτε ξεκάθαρα:

Ἀντίθετα, δὲν εἶναι σχισματικοὶ ἀλλὰ κανονικὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἂξια τιμῆς καὶ σεβασμοῦ ὅσοι ὑπακούουν, σέβονται, τιμοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κανονικὴ τάξη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ὀλίγοι ἢ βρίσκονται σὲ διάσταση καὶ δὲν κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς ἔχοντες τοὺς θρόνους ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικὰ εἶναι «ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι» (κανόνας 15ος Πρωτοδευτέρας).

Ποῦ λοιπόν τὸ παράπτωμα τοῦ π. Παύλου;

Οἱ διάδοχοι τῶν ἐπισκόπων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Δρυός δὲν κήρυξαν αἵρεση, ἀλλὰ ἀναγνώρισαν καὶ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς ἐχθροὺς καὶ διῶκτες τοῦ Χρυσοστόμου, ἄρα καὶ γιὰ ἐσᾶς ἦταν ψευδεπίσκοποι. ἐκτὸς ἂν ὡς διὰ μαγείας οἱ Οἰκουμενιστὲς ποὺ εἶναὶ σε καλύτερη θέση ἀπὸ τοὺς διῶκτες τοῦ ἁγίου καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ συγκοινωνοῦντες μαζί τους δὲν εἶναι ψευδεπίσκοποι. Αὐτὸ ἀπαντᾶ μάλιστα καὶ σὲ ὅσους στὰ σχόλια τοῦ "τὰς θύρας" ἔλεγαν δὲν ὑπάρχουν συγκοινωνοῦντα δοχεῖα.

Οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοὶ στὴν γνωστὴ ἐπιστολή τους ἀναφέρονται στὸ θέμα αὐτὸ καί ὀνομάζουν ὑποδίκους ἔναντι τῶν ἱερῶν Κανόνων ὅσους ἔχουν κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀκοινώνητους.

Λέγουν μεταξὺ ἄλλων: «...«Ὁ ἀκοινωνήτοις συγκοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς ἐκκλησίας», καί πάλιν «Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Ἐν ὅσοις γοῦν οὗτοι ἐγκαλούμενοι ὑπό εὐθύνας εἰσί, τοῖς αὐτοῖς ἅπασι καί ἡμεῖς, εἰ καταδεξοίμεθα, παρά τῶν θείων κανόνων τῶν ἐν Πνεύματι ἀποφαινομένων ὑπόδικοι γινόμεθα». Εἶναι οἱ Οἰκουμενιστὲς αἱρετικοί; Ναί!  Ἄρα ὅποιος τοὺς δὲχεται καὶ δὲν διακόπτει τὴν κοινωνία μαζί τους ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ αὐτούς!

Στὴν ἴδια ἐπιστολή (Ἐπιστολή…, στίχ. 9-23, σ. 399) οἱ ἁγιορεῖτες ἅγιοι Πατέρες ξεκαθαρίζουν καὶ τὸ θέμα τῆς μνημονεύσεως, ὥστε νὰ σωπάσουν ὅσοι μὲ τὰ σχόλιά τους νόθευσαν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Τὴν παραθέτω μεταφρασμένη ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχουν γλωσσικὲς παρανοήσεις:

"ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν παλαιόθεν τὴν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τὴν τελεία (συγ)κοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στὴν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, ὥστε νὰ δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στὸν (ἐκκλησιαστικά) ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ μέσῳ αὐτοῦ τήν πίστη καὶ τὴν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μέγας πατέρας μας καὶ ὁμολογητὴς Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τὰ ἑξῆς σὲ κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς: «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νὰ πεῖς στὸν πρεσβύτερό σου νὰ μὴν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τὸ ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμὸ ἔχει ἡ κοινωνία καὶ μόνο, ποὺ τὸν ἀναφέρει, παρ’ ὅλο ποὺ μπορεῖ αὐτός, ποὺ τὸν ἀναφέρει, νὰ εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτὰ λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης)».

Αὐτὰ λένε λοιπόν, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ὄχι ὁ π. Ἀναστάσιος! Καὶ μᾶλλον δὲν τὰ λέει, διότι γνωρίζει ὅτι ἂν τὰ δεχθεῖ, θὰ πρέπει νὰ διακόψει κι αὐτὸς τὸ μνημόσυνο τοῦ χειροτέρου ἀπὸ τῶν Κυθήρων μητρ. Πατρῶν. Ἔτσι θεωρεῖ προτιμότερο νὰ ἐπιτεθεῖ στὸν π. Παῦλο ποὺ βρῆκε τὸ σθένος νὰ πράξει, ὅσα ὁ π. Ἀναστάσιος δὲν πράττει.

Ὅταν ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος διώχθηκε γιὰ τὴν ἀνυπακοή του στὰ κυβερνητικὰ ἀντικόβιντ μέτρα, καταδικάσαμε τὸν ἄδικο διωγμό του καὶ τοῦ εὐχηθήκαμε νὰ δικαιωθεῖ. Αὐτὸ εἶναι τὸ δίκαιο. Ὅπως δίκαιο εἶναι καὶ νὰ καυτηριάσουμε τὸ τραγικὸ γεγονός, ὅτι ὁ π. Ἀναστάσιος συγγράφει ὑπέροχα κείμενα, δυστυχῶς ὅμως γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ γιὰ τὴν δημιουργία ἐντυπώσεων. Διότι οὔτε αὐτὸς διακόπτει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ ἔστω μὲ τοὺς ἐνόχους τοῦ οὐκρανικοῦ σχίσματος, οὔτε παραδέχεται τὴν ἀδυναμία του νὰ τὸ πράξει (θὰ ἦταν μία γενναία στάση) οὔτε καὶ τοὺς πιστοὺς προτρέπει νὰ τὸ πράξουν. Ἀντιθέτως χαρακτηρίζει τοὺς ἀδελφούς του ἱερεῖς ποὺ τὸ κάνουν, ὅπως ὁ π. Παῦλος, ἀντικανονικοὺς καὶ ἀναληθεῖς. Μάλιστα ὁ π. Ἀναστάσιος πράττει καὶ τὸ ἀκόλουθο παράδοξο: Γράφει κείμενα γιὰ τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων καὶ γιὰ τὴν στάση τῶν πιστῶν, ποὺ δὲν εἶχαν ὄχι μόνο ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἀλλὰ καμία ἀπολύτως σχέση μὲ τοὺς ψευδοποιμένες τῆς ἐποχῆς των -μάλιστα διώχθηκαν καὶ μαρτύρησαν καὶ πράττει τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα γράφει!

