Ο ιερεύς αρχίζει τη λειτουργία με δοξολογία: «Ευλογημένη η βασιλεία του
Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Η συνομιλία με τον Θεό είναι ευχαριστία, δοξολογία, εξομολόγηση, αίτηση.
Πρώτη απ’ όλα αυτά είναι η δοξολογία, μάλιστα δε διότι αυτό που
χαρακτηρίζει τους ευγνώμονες δούλους όταν πλησιάζουν τον κύριό τους είναι ότι
δεν παρουσιάζουν από την αρχή τις δικές τους υποθέσεις, αλλά εκείνα που είναι
μόνο του κυρίου. Αυτό ακριβώς είναι η δοξολογία.
Διότι εκείνος που ζητά, το κάνει αυτό διότι θέλει να βελτιώσει την κατάστασή του. Εκείνος που εξομολογείται, κατηγορεί τον εαυτό του διότι θέλει να απαλλαγεί ο ίδιος από κακά. Εκείνος που ευχαριστεί, είναι φανερό, ότι χαίρεται για τα αγαθά του και γι’ αυτό ευχαριστεί εκείνον που του τα έδωσε. Εκείνος όμως που δοξολογεί, αφού αφήσει κατά μέρος τον εαυτό του και όλα τα δικά του, δοξολογεί τον Κύριο για τον ίδιο τον Κύριο και για τη δύναμή Του και τη δόξα Του.