Διότι ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος συλλειτουργεῖ μὲ ξεκάθαρα καὶ ἀπροκάλυπτα οἰκουμενιστὲς αἱρετικούς, ὅπως ὁ Μεσσηνίας (ἐδῶ), πράγμα ποὺ οἱ Ἅγιοι (καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος) καταδίκασαν καὶ δὲν ἔπραξαν καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος τοὺς ἐπαινεῖ γι' αὐτό. Τότε γιατὶ δὲν τοὺς μιμεῖται;

Ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος ἀναγνώρισε τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας καὶ συλλειτούργησε μὲ αὐτοὺς (ἐδῶ) πράγμα ποὺ οἱ Ἅγιοι (καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος) καταδίκασαν καὶ δὲν ἔπραξαν καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος τοὺς ἐπαινεῖ γι' αὐτό. Τότε γιατὶ δὲν τοὺς μιμεῖται;

Ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος ἔκλεισε τοὺς ναοὺς καὶ ἀπαγόρευσε τὴν Θ. Λειτουργία ( γι' αὐτὸ καὶ διώχθηκε ὁ π. Ἀναστάσιος ἐδῶ) πράγμα ποὺ οἱ Ἅγιοι  (καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος) καταδίκασαν καὶ δὲν ἔπραξαν καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος τοὺς ἐπαινεῖ γι' αὐτό. Τότε γιατὶ δὲν τοὺς μιμεῖται;

Ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος παρευρίσκεται σὲ ἐκδηλώσεις ὑποστηρικτῶν τῶν ΛΟΑΤΚΙ (ἐδῶ) πράγμα ποὺ οἱ Ἅγιοι (καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος) καταδίκασαν καὶ δὲν ἔπραξαν καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος τοὺς ἐπαινεῖ γι' αὐτό. Τότε γιατὶ δὲν τοὺς μιμεῖται;

Ἀντιθέτως βρίσκει εὐσεβὲς νὰ κολακεύσει τὸν Κυθήρων καὶ νὰ ἐπιτεθεῖ στὸν π. Παῦλο ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσει καὶ νὰ τὸν στηρίξει, ἀκόμα κιἂν δὲν θέλει νὰ τὸν μιμηθεῖ.

Εἶναι τρομερὲς οἱ εὐθῦνες ὅλων μας ἀλλὰ προπάντων τῶν ποιμένων. Γι' αὐτὸ προχωράει καὶ ἡ αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα.

Χρειαζομαστε ὡς Ἐκκλησία κάθε π. Παῦλο, κάθε κληρικὸ ποὺ θὰ ἐναντιωθεῖ στὴν κατρακύλα πράττοντας τὸ ἱεροκανονικῶς σωστό. Καὶ ὰς μὴν ξεχνοῦμε: Ὅσο περισσότεροι ἱερεῖς πράξουν τὸ καθῆκον τους, τόσο θὰ λιγοστέψουν τὰ λάθη καὶ οἱ ἕριδες.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα

κυρ Φώτης Κόντογλου

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς. Τώρα τὶς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπὸ πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντάς Τον νὰ λέγῃ: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ παραδοθήσεται ὁ Ὑιὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ» βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ δακρύζουνε ἀπὸ τὰ λόγιά Του, μαζί Του πᾶνε στὸ πραιτώριο καὶ στὸν Πιλᾶτο, μαζί Του ῥαπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζὶ τοῦ ἀνασταίνονται.

Ο Όσιος Μελέτιος Γαλησιώτης περί του ερωτήματος, ποιός είναι ευσεβής ιερέας…

«Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγα σκάνδαλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ… οἱ ποιμένες, ὅταν ἐμφανίστηκε ἡ αἵρεση, ὑπέκυψαν καὶ προσπαθοῦν μὲ ἐκβιασμοὺς νὰ φέρουν μὲ τὸ μέρος τους αὐτοὺς ποὺ ἀντιστέκονται, διαβάλλοντάς τους μὲ ρητορικὲς ἀπάτες καὶ περιβάλλοντάς τους μὲ δεινὲς σοφιστικὲς πλεκτᾶνες καὶ πείθοντάς τους μὲ συλλογισμοὺς καὶ μάταιες συστροφές...  ὁ Θεὸς πάντως, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, δὲν θέλει κανένα, ποὺ εὐσεβεῖ κατὰ τὸ ἥμισυ»

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ένα κύριο καὶ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα ποὺ βασανίζει τοὺς πιστοὺς στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς Παναιρέσεως εἶναι τὸ ποιός ἱερέας σήμερα εἶναι εὐσεβής, καθὼς ἡ παναίρεση κατάφερε νὰ ἀλλοιώσει καὶ νὰ διαχωρήσει τὴν πίστη ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, ὡσὰν νὰ εἶναι δυνατόν (μὲ ἁγιοπατερικὰ κριτήρια) νὰ νοεῖται Ὀρθόδοξος ποὺ νὰ ἐργάζεται τὶς ἀρετὲς καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ θεμέλια τῶν ἀρετῶν, ποὺ εἶναι ἡ ὀρθὴ Πίστη, ἡ καθημερινὴ Ὁμολογία καὶ ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ὅταν καὶ ὅπου αὐτὴ ὑπάρχει. Ἡ ἀγωνία λοιπόν, τοῦ ποιμνίου καθὼς καὶ ἡ σύγχυση στὴν ὁποία βρίσκεται —καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σοβαρὸ θέμα— αὐξάνεται ἀπὸ τὸν πειρασμὸ ἐκ δεξιῶν: Ὅτι δηλ. ὑπάρχουν ἀκόμα εὐσεβεῖς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν διακόπτουν μὲν τὴν μνημόνευση καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, πολεμώντας τους, ὅπως λένε ἐκ τῶν ἔσω καὶ παρὰ ταῦτα, παραμένουν εὐσεβεῖς. 

Ἡ θέση ὅμως αὐτὴ εἶναι ἄκρως ἀντίθετη μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Λόγια τοῦ Μέγα Βασιλείου ἀπὸ ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133). Ὁ Μ. Βασίλειος δηλαδὴ καὶ ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς λένε τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα περὶ εὐσεβείας τῶν ἱερέων ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λένε οἱ σημερινοὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἂν τουλάχιστον ὁμολογοῦσαν τὴν ἀδυναμία τους, ἀντὶ νὰ τὴνκρύβουν πίσω ἀπὸ τὴν εὐσέβεια, θὰ ἔβρισκαν περισσότερη κατανόηση καὶ σεβασμό. Τὸ ἴδιο φυσικὰ ἰσχύει γιὰ ὅλους μας.

Γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ὅμως τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων, τὸ consensus patrum, ὥστε νὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ὀξυδερκεῖς στὴ ἀναγνώριση τῶν εὐσεβῶν ἱερέων, ἂς δοῦμε, τί λέει ἕνας γιὰ πολλοὺς ἄγνωστος Ἅγιος, ὁ ὅσ. Μελέτιος ὁ Γαλησιώτης (19 Ἰανουαρίου). Ὁ Ὅσιος ἔζησε ὡς μοναχὸς στὰ χρόνια τοῦ Μιχαὴλ Παλαιολόγου καὶ τῶν προσπαθειῶν του γιὰ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικούς. Ὁ ὁσ. Μελέτιος ἄφησε τὸν τόπο τῆς μετανοίας του (Γαλήσιον ὄρος ἐξ οὗ καὶ Γαλησιώτης) παρουσιάσθηκε μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα, τὸν ἔλεγξε, ἀντιστάθηκε καὶ γι’ αὐτὸ φυλακίσθηκε, ἐξορίσθηκε, τοῦ ἔκοψαν τὴν γλώσσα, τὸν κρέμασαν σὲ ἕνα δέντρο καὶ γενικὰ τράβηξε τὰ πάνδεινα γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο ὀνομάστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας Ὁμολογητής. 

Ὁ ὅσ. Μελέτιος ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων καὶ ἕνα ποίημα, τὴν «Ἀλφαβηταλφάβητο», ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ γύρω στοὺς 15.000 στίχους μὲ 190 κεφάλαια-βαθμίδες, ἐνῶ βρισκόταν στὴ φυλακή. Γιὰ τὸ θέμα τῆς εὐσεβείας τῶν ἱερέων σημαντικὰ εἶναι τὰ ρνγ΄ (153) «περὶ τῆς εὐσεβείας» καὶ ρνδ΄ (154) «περὶ καμμάτων εὐσεβῶν ἐκ τῶν πολλῶν σκαμμάτων» (μετάφραση στὰ νεοελληνικά). 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ[: Β΄Τιμ.3,10-15] «ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»

«Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται (:Και όποιος θέλει πραγματικά να ζήσει την ευσέβεια, θα διωχθεί)·   

    

                          

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Α΄ Λουκά με θέμα:

 

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 24-9-1989] [Β223]

 

Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, γράφει στην Β΄ του προς Τιμόθεον επιστολή του που ακούσαμε σήμερα, από την Ρώμη, κάπου στα 66-67 μ.Χ. φυσικά. Είναι η τελευταία του επιστολή. Και θεωρείται το κύκνειον άσμα του, γιατί ο Απόστολος Παύλος μετά εμαρτύρησε στη Ρώμη, την ιδίαν χρονολογία, δηλαδή το 67 με 68.

 

Στην επιστολή του αυτή στον Τιμόθεο, που πολύ αγαπούσε και ήταν ήδη επίσκοπος Εφέσου, του γράφει πολύ σπουδαία από ποιμαντικής πλευράς πράγματα. Μεταξύ άλλων του τονίζει την επικειμένη αποστασία και μάλιστα παραθέτει έναν μακρύ κατάλογο, που κατά τις έσχατες ημέρες θα φθάσουν εκεί. Κατάλογο χαρακτηρισμών. Θα φθάσουν εκεί ως κατάντημα οι Χριστιανοί.

 

«Τοῦτο δὲ γίνωσκε»,του γράφει, «ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί (:Θα ‘ρθουν, θα σταθούν δύσκολοι καιροί)·ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι». Και παραθέτει, αγαπητοί μου, και απαριθμεί είκοσι δύο χαρακτηρισμούς! Όταν λέει «οι άνθρωποι» εννοεί οι Χριστιανοί! Θα είναι τέτοιοι, τέτοιοι, τέτοιοι. Βαρύτατα δε αμαρτήματα και πολύ δικαιολογημένα βάζει πρώτα το «φίλαυτοι». Διότι εκ της φιλαυτίας, είναι εκείνη η νοσηρά αγάπη του ανθρώπου προς τον εαυτόν του, απορρέουν όλα τα κακά, όλα τα πάθη, όλες οι κακίες, απορρέουν από την φιλαυτία. Μην το ξεχνούμε αυτό ποτέ.

Ό Ιερέας παππούς μου Πατέρας Νικόλαος

από τήν Πόμπια Ηρακλείου

τής Αγιοτόκου ιεράς νήσου Κρήτης

Κάποτε τὸ 1922, ἀρρώστησε βαριά, μικρὸ κοριτσάκι ἡ μεγάλη μου ἀδελφή. Ὁ πατέρας μου, ἦταν στρατιωτικὸς γιατρὸς στὴν Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία. Ὁ παππούς μου ἀπευθύνθηκε σὲ ἄλλο νεαρὸ τότε γιατρὸ τῆς Πόμπιας. Ἦταν καὶ σύντεκνος τῶν γονέων μου. Ὁ γιατρὸς αὐτὸς ἦταν πολὺ καλὸς ἄνθρωπος καὶ πολὺ ἐλεήμων ἀλλὰ πικραμένος. Θύμωνε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ γιατί ἔχασε νωρὶς τὴν γυναίκα του. Ἐξέτασε τὸ παιδί, τὴν ἀδελφή μου, καὶ εἶπε στὴν μάνα μου καὶ στὸν παππού μου ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἀδυνατεῖ νὰ βοηθήσει. Τὸ μόνο ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν εἶναι, νὰ ἀποτανθοῦν στὸν Χριστὸ καὶ στὴ μητέρα Του (τοὺς κατονόμασε μὲ ὑβριστικὰ λόγια) καὶ ἂν ὑπάρχουν, νὰ ἐπέμβουν καὶ νὰ βοηθήσουν. Ὁ παππούς μου κατελήφθη ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση. Τὸν πέταξε ἔξω βίαια καὶ τοῦ εἶπε: «Τί εἶπες μωρέ; Ἔκανα πολλὰ χρόνια μὲ τὴν Τουρκιὰ καὶ τέτοια λόγια δὲν ἄκουσα γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν Θεοτόκο. Καὶ ἐσὺ βαπτισμένος καὶ μυρωμένος λὲς τέτοια λόγια; Αὐτὴ μωρὲ ἡ Παναγία θὰ κάνει καλὰ τὸ παιδί μας! Ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια θὰ πέσει πάνω σου γιὰ νὰ παιδαγωγηθεῖς!». Ἡ μάνα μου τοῦ φώναξε: «μὴ πατέρα! Εἶναι σύντεκνός μας». Καὶ ὁ παππούς μου, τῆς ἀπάντησε αὐστηρά: «αὐτὸς μωρὲ βρίζει Αὐτὸν ποὺ κρύβεται στὸ Ἅγιο Μύρο καὶ ἐσὺ σκᾶς γιὰ τὴν συντεκνιά;». Πῆρε τὸ μπαστουνάκι του καὶ ἀνηφόρισε στὸν ἱερὸ βράχο τῆς Πόμπιας στὴν Παναγία τὴν Καληωρίτισσα. Τὸν ἀκολούθησαν κρυφὰ κάποιες γειτόνισσες. Ἡ Κατερίνα ἡ Στεφανάκη καὶ ἄλλες. Γονάτισε στὴ μέση της Ἐκκλησίας καὶ μὲ λυγμοὺς εἶπε:

«Κυρία τῶν Ἀγγέλων! Πολλὰ χρόνια σὲ ὑπηρετῶ! Ρουσφέτι δὲν σοῦ ζήτησα ἀλλὰ σήμερα σοῦ ζητῶ! Γιάτρεψε τὸ παιδί μας γιὰ νὰ δείξεις ὅτι εἶσαι ἡ Ἀρχιγιάτρισσα. Γιὰ νὰ καταισχυνθοῦν οἱ ὑβρίζοντες σε καὶ νὰ χαρεῖ καὶ ἡ δική μου πονεμένη καρδιά…».

Το νέο Ευαγγέλιο των "ομολογητών" της νέας εποχής: Χρόνια ολόκληρα ελέγχω και αναιρώ την αίρεση και παρόλα αυτά χρόνια ολόκληρα κοινωνώ με τους αιρετικούς που ελέγχω και αναιρώ!

 Πέρασαν 120 χρόνια από την ἐμφάνιση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πέρασαν ὀκτὼ χρόνια ἀπὸ τὴν ὀλέθρια γιὰ τὴν Ἐκκλησία σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, μὲ τὴν ὁποία ἡ παναίρεση ἔγινε συνοδικὰ ἀποδεχτή. Καὶ πέρασαν σχεδὸν δέκα χρόνια ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ὅτι ἂν θὰ γινόταν ἡ σύνοδος αὐτοὶ θὰ ἀκολουθοῦσαν τοὺς Ἁγίους καὶ ὄχι τοὺς ψευδεπισκόπους. 

Ἀπὸ τότε τἰποτε δὲν συνέβη καὶ τὰ πράγματα στὴν Ἐκκλησία πηγαίνουν ἀντὶ πρὸς τὸ καλύτερο ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Κάποιοι λίγοι τόλμησαν, κάποιοι ἔκαναν λάθη, κάποιοι ἔπεσαν μάλιστα σὲ σοβαρὰ σφάλματα. Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ὅμως ὅταν πολεμάει κάποιος στὴν πρώτη γραμμή, ἔχοντας μάλισα ἐλάχιστους ποιμένες. Ὑπάρχουν ὅμως κι αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ φανοῦν πιστοὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία κρατώντας τὴν εὐσέβεια καὶ γνωρίζοντας τὴν δύναμή της, ἐλπίζοντας ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι εὐσεβεῖς κάποτε θὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο.  

Κι ὅμως, ὑπάρχουν ἀκόμα κάμποσοι "εὐσεβεῖς", τοὺς ὁποίους ὁ ἰὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ  καὶ ὁ φόβος τῆς ἀπομόνωσης (ἀλλὰ καὶ τῆς ἔλλειψης αὐτοπροβολῆς, ἀφοῦ ἂν πράξουν τὸ ὀρθόν , θὰ γίνουν ἀποσυνάγωγοι καὶ δὲν θὰ ἔχουν πολυάριθμους ἀναγνῶστες, ἀλλὰ λίγους ἐκλεκτούς) ἔχει πλήξει ἀθεράπευτα, ἔτσι ὥστε νὰ νομίζουν ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη, ἐνῶ στὴν οὐσία -ἀρνούμενοι νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ποιμαντικὴ ἀρχὴ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ «πεποιθότες ἐφ’ ἑαυτοῖς»- περιορίζονται γιὰ τὸ θεαθῆναι στὴν δημοσιογραφικοῦ τύπου ἀρθρογραφία, ἀναιρώντας στὴν πράξη ὅσα γράφουν καὶ ἐπιτρέπουν στοὺς κακόδοξους Οἰκουμενιστὲς νὰ τραυματίζουν τὴν Πίστη καὶ νὰ τὴν διαστρέφουν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Κι αὐτὸ γιατὶ προπαγανδίζουν ἀνόητα τὴν παραμονή τους στὴν αἵρεση καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐνῶ οἱ Ἅγιοι τῶν κειμένων τους διδάσκουν καὶ ἔπραξαν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο, ἀπομακρύνθηκαν δηλαδὴ ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐκτὸς φυσικὰ ἂν κάποιος ξαφνικὰ μᾶς πεῖ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση κι ὅτι οἱ Ἅγιοι ἄλλο ἐννοοῦσαν.

Και η ντροπή ντρέπεται, π. Αναστάσιε, εσείς όμως όχι!

Αυτή είναι η κατάληξη, όταν κάποιος μιλάει μόνο για ευσέβεια, στην πράξη όμως άλλα πράττει! Εκμετάλλευση της ευσεβείας για ψηφοθηρικούς σκοπούς.

ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι

Δεν θα γράφαμε τα παρακάτω, αν το θέμα δεν ήταν κυρίως πνευματικό και δεν είχε σχέση με την πνευματική εκμετάλλευση του ποιμνίου εκ μέρους των «ευσεβών» ποιμένων. 

Δημοσιεύσαμε (εδώ) την κωμικοτραγική για κληρικό δημόσια κομματική τοποθέτηση του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, ο οποίος προέτρεπε μεν τους πιστούς να μην αμαρτήσουν (!!!) ψηφίζοντας τα μεγάλα κόμματα, για το θέμα όμως της κοινωνίας και της μνημόνευσης αιρετικών επισκόπων ούτε αμαρτία έβλεπε, ούτε τους πιστούς προέτρεπε να απομακρυνθούν από τον κάθε ψευδοποιμένα. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο π. Αναστάσιος χρησιμοποιούσε την εκκλησιαστική διδασκαλία για κομματικούς σκοπούς. Παράξενο στην υπόθεση ήταν, ότι τα ιστολόγια που μέχρι τώρα δημοσίευαν τα κείμενα του π. Αναστασίου και τον εκθείαζαν  ως ευσεβή, σιώπησαν και ούτε δημοσίευσαν το κείμενό του ούτε κριτική του άσκησαν. 

Δημοσιεύθηκε όμως από το λατρευτικοπατριαρχικό ιστολόγιο «Ιδιωτική οδός» ο λόγος και της τοποθέτησης του π. Αναστασίου και της σιγής των υποστηρικτών του:  όλα αυτά έγινα διότι ο υιός του π. Αναστασίου διορίσθηκε από το κόμμα «Νίκη» ως υπάλληλος της Βουλής (βλ. παρακάτω). Αυτό επιβεβαιώνεται δυστυχώς (δεν χαιρόμαστε για αυτή την πτώση του π. Αναστασίου, όμως οι Άγιοι μας προειδοποίησαν για όλα αυτά βλ. Β΄ Τιμ. 3, 5) και δείχνει πόσο αυτοί οι αντιοικουμενιστές που μόνο μιλούν και τίποτα δεν πράττουν, αποτελούν Δούρειο Ίππο υπέρ της παναιρέσεως, αφού μόνο σύγχυση προκαλούν. Στην εφημερίδα λοιπόν «Πελοπόνησσος» αναφέρεται ότι: «Χθες, μιλώντας στον ΣΚΑΪ Πάτρας 89,4 ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος παραδέχθηκε πως ο γιος του είναι υπεύθυνος της νεολαίας του κόμματος «Νίκη» και δήλωσε απροκάλυπτα πως οι ιερείς θα πρέπει στο κήρυγμά τους να λένε στην κοινωνία… την αλήθεια του Θεού! Είπε, μάλιστα πως κι ο ίδιος είναι με την «Νίκη»!» Στην «Αιγιαλεία στο Διαδίκτυο» διαβάζουμε σχετικά με αυτό τα εξής:  «Ο π.Αναστάσιος, παρά τις εμπλοκές που είχε με τη δικαιοσύνη, παραμένει να ιερουργεί και πρόσφατα τοποθετήθηκε με κείμενό του υπέρ της «ΝΙΚΗΣ» του κ. Νατσιού. Στο κείμενο του σημειώνει καθαρά πως ο Νατσιός στηρίζεται από «πνευματικούς ανθρώπους τους οποίους η εκκλησιαστική συνείδηση αναγνωρίζει». Και μας διαβεβαιώνει: «Είναι, επίσης, πολλαπλώς αποδεδειγμένο ότι ο Νατσιός ανέλαβε τη διακονία της «ΝΙΚΗΣ» κάνοντας υπακοή σε τέτοιους πνευματικούς ανθρώπους. Ας κάνουμε και εμείς υπακοή». Επομένως, ο Νατσιός είναι «πνευματοκίνητος» όπως υποστηρίζει.» Έτσι ο π. Αναστάσιος έγινε από αντιοικουμενιστής κομματικός προπαγανδιστής της «Νίκης» χρησιμοποιώντας το εκκλησιαστικό φρόνημα ως πρόσχημα για ψηφοθηρία. «Ξέχασε» φυσικά ο π. Αναστάσιος, ότι ο κ. Νατσιός και με τους οικουμενιστές  και με αυτούς που στήριξαν τα ασεβή μέτρα κοινωνεί. Άρα δεν αμαρτάνει; Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν! Έτσι εξηγείται και η απροθυμία του π. Αναστασίου να πράξει αυτά που η Εκκλησία διδάσκει σε καιρούς αιρέσεως και που ο ίδιος έχει γραπτώς δημοσιεύσει προκαλώντας σύγχυση και διχάζοντας τον αντιαιρετικόν αγώνα, όπως τώρα. Ακόμα και η ντροπή ντρέπεται, π. Αναστάσιε, εσείς όμως απ΄ ότι φαίνεται όχι. Κρίμα!

                                                                                                Α.Τ.

Δημοσιεύσαμε προ ημερών το ...μανιφέστο του κληρικού της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιου Γκοτσόπουλου εναντίον συγκεκριμένων κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου και υπέρ της ΝΙΚΗΣ, της οποίας η "υπερψήφιση" αποτελεί "μονόδρομο" για τον εν λόγω κληρικό. 

Ο Αναστάσιος Γκοτσόπουλος σε μια …δραματική κατακλείδα μάς …κρούει τον κώδωνα του …κινδύνου για μας και τα παιδιά μας: 

«Αγαπητοί μου Χριστιανοί, τι άλλο περιμένετε να κάνουν οι κυβερνώντες και η παρέα τους για να μην τους ψηφίσετε, αυτούς που ασέβησαν στο Νομό του Θεού και στην πανανθρώπινη συνείδηση;;; 

Εκτός και αν οι κυβερνώντες σάς έπεισαν για την "ευλάβεια" και το "σεβασμό" τους στον Χριστό και την Εκκλησία Του με τις ολιγόλεπτες, προεκλογικές επισκέψεις τους σε Ι. Ναούς και σε εκκλησιαστικά Ιδρύματα και προπαντός με τις συναντήσεις και φωτογραφήσεις τους με κληρικούς (φρίξον ήλιε, στέναξον η γη...). Τότε, ψηφίστε τους με ήσυχη τη συνείδησή σας ότι κάνατε το καθήκον σας έναντι του Θεού, της πατρίδας και των παιδιών σας... 

Με πόνο και αγωνία για το κατάντημα της χώρας και του λαού μας». 

Όμως, ο …θερμόαιμος κληρικός Αναστάσιος Γκοτσόπουλος ξέχασε να μας πει ότι ελέω ΝΙΚΗΣ το δικό του το τέκνο διορίστηκε στην Βουλή των Ελλήνων, οπότε γι’ αυτόν φυσικά και είναι «μονόδρομος η υπερψήφιση της ΝΙΚΗΣ». 

Δημοσιεύουμε σήμερα το σχετικό δημόσιο έγγραφο (αναρτημένο στην Κοινοβουλευτική διαφάνεια), ευχόμενοι στον κληρικό να δει τον γιο του και πρωθυπουργό της χώρας! 

Π.Α.Α.

Δείτε την νέα «εκκλησία» σε εύγλωττα φωτογραφικά στιγμιότυπα!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Δὲν ὑπάρχει πιστὸς ποὺ νὰ μὴν εὐχόταν νὰ ὑπῆρχαν ἀρχιερεῖς καὶ πλῆθος ἱερέων ποὺ νὰ ἔπρατταν τὸ αὐτονόητο καθῆκον τους:

Νὰ ἀπομόνωναν καὶ νὰ καταδίκαζαν συνοδικῶς τὴν ἀναγνωρισμένη πιὰ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς ὀπαδούς της.

Δυστυχῶς ὅμως αὐτοὶ τυρβάζουν περὶ πολλῶν ἐκτὸς τοῦ πιὸ σημαντικοῦ, τοῦ ὁποίου ἐστι χρεία. Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἀτελείωτης Οἰκονομίας φθάσαμε πιὰ στὸ σημεῖο, αὐτοὶ ποὺ πιὰ κουράστηκαν νὰ βλέπουν νὰ ποδοπατεῖται ἡ πίστη τους καὶ ζητοῦν ἐπιτέλους ἀκρίβεια καὶ συνέπεια, νὰ κατηγοροῦνται ὡς ἀκραῖοι, καὶ οἱ ποδοπατοῦντες ὡς εὐσεβεῖς! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ γράφουμε καὶ ἐλέγχουμε καὶ διαμαρτυρόμαστε (μάταια ὅμως): Ὄχι ἡ ἐμπάθεια, ὄχι τὸ μίσος, ὄχι ἡ διχόνοια, ἀλλὰ τὸ γεγονός, ὅτι «ὁ κόμπος ἔφτασε πιὰ στὸ χτένι».

Ἀκόμα καὶ οἱ θεωρούύμενοι εὐσεβεῖς συμπροσεύονται μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ δόγματα (βλ. κάτω) μέσα σὲ Ὀρθόδοξο ναό, ἴσως ὁ λόγος ποὺ σήμερα ὑποφέρουν, ὅπως π.χ. ἔγινε μὲ τὸν Ὀνούφριο Οὐκρανίας; Διό εἶναι ἡ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικοὺς ἔνδειξη εὐσεβείας; Ἐπιτρέπεται νὰ καταργεῖται ἡ εὐσέβεια, μὲ τὴν ἐπίκληση πατριωτικῶν λόγων; Ὅταν ὁ Κων/νος Παλαιολόγος παρακάλεσε τὸν φίλο του ἅγ. Ραφαὴλ νὰ συλλειτουργήσει μὲ τοὺς Παπικοὺς γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Πόλη, αὐτὸς ἀρνήθηκε. Ὁ αὐτοκράτορας τὸν τιμώρησε μὲ ἐξορία, ὁ Θεὸς τὸν δόξασε μὲ τὴν Χάρη Του.

Ἐλπίζω οἱ παρακάτω φωτογραφίες/ἀποδείξεις, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι δυστυχῶς, ναί, ὅλες οἱ Ἐκκλησίες ἔχουν καταληφθεῖ ἀπὸ Οἰκουμενιστές, νὰ ληφθοῦν στὴν ἐπερχόμενη ἡμερίδα ὑπ’ ὅψιν:

Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας Ὀνούφριος

Πατριάρχης Σερβίας

+π. Γ. Μεταλληνός: Οἱ Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό»!

Τοῦ μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

1. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία. Ἐπισκέπτεται τὸν φίλο του Λάζαρο καὶ τοὺς ἄλλους φίλους του ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀποχαιρετιστήρια ἐπίσκεψη πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του. Κάποιος μάλιστα κάλεσε τὸν Χριστὸ σὲ δεῖπνο.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία, κυριευμένη ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἀγαλλίαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀφήνει νὰ ξεχειλίσει ἡ εὐγνωμοσύνη της γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ της. Παίρνει, λοιπόν, ἕνα πολύτιμο μύρο καὶ ἀλείφει μ᾽ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τοῦ μύρου δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πρωτοβουλία της, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς λατρείας καὶ τιμῆς πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου Χριστό, ἀσφαλῶς θὰ συγκίνησε, ὅπως συγκινεῖ καὶ σήμερα, σὰν ἐκδήλωση πίστεως καὶ εὐλαβείας.

2. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος, ποὺ σκέπτεται διαφορετικά. Εἶναι ὁ σκοτεινὸς Ἰούδας, ποὺ… σπεύδει νὰ κατακρίνει τὴν ἐνέργεια τῆς γυναίκας. Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὸ μεγαλειῶδες θέαμα τῆς εὐγνωμονούσας ἀγάπης, ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὴν συγκινητικὴ ἐκδήλωση, ἀφήνει νὰ φανοῦν οἱ ὑλιστικές του διαθέσεις. Δὲν τολμᾶ ὅμως νὰ ἀποκαλύψει τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του. Καλύπτει τὴν στειρότητα τῆς καρδιᾶς του μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Φορεῖ προσωπεῖο, φαντασμαγορικὸ προσωπεῖο. Τὸ προσωπεῖο τοῦ φιλάνθρωπου καὶ τοῦ φιλόπτωχου καὶ παρουσιάζεται διαμαρτυρόμενος (δῆθεν) χάρη τῶν πτωχῶν. «Διατὶ τοῦτο τὸ μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;»

Για τον οσιακής βιωτής γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, σε αντίθεση με κάποιους σύγχρονους είρωνες ορθολογιστές ιερείς, το θαύμα του Αγίου Φωτός είναι τόσο σημαντικό, ώστε θεώρησε σημαντικό να απολογηθεί υπέρ Του.

"Το έγραψα μόνον και μόνον διά να ωφελήσω τους αδελφούς χριστιανούς και τα πνευματικά μου τέκνα. Να τους κάμω συγκοινωνούς των μεγαλείων και θαυμασίων των οποίων με ηξίωσε η χάρις του Θεού να ίδω". Έτσι απαντούν οι πράγματι ευσεβείς κληρικοί οι οποίοι δεν ειρωνεύονται τους πιστούς, αν πιστεύουν στο Άγιο Φως, αλλά τους ενθαρύνουν να πιστέψουν περισσότερο. Αυτοί λογω της ευσέβειας τους και της ομολογίας τους είναι στην συνείδηση του Ποιμνίου ήδη Άγιοι αν και δεν έχουν αγιοκαταταχθεί για λόγους που μόνο οι Οικουμενιστές γνωρίζουν.

                                                                                            Α.Τ.

Μαρτυρία Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου – Άγιο Φως

Εν τη Ιερά Μονή Λογγοβάρδας τη 24-5-1954

…Εγώ όμως δεν εταράχθην διότι γνωρίζω ότι υπάρχει άρχων του σκότους, μισόκαλος και φθονερός διάβολος όστις μισεί και διαβάλει τα καλά, λαλεί το ψεύδος, πλανά τους απροσέκτους και ανοήτους ανθρώπους και τους πείθει να καταφρονούν τας εντολάς του Θεού, να απιστούν, να λαλούν και αυτοί το ψεύδος, να μισούν τους αδελφούς των, να τους διαβάλλουν, να κατηγορούν, να συκοφαντούν. Προς καταστολήν όμως του ταράχου των ημετέρων και των πιστών ψυχών, προς απόδειξιν και αποκατάστασιν της αληθείας, ως μας εντέλεται ο Απόστολος Πέτρος, να είμεθα έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος, μετά πραότητος και φόβου, συνείδησιν έχοντες αγαθήν, ίνα ενώ καταλαλώσιν ημών ως κακοποιών, καταισχυνθώσιν οι επειρεάζοντες την αγαθήν εν Χριστώ ημών αναστροφήν.

Απολογούμαι:

Συμπεράσματα σχετικὰ μὲ τὴν Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

 

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Εἶχα τὴν χαρὰ νὰ διαβάσω τὴν ἐργασία τοῦ θεολόγου Βασιλείου Τουλουμτσῆ μὲ τίτλο: «Τὸ Εκκλησιολογικό πλαίσιο και οι προϋποθέσεις αποδοχής των αιρετικών σύμφωνα με τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η πίστη ως θεμέλιο ενότητος της Εκκλησίας» (Αθήνα 2022). Στὴν ἐργασία αὐτὴ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι χωρὶς τὴν ὀρθὴ πίστη ἑνότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κρυστάλλινη διαχρονικὴ ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία σχετικὰ μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὴν ἀντιμετώπισή τους καὶ τὴν θαυμάσια ἀνάλυση τῶν σχετικῶν μὲ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο θεολογικῶν θεμάτων, διαπίστωσα καὶ πολλὰ σημεῖα ποὺ ἀναφέρονται στὴν Ἀποτείχιση ὡς συνεχῆ ἐκκλησιαστικὴ πρακτικὴ σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ στὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀποτείχιση θέματα π.χ. Οἰκονομία καὶ Ἀκρίβεια.

Τὶς διαπιστώσεις μου αὐτὲς παρουσιάζω ἀμέσως παρακάτω παραθέτοντας καὶ τὰ σχετικὰ χωρία ἀπὸ τὸ βιβλίο (με μπλέ), ὥστε κάποιος καὶ δυνατότητα σύγκρισης νὰ ἔχει καὶ ἂν τυχὸν βρεῖ κάποιο λάθος μου νὰ μὲ διορθώσει:

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δείχνει, ὅτι κανεὶς πραγματικὰ εὐσεβὴς ἱερέας καὶ ἀρχιερέας δὲν ἀποφάσισε νὰ συμφωνήσει ἢ συμβιβάστηκε μὲ τὴν αἵρεση ἔστω καὶ κατ’ οἰκονομία καὶ δὲν ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του ἢ συμφώνησε διὰ σιωπῆς σὲ κάποιο αἱρετικὸ κείμενο (βλ. π.χ. Κολυμπάρι, Π.Σ.Ε.). Ἀντιθέτως ὅλοι διέκοψαν κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐδῶ τοὺς Εἰκονομάχους (πρέπει νὰ τονισθεῖ: πρὶν τὴν συνοδική τους καταδίκη) καὶ ἔφθασαν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ παραιτηθοῦν τῆς ἀρχιερωσύνης τους, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς ποὺ κάνουν τὰ πάντα γιὰ μὴν χάσουν τὸν θρόνο τους.

Πρέπει μάλιστα νὰ τονισθεῖ, ὅτι ἕνα πατριαρχεῖο ποὺ κοινωνοῦσε μὲ αἱρετικούς (καὶ πάλι, πρὶν τὴν καταδίκη τους) δὲν θεωρεῖτο εὐσεβές. Ἀντιθέτως αὐτὸ τὸ πατριαρχεῖο (καθὼς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς), ποὺ διέκοπτε τὴν κοινωνία καὶ προωθοῦσε τὴν σύγκλιση συνόδου πρὸς καταδίκη της, θεωρεῖτο ὀρθόδοξο.

Ὁ χρονογράφος Θεοφάνης… σημειώνει τα εξής χαρακτηριστικά: «ὁ δὲ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ (σσ. πατριάρχης Γερμανός) δοῦλος μηδ’ ὅλως πεισθεὶς τῇ μυσαρᾷ κακοδοξίᾳ αὐτοῦ (σσ. τοῦ Αὐτοκράτορα), τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομήσας ἀπετάξατο τὴν ἀρχιερωσύνην ἐπιδοὺς τὸ ὠμοφόριον καὶ εἰπὼν μετὰ πολλοὺς διδασκαλικοὺς λόγους: “ἐὰν ἐγώ εἰμι Ἰωνᾶς, βάλετέ με εἰς τὴν θάλασσαν. Χωρὶς γὰρ οἰκουμενικῆς συνόδου καινοτομῆσαι πίστιν ἀδύνατόν μοι, ὦ βασιλεῦ“ καὶ ἀπελθὼν… εἰς τὸν γονικὸν οἶκον ἡσύχασεν“… Τα λοιπά πατριαρχεία τάχθηκαν αμέσως κατά του νεοφανούς εικονομαχικού διατάγματος, καταδικάζοντας την εικονομαχία και διακόπτοντας την εκκλησιαστική κοινωνία με το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης (σελ. 27).

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος- Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου - Ο διωγμός των ευσεβών

Ὁ π. Αθανάσιος Μυτιληναίος πρὸς τοὺς πολλοὺς σύγχρονους

 "λέοντες" τῆς Πίστεως: "Οι διωγμοί είναι το κριτήριο της

 αληθούς, ευσεβούς ζωής".

 

ΚΥΡΙΑΚΗ TEΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ [:Β΄Τιμ.3,10-15]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ»

 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 12-2-1984]  [Β 108]

     Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, περνά τις τελευταίες του ημέρες στη φυλακή στη Ρώμη. Από εκεί γράφει τις τελευταίες του υποθήκες στην δευτέρα του επιστολή στον Τιμόθεο. Του αναφέρει τις περιπέτειες της ζωής του, τους διωγμούς του, τους κατατρεγμούς του. Αλλά από όλα αυτά τον απήλλαξε ο Κύριος και τον γλύτωσε, γι'αυτό και Τον ευχαριστεί. Του σημειώνει:

«Σύ δέ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾽Αντιοχείᾳ, ἐν ᾽Ικονίῳ, ἐν Λύστροις· οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται». Του κάνει έναν έμμεσον υπαινιγμό. «Είδες, Τιμόθεε, αγαπητό παιδί, τι διωγμούς έχω υποφέρει. Είδες τι δυσκολίες έχω περάσει. Αλλά δεν είμαι εγώ μόνο. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται: Και όλοι εκείνοι που θα ‘θελαν να σταθούν ευσεβείς εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν». Ως να του λέει: «Εάν μείνεις ευσεβής, και σε προτρέπω να μείνεις ευσεβής εν Χριστώ Ιησού, έχε το υπόψη σου, θα διωχθείς».

     Είναι λοιπόν κανόνας αυτό; Αγαπητοί μου, είναι κανόνας. Δεν υπάρχει εξαίρεσις. Δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεσις. Οι διωγμοί είναι το κριτήριο της αληθούς, ευσεβούς ζωής. Βέβαια, υπάρχουν και διωγμοί που αναφέρονται οι ταλαιπωρίες, οι πειρασμοί, που αναφέρονται σε μία ψευδοευσέβεια. Εκεί δεν φταίγουν άλλοι παρά ο ίδιος εκείνος που φέρει αυτήν την ψευδοευσέβεια. Τι είναι αυτό; Η αδιακρισία του. Λέγει κάπου ο Απόστολος Πέτρος: «Μην πάσχει ανάμεσά σας κανείς από πάθη και ελαττώματα. Γιατί τότε, αν υφίσταται ό,τι υφίσταται, τότε δεν φταίει κανείς άλλος παρά φταίει αυτός». Αν κανείς σαν Χριστιανός είναι επιπόλαιος άνθρωπος, δεν έχει διάκριση να κρίνει ανά πάσα στιγμή πώς πρέπει να ενεργεί, τότε κάθε κατατρεγμό που μπορεί να νιώσει, δεν φταίει κανείς άλλος παρά ο ίδιος.

Με αφορμή την εορτή του αγ. Μελετίου Αντιοχείας ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ: Ένα άρθρο από το περιοδικό «ΣΤΑΥΡΟΣ»! Γιατι η αλήθεια δεν κρύβεται!

Παράλληλες ἐποχές:

Οἰκονομία καὶ ὑπομονὴ εὔλογου χρόνου (ὄχι ὅπως σήμερα δεκαετίες). Ὕστερα Διαχωρισμὸς καὶ Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς!

  

"Όταν επίσκοποι, τεταγμένοι να φυλάττουν την Ορδόδοξη πίστη, σιωπούν σκανδαλωδώς σε σοβαρά ζητήματα πίστεως, όταν καταπατούν, χάριν ευτελών υλικών συμφερόντων, Ιερούς Κανόνες· όταν διάγουν βίο φαύλο και διαφθαρμένο· όταν γίνωνται αίτιοι σκανδαλισμού μυριάδων ψυχών, τότε κάθε ευλαβής ψυχή εξανίσταται και διερωτάται, εάν πρέπη να διαχωρίση τις ευθύνες της". 

Πηγή: Περιοδικὸ «Σταυρός»

Γιά τον άγιο Μελέτιο, επίσκοπο Αντιοχείας, μιλήσαμε άλλοτε.

Είδαμε τον τρόπο, μέ τόν όποιο κατήλθε από του θρόνου. Εξωρίσθηκε από τον αρειανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο, διότι δεν συμφώνησε προς τις αιρετικές δοξασίες του. Στο παρόν θα ιδούμε τις συνέπειες της εξορίας και του διωγμού του Μελετίου.

Ο λαός της Αντιοχείας δεν έμεινε απαθής θεατής της περιπέτειας του ποιμένα του. Δεν είχε την εσφαλμένη ιδέα, την οποία έχουν πολλοί από τους σημερινούς χριστιανούς, ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρωνται για το τι κάνει ο επίσκοπος. Όταν είδε στον θρόνο του Μελετίου να έρχεται ο Ευζώνιος, επίσκοπος αιρετικός, ο λαός επαναστάτησε.

Επί 30 έτη οι Ορθόδοξοι της Αντιοχείας υπέμεναν και ανέχονταν, για χάρη της ενότητας της Εκκλησίας, μία κατάσταση δυσάρεστη. Θα έπρεπε να είχαν επαναστατήσει προ πολλού, από την στιγμή εκείνη, που οι αιρετικοί συκοφάντησαν αισχρώς και εξώντωσαν τον άγιο Ευστάθιο (330 μ.Χ.). Και όμως! Ανέχθηκαν. Όπως λέγει ο Θεοδώρητος: «τριάκοντα έτη μετά τας κατ’ Ευσταθίου του πανευφήμου γεγενημένας επιβουλάς, διετέλεσαν της αρειανικής ανεχόμενοι βδελυρίας». Έμειναν βεβαίως πιστοί στήν μνήμη του επισκόπου τους Ευσταθίου και απετέλεσαν την μερίδα των Ευσταθιανών, αλλά δεν έφθασαν μέχρι σχίσματος. Είχαν την ελπίδα, ότι τα πράγματα συντόμως θα μετεβάλλονταν. Και η ελπίδα φάνηκε ότι δικαιωνόταν, με την άνοδο στον θρόνο του αγίου Μελετίου. Αλλ' η μετά απ' ολίγο εξορία του έδειξε το αντίθετο, και έπεισε πλέον τους Ορθοδόξους, ότι έφθασε η ώρα του χωρισμού από την Εκκλησία, την οποία κυβερνούσαν οι αιρετικοί.

ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ

Η συνάντηση Αγίου Μάξιμου του Γραικού με τον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό.

Ο μεγάλος Έλληνας φωτιστής των Ρώσων, όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1470-1556) [21 Ιαν.] παρέμεινε τα τελευταία πέντε έτη της ζωής του στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος, που ίδρυσε ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1392) [25 Σεπτ.].

Εκεί τον επισκέφθηκε ο τσάρος Ιβάν ο Τρομερός (1530-1584), καθώς πήγαινε με την τσαρίνα Αναστασία και τον μικρό τσάρεβιτς Δημήτριο, σε προσκύνημα του οσίου Κυρίλλου στο Μπελοζέρσκ.

Ο όσιος Μάξιμος προσπάθησε, χωρίς τελικά να το πετύχει, με πολλή επιμονή και με κίνδυνο της ζωής του, να πείσει τον θρησκόληπτο ηγεμόνα, αντί να κάνει άσκοπα προσκυνήματα, να βοηθήσει τις φτωχές γυναίκες και τα απροστάτευτα ορφανά, θύματα του πολέμου για την απελευθέρωση του Καζάν από τους Τούρκους.

Τον υποδέχτηκε στο κελλί του με τα εξής θωπευτικά λόγια για χάρη της διακρίσεως:

—Ευχαριστώ τον μεγαλοδύναμο Θεό, τσάρε Ιβάν, που μ’ αξίωσε να σε δω με τα ίδια μου μάτια πριν έρθει η ώρα τους να κλείσουν. Ας σε συνοδεύει η θεία προστασία, μεγάλε βασιλιά της Ορθοδοξίας! Κι αν σου είναι αρεστό, έχε και τη δική μου ταπεινή ευλογία.

—Για τούτο με βλέπεις εδώ, γέροντα, απάντησε ο τσάρος. Επειδή θέλω να έχω την ευλογία σου. Κι εγώ και η τσαρίνα κι ο μικρός τσάρεβιτς, που δεν χρόνισε ακόμη.

—Έμαθα, τσάρε μου, πως σκέφτεσαι να κάνεις μεγάλο ταξίδι. Έτσι είναι όπως το λένε;…

—Έτσι! απάντησε ο Ιβάν. Πηγαίνω στο Μπελοζέρσκ να προσκυνήσω τον όσιο Κύριλλο. Τέτοιο είναι το τάμα μου.

Οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται. Οι θέλοντες ασεβώς ή εν συμβιβασμώ ζην…

 

Ἡ ἀμφίεσις τῶν χριστιανῶν

                      

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Ἡ ἀμφίεσις τῶν χριστιανῶν

  «Ὡσαύτως καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσµίῳ, µετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσµεῖν ἑαυτάς, µὴ ἐν πλέγµασιν ἢ χρυσῷ ἢ µαργαρίταις ἢ ἱµατισµῷ πολυτελεῖ» (Α΄ Τιμ. β΄, 9). (Δηλ.: Τὸ ἴδιο θέλω καὶ αἱ γυναῖκες νὰ προσεύχωνται µὲ ἐνδυµασίαν σεµνήν, νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτόν τους µὲ συστολὴν καὶ σωφροσύνην, ὄχι µὲ φιλάρεσκα πλεξίµατα τῶν µαλλιῶν τους ἢ µὲ χρυσᾶ ἢ µαργαριταρένια κοσµήµατα ἢ µὲ ροῦχα πολυτελῆ).

  Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης γράφει σὲ κάποια Θεανὼ τὰ ἑξῆς πολὺ σημαντικά: «Ἡ ἀγάπη σου στὰ κοσμήματα, ἡ λαμπρότητα τῶν πολύτιμων λίθων καὶ μαζὶ μ’ αὐτὰ καί τό πολύ χρυσάφι, καί τά καλοπλεγμένα μαλλιά, καί τά βαψίματα τῶν ματιῶν καί ὅλη ἡ τέχνη τῆς ὀμορφιᾶς καί ἡ σπουδή σου σ’ αὐτά, ὅπως πληροφοροῦμαι, ἔρχονται σ’ ἀντίθεση μέ τή σεμνότητα τοῦ μέτρου καί τήν προσβάλλουν, ἀλλά καί δείχνουν πώς ἀκόμα μέσα σου λυσσοῦνε τά πάθη. Ἐάν λοιπόν, ξέχασες τήν ὑπόσχεσή σου, μέ τήν ἐπιστολή μου αὐτή σοῦ τήν ὑπενθυμίζω…».